WITS-OPTIEK - Hvv

witte Romeinsche 11 op zijn rug geschilderd had,
naar binnen wilde glippen, sloten de genoemde
elf het hek met een forsehen slag, den dreigenden
moordenaar, (of wat was het?) ondubbelzinnig
buitensluitende. Hij balde zijn vuisten, raasde wat
onverstaanbaars, doch een vroolijk triomfaal gelach
was het eenige antwoord.
Woedend sloeg de onbekende zijn mantel nauwer
om zich heen, trok zijn sombrero wat verder in de
oogen en zette koers in de richting Wassenaarsche
Weg, blijkbaar van plan de laatste bus T. te halen.
Toen hij mij passeerde, zag ik zijn gezicht, hideuser
dan de griezeligste creatie van wijlen Lon Chaney,
bovendien nog vertrokken door de geboekte teleurstelling.
Hij siste kwaadaardig voor zich heen, gelukkig net
hard genoeg voor mijn gespannen gehoor. Wat ik
van hem opving, deed mij plotseling vreugdevol
beseffen, wie het was, die door het cordate optreden,
bovenomschreven, buiten ons veld gehouden
was! Ziehier (ik vervang niet weer te geven
woorden door streepjes):
"-, wéér niet, zouden die - kerels nou waarachtig
hun 50-jarig bestaan vieren zonder dat ik de kans
krijg, hun nek te breken? Ze hebben me weer te
grazen gehad, de -! Waar moet ik nou naar toe,
probeeren in Ymuiden, of Koog, of Haarlem, of in
het Gooi, of moet ik misschien heelemaal naar
Enkhuizen??-,-, -!"
Misschien begrijpt een enkele lezer, welk licht mij
toen opging, waarom ik den scheidenden en scheldenden
man toeriep: "Het is ons betrekkelijk onverschillig,
waar je heen gaat, als je maar goed
ervan doordrongen bent, dat wij, op H .V.V., geen
plaats voor je hebben! Bonsoir, Degradatie-Spook,
een volgend keer wéér NIET THUIS!"
31 Augustus '31. D.
Niet minder beroemd dan de "Kleurloze Rafels"
waren de "Bonte Franje's'' van ]. W. M. ("Pef")
van der Kun. We schrijven 1936, maar bijna dertig
jaar later heeft deze aflevering 48 (!) nog niets aan
aktuele betekenis ingeboet.
BONTE FRANJE.
XLVIII.
(Clubblad 1935/'36, pag. 110)
Mosterd na de den maaltijd. Daarom zoo beknopt
mogelijk: aan allen die dit lezen saluut en een
hartgrondig gewenscht Gelukkig Jaar 1936!
Jaren geleden, hebben wij in onze Residentie gekend
een lid van de Turksche Legatie, die luisterde
naar den naam Telaat Bey. Deze diplomaat had
de gewoonte, bij alle mogelijke en onmogelijke gelegenheden
te laat op 't appèl te zijn. Een zijner
toenmalige Fransche Collega's, aardig thuis in de
Hollandsche taal, gaf zijn vriend Telaat Bey toen
de snedigen bijnaam "Monsieur Trop Tard".
Juni 8
Wij zouden, als wij niet alleen toevallig kolossaal
vergevingsgezind waren, ook ons Clubblad met den
bijnaam "Toujours Trop Tard" kunnen versieren,
gezien het feit dat het in de laatste tijden zoo vaak
"te laat er bij" is. Ditmaal echter willen wij nog
volstaan met de Nieuwjaars-verzuchting: beterschap
schare van medewerkers en redactie!
De schatrijke Iersche pair, de hertog van Dumballygonach,
kwam jagen bij zijn oud-wapenbroeder
Sir Robinson W c.tkins en deed formeel aanzoek om
de hand van Mit:s Amarantha. Sir Watkins glimlachte,
Miss Amar antha wees hem beleedigd af. De
hertog schoot zich acht dagen later door het hoofd.
- Een Engelsche Baronet en lid van het Parlement
bracht haar een diamanten collier, dat
millioenen had gekost, welken de Miss aan hare
kamenier schonk. Sir W atkins glimlachte weer, de
Baronet geraakte aan den drank en stierf aan
delirium tremens. - Een Lord uit de Schotsche
Hooglanden speelde dag op dag en nacht op nacht
op den doedelzak onder haar raam - hij werd
doodelijk verkouden - en zij bleef even koel.
Aldus "De Oude Heer Smits", alias Mark Prager
Lindo, in den jare 1883.
Onze kronieken wijzen uit, dat Sir Watkins en
Miss Amarantha inderdaad bestaan hebben, dat
eerstgenoemde zijn fortuin verloor en van puur
chagrijn, mitsgaders door overmatig gebruik van
pure whisky, ontijdig het leven liet, terwijl Miss
Amarantha, ongehuwd, een rimpelig vel vergeeld
perkament gelijk, verscholen en vergeten in een
Zuid-Fransche negory den laatsten adem uitblies,
van welk droevig lot slechts haar twaaftal verwilderde
katten getuige was.
Wij Latinisten zeggen met Horatius: carpe diem!
Niet klassiek-gevormden zeggen: neem je kans
waar!
Nu zijn wij waar we wezen willen: neem je kans
waar! -Hadden Sir Watkinsen Miss Amarantha
hun schoone kansen waargenomen, Hertogin
Amarantha Dumballygonach zou vanuit haar Slot
gedragen zijn naar de Hertogelijke Kathedraal, omstuwd
door het gebruikelijke dozijn Ridders van
den Kouseband, in stede van een dozijn verwilderde
katers. En sir Watkins? ... De hertogelijke Dumballygonachsche
bom duiten zoude hem gewis zijn
financiëele déconfiture hebben bespaard! En dán
te weten dat er nog een. Engelsche Baronet met
een millioenen-collier hardnekkig op het huwelijksvinkentouw
zat! . . . Verwaarloosde kansen . . .
diepe teleurstelling!
Vrienden van het Eerste Elftal, wilt gij mij ve·rstaan
of steekt gij liever, met de struisvogels, uwe hoofden
in het mulle zand? ... Neen, ik weet het, gij zult
van nu af aan géén kans meer verzuimen. Als
bokken op de haverkist zult gij boven op de nog
resteerende punten zitten. "Carpe diem" zij uw
lijfspreuk te velde. Waakt er voor, dat wij in dit
jaar 1936 minstens als kampioen wederom mogen
juichen! Het ktagelijke miauwen van Amarantha's
griezelig katerkoor ligt ons niet. Afgesproken dus!
P.E.F.