'Veldheer' Peter Steenbergen: Voorjaar 2008: Interviews met ... - VOC

UIT DE OUDE DOOS
Het moet in 1967 zijn geweest dat ik voor het eerst in aanraking
kwam met VOC of beter gezegd met een aantal cafébezoekers, dat
voetbalde bij VOC. Dat gebeurde in Melief Bender, waar we vaak naar
toegingen na een bezoek aan de volleybalwedstrijden van
Libanon’50 in de Energiehal.
“We” dat waren onder anderen enkele van mijn vele leuke nichtjes
en hun charmante vriendinnen. Zij vielen erg in de smaak bij de vele
VOC-ers, die toen in hotspot Melief kwamen. Vier van hen stapten
uiteindelijk met een VOC-jongeman
in het huwelijksbootje : Jenny met
Hans Baars, Jeanette met Hans den
Ouden, Hanny met Ton Meerman en
Joke met Bodo Koster. Dankzij en via
deze dames leerde ik veel VOC-ers
kennen en raakte ik bevriend met
o.a. Martin Wimmers en Alexander
Stoker. Gevolg was dat ik regelmatig
het terrein aan de Overschiese
Kleiweg bezocht en nader en prettig
kennismaakte met VOC. Voetballen
trok me wel, dus lid worden leek een
vanzelfsprekende zaak.
Toch zou het nog enige tijd duren
voordat ik deze stap zette. Het verzamelen
van de benodigde handtekeningen
vormde geen probleem, maar ballotage paste niet in mijn
toen wat progressievere wereldbeeld en weerhield me ervan een
formulier in te vullen.
Uiteindelijk won de lokroep van VOC het toch van mijn blijkbaar niet
zo sterke principes en verscheen ik voor de toenmalige ballotagecommissie,
bestaande uit de heren Leo de Vries, Cees van Riet en
Hans van Weelde. De vragen naar wat mijn vader voor de kost deed
en welke krant we thuis lazen beantwoordde ik naar tevredenheid
en eindelijk was het zo ver, ik was lid. Dit alles moet hebben plaatsgevonden
in 1968 of 1969. De exacte datum kan ik me niet meer herinneren
en is ook niet meer te achterhalen, omdat helaas een deel
van de ledenadministratie verdwenen is.
Achteraf kan ik alleen maar zeggen dat ik spijt had van het mezelf
opgelegde uitstel om lid te worden. Ik voelde me direct thuisbij VOC,
bezocht regelmatig de clubavonden, deed veel bardienst en leerde
daardoor snel veel mensen kennen. Ook het door Piet Schnitker vervaardigde
Wekelijks Bulletin, waarin van elk elftal alle spelersnamen
werden genoemd, was daarbij een goede hulp.
Mijn sportieve carrière begon in een van de laagste elftallen : VOC 8,
spelend in de reserve 4e klas en aangevoerd door Frits de Bruin. Ik had
weinig talent, ook later niet voor het edele cricketspel. Wel beleefde
ik veel plezier en avontuur aan beide sporten. Willem Ouwerkerk, Ton
Meerman en Martin Wimmers hebben in hun Uit de Oude Doos dit
plezier en avontuur al op treffende wijze beschreven. Wij speelden
namelijk lange tijd in dezelfde voetbal- en cricketelftallen.
Een jaar na mijn intrede op het voetbalveld
werd ik voor de 2e keer geballoteerd.
Deze keer ging het om opgenomen te worden in het 6e voetbal-
team, oftewel het elftal van Cees Lindeboom. Veel elftallen vormden
als het ware een club in de club, waar je niet zo maar tussen kon
komen. Aanvoerder Cees bepaalde wie er na voordracht wel of niet
tot het elftal werd toegelaten. Daar kwam verder geen voetbalcommissie
of wat ook aan te pas. Dus moest ik in een proefwedstrijd
tonen of ik het niveau van het 6e wel aankon. Cees vond dat ik dat
het beste als linksbuiten (!) kon laten zien. Gelukkig mondde mijn
eerste balcontact uit in een indrukwekkende pass over de hele naar
rechtsbuiten Willem Ouwerkerk. Dit goede begin leidde tot een
jarenlange verbintenis met het 6e. Het was daarbij wel wonderlijk
dat ik niet of nauwelijks meer met Cees heb samengespeeld.
In mijn begintijd was het heel gebruikelijk dat ook de laagste elftallen
geleid werden door een KNVB-scheidsrechter. Halverwege de
zeventiger jaren begon echter geleidelijk het aantal bondsscheidsrechters
terug te lopen en werd ik een van de eerste vrijwilligers die
als clubscheidsrechter ging optreden. Aanvankelijk floot ik indien
nodig alleen mijn eigen team, maar later ook andere elftallen en de
veteranen. Omdat Charles van Handel niet van ophouden wist,
moest ik lang wachten om daar het stokje van hem over te mogen
nemen.
Fluiten doe ik nog steeds, met de aantekening dat mijn Ineke me
herhaaldelijk waarschuwt om geen tweede Charles van Handel te
worden. Ik vraag me af of dat erg zou zijn, maar na ruim 30 jaar denk
ik inderdaad wel serieus na over het beëindigen van mijn laatste
actieve bijdrage op de groene velden.
In 1973 werd ik benaderd door voorzitter Marten Castelein met de
vraag of ik Ton Meerman op wilde volgen als secretaris. De vraag verraste
me, want ik was tenslotte nog niet zo lang lid en had het (waan)
idee dat er nog vele gegadigden voor mij waren. Ik stemde toe en
werd bestuurslid voor een periode die uiteindelijk 6 jaar zou duren.
De eerste bestuursvergadering die ik bijwoonde
verliep nogal enerverend.
Naast Marten Castelein zaten onder anderen Jan Bongers, Piet van
Schooneveld, Cor Hoogendijk en Tiel van Eck aan de bestuurstafel. Het
belangrijkste vergaderpunt was het wangedrag van Anton Bakker,
aanvoerder van ons 1e cricketelftal, tijdens een wedstrijd op Quick. De
vraag was of onze belangrijkste en meest bepalende speler hiervoor
wel of niet geschorst moest worden. Anders gezegd : handhaven we
binnen VOC bepaalde normen en waarden, ook al gaat dat mogelijk
ten koste van de resultaten van met name een 1e elftal ?
Als nieuwkomer kwam ik het laatste aan het woord. Toen ik uitge-
sproken was keek Jan Bongers mij aangenaam verrast aan. Blijkbaar
had hij mij wat anders ingeschat en niet gerekend op bijval voor zijn
uitgesproken mening over het handhaven van normen en waarden
binnen onze club. Voor mij was het helder: VOC mag groeien en
bloeien, maar niet ten koste van alles.
jan offerMan
P.S. : Anton Bakker kreeg enige vorm van straf, maar eerlijk gezegd
weet ik niet meer hoe en wat.
18 19