DE MENING VAN… New York Trip - Simon Vestdijk

est van de school, je bent er
om uren in te vullen, meer niet.
In andere landen, zoals de VS waar wij de
rest van onze cultuur op hebben gebaseerd, heb je
zeer vrije keuze in je vakkenpakket. Je kunt per vak
een ander niveau doen, dus niet alles op eenzelfde
niveau zoals hier en je hebt verenigingen binnen de
school, bekende voorbeelden zijn sportteams, debate
teams, schaakclubjes, audio­videoclubjes, cheerleaders
en verscheidende comissies. Deze clubjes zijn voor en
door de leerlingen, maar worden wel geholpen en vaak
gestuurd door schoolpersoneel.
Maar helaas, hier heb je dat niet, je hebt slechts een
vakkenpakket dat ervan uitgaat dat je voor elk vak
hetzelfde niveau hebt, een feestcommissie waar niemand
vanaf weet en een medezeggenschapsraad waar
niemand van weet en waar je als leerling uiteindelijk bar
weinig aan hebt.
Studentenparticipatie wordt hier niet aangemoedigd,
eerder met verbazing en angst onderdrukt, een enkele
leraar wil nog wel in gesprek met je raken maar komt
altijd tot de conclusie; je kunt er niets aan doen. Er actie
voor ondernemen is onmogelijk, op structurele hulp hoef
je in ieder geval niet te rekenen .
Ik wil dit niet, ik wil een schooltijd die ik later niet hoef
te zien als diensttijd, ik wil een zekere trots voelen als ik
mijn school noem, ik wil het ook beschouwen als mijn
school, en dan niet vanwege een of ander ’goed doel’
waar ik niets mee heb, van een vereniging waar ik geen
vertrouwen in heb.
Een studie waar je zelf een zekere invulling kunt geven
aan je opleiding, ik wil niet alleen dingen leren voor mijn
diploma, maar voor wat ik de rest van mijn leven met me
mee wil dragen. De school hoort daar de beste plek voor
te zijn.
Ik maak me hard voor:
* Respectabele leraren met vakkennis
en kennis van het leraarschap, geen
studentjes die populair proberen te
doen.
* Keuzevakken op school, dingen die je leert omdat je
ze wilt leren, niet omdat je lesrooster zegt dat het moet
(spijbelen is vaak onbewust een verzet tegen de macht
van het rooster, “Van 8.30 tot 10.10 wiskunde A? Dat
dacht JIJ!”)
* Schoolverenigingen waar je wat aan hebt,
leerlingenraad, culturele clubjes, naschoolse
sportteams, dit soort dingen.
19
* Laptops voor de leerlingen i.p.v. de gebrekkige
schoolcomputers, eigen verantwoordelijkheid dus geen
gesloop meer en meer motivatie voor leraren om meer
met moderne technologie te doen.
* Meer dialoog tussen leerling en de andere groepen
op school (leraren, bestuur, etc). Zeuren kun je tegen
iedereen maar een beetje gezeur tegen de juiste muur
kan een wereld van verschil maken.
Helaas ben ik slechts een enkele gevangene in dit falend
onderwijs systeem, daarom verzoek ik JOU, lezer van het
product van een zeldzame bedrijvigheid in deze school,
om me te steunen hoe je maar kan.
Stuur een (bom)brief naar de minister van onderwijs,
beklaag je overal en nergens, ’dis’ je leraar net zolang tot
hij zijn cabaret voorstelling stopzet om orde te scheppen,
doe wat je maar kunt.
Staat op, verduisterden der aarde, en forceer de
verlichting en begeleiding die je verdient en behoeft!
Maarten D. Schroders, ontevreden leerling en vervelende vragensteller in de les.
1 e editie | 2009-2010