DE MENING VAN… New York Trip - Simon Vestdijk

van mijn leven die ik nooit heb kunnen vergeten.
De getuige herhaalde zijn vraag. Iedereen was in
spanning en was op het antwoord aan het wachten.
Zijn ogen die glinsterden gaven nu een teken van
verdriet. Het leek alsof ik in trance was geraakt Geen
enkel lichaamsdeel van mij bewoog.
Beyonce zong haar lied ‘All I can do was cry’ door
mijn hoofd. De woorden: ‘I saw them holding
hands. She was standing there with my man. I heard
them promise till death do us part. Each word was
a pain in my heart. All I could do was cry. I was
losing the man that I love and all I could do was
cry,’ zweefden door mijn hoofd. De laatste druppel
viel langzaam langs mijn wangen. Ik was aan het
wachten, wat ik al jaren lang had gedaan. Ik hoorde
niemand en zag niemand meer behalve hem. Ik was
nog steeds aan het wachten op de woorden die hij
zal uitspreken. Langzaam deed hij de poging om zijn
lippen te bewegen. Ik kon het niet horen of wilde ik
het niet horen. Langzaam gingen mijn ogen van de
omgeving naar hem en bleven daar steken. Iedereen
was vrolijk aan het applaudisseren. Alles begon zwart
voor mijn ogen te worden. De laatste woorden dat
door mijn hoofd dwaalden waren: ik heb je verloren,
voorgoed.
25
1.
Door het geluid van de wekker
werd ik vroeg wakker. ‘God , weer
een maandagochtend’. Door een
harde klap op de wekker te geven, sloeg
ik de wekker uit. Zoals altijd kon ik weer
eens niet uit mijn bed komen. Zondag en maandag
waren duidelijk niet mijn favoriete dagen. Met
moeite probeerde ik uit bed te komen. Eerst mijn
rechter been daarna mijn linker. Plotseling ging mijn
gedachten naar Ömer. Ik viste snel mijn mobiele
telefoon onder mijn kussen vandaan en keek naar
mijn inbox. Ik had geen nieuwe berichten. Het was
dus definitief; Ömer had zich verwijderd uit mijn
leven. Ömer was een jongen waar ik gevoelens
voor had en hij ook voor mij. Maar op een of ander
manier werkte het niet en besloot hij mij uit zijn
leven te verwijderen. Dit was het beste voor ons
allebei, dacht hij. En daar stond ik dan recht voor de
spiegel, mijn haren in de war. Mijn naam is Özge
en ik ben zeventien jaar oud. Ik heb lichtbruin
gekleurde haren met slagen er in. Mijn postuur is
normaal en heb lichtbruin gekleurde ogen die soms
omslaan naar groen. Ook ben ik van die personen
van hoe minder make-up hoe beter. Tot mijn
schrik keek ik naar de tijd op mijn mobiel. Nog vijf
minuten en de bus vertrok. Ik mocht absoluut niet
de bus missen. Dat zou mijn einde worden , dit keer
kon ik echt niet een goede smoes verzinnen. Meneer
M. zou mij afmaken, als ik voor de zoveelste keer
te laat in de les kom. Haastig pakte ik mijn tas en
rende uit huis. Ik zag de bus al voor mijn halte staan,
dus rende ik zo hard als ik kon om de bus niet te
missen.
Terwijl ik de bus net was ingestapt hoorde ik
Shenali achter mijn rug een opmerking maken.
‘Goh, mevrouw Özge heeft weer een perfecte timing’.
‘Tja, wat kan ik er aan doen als de bus te vroeg komt,’
zei ik op een nuchtere toon. Shenali is een van mijn
goede vriendinnen. Ik zit meestal met haar in de
bus. Ze heeft een Srilankaans afkomst en is 1 jaar
jonger dan ik. Shenali keek met een grote lach op
haar gezicht naar mij en zei dat ik vroeger uit mijn
bed moest komen. Ook voegde ze toe dat ik niet
uren voor de spiegel moest staan treuzelen. Ik sloeg
met een harde klap op haar arm en zei lachend
: ‘Rot op!’ We zaten naast elkaar in de bus. Ik was
verdronken in de stilte en keek uit het raam. Na vijf
minuten werd de stilte onderbroken. ‘Özge, wat is er
aan de hand? Jij bent nooit stil in de bus. Überhaupt,
kan jij wel stil zijn, vraag ik mij weleens af?’ Shenali
keek mij onderzoekend aan. Ze had door dat er wat
aan de hand was. Het was ook duidelijk dat ik mijn
emoties niet kon verbergen voor mijn vriendinnen.
Met een zucht begon ik haar te vertellen over Ömer,
waarvan ik toen dacht te houden. Terwijl ik er later
achter zou komen wat werkelijk de betekenis van
1 e editie | 2009-2010