jubileum 2006

Slot artikel door: Truus en Henk Sutter....
Vlaardingen. Allen die hem kenden in Nederland waren
hevig aangeslagen. Vanzelfsprekend was dit ook in
Brazilië het geval. Het zendingswerk in Nazareno en in de
andere gemeenten, die daarbij behoorden, veranderde in
chaos. Velen gingen weg, anderen bleven nog enige tijd,
doch de leiding ontbrak geheel. Fondsen die er waren
voor bepaalde werkzaamheden verdwenen, evenals
materialen, die nodig waren voor de bouw van de kerk
en semi-internaat in Ibituruna. N.a.v. één van de laatste
verzoeken van Gerrit was de vroegere zendelingsfamilie
K. de Feijter gevraagd of zij de werkzaamheden in
Nazareno e.o. wilde voortzetten, evt. later met Leni. Na
enige tijd van nadenken waren zij daartoe bereid en na
regeling van hun zaken hier in Nederland gingen zij naar
Brazilië. Het werd zeer zwaar voor hen. Medewerking
van de nog aanwezige leidsters en leiders moest
afgedwongen worden en met heel veel moeite en veel
gebed kon Krijn er enige vooruitgang boeken. Enige tijd
later voegde Leni met Ismael en Talita zich bij hen. Helaas
lukte de samenwerking niet goed en de fam. De Feijter
keerde terug naar Nederland.
Nieuwe episode
Enige maanden daarvoor was br. J.W. Embregts enige tijd
daarheen gegaan om zo mogelijk te helpen bij het weer
op de rails zetten van de meeste noodzakelijke dingen.
In 1992 gingen mijn vrouw en ik weer naar Leni in
Nazareno. Zij woonde toen in het semi-internaat, daar zij
geen woning kon huren. Ismaël verbleef ook daar. Talita
was inmiddels getrouwd met een Braziliaanse officier
van het leger en woonde in Rio de Janeiro. Doordat haar
privé gelden waren geschonken voor het bouwen van een
huis, was dat in wording. Er stonden muren en het dak
zat erop. Daarboven zou in de toekomst nog een etage
komen, waar Ruben, haar oudste zoon met zijn vrouw
zou komen te wonen, zodra hij van de Bijbelschool in
Nederland afkwam. Het zendingswerk bestond toen
uit een goed functionerende kerk met een Brazilaans
voorgangerechtpaar in Nazareno, het semi-internaat in
enigszins vervallen toestand gaf onderdak aan ca. 120
kinderen en verder was er een andere betere en grotere
boerderij met eigen grond, waarvoor geld gegeven was
door een wat rijkere broeder in Hoogvliet. Ook was er
een (christelijke) boerenfamilie met hulp die voor de
noodzakelijke werkzaamheden zorgde en waren de
velden bepoot met bruine bonen en rijst. Leni’s plan
was om er ook een paar koeien te houden, waardoor de
kinderen in het internaat eveneens melk konden krijgen,
naast de groenten, bonen en rijst. De koeien waren al
gekocht en kwamen juist op het moment dat wij op de
boerderij waren, aan. Het waren prachtige roodbonte
dieren en Leni was in de wolken. Later bleek dat de
koeien meer voer vroegen dan ze melk gaven. Pie Dade
do Rio Grande was gesloten. In Madre de Deus was
nog wel een voorgangerechtpaar, doch zij deden meer
aan hun textielwinkeltje dan aan het kerkwerk. Ook