Bekijk hoofdstuk 1 (pdf) - Miquel Bulnes

vassallucci bulnes LAB.qxd 26/04/2005 14:05 Pagina 36
allesverzengende lichtzee. Het lab zit op de vijfde verdieping,
ingeklemd tussen de microbiologie en de biochemie, waarmee
we onze kantoorruimte en koffiekamer moeten delen. Een
overdekte lichtstraat gunt ons uitzicht op het blok tegenover,
waar de nare gifmengers van de psychofarmacologie en de
grauwe lijkenpikkers van de anatomie zich toeleggen op hun
onwelriekende praktijken.
Ik kom graag op zondag naar het lab. Op zondag word je
niet lastiggevallen door studenten, secretaresses en stafleden,
hoeven niet alle tl-buizen aan, mag je zelf de radiozender
uitzoeken en vraagt niemand zich af of je wel hard genoeg
werkt. Op zondag kun je jezelf tenminste nog eens horen
nadenken.
Regelmatig zijn Thomas, Perma of Pjotr er ook in het
weekend, maar vandaag niet. Vandaag zit ik hier helemaal
alleen en ik vind het heerlijk.
Misschien moet ik eerst eens uitleggen wat ik eigenlijk doe:
Ik veroorzaak kanker. Door het te veroorzaken hoop ik het
beter te leren begrijpen. Mijn kanker groeit ofwel in weefselkweken,
kleine plastic bakjes met cellen, ofwel in labratten.
Het idee achter de combinatie van de twee systemen is dat als
het ene niet loopt, ik voor mijn proefschrift kan terugvallen op
het andere deel.
Met name met de labratten zit het een beetje tegen. Sterker
nog, het is om gek van te worden: ze willen maar geen
teelbalkanker krijgen. Ik heb ze ingesmeerd met ethidiumbromide,
hun teelballen in de buikholte geplaatst, benzeen bij ze
ingespoten, ze met virussen besmet... alles wat een weldenkend
mens kan verzinnen, maar het lukt gewoon niet. Ze blijven net
zo vrolijk rondhobbelen met volkomen normale teelballen.
Joris was daar veel beter in, hij kreeg echt álles gedaan bij
die beesten. Eén keer heeft hij het zelfs klaargespeeld
een labrat miltkanker te bezorgen, en geloof me, dat is heel
bijzonder.
36