De uitbreiding van het Nationaal Beiaardmuseum in ... - André Lehr

Een cimbaalklok uit 1802 naar Johann Gottfried Hahn.
Dat het hier om een teer punt gaat, moge duidelijk zijn. Toch lijkt het streven naar een betere
slagklank bepaald geslaagd. Geen spoor van enige vervorming is nog te horen. En een
voortreffelijk uitklinkende grondtoon. Is daarmee het pleit gewonnen? Het zou onzin zijn
want zodra ergens een keuze gemaakt kan worden, zullen er voor- en tegenstanders zijn.
Even goed als sommigen liever een viool dan een saxofoon horen, of Bruckner in plaats
van Rameau, zo ook zal de een de voorkeur geven aan een grote terts-klokkenspel en de
ander zich liever bij de traditionele beiaard houden. Toch wil het museum zich niet tot deze
constatering beperken. Vandaar dat de conservatoren de proefklokken aan iedereen willen
laten horen die dat wil. Aldus kan inzicht verworven worden in de wijze waarop de klank
door anderen wordt ervaren. Ofschoon nu al meerdere beiaardiers en niet-beiaardiers de
klokken bij Eijsbouts beluisterd hebben, ligt het in de bedoeling om ze in het museum op te
stellen teneinde zoveel mogelijk bezoekers daarmee kennis te laten maken. De aanslagmechaniek
zal overigens anders dan gebruikelijk zijn. Het is een tweede bijzonderheid die deze
museumbeiaard zal kenmerken.