Klein Hollands Dagboek van de Maltezer Lourdes Bedevaart - 2010

LOURDES BEDEVAART 2010
Klein Hollands Dagboek van de Maltezer Lourdes Bedevaart – 2010
« Omwille van privacy redenen worden sommige beschreven personen in dit dagboek met hun voornaam aangeduid »
VOORAF – Woensdagavond 28 april 2010 op het Accueil Notre-Dame,
afdeling Ste. Bernadette – A
Het is de eerste avond van de bedevaart en we zijn amper enkele uren in
Lourdes. Als na achten de kennismaking in de vijf équipes op het Accueil
Notre-Dame in volle gang is, word ik uit kamer 115 gehaald en tref ik op de
gang monseigneur De Korte samen met Henk Smits en hoofdaalmoezenier
Jan Brouns van de VNB. Of ik de liturgie van de Grotmis morgenochtend
vroeg voor het pakken heb, want het blijkt dat zowel de Orde als de VNB
hetzelfde tijdslot toegewezen hebben gekregen. Allemaal Hollanders, zal er
achter de schermen op de Heiligdommen gedacht zijn. Ik haal één van
onze misboekjes tevoorschijn en we steken eendrachtig de koppen bij elkaar
om afspraken te maken voor een devote en succesvolle start van de
Maltezer Lourdes Bedevaart, samen met de VNB.
Creativiteit en improvisatievermogen, en zegen van boven ⎯ zo’n moment
waarvan er nog meer deze dagen zullen volgen, en die bij elkaar garant
staan voor een succesvolle en bijzondere editie-2010.
Woensdag 28 april 2010 – Doorheen de nacht tot en met de Grotmis in
het ochtendgloren van donderdag
Bijpraten doorheen de nacht op de eerste verdieping van het Accueil, dat is
het prerogatief van degenen die nachtdienst draaien. Bijpraten en je laten
verrassen door de lekkernijen van Ellen’s Huishoudelijke Dienst in het
nachtdienst mandje. En daar de eerste nacht aan Janine en mij is vergeven,
pakken we de draad op waar we die vorig jaar tijdens de nachtdienst
hebben laten liggen, terwijl we tussendoor onze ronde doen over het lang-
gerekte gedeelte van het Accueil dat de komende dagen ‘van ons is’, oftewel waar de Associatie Nederland
van de Orde van Malta het bivak voor haar gasten heeft opgeslagen. Er heerst een weldadige rust op de
gastenkamers, de vliegreis vanuit Eindhoven is de meesten goed bekomen en de intense ervaringen van de
komende dagen liggen nog in het verschiet. Janine en ik maken een tour d’horizon langs alles dat ons bezig
houdt tijdens deze nacht. Van ons werk, langs onze privé situaties en onze verwachtingen voor de bedevaart,
tot in Rome en Fatima aan toe. Op verzoek van Ellen zorgen we voor extra liters warm water bij het krieken
van de nieuwe dag om de gasten ‘een warm goedemorgen’ te bereiden. Aan de Grot van Massabielle tref ik
rond zevenen VNB-organist Clemens aan, die ons zal begeleiden op keyboard. En terwijl de blauwe voitures
voor het Grotaltaar worden opgesteld en ook de VNB-bedevaarders arriveren, vloeien de klanken van fagot
en blokfluit samen met het tjilpen van een vroege merel en het ruisen van de Gave.
Tijdens de Grotmis predikt een jubilerende pastoor Fred Hogenelst van de VNB ⎯ hij is vijftien jaar geleden
door monseigneur De Korte tot priester gewijd en het is bijzonder hoe beiden vandaag, tezamen met andere
geestelijken, de H. Mis opdragen op de plaats waar Maria in 1858 aan de H. Bernadette verscheen. Na de
eucharistieviering worden op en bij het Accueil de eerste bruggenhoofden gelegd tussen pelgrims en gasten.
“Moet je kijken,” zegt één van onze gasten, als hij me fier en vol gloed laat zien hoe A-pleeg Liesbeth haar
naam met pen heeft aangebracht op de leukoplast pleisters die het verband op zijn handen sieren. De eerste
buit is binnen, het ijs breekt en een bedevaart pakt zo haar eigen cadans op. Opdat we de komende dagen
kunnen doen zoals het bedoeld is: zorgen voor de gasten en hen verwennen en vrij houden, in lijn met het
© 2010 – Tom Jansen, Rotterdam 1

LOURDES BEDEVAART 2010
thema van dit jaar Samen met Bernadette het kruisteken maken elkaar de hand pakken en een kruisje slaan, en
zo met elkaar dat eigen Lourdeswonder laten gebeuren dat Bedevaartdirecteur Jan eenieder toewenst in de
eerste pagina’s van het rode pelgrimsboekje. 1
In de laatste twee aprildagen van 2010 – Van de informatieve bijeenkomst tot aan de oranjebitter, met een
koninklijke afsluiting in de ‘Procession Mariale aux flambeaux’
“Eigenlijk is dit de échte officiële opening van de bedevaart”, zegt Jan in de Chapelle Notre-Dame bij
aanvang van de Informatieve Bijeenkomst op donderdagochtend, waarna een gelikte presentatie volgt met
beamer-gestuurde PowerPoint dia’s. De Orde blijft bij de tijd. Een keur van sprekers volgt, waaronder
Voorzitter Berend-Jan die verhaalt hoe het is begonnen met een klein ziekenhuisje in Jerusalem, monseigneur
Gerard de Korte die aangeeft hoe middels waarachtig bidden God voor ons van een ‘iets’ tot een ‘iemand’
wordt, monseigneur Alphons Woolderink die in zijn verhaal over de sacramenten (die God voor ons ‘tastbaar
maken’) het sacrament van de eucharistie een sacrament ‘van elke dag’ noemt 2 en in die zin de uitdrukking
van de relatie met de Heer waarvoor we iedere dag onze harten opnieuw mogen openen, en Jan Lokin die het
gebeuren in de baden schetst ‘vanuit het mannenperspectief’, “… maar ik heb van horen zeggen dat het in de
vrouwenbaden niet echt anders gaat”, een getuigenis van het waarlijk diepe en doorleefde moment van het
letterlijk ‘naakt voor de Heer staan’. 3
Op de negen en twintigste ‘s middags zijn we onverrichter zake snel terug in de Chapelle Notre-Dame, omdat
de bioscoop bij de Porte St. Joseph de rolprent over Bernadette niet meer draait vanwege een dispuut over de
filmrechten. Dat is nog eens een verrassing. De spreekwoordelijke ‘creativiteit, improvisatievermogen, en
zegen van boven’ worden aangesproken en onze gasten krijgen het verhaal over het arme herderinnetje vanaf
een in eigen beheer aangeschafte digitale schijf te zien, evenwel niet nadat ook de elektriciteitsvoorziening
opnieuw aan de praat is gebracht (vanuit een naast de kapel gestationeerde generator). Je reinste kunst en
vliegwerk, gelijk aan wat van de genie in een professionele strijdmacht mag worden verwacht. We blijven
een militaire hospitaal orde, met een twenty four seven toewijding aan het beste dat we onze gasten kunnen
bieden. Bij de afsluiting van de donderdag laat ik uitbater René in de bar van Hotel Paradis een grote bière
pression tappen, immers ik ga mijn bed zien na een gecombineerde dag van pak ‘m beet veertig plus uur.
De volgende dag, als op Koninginnedag, vrijdag 30 april, de Majesteit in het vaderland in Wemeldinge en
Middelburg van zich laat horen, loop ik ’s ochtends bij het opstellen van de voitures buiten bij het Accueil
met open ogen in een geintje met onze militaire mannen. Een verhaal over de doosjes waarin de misboekjes
zitten, zo’n honderd vijftig stuks per doosje, maar … van wie ook weer?
In de Chapelle Notre-Dame, inmiddels een bekend adres, vieren we verder op de ochtend met één van deze
doosjes de eucharistie en bedien ik de goegemeente muzikaal vanachter een harmonium dat zeker een hele
toon uit het lood staat. Transponeren maar en het register ‘Grand Orgue’ vol open zetten, waardoor
samenzang verzekerd is. In de aanloop naar de lunch, met een toast op de Majesteit met oranjebitter op het
Accueil, doen we met onze équipe een Grotpassage. We zijn niet de enigen.
1 ‘Het doel is het zorgen voor de gasten in Lourdes met als uitgangspunt dat de Orde hen verwent en vrij
houdt’, zo staat opgetekend in een interview dat Nicolien Hendriks-Buysse in juni 2007 had met Liesbeth
(zie op de website van de VNB, www.vnb.nl, onder het kopje In gesprek met …).
2 Monseigneur Woolderink deelt met ons de anekdote waarin iemand hem eens vroeg: “Doet u ieder dag de
mis?” waarop hij terug gaf: “Ja, ik doe iedere dag de mis, u eet en drinkt toch ook iedere dag?”
3 De zeereerwaarde Walter Broeders vertelt ons tijdens deze bedevaart het hilarische verhaal dat hij bij een
bezoek aan de baden, voor hem dit jaar een primeur, door een mede-badgenoot in Adamskostuum wordt
aangesproken met de vraag: “Father, can you bless me?” Het is een sprekend voorbeeld van hoe je als
Godgewijde man onder alle denkbare en ondenkbare omstandigheden je roeping mag vervullen. Walter
vertelt het verhaal dan ook met een brede grijns op de klerikale kaken.
© 2010 – Tom Jansen, Rotterdam 2

LOURDES BEDEVAART 2010
Regen weerhoudt ons er niet van om in de middaguren op Koninginnedag volgens plan de stad in te trekken
voor wat inkopen bij de Limburgse winkel aan de Rue Sainte Marie en voor een pintje of een kop warme
chocolade op het terras van restaurant Rivierasol, het voormalige La Terrasse. En ondanks dat de vijf
équipes ieder een eigen weg gaan tijdens het stadsbezoek, wordt het één groot feest der herkenning als later
op de middag pelgrims en gasten elkaar treffen bij de eerder gememoreerde uitspanning. Big minds think
alike, moet je maar denken. Terwijl de bediening goede zaken doet, worden onderling de gekochte
geschenken bekeken, gewogen en goed bevonden. Veel lege flesjes en jerry cans, die de komende dagen aan
de Rots van Massabielle afgevuld zullen gaan worden. Onderwijl heeft Thérèse haar ambulante postkantoor
operationeel en gaan de ansichtkaarten grif van de hand. Het thuisfront wordt ruim bedacht, zoveel is zeker.
De weergoden zijn ons goed gezind als we ’s avonds samen met duizenden optrekken tijdens de Mariale
Lichtprocessie ⎯ Lourdes in één van haar meest pure vormen, op de uitstraling van de Grot na. Ik krijg
andermaal een brok in mijn keel als bij het zingen van het Te Lourd’ op de bergen al die duizenden lichtjes
omhoog worden getild. Dit is samen met elkaar zijn, zingend en biddend in één grote, vloeiende stroom van
licht die over de Esplanade rond het Calvaire des Bretons meandert en zich tenslotte een weg baant terug naar
het grote plein tussen de Gekroonde Maagd en de basilieken. Daar aangekomen worden de hemelsluizen
open gezet en weten we als geen ander hoe snel we weg moeten zijn na de zegen, weg naar het Accueil om
de gasten een weldadige nachtrust te geven en weg naar Hotel Paradis voor onze eigen paar uren slaap.
Zaterdag 1 mei 2010 – Op kamer 770 van Hotel Paradis, tijdens het laatste uur van de dag
Het is overdonderend als je je realiseert hoe een bedevaart op stoom kan
geraken. In het vroeg van de avond praat ik in de bar van Hotel Paradis met
Asta, voorafgaand aan het verlate diner voor de B-plegen die uit de
middagdienst komen, als zij me toevertrouwt dat juist het samensmelten zo
mooi is. Jong en oud, eerstejaars en veteraan. Hele verschillende mensen, die
bij de Grot van Massabielle met elkaar als het ware een geestelijk amalgaam
vormen, van waaruit warmte, aandacht en doorleefde gesprekken voortkomen.
Evenzeer geldt dat voor de gasten die we dit jaar mogen begeleiden, een
smeltkroes van hele verscheiden persoonlijkheden. Neem Johan. Op een top
een joviale, Amsterdamse ‘gabber’ waarmee ik gisteravond op de Pont des
Arcades samen zijn Maria Litanie zing, 4 wachtende totdat ons gezelschap in de
Lichtprocessie gaat meetrekken. Johan met zijn Plasterk-hoed op zijn markante
hoofd bij vertrek uit Eindhoven afgelopen woensdag, met zijn twee honderd
rozenkransen waarvan hij er later in de Lichtprocessie naar believen uitdeelt,
met zijn “… Dit is echt twee keer niks, wat een poppenkast!” ontboezeming na
afloop van het eerste bezoek aan de Basilique Saint Pie X, en met zijn
zelfverzekerde en authentiek vrome houding aan de zijde van Marc als
misdienaar in de Sainte-Bernadette op zaterdagochtend, vandaag. Of neem Piet,
die zijn bouwkundige oog laat gaan over de betonnen spanten van het
omgekeerde schip in diezelfde Pie X en me later in zijn heerlijke Groningse
accent vertelt dat deze delen voorgespannen beton juist zo zijn aangebracht om
de drukkrachten van de immense ondergrondse constructie op te kunnen
vangen. Dezelfde Piet, die twee dagen geleden een kaars bij de Grot brandt en
zijn emoties de vrije loop laat bij het zien en beleven van zijn gebedsintentie.
Of neem Henk, die zich met bewonderenswaardige wilskracht en een weldadige
portie humor door het leven slaat, die geheel en al op eigen kracht zich in en uit
bed hijst op kamer 115 van de afdeling Ste. Bernadette op het Accueil.
Ik schets slechts drie van de pakweg tien gasten waarmee we in onze équipe 5
optrekken. En zet hier maar een factor vijf op, om een beeld te krijgen van de
diversiteit die ook onder de overige bedevaartgasten te vinden is.
4 Keervers: Hoor ons roepen, o Moeder van God (bis)
Eerste vijf aanroepingen: U prijzen de koren der eng’len ⎯ Maria, wij roepen tot U
U prijzen de zalige geesten ⎯ Maria, wij roepen tot U
U prijzen de hemelse scharen ⎯ Maria, wij roepen tot U
U prijzen de Kerk en haar kind’ren ⎯ Maria, wij roepen tot U
U prijzen de mensen op aarde ⎯ Maria, wij roepen tot U (Keervers)
© 2010 – Tom Jansen, Rotterdam 3

LOURDES BEDEVAART 2010
Met Asta’s ontboezeming trekken ook de vele beelden van vandaag weer langs het netvlies als ik vanavond
op de hotelkamer deze notities aan het papier toevertrouw, op de zevende verdieping in ruste. De ochtendmis
in de Bernadettekerk, waar de klanken van het pijporgel van gene zijde van dit in tweeën gedeelde Godshuis
doorheen het tussenwandje genadeloos bij ons in de plechtigheden binnenkomen; Fra’ Matthew Festing, die
onder de lunch gastvrij en hartelijk de gasten langsgaat in het restaurant op het Accueil om ze persoonlijk de
herinneringsmedaille te geven, en die vanavond aan de Porte St. Joseph gemoedelijk zaken staat te doen met
een mij onbekende Maltezer, terwijl ondertussen volk, veel volk, in drommen de Heiligdommen op komt; de
rondgang van vanmiddag met twee gasten, een echtpaar, en met Noël, langs de Grot en naar boven op de
basilieken aan het Rozenkransplein, waarbij beiden ruimschoots de tijd nemen om alle indrukken op zich te
laten inwerken. Beelden die een bewolkte zaterdag in Lourdes glans geven.
Zaterdag brengt ook emoties met de tranen van Béatrice, als ze vertelt hoe ze bij de begrafenis van haar eigen
moeder fagot speelde en wat dit spel op het karakteristieke houten blaasinstrument met haar doet. Of de
tranen van Ulrike, die de baden in is geweest vanmiddag en onze dochter Robine tot intentie heeft genomen
in haar gebeden aldaar. Daarnaast is daar Bée opnieuw, die me vanavond een boeketje lelietjes der dalen
aanbiedt “… want jij bent een vriend”, naar het mooie, aloude gebruik van de eerste mei. En tenslotte is er
de hilariteit van het moment, als later op de avond in de bar van Hotel Paradis de ene wereldheer de kruin
van de andere wereldheer gebruikt als ondersteuning voor het maken van een snelle aantekening.
Zondag 2 mei 2010 – Bij het krieken van de dag tot aan de mannen van Viron op het plein
“Het is vroeg opstaan … maar dan hebben we ook de mooiste plek in de kerk”, had Bedevaartdirecteur Jan
eenieder verzekerd tijdens de Informatieve Bijeenkomst op donderdagmorgen. En een tweetal uren na het
wekken van de gasten om kwart over zes ’s ochtends, het aansluitende morgengebed en het ontbijt, trekken
we dan ook in processie achter de vaandels aan van het Accueil naar de Basilique Saint Pie X, op weg naar
die mooiste plek. De Heiligdommen baden zowaar in een waterig zonnetje en ik heb goede hoop dat de
groepsfoto vandaag traditioneel bij goed weer kan worden afgedrukt.
Als we ondergronds gaan, wordt in het zangersvak van de basiliek al driftig gerepeteerd en ook tijdens de
hoogmis is het koor regelmatig op de grote schermen te zien. Ik herken Casper en Jan, die zich net onder het
orgelmanuaal hebben geposteerd en bij ieder shot op de organist in beeld komen, en ik weet dat Janine en
anderen van ons zich eveneens onder de zangers bevinden. Wanneer een videocamera inzoomt op enkele
solisten direct naast maestro Arno Penet, de bevlogen dirigent, is tevens te volgen hoe Hein, die zich daar
toevallig ophoudt, een fototoestel scherp stelt voor – andermaal – één van zijn treffende plaatjes. Uit
hetzelfde zangersvak klinken tijdens de communie, als een ganse heerschaar aan priesters met witte
vlaggetjes zich onder de beminde gelovigen begeeft om de hostie uit te reiken, de zoetgevooisde klanken van
een mij onbekende Libanese zangeres, de handen biddend gevouwen rond de microfoon. Al een aantal jaren
trekt zij mee met de Associatie Libanon van de Orde en bekleedt zij het betonnen schip van de Pie X met
haar zachte, oosterse klanken tijdens de Pontificale Internationale Hoogmis op zondag. En steeds is dat weer
betoverend mooi. Later onder de communie hoor ik een vioolsolo en orgel samengaan in Jules Emile
Frédéric Massenet’s dromerige Méditation, uit diens opera Thaïs uit 1894. Smullen is dat.
© 2010 – Tom Jansen, Rotterdam 4

LOURDES BEDEVAART 2010
De klanken uit de Pie X spelen nóg door mijn gedachten als we tegen de noen het beeld van de Gekroonde
Maagd buiten opzoeken om op het teken van ‘un, deux, trois …’ vanaf een trapje te worden vereeuwigd.
Zondag 2 mei 2010 – Aan de Grot in het holst van de nacht, met een terugblik op de Dag des Heren
Op internet staat met zoveel woorden wat doorgewinterde bedevaarders weten, namelijk dat de poorten van
de Heiligdommen weliswaar tussen middernacht en vijf uur ’s ochtends dicht zijn, ‘… Alleen de toegang via
het slingerpad ter hoogte van de Bovenste Basiliek blijft altijd open’. 5 En dus gaat het na de vrolijke
muzikale en verbale happening in de Piano Bar van Hotel Paradis, die traditiegetrouw de afsluiting van de
bedevaart voor de pelgrims aan de Avenue du Paradis belichaamt, in het holst van de nacht rond half twee via
het slingerpad naar de Grot, om stil met jezelf en met Haar te zijn die hier is verschenen, om een kaarsje te
branden en te danken voor de genade van deze bedevaart. Dat is stil zijn in de nacht na een zondag, die
hoogtepunten heeft gezien vanaf de Pie X tot aan het bijwonen (of voor équipe 2 het meelopen) van de
Sacramentsprocessie van de Orde van Malta.
Lieve Heer, wat gaat de tijd snel! Vanmiddag nog, gevoelsmatig amper enkele uren geleden, hebben we met
de gasten uit de eigen équipe een laatste uitgebreide Grotpassage gemaakt en kruisten de wegen met de
andere équipes zich later op het befaamde terras aan de Gave, boven in de stad. Ja, en dan trekt de
Sacramentsprocessie aan ons voorbij, daar waar we staan net onder de Bernadettekerk, in de bocht naar de
Pont des Arcades. Een feest van kleur, beweging, plechtigheid, en de genade van het Allerheiligste in de
meegedragen monstrans. Geestelijkheid en het gewone volk, dignitarissen van de Orde en vrijwilligers,
zieken en gezonden ⎯ één grote stroom van de prairie tot op de Esplanade des Processions.
5 Zie: www.lourdes-france.org/ (onder ‘uurrooster en vieringen/openingsuren’).
© 2010 – Tom Jansen, Rotterdam 5

LOURDES BEDEVAART 2010
Het avondeten bestaat voor mij vandaag uit een snelle en met liefde bereide
baguette jambon blanc en een café au lait van een plaatselijke uitbater in de Rue
Sainte Marie, daar ik voorafgaand aan de afsluitende équipebijeenkomsten op het
Accueil de stad doorkruis om – in het kader van veldwerk voor een promotie
onderzoek – wat platen te schieten van karakteristieke winkeltjes, puien en
namen. Een snelle hap dus ten bate van het vastleggen van ‘dat andere gezicht
van Lourdes’, van het Palais du Rosaire tot aan de winkel St. Louis de France
waar men het paradoxale onderschift ‘Deutscher Laden’ voert. Terug op het
Accueil maken we met de gasten na afloop van het diner rond de ‘vuurtoren’ wat
muziek en hebben we per équipe een afsluitende bijeenkomst waarin teruggeblikt
wordt op de afgelopen dagen. Op kamer 115 pinken enkelen een traantje weg,
worden mooie woorden gezegd en krijgt meneer Jean zowaar weer nieuwe
energie, nadat hij enkele dagen het bed heeft moeten houden. Elkeen zijn eigen
Lourdeswonder, gelijk Jan al eerder zei.
Goede woorden en uitgelaten vrolijkheid gelden eveneens de afsluitende bijeenkomst met de pelgrims en de
Bedevaartdirectie in de Piano Bar. Daar klinken iets na enen de laatste klanken uit het Hammerklavier,
ruimen we de boel op en gaat het daarna nog naar de Grot, waarvan eerder acte. Ik zie op mijn mobiele
telefoon het tijdstip van 02.37 uur voorbijkomen als ik terug ben in het hotel en het wekalarm voor de
volgende ochtend instel, en ik weet daarmee dat deze laatste nacht in Lourdes een uur of vier lang zal zijn.
Maandag 3 mei 2010 – Over zegen van boven, samen met aardse creativiteit en improvisatievermogen
Onze laatste dag bij de Grot van Massabielle start als alle andere (alhoewel vanochtend nog wat schor na de
muzikale uitspatting van de avond ervoor), met een croissant, een broodje en een soepkom koffie met warme
melk. De koffers laten we op de benedenverdieping achter bij Logistiek, bij de mannen met de “L”. Op het
Accueil wordt eveneens ingepakt en kondigt zich met de eindschoonmaak en het bedden opmaken één van de
meest boeiende onderdelen van de bedevaart aan. Als B-pleeg heb ik eerder het opmaken van de bedden
mogen leren kennen als mijn eigen wijze van boete doen. Pénitence, pénitence, mon vieux! Dit soort dingen
gedijt het beste binnen een goed huwelijk, 6 en dus ga ik samen met eega Ulrike de bedden af en bezit ik mijn
ziel in lijdzaamheid. Hoe verfrissend is het, om daarna in de buitenlucht onderweg naar de Chapelle Notre-
Dame met Ulrike en Eduard van gedachten te kunnen wisselen over de schoonheid van Romaanse kerken in
de stad Maastricht. Het is de opmaat naar een mooie en emotionele bijeenkomst in de kapel.
De laatste eucharistieviering van deze bedevaart is samengevoegd met de ziekenzalving en wordt herderlijk
voorgegaan door monseigneur Philippe Bär o.s.b., in concelebratie met de andere monsignori en pastoor
Walter Broeders. De priesters leggen in stilte handen op, hoofd en handen van de gasten worden gezalfd,
kaarsen ontstoken. Als pelgrims scharen we ons letterlijk om onze gasten en de beleefde emotie is voelbaar
en zichtbaar. 7 Verrassend en niet minder emotioneel ervaar ik de pelgrimszegen, die door de geestelijkheid
aan iedere pelgrim middels handoplegging wordt verleend bij afsluiting van de viering. Bij mijn weten is dit
een noviteit, waarmee de genade van deze bedevaart ook voor ons pelgrims op bijzondere wijze ‘materieel’
wordt gemaakt ⎯ we mogen zo de extra levenskracht van de Heer ontvangen en met ons meedragen.
6 Welke therapeut schreef ook weer dat vrouwen van Venus komen en mannen van Mars?
7 In contrast met de sereniteit en intimiteit van het sacrament staat mijn tendre guerre met het bij deze kapel
geleverde muziekinstrument. Op het elders in dit dagboek beschreven harmonium blijft vandaag de hoge D
hangen en heb ik zeer gewaardeerde assistentie nodig om deze toets na iedere aanslag terug in het gelid
te duwen. Ik vergeet daarnaast bij aanvang van de viering dat de muziekkast spontaan gaat rijden als je ‘m
niet vast zet tegen het ‘altaarpodium’, evenwel de leercurve is steil en dit euvel duurt dan ook slechts 1
(zegge: één) lied lang. Ik ben blij met het koor en haar dirigent; velen hebben aan de oproep om te komen
zingen gehoor gegeven en Casper slaat de maat als de besten. Zijn we niet allemaal noeste en nederige
werkers in de wijngaard van de Heer, in navolging van hetgeen de H. Vader zei bij zijn aantreden in 2005?
© 2010 – Tom Jansen, Rotterdam 6

LOURDES BEDEVAART 2010
Als ik ’s middags tijdens het verblijf in het Transit er even tussenuit knijp om enige ansichtkaarten bij de
Porte St. Joseph te posten, loop ik buiten Maurice tegen het lijf die inmiddels is gekleed in zijn waardigheid
als brancardier, de bretellen losjes rond de schouders; hij blijft nog een week langer in Lourdes als onderdeel
van een voortgezette stage bij de Hospitalité Notre Dame de Lourdes. We wisselen een hartelijke groet uit.
Terug in het Transit van het Accueil worden geruchten over een verlaat vliegtuig van de VNB bewaarheid en
doen in eerste instantie diverse scenario’s de ronde, van twee uur vertraging tot en met vliegen via Brussel
(omdat Eindhoven Airport een sluitingstijd kent) en een aansluitende nachtelijke busrit terug naar Nederland.
De eerder hier beschreven ‘creativiteit, improvisatievermogen, en zegen van boven’ worden aangesproken
respectievelijk verkregen, en rond vieren rijden de bussen van de Hospitalité ons gezelschap naar het
Aéroport Tarbes Lourdes Pyrénées. We mogen ons gelukkig prijzen met dit vertrek, daar bij het einde van de
week vijftien honderd pelgrims en hun gasten van de Italiaanse en Zwitserse takken van de Orde gedwongen
zullen zijn om de nacht door te brengen op het spoorstation van Lourdes vanwege sneeuwval en omgewaaide
bomen. 8 En … hing er ook niet nog een aswolk in het Europese luchtruim, ergens vanaf april?
Eind goed al goed. Met weldadige indrukken in ons ‘bedevaart ransel’ en de herinnering aan een
buitengewone pelgrimage landen we maandagavond laat op het Eindhovense Welschap. Deo gratias!
En dank aan eenieder die mee heeft geholpen, zowel voor als achter de schermen in Nederland en in Lourdes.
Hulde! ⎯ de Maltezer Lourdes Bedevaart 2010 kan fier en met recht aan de balk worden geschreven.
8 In een email bericht van medio mei schrijft Maurice over zijn verblijf bij de Hospitalité: Toen ik nog een week
in Lourdes was leek het net kerstmis. Sneeuw!!! Maar direct daarna ook veel regen en wind en kou.
© 2010 – Tom Jansen, Rotterdam 7