O ikoten@ oikoten.be B ank 736-4010 653-58 - Alba

Verschijnt driemaandelijks: editie juli2008 Verantwoordelijke Uitgever: Jos Vanderweyden, p/a Lipsestraat 175 – 3150 Tildonk Afgiftekantoor Leuven 1
Tijdschrift van Oikoten vzw: Lipsestraat 175, 3150 Tildonk Tel. 016/20.21.93 Fax 016/24.19.21 Oikoten@oikoten.be Bank 736-4010653-58
België – Belgique
P.B.
Leuven 1
2/2138

Een amuse-gueule
Gezien ons arme landje de voorbije maanden stuurloos van de ene crisis naar de volgende
crisis doolde. Terwijl de journalisten begerig hun oor te luister legden bij loslippige politici
met bliepende mobieltjes. Hoewel wij allen al lang opgegeven hadden de adem in te houden
tot er een oplossing uit de bus geperst werd. Nu de Koning der Belgen in stilte beraadt over de
toekomst van zijn Rijk, en hij zijn speech voor 21 juli menigmaal heeft mogen herschrijven,
en iedereen de Koning’s woorden naar eigen goeddunken heeft kunnen interpreteren.
…is het ondanks de kwakkelende zomer nog steeds geen komkommertijd. Ook bij Oikoten
valt er weer wat nieuws te rapen, zelfs al is het hier dezer dagen toch ietwat rustiger dan
anders.
Rustig? Dat ligt misschien ook aan de welhaast tragische afwezigheid van Luce, onze
logistiek manager, materiaalmeester, bron van wijze Vlaemsche gezegden. Luce, met hoge
nood aan rust voor hemzelve, besliste om komaf te maken met opgestapelde overuren, nam
het heft in eigen hand, en stak dat hand terstond tussen de roterende bladen van zijn
grasmachien. Wij duimen en pinken allemaal voor zijn spoedig herstel!
Ingrid heeft intussen, na twee operaties, het ziekenhuis mogen verlaten maar heeft nog een
lange weg af te leggen. Ook voor haar blijven we duimen, en pinken.
Intussen is het, nog steeds, koud en nat daarbuiten. Je zou haast vergeten dat het zomer is.
Terwijl ik dit typ staat de verwarmingsketel te Tildonk zelfs nog te ronken. Gelukkig kom je
bij Oikoten regelmatig hartverwarmende verhalen tegen. Meer daarover vertelt u ook in deze
editie weer onze dravende reporter vanuit zijn wei met zicht op team Ontheming.
Liesbeth geeft ons een kijkje op de interne keuken van BAL; in haar bijdrage ‘Dagoek van
een bemiddelaar’ krijgt u een staaltje van hoe het er dagelijks aan toe gaat bij
herstelbemiddeling.
De rest ontdekt u zelf wel.
Bij wijze van uitsmijter, nog dit:
Ananas-komkommersoep
Ingrediënten:
2 komkommers, gepeld en in blokjes
1 grote ananas, grof gehakt
1 lente-ui, gehakt
1 el limoensap
1 tl zout
1 handvol korianderblaadjes, plus een paar extra
voor garnituur
3 el olijfolie
1 handvol fijngehakte ongebrande macadamianoten
Bereiding:
Plaats 3/4 van de komkommer en de ananas, lenteui,
limoensap en zout in de blender en blend tot
glad. Voeg de resterende ananas en komkommer
toe, de koriander en 1,5 el van de olie. Pulseer de
blender snel een paar keer – de gazpacho moet
chunky blijven. Koel de soep of dien onmiddellijk
op.
Voeg voor het opdienen de noten toe en roer om.
Verdeel de soep over de kommen en drizzle met de
resterende olie. Garneer met koriander.
Ondertussen zien de weersvoorspellingen voor de komende weken er ook weer vrolijker uit.
Dus, en avant! En smakelijk natuurlijk.
Marjan

Soms lukt het mij niet zo goed.
Is het de sombere zomer, de geur van het
verse graan na één van die felle regenbuien
of het geluid van de alsmaar voorbijrazende
auto’s in de Lipsestraat, nu nog aangevuld
met dat van de tractoren …
Feit is dat ik geen inspiratie heb, deze keer,
om maar één zinnig woord over die jongeren
in Frankrijk of Spanje te schrijven.
Trouwens, die hebben het goed daar : lekker
weertje, een terrasje na ’t werk of de
stapdag. En dan krijgen ze nog een groot
feest als ze thuiskomen, waar ik nooit word
op uitgenodigd. Voor mij betekent het enkel
wat extra kabaal.
“Dat iemand van die bureau-mensen maar
zelf iets verzint” dacht ik kwaad en triest
tegelijk bij mezelf.
Net toen ik hen dat op een morgen wilde
melden zag ik een groepje van drie stappers,
uitgewuifd door een boel supporters, de
poort van het erf uitstappen, de baan op,
richting Herent en verder Santiago de
Compostela. Ik mocht zowaar de eerste
meters naast hen in mijn wei meedraven.
Dit pakte me zo dat ik maar aan mijn
paarde-computer ben gaan zitten, mijn ogen
heb gesloten en voor jullie de
gebeurtenissen van de voorbije maanden op
een rijtje zet.
Karel, Jurgen en hun hond Bedous die nog
door knie-hoge sneeuw in het Centraal
Massief hadden gestapt waren niet te
stoppen. Vastberaden gingen ze verder.
Twijfel was er niet veel in hun hoofd. Wel
gepieker bij Jurgen : waar stap ik naartoe,
naar welk soort leven . Ik zag het aan zijn
bruingebrande nek, die nog meer gebronsd
was dan zijn armen en zijn benen : die jongen
had veel met zijn hoofd naar de grond lopen
piekeren. In Spanje waren ze op de drukke
camino de enigen die in een tentje sliepen,
lekkere potjes bleven koken op hun vuurtje.
Ze gingen ook nooit slapen voor ze hun kleine
geschillen hadden bijgelegd. Bij hun

terugkomst in Belgie waren ze fier. En
terecht. Proficiat hond en heren !
Katrien en Veronica. Amaai. Dat was me een
tochtje. Met vallen en opstaan, twijfels en
doorzettingsvermogen, heel veel moed en
verdriet, de nodige dosis humor en
vertrouwen gingen ze van Le Puy tot
Santiago via de noordelijke route.
Niettegenstaande aanslepende kwetsuren,
onzekerheid over of ze er wel ooit zouden
geraken sleepten, wrongen en lachten ze
zich een weg naar Santiago. Ze beperkten
het gewicht op hun schouders, en hier en
daar ook de kilometers en sliepen in één
tentje.
Begeleidster Katrien ,Veronica en haar
familie waren ape-trots toen ze hier weer
stonden. Zelden zagen we een duo zo
harmonisch onderweg en thuiskomen.
Nelson rondde zijn werk-project goed af.
Straf voor een stadsjongen om op zo’n
afgelegen en verlaten plek te wonen en een
tipi-kamp te helpen bouwen. En zeggen dat
niemand had verwacht dat Nelson het langer
dan één dag ginds zou uithouden !
De problemen tussen Sven en zijn gastgezin
in de Pyreneeen bleven aanslepen. Op ’t
einde van ’t achterban-bezoek, waaraan ook
jeugdrechter Martens deelnam, spatte het
echt uit elkaar.
Om Sven toch de kans te geven om zijn
project af te werken en nog een aantal
zaken recht te zetten die bij zijn gastgezin
verkeerd waren gelopen, vonden we een
trouwe familie in Frankrijk bereid om deze
jongen voor het vervolg van zijn verblijf op
te vangen.
Hij werkte zijn project verder af, maar van
enige vorm van enthousiasme was noch bij
zijn gastgezin, noch bij hem, enig spoor.
Sammy daarentegen werkte hard en met
veel overgave bij zijn familie. Hij maakte
kaas (en liet deze aan iedereen behalve aan
mij, uw viervoetige dienaar, bij zijn receptie
proeven), vertroetelde de koeien die hij
allemaal bij naam en toenaam kende en werd
bij ’t afscheid in de Pyreneeen door zijn
familie en de andere medewerkers overladen
met geschenken.
Ik vraag mij af wanneer Sammy mij eens
komt vertroetelen. Ik ben toch ook een
viervoeter.
Guido, Donovan en Anwar, de mannen
waarvoor ik dit verslag toch ben beginnen te
schrijven, stapten vol goeie moed half mei
de deur uit.
Fox, de hond zorgde ervoor dat ze mooi
samenbleven.
Maar na veertien dagen moest begeleider
Guido met schrikbarend gezwollen
achillespezen opgeven. Luc Peters nam de
jongens dan een tiental dagen op sleeptouw –
of was het andersom - , Frank, een
begeleider die klaarstond om in het najaar
te vertrekken werd achter zijn bakkersoven
weggehaald om definitief met hen verder te
stappen. Anwar viel dan, op zijn beurt voor
een week uit, na een hoogstmerkwaardig
incident.
Het duurde tot na het eerste achterbanbezoek
eer het groepje terug op schema én
op elkaar ingespeeld geraakte. Momenteel
lopen ze onder een loden zon, maar met
hervonden harmonie stilaan de Pyreneeen
tegemoet.
Ondertussen was Hassan hier even op de
boerderij voor hij naar de Pyreneeen
vertrok. Vier maanden gaat hij een nieuw
gastgezin vervoegen en helpen bij de
uitbouw van hun bedrijf. Een stal instaleren,
afsluitingen plaatsen …
Er was opvallend veel volk om Hassan uit te
wuiven en dat deed hem zichtbaar deugd. Na
een moeilijke aanpassingsperiode lijken het
gastgezin en Hassan elkaar gevonden te
hebben.
Tenslotte stonden begeleidster Carmen en
Lien voor enkele dagen klaar om naar
Santiago te vertrekken. Maar tijdens de
twee-daagse –de ultieme test tijdens de
voorbereiding – zag Lien het nut van de hele
tocht niet in en keerde weer naar huis. Eén
van de volgende dagen doet Carmen met een
andere kandidate een nieuwe poging.

Wij duimen !
En ik, ik kijk naar de wolken in het westen,
voel aan de regenbuien of er tranen van de
jongens en de meisjes ginder onderweg of in
hun gastgezin bijzitten en proef af en toe
wat zout tussen het malse gras .
HIHIhihihi!!
Tot de volgende keer,
Uw dravende reporter

I
ben hier nooit goed in geweest, in een dagboek bijhouden. Maar vandaag wil ik een poging doen om mijn ervaringen als beginnend bemiddelaar op papier te krijgen. Op onze dienst passeren heel wat dossiers de revue, elk met hun eigen verhaal en hun eigen k
H
Dagboek van een bemiddelaar
eerste gesprekken
Peter
beleving rond de gebeurtenissen. Er is echter één dossier dat er voor mij uitsprong. Een hele tijd geleden kreeg ik de kans om te bemiddelen in een dossier waarbij twee jongens, onder invloed van drugs, vandalenstreken uithaalden in een containerpark bij hen in de buurt. Al snel namen de verschillende partijen contact op met BAL en legden we de eerste gesprekken vast. Het
Vanstraaten
en de verantwoordelijke van het containerpark zijn als benadeelden mijn eerste gemeentebestuur
is 10u ’s morgens wanneer ik Geert, de vertegenwoordiger van het gemeentebestuur, et
De kandidaten.
in een piepklein en hypermodern lokaaltje in het gemeentehuis. Hij had al eerder deelgenomen aan een bemiddeling met een collega van BAL en komt dus maar direct ter zake. Naar aanleiding van de feiten moest de gemeente een aantal herstellingen laten ontmoet
aan een van hun elektriciteitscabines. Deze cabine werd gebruikt voor werken aan de uitvoeren
Al snel schuift hij een goed gekruide rekening onder mijn neus, ik begin mij wat ongemakkelijk te voelen. Ik maak me sterk met de gedachte dat een bemiddelingsdienst uiteindelijk geen ander woord is voor incassobureau en dus ga ik instinctief op zoek naar meer. En, tot gemeente-infrastructuur.
eigen grote verbazing, komt dat ook! Geert voelt zich sterk verbonden met de gemeente en neemt zijn werk als gemeenteambtenaar dan ook serieus. Voor hem is het niet alleen belangrijk dat op het einde van het jaar de begroting klopt, maar hij is ook erg bezorgd om de toekomst van de jongens. mijn
overlaadt mij met vragen over hoe dat het allemaal kon gebeuren, wie de jongens zijn, of ze van de gemeente zelf zijn, of ze nog van die dingen hebben gedaan, of die jongens het thuis moeilijk hebben Hij
daardoor van die dingen doen, … Enfin, meer vragen dan dat ik antwoorden zou hebben. Ik stel mezelf luidop de vraag of hij misschien zou willen deelnemen aan een gezamenlijk gesprek, waarbij hij zijn vragen rechtstreeks aan de jongeren zou kunnen stellen. Geert reageert en
enthousiast op het voorstel en een uur later wandel ik met een goed gevoel het gemeentehuis weer buiten. Op naar het volgende gesprek. Deze keer heb ik een afspraak op de hoofdzetel van de duidelijk
met Gilbert, de verantwoordelijke van het ‘gevandaliseerde’ containerpark. Het duurt wel even vooraleer ik de ingang van het enorme gebouw vind en mijn opluchting is dan ook groot containerparken
ik een lift vind die mij naar de bovenste verdieping zou brengen. Ik meld me aan bij de receptioniste: ‘Even wachten mevrouw, Gilbert is nog in gesprek en zal u dadelijk ontvangen’. Een half wanneer

later stapt er een vriendelijke, licht grijzende, man op me af met een brede glimlach en een uitgestoken hand: ‘Gij moet Liesbeth zijn!’ We stappen samen naar een lokaaltje dat mogelijks nog kleiner is dan dat op het gemeentehuis, deze keer zitten er drie mannen mij op te wachten. Ik schrik uur
even, ik was er immers van overtuigd dat ik maar met één persoon had afgesproken. De mannen stellen mij al snel op mijn gemak door zichzelf voor te stellen en mij te voorzien van gloeiend hete koffie en koekjes. Ook deze mannen zijn vertrouwd met bemiddeling. Wanneer ik vraag wat zij wel
van een bemiddeling, hoor ik wat binnensmonds gemompel. De werknemers hadden het er toch moeilijk mee dat ze op een vernield containerpark aankwamen. Een van de dure apparaten, verwachten
gebruikt wordt voor de weging van goederen, moest onmiddellijk hersteld worden. Dat waren serieuze uitgaven voor het containerpark en ook voor hun werknemers was het niet aangenaam om vast te stellen dat ze ‘een ander hun vuiligheid’ moesten opkuisen. Wanneer ik de mannen meedeel dat
de beide jongens nog minderjarig zijn, lijkt dat de situatie te veranderen. Gilbert stelt mij de vraag of de jongens dat allemaal zo bedoeld hadden en vooral waarom dat ze zo’n dingen doen. Hij kan er maar niet bij dat ze het containerpark zouden vernield hebben zonder dat
Ook aan hem doe ik het voorstel voor een gezamenlijk gesprek, hij gaat gretig in op het aanbod en ook hier stap ik weer tevreden naar buiten. reden.
S
genoeg om mee te nemen naar de hoofdrolspelers van dit hele gebeuren: Dieter en Mathias. Ik maak een afspraak met Dieter en zijn ouders. Het is al donker wanneer ik eindelijk arriveer aan het juiste adres. Net als ik wil aanbellen, zwiert moeder de deur open: ‘We hadden u al zien tof
er passeert hier op dit uur nooit veel volk.’ Ik word vriendelijk ontvangen en we gaan allemaal rond de keukentafel zitten. Ik merk dat de sfeer gespannen is en probeer de familie wat gerust te stellen door uit te leggen wat een bemiddelaar zoal doet en wat de bedoeling van het aankomen,
is. De sfeer klaart niet op en moeder krijgt duidelijk de tranen in de ogen wanneer ik vraag aan Dieter of hij het ziet zitten om te vertellen wat er die avond gebeurde. Wanneer ik even naar vader gesprek
zie ik dat hij wat ineengezakt op zijn stoel zit en naar het tafelkleed staart. Hier is meer aan de hand dan enkel een uit de hand gelopen vandalenstreek. Dieter durft me amper aan te kijken en begint schuchter aan zijn verhaal: ‘We wisten niet wat we deden die avond mevrouw, we hadden elk kijk,
half pilletje LSD genomen… het is nooit de bedoeling geweest dat het zo ver zou komen.’ Het wordt een emotioneel gesprek voor het gezin, het feit dat Dieter drugs gebruikte en dan vandalenstreken uithaalde is erg moeilijk voor de ouders om mee om te gaan. Ze hadden nooit een
dat hun zoon tot zoiets in staat zou zijn. Dieter voelt zich schuldig, hij blijft herhalen dat het hem spijt en dat het nooit de bedoeling is geweest, dat het allemaal uit de hand liep. Maar hoe moet verwacht
nu verder? Ook aan hem doe ik het voorstel van een gezamenlijk gesprek…mijn 3e kandidaat is binnen. De laatste afspraak maak ik met Mathias en zijn moeder op dinsdagavond. Ik kom bijna een het
uur te laat aan, files wisten ervoor te zorgen dat ik wat gestrest aan het gesprek begon. Ook bij Mathias hoor ik hetzelfde verhaal als bij Dieter. De moeder van Mathias geeft in het gesprek duidelijk half

dat minder vertrouwen heeft in haar zoon, ze laat hem niet meer zomaar logeren bij vrienden en controleert zijn kamer regelmatig op drugs. Plots stelt ze de vraag of Mathias iets kan terugdoen naar de benadeelden, ze had met de moeder van Dieter gesproken en vraagt zich af of haar zoon ook aan ze
aan zo’n gesprek. Ik leg uit wat zo’n gesprek inhoudt, maar er bestaat geen twijfel over: Mathias wil zich persoonlijk excuseren voor wat hij gedaan heeft en liefst zo snel mogelijk. Na het gesprek stap ik tevreden weer in de auto richting BAL … nu op zoek naar een locatie! mag
Het
deelnemen
iedereen optrommel voor het gesprek, biedt Geert mij onmiddellijk een lokaal in het gemeentehuis aan. Ideaal! ik Wanneer
S
gezamenlijk gesprek met Koen, een collega die het gesprek mee zal volgen, rijd ik naar het gemeentehuis om amen
lokaaltje al wat klaar te zetten voor het gesprek. Langzaam druppelen de eerste deelnemers binnen, de sfeer is gespannen. Je kan goed merken dat de deelnemers die zich op dat moment in het lokaal bevinden, zich zeer ongemakkelijk voelen. Het is nog even wachten op Mathias en zijn moeder. het
voelt de spanning stijgen. Wanneer iedereen er is, steek ik van wal met het gesprek en het duurt niet lang voor de dialoog op gang komt. Af en toe komen Koen of ikzelf tussen om het gesprek op gang te houden, Je
de vragen komen vanzelf. Na anderhalf uur loopt het gesprek op zijn einde. We overlopen de afspraken nog eens samen: Mathias en Dieter willen elk 150 euro betalen uit eigen zak om zo de maar
van de gemeente terug te betalen. Daarnaast wordt er afgesproken dat ze elk 30 uren vrijwilligerswerk gaan doen op het containerpark, Gilbert zal hierop toezien. Vanuit de hoofdzetel van de containerparken heeft Gilbert toestemming gekregen om in ruil de hoge schadevraag te laten factuur
Al deze afspraken zullen achteraf door mij opgeschreven worden in een overeenkomst en wanneer die ondertekend is door iedereen, stuur ik ze door naar het parket in Leuven. De sfeer is helemaal opgeklaard, Koen en ik bedanken iedereen voor hun deelname, en vallen.
Dieter en Gilbert samen buiten stappen, hoor ik dat Dieter hem bedankt om naar hem te luisteren. Koen en ik zijn zeer tevreden over het gesprek en op onze roze wolk rijden we terug naar wanneer
E
nkele dagen later komen Dieter en Mathias, samen met hun moeders, en Gilbert naar BAL om de tewerkstellingsovereenkomst te tekenen en de afspraken te maken. Het duurt een hele tijd voor BAL.
weer iets hoor van de partijen, dus ik bel hen even op om te vragen hoe het allemaal gelopen is. Ik krijg eerst Gilbert aan de lijn, hij is enorm tevreden over het werk van de jongens! Ze hebben hard gewerkt, in weer en wind. Voor Gilbert was dit een meer dan een geslaagde bemiddeling. Wanneer ik ik
en Mathias aan de lijn krijg, hoor ik net hetzelfde enthousiasme. Wanneer ik Geert opbel, hoor ik dat de betaling perfect verlopen is. Ik neem mijn geel kaftje ter hand en stuur de laatste documenten door naar het parket. Met een zeer voldaan gevoel trek ik de schuif aan de rechterkant van mijn Dieter
Liesbeth Eggen, bemiddelaar BAL dossier met een goed gevoel bij de andere gele kaftjes… het stop en open bureau

Ex-begeleiders van Oikoten-tochten aller landen, Verenigt U :
Ex-begeleiders-weekend 19 en 20 september in Biez
Weekend is wel een groot woord voor een avond en een dag, maar bij ’t afscheid zal ’t
jullie allemaal wel duidelijk worden : de uren die we daar zullen doorbrengen tellen dubbel.
Praktisch :
Start vrijdag 19 september om 17 u.
- Kennismaking, maar niet zomaar. Vul de stippellijnen op het bijgaand blad “gezocht” in met
min of meer bruikbare informatie en breng dat blad mee. De verdere uitleg krijg je ter
plekke.
- Als iedereen bij iedereen gekend is, kunnen we aan tafel. Om te eten en te drinken.
- Er zal muziek zijn, als jullie daar tenminste zelf voor zorgen : breng je favoriete CD’s mee, je Ipod,
je MP3-speler, je eigen orkest of instrument …
- Maar er zal ook ruimte zijn om gewoon bij mekaar te zitten
- Slapen : breng matje en slaapzak mee. Er is plaats op de zolder, er zal ook een grotere tent
staan en als je wil kan je je kleine tentje daar ook opstellen.
Vervolg op zaterdag 20 september
- Brunch tot 11 u
- Dan is het tijd voor een wandeling in de omgeving. Breng afhankelijk van het weer aangepast
schoeisel mee.
- De laatste resten van de brunch worden opgegeten, zodat we sterk staan om
- Rond 14 u. aan gespreksronde te beginnen. Er zijn drie onderwerpen voorzien, die in de
uitnodiging die jullie begin september nog zullen krijgen verder worden toegelicht. :
1. De wetgever denkt eraan de tochten die tot nu toe op vrijwillige basis gebeuren, te laten
opleggen door de jeugdrechter.
2. De spanning tussen jong en oud op de tocht.
3. Hoe beleef je als begeleider het resultaat (positief en negatief)van de tocht
- Na een afscheidsdrankje is het afgelopen om 17 u.
Plaats van het gebeuren : ons centrum in Biez , Rue du Grand-Sart, 42 te 1390 Biez-Sart.

Een time-out voor Tool
Het waait, het regent, het sneeuwt, het
vriest,… en af en toe schijnt de zon een
beetje.
Zo klonk het begin van de Tool-bijdrage
voor de nieuwsbrief van april. Deze haalde
nooit de redactie.
We zijn nu half juli, en in de weersituatie
is – met enige overdrijving - niet
waanzinnig veel verandering opgetreden.
Op andere vlakken wel.
Wegens einde contract, geen zicht op
verlenging financiering en andere
persoonlijke interesses verliet Els
Verbruggen Tool op 31 maart. Een jaar
lang zette ze zich volledig in bij de verdere
uitbouw van Tool. Het werd een leerrijk
jaar zowel voor haar als voor mij.
Els, bedankt en het ga je goed.
Op onze oproepen, in een vorige
nieuwsbrief, kregen we een aantal reacties.
Zo hebben we Fred en Hilde kunnen
toevoegen aan de lijst van gastgezinnen.
Zij staan open als time-outplaats met
avond- en nachtopvang, voor jongeren met
een dagbesteding. Hopelijk kunnen we snel
eens beroep op hen doen.
Ook de 10 begeleid(st)ers voor staptimeouts
lieten zich kennen en zo hadden we
een aangename en interessante
ontmoetings- en uitwisselingsnamiddag.
Voor herhaling vatbaar naar ’t schijnt.
Ook jullie bedankt allemaal voor jullie
reacties.
Een concrete nevenwerking van deze
ontmoetingsnamiddag is dat van de tien
aanwezige kandidaat begeleiders, er al acht
minstens één time-out achter de rug
hebben. Dat brengt het gerealiseerde aantal
staptime-outs of time-outs op maat dit jaar
op 14. Eind juni was de normale capaciteit
van 12 al behaald, maar de provincie
Vlaams-Brabant toonde zich bereid om 5
bijkomende time-outs te financieren.
Slechts één time-out moest voortijdig
stoppen omwille van fysieke problemen
van de jongere.
Van de 7 werktime-outs stopte er één
voortijdig op vraag van het gastgezin
omwille van de apathische opstelling van
de jongere. De anderen waren weerom een
boeiende ervaring voor jongeren en
gastgezinnen.
Na een eerste experiment met een time-out
die ik gemakkelijkheidhalve ‘Chill-timeout’
1 noem hoop ik in de loop van dit jaar
ook nog een aantal andere experimenten
te kunnen opzetten. Mogelijkheden hierbij
zijn kano- en ezelstochten. Ook een tocht
met paarden behoort tot de opties.
De Vlaamse overheid gaf aan het
Steunpunt Welzijn, Volksgezondheid en
Gezin de opdracht om 6 time-outprojecten
wetenschappelijk te onderzoeken in de
loop van 2008. Tool – Oikoten maakt als
enig niet-erkend time-outproject deel uit
van het onderzoek. 20 van de
bovengenoemde time-outs zijn opgenomen
in het onderzoek. Hopelijk leiden de
resultaten van dit onderzoek tot de
financiering van Tool als een volwaardige
time-outdienst in Vlaams-Brabant.
Na deze drukke periode geef ik er tot half
augustus de brui aan.
Jo
1 Zeer beknopt omschreven is het de bedoeling dat
de jongere samen met de begeleid(st)er verblijft op
het domein in Biez-Sart, en dit in een omgebouwde
werfkeet en tentjes. De jongere krijgt de kans om
compleet stil te vallen, en vanuit deze rust opnieuw
tot actie te komen. Dit mede door het aanbieden van
activiteiten door de begeleid(st)er.

Oikoten goes digital
Zoals al eerder aangekondigd willen we een steentje bijdragen tot het behoud van het
milieu door stilaan om te schakelen naar een elektronische versie van de Nieuwsbrief.
Ondertussen hebben zich hiervoor reeds een honderdtal personen aangemeld. Deze
editie is de eerste die ook emailsgewijs verspreid wordt.
Dus… Opgelet!
Onze volgende editie (oktober 2008) zal enkel nog in papier verstuurd worden naar die
adressen waarvan we een expliciete bevestiging hebben gekregen dat ze een papieren
nieuwsbrief willen ontvangen.
Je hebt twee mogelijkheden om onze volgende nieuwsbrief te ontvangen:
1 e : aanmelden via de website www.oikoten.be/nieuwsbrief
of
2 e : met een mailtje naar oikoten@oikoten.be (een briefje mag ook) indien je graag de
papieren versie zou ontvangen.
Zo ben je verzekerd van nog heel wat oikotentisch leesplezier.
Bedankt!
Het administratief team