Brieven van Edmond Regout - Regionaal Historisch Centrum Limburg

Brieven van Edmond Regout 

1. De Far West 

Vertaling: Rolf Hackeng 

------------------------------------------------------------------------------------------ 

In het familiearchief Regout, dat bij het Regionaal Historisch Centrum Limburg 

bewaard wordt, bevinden zich 49 brieven die Edmond uit verre oorden naar huis 

stuurde en een aantal albums met de foto’s die hij er maakte. Dit materiaal is 

afkomstig van drie grote reizen: 1. naar Noord-Amerika van eind maart tot september 

1895; 2. naar Indië (Indonesië) van mei 1898 tot na februari, mogelijk tot zomer 

1899; 3. naar Ceylon, Indië, Hongkong, Japan en terug met de Transsiberië Expres 

van september 1902 tot april 1903. 

Het merendeel van de brieven is aan zijn ouders gericht en in het Frans gesteld. 

Edmond beheerste die taal uitstekend. Het is aannemelijk dat het Frans de voertaal in 

het gezin was, niet alleen omdat rond de ‘fin de siècle’ in de kringen van de 

welgestelde Maastrichtse bourgeoisie dikwijls Frans werd gesproken, maar ook omdat 

moeder Louise Pétry uit Wallonië afkomstig was. Enkele brieven aan zijn broers heeft 

hij in het Nederlands geschreven. Vanuit Amerika was Eduard de broer, die de meeste 

brieven kreeg. Edmond klaagde er regelmatig over dat hij van niemand post ontving. 

Hij besloot voortaan alleen diegenen nog brieven te sturen die deze ook 

beantwoordden. 

Weer thuis in Meerssenhoven richtte Edmond enkele kamers in met de curiosa en 

souvenirs die hij meenam van zijn reizen. In zijn brieven aan het thuisfront kondigt 

hij regelmatig de komst van kisten met allerlei spullen aan. Ook drukt hij zijn 

familieleden telkens op het hart zijn brieven toch vooral goed te bewaren. Dat hebben 

zij keurig gedaan en daaraan hebben wij deze prachtige correspondentie te danken. 

De brieven in dit onderdeel zijn afkomstig van de eerste reis (RHCL 21.302A, archief 

Familie Regout, inventarisnrs. 20 en 26). Toegevoegd zijn nog twee brieven uit 1901 

die Eduard in Amerika aan Edmond schreef. Deze zijn in cursief weergegeven. 

Aangezien de in het Frans (aangegeven met F achter het briefnummer) geschreven 

brieven in modern Nederlands vertaald zijn, hebben wij ook de Nederlandse brieven 

(aangegeven met N achter het briefnummer) enigszins gemoderniseerd qua 

taalgebruik zodat een evenwichtiger geheel ontstond. 

1

Op 23 april 1895 schreef Edmond deze brief aan zijn ouders (nr. 7): ‘Dit is ons reisvoertuig. Op de 

voorgrond cactussen en op de achtergrond bergen. Er zijn veel bergen en er is ook veel wild.’ 

2

Amerika 1895 

1 F 

American Line / Red Star Line, On Board, S.S. "Friesland" 

Zondag 31 maart 1895, 3.45 u. 's middags 

Dierbare ouders, 

Ik heb me hier geïnstalleerd in de Bodega, d.w.z. een of andere zaal van de 

'steamer'. Mijn vriend en ik proberen ons voor te stellen dat we nog altijd in Brussel 

zijn en daarom geven we alle onderdelen van de boot op zo'n manier namen dat we 

het idee hebben dat we nog aan wal zijn. 

Fernand, Alfons en Adolf hebben me uitgeleide gedaan aan boord. We hebben 

samen geluncht. Ik vergat het u te zeggen, ongetwijfelt denkt u dat ik al op volle zee 

ben, maar ons vertrek heeft een vertraging opgelopen van 24 uur. 

Ik ben nog niet zeeziek, dat komt misschien nog en kan me niets schelen. Wat een 

groot schip! Ik raak er de weg kwijt. Op weg naar mijn hut vergis ik me minstens 

tweemaal in de trap. Er zijn misschien wel duizend mensen aan boord, merendeels 

emigranten. Onze hut, dankzij de geweldige zorgen van Fernand, kijkt uit op zee, 

maar wij zitten op een duivelse manier opgestapeld. 

Deze brief zal op de post worden gedaan in Vlissingen, waar wij van loods wisselen. 

Ik heb nog niet veel interessants te schrijven. Het regent, het waait, etc., helemaal 

hetzelfde als op Vaeshartelt, neem ik aan. 

Als we in New York aangekomen zijn, zal ik u een lange brief schrijven om over mijn 

oversteek te vertellen. Ik zal veel roken en hoop mezelf te voeden en niet de vissen. 

Het rollen van de golven begint, want we bereiken het punt waar de Schelde breder 

wordt. 

In Brussel heb ik me goed geamuseerd. We hebben onder vrienden een avondmaal 

gehad. 

Het schijnt dat ze ons laten vertrekken uit de salon 2e klasse, van waaruit ik u 

schrijf, om ons naar de eerste te laten gaan. Terecht. 

Ik eindig dus mijn brief met u te omhelzen en zal u van meer nieuws voorzien bij 

mijn aankomst in New York. 

Alle goeds aan u en aan allemaal, 

Edmond 

2 F 

American Line / Red Star Line, On Board, S.S. "Friesland" 

41.47 o noorderbreedte, 57.19 o westerlengte 

Maandag op het middaguur 8 april 1895 


De oversteek verloopt uitstekend. Wij hebben wat ruw weer gehad, maar geen 

storm. Vaak mist en dat heeft ons tijd gekost, want wij hebben een halve dag stil 

gelegen en andere keren durfden wij alleen maar op halve kracht vooruit te gaan. 

Daarbij liet de sirene zich elke minuut horen. Op den duur was dat een onaangenaam 

kabaal. 

Wat de zeeziekte betreft, kort samengevat, die deed mij mijn maaltijden nemen op 

het dek en beroofde mij van mijn energie. Buiten eten deed mij zo goed, dat ik mij 

drie dagen lang niet meer in de eetzaal had laten zien, hetgeen mijn tafelgenoten 

ervan overtuigde dat ik erg ziek was en hun medeleven uitte zich in het voor mij 

meebrengen van sinaasappels van de tafel "for the distressed people". 

3

Wij zijn met ongeveer 100 of 150 eersteklas-passagiers. Allemaal pijpenkoppen. 

Veel geestelijken, doktoren, zelfs, lijkt mij, ook 'barkeepers' (limonadefabrikanten). 

Sinds gisteren gebruik ik de maaltijden weer in de eetzaal, want de kou heeft me 

van het dek, waar ik het zo goed had, naar beneden gejaagd. Gisterochtend en - 

avond heeft het gesneeuwd. De dagen daarvoor was het warmer. Wij bevonden ons in 

de golfstroom, die van Florida komt. Wij hebben deze verlaten om te passeren langs 

de zandbanken van Newfoundland, waar het altijd kouder is. Vandaag is het erg mooi 

weer en de 'steamer' beweegt weinig, bovendien heeft de 'Friesland' weinig rollers 

(beweging van links naar rechts), maar stampt wel behoorlijk (schommeling in de 

lengterichting). 

Ik heb 'Overzee' gelezen, dat ik in Brussel heb gekocht. Ik lees relatief weinig. Mijn 

vriend heeft al zo'n 12 tot 20 boeken gelezen. Hij was enkele dagen zijn stem kwijt en 

kon concurreren met het gekraai van een jonge haan. 

Ik hou me maar weinig op met de mensen. Er zitten teveel 'pijpenkoppen' tussen. 

Wat een sukkels! Het is maar goed dat ik mijn fototoestel niet heb meegenomen. 

Maar goed voor hen. 

Binnen drie dagen, hoop ik, komen wij aan. Ik ben al gewend aan de boot, maar het 

uitzicht aan boord is zo saai, ondanks de afleiding die men verzint. De smoking-room 

is altijd vol. Ik ben een van de vaste klanten. Mijn tijd is verdeeld tussen oneindige 

wandelingen over de lengte en de breedte van het dek. Dit is de boulevard. Het is er 

druk, zolang het mooi weer is. Op het moment dat het slecht is, lijkt het schip wel 

verlaten. De mensen gaan terug naar hun hut of zo'n beetje overal of zoeken een 

gemakkelijke stoel. Een afleiding is het om naar de emigranten te gaan kijken. Er zijn 

er uit alle mogelijke landen. Zij maken muziek en wij hebben al een concert gegeven 

op het dek. 

In New York logeren wij in Hotel Martin, maar stuur me daar geen brief, want ik ben 

van plan op 15 april in Glendive te zijn. Iedere morgen sta ik om 6 uur op, vervolgens 

neem ik mijn zeewaterbad. Daarna een wandeling op het dek. Om acht uur een 

overvloedig ontbijt, gevolgd door een wandeling op het dek. Dan een bezoek aan de 

smoking-room. Vervolgens een uur in mijn stoel op het dek etc. Lunch om 1 uur. Om 

12 uur het grote nieuws van de dag, bestaande uit de bekendmaking van het punt 

waar we ons op zee bevinden en het afgelegde aantal mijlen gedurende de laatste 24 

uur. We dineren om 6 uur en gaan slapen om half 10 of 10 uur. 

Is er nog nieuws van Vaeshartelt? 

Bewaar mijn brieven voor als ik terugkom. Dat is handig om wat data etc. te kunnen 

nakijken. Het gaat bewonderenswaardig goed met me en ik begin beetje bij beetje 

weer Engels te spreken. 

In de zaal, van waaruit ik u schrijf, bevindt zich een dozijn personen die daar 

evenzeer mee bezig zijn. Anderen spelen kaart. Het merendeel van het publiek is op 

het dek. Gisteren was het zondag en de protestanten (iedereen is dat hier) hebben 

hun dienst gecelebreerd. Wij zijn 2 of 3 'steamers' op zee tegengekomen sedert ons 

vertrek uit Vlissingen. Met eentje hebben wij vuurwerksignalen uitgewisseld (dat was 

‘s avonds). 

Mijn vriend is erg vrolijk. Wij amuseren ons goed. Een andere keer hoop ik wat 

interessante dingen te vertellen. Op de boot is zo weinig buitengewoons te doen. 

Duizend vriendelijke groeten aan iedereen en geheel de uwe, 


3 F 

4

Hotel Martin, University Place, New York 

Donderdag 11 april 1895 

Dierbare broers, 

Ik vertrouw deze brief aan een van mijn vrienden toe (de heer L. Herreboudt, 2 Rue 

de Loxum, Brussel) die weldra naar Frankrijk vertrekt. Gisteren ben ik hier 

aangekomen om 7 uur 's avonds. Bij de douane heb ik 1 uur lang moeten wachten tot 

ik een douanier te pakken kreeg. Dat verveelde me uiteindelijk, dat begrijp je, en 

toen heb ik een dollar in de zak van de douanier gestopt, mijn koffers dichtgedaan en 

ben vertrokken. Ik ben er dus met een koopje vanaf gekomen. Wie niet waagt, die 

niet wint. De complimenten van Beck aan u en aan Papa en Mama. Ik ben gezond, 

beter kan niet. Het bewijs is dat ik gisterenavond twee keer gedineerd heb. New York 

is erg chic. Geweldig weer. Vanochtend een Winchester gekocht. Vertrekken 

overmorgen naar Chicago en vandaar naar Glendive. Alles is verschrikkelijk duur hier. 

Hebben 5 dollar (25 francs) moeten betalen om het hotel te bereiken met al onze 

bagage (24 koffers en pakketten) op een wagen. Dat is de prijs. Ik schrijf in alle 

haast. Ik ga naar de aanlegplaats om meneer Herreboudt naar de 'steamer' te 

brengen. Ik amuseer me goed. Ben blij dat ik niet meer op de 'Friesland' ben. Dat was 

saai op het laatst. Stuur deze brief naar Vaeshartelt. Ik moet naar de haven 

vertrekken. Het is 2 u. De 'steamer' vertrekt om 3 u. Schrijf mij in Glendive. Ik schrijf 

u een langere brief zodra ik meer tijd heb. Mijn brief zit ongetwijfeld vol fouten. Ik 

heb geen tijd gehad om daar op te letten. 

Geheel de uwe. 


4 F 

Boston and Chicago Special, Wagner Vestibule Train, Via Boston & Albany, N.Y. 

Central and Lake Shore 

Zondag [paasmaandag] namiddag 15 april 1895 


Ik schrijf u vanuit de rooksalon van de Pullmann-car, die me naar Chicago brengt, 

waar ik morgenmiddag moet aankomen. Ik ben vier dagen in New York gebleven en 

dat is voorlopig genoeg, want met een gids als Beck heb ik een hoop dingen gezien, 

die ik zonder hem nooit ontdekt zou hebben. Hij kent heel goed de weg in New York. 

Hij is een universeel mens. Hij weet alles en kent alles. Daarbij is hij charmant. Wij 

zijn het altijd eens en wij amuseren ons, beter kan niet. Wat mij aangaat, mijn plezier 

wordt soms getemperd als ik denk aan de exorbitante prijzen van alles. Hebben ze 

me niet een frank laten betalen per hemd dat ik liet wassen? Maar ook als ik waar 

voor mijn geld krijg, geneer ik me niet. Daarstraks heb ik bijvoorbeeld gedineerd (in 

de trein). Voor een dollar kon ik kiezen wat ik wilde van wat op de kaart stond 

aangegeven. Ik heb alles laten aanrukken. De tafel stond vol en ik heb alles 

opgegeten. Daar hadden ze ongetwijfeld niet op gerekend. 

In Chicago blijven we slechts twee of drie dagen. Ik begin er genoeg van te krijgen 

om in een geklede jas rond te lopen en ik zal blij zijn van boord te kunnen gaan in 

Glendive (zeehaven) om mijn boorden en manchetten op de bodem van mijn koffer te 

stoppen en me gemakkelijk te voelen in flanellen hemd. Ik heb weinig tijd om u mijn 

verblijf in New York te beschrijven. 

Wat een mooie route nemen we. We hebben de hele tijd de Hudson (rivier) gevolgd. 

Erg ongunstig land. Ik heb een karabijn in New York gekocht voor $ 21,50. 

5

Ik ben in bewonderenswaardig goede gezondheid. Ik eet wat ik kan. De prijs blijft 

hetzelfde. Het regent en het is erg vies in Chicago. Ik heb gelogeerd in New York in 

Hotel Martin (University Place). Zeer goed hotel. Het lijkt alsof ik al lang in Amerika 

ben. Alles is erg duur, erg duur! erg duur! 

Ik omhels u 


P.S. De complimenten van Beck. 

5 F 

Dinsdagmorgen [woensdag] 17 april 

Wellington Hotel Chicago 


Gisteren om 2 uur zijn we hier aangekomen. Het weer is mooi. Chicago bevalt me 

ook niet. We vertrekken morgenavond naar St. Paul en vandaar naar Montana. De 

Amerikaanse keuken is beter dan ik verwachtte. 

6 F 

Glendive Montana 20 april 95 


Gisteren ben ik eindelijk hier aangekomen in zeer goede gezondheid. Vanmiddag 

vertrekken wij naar de ranch. Wat een gat is Glendive. Wij zijn midden op de prairie. 

Alles is totaal verschillend van Holland. Het weer is prachtig. Wij hebben hier helemaal 

niets te doen en al onze afleiding bestaat uit het maken van de honderd passen in de 

enige straat van de stad en het drinken van glazen met de boys. De prairie is veel 

bergachtiger dan ik me had voorgesteld en wilder dan je zou denken. Ik heb gisteren 

vanuit de trein verschillende soorten wild gezien en hoop wat eenden te schieten als 

we zo meteen de rivier passeren. Ik heb nog geen enkele brief ontvangen sinds mijn 

vertrek uit Antwerpen. 



7 F 

Macqueen House, Miles city, Montana 

Dinsdag 23 april, 8 u. 's ochtends 1895 


Ik ben sinds gisterenavond hier in Miles City. U ziet dat dit nog altijd in Montana is, 

ofschoon het op 30 mijl ten zuidwesten van onze ranch ligt. Maar Montana is 10 of 11 

keer zo groot als België. Hier zijn 1500 inwoners, wat al een grote stad is. Glendive 

heeft er 529 (met mij erbij 530). 

Mijn aankomst daar was bericht in de plaatselijke krant (er is een krant!). U gaat 

lachen als ik het heb over grote steden hier, maar u zou eens moeten zien met wat 

voor een eigendunk de inwoners u New York en Chicago als provinciaal kwalificeren. 

Hier wil men niets weten van het Oosten, d.w.z. van wat zich ten oosten van Chicago 

bevindt. De mensen hier zijn op enkele zeldzame uitzonderingen na woestelingen, 

dieven etc. Je moet altijd op je hoede zijn, nooit over iets verbazing tonen en toch 

verzeker ik u dat alles hier dermate bizar is vanaf dat je je enige rekenschap geeft 

van de zeden van dit land, dat ik ervoor heb gekozen te willen doen alsof ik nooit 

ergens anders dan hier heb gewoond en ik voel me er zeer goed bij. Vanmiddag 

vertrekken we weer naar de ranch. We zijn hier alleen voor zaken gekomen. Ik heb zo 

6

goed voor die van mij gezorgd, dat ik vanmorgen mijn paasplicht heb vervuld in het 

kleine houten kerkje, waarnaast een priester woont (een van de vele kennissen van 

Beck), die een parochie bedient die zo groot is als heel Holland. Er zijn hier veel meer 

indianen dan in Glendive. U weet dat zij verplicht zijn in hun reservaten te blijven. 

Daarentegen zijn hier soldaten. Het land waar wij hier zijn, heet Custer Country naar 

de Amerikaanse generaal Custer, die hier zo'n 15 jaar geleden met zijn compagnie 

vermoord is door de indianen. 

Om u te beschrijven wat de prairie is, moet ik aan een nieuw vel papier beginnen. 

Alvorens aan te komen in Glendive had ik al 24 uur lang deze woestenijen doorkruist 

(al die van Dakota). Afgezien van het revolverschot dat op onze rookcoupé werd 

gelost, waar Beck en ik 's avonds zaten met het raam open, het station van Mandan 

[?] dat in brand stond en de ongure gezichten van de mensen, zag ik in dit land, waar 

ik in was terechtgekomen, niet meer dan een uitgestrekte heide. Maar al na een paar 

dagen heb ik er iets heel anders in gezien. Je moet lange tochten per wagen en 

galoppades te paard over de steppen gemaakt hebben om te begrijpen hoe men zich 

kan hechten aan een streek, die er helemaal niet aantrekkelijk uitziet. Eergisteren zijn 

Beck en ik te paard vertrokken om te kijken waar de kudden paarden zich ophielden, 

want spoedig zouden we ze moeten tegengekomen en een paar uur lang zagen wij 

alleen nog maar paarden, vee en wild. Nooit een mens. Een man te voet kom je nooit 

tegen in de prairie. 

Voor ons kwam een prachtige wolf lopen (er zijn hier wolven bij de vleet en 

'coyotes'). Wij hebben hem lange tijd nagezeten en wij wonnen terrein. De paarden 

die wij bestegen, hebben de winter buiten doorgebracht en zijn in slechte conditie bij 

gebrek aan voldoende voedsel. Om onze achtervolging niet tot het uiterste te drijven, 

zijn wij gestopt toen wij op niet meer dan 200 passen van hem vandaan waren. 

Bovendien hadden we hem toch niet kunnen pakken, omdat wij niet gewapend waren. 

Ik had alleen een klein jachtmes. 

Het is erg warm. Het heeft sinds lang niet meer geregend en het gras groeit slecht. 

De woning op de ranch is klein, maar groot genoeg. Men eet er erg eenvoudig en 

drinkt alleen maar water en koffie. Ik ben heel tevreden. Wij slapen met de huisdeur 

open. In dit land, ik zeg het u nogmaals, moet je voortdurend op je hoede zijn, maar 

je deur afsluiten, dat is goed voor iemand die bang is; welnu, wie bang is moet niet in 

het Westen blijven, getuige de talrijke tragische geschiedenissen, die zich helaas nog 

te vaak afspelen te midden van de cowboys en anderen. In de zaal vanwaar ik u 

schrijf, is vorige week nog een man gedood. Er bevond zich toen hier een man die in 

de loop van de tijd drie anderen had gedood. Een cowboy was om zich te wreken hier 

gekomen om hem te doden, maar toen hij stilhield voor de deur om van zijn paard te 

stijgen, is zijn revolver gevallen en het schot is afgegaan en doodde een andere 

'fellow'. 

Ik heb niet veel tijd gehad om te schrijven en toch heb ik brieven gestuurd zo vaak 

ik kon. En ik, ik heb geen nieuwtjes uit Europa vanaf de 31e maart, toen ik aan boord 

was gegaan. 

[tekening, zie afbeelding op pagina 2] 

Dit is ons reisvoertuig. Op de voorgrond cactussen en op de achtergrond bergen. Er 

zijn veel bergen en ook veel wild. Er zijn ook beren. Afgelopen winter hebben 2 

cowboys 5 beren gevangen met hun lasso. De een wierp de lasso om de voorpoten, 

de ander om de achterpoten. Vervolgens sleepten zij ze mee, terwijl zij 

revolverschoten op hen losten. Dat gebeurde te paard natuurlijk. Schrijf mij in 

Glendive. 

7

De complimenten aan mijn broers en aan Melanie en heel veel aan u. 


8 F 

Yellowstone Hotel 

Glendive, Montana, 4 mei 1895 

Lieve mama, 

Je brief heeft me vanmorgen bereikt. Hij was gisteren aangekomen. Het is de eerste 

sinds mijn vertrek. Ik kreeg het idee dat ze hadden afgesproken om me niet te 

schrijven. Vanaf dat moment zal ik alleen nog antwoorden aan degenen die mij 

brieven zullen sturen. Niemand behalve jij heeft eraan gedacht mij een woordje te 

sturen. Ik had aan iedereen geschreven en natuurlijk hebben de anderen dat niet 

evenzeer gedaan. Zelfs Alfons en Adolf niet, die ik in Antwerpen gevraagd heb ervoor 

te zorgen dat ik hun berichten bij mijn aankomst hier aantref. Vijftien dagen wachtte 

ik. Tien dagen was ik niet meer naar Glendive gekomen en juist nu vind ik je brief. 

Veel dank. Hij heeft me veel plezier gedaan, want ik dacht dat iedereen mij compleet 

vergeten was. Ik heb het mis gehad met aan iedereen te schrijven, aangezien 

niemand dezelfde attentie voor mij heeft gehad. 

Ik heb me voorgesteld een lange brief te schrijven aan de persoon die mij het eerst 

schreef. Ik zie dat het formaat van het papier klein is. Dat is jammer. Daarom zal ik 

het weinig hebben over de nieuwtjes die jij me vertelt. Wat betreft de heren die met 

hun maitresses willen trouwen: het zou beter zijn deze beminnelijke personen naar de 

Far-West te sturen, waar er groot gebrek aan is. Het is hier het land van de 

ongehuwden. De vrouwen, die het hele gebied van Dawson County bewonen, zijn op 

één hand te tellen. 

Ik was tien dagen niet meer naar de stad (!) gekomen, omdat ik me te goed 

amuseerde op de ranch, omdat Glendive geen enkele afleiding biedt en omdat er 

teveel werk was op de ranch. We zijn begonnen met de 'round-up'. Dat is het vangen 

van de merries, de eenjarige en de ruinen, die de winter in vrijheid hebben 

doorgebracht. De eerste dag had ik een kudde van 25 ontdekt in een dal bij een 

‘creek’. Aangezien zij erg wild waren en moeilijk bij elkaar te houden, was ik er 

meteen op volle snelheid achter aan gegaloppeerd, zo hard schreeuwend als ik kon. 

Ik had ze dwars door de bergen geleid, zonder dat er een enkele ontbrak, helemaal 

tot bij de ranch waar de kraal zich bevindt, die een soort val vormt. Maar daar zijn ze 

er vandoor gegaan en heb ik hen verloren. Aan tafel hebben ze flink gelachen om mij. 

Sindsdien heb ik vorderingen gemaakt. 

Gisterenavond hadden wij al 225 paarden bijeengebracht, maar niet allemaal van 

Beck. Vanmorgen heeft een eigenaar er 54 meegenomen, die wij hadden gevangen 

en voor hem ter beschikking gehouden. Al die paarden zijn erg ruw. Zo zijn we 

daarjuist hier aangekomen, Beck en ik in een sulky op twee wielen met twee paarden 

in 2½ uur. Alleen al hebben wij er een heel uur over gedaan om de rivier te kunnen 

oversteken. Zo meteen keren wij terug. Morgenochtend vertrekken wij heel vroeg van 

de ranch naar een afspraak voor de wolvenjacht met rangers uit de omgeving. Ze 

weten waar een roedel wolven met jongen zich bevindt. Ik ben benieuwd of ik geluk 

heb. Er zullen honden zijn om ze aan te vallen. Wij zullen te paard op ze jagen en met 

revolver en lasso. Ze jagen hier altijd te paard. Gisteren had ik op een antilope 

gejaagd en omdat ik de hele tijd een geweer van 4 kg. op mijn rug had gedragen, 

was ik geblesseerd als een paard door een zadel. 

8

Wij staan om 6 uur op (wanneer het op Vaeshartelt al 1 uur is), eten stevig, dineren 

op het middaguur en souperen om 6 uur. Slapen om 10 uur. De cowboys behandelen 

me totaal niet zoals je zou denken. Ik ben Edmund kortweg en ik heb daar ook 

voorkeur voor, bovendien: oefen ik niet hetzelfde beroep uit als zij? Ik ga 

lathyruszaad kopen om onze veranda mee in te richten (want wij hebben een veranda 

op de ranch). Dat zal mooi zijn. Er zijn weinig bloemen op de prairie. Ik stuur je 

hierbij enkele monsters en een paar veren van roofvogels en prairiehoenders. 

Tot ziens, Beck is er met het rijtuig. Groeten aan iedereen, ik omhels je. Geen tijd 

om bloemen en veren toe te voegen. 


9 F 



Adres: Regout, Glendive, Montana, USA 


Heb jullie brief zoëven ontvangen. Ik ga zelden naar de stad, want het bevalt me te 

goed in de prairie. Wanneer ik prairie zeg, moet ik niet vergeten dat de straten van 

Glendive eveneens deel uitmaken van de prairie. Goed land. Ik werk keihard. De 

kudde paarden (er zijn er 215 nu) terugbrengen, de veulens dresseren, jagen op 

paarden, die bestijgen die gedurende twee of drie jaar alleen geen touw meer om hun 

nek hebben gehad, dat is mijn belangrijkste bezigheid. Ik ben er heel goed tegen 

bestand en 100 km. per dag in het zadel doen me niets, want, wanneer me dat 

overkomen is, breng ik de avond nog door met lassowerpen en andere oefeningen. De 

‘foreman’ (hoofd-cowboy) heeft van mij gezegd dat ik gehard ben en dat ik me te 

paard goed houd. Dat doet altijd plezier. Wat wolven betreft, waarover ik u al vaak 

verteld heb, welnu, ik zie ze bij wijze van spreken elke dag. Ik had valstrikken gezet 

en ik heb een coyote (soort kleine wolf) gevangen, maar hij heeft zijn poot afgebeten 

en ik heb alleen die gevonden. Te paard is mijn karabijn te zwaar en verder heb je 

een paard nodig dat niet te hevige sprongen maakt. Met een geweerschot schiet je 

vervolgens zelden raak vanuit het zadel. Met een revolver gaat dat beter. Een paar 

dagen geleden heb ik een van deze beesten met mijn revolver te pakken gehad (je 

stuurt je paard met grote snelheid achter de wolf aan), maar hij is toch nog ontsnapt. 

Op watersnippen heb ik goed geschoten. Er zijn er veel. U sprak in een voorgaande 

brief over mooie vlakten, maar er zijn wel vlakten en erg mooie zelfs, maar het land is 

erg bergachtig. Het is een land dat in beweging is gebracht door kraters en absoluut 

oneffen. De inwoners (ten eerste zijn het er maar weinig) zijn erg gelukkige mensen 

en met een goede inborst, alleen moet je hen kennen en hun gewoonten overnemen, 

want ze zijn grof, erg grof, en wegens het minste of geringste zijn zij beledigd. Ik 

versta me goed met hen, want ik ben begonnen hen na te apen, vervolgens hen te 

imiteren en na een maand doe ik als zij. Glendive is een gat. Ik ben er gekomen om 

een leren broek te kopen en om er weer weg te gaan, eenvoudigweg. U kunt u geen 

voorstelling maken van de oversteek van de rivier. Je riskeert iedere keer om te 

slaan. Gisteren zijn twee paarden verdronken. Ze gaan een brug aanleggen, ‘at last’! 

Leopold is een type. U heeft hem op Vaeshartelt gezien, goed gekapt etc. Hier het 

tegenovergestelde. Een aardige jongen. Hij is amusant, want hij vertelt me moppen 

tot elf uur 's avonds, terwijl ik om vijf uur op moet. Ik ben nooit zo gezond geweest 

als nu. Ik ga eten. 

Ik omhels u. 

9


10 N 



Waarde Eduard, 

Ik schrijf je in haast, want ik heb weinig tijd. Dank je veelmaals voor je brief. Hij 

deed mij veel genoegen, te meer omdat ik er weinig ontvang. Ik amuseer me zeer 

goed hier. Het is een vrij leven. Goede paarden. De hele dag ben ik bezig. Ik heb veel 

paarden af te rijden om te zien hoe ze gedresseerd zijn, want zij hebben de hele 

winter vrij los gelopen. 

Er is veel wild hier, maar ik jaag weinig. We hebben een jonge wolf. Hij huilt de hele 

nacht. Jja … oe … oe … ou …! Tot vervelens toe. Ik heb verscheidene zaken gekocht, 

die ik nodig had, onder andere een cowboyzadel, een gebit, sporen enz. Mooi. 

Het is stil in de prairie, maar ik ben er reeds aan gewoon. Ik ben niet graag in de 

stad en vertrek dadelijk weer. In een rijtuig (niets moois) is het 3 uur en om de rivier 

over te steken is somtijds een uur nodig. 

Schrijf me wat van de Koninginnen. Stuur me enige couranten waar iets te lezen 

staat over H.H.M.M. bezoek. Zoëven heb ik een brief van huis ontvangen. Jouw brief 

kwam laatste week aan. Alfons en Adolf en Gus hebben me nog niet geschreven. Het 

moet in Brussel erg druk zijn met het concour hippique. Jammer dat ik er niets van 

zien kan. Een andere keer zal ik je meer schrijven. Ik heb nu weinig tijd. 

Brave jong, houd je taai. 

t.t. Edmond 

11 F 

> Ranch 26 mei 1895 


Vandaag is het zondag. Ik heb het op mijn kalender gezien, anders zou ik er niets 

van weten. Er is geen zondag hier. Het is precies 8 weken sinds ik me inscheepte in 

Antwerpen. Wat gaat de tijd snel. De dagen zijn hier snel voorbij: ontbijt om 6 uur, 

daarna achtereenvolgens naar de kraal, van waaruit ze een troep van ongeveer 200 

paarden loslaten onder toezicht van een man (te paard, dat spreekt vanzelf). Daarna 

is de rest van de morgen snel voorbij, want afgezien van de paarden moet ik alles zelf 

doen, behalve koken en mijn bed opmaken. Ik poets nooit mijn laarzen. Om ze 

glanzend te krijgen, zou ik ze zelf moeten poetsen. Het zijn alleen negers in Amerika 

die het borstelen van schoenen zouden aannemen. Omdat het strijken van wasgoed 

bijna uitsluitend wordt gedaan door Chinezen en ik een van deze goede gele mannen 

woonachtig in Glendive kan missen, doe ik zoals alle cowboys en was ik zelf mijn 

wasgoed in de ‘creek’. Momenteel zou ik weinig zin hebben om te wassen, want het is 

te koud en te stoffig om mijn wasgoed droog en proper te krijgen. Properheid speelt 

trouwens een kleine rol in de prairie, waar geen enkele cowboy aan tafel gaat voordat 

hij zich gekamd heeft en zijn handen gewassen, maar daarentegen dragen zij vuile 

kleren. Ikzelf heb sinds een maand niet gewisseld van jasje en broek (een broek van 

een dollar). Wanneer deze broek versleten is, draag ik een andere erover heen, dat is 

zoals dat hier gebeurt. Ik vraag me af voor wie ik kosten zou moeten maken. Mijn 

vriend maakt zich mooi om naar de stad te gaan. Ik vind dat totaal zinloos. Ik heb me 

een dag naar de stad begeven met gelakte laarzen en heb de mensen verstomd doen 

staan. Ze vonden deze laarzen buitengewoon. Voor weinig zouden ze gekomen zijn 

10

om het te bewonderen, zoals apen doen. Als curiositeit had ik laatst mijn zijden hoed 

aan een cowboy laten zien. Hij heeft zijn buik vastgehouden van het lachen. Dat komt 

omdat niemand dat hier ooit gezien heeft; je moet op zijn minst naar Chicago zijn 

geweest. 

's Middags rij ik altijd paard. Er zijn veel paarden die bereden moeten worden om 

niet te vergeten dat ze vroeger een mens hebben gedragen. Het merendeel verdraagt 

niets. Wat hebben wij ons gisterenavond goed geamuseerd. Er was vanuit de stad een 

tandarts met zijn zoon gekomen. Deze man is deels een charlatan, bezitter van 

paarden en oplichter, de zoon volgt de carrière van zijn vader. Ik heb mijn bed aan 

deze personages afgestaan en heb al mijn spullen achter slot en grendel gezet om 

hun te laten zien dat ik hen in de gaten houd. Zij hadden hier twee paarden die zij 

wilden meenemen, maar ze tevoren een beetje temmen. Gehouden aan de lasso 

sleepten zij drie sterke mannen mee alsof het een kruiwagen was, terwijl ze zich 

bovenop de omheining van de kraal wierpen en tenslotte als zij bijna gestikt door de 

lus van de lasso neervielen, hebben ze hen een borstriem omgedaan. Wanneer een 

paard zich na enige tijd een borstriem laat omdoen zonder al teveel weerstand, zegt 

men van hem dat hij ‘holterbroken’ is. Dat is al een grote stap op weg naar de korte 

dressuur. Gisteren heb ik mijn eerste val gemaakt. Ik was met Beck over omgevallen 

boomstammen gaan springen in een bosje salie. Omdat de salie erg dicht groeit en 

een hoogte bereikt van een meter of meer, kon je geen gaten zien. Ik ben met mijn 

paard in een gat verdwenen. Beck wist niet waar ik gebleven was! We hebben flink 

gelachen. 

Ik heb al verscheidene slangen gedood, waarvan ik de huid gelooid heb. Een huid 

heb ik rond mijn hoed gedraaid, dat is de mode. Een ratelslang heeft niet veel 

klappen nodig om te creperen, want wanneer hij zich wil verdedigen, eindigt hij met 

zichzelf te bijten en te vergiftigen. Ik heb een slang (een bull-snake) geschoten met 

mijn karabijn om hem niet te beschadigen. Het is een geweldige huid, breder dan 

mijn hand. 

Woensdag vertrekken wij opnieuw om paarden te vangen. Wij blijven verscheidene 

dagen afwezig en nemen een kleine troep zadelpaarden mee om te wisselen en een 

kar met levensmiddelen, want wij zullen zelf eten moeten maken. Verder ben ik van 

plan een deken voor de nacht mee te nemen, want de nachten zijn nog erg koud en 

we moeten slapen onder de sterrenhemel. 

Een goede grap die de laatste dagen is voorgevallen. Een schaapherder wilde op een 

coyote schieten (soort kleine wolf) en was van zijn paard afgestegen om hem neer te 

schieten met zijn karabijn. Zijn paard bewoog en om hem rustig te laten blijven, geeft 

hij hem een klap met de kolf van zijn geweer. Het schot gaat af en de kogel doorboort 

de maag van het paard. Hij heeft hem afgemaakt met een kogel door het hoofd. De 

kerel had het paard de week ervoor gekocht. 

Ik zie met tevredenheid dat u goed zorgt voor mijn kamer. Bij het terugkomen zal ik 

curiositeiten toe te voegen hebben in de rooksalon. 

Hoe gaat het met oom Pierre? En tante Mimi? 

Eduard heeft me geschreven. Wat doen mijn andere broers. Waarom schrijven zij 

mij niet? Ik hoop dat u mij bijzonderheden geeft m.b.t. het bezoek van onze 

Koninginnen en dat u me kranten stuurt, die een verslag van de feesten geven, o.a. 

de Journal de Bruxelles. Hier zijn geen feesten op dit moment. In de maand juli zijn er 

wedrennen (3 dagen) in Glendive. Harddraverijen. Een vriend van mij die een saloon 

(kroeg) heeft, heeft verscheidene goede dravers. Bedankt voor de inlichtingen over de 

boterprijs. Het is treurig. Het weer is slecht hier, ik bedoel de atmosfeer. 

11

t.a.v. Edmond 

12 F 

> Ranch 13 juni 1895 

Waarde Melanie, 

Jouw brief heeft me veel plezier gedaan. Ik heb hem hier gisteren gevonden, nadat 

ik vijftien dagen afwezig was geweest. Ik ben blij over het feit dat de bliksem 

welwillend was ten opzichte van jou. Dat is wat het betekent om een in een huis te 

wonen en een schoorsteen te hebben. Ik zou me geen rekenschap hebben kunnen 

geven gedurende deze twee weken van een fenomeen als van blikseminslag in een 

huis, gezien het feit dat ik gelogeerd heb onder een deken op het gras. De 29e mei 

was ik vertrokken met drie mannen (Beck moest wegens bezigheden op de ranch 

blijven) om te proberen enkele paarden terug te vinden, die verondersteld werden 

zich ergens te bevinden op ongeveer 30 mijl van hier. Wij zijn te paard vertrokken, 

natuurlijk, met zeven zadelpaarden die wij in vrijheid voor ons uit dreven. Verder een 

voertuig dat levensmiddelen en dekens meevoerde, bestuurd door de oudste van ons 

vieren, die 49 jaar is en een ‘zichzelf zo noemende kok’ was voor de soldaten destijds 

in de oorlog tegen de indianen. Ik pretendeer evenveel van de keuken te weten als 

hij, want zwarte koffie maken, spek en aardappelen bakken en brood koken in een 

ketel op een houtvuur, daarvan weet ik ook hoe ik dat moet doen. Wij hadden ook 

blikken conserven. 

Tegen jou zeggen dat het land wild is, betekent dat ik dertien dagen geen huis heb 

gezien. Twee keer zijn wij mensen tegengekomen. Een mens is het meest 

buitengewone dat je hier kunt tegenkomen. Wanneer je op de prairie reist en je er 

een mens ontmoet en je hem niets te vragen hebt, dan zeg je met moeite: "How do?" 

en dat is alles, je passeert. Maar als je er kampeert, bewijs je elkaar zoveel diensten 

als mogelijk. In de prairie is de gastvrijheid zonder grenzen tussen bezitters van 

paarden, vee en jagers. De schapenhouders zijn gierigaards. 

Stel je de prairie dus niet voor als een immense vlakte. Ja, in Dakota naar het 

oosten is de prairie bijna vlak, maar niet hier. Er zijn vlakten in de dalen en op de 

plateau's, maar voor de rest is het een verschrikkelijk uiteen gedrongen land, soms, 

en hoge bergen. 

Altijd meer of weinig wind hier en een erg wisselvallige temperatuur. In de loop van 

onze expeditie, die men een ‘round up’ noemt, is het een korte periode zo koud 

geweest, met zoveel wind regen dat wij gedurende twee dagen en drie nachten achter 

een rots gehurkt bleven, terwijl we ons de hele tijd probeerden te drogen d.m.v. een 

groot vuur van cederhout. Als tijdverdrijf roosterden we stukken hert aan het uiteinde 

van een stok in het vuur. 

Dat leven beviel me. Dus wanneer de nachten mooi zijn (het is altijd koud en 

vochtig 's nachts), is het een bekoring om als matras alleen maar het gras te hebben, 

als bedeking een reisdeken (of meerdere), als hemel van het bed het firmament en 

als nachtlampje een groot houtvuur dat wij de hele nacht aanhielden tot grote 

verontwaardiging van de wolven en coyotes, die huilden op eerbiedige afstand. Wat 

mijn drie metgezellen betreft, gezien het feit dat ik me aan hun gewoonten heb 

aangepast, heb ik niet veel om me te beklagen. In Europa zou men ze hoogstens voor 

aimabele bruten hebben gehouden. 's Morgens om vier uur waren wij in het zadel. 

Halt houden voor het diner op het middaguur. Rust vanaf zeven uur 's avonds. Ik ben 

absoluut tevreden. Ben zo gezond als een eik. 

Duizend groeten aan Gustave. Kussen voor de kleintjes en voor jou. 

12


13 F 


Waarde Alfons en Adolf, 

Het is geloof ik al gauw twee maanden geleden dat ik jullie geschreven heb, maar ik 

dacht dat jullie de brieven zouden lezen die ik naar Vaeshartelt stuurde. Jullie geven 

me een hoop details over de feesten voor de Koningin. Bedankt. Hoe zijn de ruiters 

van de erewacht geweest? Was er orde? Bedankt, Fons, voor het portretje van de 

Koningin. Wat betreft het concours hippique en andere vermakelijkheden, dat moest 

erg mooi en amusant zijn, maar ongetwijfeld galoppeerde ik in die tijd op de prairie 

achter een kudde paarden aan, terwijl ik uit volle borst zong en kreten van 

roodhuiden slaakte. Het is misschien betreurenswaardig dat daar niemand was om me 

te horen, maar er stond tenminste geen tribune klaar om me uit te fluiten. Ik wil 

zeggen dat het dit gevoel van vrijheid is dat me zo vrolijk maakt. Vervolgens hecht je 

je aan de prairie. Diegenen zijn ver weg, die er alleen maar grasvlakten in zien. Dat is 

hetzelfde als zeggen dat een aardig boek niet meer is dan papier en inkt (zo ook mijn 

brief, is deze alleen papier en inkt? Nee meneer, ‘by Jove’, nee, het is een 

meesterwerk, het is sjiek, het is groots!). 

Wat ga ik jullie nu schrijven? Het is 8 uur 's avonds. Ik heb gesoupeerd. Naast mij 

aan tafel een kwajongen (een logé uit de stad) met blote voeten, die zijn voeten 

verzorgde terwijl hij at. Ik heb niet gauw een afkeer, maar deze verrotte voeten 

hebben me niet direct eetlust bezorgd. Beck is in de stad. Ik voeg me morgen bij 

hem. 

Zo meteen moet ik met een jongen (die het hoeden van de paarden doet) een 

kudde van ongeveer 150 terugbrengen en daarna ga ik slapen, want ik moet om drie 

uur opstaan om naar de stad te gaan (zie de brief die ik vandaag naar Vaeshartelt 

schrijf). Ik hou niet van de stad. Deze is zo groot als Weert (gemeente Meerssen). 

Winkels en saloons etc. De bar of saloon waar ik altijd heenga, heet 'Harry Helm's bon 

ton Saloon and Gambling Hall'. Ze betalen er rondjes van een dollar en vertellen al of 

niet sterke verhalen. Ik amuseer me er niet erg. “Oh … shit!” Dan wandel ik op het 

trottoir van planken, waar ik edele dames van de grote wereld zie, terwijl ze gum 

pruimen. “Oh … shit!” 

Jullie vragen mij naar jachtverhalen. Ten eerste staan mijn bezigheden mij niet vaak 

toe om een hele dag te gaan jagen, gezien mijn voorkeur om bij de paarden te 

blijven. Maar wanneer ik ver weg ga, maak ik mijn geweer aan de riemen links van 

mijn Mexicaanse zadel vast en de lasso aan de borstriem van het paard. Wanneer ik 

dan wild tegenkom, hoef ik alleen naar beneden te springen, de lasso los te maken en 

mijn geweer, die helemaal geladen is, met de haan omlaag en ik ben klaar om te 

schieten. Zo heb ik verleden woensdag nog twee antilopen geschoten, jonge. Op deze 

manier doen alle cowboys het. 

Afgelopen zondag heb ik een coyote (soort wolf) geschoten op ongeveer 35 mijl van 

hier aan de Custer Creek (ik heb 15 dagen op de prairie geslapen). Dat is leuk als het 

binnen twee dagen en twee nachten enkele keren op je karkas regent en niets om je 

te beschermen, vaak zelfs geen dunne boom. Dan maakten wij immense vuren en 

dan is het nog beter om uitgerookt te zijn als een vos dan die regen op je botten te 

krijgen. Dus had ik 's morgens het kamp verlaten voor een uur of twee om wat 

prairiehonden te gaan schieten (soort marmot die voortdurend blaft als een hondje). 

Ik had post gevat in de regen, in het midden van de kolonie en de luiwammesen 

13

kwamen niet uit de grond. Ik had mijn paard op ongeveer honderd meter van daar 

aan een boom vastgemaakt, ofschoon ik het volledig gedresseerd heb op 

geweerschoten. Ik heb zijn dressuur gedaan. Toen op een heuvel recht vooruit 

verscheen huilend en blaffend een coyote. Ik had mijn Winchester kaliber 12 en niets 

dan kogel 5. Het beest zag er behoorlijk uitgehongerd uit en ofschoon een coyote een 

mens niet durft aan te vallen, bleef hij tegen mij blaffen, terwijl hij heen en weer liep. 

Toen heb ik me heel klein gemaakt om hem moed te geven. Hij bevond zich op een 

afstand van mij van ongeveer 80 meter, maar hij kwam niet dichterbij. Toen heb ik in 

mijn zak twee kogels Wauters gevonden. Ik heb het geweer gesteund op mijn knieën 

en hem toegestuurd waarmee hij zijn lol op kon. Hij was niet op slag dood en ik heb 

hem een genadesalvo gegeven vanaf de andere kant van de heuvel. Er is hier een 

groot aantal wolven en coyotes. Als je er een beetje op wil letten, dan gaat er nooit 

24 uur voorbij zonder dat je er een ziet of hoort. Ik heb er met de lasso zien vangen 

en opsporen door cowboys bij Red Water. 

Nu ga ik snel de paarden halen en good night, Vergeet niet Biddy te laten dekken. 

Stuur deze brief aan Eduard. 

tt. Edd 

14 F 



Mijn laatste brief dateerde van 27 mei. Het was mij niet mogelijk om eerder te 

schrijven, aangezien ik sindsdien niet in de stad ben geweest en Beck erheen is 

gegaan terwijl ik afwezig was. Onmogelijk voor mij om in die periode via de post te 

communiceren. Op 30 mei ben ik vertrokken met 3 cowboys om te gaan zoeken naar 

enkele paarden, die zich naar wij vermoedden op zo'n 40 mijl van hier naar het 

westen bevonden. Beck heeft ons niet vergezeld, omdat hij op de ranch paste en 

teveel te doen had. 

Wij zijn precies vijftien dagen afwezig geweest en hebben een grote tocht gemaakt, 

eerst in noordwestelijke richting tot vlakbij de Missouri, vervolgens zuidwest en zijn 

teruggekomen langs de noordzijde van Miles City, waar wij een dozijn paarden 

hebben gevonden (in vrijheid, natuurlijk). Onze kleine karavaan bestond uit 7 

zadelpaarden en een tweespan dat een voertuig trok met onze proviand en dekens. 

Onnodig u te zeggen dat wij weinig mensen zijn tegengekomen. Wij hebben maar drie 

keer mensen ontmoet en in totaal maar één huis gezien (slechts een barak van 

boomstammen, zoals de meeste ranches). Wij sliepen op de grond in onze dekens. 

Soms waren wij 24 uur onderweg zonder een boom te zien en in dat geval, omdat we 

geen hout hadden, kookten wij op droge ‘prairiekoeken’. Gedurende die rit waren wij 

de hele tijd te paard, soms twaalf uur per dag en ik had maar heel weinig tijd om te 

jagen. Voor de terugkeer naar de ranch heb ik nog kans gezien twee jonge antilopen 

te schieten. 

Gisteren, toen iedereen vertrokken was, hebben Beck en ik gekookt, ik de 

hoofdgerechten (het was zonder meer heerlijk) en Beck de nagerechten, onder andere 

pannekoeken. Ik had net geen indigestie! 

Beck gaat vertrekken naar Glendive, waar ik me morgen vanaf zonsopgang bij hem 

moet gaan aansluiten met een cowboy en 117 paarden voor een verkoop die 

komende maandag de 17e plaatsvindt. Wij zullen het zwaar hebben met ze tot daar 

te drijven, gezien de veulens die volgen, maar de 'horse-hunt' is mijn specialiteit. De 

14

hele dagtocht van morgen zal in beslag genomen worden met het passeren van de 

rivier. In een grote menigte paarden zijn er altijd wel enkele dol en het zal moeilijk 

zijn om ze op het veerpont te laten gaan. Vanmorgen hebben we keihard gewerkt om 

een driedeling te maken in een kudde van ongeveer 250. Dat is een vermoeiende 

bezigheid. 

Na 2 maanden leertijd, waarin ik mijn best heb gedaan, heb ik enkele kneepjes van 

het vak leren kennen. Een foreman van een round-up van vee (d.w.z. een man die 

een verzameling vee leidt in dienst van een compagnie of van een particulier) heeft 

mij per maand 40 dollar geboden, levensonderhoud en overnachting in een tent plus 

8 zadelpaarden tot mijn persoonlijke beschikking. Aangezien ik zeer goed zit bij Beck 

en ik daar absoluut doe wat ik wil, heb ik er de voorkeur aan gegeven mijn vrijheid te 

behouden! 

Waarom vraagt u mij om terug te komen? Ik heb het hier zo goed en ben de 

gelukkigste mens. Ik geef bijna niets uit, omdat ik al bijna een maand niet in de stad 

ben geweest. Wat het gevaar betreft … er is een meneer, die ik niet groet. Ik kan u 

niets beloven, maar misschien kom ik in de maand augustus terug. 

Ik heb jullie beschrijvingen gekregen en de kranten met betrekking tot het bezoek 

van de Koninginnen. Alles is dus goed afgelopen. Limburg heeft 'volle gage' gemaakt, 

dat is goed. Ik had de Koningin graag willen begroeten. Wat hoge personages betreft 

hebben wij hier alleen maar een paard dat Cleveland heet, maar geen feesten noch 

zondagen. Toch zijn er 4, 5 en 6 juli wedrennen in Glendive van dravers etc. Vannacht 

is tijdens een onweer een paard gedood en een veulen gewond geraakt. Vanmorgen 

om 5 uur een vechtpartij tussen cowboys. Degene die de meeste klappen heeft 

gegeven, is een beetje een vriend van mij. Hij is meteen daarna vertrokken. 

Ik zal meerdere dagen in de stad moeten blijven voor de verkoop. Ik ga de beste 

kamer van het hotel nemen om niet gedwongen te zijn de hele tijd in de saloons te 

verblijven. 

Ze noemen hier bijna nooit iemand bij zijn naam. Zo is mijn bijnaam ‘Rattlesnake 

Edd’ of alleen Edd kortweg. Die komt me toe vanwege de ijver die ik aan de dag legde 

bij het doden van ratelslangen en het looien van hun huiden. 

Maandag 17 juni Glendive. 

Ik ben hier gisterenavond gearriveerd en zal ongetwijfeld meerdere dagen moeten 

blijven. Het regent. Zo meteen ga ik de paarden over de rivier brengen. Er is een 

verkoop. Ik groet u. 


15 N 


Glendive, Montana, 19 juni 1895 


Ik heb van jou twee brieven kort achter elkaar gekregen. Zoals je weet, ben ik niet 

dikwijls in de gelegenheid brieven over te sturen, omdat ik weinig met de post in 

aanraking kom. Sedert vóór eergisteravond drentel ik hier rond, maar vanavond hoop 

ik naar de ranch te vertrekken. Beck zit hier gescheept met een karretje en een 

tweespan en ik met vier zadelpaarden. Beck brak eergisteravond de kabel van de 

pont aan de Jellowstone River hier aan Glendive en nu kan niemand over dan in een 

schuitje. De paarden laten zwemmen gaat wel, maar er zouden zeker een paar 

verdrinken wegens de sterke stroom, de draaikolken en het drijfzand bij de landing. 

15

Men is bezig een vlot te maken en misschien kunnen we vanavond over. Vanmorgen 

heeft Beck een fotografie laten maken van zijn paarden aan de overzijde van de 

rivier. Ik moet er ook op staan, geloof ik. Er is een fotograaf in Glendive gekomen, 

maar hij heeft natuurlijk weinig te doen. Mijn gezicht krijgt hij niet in zijn doos te 

kijken, want ik ben veel te mooi. Sedert twee maanden heb ik geen boordje meer 

aangehad, ben niet meer geschoren geweest en niet heel zuiver gewassen. Mijn 

laarzen zijn nooit gepoetst geweest. Wat kan het me schelen! 

A propos van fotograferen. Indien ik een toestel had gehad, zou ik een verzameling 

fotografieën hebben, die wel een kijkje waard was. Zeer belangrijke dingen en soms 

erg zot, maar een groot deel van die groepen zou reeds bedorven zijn door de regen 

en mijn toestel zou reeds bedorven zijn van het water, evenals mijn geweren, die ik 

lastig van roesten kan vrijwaren. Wat wapens aangaat, ik denk er niet veel te kopen. 

De lui hier gebruiken karabijnen en revolvers, maar geen mooie jachtmessen en de 

indianen overvragen je altijd. 

Het slechtste hier is het water. Ik begrijp niet hoe ik er nog niet ziek van ben 

geworden. Wil je iets drinken in een saloon (d.i. een café) dan krijg je zulke vreemde 

drankjes dat je 'm omkrijgt of hoofdpijn snapt. Er blijft dus niet over dan bijna niets 

te drinken. In de meeste gevallen drinkt men gewoon water uit de eerste de beste 

beek. 

Wat zal ik blij wezen als ik morgen weer in de vrije prairie zit. Ik houd niet van een 

pseudo-stadje als Glendive. Aan deze zijde van de rivier is weinig gelegenheid voor 

paardrijden, want overal rondom zijn steile bergen en verder wat zou ik hier gaan 

uitrichten. Wanneer ik hier te paard ben, is het om te werken. Ik heb een paard zo 

goed gedresseerd, dat ik de zes schoten van mijn revolver kan afschieten van zijn rug 

zonder dat het beest verroert. Met de karabijn schiet ik over zijn hoofd tussen zijn 

oren door. De rakker maakte de eerste keren dat ik hem reed, gekke sprongen maar 

daarop verwachtte ik mij wel. 

Ik krijg nu, telkens wanneer ik in gemeenschap met de post ben, de ‘Journal de 

Bruxelles’, daar heeft Mama voor gezorgd. Dat doet me veel plezier, als was het maar 

enkel om zeker te zijn op de post iets voor mij te vinden. 

De 4e, 5e en 6e juli zijn hier wedrennen en harddraverijen. Im Maastricht bezit een 

bakker ‘course’ paarden, maar hier heeft een gewoon koffiehuishouder harddravers, 

rijtuigen, fokhengsten enz. Hier is iedereen een heer, maar ik denk er anders over. Ik 

weet nog niet wanneer ik terug ga naar Europa. Ik kan nu nog slecht weg en als ik in 

de prairie zit, denk ik er niet aan. 

Groeten aan allen. Zorg dat we op Vaeshartelt een rijpaard krijgen. Dag brave jong. 

t.t. Edd 

16 N 

> Ranch, Glendive, 28 juni 1895 


De vorige week was ik in de stad, maar heb geen tijd gevonden om je te schrijven. 

Er is maar één schrijfgelegenheid en dat is in het hotel. Er is maar één inktpot en 

wanneer die in gebruik is, moet ik zo lang wachten. Vanmiddag gaat er iemand van 

hier naar Glendive en dus heb ik de kans je deze te sturen. 

Dat is hier een gek weer. Altijd min of meer wind. Veel buien en wanneer het een 

dag mooi is geweest, hebben we 's avonds onweer. Daareven zijn we teruggekomen 

van een wandeling met een wagen en twee paarden, waarvan één in dressuur is. 

Tegelijkertijd zoeken we champignons. Hiervan maken we een grote consumptie. 

16

Terwijl ik je schrijf, zit me een vervelende vent voortdurend iets te vragen. Het is 

een kerel uit Chicago, die hier een ranch wil kopen, maar hij kent niets van de streek 

en dan doen wij hem vanalles geloven. Bv. gisteren zag hij een soort haas en wij 

zeiden dat het een jonge antiloop was. Nu is hij vanmorgen met een dikke bullebak 

van een St. Bernardshond gaan zoeken om het beest te vangen. Gisteravond om 9 

uur kwam hij terug van de heuvels hier rondom en beweerde twee herten te hebben 

gezien en een haas. Hij heeft achter de haas gelopen en met stenen gegooid en kwam 

hier zweetnat aan. Wij waren juist in de krraal, waar een gek paard zich doodgelopen 

had tegen de pilaren. Hij vroeg ons naïef, waarom wij het beest niet hadden 

geprobeerd te vangen met een beetje haver. Dit paard had van zijn leven nooit haver 

gezien. Je begrijpt wat we die vent voor de gek houden. 

De 4e, 5e en 6e juli zijn de ‘courses’ in Glendive. Daar komt heel Montana kijken, 

want in dit land zijn er nooit feesten. Geen kermis of iets van dien aard. Dat heeft hier 

nooit bestaan. Maar in Glendive, Miles City, Butte en Helena zijn races. 

Dus hier met de ‘courses’ ‘volle gage’. Misschien draag ik bij die gelegenheid een 

boordje. Dat is het toppunt van sjiek. 

We gaan hier baden in de ‘creek’. We, dat zijn de cowboys en ik, want Beck is en 

blijft altijd een stadsmeneer. Als hij piekfijn naar de stad gaat, heb ik mijn plezier erin 

juist met een vuil flanellen hemd naast hem te lopen. 

's Avonds maken we muziek op een soort blaasmonika (je kent die instrumentjes 

wel die je voor je mond schuift). We zingen ook. 

Het heeft de laatste tijd veel geregend en nu ziet de prairie er mooi groen uit. Er zijn 

mooie bloemen, vooral mooie cactussen. De vogels hebben mooi gevederte, maar hun 

zang is niet veel bijzonders. Rondom het huis vliegen honderden bruine zwaluwen. 

Boven mijn raam bevinden zich minstens 20 nesten. 

Hoe is het in Brussel, is er niets veranderd? Wanneer begint je vakantie? Gaan 

Alfons en Adolf op reis in de vakantie? 

Ik zie dat de paarden ingespannen zijn en moet dus mijn brief afsluiten. Na de 

‘courses’ zal ik je schrijven. Het zijn voornamelijk harddraverijen in lichte rijtuigjes, 

‘sulky's’ genaamd. 

Dus Eduard, houd je goed, tot een andere keer. 


17 F 


Glendive, Montana, 30 juni 1895 


Ik ben sinds gisteren in de stad met Beck en een man uit Dakota en 25 paarden. 

Vanmorgen had ik moeten vertrekken met deze man en de paarden naar Dakota. Kijk 

maar eens wat voor vertraging wij hebben opgelopen: de paarden komen van de 

ranch van Beck. Deze wachtte op ons in de stad. De paarden wilden zich niet laten 

opjagen. Misschien wel tien keer zijn zij omgekeerd en uiteindelijk is het ons gelukt 

hen te doen vertrekken door revolverschoten te lossen. Onze kreten dienden nergens 

meer toe, want wij waren schor geworden. Vertrokken van de ranch om 1 uur, zijn wij 

aan de overkant van Glendive aangekomen tegen 6 uur. Te laat om ze de rivier te 

laten oversteken. Wij hebben dat vanmorgen gedaan en dat heeft ons van 7 tot 11 

uur beziggehouden. Maar het was te laat om te vertrekken, in de hoop voor het 

donker in Wibaux aan te komen. En dus vertrekken wij morgen, de man uit Dakota en 

ik, om de paarden te drijven naar Dickinson, dat zich op 150 mijl, dus op ongeveer 50 

17

uur gaans bevindt van de ranch van Beck naar het oosten. Wij zijn van plan over drie 

dagen aan te komen, als wij niet teveel tijd verliezen met het oversteken van de 

'Little Missouri'. Er zijn geen bruggen in dit land. Wij moeten de Little Missouri 

zwemmend oversteken. Ik heb me aangeboden om de paarden te drijven. Dit werk 

brengt 5 tot 7 franc per uur op, plus kost en onderdak, maar ik doe het voor niets, 

want het doet me plezier. Men zegt dat het vermoeiend is, maar ik let er niet op. 

Vermoeidheid is mij onbekend vanwege mijn training. Het is tropisch heet. 

Vanmorgen om 8 uur was het 92 graden Fahrenheit in de schaduw. Ik heb de hele 

nacht geen oog dicht gedaan. Komt dit vanwege de hitte of vanwege een val van het 

paard, gisteren bij het vertrek gemaakt van een paard dat te weinig gedresseerd was 

(= broken, zoals men hier zegt, gebroken!)? 

Het is twee uur 's middags en om drie uur komt de trein langs. Dat is de grote 

attractie van de dag. Daarna ga ik zwemmen in de Yellowstone, want het is nu toch 

echt heel heet. De 4e, 5e en 6e juli zijn hier wedrennen van dravers. Ik zal al het 

mogelijke doen om terug te zijn van Dickinson, waar ik te paard heenga, natuurlijk, 

immers ik drijf, of veeleer jaag de paarden voort, maar ik kom terug met de trein. Na 

de wedrennen keer ik terug naar de ranch. Over 15 dagen ben ik van plan te paard te 

vertrekken van Miles-City naar een indianenstam (Cheyennes), waarvoor ik een 

introductie zal krijgen. Het is op 20 mijl van Miles-City. Ik ben van plan te paard te 

gaan. Daarna hoop ik met de trein tot vlakbij de bronnen van de Jellowstone te gaan. 

Wanneer ik daar het land gezien heb, houd ik enkele dagen halt in Hunters Hot 

Springs, waar ik kennissen zal ontmoeten, en ga vervolgens, omdat u erop aandringt, 

op de ranch mijn bagage inpakken. Waarom ben ik niet geboren in dit land?? Ik zou 

het dan niet hoeven te verlaten. Ik weet niet of ik deze plannen strikt zal kunnen 

volgen, maar ik ben van plan in de loop van de maand augustus terug in Europa te 

zijn. 

Wat hier afschuwelijk is, is het water. In Dakota zal ik bier krijgen voor 5 stuiver per 

glas. Ik maak er een feest van, al is het maar voor een enkel glas goed bier. Wat het 

eten betreft, overal afschuwelijk, maar ik ben eraan gewend. Hier in het hotel is het 

een Chinees die kookt, maar het is geen kunstenaar. Nou ja, ik amuseer me erg goed 

en ben zo gezond als een vis. 

Ik omhels u. 


18 F 

Dickinson. North Dakota. 6 juli 1895 


Ik schreef u vanuit Glendive op 30 juni, dat ik de volgende dag naar Dickinson 

moest vertrekken en dat ik dacht over drie dagen aan te zullen komen. Ik heb er vijf 

dagen over gedaan. Het was de hele tijd tropisch heet en er was voor mij geen 

andere schaduw dan de rand van mijn hoed. Gisterenavond ben ik dus aangekomen 

met mijn metgezel (een veefokker uit de omgeving hier) en de paarden. Wij zijn 

aangekomen tijdens een onweer, vergezeld van hagel zo groot als kersen. 

Wij hebben doorkruist wat men noemt de ‘Bad Lands’, een gebied met niets dan 

bergen en heuvels van een wildheid, waar je geen idee van hebt, en wij waren 

gedwongen soms omwegen te maken. Vandaar de lange tijd die de rit ons kostte. Ik 

hoef niet te zeggen dat ik bijna niet geslapen heb, want 's nachts bewaakten wij de 

kudde om toerbeurt. Daarbij kwam nog dat de merrie die de troep leidde, steeds weer 

wilde omkeren (de paarden in vrijheid kiezen een leider). Ik was er niet boos om 

18

eindelijk te arriveren op de eindbestemming van onze reis, niet vanwege 

vermoeidheid, dorst en honger (want na een dagreis van 13 uur in het zadel moest ik 

me tevreden stellen met een souper bestaande uit een blik sardines en beschuiten), 

maar vanwege mijn rijpaard, dat de reputatie heeft te hard te schudden. Als ik hem 

twee weken achter elkaar zou moeten bestijgen, had ik gekneusde zijden. 's Nachts 

sliepen wij onder onze zadeldeken na onze regenjas te hebben aangedaan, ons zadel 

als hoofdkussen. Alvorens onze slaapplaats te kiezen, moesten we ons rekenschap 

geven of er een geen slangen waren. Ik heb er verscheidene gedood met 

revolverschoten. Op een avond zat ik op het gras mijn pijp te roken, toen een ‘blue 

racer’ (een soort kleine slang, maar erg giftig), over mijn arm heen sprong. Het 

klimaat is erg wisselend. Gisteren een zengende hitte, vandaag hevige buien, veel 

wind en een kou om een vuur bij aan te steken. Mijn metgezel heeft mij een 

magnifieke lasso van onbereide huid met een waarde van tien dollar cadeau gedaan 

voor de dienst die ik hem heb bewezen bij het helpen de paarden te leiden. Hij heeft 

me ook Indiaanse voorwerpen beloofd, waarvan hij een groot aantal heeft. Hij heeft 

oorlog gevoerd tegen de Indianen en spreekt vloeiend vier Indiaanse talen. Tijdens de 

oorlog heeft hij op zijn hoofd een zware klap gehad, een pijl dwars door zijn borst, 

vervolgens een regen van kogels die zijn kleren verscheurden. Ik ben van plan 

morgen terug te keren naar Glendive en naar de bronnen van de Jellowstone te gaan, 

waar ik mogelijk vijftien dagen zal blijven. In het logement waarin mijn intrek heb 

genomen, heb ik noch papier kunnen vinden, noch inkt, noch een pen. Ik heb deze 

benodigdheden moeten kopen en ik schrijf u vanaf een tafel bezaaid met kaarten, 

fiches en gebroken glazen. Het is nauwelijks plezierig in Dickinson, ondanks zijn 1300 

inwoners, bovendien in feite steden waar ik nooit zo van gehouden heb als van 

Brussel, Den Haag of Londen. 

Wat Beck betreft, al bijna zes weken zie ik hem erg weinig. Hij is steeds in Glendive. 

Hij is een man van de stad. In het begin schreef ik u dat hij een waaghals was. Ik 

geloof dat hij zich tegenover mij een beetje een houding heeft willen aanmeten. Hij 

doet zich voor als een Engelsman. Ik vraag u, hier in de prairie! Hij wil doorgaan voor 

een meneer, maar dat komt hem duur te staan. Hier is niemand meneer, of juist 

iedereen, zoals u wilt. Ik ga alleen met cowboys om en het doet me plezier, als ze me 

vragen voor wie ik werk. Men moet huilen met de wolven in het bos. Ik pruim en 

neem er mijn gemak van en laat mijn sporen rinkelen, alsof ik nooit anders geleefd 

heb. 

Ik heb meerdere uitnodigingen gekregen om te gaan logeren op ranches, maar ik 

denk dat me dat teveel tijd zou kosten. Temeer omdat ik naar de bronnen van de 

Jellowstone wil gaan. Nadat ik misschien een andere troep paarden heb geleid, eerst 

met de trein van Glendive naar Dickinson en vervolgens dwars door de prairie naar 

het zuidoosten. De naam van de stad ben ik vergeten. Wij zullen dus een gebied 

doorkruisen, waar alleen maar indianen zijn. De indianen zijn de vieste mensen van 

de wereld, zij eten honden en bedorven vlees en worden nietsdoeners, sinds de staat 

hen onderhoudt zodat ze rustig blijven. 

Nog nieuws van Vaeshartelt? Ik ontvang de ‘Journal de Bruxelles’, maar ik heb niet 

altijd tijd om te lezen. Beck profiteert ervan. Ik ben nog altijd van plan terug te keren 

in de maand augustus en te komen met de ‘White Star Line’, die van New York naar 

Plymouth gaat ofwel South Hampton. Nou ja, ik zie wel hoe het het beste te 

organiseren valt voor de douane, niet voor wat ik moet aangeven, maar omdat ik veel 

bagage zal hebben. Ik zal alleen al een koffer nodig hebben voor mijn zadel en mijn 

teugels. Van mijn zadel zou ik voor geen enkele prijs afstand willen doen. Ik heb er 

19

het grootste deel van mijn tijd mee doorgebracht. Ik heb gelegenheid gehad het te 

verkopen voor meer dan ik betaald had (45 dollar), want het is een goed zadel, dat 

het paardt niet verwondt. Onnodig u te zeggen, dat het een Mexicaans zadel is, want 

men zou deze heilige paarden van hier niet altijd kunnen bestijgen met een Engels 

zadel. 

Ik begin aan een nieuwe bladzijde, gezien het feit ik vanmiddag niets te doen heb. 

Het weer is slecht en ik heb maar net genoeg geld op zak om terug te keren naar 

Glendive en mijn logement te betalen. Ik ben naar de bank geweest, maar omdat ze 

mij niet kennen hier in Dickinson, hebben ze mij een cheque geweigerd. ‘Never mind’, 

ik heb meer geld dan ik nodig heb in Miles City en in Glendive. Ik heb hier enkele 

cowboys ontmoet die ik ken, maar waartoe zou hun waarborg dienen? Bovendien zijn 

zij bijna altijd zonder geld. Wanneer zij in de stad zijn, geven zij alles uit wat zij 

hebben, en het is me al overkomen dat zij mij hun geld in bewaring gaven om er 

zeker van te zijn dat ze het niet uitgaven. Voordat ik Glendive verliet, ontmoette ik 

een cowboy die te voet kwam van erg ver zonder een stuiver, terwijl hij zijn paard en 

zijn zadel al verkocht had. Hij begaf zich naar Dakota en was ziek van honger en 

vermoeidheid. Hij kon zijn tocht niet voortzetten, omdat hij geen zolen meer onder 

zijn laarzen had. Ik heb hem een dollar gegeven om te gaan eten en de gelegenheid 

af te wachten om zich in een trein naar Dickinson te verbergen. Gisterenavond heb ik 

hem hier teruggezien en hij heeft mij gezegd dat hij werk heeft gevonden. Ik heb 

inlichtingen over hem ingewonnen en wanneer het een betrouwbaar type is, doet dat 

altijd plezier. 

Terwijl ik u schrijf, komt een soort acteur me onderbreken om mij te laten zien op 

welk punt zijn koffer praktisch is. Hij pakt alles uit en haalt er tenslotte een 

rokkostuum uit, dat hij met nadruk toont alsof hij wil zeggen dat hij uit het oosten 

komt, want in het westen heeft men geen rok. Ik doe natuurlijk of ik achterlijk ben 

terwijl ik me laat uitleggen wat dat is. Als hij er dan eindelijk mee klaar is, heb ik hem 

gezegd, dat ik mijn rok in New York had gelaten, omdat ik niet weet wat ik er hier 

mee moet. Hij had zich willen voordoen als een beschaafd man, maar dat is niet 

gelukt. 

Verder is er in hetzelfde logement nog een andere acteur, een dwerg, mismaakt, en 

hij doet zich voor als mooie meneer. Hij komt niet hoger dan een stoel en een grote 

cowboy, een kop groter dan ik, heeft hem met geweld meegenomen naar de fotograaf 

om zich naast hem te laten fotograferen. 

Eergisteren was het de 4e juli, de datum van de Amerikaanse nationale feestdag. Ik 

heb niets gezien van de feesten, omdat ik op de prairie was. Ik had gehoopt die dag 's 

avonds te arriveren in een stadje van enkele honderden inwoners, maar daar 

aangekomen, was de stad verdwenen. Ze hadden de huizen gedemonteerd en op 

karren gezet om zich elders te gaan vestigen. 

Wat de jacht betreft, het seizoen gaat nu beginnen. Het is een van de gebruiken in 

het westen om geen wild te doden tijdens de voortplanting, ‘unless’ men niets anders 

te eten heeft. 

Alfons en Adolf vragen mij om jachtverhalen aan hen te vertellen. Er zijn zeer 

wildrijke gebieden. Andere zijn dat helemaal niet. Zo heb ik geen enkele antilope 

gezien de laatste week. Al wat ik gezien heb, zijn Jack-rabbits (hazen). Ik heb eentje 

geschoten met mijn revolver, toen die voor de hoeven van het paard rende. Er zijn 

twee bergleeuwen gezien niet erg ver van de ranch van Beck, maar deze beesten zijn 

zeldzaam. In de herfst is er gelegenheid om een groot aantal antilopen te schieten. 

Het is nu het seizoen van de eenden en ik ben langs een plek gekomen (dat was een 

20

maand geleden), waar een half dozijn van mijn kennissen vorig jaar in één dag zo'n 

350 eenden hebben geschoten. Maar ik kan er nu niet heengaan, want het is 

ongeveer 40 mijl ten noordwesten van de ranch en om daar te gaan jagen heb je een 

wagen, zadelpaarden en metgezellen nodig. Welnu, omdat ik geen uitrusting bezit en 

voor het ogenblik niemand ken die zin heeft om te gaan jagen, pass ik. Het is het 

seizoen van het hooien en het vee naar Chicago brengen en iedereen heeft het erg 

druk. 

Ik hoop u deze keer lang genoeg verteld te hebben en ik omhels allen. 


P.S. Mama, Moeder de Rat, ik vraag je, zet niet teveel spullen op mijn kamer, want 

ik ga een groot aantal voorwerpen meebrengen. 

19 F 

> Ranch, dinsdag 16 juli 1895 


Aangezien ik van plan ben de ranch weldra te verlaten, hoeft u niet meer naar mij 

schrijven in Glendive. Als u mij per kerende post antwoordt, dan schrijf naar mij in 

Hotel Martin, University Place, New York City. Ik ben van plan binnen een maand daar 

te zijn. Dus als u meteen antwoordt, dan krijg ik uw berichten nog voor ik aan boord 

ga. Ik heb nog geen besluit genomen over de lijn die ik neem om terug te keren naar 

Europa. Misschien wel de Red Star Line, want die is het meest efficiënt, ofschoon die 

tien dagen op zee in beslag neemt. 

Het is erg warm al deze dagen. Eduard en Alfons schrijven me dat het in Holland 

hetzelfde is, maar hier, ondanks de bries, verbrand je meer, aangezien er geen 

schaduw is. Vervolgens voor het beetje dat je je onder een boom wilt ophouden, word 

je opgegeten door de muggen. Aan tafel en gedurende de dag maken de vliegen je 

gek. Ik ben een aantal dagen helemaal alleen op de ranch geweest, maar ik heb niets 

gemerkt van mijn eenzaamheid, omdat ik genoeg werk te doen had. Ten eerste 

moest ik mijn maaltijden zelf klaarmaken, de koe melken, de afwas doen, de paarden 

verzorgen die in de stal waren, kortom ik ben van alle markten thuis. 

Het gaat goed met me en ik amuseer me al evengoed. Mijn brief is kort. Ik heb niet 

de tijd om veel te schrijven, want degene die naar de stad gaat, wacht. 

Ik omhels u. 


20 F 

Glendive 20 juli 1895 


Vandaag ben ik vijfentwintig geworden. Een feestelijk moment. De fanfare van 

Glendive was besteld, maar ze zullen het ongetwijfeld vergeten zijn. U bent 

ongetwijfeld benieuwd wanneer ik terugkom. Ik kan u geen antwoord geven, want ik 

weet het zelf niet. In ieder geval verlaat ik binnenkort de ranch. Ga ik daarna naar de 

Rotsige Bergen [Rocky Mountains] of naar Dakota, ik weet het niet, maar ik denk u te 

kunnen berichten na de 26e van deze maand. In ieder geval zal ik op zijn laatst in 

september terug zijn. 

Gisteren was hier een bal. Onnodig u de ontplooide gratie en elegantie te 

beschrijven. De heren dansten met een tabakspruim in hun mond en een 

tandenstoker eruit hangend. De dames pruimden gum [kauwden kauwgum]. Het is 

21

dus niet de elegantie [chic(que): onvertaalbaar woordgrapje met het woord chique = 

pruim] die ontbrak! 

Ik weet echt niet meer wat ik u moet schrijven, omdat ik al zo gewoon ben aan alles 

wat ik zie. Ik heb mijn foto laten maken en zal u een exemplaar sturen, wanneer ik 

hem heb. Hoe hebt u zich geamuseerd in Neufchâteau en in Spa? Hoe was Spa? 

Beck is gaan kijken of de tuigen in orde zijn, want zo meteen keren wij terug naar 

de ranch met vier paarden en drie rijtuigen, d.w.z. het kleinste gedemonteerd en in 

het grootste gelegd en het middelste erachter vastgemaakt. In het vervolg zullen wij 

maar met drieëen op de ranch zijn: Beck, ik en nog een man. Ik zal in de keuken 

moeten helpen, want de mensen hier weten niet hoe ze moeten koken. Alles is flauw 

en ze bederven het beste vlees. 

Als u me antwoordt, dan schrijf naar Hotel Martin, University Place, New York City, 

immers, omdat 4 of 5 weken nodig is om een antwoord uit Europa te krijgen, zal ik 

dat hier niet meer ontvangen. Ik weet helemaal nog niet met welke lijn ik terugkom 

overzee. Ik zie dat wel als ik in New York ben. Is er nog nieuws? 

Groeten aan iedereen en ik omhels u. 

Eduard 

Complimenten van Beck. 

21 F 

Mandan (aan de Missouri), Noord Dakota 

29 augustus 1895 


Sedert enige tijd schreef ik u alleen nog maar per postkaart. Ik ben u dus deze keer 

een brief verschuldigd. 

Ik ben hier sedert enkele dagen. Ik weet zelf niet met welk doel, maar omdat er 

altijd iets te zien is, geeft niet waar, en ik mijn koffers hier heb, ben ik even graag in 

Mandan als elders. Omdat Mandan al meer naar het oosten ligt, tolereert men een 

groter aantal negers, wat de veelkleurigheid van een kleine stad in het Westen 

verhoogt. Waar je mensen met de blanke of bruine huid van Europeanen of liever 

Amerikanen tegenkomt, de rode opperhuid van de roodhuiden en het gele vel van de 

Chinezen. De neger, 'coloured gentleman' genoemd, past hier goed in. 

Aangezien ik alle ambachten probeer te leren, heb ik me vanmorgen laten 

onderrichten hoe je mocassins maakt. Ik geef toe dat het voor mij geen nut heeft, 

dus laten we dat maar verder zitten. De roodhuiden zijn zeker wilden. Als de wereld 

vergaat, zijn zij nog niet beschaafd. Als er dan nog bestaan, want hun aantal slinkt. 

Overmorgen zak ik de Missouri af per boot tot enkele mijlen van hier bij een stam 

van Sioux. Ik heb iemand met een viool ingehuurd om hen te amuseren. 

Volgende week vertrek ik naar New York. Ik heb moeite om hier weg te gaan, maar 

op een van deze vier ochtenden, verzamel ik al mijn moed en mijn bagage in mijn 

twee handen en spring ik in de Pullman Car naar New York. Aangezien ik weing 

sympathie heb voor de Amerikanen van het oosten, ben ik niet van plan lang te halt 

te houden bij de New Yorkers, maar nog altijd lang genoeg om de 150 francs te 

verdienen, die Papa mij belooft om er te blijven. Ik ga er musea bekijken, Central 

Park en Trilby. Om ‘all right’ te zijn moet je Trilby gezien hebben. 

Deze keer zal ik het niet over paarden hebben, want u houdt er misschien niet van. 

Ik waarschuw u, dat ik helaas opnieuw een hoop bagage heb. Ik heb uw brieven 

22

gekregen, die aan mij geadresseerd waren in New York. Die van Adolf ook. Alfons en 

Adolf zullen me komen oppikken in de haven die ik zal opgeven. Niet waar? 



22 F 

Hotel Martin, University Place, New York 

Vrijdag 6 september 1895 


Ik scheep me voor Antwerpen in op de 11e van deze maand op de ‘Friesland’ en 

denk aan te komen op de 20e of de 21e. Als iemand van de anderen van u wil komen 

om mij op te pikken bij het uitschepen, laat u dan informeren door de administratie 

van de ‘Red Star Line’ over het uur en de datum van aankomst. Doe als volgt. Stuur 

tegen de 18e een telegram: ‘R.P. Office Red Star Line Antwerpen. Geef datum een uur 

van aankomst Friesland. Gustave Regout, Meerssen, Holland’. In dat geval 

telegrafeert men u op het moment dat het schip tegenover Vlissingen ligt om de loods 

aan boord te nemen. 

Wat beter is, is dat degene van u die me tegemoet wil komen, in Antwerpen 

probeert te zijn vanaf de 20e (vrijdag). Als ik u niet zie bij het uitschepen, dan ga ik 

vandaar naar ‘Hotel du Grand Laboreur’, want ik heb te veel bagage om mijn intrek te 

nemen bij Fernand. 

Het is schitterend weer, hoewel het erg warm is en ik hoop een voorspoedige 

overtocht te hebben. 

Als niemand van jullie mij tegemoet komt, stuur dan in ieder geval een bericht naar 

het aangeduide hotel. Ik ben gezond, zoals altijd trouwens, en hoop u in goede 

gezondheid aan te treffen. 

Het beste aan u. 


23 F 

De cowboy is een nomade. Op een goede dag komt hij aan, zet zich bij het 

keukenvuur en dan na een half uur vraagt hij of hij werk kan krijgen. Indien het 

antwoord negatief is, blijft hij een dag of twee en verdwijnt dan. In het 

tegenovergestelde geval blijft hij enkele maanden en dan op een morgen komt hij zijn 

loon vragen en gaat weg zonder opgaaf van reden: “I feel lonesome, I quit.” 

Zijn harde beroep maakt hem snel oud en weinig geschikt voor een andere 

loopbaan. Zijn onbegrensde onafhankelijkheidszin zou zich daar bovendien tegen 

verzetten, want hij zal de voorkeur geven aan zijn leven, dat miserabel is maar vrij 

van iedere dwang. 

Weinig gewaardeerd, maar van de inwoners van de stad weet hij dat hij hen ontzag 

inboezemt en dat is voor hem voldoende. 

Edmond Regout 

1895 

24 F 

Edmond J. Regout 

december 1896 

23

Het Fokken van Paarden in de ‘Far-West’ 

De laatste jaren zijn er veel paarden van Overzee geïmporteerd en speciaal van de 

uitgestrekte prairies van de overzijde van de Missouri. 

Vanwege hun lage prijs en hun uithoudingsvermogen zijn deze Amerikaanse 

paarden makkelijk daar verworven, waar hun uiterlijk een kwestie van minder belang 

was. Aangezien zij daarachter over het algemeen slechts een summiere dressuur 

ontvangen hadden, overigens voldoende in een land zonder wegen, heeft men over 

hun manieren geconcludeerd dat zij een slecht karakter hadden. Een minder 

verdiende reputatie dan die van onvoldoende gedresseerd te zijn. Deze dieren, gefokt 

in een wilde toestand, zijn begiftigd met veel instinct en vertonen niet de bijna 

aangeboren onderworpenheid zoals bij onze paarden, die opgegroeid zijn onder de 

heerschappij van de mens. 

Een ranch in de ‘Far-West’ is van erg eenvoudige opzet. Deze bestaat uit een woning 

van boomstammen, dienende tot slaapplaats voor de rancher (eigenaar) en zijn 

cowboys, een primitieve stal en schuur naast een stevige kraal met een omheining 

van palen van 7 voet hoog en een grote weide omgeven met prikkeldraad. Het geheel 

heeft eerder het voorkomen van een kluis dan van een ‘home’ voor meerdere 

honderden paarden. 

Deze grazen gedurende de zomer in de nabijheid van de ranch onder de hoede van 

een of meer mannen te paard en zijn 's avonds weer terug via de kraal in de wei, 

waar zij de nacht doorbrengen. 

Tijdens de zes maanden van de winter vertrekken zij in kleine troepen, zwervend tot 

soms 20 uur mijl of meer van de ranch, het gras onder de sneeuw uitkrabbend en 

schuilend in de ravijnen tegen de intense kou en de sneeuwstormen. Gedurende dit 

zware seizoen zijn de paarden bedekt met lang en dik haar en als de slechte tijd 

voorbij is, zien ze er deerniswekkend uit met hun vermagerde lijf en de loslatende 

plukken haar tijdens de rui. 

De fokker, die tijdens de winter alleen heeft moeten zorgen voor zijn dekhengsten 

en enkele dienstpaarden, gehouden in stal of in de weide, begint zo gauw het lente is 

geworden zijn kudde te verzamelen. Voor dat doel neemt hij mannen in dienst voor 

30 of 40 dollar per maand en dezen doorkruisen de streek in alle richtingen [dagen en 

wekenlang afwezig blijvend, slapend onder de sterrenhemel, zich met een bijna 

uniform menu bestaande uit spek, corned beef, bonen en brood gekookt in een ketel, 

en als drinken enkel koffie tevreden stellend], terwijl ze die troepen paarden 

bijeenbrengen en voor zich uit jagen, waartussen zij exemplaren zien die het merk 

van hun baas dragen. Dit onderscheidingsteken, gebrand met gloeiend ijzer bestaat 

gewoonlijk uit een combinatie van initialen en kan alleen worden aangebracht door de 

rechthebbende. Zonder vergunning kan niemand paarden merken. Wanneer een dier 

in andere handen overgaat, streept de verkoper zijn ‘brand’ door en de nieuwe 

eigenaar brengt de zijne aan. Diefstal van een paard wordt zeer streng gestraft. 

De meegevoerde troepen paarden zijn onder voortdurend geschreeuw de in 

compartimenten verdeelde kraal binnengedreven en men jaagt alle vreemde paarden 

terug, terwijl ze de andere de weide in laten gaan. 

Na een maand of na twee maanden heeft de rancher bijna al zijn kostgangers weer 

bij elkaar verzameld. Ik zeg ‘bijna’, want verscheidene van hen zijn onvindbaar 

gebleven en veulens en een enkele keer volwassen paarden zijn ten prooi gevallen 

aan wolven, die op de prairies in groot aantal zijn. 

De indiaanse paarden genaamd ‘cayuses’ weten zich te beschermen tegen de wolven 

door een cirkel te vormen rond hun veulens, met hun hoofden naar het middelpunt 

24

gekeerd, en ontvangen hun vijanden met krachtige schoppen naar achteren. De 

bastaard-paarden, ofschoon geboren en getogen in dezelfde omstandigheden, hebben 

dit instinct niet meer. 

Zodra de eigenaar het verzamelen als beëindigd beschouwt, begint het werk op de 

ranch zelf. In plaats van op de wei te blijven, zijn de paarden overdag weg, vergezeld 

van een bewaker te paard. Net zoals men schapen wegstuurt om te grazen onder de 

hoede van een herder. 

Tussen de honderden zo verzamelde paarden bevinden bevinden zich exemplaren 

van iedere soort. Van het sterke trekpaard tot de indiaanse pony. Alle leeftijden zijn 

vertegenwoordigd. De merries vormen de hoofdmoot. Deze zijn zelden gedresseerd 

en hebben als enige taak ieder jaar een veulen te baren en op hem te passen. 

De hengsten worden niet gekozen vanwege hun grootte, want een paard komt 

zelden boven de 1,60 m. uit. Hij is geïmporteerd in de ‘Far West’. Een flinke 

hoeveelheid Europese hengsten en vooral Franse koetsierspaarden. De hengsten zijn 

vroeg aan de halster in de kraal gebracht, voor het vertrek van de kudde, en de 

uitgekozen merries vangt men met de lasso. 

De veulens worden geboren zonder dat men zich er in het minst om bekommert en 

bij de terugkomst of het vertrek van de troep ontdek je enkele jonge rossen, die in de 

morgen of in de avond ervoor geboren zijn. Zij galopperen in gezinsverband naast 

hun moeder, vergezeld van hun broers of zusters van 1, 2 of zelfs 3 jaar. 

Op een goeie morgen ziet de zuigeling hoe hij, met de poten naar voren gevangen in 

een lasso, naar een houtvuur toegetrokken wordt, waar de cowboys hem 

brandmerken. Hij wordt meteen vrijgelaten en lange tijd zal men hem niet meer 

aanraken. Zijn dressuur begint niet voor zijn derde jaar en hoogstens als ze hem in de 

tussentijd eraan gewend hebben om zich te laten vastmaken met een halster. Deze 

kleine inbreuk op zijn vrijheid brengt hem enig respect voor de mens bij en dit is 

werkelijk een grote stap op weg naar het temmen, want ze houden zich op de ranches 

niet bezig met de dressuur in de eigenlijke zin van het woord. Om de handelbare 

paarden te onderscheiden, zeggen de cowboys dat ze ‘broke’ zijn, d.w.z. gebroken. 

De andere zijn ‘broncos’. 

Tegen het einde van de zomer stuurt de fokker enkele wagons met getemde 

paarden naar de landbouwgronden in het oosten. Met zijn reis- en transportkosten in 

mindering gebracht op zijn magere winst, houdt hij net genoeg over om 's winters 

rustig op zijn ranch te kunnen blijven. Want de paardenfokkerij levert nauwelijks 

meer winst op in de ‘Far-West’. Er is overproductie. Het bewijs hiervan is dat in de 

staat Washington de paarden met een matige conditie zijn geslacht om als bevroren 

vlees te worden verkocht in China, dat een fokker uit Washington 150 runderen heeft 

overgelaten aan wie ze maar wilde en dat in Dakota 15.000 pony’s in de prairie 

rondhuppelen zonder dat iemand ze hebben wil. 

25

Amerika 1901 

25 N 

Palace Hotel, San Francisco, Cal. 

23 september 1901 

Waarde Edmond, 

Ik ontvang zo juist je brief en het doet mij genoegen wat nieuws van je te horen. 

Wat jacht betreft, twijfel ik niet dat jullie van de rit zullen genieten, maar of je veel 

zult vangen is een vraag. Of wordt er wild losgelaten? 

Van mijn jacht in Colorado zul je wel gelezen hebben uit de brief die ik aan vader en 

moeder gezonden heb van Salt Lake City (Utah), indien ik mij herinner. Ik vertelde 

dat het aan het sneeuwen was gegaan en bergen moest verlaten. Dit was het geval 

niet. Ik wil het hun niet zeggen, ik was overladen met jicht. Ik had een 

onverdragelijke pijn in de rechter schouder en arm. Toen ik in Rifle kwam ging het 

over, want dáár zweette ik van de warmte. Mijn gids die tegelijkertijd dokter is, 

onderzocht met zijn collega wat er veelde. Het resultaat was jicht en te veel acide in 't 

bloed. Het enigste om het niet te verergeren is van geen sterke wijn en bier te 

drinken. Ik geloof dat onze voorvaders veel Schiedammer jenever hebben gedronken! 

Ik wil hun niets verwijten, want zij rusten in vrede. 

Indien ik niet die pijn gehad had, was ik honderdvijftig mijlen N.W. verder gegaan. 

Kort bij de Utasche grens, bij de Utasche ‘Indian territory’. Daar kon ik zeker wezen 

van bergleeuwen, de dikke beer, de grijze wolf en wilde kat te vinden. Waar ik was, 

bevonden zich vele beren, maar 't was te moeilijk ze te overvallen. Ik jaagde in een 

slecht seizoen. De tijd dat de bessen groeien. Dit is het zomervoedsel van de beer. Er 

is één in de nacht kort bij onze tent geweest. Wij hoorden hem brullen, maar konden 

niets zien. 's Morgens zagen wij het spoor van één dikke en twee jongen. Wij waren in 

't berenland, want aan elke bron kon je 't spoor zien en waar ze baadden. De bomen 

waren van wortel tot stam beklauwd en helemaal vol modder. Ik kan zeggen dat ik 

gejaagd heb net alsof je op de patrijzen jaagt tegen juli. 

150 mijlen N.W. van dáár is het water zeer slecht en je hebt onaangenaamheden 

met de roodhuiden. Dat hinderde mij zo erg niet, want dan had ik een man 

meegenomen om de tent te bewaken. Ik zal nooit vergeten het plezier dat ik daar op 

de jacht genoten heb. De wonderschone natuur is alléén de reis waard. Het leven is er 

precies als van een indiaan. Ik mag zeggen dat ik 25 dagen als een wilde in de echte 

wildernis geleefd heb. 

Die goede Beck. Was hij in Glendive. Ik ben op 80 mijlen van dáár geweest. En wilde 

eens te paard je oude woonplaats gaan opzoeken, maar dacht wie zal ik dáár vinden 

en zo bracht ik mijn plan niet tot uitvoer. Wist ik dat Beck er was, zou ik wezenlijk 

gegaan zijn. Ik geloof hij zou wel vreemd opgekeken hebben, als hij mij zag 

aankomen! Ik zal hem schrijven ‘that good old fellow’. “Hello, hello, let us have a 

drink!” “G… d… where do you come from!!!” 

Ik vind het hier zeer aangenaam. De lucht is wel wat zwaar. Voor mij, wel te 

zeggen. Ik kom van de bergen en ben er nog niet aan gewoon. Wáár ik joeg was het 

gauw 10.000 voet hoog. En Yellowstone Park is ook tamelijk hoog. 

Hier vind je nou lui van de hele wereld. Wel interessant. Ik ben hier in de netste club 

toegelaten (Pacific Union Club). Meneer James Folger introduceerde mij. Ik geloof dat 

deze heer enige miljoenen dollars rijk is. Hij staat voor een wel bekende man. Er is 

veel rijkdom in Frisco. Huizen als paleizen. En de juffrouwen van dáár. Oh, wat zijn ze 

mooi. Wat een kleuren en wat een luxe. Nette opvoeding ook. Ik mocht er zo eentje 

26

wel lijden! Ze zijn wel een beetje ruw uitgevallen. Bijvoorbeeld als ze te paard zitten 

'en Califourchon' met een cowboyhoed op. 

Van California kan ik nog niet veel vertellen. Je vindt er het klimaat van heel Europa. 

En er is waterleiding (‘irrigation’) zoals in de andere staten. Ik ben ten zuiden van hier 

geweest. Del Monte. Prachtig. Het is 120 mijlen zuid. Del Monte bij Monterey. Dáár 

heb ik de mooiste rijtoer gemaakt van mijn leven. 

Je praat van naar Amerika te komen het volgende jaar. Is dat uitsluitend om te 

jagen of om het land te zien? Als het is voor te reizen raad ik 't je af. Er is 

aangenamer te reizen dan in de de V.S. De afstanden zijn zo groot. Van Yellowstone 

Park via Lewiston (centre Montana), Butte, Ogden heeft mij waarachtig drie nachten 

en vier dagen genomen. Ben je uit de bewoonde streek waar geen ‘irrigation’ is, zie je 

weer dat eeuwige droge land (woestijn). Er zijn natuurlijk vele wouden, maar zo 

droog. En zo is California. Wáár water is, vind je het prachtigste fruit, palmbomen, 

peperbomen etc. Kom je eruit: droog, droog, stof. 

Om iets te leren vind ik de V.S. zeer interessant. Indien ik nou hier in de nette kring 

word toegelaten, blijf ik deze winter hier, zo niet ga ik of ten zuiden en kom terug 

door Mexico tegen de lente, of ga naar Japan via Honolulu (200 dollars, beste boot). 

Ik geef mij niet de minste moeite om in de nette kring te komen. Gaat het niet van 

alleen dan gaat het niet. In San Francisco is een Chinese stad (25.000 inw.). 

Mijn beste groeten aan Dolf en op Neufchâteau. 

tt. Eduard 

P.S. Indien je inlichtingen verlangt over Japan, kan ik ze je geven. 

Ik ben gelogeerd in the Palace. Schrijf mij voortaan Thos. Cook and Son, San 

Francisco, California. 

26 F 

Palace Hotel, San Francisco, Cal 

1 november 1901 

Waarde Edmond, 

Ik heb je bericht van 14 oktober evenals de foto's ontvangen, waarvoor ik je 

hartelijk dank. Momenteel verblijf ik in San Francisco in afwachting dat het minder 

warm wordt in het zuiden van Californië. Mij is verteld dat het in San Diego nog 

drukkend heet is. Gedurende een week heb ik een ongesteldheid gehad, die mij heeft 

gewongen op mijn kamer te blijven. Ik ben op tijd bij de dokter geweest, anders was 

ik waarschijnlijk zwaar ziek geweest. Momenteel voel ik me gezond en ik pas er sinds 

mijn ongesteldheid voor op om plotseling van klimaat te wisselen. Je zou je in de 

lente wanen vanwege het gras dat begint te groeien. Bloemen zijn er in ieder seizoen. 

In Californië zijn er maar twee seizoenen: de droogte en de regen. Het regent niet 

meer dan op Vaeshartelt in de zomer. 

Ik maak graag ritten te paard en bijna dagelijks zwem ik in de oceaan. Soms maak 

ik een lange wandeling langs de kust en rust ik uit op een leuke plek. Het zijn rotsen 

waar de golven tegen breken. Je zou zeggen dat er tussen deze rotsen iets 

mysterieus hangt, iets feeërieks en bovendien is dit uitzicht op de oceaan met zijn zo 

fraaie kleur geweldig. De verlatenheid temidden van deze bekoringen, maakte mij zo 

blij, zo gelukkig dat ik uit volle borst zong, zo mooi als ik kon. Tot ik plotseling uit 

mijn gemijmer wakkerschrok door een groot zwart en glimmend lijf, dat zich op twee 

meter van mij uit het water verhief en in de golven verdween … Het was een enorme 

zeeleeuw, die op jacht was naar vis. Omdat ik in eerste instantie niet wist wat ik zag, 

27

dacht ik er niet aan mijn revolver te pakken. Ik zou graag op dit dier geschoten 

hebben! 

Je vraagt mij om inlichtingen over de jacht op de wilde dieren van de Verenigde 

Staten. Ik veronderstel dat het hele westelijke gedeelte goed is, behalve Californië dat 

alleen de jacht op eenden en kwartels te bieden heeft. Aangezien je niet van plan 

bent om in de lente naar de Verenigde Staten te vertrekken, zie ik je vóór je vertrek, 

want ik hoop rond maart op Vaeshartelt terug te zijn. Ik ga ditmaal niet naar Japan, 

omdat ik voor deze reis een metgezel nodig heb. Dat maakt dat ik je bij mijn 

terugkeer uitgebreid kan uitleggen op welke manier ik gejaagd heb. Ik zal je ook de 

kwitanties laten zien. Je kunt je dan een voorstelling maken hoeveel dat kost. 

In iedere staat verschillen de wetten en de ‘game order’ [jachtopziener] geeft 

strenge straffen aan degenen die schieten op bijvoorbeeld reeën, elanden en ander 

wild buiten het seizoen. Hij straft vreemdelingen streng. Een cowboy ongeveer $ 25, 

terwijl een vreemdeling tot $ 150 betaalt. Je kunt hieraan zien wat voor een leven hij 

leidt, een ‘game order’. Vijand van alle indianen en cowboys, reist hij van de ene 

streek naar de andere, altijd te paard en alleen in bezit van zijn ‘slicker’ [waterdichte 

overjas] om zich te beschermen tegen het slechte weer of de vochtigheid van de 

nacht. Ik zal je de jachtwetten in Colorado laten zien. Zij zijn behoorlijk streng. Zelfs 

metalen kogels zijn verboden. Voor mijn vertrek uit Rifle zag mijn gids juist de ‘game 

order’. Zij praatten vriendschappelijk met elkaar, zoals opzichters en stropers soms 

doen als ze elkaar tegenkomen in het café. De ‘game order’ vroeg aan de gids of hij 

een aantal kogels had meegenomen voor de ree, waarvoor het seizoen nog niet open 

was. “Ja”, antwoordde de gids “en ook speciale kogels voor ‘game orders’!” 

Het goede seizoen voor de beer, de bergleeuw en andere grote beesten begint tegen 

eind september, begin oktober, maar het is dan ‘coyote-koud’. En het is dan niet goed 

om onder de blote hemel te slapen. Oud-Mexico is eerder het land dat je zal bevallen 

voor de jacht, denk ik. Het is er niet koud in de winter en naar wat ik gehoord heb 

van een vriend die daar negen maanden gejaagd heeft, zijn er alle gewenste rassen 

van beren, panters etc. Maar er zijn grote gifslangen die de jacht gevaarlijker maken. 

In ieder geval ga ik deze jongeman schrijven. 

Vervolgens permitteer ik het me om jou aan te raden een metgezel bij je te hebben. 

Een gids is een zo weinig gevormde en zo weinig interessante man met wie je moet 

leven, dat je het op den duur maar laat zitten. Het beste is om met twee jagers, een 

gids en een kok te zijn. Op deze manier houd je je niet bezig met mensen die niet van 

onze maatschappelijke klasse zijn en kunnen zij met elkaar tabak kauwen. Ik betaalde 

mijn gids voor 25 dagen honderd en vijf dollars. Hij leverde in diezelfde tijd: twee 

paarden, kar, zadels en vallen. Ik moest de ‘outfit’ kopen, die me, met meel, 

aardappelen, tent, pannen, borden etc., 32 dollar kostte. Dat maakt dus per maand, 

laten we zeggen, 160 dollar. Een kok kost drie dollar per dag. Je hebt een tent extra 

nodig voor de gids en de kok, die 6 dollar kost. Hij maakt dat het een stuk prettiger is 

en het komt goedkoper uit voor twee jagers. Je doet er goed aan om vanaf het begin 

aan de mensen die je bedienen, niet teveel belang toe te kennen. Zo niet, dan worden 

ze onverdragelijk. De kok heeft eveneens als taak de tenten op orde te houden. En als 

dan eenmaal alles goed ingericht is, is het een genot om te kunnen jagen op deze 

manier. Een ‘packhorse’ kost in Rifle 1 dollar per dag, maar dit zijn afzetterijen van de 

rijkaards van New York, Chicago etc. Als ik nog op deze manier jaag, bedien ik me 

alleen van ‘packhorses’ of muilezels, maar niet meer van een kar. In deze woeste 

landen krijg je het gevoel dat een kar je de ingewanden uit je lijf schudt. 

28

Aangezien de gidsen er niet van houden dat je teveel schiet, doe je er goed aan een 

overeenkomst te sluiten door hun bijvoorbeeld 10 dollar te bieden voor elke beer die 

je geschoten hebt en 15 dollar voor elke bergleeuw. Het beste is je te begeven naar 

een streek, die nog maagdelijk is voor de Europese jager of liever die van New York 

en van Chicago etc. Ieder jaar neemt de hoeveelheid wild af en er komt een tijd zoals 

het in Europa is. Tien jaar geleden schoot men op de beer waar zich vandaag de dag 

de stad Rifle bevindt. 

Ik moet ophouden over de jacht, want ik zou je er een boek over kunnen schrijven 

en geef er de voorkeur aan jou erover te onderhouden bij mijn terugkeer in Holland. 

Tussen haakjes: hier is wat Beck me geschreven heeft vanuit St. Paul. Of liever stuur 

ik je tegelijkertijd zijn brief, die jij kunt bewaren. 

In Californië is alles erg duur. Want de import uit Europa moet ingevoerd worden 

vanuit New York. De arbeiders vragen zoveel loon dat veel industriëlen er de voorkeur 

aan geven importeurs te worden. Een metselaar kost 6 dollar per dag. Vandaar dat 

alleen de huizen van aartsmiljonairs van baksteen of andere stenen zijn. De andere 

huizen zijn van hout, maar er zijn er als kastelen. Gisteren heb ik enkele foto's 

gemaakt van een groot huis, dat men verplaatste van de ene straat naar de andere, 

die zich op een afstand van bijna 20 minuten lopen bevond. Dat gaat per 

aangenomen werk en loopt op rolletjes, maar erg langzaam. Ik heb eveneens enkele 

tekeningen gemaakt. Het is erg eenvoudig. Niets dan twee paarden en acht mannen 

brengen het huis aan het rollen. 

Schrijf mij altijd bij Thos. Cook and Sons, San Francisco, mocht ik soms vertrekken. 

Mijn complimenten aan iedereen 

t.à.t. Edouard 

P.S. Ik ben in Ukiha geweest. Dat bevindt zich op 112 mijl ten noorden van Frisco. 

Dat is zo ver als de spoorlijn loopt. Het land is nog woest. 

29

Brieven van Edmond Regout - Regionaal Historisch Centrum Limburg

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?