En verder - stoep

Ik ben een strijder, ik ben een boogschutter, ik geef nooit op
Ton Hilhorst, projectontwikkelaar in Bulgarije
TON DELLEMARRE
Het is de droom van iedere jongen die met Legoblokken huizen bouwt. Het is zeker de droom van iedere
projectontwikkelaar: een seaside resort van zestig miljoen euro neerzetten aan een zonnige baai, waar je een pier in
zee kunt steken met een jachthaven van honderd ligplaatsen en een golfbaan met achttien holes. Hotel, theater,
casino, indoor zwembad van olympische maat, tenniscourt.
De man die tegenover ons aan tafel zit, gebruind, gedrongen, heldere ogen, heeft nog steeds iets van die jongen die
met Lego speelt. Hij leidt met plezier een megaproject met een eigen betonfabriek, eigen reclamebureau, eigen
wijngaarden en bottelarij. “Ik geniet van mijn werk. Ik heb een salaris van 995 euro per maand. Ik heb dit jaar één
vakantiedag gehad. In februari. Ik heb een simpel kantoor. Er staan hier geen dure lederen fauteuils. Die kosten alleen
maar geld. Aan de klant." Ook de showroom op het terrein waar hij ons trots rondleidt, is van simpele eenvoud. Meer
een keet dan een kantoor, met plastic stoelen, kaarten aan de muur geprikt, een stapel folders en wel een fraaie
maquette.
De bouw
Op het gigantisch bouwterrein staan de hoofdgebouwen in de steigers. Een pseudo-Grieks optrek, de toekomstige
woning van zijn compagnon, is bijna klaar. "Een beetje pompeus. We hebben Bulgaarse architecten en willen de band
met het verleden tot uitdrukking brengen. Dit zijn Griekse zuilen, maar we hebben wel vijf cm isolatiewol. Spaart
energie." Tegelleggers bekleden de trap. Een bekende iconenschilder legt de laatste hand aan een fresco. "We zijn
twee jaar geleden begonnen met de infrastructuur. Rond het hele complex is een ring gelegd waarin alle kabels en
leidingen zijn ondergebracht. We verwerken tweehonderd ton beton per week van onze eigen betonfabriek. We zijn nu
aan de 1 e verdieping van het hoofdgebouw. Elke week doen we een verdieping. Over anderhalf jaar zijn we klaar. De
voorbereiding was de grootste kopzorg: grond verwerven in een land zonder kadaster; de melkfabriek uitkopen; de
vergunningen; de contracten. Ik neem geen risico's. Ik ben verantwoordelijk tegenover mijn klanten. leder contract heb
ik uitgezocht. Eerst gaat het naar een Bulgaarse advocaat, dan naar de bedrijfsjurist, dan kijk ik er zelf nog naar. Na
mijn 32 e heb ik bedrijfsrecht gestudeerd. Vandaar dat 'drs.' op het visitekaartje. Pas daarna deponeren wij het contract
bij de rechtbank."
Drs. Ton Hilhorst is directeur van vier bedrijven (de investment company, het
hotelbedrijf, de wijnfirma en het Engelse bedrijf dat hij vertegenwoordigt in
Bulgarije), maar hij is niet te beroerd om zelf in overall mee te werken met de
opruimploeg die de omgeving van het dorp van plasticrommel en rotzooi ontdoet. Of
met de schoolkinderen boompjes te planten. "Het eerste wat ik tegen de
burgemeester van Pomorie heb gezegd: maak de zooi schoon. Het moet er spic en
span uitzien. Ik vind het ook leuk mee te doen met het dorp. We zetten hier een
clubgebouw neer voor de bewoners, met speeltuin voor de kinderen en tennisbaan
voor de groteren. Mijn project geeft aan zeshonderd mensen uit het dorp werk. De
werkeloosheid bedraagt hier 80%. Ook in de toekomst zorgen we voor
werkgelegenheid. Niet alleen het bedienend personeel."
Wijn
"Neem de wijnboeren hier. De plaatselijke fabriek buit ze uit. Op ons golfcourt komen geen cipressen, maar
fruitbomen en wijngaarden. We gaan hier 120 hectare ecologische wijn aanbouwen. Wij nemen de wijn af voor een
redelijke prijs en we gaan dat voortreffelijke product via een multilevel wijnsysteem marketen. Je kunt bijvoorbeeld lid
worden van onze wijnbouwerij. Je investeert dan in je eigen wijngaard en krijgt je eigen oogst, gebotteld in een fraaie
fles met eigen etiket thuis. Plus een leuk rendement. Maar ook de gasten in het resort drinken straks wijn uit de eigen
wijngaarden. Er komt in dit complex een wijnproeverij. De wijnfabriek, goed voor 900.000 liter per jaar, hebben we al
aangekocht. Die staat in Australië, wordt daar ontmanteld en hier weer in elkaar gezet."
Het geld
"Waar die zestig miljoen vandaan komt? We hebben een investeringsmaatschappij, de NV Capital Ground & Building
Investment, en we verkopen de appartementen op basis van 30% aanbetalen, 70% hypotheek. Er komen 470
appartementen. De prijzen variëren van plm. 50.000 euro voor een eenvoudig appartementje tot 210.000 voor een
villaatje. We zijn in januari met de verkoop begonnen. We krijgen gemiddeld zo'n tien belangstellenden per dag. Jan
des Bouvrie was hier. Hans Bohm, de schaakmeester. Max Koot, de fotograaf van de koningin. We hebben al bijna
50% van het totaal verkocht. Op het ogenblik is het in Nederland en Duitsland moeilijk investeerders te vinden, de
Engelse markt is er economisch beter aan toe. Dank zij de EU hebben velen in het Verenigd Koninkrijk overwaarde op
hun huis of geld op de bank staan, dat men wil beleggen. Ik vlieg van de week één dag op en neer naar Dublin om met

eleggers te praten. Als je de investeerder maar zekerheid biedt en vertrouwen. Het geld gaat in een trustfonds. Met
dat geld wordt grond gekocht. We kochten voor 32 DM de vierkante meter, terwijl het nu al 80 euro de vierkante meter
waard is."

Problemen
"Problemen? Ja die hebben we wel gehad. De elektriciteitsmaatschappij wilde ons 60.000 dollar laten betalen voor een
transformatorstation. Ik ben naar de minister gestapt en heb gezegd: “Ik denk dat we ons maar terugtrekken uit dit
project." Het was binnen de kortste keren geregeld. En de melkfabriek die op het terrein staat, moest achteraf worden
uitgekocht. Ik heb 50.000 leva betaald, maar wel op voorwaarde dat het in het personeelsfonds werd gestort."
Smeergeld
“Ik heb nooit smeergeld betaald ook niet in Costa Rica. Als je daaraan begint, ben je chantabel. In Costa Rica heb ik
samen gewerkt met Piet Kuyper, die een bedrijf had: de Herman en Kuyper groep in investeringen. Kuyper had het
prachtige idee om ecologische investeringen in te zetten op Costa Rica. Het World Tree Fund. Hij werd directeur van
het bedrijf Ecodirect voor groeninvesteerders. Er is een uitgebreide televisierapportage geweest over dit project. Kijk
maar op www.ecodirect.nl Piet Kuyper is toen gestopt. Zijn vrouw overleed aan kanker. Hij had het helemaal gehad en
heeft de zaak verkocht. Pas daarna ging het mis. Piet Kuyper is ten onrechte zwart gemaakt in de Nederlandse pers.
Met de opvolgers van de heer Kuyper kon ik niet langer samen werken. Ik kon me vooral niet verenigen met de
beslissingen die zij namen zonder enig overleg. Het personeel maandelijks giraal uitbetalen bijvoorbeeld in een
weekloonland waar de giro nauwelijks bestaat. Ik was graag in Costa Rica gebleven. Ik spreek vloeiend Spaans
(onlangs nog met de premier hier, Tsaar Simeon) en ben er ereburger en erelid van de Yacht Club. Ik heb een
Costaricaans paspoort wat ook handig is voor de Nederlandse belasting. Maar de bedrijfsvoering van de nieuwe heren
beviel me niet. Ik was financieel onafhankelijk dus begon ik aan een grote reis door Midden-Amerika naar Miami. Maar
ik hield het niet uit als voortijdig gepensioneerde in Portugal. Ik was consultant voor jonge startende ondernemers
maar het vergaderen, het brunchen en het lunchen lag me niet."
Goud uit zand
"Piet Kuyper belde: "ik wil iets gaan doen met wijngaarden in Bulgarije." Dat was drie jaar geleden in oktober. Ik heb
toen de markt verkend en zag meer mogelijkheden in leegstaande hotels. Veel Nederlanders willen naar de zon. Maar
je kon hier nergens appartementen vinden. We hebben overal langs de kust gezocht. Hier vonden we een vriendelijk
beschutte baai op zon. Het strand was smal maar ik heb sleuven laten graven waardoor stromingen het zand
aanbrachten. Het strand is nu dubbel zo breed. In de pers hier werd eerst geschreven dat ik het zand stal voor mijn
bouw maar dat is recht gezet. In De Telegraaf heeft men toen weer over die gekke Hollander geschreven die goud uit
zand maakt!'
Ton weet niks
'Wijn filosofie is: samenwerken, samen naar oplossingen zoeken. Ik zeg altijd: Ton alleen weet niks, maar samen
weten we alles. Ton alleen kan niks maar samen kunnen we alles." En als iemand naar me toekomt met: “Ik heb een
probleem", zeg ik: "Ja dat weet ik, maar wat had je gedacht als oplossing?" De Wereldbank komt mij om advies
vragen: 'Tachtig procent van het verleende krediet is zoek. Wat moeten we doen?" Ik zeg: "Een stel eersteklas
accountants op de boeken zetten en boven op de pot blijven zitten. Moet je dat mij vragen?"
Sociaal
“Ik zie het opzetten van zo'n kinderspeelplaats als een sociale investering in de gemeente. Wij hebben ook een
verantwoordelijkheid voor de mensen hier. Wij Hollanders zijn vroeger groot geworden door handel en hard werken.
Sparen en investeren Mijn moeder zei altijd: Wan iedere gulden moet je een kwartje weggeven, een kwartje sparen en
vijftig cent uitgeven." Ik wil ook iets doen met zwerfkinderen. De jeugd moet gered worden. Ik zit in een raad voor Child
Care samen met onze ambassadrice, barones van Lynden. Ons strand hier moet niet alleen voor de hotelgasten zijn.
Er moet een mengeling van Bulgaren en gasten zijn. Ik geloof in de dialoog, niet in discussie. Discussie is je gelijk
halen, dialoog is uitwisseling van ideeën. Laat de ander zijn mening geven. Moedig mensen aan om hun stem te laten
horen. Ik stimuleer mijn werknemers om lid te worden van de Jonge Democraten. Sta op en laat je stem horen."
Ondernemer
“Ik ben ook een strijder, ik ben een boogschutter, ik geef nooit op. Ik ben van 1949. Ik heb in 55 landen gewerkt, het
meest in Costa Rica. Het ondernemen zit in mijn bloed. Mijn grootvader was een groot bouwondernemer en een goede
vriend van de koninklijke familie. Mijn vader (Hilhorst en co) uit Soest was architect. De hele familie zit in de bouw. Ik
heb drie broers en een zus. Ik ben de jongste zoon. Mijn broer Wouter Hilhorst is groot investeerder in Amsterdam en
miljardair. Ik heb een broer in Zwitserland en een zus die de directie voert binnen de familiebedrijven."
Leukemie
"Na mijn studie werktuigbouw heb ik als werktuigbouwkundige gewerkt voor Verolme tot ongeveer mijn 32 e jaar. Toen
werd ik zeer ernstig ziek: leukemie. Ik zat in de eindfase. Werd behandeld in de Daniël den Hoed kliniek in Rotterdam.
Ik kwam er bovenop. We maken hier 350 appartementen die geschikt zijn voor mindervaliden. Dokter en alles. Ik weet
wat het is. Het enige dat ik eraan overgehouden heb, is diabetes. Twee maal spuiten, elke dag. Ik moest eigenlijk de
WAO in maar wilde dat niet. Zolang ik nog kan werken en denken wil ik onafhankelijk zijn."
Onafhankelijk

“Ik ben voor mezelf begonnen. Heb in dertien jaar tijd de La Bocca lunchroomketen opgezet met vele
franchisebedrijven. Heb de zaak verkocht en ben aan de Open Universiteit bedrijfsrecht gaan studeren. Om dan met
zowel technische, als juridische kennis aan wat anders te beginnen, want ik ben niet gewend op mijn kont te zitten. Ik
zou in Nederland niet meer kunnen aarden. Het geregel, het gegraai aan de top. Ik had in Middelburg een
monumentenpand en wilde daar een galerie in beginnen. Dat had de gemeente een ton per jaar opgeleverd. Maar mijn
opzet werd door de raad niet toegestaan. Ik heb niet meer nodig dan ik heb. Ik vind het geinig om hier een ijsbaan te
maken voor de kinderen in de winter. Die ijsbaan komt er. Ik ben een strijder, ik ben een boogschutter, ik geef nooit
op."
Voor meer info zie: www.pomorie.nl of www.ecodirect.nl