Afrikanen uit Angola, DR Congo, Ethiopië, Eritrea, Nigeria en Sudan ...

22
Bijzonder aan de Angolese situatie is het zeer hoge aantal alleenstaande
minderjarige vreemdelingen (amv’s) 2 . Zij vluchtten met name uit vrees
geronseld te worden voor het leger (Barten e.a. 2002). In 2003 was van de
360 asielzoekers 40% amv. De scherpe daling sinds 2003 is mede
veroorzaakt door de opening (met Nederlandse financiële steun) van het
opvangcentrum Lulemba (oktober 2003), waar uitgeprocedeerde Angolese
amv’s kunnen worden opgevangen. Terugkeer naar Angola is dan ook
volgens de Nederlandse overheid verantwoord, mits bij de feitelijke
terugkeer van alleenstaande minderjarigen de toegang tot een concrete
opvangplaats geregeld is.
Nederland past voor asielzoekers uit Angola het normale toelatings- en
terugkeerbeleid toe. Volgens de Vreemdelingencirculaire (tekst van 1 april
2005) komt, sinds op 4 april 2002 het akkoord tussen de regering en UNITA
is getekend, een asielzoeker uit Angola alleen op individuele gronden in
aanmerking voor een verblijfstitel.
In 2003 zijn 86 Angolezen met hulp van IOM teruggekeerd, maar bijna
niemand van de alleenstaande minderjarigen bleef lang in het
opvangcentrum; meestal vertrok men vrij snel naar familie (Diego 2003,
Ministerie van Justitie 2003). Een ander initiatief is opgezet door de
stichting ‘Africulture’. Het betreft een leer-, werk- en woonboerderij voor 50
uit Nederland teruggekeerde jongeren. Ook dit initiatief is in verband met
de veiligheidssituatie vlak buiten Luanda gevestigd. Het IOM voert een
terugkeerprogramma uit voor met name gericht op de relatief veilige
omgeving van Luanda (IOM 2003).
Veel Angolezen die geen verblijfstitel krijgen verdwijnen op enig moment.
Zij krijgen dan de aantekening ‘met onbekende bestemming’.Vermoedelijk
2 Vóór de Vreemdelingenwet 2000 werden alleenstaande minderjarige vreemdelingen (amv’s) veelal
aangeduid als alleenstaande minderjarige asielzoekers (ama’s), een benaming die ook thans in het
spraakgebruik nog veel voorkomt.