Afrikanen uit Angola, DR Congo, Ethiopië, Eritrea, Nigeria en Sudan ...

niks”. De schuldenproblematiek loopt soms zo uit de hand dat mensen
verhuizen naar andere Europese landen en geen adres achterlaten, in de
hoop aldus van hun problemen verlost te zijn.
6.2 Scholing
Uit eerder genoemd onderzoek van Messelink-Bodzinga (1999) blijkt dat er
relatief veel hoog opgeleiden zitten onder de Congolese populatie. Van de
15 respondenten had niemand alleen ‘primair’ (lager) onderwijs, allen
hadden minimaal een ‘secondair’ (middelbaar) opleidingsniveau, zes van
de vijftien een ‘súperieure’ of ‘universitaire’ opleiding. Desondanks blijkt
men moeilijkheden te ondervinden om in Nederland verder te studeren.
Struikelblokken zijn de leeftijdsgrenzen voor beurzen, de complexiteit van
de Nederlandse taal, en ook de Nederlande onderwijscultuur.
“In Congo leer je altijd in een groep en heb je een leerkracht full-time tot je
beschikking. In Nederland moet je alles alleen doen. Je zit hier in een open
leercentrum achter een computer en werkt in je eigen tempo. Dat is
moeilijk voor ons.”
Voor hun kinderen vinden Congolezen het schoolsysteem discriminerend;
vooral voor kinderen die op het moment van migratie ouder zijn dan 10
jaar.
“Het onderwijssysteem is een gevaar voor ons en onze kinderen. Vanwege
de CITO- toets komen ze op een zeer laag niveau terecht. Het systeem zorgt
er voor dat onze kinderen allemaal in de laagste niveaus geplaatst worden.
Er wordt ook helemaal geen rekening gehouden met hun problemen. Het
hele Nederlandse systeem is niet open, niet gericht op het zoeken van
oplossingen.”
41