Afrikanen uit Angola, DR Congo, Ethiopië, Eritrea, Nigeria en Sudan ...

tijd is ontstaan, en zich tegen de katholieke missie en het koloniale gezag
afzette. Ook in Congo zijn pinksterkerken sterk in opkomst.
4.3 Politieke geschiedenis
Het huidige gebied werd door president Mobutu in 1971 Zaïre genoemd en
in 1997 door president Kabila weer DR Congo. Het land heeft veel interne
conflicten gekend, waardoor grote vluchtelingenstromen op gang zijn
gekomen. De gewapende conflicten in het grote-merengebied hebben
alleen al over de periode sinds 1998 3,8 miljoen slachtoffers geëist,
overwegend burgers, veelal kinderen. De VN ziet de situatie in Oost-Congo
als ’s werelds grootste humanitaire crisis en volgens UNICEF is de strijd in
DR Congo een van de bloedigste conflicten sinds de Tweede Wereldoorlog.
In 1997 viel het buurland Rwanda het land binnen om extremistische
Hutu-milities te verjagen. Rwanda gaf daarmee de anti-Mobutu rebellen
versterking, die snel de hoofdstad Kinshasa veroverderden en Laurent
Kabila als president installeerden.
Tweedracht tussen Kabila en zijn voormalige bondgenoten veroorzaakte
een nieuwe rebellie, gesteund door Rwanda en Uganda. Angola, Namibië
en Zimbabwe kozen Kabila's kant, waarmee het land opnieuw in oorlog
kwam en de regering de controle over grote delen van het land verloor. In
2001 werd Laurent Kabila vermoord en opgevolgd door zijn zoon Joseph
Kabila. De constante stroom van conflicten met rebellengroepen bleef
evenwel, en met daarbij nieuwe moordpartijen en vluchtelingenstromen,
met name naar de omringende landen (BBC 2004, Landau & Jacobsen
2004).
Sinds medio 2003 staan de politieke ontwikkelingen in het teken van een
nieuwe (overgangs) regering, de installatie van een nieuw parlement en
een nieuwe senaat, de herstructurering van de strijdkrachten, nieuwe
verkiezingen en een nieuwe Grondwet. Het vredesproces is evenwel zeer
instabiel, vanwege het grote wantrouwen tussen de leiders van de
33