Libero 1 - Libero Magazine

‘Ik heb nu helemaal de tijd om
lekker veel bij de club te zijn’
‘Ome’ Leo van Norde in zijn domein bij DIO: “Als we een goed idee hebben, dan lukt het gelukkig altijd nog om voldoende mensen te mobiliseren.”
Hij zou er bijna zijn bed kunnen neerzetten, zoveel is ‘Ome’ Leo van Norde wekelijks te vinden in het
clubhuis van sportvereniging DIO. Zeker vanaf het moment dat hij stopte met zijn bedrijf in het aanleggen
van tuinen. “Na mijn pensioen had ik helemaal de tijd om lekker veel bij de club te zijn,” glundert hij.
Het typeert het voetbalhart van de 68-jarige Van Norde, dat roodwit is
gekleurd. “Ik ben ooit begonnen bij Ripperda en op mijn 23-ste met enkele
vrienden naar DIO overgestapt. Enkele neven die een bloemenstal hadden
in de stad, speelden hier ook. Al snel stonden we bekend als het ‘bloementeam’.
Hoewel ik misschien het eerste had kunnen halen, heb ik altijd bij
de lagere teams gespeeld, gewoon omdat ik het liefste met mijn vrienden
voetbalde.”
Dat hechte en sociale is volgens Van Norde nog steeds kenmerkend voor
DIO. “Veel jongens komen hier van generatie op generatie. Ik heb het zevende
en achtste elftal ook altijd net zo belangrijk gevonden als de selectie.
Uiteraard is het eerste team het vlaggenschip van de club, maar de lagere
teams maken de vereniging tot wat ze is.”
Gevraagd naar zijn precieze rol bij DIO, komt Van Norde tot de functie ‘manusje
van alles’. “Ik ben inmiddels zestien jaar penningmeester voor de club.
Ik doe de inkoop van de kantine, regel de rest van de administratie, ontvang
in het weekend de tegenstander in de bestuurskamer en doe door de week
nog allerlei andere klusjes die op mijn pad komen. Het euvel is dat ik geen
dubbelganger heb. Want als ik er eens niet kan zijn, dan blijven ze bellen.
Waar kunnen we dit vinden? Hoe moeten wat dat doen…?
Eigenlijk is het werk hier nooit af.”
33
De vrijwilliger
Dat blijkt die woensdagochtend ook maar weer. Net op het moment dat Van
Norde zijn goed gevulde knipselmap met artikelen over DIO openslaat, klopt
de eerste vrijwilliger op het raam. De avond ervoor zijn er enkele vriendschappelijke
wedstrijden gespeeld en Van Norde laat de schoonmaker van de
kleedkamers binnen, hem druk complimenterend voor zijn inzet.
Van Norde voelt zich zelf als vrijwilliger ook zeker gewaardeerd door de
andere leden van de club, maar ziet tot zijn spijt dat ze steeds minder vaak
zelf het initiatief te nemen om iets te doen. “De meeste mensen hebben het
tegenwoordig te druk. Maar als we een goed idee hebben, dan lukt het gelukkig
altijd nog om voldoende mensen te mobiliseren. Over vier jaar bestaat
ons cluppie honderd jaar. Ik weet zeker dat we daarvoor weer veel mensen
op de been krijgen om te helpen bij de organisatie van alle festiviteiten.”
Opnieuw staat er een ‘echte DIO-man’ voor de deur, merkt Van Norde op.
“Hij heeft ook meegeholpen met het bouwen van de schuifpui,” vertelt hij.
Even later: “Weet je nog Herman? De ramen en de muren hebben we er toen
overdag uitgesloopt. ’s Nachts om vier uur zat de pui er in. Geweldig om die
klus met z’n allen te klaren. En kijk nu eens naar het uitzicht op het hoofdveld.
Prachtig toch?” stelt Van Norde met een wijds armgebaar.