Libero 1 - Libero Magazine

“Kunnen jullie eigenlijk niet beter een interview geven aan een medisch tijdschrift?”
grapt Jeroen Steenwinkel vanachter de bar van eetcafé Bruxelles, als
een van de stamgasten de zoveelste fysieke klacht opsomt. Op uitnodiging van
Libero Magazine schuift een kwartet ‘oudgedienden’ aan voor een kaasfondue,
uiteraard met een drankje.
Hoewel ze veelal bij andere clubs speelden en soms ook in heel andere
perioden, kennen ze elkaar toch allemaal. Of blijken dat ineens te doen. “Het
jaar dat jullie met EDO kampioen werden, hebben wij uit gelijkgespeeld en
thuis zelfs met 4-1 van jullie gewonnen”, grijnst Toon Kuhlmann (Alliance
’22). Martijn van Dijk (EDO) kan zich dat nog goed herinneren. “Inderdaad, nu
herken ik je. Vooral die wedstrijd bij jullie zal ik niet snel vergeten. Windkracht
acht, we mochten na afl oop niet douchen en het veld was zo slecht dat je er
een koe alleen met braces op zou durven sturen.” Kuhlmann knikt triomfantelijk:
“Maar, nogmaals: we wonnen wel.” Van Dijk: “Jaja, ik had het vooral
over de omstandigheden.” Fons Meijnckens (RCH) komt rillend binnen, na een
ultrakorte rookpauze. “Het is nu buiten ook niet bepaald behaaglijk, heren.
Mijn sigaret vroor gewoon uit.”
De stemming zit er goed in. De ongedwongen sfeer en de goed gevulde glazen
maken de tongen los. Hoewel het viertal nog nooit in deze samenstelling aan
tafel zat, vliegen de anekdotes over tafel. Van Dijk: “Dat is ook het aardige van
voetbal. Alles is met elkaar verweven. Overal kom je wel bekenden tegen. Ik
ken Ben nog van de hoogtijdagen van RCH. Hij was toen echt de grote man.”
Sleeman knikt zelfverzekerd. In zijn beste jaren noemden ze hem ook wel
eens de ‘uitvinder van de steekbal’. Meijnckens met een uitgestreken gezicht:
“Inderdaad, Xavi is het Spaanse woord voor Sleeman…” De persoon in kwes-
Voetbal Culinair
Oudgedienden diepen in sfeervol
Bruxelles hilarische anekdotes op
Jeroen Steenwinkel, Fons Meijnckens, Ben Sleeman , Toon Kuhlman, Martijn van Dijk geanimeerd in gesprek.
41
tie schudt zijn hoofd. Eigen schuld, lijkt hij te denken. Hij vroeg erom en kan
het ook zeker hebben. “Ik heb bij HFC Haarlem, FC Amsterdam en later ook
nog SC Amersfoort gespeeld, dus als er hier iemand is aan tafel die sporen
in het voetbal heeft achtergelaten…,” getuigt Sleeman over een fl inke dosis
zelfspot te beschikken. Het is nog een overeenkomst tussen de vier heren.
Net als Bruxelles er één is. Sleeman staat er al jaren in de keuken, Mijnckens
jarenlang achter de toog en Kuhlmann en Van Dijk zijn vooral aan de ‘leukste
kant’ van de bar te vinden.
Gevraagd naar hun mooiste seizoenen en memorabele momenten, komt het
viertal opvallend genoeg niet alleen maar met kampioenschappen of wereldgoals
op de proppen. Zo denkt de zelf bepaald niet iele Meijnckens nog graag
terug aan de verloren beslissingswedstrijd tegen ZOB in Zuidoostbeemster,
waar alle spelers minstens een kop groter waren en aan zijn avonturen in
Frankrijk. Duikt Kuhlmann een hilarische zege op bij het gevreesde De Meer.
Maakte Van Dijk ooit deel uit van de Haarlemse voetbalschool, die in de Bjunioren
gezamenlijk voor HFC Haarlem uitkwam in de landelijke competitie. En
beleefde Sleeman zijn mooiste seizoenen in de jaren tachtig, toen RCH meerdere
malen promoveerde tot de hoofdklasse aan toe. En aan het jaar dat hij in
België een wereldcontract tekende (raadpleeg voor de precieze anekdotes de
Footbook-rubriek op pagina 49).
De stroom gebeurtenissen op en om het veld lijkt die avond maar niet op te
drogen, net zomin als de glazen bier en wijn. Steenwinkel schuift ook weer
even aan. Veel van de verhalen van zijn stamgasten moeten met een fl inke
korrel zout worden genomen, zo is zijn ervaring. Zeker naarmate de avond vordert.
Maar ook al zijn ze allemaal niet 100 procent waar, dan zijn ze evengoed,
of misschien wel juist daardoor, om onbedaarlijk om te lachen.