Untitled - Denise Hoogland

More documents

Recommendations

Info

Natascha Kampusch “ Ik ben nog steeds bezIg mezelf te bevrIjden” Op haar tieNde werd ze ONtvOerd eN vervOlgeNs zat ze acht jaar laNg OpgeslOteN iN eeN Kelder. vier jaar geledeN Kwam de OOsteNrijKse Natascha Kampusch (22) vrij eN schOKte de wereld met haar ONvOOrstelbare verhaal. ze scheef er eeN bOeK Over. “Vandaag voel ik me goed. Ik heb hoofdpijn, misschien van alle inspanningen rondom het boek, maar voor de rest heb ik een goede dag. Er zijn ook dagen dat ik me slecht voel, verdrietig, eenzaam, geïsoleerd. Eigenlijk nog steeds gevangen. Na ruim acht jaar opgesloten te hebben gezeten, ben ik nu dan vrij. Ik kan gewoon eten, winkelen, wandelen, een stukje rijden, lezen en leren. Dat gevoel alles te kunnen doen, is heerlijk, ik wil de wereld ontdekken. Maar ik heb een diepgewortelde angst voor mensen ontwikkeld, en voor aanrakingen en kleine ruimten. Ik ga er dus niet gemakkelijk opuit. Ik vind het moeilijk om aansluiting te vinden met mijn omgeving, met mensen van mijn eigen leeftijd. Zíj hebben een jeugd gehad, zijn bezig met studies, relaties en banen. Ze kunnen zich niets voorstellen bij wat mij is overkomen, het gaat hun verstand te boven. En dat snap ik, want het is ook nauwelijks te bevatten. In de vier jaar dat ik nu vrij ben, ben ik twee keer uitgeweest. De eerste keer stond ik de dag daarna met een foto in de krant: ‘Natascha op zoek naar een avondje vertier’. De tweede keer werden er grappen gemaakt over mijn ontvoerder, die ze mijn ex-vriendje noemden. Ik zou me natuurlijk interview <strong>Denise</strong> HooglanD | FotograFie ester gebuis moeten verdedigen. Maar ik trek me terug. Dat is mijn overlevingsmechanisme” DooDsbang in het Donker “Het was 2 maart 1998. Ik was een meisje van tien, op weg naar school. Hij stond bij een witte bestelbus en staarde raar voor zich uit. Al mijn alarmbellen gingen af, maar de angst verdween toen ik hem aankeek. Hij maakte een verloren, kwetsbare indruk. Net toen ik hem wilde passeren, greep hij me bij mijn middel en tilde me het busje in. Ik kan me alleen nog een verlammende machteloosheid herinneren. Opgerold in een deken werd ik een paar uur later een kelder binnengedragen, op nog geen achttien kilometer van mijn eigen huis. De kelder was nog geen vijf vierkante meter. Er drong geen straaltje licht binnen. De lucht was bedompt en het enige geluid dat de ruimte vulde, was het geklepper van de ventilator. Er waren dagen dat dat geluid mijn hele hoofd vulde. Soms was ik volledig in paniek, op andere momenten liep ik als een gekooid dier door mijn cel. Twintig stappen langs de randen. Ik heb geschreeuwd, tegen de muren staan bonken, maar niemand kwam. Niemand kon me horen. ▼ mijn leven 37-65
“In dIe kelder heb Ik me vaak getroost met gedachten aan mIjn moeder” 37-66 ▼ De eerste tijd liet de dader dag en nacht het licht branden. Daar had ik om gevraagd: ik was een kind en doodsbang in het donker. Alleen was mijn ritme hierdoor zo verstoord dat ik volkomen uitgeput raakte. Later bepaalde hij voor mij wanneer het licht aan mocht. Om acht uur ’s avonds schakelde hij de stroom uit, en was het van het ene op het andere moment pikdonker. In de elf uur die volgden, moest ik proberen de waanzin en angst te verjagen. Hij deed ook vaak het licht uit als hij me wilde straffen. En naarmate de tijd verstreek, gebeurde dat steeds vaker. Hij werd grilliger, agressiever en had steeds meer nodig om zijn macht op me uit te oefenen. Op het laatst werd ik dagelijks mishandeld en kreeg ik nauwelijks meer te eten.” ruzie met moeDer “Ik heb eindeloos vaak om mijn moeder gehuild. Ik miste haar zó erg dat ik het gevoel had dat ik vanbinnen werd opgegeten. Kort voor de verdwijning hadden we een ruzietje gehad en dat spookte constant door mijn hoofd. De uitspraken van de dader dat mijn ouders blij waren dat ze van me af waren, beten als zout in mijn wonden. Ik begon de schuld bij mezelf te zoeken, was bang dat mijn ontvoering misschien een straf was voor mijn stoute gedrag. Toen ik ontvoerd werd, was ik een schuchter meisje. Door de scheiding van mijn ouders op mijn vijfde was ik veranderd in een onzeker, verlegen wezentje. Ik was te dik, troostte mezelf met eten en plaste in bed. Mijn moeder kon daar niet mee omgaan. Ze was hard voor zichzelf en verwachtte van mij hetzelfde. Ik heb vaak gewenst dat ik wat liever voor mezelf kon zijn, maar uiteindelijk heeft die hardheid me waarschijnlijk het leven gered. Want ik heb me in die kelder vaak getroost met gedachten aan mijn moeder. Niet huilen, sterk zijn, hoorde ik haar dan zeggen. Ik weet nog hoe ik, toen de eerste moederdag naderde, van papier grote rode harten voor haar maakte. Die plakte ik met Nivea aan elkaar. Aan dat soort dagen en gebeurtenissen klampte ik me vast. Alleen op die manier kon ik mijn identiteit bewaken.” zware mishanDeling “Zelfs nu nog kan ik me de kleine positieve gebeurtenissen beter herinneren dan al die gru- welen. Ik richtte me op het goede, was dankbaar voor de cadeautjes die hij meebracht. Voor kerst, Pasen en mijn verjaardag kreeg ik boeken, video’s, maaltijden of, later, uitstapjes. Die dankbaarheid verwachtte hij ook van mij, hij wilde geprezen worden. Om niet gek te worden, om niet te gaan geloven dat ik bij hem beter af was dan buiten, ben ik mezelf briefjes gaan schrijven. Over de vele vuistslagen die hij uitdeelde, het rammen tegen deuren, de stompen met een zware hamer, de wonden van een snoeischaar, zijn nagels over mijn tandvlees, zijn geschreeuw en getreiter. Het is merkwaardig hoe snel je geest verwondingen verdringt. Soms kon ik nauwelijks liggen door de bloeduitstortingen op mijn lijf, een broodmager lijf dat pijn deed van de honger. Maar de volgende dag gaf ik me weer over aan de illusie dat het allemaal heus niet zo erg was en geloofde ik zijn woorden dat hij het beste met me voor had. Ik zat niet alleen fysiek, maar ook geestelijk gevangen.” Dappere vlucht “Vooral in het laatste jaar ben ik een paar keer dicht bij een ontsnapping geweest. Hij werd onvoorzichtiger en nam me vaker mee naar buiten. Want uiteindelijk wilde hij een normaal leven met mij. We gingen naar een bouwmarkt, de drogist, zelfs een keer een dagje skiën. Maar de angst dat de dader iedereen met wie ik contact zocht, zou doden, was steeds te verlammend. Ik was een slavin geworden, nog minder waard dan een huisdier. Toch greep ik op 23 augustus 2006 mijn kans. Ik moest zijn auto uitzuigen, toen hij werd gebeld en wegliep. Verstijfd bleef ik staan. Ik was alleen. Voor het eerst. Ik kon bijna geen adem meer halen. Woeste beelden schoten door mijn hoofd. Priklopil (de dader heette Wolfgang Priklopil, red.) die terugliep en mij nergens zag staan, die helemaal door het lint zou gaan, mijn moeder... Er dreunde een stem door mijn hoofd: als je een dag geleden was ontvoerd, zou je nu hard wegrennen. Doe alsof je de dader niet kent. Ren! Ren! Verdomme, ren! En ik rende. Het hek uit, de straat in. Ik passeerde drie voetgangers. Ik stormde op ze af, smeekte om hulp, vroeg om een telefoon, maar kreeg nul op het rekest. In paniek rende ik verder en klom over een hegje een tuin in. Bevend belde ik aan bij het eerste
Page 4: het beste huis. En voor het eerst i

Untitled - Denise Hoogland

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?