Untitled - Denise Hoogland

het beste huis. En voor het eerst in zeven jaar sprak
ik weer mijn naam uit: ik ben Natascha Kampusch.
Ik ben in 1998 ontvoerd. De vrouw was in eerste instantie
nog boos, maar deed uiteindelijk aarzelend
wat ik vroeg. Ze belde de politie en niet veel later
reden de surveillanceauto’s de straat in.”
golf van belangstelling
“Ik herkende mijn moeder meteen toen ze op het
politiebureau in Wenen binnenkwam. Lachend en
huilend tegelijk nam ze me in mijn armen. ‘Kindje,
kindje, daar ben je weer. Ik heb er nooit aan getwijfeld
dat je terug zou komen.’ Ik snoof haar geur
op. ‘Daar ben je weer’, zei ze telkens. We bleven
een tijdje zo staan. Maar ik was er niet meer aan
gewend het lichaam van een ander zo dichtbij te
voelen. Ik werd er duizelig van.
Ik had de laatste jaren weten te overleven door
me volledig in mezelf terug te trekken. Ik kon
die knop niet zomaar omzetten. Het was alsof ik
iedereen vanonder een glazen stolp zag lachen en
huilen, terwijl bij mij de tranen uitbleven. Ik had
te lang in een nachtmerrie geleefd, mijn psychische
gevangenis scheidde me van mijn familie.
De golf van aandacht was overweldigend. Ik kreeg
duizenden brieven van wildvreemden en even zo
veel verzoeken van de media. Ze lieten me niet met
rust. En zo belandde ik in een nieuwe gevangenis.
Met veel subtielere muren, opgetrokken uit een
overdaad aan belangstelling door anderen die elke
stap die ik zette wilden zien, waardoor ik niet eens
rustig boodschappen kon doen of de metro kon
pakken. Ook de grote groep deskundigen om me
heen gaven me amper de ruimte om na te denken
wat ik zelf eigenlijk wilde. Ik werk er nog steeds
hard aan om mezelf te bevrijden.”
Diepe DroefheiD
“De dader sprong de avond na mijn ontsnapping
voor de trein. Wanneer ik aan hem denk, voel ik
geen haat, slechts een diepe droefheid. Dat iemand
zo ver moet gaan om bevestiging en erkenning te
krijgen, dat je daarvoor een meisje van tien moet
ontvoeren, is zó triest. Mensen willen hem graag
als beest zien, maar voor mij is dit de enige manier
om te helen. Ik denk zelfs dat deze opstelling me
door die jaren gevangenschap heen getrokken
heeft. Omdat ik achter het masker van de dader
steeds weer een glimp opving van een zwakkeling.
Alleen door hem zó te benaderen, kon ik zijn
daden van me afschuiven.
Wie begrip toont voor een dader is ziek, luidt het
oordeel, die heeft een ziekte die bekendstaat als
het Stockholmsyndroom. Daar verzet ik me tegen.
Ik was nog een kind toen ik gevangen werd genomen.
Ik werd uit mijn wereld weggegrist en in die
van hem gestopt. Hij werd mijn familie. Ik kon
niets anders dan dat accepteren. Ik leerde het goede
te waarderen en het slechte te verdringen, zoals
ieder kind dat opgroeit in een familie met scheve
verhoudingen. Het heeft me verdrietig en boos
gemaakt dat mijn uitspraken op zo veel onbegrip
stuiten. Toch is dit een belangrijke boodschap: de
wereld is niet zwart-wit. Mensen zijn niet alleen
maar slecht of alleen maar goed. Hij dus ook niet.
Het huis waarin ik gevangen zat, heb ik onlangs
gekocht. Ik zou het liever niet in mijn bezit hebben,
maar door het te kopen, heb ik willen voorkomen
dat er een bedevaartsoord van wordt
gemaakt. Zijn graf heb ik ook bezocht. Hij ligt
volle dig anoniem, bij wildvreemde mensen. Dat
vind ik triest. Zijn moeder heeft zelfs niet de kans
gekregen zijn begrafenis te regelen. Ik vind dat
hypocriet, uiteindelijk is ook zij een slachtoffer.
Zij heeft genoeg geleden. Haar omgeving is op zijn
zachtst gezegd niet mild voor haar geweest.”
uitgeput van binnen
“De relatie met mijn moeder hervinden, is niet
gemakkelijk geweest. Na mijn vrijlating wilde zij
niets liever dan weer de moeder zijn van dat meisje
van tien. Dat kan natuurlijk niet. Het was, en is,
moeilijk om met haar over het verleden te praten.
Maar we hebben elkaar opnieuw leren kennen en
“ wanneer ik aan hem denk, voel ik geen
haat, slechts een diepe droefheid”
weer een liefdevolle band opgebouwd. Na mijn
vrijlating heb ik mijn schoolexamen gehaald, nu
ben ik bezig talen te leren spreken. Ik wil graag
creatief bezig zijn en zo veel mogelijk van de wereld
zien. Een vriendje heb ik niet. Ik moet er niet aan
denken dat ik straks iemands sokken sta te wassen.
Angst voor mannen heb ik niet, eerder voor
vrouwen. Ik voel me vaak ongemakkelijk bij ze,
voel een soort competitie.
Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik iemand die
vijftien kilo te zwaar is. Soms vind ik mezelf mooi.
Maar vanbinnen voel ik me uitgeput. Ik zit in het
lichaam van een oude vrouw. Ik ben vaak bang dat
de jaren in die vochtige ruimte ooit hun tol zullen
eisen. Ik ben altijd snel moe en ziek.
Ik geloof nog steeds in God. Hij heeft toch een
soort vertrouwen in mij gehad, het vertrouwen dat
ik er zelf uit zou komen. Die gedachte sterkt me.
Ik héb de jaren in gevangenschap overleefd, ik heb
mezelf bevrijd. En ik weet dat ik ook het leven in
vrijheid uiteindelijk de baas zal worden. Een leven
dat eigenlijk nu pas begint.”
mijn leven
ook geraakt door het
verhaal van natascha? lees
De diefstal van mijn jeugd,
acht jaar in handen van mijn
ontvoerder, dat zij schreef in
samenwerking met
Heike gronemeier en
Corinna milborn (Uitgeverij
De Boekerij). libelle mag
25 exemplaren weggeven,
kijk op www.libelle.nl/blad.
37-67