nonsens

Van die dingen
Ach ja…
en zo…
De mensen hebben sinds het begin
der tijden voorspeld dat de wereld
naar de donder gaat.
Maar alles draait nog steeds door.

INHOUDSOPGAVE
www.zeurenzanik.nl
©2007 Marijke Mosterman

De e e nooit nooit nooit gestelde gestelde gestelde vraag vraag
vraag
'Ik weet het antwoord op de vraag
die nog nooit gesteld is', zei Jikke.
'Oh?', zei Subert en hij veegde de
schuimkraag van z'n bovenlip. 'En
wat is dat dan voor vraag?' Jikke
zuchtte. 'Tja, als ik die vraag stel,
dan kan ik niet meer zeggen dat ik
het antwoord weet op de vraag die
nog nooit gesteld is.' Hier moest
Subert over nadenken. Hij snapte
het interessante van de zaak niet
echt. 'Tja', zei hij, en hij nam een teug
van z'n pilsje. 'Maar is dat dan
uniek? Is dat dan knap van jou, dat
je het antwoord weet op de vraag
die nog nooit gesteld is?' 'Jazeker',
zei Jikke. 'Alle denkbare vragen
zijn al gesteld. Behalve die ene.'
'Maar waarom is die vraag dan nog
nooit gesteld?' wilde Subert het
naadje van de kous weten. 'Omdat
niemand de vraag kent', zei Jikke
en hij liet een boer. 'Behalve ik dan.'
Subert z'n hersens kraakten van het
piekeren. Jikke was een snoeverd,
vond hij. Jikke zat altijd op te
scheppen over de raarste zaken, die
vaak helemaal niet controleerbaar
waren. En als Subert Jikke op
onlogica aansprak, dan kletste die
zich er op een gladde manier uit.
Zoals die keer dat Jikke vertelde
dat hij in het donker, bij bewolkte
lucht, op 300 meter afstand een
mus uit de dakgoot kon schieten
met z'n buks, zulke goede ogen had
hij. 'Waarom zag ik je gisteravond
dan met een lantaarn bij de
boerderij lopen?' had Subert
gevraagd. 'Opdat men MIJ kan
zien', had Jikke geantwoord. En nu
weer dit met die nooit gestelde
vraag. Het ging Subert boven de
pet. 'Nou, dat is mooi', zei hij dan
ook, en nam nog een slok bier. 'Dat
mag wel in de krant.' Daar was
Jikke het helemaal mee eens. Hij
schuwde de publiciteit niet. 'Zekers
te weten. Het is alleen zo lastig dat
iedereen de vraag wil weten. Ze
worden er allemaal zo nieuwsgierig
van.' Tja, dat was vervelend, vond
ook Subert. Maar hij had geen zin
meer in dit gesprek. Het was hem
allemaal veel te ingewikkeld.
'Maar wat is het antwoord dan?'
vroeg hij in een poging om er een
eind aan te brouwen. Het lukte.
'38.245,79' zei Jikke trots. Hij zette
z'n lege glas met een klap neer en
wenkte Jonke de barman om twee
nieuwe pilsjes te bestellen.

De in de warre
kwijtehondenbezitter
Er was eens een in de warre man. De
man was van slag vanwege zijn kwijte
hond. Deze zoeke hond was weer het
directe gevolg van de oppe
hondebrokjes. 'Help', riep de van
slagge man naar enkele rechtsaffe
voorbijgangers. 'Wie heeft mijn wegge
hond gezien? Ik ben zo enorm aan
hem gehecht!' Dat was niet waar. Er
was geen enkele hechting te vinden.
Noch bij de in de warre man, noch bij
de kwijte hond. Van de zoeke hond
was trouwens helemaal geen spoor te
bekennen. Vanwege het wegge dus,
als het ware. Bovendien getuigden de
oppe hondebrokjes niet van enige
affectie jegens de zoeke hond vanuit
de in de warre eigenaar.
'Da's waar', gaf de van slagge man
toe. 'Maar indien mijn wegge hond
ontkwijt, dan neem ik hem meteen in
hechtenis.' De niet misse buurvrouw
die met eenzaadlobbigen en een
plantenbak in de weer was, fronste
haar bovenane wenkbrauwen. Als druk
in de were, opzije buurvrouw dacht zij
er het hare van. Ze was een niet van
gisterene opletterd en kende de van
oudsherre rarigheden van haar
buurman van haaf via haver tot gortst.
'Jij bent een liegerd en een jokkenaar',
bitste ze. Waarop de van slagge
kwijtehondenbezitter er acuut in bleef.
Wáárin heeft nooit iemand kunnen
achterhalen... En de zoeke, zeer kwijte
hond? Die bleef tot in de veraffe
eeuwigheid verborgen in het nietse
nergens.
Tja
Nou ja. Van je weet wel. En zo. Dat je denkt van... zal ik wel, of bijvoorbeeld van...
zal ik niet. Dat je overweegt hóe. En zo. En waarom. Vooral. Vooral waaróm. En
waarom ook niet. Eigenlijk. Die twijfel. Die besluiteloosheid. En het heen en weer
geslingerd worden. Tussen het een en het ander. En zo. Totdat je in het luchtledige
vacuüm blijft hangen. Dus. Terwijl je nadenkt. Terwijl je denkt van... hoezo. Hoezo
wát, trouwens. Tja. En daar ga je dan weer. Hupsakee. Van je weet wel. En dan
ineens. Zo zit het dan, denk je plotseling. Maar daarna weet je het niet meer. Wat je
even daarvoor dacht. En je komt dus tot niets. Het had net zo goed overgeslagen
kunnen worden. Snap je. Dat proces. Dat eigenlijk geen proces is. Want er gebeurt
niets. Eigenlijk.

Conclaaf
- Nee jongens, stil nou, ga zitten, we moeten
nu toch wel even serieus zijn hoor, anders
wordt het niks. Kardinaal Sluiméricus, word
eens wakker... WAKKER WORDEN!!!
Kardinaal Apelazerium, zet die gewijde
jenever eens weg, dat kan later nog wel.
LEG DIE LUCIFERS NEER, Kardinaal
Pyromana!!! We moeten niet voortijdig witte
rook hebben, dát kan natuurlijk niet! Goed.
Laten we een plan van aanpak maken.
Laten we bijvoorbeeld beginnen met een
profielschets. Waar moet de nieuwe paus
aan voldoen?
- Nou, het moet wel een knappe man met
charisma zijn. Dat valt goed bij de nonnetjes
en de vrouwelijke gelovigen. En jong, dat
ook, anders zitten we over een jaar weer
met de gebakken peren. Ik zou zeggen
tussen de 50 en 55 jaar. En we laten hem
vooraf medisch keuren. Hij moet niet al te
vatbaar zijn voor besmettelijke ziektes, want
hij kust nogal wat onbekende gronden als
het goed is. En wie weet wat er allemaal aan
zijn lippen blijft kleven.
- En hij moet een rijbewijs hebben. De
pausmobiel staat al jaren ongebruikt in de
garage van het Vaticaan. Liefst rijbewijs BE,
dan kan hij in een aanhangwagen ook wat
volgelingen meenemen.
- Ja, dat is zo. En hij moet ook een beetje
een geschikt type zijn voor lichte, soepel
vallende kleding. Kijk, als je albe niet goed
valt, de amikt zit als een jute zak en de stola
en de kazuifel hangen maar zo'n beetje op
half zeven, dan dwingt dat geen respect af.
Nee, hij moet een goed figuur hebben, en
niet al te bleek zijn, want anders maakt het
hem allemaal zo flets.
- Kunnen we niet een keer de mode
veranderen? En een vrouwelijke paus
kiezen? Of een homo? Dat is goed voor de
publiciteit! Kun je heel wat zieltjes mee
winnen!
- Ach, hou toch je mond, Kardinaal
Progressificus. Dat kan toch helemaal niet.
Miljoenen Rooms-Katholieken zouden een
acute hartverlamming krijgen.
BELACHELIJK! Halve zool!
- Let op je woorden, kardinaal Antialles! Je
zit de hele tijd al alles af te kraken. Ik word
er niet goed van. Nog even en ik mep je met
mijn cingel!
- Ik vind dat jullie MIJ, Kardinaal Egotrippifici
moeten kiezen. Ik ben gewoon het meest
geschikt voor deze functie. Ik ben minzaam,
goed onderlegd, heb veel kennis van
onbeminde gelovigen en ik ken het boekje
'Hoe & Wat in het Latijn' helemaal uit mijn
hoofd.
- Weet je wat jij bent, Kardinaal
Egotrippifici??? Jij bent een enorme
@#&^%@&$%@*&^!#&^!!!
- Jongens, jongens, nu niet gaan vechten,
jongens niet slaan, pas op nou toch, dit kan
toch niet. STOP NOU TOCH, beste mannen.
Toe nou zeg. Kardinaal Agressivia, neem uw
handen weg van de nek van Kardinaal
Stikzowat. En Kardinaal Morbida, haal uw
vingers uit de ogen van Kardinaal Zieniks. Ik
vind dat u niet op Kardinaal Hellupme kunt
blijven zitten, Kardinaal Woestos, dat is geen
stijl. Jongens, laten we rustig blijven, de
wereld wacht op ons. Ik heb een alternatief
bedacht. We gaan stoelendansen. We
zetten 119 stoelen neer, en als de
Gregoriaanse muziek stopt, gaan we
onmiddellijk zitten. Degene die geen
zitplaats heeft gevonden valt af. En zo gaan
we door tot er eentje overblijft. En dan is het
dus: Habemus Papam! Is dat geen strak
plan? Hier hebben jullie wasknijpers
waarmee jullie de kazuivel vast kunnen
zetten, zodat jullie wat meer
bewegingsruimte hebben. Kardinaal
Musiecnoterius, start de muziek...

Vakantiegevoel
Vakantiegevoel
Van die koffie, gezet van half lauw,
op een butagasbrandertje warm
gemaakt water, gegoten op in een
filter gedrapeerd WC-papier (als
vanwege het feit dat men ALTIJD
koffiefilterzakjes vergeet mee te
nemen) boven een thermoskan, die
tijdens het zetproces al een paar keer
omgemieterd is waardoor de helft van
de ontstane substantie enerzijds heel
erg waterig, anderzijds vertroebeld is
door tussen verweekt WC-papier en
filter doorgeglipte koffiekorrels, van
die koffie die vervolgens geschonken
is op het zand in de slecht -want in
koud water- afgewassen plastic
bekers. Van die échte vakantiekoffie.
Heerlijk.

Een Een XX-Factor
XX
Factor te Ver
‘Sta op!’ bulderde de cursusleider. ‘Sta op, ga
stampvoetend rond en roep: DIT BEN IK!
DIT BEN IK!’ Zijn publiek, dat uit een
stuk of twintig menopauzerende,
zelfgebreide eco-dames bestond, kwam
aarzelend overeind. De cursusleider slaakte
inwendig een diepe, diepe zucht. Lag het aan
hem of werd het steeds erger. Hij keek vol
wanhoop naar een vrouw die zenuwachtig
haar macramétasje pakte voor ze achter de
anderen aan schuifelde. Ze had de uitstraling
van een uitgeknepen theezakje. Hij dacht
terug aan vroegere tijden. Bij de Celestijnse
cursus ‘Het Tiende Inzicht’ had hij er nog
daadwerkelijk in geloofd. Hoe naïef kan een
mens wezen. Maar ach, het verdiende wel
aardig, cursussen geven aan de wanhopigen,
dus ook toen hij z’n geloof door uitblijvende
resultaten steeds meer verloor, ging hij
gewoon door. Na een tijdje meegedraaid te
hebben in het neuro-linguïstisch
programmeren kreeg hij een burnout, maar
een jaartje later dacht hij er wel weer tegen te
kunnen.
‘Willen jullie je UITSTRALING verhogen?’
brulde hij. ‘Willen jullie een X-Factor die er
TOE DOET??? Dan moet je
ZELFBEWUST zijn. Dan moet je zorgen
dat NIEMAND om je heen kan! DIT BEN
IK! DIT BEN IK!’ riep hij nogmaals en hij
ging de kudde stampvoetend voor. ‘Dit ben
ik’, murmelde een dweil van een vrouw met
een klapperend kunstgebit. ‘Meneer, meneer,
mag mijn hondje Froufrou ook meelopen?’
vroeg een boom van een wijf. In de andere
hoek van de zaal was een schermutseling. ‘Je
trapt steeds op m’n hak!’ riep een verlopen
muts. ‘Had je maar van m’n vent af moeten
blijven’, beet haar buurvrouw haar toe. ‘Ik
kan het niet, ik kan het niet!’ huilde een
verpieterd type. ‘Ik ben als kind mishandeld!’
Het stonk in de zaal. Naar zweet, naar
goedkope deodorant en naar zelf gesponnen
schapenwol. ‘Hebt u een plastic zakje voor
mij, ik moet hyperventileren’, zei iemand.
‘BEN IK DIT? BEN IK DIT?’ krijste een
vrouw. Haar stem verstomde toen ze uitgleed
in een hoop kots. Iemand trok hem aan de
mouw. ‘Wat moesten we ook alweer roepen?’
Later, in zijn cel, probeerde hij te achterhalen
hoe het nu precies gegaan was. Wat was de
uiteindelijke druppel geweest? Was het die
vrouw met de snor die hem snikkend wilde
omhelzen? Of was het dat wijf dat in een
vlaag van extase al haar kleren uittrok. Ach,
het deed er niet meer toe. Ze hadden gekregen
wat ze verdiend hadden. De cursusleider
grijnsde.

Zo Zo verleidelijk
verleidelijk
Schijfjes meloen met rauwe ham
Dikke karbonades van driehonderd gram
Met kalfsragout gevulde pasteitjes
En kleine toastjes met mini-eitjes
Rauwe salade van wortels en sla
Met kruidenrijst gevulde paprika
Gehakt met champignons en uitjes
En allerlei soorten grappige fruitjes
Spareribs met pittige tomatendrab
Struisvogelbiefstuk en gestoomde krab
Knapperig gegrilde kippenbouten
Heerlijke frietjes, lichtgezouten
Vissticks met warme aardappelpuree
Rijst en doperwtjes en hachee
Spek met zilveruitjes, bruine bonen
En zalm en forel en rode ponen
Wijn en rosé en koffielikeur
Entrecôtes met een diepbruine kleur
Gestoofde appels, gestoofde peren
Knolraap en lof en schorseneren
Mosselen, oesters en rode kreeft
Bramenjam, door een doek gezeefd
Ossenstaartsoep met heel veel ballen
Sausjes in enorme aantallen
Hete Bliksem, koud aardbeienijs
Warme melk met honing en anijs
Een schaal vol pasta Carbonare
En draadjesvlees, van dat hele gare
Truffels, bonbons en chocolademousse
Tot de rand toe met bier gevulde kroes
Zuurtjes, marsepein en pepernoten
Bitterkoekjes met caramel overgoten
Zo verleidelijk, maar toch niet fijn
Want allemaal deden ze aan de lijn

Het oudejaarsverhaal
Er was eens een verloren zoon die Ab
heette. Sinds Ab zijn ziel had verkocht
aan de politiek was hij zonder dat hij het
zelf wist, volkomen de weg kwijt. Hij
verloochende al uren, dagen, maanden,
jaren zijn familie, zijn opvoeding, zijn
afkomst en zijn eigen gevoel voor wat kan
en niet kan. Hij vloog als een schaap door
het veen.
Op een goede dag, het was eind december,
kreeg Ab een visioen. Hij zag zijn oude
moeder in een riant landhuis op sterven
liggen, terwijl ze zich mompelend afvroeg:
'aan wie moet ik toch al mijn miljarden
nalaten? Mijn enige nazaat, m'n zoon Ab is
verloren. Ik denk dat butler James alles
maar moet erven. Hij is me altijd trouw
gebleven.' Ab schrok op uit z'n dagdroom
die verdomd echt had geleken. Naast
tranen sprongen eurotekens in zijn ogen
vanwege de verspilling van zoveel geld aan
een onnozele bediende. Hij besloot
terstond z'n moeder op te gaan zoeken.
Dat vergde nogal wat speurwerk, want hij
had haar minstens dertig jaar geleden
voor het laatst gezien en wist niet waar ze
zich in de tijd opgehouden had. Maar
uiteindelijk stond hij voor de deur van het
pand waar zij woonde, zo had men hem
verteld. Het was 31 december, vijf voor
twaalf. Ab bekeek het huis met gemengde
gevoelens. Het leek in de verste verte niet
op een landhuis. Eerder op een gesticht.
Maar de miljarden euro's vertroebelden
zijn beoordelingsvermogen en hij belde
vastberaden aan. Een oude, in lompen
gehulde vrouw opende de deur. Ze keek de
goedgeklede, deftig ogende man eerst
wantrouwend, maar toen met een blik van
herkenning aan. 'Ab???' stamelde ze. 'Ben
jij het echt????' 'Jawel moeder', sprak
Ab. 'Ik ben het. Hoe gaat het met je
miljarden?' De blik van de oude vrouw
veranderde van verwondering in pure
woede. Ze pakte haar wandelstok en
mepte er op los. 'Jij grote klootzak!!! Jij
minkukel, machtswellusteling en leugenaar
van het bovenste water!' Ze sloeg en
mepte met al haar kracht. 'Jij enorme
grote zeikerd!! Ik wou dat ik je nooit op
deze wereld had gezet!!! Laat z'n eigen
moeder wegrotten in een tochtend,
lekkend gesticht dat rijp is voor de sloop,
en waar ze met tien doodzieke lotgenoten
op één kamer moet slapen.' Ze spuugde
hem in het gezicht. 'Ik heb niet eens geld
om WC-papier te kopen, laat staan om m'n
kont te krabben, en ik lees in de krant dat
jij zegt dat er nog meer bezuinigd moet
worden!!! Rot op, jij ontaarde verloren
zoon. Jij hebt je ziel verkocht aan de
duivel. Ik wil je nooit meer zien!!!' En na
een laatste zwieperd met haar stok smeet
ze de deur dicht. Op de brancard
onderweg naar het ziekenhuis bedacht Ab
twee dingen voor hij in vergetelheid
wegzakte. Ten eerste had hij ontdekt dat
visioenen schijnbaar niet altijd kloppen. En
ten tweede was hij tot de conclusie
gekomen dat moeder Klink best nog wel
enorm veel kracht had voor zo'n klein
wijfie.

Balkenscrooge
Balkenscrooge
Er was eens een Minister-president
die met oogkleppen op regeerde. Hij
vond dat de burgers niet moesten
zeiken en gewoon, ongeacht hun
situatie, keihard aan het werk moesten
gaan en ondertussen moesten
inleveren om de staatskas te spekken.
Hij keek nauwelijks naar wat er met de
mensen in z'n eigen land gebeurde,
maar lette alleen maar angstig en
hielenlikkend op wat de andere landen
van hem vonden.
Op een goede kerstavond verscheen er
een geestverschijning aan zijn bed.
'He, ouwe drol', zei de geest. 'Kom
op, we gaan een rondje ellende doen.'
De geest, een ouwe rot in het vak,
greep de MP bij de kladden en zoefde
bovenwinds naar een klein huisje. Door
het raam zagen ze een tengere vrouw
met gebogen rug aan een tafel
papieren invullen. Een koortsig jochie
lag in een bed bij de karig brandende
kachel, en in een box speelde een
baby'tje met een rammelaar.
'Misschien moet ik toch maar gewoon
de basispolis nemen', mompelde de
moeder. 'Dat moet wel, want anders
kan ik de stijgende energieprijzen niet
betalen. Maar waar moet ik nu de
kosten voor de kinderopvang vandaan
halen nu ik vijf dagen moet werken?'
Een traan liep over haar wang. De MP
wilde naar binnen gaan om de vrouw op
haar plichten te wijzen, maar de geest
sleurde hem al weer mee naar een
volgend geval. Een man in een overall
gaf een schop tegen een open
gesleutelde wasmachine. 'Ik kan geen
nieuwe wasmachine betalen, Greet',
zei hij moedeloos tegen z'n vrouw die
aan het afwassen was. 'We hebben de
auto al moeten verkopen om rond te
kunnen komen, en loonsverhoging zit
er niet in. Kun je niet bij je moeder
wassen?' De MP wilde aankloppen om
de man te vertellen dat hij niet zo
moest zeuren, maar de geest greep
hem in z'n nekvel. Op naar de
volgende schrijnende situatie. Ze
zagen een man in het bos een stapel
papier waarop WIA stond in brand
steken. Vervolgens pakte hij een dik
touw uit een plastic tas en keek
omhoog, zoekend naar een stevige tak.
De MP wilde de man zeggen dat hij
niet zomaar een vuurtje in het bos
mocht stoken, maar de geest trok hem
weg. 'Dit is een heel klein topje van
een van de miljoenen ijsbergen', sprak
de geest. 'En? Wat zeg je ervan?' De
MP keek verbaasd. 'Uit cijfers van het
CBS en de Rekenkamer blijkt dat de
koopkracht stijgt en dat de economie
weer in de lift zit...' begon hij. Maar
de geest luisterde al niet meer. Hij
liep hoofdschuddend weg en mompelde.
'Ik wist het. Ik had het al gezegd.
Dit is een gebed zonder
balkeneinde...

Voorjaar
Voorjaar
Waarom begint de
meteorologische lente eigenlijk
eerder dan de gewonemenschen-lente?
Ik vind dat
nogal meteoronlogisch
eigenlijk. Maar ja, wie ben ik?
De Koninklijke Nederlandsche
Meteoronlogische
Geïntstitutionaliseerden
hebben er voor gestudeerd
natuurlijk. En ik niet.
Ik steek op mijn boerenfluitjes
de (middel)vinger in de lucht
teneinde de windrichting te
bepalen en zie met mijn
timmermansoog de bui al
hangen. Zo van: is de kat nog
niet in de rui, dan volgt nog
eenen winterbui. Maar toch is
het niet eerlijk. Terwijl wij nog
minstens in borstrok en lange
onderbroek gekleed gaan,
pakken ze daar in De Bilt al een
terrasje.
Alle Alle hens hens het het spuigat spuigat uit
uit
Van die dingen
Stel nou dat de verwarming uitvalt, de
telefoon doet het niet meer, evenals de
internetverbinding, de stoppen slaan door, de
aardappelen koken over, de deurwaarder wil
centen zien, het bedrijf waar je werkt krimpt
in, je partner heeft een ander, je katten,
buren, vrienden en familieleden verachten je,
je schoonouders zijn overleden aan een
sterfgeval, de zandzakken helpen niet meer
tegen de klimaatverandering, je bent de kluts,
jezelf, de zin voor leven en je huis kwijt.
WAT DAN?!?!?!?!?!?
Elke keer als ik de plee sta te boenen, voel ik me een
misplaatste ruige zeebonk die het verkeerde ruime sop heeft
gekozen.

Taalkundige Taalkundige Taalkundige verwarring
verwarring
Sommige woorden in de
Nederlandse taal zijn best
verwarrend. Neem nu de
forensische wetenschap. Die
houdt zich echt niet bezig met
mensen die in verschillende
gemeenten wonen en werken,
de zogenoemde forenzen.
Traktaatjes zijn niet de
lekkernijen die bijvoorbeeld
jarige kinderen op school
uitdelen. En visiteren wordt
over het algemeen niet
gebruikt als synoniem voor
ergens gezellig op bezoek gaan.
Eigenlijk zou het Genootschap
der Nederlandse Taal hier eens
wat aan moeten doen, in plaats
van zich vast te bijten in
onnozelheden als de
paardenbloem en het
kattenkruid. Want de
woordverwarring kan best
gevaarlijke situaties opleveren.
Stel dat de regering haar beleid
geheel baseert op een verkeerd
geïnterpreteerd woord. Stel dat
Balkenende vol animo aan zijn
voelsprietklerk vraagt: 'En, hoe
is de stemming in het land?'. De
klerk antwoordt: 'Wel,
edelachtbare', want hij is nog
van de onderdanige oude
stempel, 'er heerst momenteel
nogal wat animositeit onder de
bevolking jegens de regering'.
De Minister-president kent het
woord niet, trekt de verkeerde
conclusie, lacht geanimeerd en
heft nog wat extra belastingen.
Trouwens... Dit zo schrijvende
begin ik te vermoeden dat het
allemaal best eens zo gegaan
zou kunnen zijn.

Memories
Wat ik nou weer beleefd heb! Als ik de
greuvel niet met eigen ogen aan de
kwerkel had zien verfiebelen dan had
ik het nooit geloofd. Ik zal u vertellen
wat er gebeurde.
Het was krabinkel en ik liep richting de
woenderaken, waar op dat moment
gedriepeneerd werd. Maar ja, dat
gebeurt wel vaker, dus ik liep gewoon
verder. Maar op een gegeven moment
komt daar een HOMPERANS van links,
u weet wel, zo’n kwarikonkel, een gele
met roze stippen. Ik probeer nog te
hunkelen, maar ben net te laat en de
homperans garineert zo in de zuusper!
Klapperdoes! Sjongejongejonge! Dus
ik pak m’n grafinator en schupper de
greuvel van de kwerkel, maar die bleef
maar verfiebelen, NIET normaal meer.
Ik zeg: ‘KWURK, homperans’, maar hij
wiekte niet. Zul je net zien. Dus ik
schomper naar de dichtstbijzijnde
puntilex en jobber de fratilitie. Ja, wat
moet je dan. Nou, die kwam
aangejurkt, bekeek de greuvel
eventjes en schudde z’n knorkel. Ik
zeg, ‘moet ie niet naar de
Woenderaken gehaviliseerd worden’.
Maar hij vond van niet. Nou, toen werd
ik wel aardig gehallewiest. Zoiets KAN
toch niet. ‘Het is HYSTORKEL hoe hier
gedriepeneerd wordt!’ zeg ik tegen die
rotknorkel. ‘Moet je nou eens jinken,
die greuvel kon toch nooit de
homperans befrinkelen! Dat ze daar nu
niet wat aan doen!’ Nou, die
fratilitiehommel GLOEPT mij aan of ik
BEFRUSTERD ben, en daar werd ik nog
gehallewiester van, echt wel. Ik begin
‘m toch KWOLK te verbalken, ik ging
helemaal door het ploes. ‘KNURKEL!’,
schreeuw ik,
‘HONKELENDE GRABBERD VAN EEN
SCHORMANKEL!!! ZE MOESTEN JE
DROLINEREN!!!!’ Tja, dat had ik nu
niet moeten zeggen. Geloof ik. Hij
knorkt mij bij de wrinkels en
schambert me zo naar zo’n andere
kwarikonkel, maar dan een hele grote.
Ik dacht, ik lombel maar wat knurf,
anders wordt ie nog plogger, dat zou
maar zo kunnen. Maar goed, hij droept
me in de grambel en polifeert naar het
fratilitisme. En daar zit ik nu. Met de
gehurde kneren.
Ik weet niet wat er zal herbusteren,
maar het hiekt niet puit, eigenlijk. Het
zal wel uitdraaien op een junstilatie.
Maar toch vind ik het nog steeds
HYSTORKEL hoe daar bij de
Woenderaken gedriepeneerd wordt. Ik
laat het er dan ook niet bij lamiperen.
Als ik hier ooit uit frunk, dan ga ik me
bij de starmi beschonkelen. Daar heb
ik recht op. Want GRUIP de
WOPPELEN, de PONTILASTEREN
kwurken de GURKEN. Zo. Ik heb
gezegd. U hoort nog van mij.

Telefoonterreur Telefoonterreur
Telefoonterreur
- Met Greta de Boer.
- (klik zoem klik) Spreek ik met de
heer of mevrouw De Boer?
- Wat denk je zelf?
- .... ehm... ja. Mevrouw De Boer
dus?
- Ja. Wat moet je?
- .... ehm... nou... zoals u weet zijn
de pensioenregelingen drastisch
veranderd, mijn vraag is of u uw
pensioen goed geregeld hebt.
- Wat gaat jou dat aan?
- Wij geven namelijk advies op het
gebied van pensioenen...
- Ik denk niet dat ik m'n pensioen
haal.
- Wij kunnen u namelijk adviseren ....
wat zegt u?
- Ik denk niet dat ik ooit nog van m'n
pensioen zal genieten. Ik ben
namelijk astmatisch, en allergisch voor
gluten, huismijt en pollen. Daarnaast
heb ik de laatste tijd rare knobbels in
mijn oksels.
- O, maar dan...
- Weet u misschien wat dat kan zijn?
Een oudtante van me had het ook en
toen bleek het iets met de
lymfeklieren. Fataal.
- Juist, dus....
- Verder heb ik de laatste tijd een
rare hoest. Er komt allemaal troep
naar boven. Groen met geel, en af en
toe wat rood. Hoe zou dat toch
komen? Heeft u er verstand van?
- Nee, maar dan...
- En mijn knieën zijn ook niet meer
wat het geweest is. Rare kraak zit er
in. Ik denk zelf aan reuma. Wat zegt
u ervan?
- Dus dan...
- Ik zal u vertellen: ik heb de
pastoor al gebeld. Voor het laatste
heilige oliestel. Zover is het al
gekomen. En u praat hier van
pensioenen! Hoe kunt u zo ontactisch
zijn! Weet u wel waar u mee bezig
bent??? (Kuch, hoest, rochel)
- Ja... dus... nou... dan wens ik u...
- (hoest, rochel) Ooo, ik voel me
helemaal niet goed! Zo'n pijn in de
borst! Au, au, au, het is vast mijn
hart..... (kletter, boem, tuuut,
tuuut, tuuut)…

Drang
Drang
'Eens even kijken', sprak de
omhooggevallen dame duidelijk
hoorbaar tegen haar geruit
bebroekte man, die verveeld een
dik beborste blondine nakeek.
Ze stonden met hun
ongeïnteresseerde, rijkelijk
bebrilde zoontje een keuze te
maken uit de barbecuepakketten.
'Thea en George zijn over uit
Praag, ik sprak Eloïse op de
golfbaan, zij komt ook met
Eduard. En Charles en Léonie of
course, die gaan pas half juli naar
Madeira. Dan zitten we met ons
er bij al op acht.' Ze verhief haar
stem nog wat, opdat de terloopse
voorbijgangers niets zouden
missen. 'En Eric heeft gezegd te
zullen komen, alhoewel er altijd
een persconferentie roet in het
eten kan gooien. Ik weet niet of
Marie-Louise met hem mee
komt, één van haar protégé's
heeft een vernissage. Áls ze komt
is het zaak dat we een paar extra
flessen Laurent Perrier Grand
Siècle in huis hebben, onze
Marie-Louise kan er wat van.' Ze
lachte gemaakt.
'Ik hoop dat je broer zich
gedraagt, Anton. Hij kan altijd zo
onhebbelijk doen als hij net een
literair werk heeft voltooid.' Het
loensende zoontje trok aan haar
blauwe, koperkleurig beknoopte
blazer. 'Niet nu, Jean-Marc, ik
ben even bezig.' Ze richtte zich
weer tot haar man. 'Oh, ik
vergeet Chantal helemaal. Ze is
terug uit Parijs om in het filiaal in
Amsterdam orde op zaken te
stellen.' 'Mam', zeurde Jean-
Marc. 'Stil nu even jongen, zo
kan ik niet denken. Anton', zei ze
tegen haar man. 'Ik hoop dat je
niet voor een spoedgeval naar het
ziekenhuis wordt geroepen. Kun
je je mobiel niet voor één
avondje uitzetten?' ; Shit ma!'
schreeuwde Jean-Marc luid
hoorbaar door de winkel. 'Kun je
niet opschieten? Ik moet enorm
poepen!'

Sprookje?
De aardappeltjes verpieterden op het
land. De bomen stonden op instorten.
Zieke en kwetsbare mensen verkeerden in
gevaar. De elektriciteitleverancier had
code rood ingesteld, en het grondwaterpeil
zakte en zakte. De koning van het door
droogte geteisterde land besefte dat er iets
moest gebeuren. Hij dacht en dacht. Twee
diepe rimpels van inspanning ontsierden
zijn voorhoofd. En ineens wist hij het. Op
één van zijn zakenreizen door Midden-
Afrika had hij hem ontmoet: de
Regendanser. Hij had met eigen ogen
gezien hoe deze donkere, zwijgzame man
het kon laten regenen dat het goot met
een ingewikkelde, geheimzinnige dans,
waarbij ritmische oerklanken uitgestoten
werden. De koning riep zijn twaalf
ministers in zijn paleis bij elkaar voor een
spoedoverleg en vertelde dat hij deze
wonderbaarlijke regenman uit wilde
nodigen. De beraadslagingen liepen echter
niet van een leien dakje. Zoals gewoonlijk.
‘Het is nogal een eenzijdig voorstel’, riep
de minister van Diplomatieke Zaken,
‘waar zijn de alternatieven?’ ‘Hoeveel
gaat dat kosten?’, riep de minister van
Financiële Zaken. ‘Deze klus moet wel
Europees aanbesteed worden’, schreeuwde
de minister van Economische Zaken, ‘We
moeten geen potentiële regenmensen
uitsluiten!’ ‘Regendansen zijn
godslasterlijke praktijken’, riep de
confessionele Minister van Binnenlandse
Zaken, ‘Ik ben er absoluut tegen!’ ‘Als jij
TEGEN bent, dan ben ik VOOR!’
schreeuwde de minister van Milieuzaken,
‘want jij was laatst TEGEN mijn voorstel
om de natuurvereniging te subsidieren!’
‘De procedure KLOPT niet!’, zeurde de
minister van Beleidszaken, ‘Het voorstel
had eerst gekopieerd moeten worden op
geel papier als teken van urgentie en drie
weken van te voren in zesvoud ter inzage
rond moeten worden gestuurd.’ ‘Ach, wat
zit je nu te mekkeren,’ riep de minister
van Financiële Zaken. ‘Jij zit de boel te
stangen omdat jij eigenlijk mijn
portefeuille had willen hebben.’
De vergadering duurde en duurde, voor-
en tegenargumenten werden geopperd en
weer van tafel geveegd en consensus was
nimmer in zicht. Na drie weken, 5 dagen
en 14 uur vond de koning het welletjes.
Hij stond op en keek langzaam de
vergaderzaal rond. Het was triest wat hij
zag. De minister van Financiële Zaken
had de minister van Milieuzaken een
blauw oog geslagen. De minister van
Diplomatieke Zaken liep met zijn arm in
een mitella en de minister van
Economische Zaken had een bloedneus.
‘Het is genoeg geweest’, sprak de koning
zacht, maar met overwicht. ‘Ons land
lijdt en gaat ten onder. We gaan er wat
aan doen. NU. Ik stap NU in het vliegtuig
en haal de regenman op! Koste wat het
kost!’ ‘Maar, maar….’, probeerde de
minister van Beleidszaken nog, maar hield
abrupt zijn mond toen de minister van
Financiële Zaken met zijn vuist dreigde.
De vergadering werd beëindigd en
uitgeput liepen koning en ministers het
paleis uit.
De schok was enorm toen ze buiten
kwamen. Zwartgeblakerde ruïnes
ontsierden de horizon. De zon zinderde en
scheen onbarmhartig neer op het dode
land. Nergens was een levend mens of een
levend dier te verkennen. Zo ver het oog
strekte was de wereld zwart en
uitgestorven. Het was te laat. Het was
veel te laat…

Vrede
Als mensen nu eens niet zo
machtswellustig waren, en
veel minder agressief,
hebberig, wraakzuchtig,
jaloers, stom en zo... als
mensen nu eens minder mens
waren... sterker nog: als er
nu eens helemaal geen
mensen waren, dan was het
volgens mij een stuk vrediger
op aarde.
Soms... Soms...
Soms...
Soms, als de zomerzon halverwege de avond, getemperd door de
volop bloeiende, zoet en nostalgisch geurende kamperfoelie, speels de
oude, verschoten bladmuziek getiteld 'his bright smile haunts me
still' dwars door het open raam zachtjes met haar laatste
lichtstralen bespeelt… als de katten rondgebuikt zachtjes ronkend
tegen elkaar aangerold op de oude tweezits- en –dehandsbank
dromen van gewillige muizen…. op zulke momenten, als
tegelijkertijd oude jazzmuziek zacht prikkelend de aanwezige
trommelvliezen beroert -met name die van mij-... zo af en toe, op
zulke zomeravonden, bekruipt mij een onaards geluk. Vooral als ik
dan net tien miljoen in de Staatsloterij heb gewonnen.

Over Over de de beerput beerput en en de de doofpot
doofpot
De wethouder keek vertwijfeld voor zich
uit. Hij kon het niet laten over zijn kin te
wrijven. Met een vibrerend stemgeluid
startte hij het gesprek. ‘Hij is vol.’
Voorzichtig keek hij de zeven mensen aan.
Vijf collega’s, de burgemeester en de
gemeentesecretaris hingen aan de lippen
van de vijftiger. Tot gisteren dacht de
wethouder voldoende levenservaring te
hebben opgebouwd om iedere tegenslag in
zijn leven te kunnen torpederen, maar het
dossier dat hij voor zich kreeg had hem voor
het eerst sinds tijden een grote schok
opgeleverd. ‘Hij is vol’, zei hij nogmaals, dit
keer iets harder. En toen: ‘de beerput is vol’.
Zo, hij kon niet meer terug. De zeven
toehoorders schrokken zichtbaar.
Natuurlijk wisten ze dat de situatie penibel
was. Natuurlijk waren ze zich ervan bewust
dat dit moment ooit zou komen. Maar dat
het moment vandaag, precies een jaar na
hun eerste vergadering, al aan de orde was,
die mogelijkheid hadden ze diep weggestopt.
‘Het ontkennen van het bestaan van de put
heeft een sterke wissel getrokken’, legde de
wethouder uit. In één nacht tijd was het
aantal grijze haren tussen de zwarte op zijn
berimpelde hoofd verdubbeld. ‘De beerput is
ten onder gegaan aan zichzelf.’ Alle vijf
knikten. Iedereen zweeg, in de hoop dat de
wethouder snel zou vervolgen en een
onmiskenbare oplossing zou
aandragen. Zodat ze de hele situatie snel
konden vergeten. Tot ieders verbazing
gebeurde dat. De wethouder vervolgde.
‘Zoals jullie weten heb ik ook de
gemeentewerf in mijn portefeuille.’
Eigenlijk wist geen van de zeven
aanwezigen dat de bestuurlijke
verantwoordelijkheid voor de werf bij de
PvdA-er lag, maar de echo van de
knikkende hoofden werd met gemak
versterkt. ‘Ik liep er gisteren. Een
kennismakingsbezoek.’ De toehoorders
hingen aan zijn lippen. ‘Ik zag vele
containers, zoutstrooiers en overgebleven
afvalemmers. Ik wil voorstellen om de
zoutstrooiers eenmalig te gebruiken voor het
vervoeren van zand. Vijftig ton bovenop de
beerput.’ De burgemeester kon een glimlach
niet onderdrukken en riep luidkeels: ‘zand
erover!’ De rest maande hem tot stilte. Het
zand was slechts de oplossing voor het
verleden, stelden ze vast. Maar hoe moest
het in de toekomst? De wethouder verloste
hen snel van de prangende vraag. ‘Ook zag
ik een pot. In die pot gaat zo’n 20 ton. Het is
een gróte pot.’ Met zijn handen gaf hij de
omvang van het object aan. ‘Genoeg voor
zeker drie jaar.’ De wethouder hield even
stil, maar hernam toen het woord. ‘Die
grote pot gaan we inwijden. Voor drie jaar.
En ik heb haar al een naam gegeven.’ De
gemeentesecretaris begon alvast een applaus,
want hij voelde hem aankomen. Pas nadat
de wethouder zijn laatste twee woorden had
uitgesproken, haakten de overigen in. ‘De
doofpot.’

Paddentrek Paddentrek
Paddentrek
- Dus vanavond beginnen jullie te
trekken?
- Ja, vanavond moet het weer
gebeuren.
- Waarom juist vanavond?
- Nou, dat hoorden we op het NOSnieuws.
Ze zeiden dat vanavond de
paddentrek weer begint, dus dan gaan
we met z'n allen als padden weer op
pad.
- Waarom doen jullie dat eigenlijk,
trekken?
- Publiciteit.
- Publiciteit?
- Ja, publiciteit. Sinds de sprookjes
over tot prins gekuste kikkers en
padden uit de mode zijn, is er
nauwelijks aandacht voor onze soort.
Dus een paar jaar geleden hebben we
de paddentrek bedacht. En het sloeg
aan.
- Maar waarom willen jullie in de
publiciteit?
- Nou ja, dat wil toch iedereen? Kijk,
vlindertjes hoeven er niet veel voor te
doen, die kunnen gewoon
rondfladderen en dan vind iedereen
ze prachtig. Net zoals eendjes en
schaapjes en al die andere schattige
diertjes. Maar wij, wij staan niet zo
goed bekend. Men vind ons glibberig
en eng, men associeert ons altijd met
viezigheid en dergelijke. Vandaar dat
we deze actie bedacht hebben.
- Maar het heeft dus niks te maken
met de hormonen en voortplanting en
zo?
- Hahahahahaha, ach welnee joh. Dat
heeft een bronstige bioloog ooit
bedacht. Pure projectie. Het rare van
mensen is dat ze overal altijd een
bijzondere verklaring voor zoeken.
Die meestal niet klopt. Nee, het is
gewoon om de publiciteit. Iedereen
wil wel wat aandacht, ook wij.
- Heeft u nog een advies voor de
mensen?
- Ja. We houden niet van pletten, dat
is gelukkig ook verboden. Maar je
hebt altijd minkukels die het geweldig
vinden om illegaal dwars door een
paddentrek heen te scheuren omdat
dat zo lekker patst. Dom natuurlijk,
want als je je banden vol met geplette
padden hebt, heb je helemaal geen
grip meer op de weg en zit je zo tegen
een boom. Of in de sloot. De wraak
der padden is zoet, zelfs na hun dood!

Op
Op
De man liep doelloos rond
Zijn hoed diep over de oren
Niets kon hem meer bekoren
En grimmig stond zijn mond
Zijn hond, die liep niet mee
Hij had nooit een hond bezeten
Want zónder, meende hij te weten
Was hij het meest tevree
Zijn vrouw was er ook niet bij
Noch zat zij thuis te wachten
Nee, al die lange nachten
Bleef hij ongetrouwd en vrij
Zijn kroost: het huis al uit
Waarin het nooit was geweest
Verantwoordelijkheid gevreesd
En eenzaamheid de buit
Hij had immer hard gewerkt
Maar van ’t bestaan niets gesnapt
Zich nimmer op vreugde betrapt
Van geluk nooit iets gemerkt
Door zijn drang tot vrij zijn
En zich niet te willen binden
Kon hij zichzelf niet vinden
Leefde hij aan de zijlijn
De man vervloekte zichzelf,
de wereld en het leven.
Hij dacht, het duurt nog even
Voordat ik het onderspit delf
Hij wilde dit voorkomen
Dus liep hij eenzaam rond
Zo zonder vrouw en hond
Over een eigen eind te dromen
En toen, besefte hij moe
Dat door alles te willen kunnen
Zijn eigen bestaan te runnen
Kwam hij nooit ergens toe
De man liep doelloos rond
Zijn hoed diep over de oren
Zo tegen het ochtendgloren
Zijn ziel, zo dodelijk gewond
En met al zijn verzamelde kracht
Besloot hij eindelijk iets te besluiten
Dit gouden moment uit te buiten
En hij sprong fataal in de gracht

De De Deurkruk
Deurkruk
De deurkruk straalde. Hij was van
koper en dus van stand. Vond hij
zelf. Hij werd gewaardeerd door de
bewoners van het huis waarin hij een
belangrijke functie vervulde. Hij
prijkte in de belangrijkste kamer van
het grachtenpand: de suite, en
verschafte toegang tot de lounge.
Jawel. De deurkruk glom van trots, en
hij glom ook omdat hij wekelijks
gepoetst en gewreven werd. Hij werd
betast door de handen van grote,
belangrijke mensen, mensen die wat
betekenden in de wereld. Daarom vond
hij zichzelf eigenlijk geen kruk,
maar meer een klink. ‘Maar’, dacht
hij, ‘what's in a name’. Al met al
leidde de deurkruk een gelukkig en
zorgeloos bestaan. Totdat de
economische recessie begon. De
hoofdbewoner van het grachtenpand
verloor door foute, risicovolle
beleggingen al z'n geld en sprong
van het dak. De vrouw des huizes
raakte aan lager wal en het huis werd
te koop aangeboden. Omdat niemand
het dure pand kocht, werd het na een
jaar gekraakt. Twintig loslopende
studenten met aanhang trokken in
het historische huis. Zij hadden
weinig oog voor
interieurverzorging in de ouderwetse
zin van het woord en koper werd zéker
niet gepoetst. De deurkruk sloeg in
eerste instantie groen uit van
ergernis. Daarna werd hij depressief
en kreeg hij te maken met smetvrees,
een aandoening die zeker voor een
deurkruk niet handig is. Elke keer
als hij betast werd kromp hij ineen.
Letterlijk. De deurkruk oxideerde van
ellende en verwerd tot CuO2.
Toen de economie weer opbloeide en een
potentiële koper het huis kwam
bezichtigen, lag onder aan de deur
een hoopje groenachtig poeder. Van
stof was de deurkruk gemaakt en tot
stof was hij wedergekeerd. En de
moraal van dit verhaal: alles is
vergankelijk, ook geluk en zelfs
deurkrukken.

Bella de Baakster
Ja, dat had je toen. Toen alles nog niet empirisch
onderzocht en wetenschappelijk bewezen was.
Toen was de wereld veel geheimzinniger en
kleurrijker. Toen had je mooie mensen met bizarre
gaven.
Jan Janszoon, de neef van wijlen Pieter de
hoefsmid, kon bijvoorbeeld op een afstand van
maar liefst vijftig vadem met losse handen een
scheut brandewijn in z’n koffie doen. Nú zouden we
zeggen dat Jan Janszoon, de neef van wijlen
Pieter de hoefsmid, over telekinetische gaven
beschikte. Tóen was hij gewoon een griezelige
tovenaar waar je met een grote boog omheen liep.
‘Je moet het echt heel erg graag willen’, zei hij
altijd. ‘Dan lukt het best.’ En zijn wil was enorm
sterk. Hij was namelijk gék op brandewijn, Jan
Janszoon, de neef van wijlen Pieter de hoefsmid.
En dan had je Berend Bekkenbreker; Berend de
Lezer noemden ze hem altijd. Hij kon zomaar de
gedachten lezen van diegenen met wie hij in
gesprek was. ‘Ik wéét dat je er over nadenkt om
Hendrik van de Heiligershoeve de hersens in te
slaan omdat hij oneerbare dingen met je vrouw
doet’, kon hij bijvoorbeeld tegen stroper Simon de
Sukkel zeggen. ‘Maar ik zou het níet doen’,
waarschuwde hij dan. Wat niemand wist, was dat
Berend de Lezer zélf de vrouw van Hendrik van de
Heiligershoeve bij tijd en wijle de hooiberg in trok.
Maar de kleurrijkste figuur was toen wel Bella de
Baakster. Ze bakerde en legde af, dat was zo
gebruikelijk in die tijd. Ze haalde ze en bracht ze
weer weg, bij wijze van spreken. Bella de Baakster
was in haar schaarse vrije tijd waarzegster. Zij
kon de toekomst voorspellen. En dat deed ze heel
precies, bijna op de klok af. Dan stopte ze een stuk
deeg in de steenoven en zei: ‘over drie uur is dat
brood gaar.’ En dat was dan ook zo, tot
verbijstering van de dorpsgenoten. Of ze zei tegen
haar publiek dat altijd ademloos luisterde:
‘Vanavond om half tien gaat de zon onder, maar
wees niet bevreesd: hij komt weer op.
Morgenvroeg om zeven uur.’ En dat klopte dan
ook! Of ze voelde aan de buik van de 16-jarige
dochter van buurvrouw Greta Grijpgraag en zei:
‘Over zeven maanden zoog jij een zevenponder, let
op mijn woorden!’ En ja hoor, ondanks de woede
van moeder Greta wierp de dochter iets meer dan
een half jaar later een wolk van een zoon.
Griezeliger werd het als Bella de Baakster de dood
voorspelde. Zo wist ze na één blik op de ouwe Titus
Koperslager, die met grote zweren over z’n hele
lichaam in de bedstede lag te ijlen, dat het niet
lang meer zou duren. ‘Over een week ben jij de pijp
uit’, voorspelde ze. En jawel hoor, binnen zeven
dagen lag Titus Koperslager tussen zeven
plankjes.
Later, toen Bella de Baakster zelf oud en versleten
was, verzwakte haar gave. Ze zag het allemaal niet
meer zo helder, eigenlijk. Ze zei nog wel ‘waar’,
maar dan in andere zin. Als iemand bijvoorbeeld
riep: ‘BRAND! BRAND!’ dan schrok Bella de
Baakster op uit haar ouderdomsmijmeringen
waaraan ze zich in haar schommelstoel voor het
raam placht over te geven en dan zei ze: ‘WAAR?
WAAR?’
Tja. Die tijden zijn voorbij. Die mooie, spannende,
geheimzinnige, kleurrijke tijden waarin
gebeurtenissen en karaktereigenschappen nog
niet uitlegbaar waren. Waarin mensen spontaan
en met gepast respect reageerden op dat wat zij
destijds onverklaarbare wonderen en mirakels
achtten. De tijden waarin nog niet alles
voorspelbaar was. De tijden van Jan Janszoon,
Berend de Lezer en Bella de Baakster.
Jammer. Eigenlijk.

Verzoek
Verzoek
Beste mug,
Indien u het onoverkomelijk
noodzakelijk acht om mij op
uiterst achterbakse en laffe wijze
in het holst van de nacht sneaky te
besluipen om ongevraagd
steeksgewijs míjn bloed tot u te
nemen, gelieve dat dan -als het
dan toch beslist moet- vanuit mijn
bovenarm te doen of desnoods
vanuit mijn kuit, maar alstublieft
niet meer vanuit het puntje van
mijn neus. Bij hartelijk voorbaat
dank.
Asjemenu
Men breke twee windeieren
en kloppe deze stevig op met
een ons gebakken lucht.
Men neme het mengsel met
een korreltje zout, voege een
mespuntje zoethoudertjes toe
en schroeie het om en om
dicht in de boter op z'n hoofd.
Klaar is uw Haagse Bluf
Speciaal!
Serveeradvies: lang niet zo
heet eten als het wordt
opgediend.
Sjchadelijk
'Rrroken bbbrengt u en anderen rrrrrondom u érrrrrrnsjtige sjchade toe', las Jacob lallend
voor van z'n pakkie shag. 'Ssjterker nog', schepte Hendrik al citerend op: 'Rrrrroken kan
leiden tot een lllllangsjame, pijnlijke dood!' 'Welllneeeeee joh!' bralde Gerrit. 'Rrroken
ve'oosjaakt dooóódelijke longkanker!' Ze zaten met z'n drieën nog even 'na te praten' in
het café, maar ze wisten eigenlijk niks meer te vertellen, met hun benevelde breinen. De
mannen waren gestopt met biljarten. Het is tenslotte niet eenvoudig richten met een
schijnbaar dubbele keu op ongeveer zes ballen die steeds heen en weer lijken te rollen.
'Je ggaaat toch overal dood aan tegenwoordig’, mompelde Gerrit. 'Dasj waar',
filosofeerde Jacob. 'Van lllleven ga je sjowiesjo dood. Dasj een waarheid alsj een koe.'
Daar moesten ze alledrie diep over nadenken. Ze werden er een beetje triest van. De
stemming was er uit. 'Ik gaan naar huisj', zei Hendrik en pakte z'n jas. Jacob rekende af
en ze liepen naar buiten. 'Tot ffffolgende week' zeiden Gerrit en Hendrik en ze pakten de
fiets. 'Tjuusj', zei Jacob. Hij nam nog een slok jenever uit de fles die hij in z'n jaszak had
en stapte in z'n auto. Even later overreed hij een voetganger, waarna hij in volle vaart
met zijn wagen tegen een boom klapte. De voetganger overleefde ternauwernood,
Jacob was op slag dood. Uit het autowrak rolde de halflege fles jenever. Er stond van
alles op het etiket. Maar geen waarschuwing.

Contact
Ze prikte afwezig met het vorkje in de
punt appeltaart die rijkelijk met
slagroom bespoten voor haar stond.
‘Morgen moeten we naar dat feestje
van Alina’, zei ze. Hij nam nog een
slokje van z’n koffie. ‘Ja’, zei hij. ‘Nou,
de wintersportvakantie is helemaal
geregeld. We vertrekken ’s avonds en
rijden dan in één keer door. Jij nog
koffie?’ Hij gebaarde naar de ober. ‘Het
gaat niet zo goed tussen Alina en
Dennis’, zei ze. ‘Volgens mij slapen ze
zelfs apart.’ ‘Ik denk dat ik voor de
zekerheid nieuwe sneeuwkettingen
aanschaf. De ski’s kunnen nog wel een
jaartje mee.’ Hij gebaarde nogmaals
naar de ober. Zij deed een schepje
slagroom van de appeltaart in de
koffie, roerde en dronk in een paar
teugen het kopje leeg. ‘Alina stelt zich
helemaal verkeerd op, ze is te slaafs
en te aanhankelijk. Daar kan hij niet
tegen. En hoe ze er tegenwoordig UIT
ziet…’ ‘Nog twee koffie, graag’, riep hij
naar de ober. ‘De auto moet nog wel
een grote beurt voor we gaan. En ik
moet de reserveband nog laten
repareren.’ ‘Dennis houdt helemaal
niet van die opzichtige kleren en dat
knalrode haar.
Alina is eigenlijk ook veel te oud voor
dat soort fratsen.’ ‘Zaterdag ga ik naar
die nieuwe sportzaak in het centrum,
ik wil een nieuwe skibroek’, zei hij en
deed een scheutje room in het kopje.
‘Ik ken die eigenaar trouwens nog van
vroeger, hij zat bij mij in de klas op de
middelbare school. Hoe heet ie ook
alweer.’ Zij schoof het tweede kopje
koffie van zich af. ‘Dennis is meer een
man die van stijlvolle, rustige vrouwen
houdt. En zo WAS Alina vroeger ook,
maar waarschijnlijk vond ze zichzelf te
saai of zo.’ ‘Peter. Peter van den
Ouwe, ja zo heet ie’, zei hij. ‘Hij heeft
goed geboerd, heeft meerdere
sportzaken in het land. Een hele keten.
Terwijl het op school leek of ie
opgroeide voor galg en rad. Altijd
spijbelen, slechte cijfers.’ ‘Weet je wat
het is met Alina en Dennis?’ zei ze, ‘Ze
leven volkomen langs elkaar heen. Ze
PRATEN niet ECHT meer met elkaar.
En dan gaat het op een gegeven
ogenblik mis. Zeg, ik hoef geen koffie
meer hoor. Zullen we gaan?’ ‘Leuk, zo
af en toe met z’n tweetjes er eventjes
uit’, vond hij. ‘Van tijd tot tijd moet je
wat energie steken in je relatie.’ ‘Kom’,
zei ze. ‘ik wil nog even langs die
lederwarenzaak. Ze hebben een hele
nieuwe collectie tassen.’ Hij rekende
af.

Sprookje
Lang geleden was er eens een hele lieve
koning die totaal geen verstand van regeren
had. Hij vergat bijvoorbeeld voortdurend
belastingen te heffen en wetten te maken.
Hij hielp liever de boeren met het ploegen,
of het ziekenhuispersoneel met het
verschonen van de bedden. Hij vertelde
verhaaltjes aan de kinderen in het weeshuis
en kookte heerlijke snert voor de
fabrieksarbeiders. En zo kwam hij helemaal
niet aan het besturen van het land toe.
Maar dat gaf niks. Alle onderdanen deden
heel goed hun best, want ze hielden van de
koning en ze wilden niet dat hij afging als
vorst. En ze zouden het verschrikkelijk
vinden als hij verdrietig was omdat zij de
kantjes er vanaf liepen. Dus ze zorgden er
gezamenlijk voor dat alles goed ging in het
land. De sterke zorgde voor de zwakkere en
iedereen zorgde voor elkaar. Gewoon uit
diep respect voor de lieve koning. Elke
vervelende kwast emigreerde omdat die
zich helemaal niet thuis voelde in dat land
waar geen wetten waren om te overtreden,
waar je beschimpt en bespot werd als je
niet naar kunnen je best deed, waar je als
fouterik echt het gevoel had dat je er
helemaal niet bij hoorde.
In het buurland regeerde een wiskundig
econoom. Deze koning had berekend dat
als hij zoveel procent belasting zou
berekenen, en daarbij nog zoveel
bekeuringen per jaar uit liet schrijven, en
dat als hij bezuinigde op onderwijs, zorg en
alle welzijnsinstellingen, en de prijzen van
energie, accijnzen en rijksfaciliteiten
drastisch verhoogde, dat zijn land dan het
rijkste ter wereld zou worden. De hele dag
zat hij met zijn neus in de balansen en
verlies- en winstrekeningen, hij had eelt op
zijn wijsvinger door het gebruik van de
rekenmachine. Omdat hij niet oplette, had
hij niet door dat zijn onderdanen steeds
chagrijniger werden, mekaar gingen
uitmoorden en over de grens schopten. De
koning snapte er niks van dat zijn
berekeningen niet uitkwamen, dat het land
steeds armer werd en dat er geen gevoel van
saamhorigheid was. Hij deed nog wel zo z'n
best. Toen zijn land failliet werd verklaard
en hij moest vluchten voor woedende
onderdanen, ging hij huilend te rade bij zijn
'ondeskundige' collega. 'Hoe kan dat nu
toch allemaal', snikte hij terwijl het snot
zijn hermelijnen kraag inliep. De koning die
voortdurend vergat belastingen te heffen en
wetten voor te schrijven schudde meewarig
zijn hoofd en gaf hem een zakdoek. 'Ik hou
gewoon van m'n volk', zei hij simpel. 'En
echte liefde blijkt telkens weer sterker dan
kennis en macht.'
En ze leefden voor zolang het duurde nog
heel gelukkig.

Moord Moord Moord in in de de de afgesloten afgesloten kamer
kamer
Professor Doctor Graaf Geert van Kassie toth
Wijlener kuste verheerlijkt het boek in zijn
handen. Het was hem gelukt! Het had hem wel
wat zweetdruppeltjes gekost, maar uiteindelijk
was hij door veel tact en wijsheid op
miraculeuze wijze in het bezit gekomen van de
eerste druk van 'Waanshinnighe
Worstreceptuuren', in 1759 geschreven door de
wereldberoemde dichter en schrijver Lebrantius
Varckensvelle op aanwijzing van niemand
minder dan Ootkwisineur Grootworstenmeester
Frederick Slaghter. Niemand op de veiling had
beseft hoeveel miljoenen dit exemplaar waard
was. Dankzij zijn perfecte toneelspel en dankzij
het zwijggeld dat hij enkele insiders betaald had,
hoefde hij er maar een schijntje voor neer te
leggen.
De graaf liep naar zijn studeerkamer op de eerste
verdieping van zijn landhuis, sloot zorgvuldig de
ramen en draaide driemaal de sleutel van de
enige deur in de kamer om. Voor de zekerheid
keek hij nog even achter de zitbank en onder het
bureau maar er bevond zich geen onverlaat in de
ruimte. Hij nam plaats achter het bureau, sloeg
het boek voorzichtig open en... Met een enorme
klap werd zijn schedel verbrijzeld. Zijn hoofd
klapte voorover op het historische werk. Een
straaltje bloed kronkelde zich door
'Waanshinnighe Worstreceptuuren' op pagina 1.
Professor Doctor Graaf Geert van Kassie toth
Wijlener was op slag dood. Nee, het was geen
baksteen door het raam. Het was ook geen
tijdelijk geteleporteerde Mister Scotty die de
graaf met een honkbalknuppel te lijf ging, om
zich vervolgens fluks weer naar de Enterprise
terug te laten beamen.
In het geval van de moord op Professor Doctor
Graaf Geert van Kassie toth Wijlener is niemand
er ooit achter gekomen wie het hoe en waarom
gedaan heeft. Men had namelijk niet door dat
het een moord was. Men dacht meer aan
metaalmoeheid. Waardoor de koperen
kroonluchter met een grote klap precies op het
hoofd van de graaf viel. 'Een tragisch, zeer
ongelukkig ongeval', concludeerde de niet bijster
snuggere rechercheur, en de zaak was gesloten.
Wat niemand weet, behalve ik dan, maar dat is
wel logisch omdat ik tenslotte degene ben die
het bedacht heeft, is dat een hebberige collega
van de graaf diens dienstbode had omgekocht.
Deze dienstbode bivakkeerde precies boven de
studeerkamer van de graaf. Voor 10.000 euro
haalde ze een plank uit de vloer van haar
slaapkamer, en draaide de schroeven los waarmee
de kroonluchter aan het plafond onder haar was
bevestigd, precies op het moment dat de graaf er
onder zat. Dood, morsdood. De perfecte moord.
Juist omdat ie niet als moord herkend werd. Het
bijzonder tragische van deze moord was dat ie
voor niks werd gepleegd. De vrouw van de graaf
verbrandde namelijk direct na de dood van haar
ega het met bloed bevlekte 'Waanshinnighe
Worstreceptuuren', waardoor zowel Lebrantius
Varckensvelle als de Grootworstenmeester in de
vergetelheid raakten. Vandaar natuurlijk, dat je
nog nooit van hen gehoord hebt...

Klimaatveranderings
Klimaatveranderings----drama
Klimaatveranderings
Klimaatveranderings drama drama drama
Als Nederland totaal verdroogt en verdort en verlept, kunnen we
wegens gebrek aan water niet eens meer roeien met de riemen die
we hebben.
En zo is het
Je hebt soms van die dagen dat
het zo is dat het gewoon niet
anders is. Dan zou je dat wel
wensen -dat het dus wél anders
gegaan was dan je verlangd had
dat het zou gaan- maar op
sommige dagen blijkt dan gewoon
dat het lot iets anders met je voor
heeft. En dan kun je wel denken
van: ach, het is niet anders, en je
er gewoon maar bij neerleggen,
maar je kunt er bijvoorbeeld ook
iets functioneels mee doen
waardoor het dan weer minder
erg lijkt, en ook minder erg is,
dan men in eerste instantie en in
een eerste reactie zou vermoeden.
Op de manier van: nou, laten we
maar eens kijken wat er dan
gebeurt als het niet zo gaat als ik
gedacht en gehoopt had dat het
zou gaan, en als ik dan meega in
die onverwachte wending van de
gebeurtenissen. Wellicht valt er
nog iets uit te halen, waardoor het
niet alleen niet jammer is dat het
gewoon niet anders is, maar dat
het zelfs op iets positiefs kan
uitlopen dat de dingen niet zo
gebeurd zijn als je dacht dat ze
zouden gebeuren. Dus dat je niet
zegt van: jammer, het is niet
anders, maar dat je zegt van:
fijn! Het gaat niet zo als ik
vermoedde dat het zou gaan!

Taal
Taal
Taal is oorspronkelijk bedoeld ter
verbetering van de communicatie, ter
verduidelijking, om misverstanden te
voorkomen. Voordat er taal was, was het
erg moeilijk om elkaar iets aan het
verstand te brengen. Het duurde wel een
dag voordat de ene holbewoner aan de
ander kon duidelijk maken dat ie
vandaag geen zin in everzwijn had, maar
liever een reeruggetje als avondmaaltijd
zag. Dat ging ongeveer als volgt:
- Aaaah grooo wieieee aaaan!
- Waaa hoooo wieieeie oeoeoeoe???
- AAAAh grooooo wieieee aa
oeaaaaoooooeeee!!!
- Wieieieiei ooeoeoeaaaaoeoeoeo?!?!?!
- Ooooooooo aaaahahawoeiaaiai!!!!
Enzovoort. En dan ging het vaak nog
mis, zodat er met knotsen moest worden
geslagen.
Hoe vollediger de taal, hoe minder
woorden er nodig zijn. Voordat het
woord 'boom' was bedacht moest men
veel meer woorden gebruiken om
duidelijk te maken waar men het over
had. Het zeggen van: 'Dat langwerpige,
houten ding met van die stokken er aan,
waaraan van die groene flubbertjes
bevestigd zijn', neemt tenslotte veel meer
tijd in beslag. En dan nog zou het
misverstanden op kunnen roepen, want
je kunt met een dergelijke omschrijving
ook een vogelverschrikker bedoelen.
Taal is een uiterst effectief
communicatiemiddel. Je kunt er veel mee
duidelijk maken. Het is pas sinds de
uitvinding van de politiek dat de taal
wordt misbruikt ter veronduidelijking
van heldere zaken. Nergens anders dan
in de politiek is er zoveel geluid nodig om
niets te zeggen. Eigenlijk staan politici
weer aan het begin van de taalevolutie.
Veel geblaat en weinig wol. Jammer
toch. En ook zo sneu eigenlijk.

De De trein trein van van vijf vijf voor voor twaalf
twaalf
'Ik heb het altijd wel gezegd', zegt de
oude seinwachter. Hij haalt
luidruchtig zijn neus op en staart naar
buiten. De stugge, zwijgzame man
woont nog altijd aan het spoor. Hij
kan het niet missen, het geluid van de
treinen die ratelend over de rails
rijden. Kedoeng, kedoeng, kedoeng.
'Ik heb het altijd wel gezegd: dit gaat
een keer mis.' Zijn knoestige knuisten
omklemmen de koffiemok, de witte
knokkels tonen zijn frustratie.
'Vroeger was dit absoluut niet
mogelijk. Dat één technisch
mankementje het gehele treinverkeer
plat legt. Vroeger werd elk sein, elke
wissel, elke overweg in de gaten
gehouden door mensen die wisten wat
ze deden.' Hij ontsteekt met een
lucifer de olielamp die boven de
keukentafel hangt. Het is mistig
buiten, het daglicht dringt amper
door. 'Toen had je nog stoomtreinen,
die niet afhankelijk waren van
computers. Toen had je mensen die
verstand hadden van hun vak. Nu
wordt het treinverkeer door mensen in
kantoren geregeld. Mensen die nog
nooit een wissel van dichtbij hebben
gezien.'
Een misthoorn overstemt zijn
weemoedige woorden. De trein van
vijf voor twaalf nadert de overgang.
Auto's wachten. 'Maar ik ben er klaar
voor.' De oude seinwachter staat op
en rommelt in een kast in de hoek van
de keuken. Dan komt hij terug met
een oude pet. Hij slaat er wat stof af,
zet hem eerbiedig op zijn hoofd en
recht zijn rug. 'Ik wist dat dit zou
komen. Ik ben er al jaren klaar voor.'
Hij gaat weer aan de tafel zitten, pakt
zijn koffiemok en kijkt naar de zwarte,
bakelieten telefoon die bij de deur
aan de muur hangt. 'Ze hoeven me
maar te bellen en ik sta binnen tien
minuten op mijn post.' De telefoon
zwijgt. Het is vijf voor twaalf, maar de
telefoon blijft zwijgen.

Elegie Elegie
Elegie
't Is allemaal ellende
't Is allemaal geklooi
De wereld is een bende
De wereld is een zooi
En alle blaad'ren vallen
't Is eikels overal
't Stikt echt van de kwallen
En zondig is de val
Hoe snert is toch het leven
Hoe loopt het in de soep
De één die zit te beven
De ander die heeft kroep
De zon die schijnt schijnheilig
Maar de natuur gaat dood
Op straat is het niet veilig
Terreur dreigt in het groot
En veeg je thans je paadje
Het heeft geen enk'le zin
Terug komt steeds elk blaadje
Je eindigt bij ’t begin
't Is allemaal ellende
't Is allemaal geklooi
De wereld is een bende
De wereld is een zooi
(Zo. Dat lucht op)
Mierenlokdoosjes
Denkend aan mieren
zie ik nijvere beestjes
noest langs sombere
tegels gaan.
Rijen ondenkbaar
volgzame dieren
die immer werken
nooit stil blijven staan.
En in de geweldige
verte verzonken
de mierenhopen
verspreid door het gras.
Insecten en takjes
korreltjes suiker
zoetheid te over
in 't grootsche gewas.
De sfeer is er goed
ze willen niet kwaad doen
ze leven gewoon
hun kleine bestaan.
En in al hun gelederen
wordt de stem van lokdoosjes
met hun eeuwige rampen
gevreesd en verstaan.
(naar Hendrik Marsman).

Aardekundeles op Mars
Marsmanneke: Meester, waarom
mag het ene land op aarde wel
een nucleair programma hebben
en het andere niet?
Aardekundeleraar: Tja jongen, da's
een mysterie. We vermoeden dat
het ene land bang is dat het
andere land een atoombom gaat
gooien.
Marsmanneke: Maar meester, als
alle landen een atoombom
hebben, dan gaan ze er toch niet
mee gooien en dan is de zaak toch
mooi in evenwicht?
Aardekundeleraar: Ja, zo zouden
wíj denken. Maar op aarde houden
ze niet van evenwicht, wel van
macht.
Marsmanneke: is er wel eens een
land geweest dat een atoombom
heeft gebruikt?
Aardekundeleraar: Jazeker, dat is
Amerika geweest.
Marsmanneke: Dus Amerika mag
zeker geen nucleair programma
meer hebben, meester?
Aardekundeleraar: Nou, zo zit het
niet. Amerika is juist degene die de
leiding heeft bij het bepalen van
wie wel en wie geen nucleair
programma mag hebben.
Marsmanneke: Maar dat is toch
raar, meester! Waarom laten al die
andere landen dat gebeuren?
Aardekundeleraar: Op aarde is
weinig tot geen sprake van logica.
Dat komt omdat niet de wijzen er
de leiding hebben, maar de
bangeriken en de dommeriken. De
dommeriken zijn oorlogzuchtig en
machtswellustig en de bangeriken
volgen uit angst.
Marsmanneke: Maar....komt het ooit
goed op aarde, Meester?
Aardekundeleraar: Nou, dat kan
nog wel een paar honderdduizend
jaren duren. Het leven is er nog erg
primitief vergeleken bij al het
andere leven in het heelal, en de
aardmens staat eigenlijk nog maar
aan het prille begin van de evolutie.
Maar we houden hoop. Ooit zal het
ook op aarde wellicht goed gaan.
Marsmanneke: Maar meester,
misschien gaan ze voor die tijd wel
met die atoombommen naar elkaar
gooien en dan blijft er niks van de
aarde over!
Aardekundeleraar: Dat, lieve
jongen, zou misschien het allerbeste
zijn.

Sinterklaas
‘Kijk, Jantje! Zie ginds komt de
stoomboot al aan! Zwaai maar!’
‘Mama….?’
‘Ja Jantje?’
‘Wat doen al die mannen daar?’
‘Dat zijn mannen van de AIVD,
Jantje.’
‘Wat is AIVD, mama?’
‘Mannen van de AIVD zorgen dat
het heel erg verschrikkelijk
veilig in ons land is.’
‘Maar wat doen ze dan, mama?’
‘Ze kijken of er ook explosieven
liggen tussen de pepernoten en
het suikergoed.’
‘Explosieven?’
‘Ja. Duizend bommen en granaten,
en zo.’
‘Maar waarom dan, mama?’
‘Ze zijn bang dat er misschien
terroristen tussen de Zwarte
Pieten zitten. Weet je wat
terroristen zijn, Jantje?’
‘Tuurlijk. Dat zijn van die
kutlui die bommen gooien!’
‘Jantje toch!’
‘Ja maar, ze zeiden het zelluf op
het jeugdjournaal!’
‘Jantje?’
‘Ja mama?’
‘Beloof je me dat je geen rare
dingen gaat doen als je een puber
bent?’
‘Wat voor rare dingen?’
‘Nou, je aansluiten bij zo’n
extremistische groepering
bijvoorbeeld. En dan op internet
kijken hoe je een bom moet maken
en zo. Beloof je dat Jantje?’
‘Ja mama.’
‘Kijk, hoe het paardje het dek op
en neer huppelt!’
‘Mama…?’
‘Ja, jongen?’
‘Op welke website staat dat dan?’
‘Wat, Jantje?’
‘Nou, dat van die bom?’

De betweter
Lang, heel lang geleden, was er eens
een tovenaar. Deze tovenaar vond dat
hij het allemaal beter wist dan de rest
van de mensheid en besloot dat hij zou
zorgen dat het nog beter zou gaan met
het land. Hij studeerde drie jaren en
toen had hij z’n ultieme spreuk
geformuleerd: ‘Hokus pokus pilatus
pas, ik wou dat er geen machtswellust,
jaloezie, wraakzucht, haat, angst,
agressie, moordlust, opportunisme,
hebberigheid, arrogantie en ijdelheid
meer was.’ En floep, de bakker die zijn
zoon in elkaar aan het slaan was omdat
hij stiekem een krentenbol had
gestolen, liet zijn deegroller vallen. De
slager deelde terstond al zijn hammen
uit onder de armen. De
projectontwikkelaar besloot dat de
arbeidershuisjes toch mochten blijven
staan op het stuk grond dat hij net had
gekocht. De koning zei: ‘Ik pak m’n
biezen’. Hij trad af, evenals de
regering. Ze deden dit zonder morren
want ze hadden geen last meer van
machtswellust en ijdelheid. En iedereen
was gelijk en ze werden allemaal
vriendjes van elkaar, want er was geen
jaloezie, wraakzucht en haat meer. En
ook de angst, de basis van vrijwel alle
negatieve menselijke eigenschappen,
was weg. De wijze oppertovenaar zag
toe en glimlachte.
Maar na een jaar glimlachte hij niet
meer. Hij zag dat de mensen geen
drang meer hadden om te werken en
geen behoefte om te leren en te
innoveren. Ze wilden geen mooiere
auto dan de buren. Ze werden niet boos
als iemand een brood van iemand
anders mee nam. Ze waren niet bang
voor de toekomst en ook niet voor de
dood. Ze waren hartstikke passief
geworden. De wijze oppertovenaar zag
dat het hele land instortte en naar de
bliksem ging. Hij dacht drie dagen en
drie nachten na en nam met een zucht
zijn besluit. ‘Hokus pokus pilatus pas,
ik wou dat er weer machtswellust,
jaloezie, wraakzucht, haar, angst,
agressie, moordlust, opportunisme,
hebberigheid, arrogantie en ijdelheid
was.’ De mensen ontwaakten als uit
een droom, keken om zich heen en
zagen wat voor zootje het was
geworden. Ze werden heel boos op de
wijze oppertovenaar en schopten hem
het land uit. Waarop ze weer gewoon
verder gingen met elkaar de loef
afsteken, oplichten en bedriegen. En
het land bloeide op en de economie
floreerde. En de moraal van dit
verhaal….
Eng eigenlijk, hè!

Bouwnijverheid
Ooit kocht ik bij een bouwmarkt een
zelf in elkaar te sleutelen boekenrek.
Voor boven, op de overloop. Teneinde
enige orde in mijn boekenchaos te
scheppen. Het was zo’n goedkoop
bouwpakket van acht blank houten
palen voor de verticale constructie, en
zo’n zesentwintighonderd achtenvijftig
plankjes voor de horizontale
constructie. Bijgesloten waren
ongeveer enige miljarden schroeven en
bouten en moeren en andere
ondefinieerbare metalen objecten. Doe
ik even, dacht ik, en ik ging nog niets
vermoedend, opgewekt aan de gang.
Ik legde boormachine, decoupeerzaag,
waterpomptang, popnageltang,
elektrische schroevendraaier,
verlostang, klauwhamer, moker en
EHBO-doos klaar en pakte de
gebruiksaanwijzing. ‘Plaats onderdelen
A, B, C en D horizontaal 90 graden ten
opzichte van onderdelen A1, Bs, C3 en
C4’, stond er geloof ik. ‘Steek de
elektrolitisch verzinkte inbusbout M12
x 40 in gat XY-kwadraat en draai hem
vast met de bijbehorende
roestvaststalen multimoer M12’. Toen
moest ik al een beetje huilen. ‘Neem
plank 3Q en plaats hem optisch
bekeken waterpas op de integraal
afgeschuinde in verstek gezaagde paal
24Y, zodat de radus van de
geïmpregneerde driekwarts plank
26,83 cm keer pi is en monteer de
vleugelmoer met behulp van de
waterpomptang met een kracht van 17
op de schaal van Rigter tegen de
Azobé geverniste zwaluwstaart.’ Toen
moest ik al veel harder huilen. ‘Neem
de planken min b plus of min de wortel
uit b kwadraat min 4ac gedeeld door
2b en plaats ze tapsgewijs kruislings in
een hoek van cosinus 3x maal tangus
32 over de gelamineerde
drietangsconstructie van de planken
labda en beta, waarna u, als de haan
driemaal kraait, de 27 diknagels over
uw rechter schouder gooit in oostelijke
richting en over uw linker schouder
weer opvangt met uw magnetische
elektrische schroevendraaier’. Zoiets
stond er volgens mij. Ik kon het niet
meer zo goed lezen, want ik moest nu
wel heel erg hard huilen.
Uiteindelijk heb ik de met tranen
doorweekte gebruiksaanwijzing
verfrommeld en ben op eigen inzicht
bezig gegaan, varend op mijn intuïtie.
Nu heb ik dus buiten een enorme,
blankhouten tuinbank staan. Ik kon er
niks anders van maken. Echt niet. Help
me onthouden dat als ik ooit zelf
bijvoorbeeld een wandtafel in elkaar
wil zetten, dat ik dan een bouwpakket
voor een keukenkastje koop. Dan komt
het vast goed.

HELDENDICHT
Hij was haar God, hij was haar passie
Zij keek schier kwijlend tegen hem op
Zij schonk hem bier, serveerde hem nasi
En aanbad hem tot in haar vingertop
Zij veegde z’n pad en waste z’n voeten
Maakte zich slechts om zíjn welzijn dik
Ze zoende hem, kuste al zijn sproeten
En verloor zo allengs haar eigen ik
Hij liet haar geloven, hij liet haar vertrouwen
Meneer maakte zich om haar niet druk
Hij liet haar illusies rond hem bouwen
Het maakte haar tergend langzaam stuk
Zij liet het gebeuren, zij liet het geschieden
Zij zag hem door een roze bril
Zo liet zij zich door hem sommeren, gebieden
Zij voegde zich slaafs naar zijn starre wil
Ze sloofde en poetste, paaide en vleide
Vergat zichzelf door hem steeds meer
Terwijl hij haar kwelde, minachtte, kastijdde
Noemde zij hem nog steeds ‘Mijn Heer’
Tot op een avond het onvermijdelijke gebeurde
Het kwam er dan toch eindelijk van:
Toen zijn immense scheet de stilte verscheurde
Zag zij plotseling de waarlijke man
Zij aanschouwde zijn bierbuik, zijn harige handen
Vol walging bekeek ze zijn domme blik
Zijn smakkende mond, de rouwnagelranden
Ze onderdrukte een ontzette snik
Terwijl zij zich inwendig verbaasde, verwonderde
Over haar volgzaam, kritiekloos bestaan
Zag zij hoe hij langzaam van zijn voetstuk donderde
Hem als in slow-motion op de afgrond afgaan.
Zij ontstak in toorn, beet woest op haar nagel
Vulde wraaklustig het geweer met lood
Zij schoot hem neer met een welgemikt schot hagel
De gevallen hoogmoed was … dood