Doorzetter - Hospice Thuis van Leeghwater

Recommendations

Info

Door het overlijden van zijn zwager – die hij in de laatste maanden voor zijn dood intensief begeleidde – beseft Frits Dix hoe belangrijk een ‘thuis’ kan zijn. Van zijn eigen geld liet hij het Thuis van Leeghwater bouwen, een hospice voor mensen die ongeneeslijk ziek zijn en snel zullen overlijden. ‘We willen ze dat gevoel van thuis geven’
Tekst Jan Koning Foto’s Paul Tolenaar, privécollectie Doorzetter te hebben en het was al zover uitgezaaid dat er eigenlijk niets meer aan te doen was. De voorspelling was dat hij nog één à twee dagen te leven had. Hij wilde per se naar huis om daar te sterven en gelukkig was mijn zus sterk genoeg om dit mogelijk te maken. De eerste avond heeft de hele familie afscheid van hem genomen en bleef ik slapen om mijn zus bij te staan. Tot mijn grote verbazing hoorde ik hem de volgende morgen gewoon babbelen in de kamer. Ik schrok wakker en het flitste door mijn hoofd: hè, hij moet toch... dood zijn?” ‘Hij deed alleen nog tukjes van een paar minuten’ Peter had een enorme wilskracht die hem in leven hield en was zo bang voor de dood dat hij weigerde om te sterven. Frits kan zich de laatste maanden goed herinneren. “Omdat hij zo vreselijk bang was om dood te gaan, heeft hij de laatste twee maanden niet meer geslapen. Tenminste, niet langer dan een tukje van een paar minuten. Hij was een fervent roker en daarom moest er steeds iemand bij hem blijven om ervoor te zorgen dat de boel niet in de fik zou vliegen als hij wegviel. Daarnaast was hij bang om alleen te zijn, dus in die periode ben ik twee of drie keer in de week – na kantoortijd – naar Almere gereden om bij hem te zijn. T ‘Toen Peter eindelijk ging slapen, ben ik anders in het leven gaan staan’ Ik deed het niet alleen. Samen met mijn zus, zijn zus en een vriend van hem wisselden we de beurten af. Een intense periode. Om 1.00 uur ’s nachts maakte ik mijn zus wakker die dan de hele nacht opbleef. Ik ging weer terug naar Purmerend en sliep nog een paar uurtjes voor het werk.” De gesprekken in de laatste periode verschillen van ernst. De ene keer is het onderwerp Ajax en een andere keer komen de emoties van Peter aan bod. “Hij heeft nooit echt verteld waar hij nou zo bang voor was. Toch moest het iets vreselijks zijn, want op een gegeven moment kreeg hij zo’n hoge dosis morfine toegediend dat de artsen het ook niet meer begrepen. Ze zeiden letterlijk: ‘Hier gaat een olifant van om’. Peter bleef gewoon leven. Ik heb hem meerdere keren gevraagd: ‘Jongen, ga nou gewoon slapen. Je bent zo verschrikkelijk 100%NL moe’. Maar hoe erg ik mijn best ook deed, slapen ging hij niet. In de eerste weken was hij nog behoorlijk bij en viel er genoeg te praten over sport, politiek en alles wat hem nog bezighield, maar later vertelde hij iets meer over zijn jeugd. Een moeilijke tijd waarin hij zijn vader nooit heeft gekend. Hij wilde graag weten wat voor een man het was, of er een stuk van zichzelf in hem zat. Hij heeft ooit nog geprobeerd hem te vinden, maar omdat zijn moeder weigerde hem er iets over te vertellen is dat nooit gelukt. Veel later is hij erachter gekomen dat zijn vader al was overleden en dat is iets wat hij zijn moeder altijd kwalijk heeft genomen. Zij was ontzettend afstandelijk en liet niets los. Pas op het einde, toen het heel erg slecht ging met Peter, vertelde zij hem dat ze van hem hield... Het waren heel ingrijpende momenten en nadat het achter de rug was – en Peter eindelijk ging slapen – ben ik anders in het leven gaan staan, anders tegen dingen aan gaan kijken.” ‘Het meubilair is als thuis, je kunt schilderijen meenemen’ Wat Frits tijdens deze laatste periode voor het overlijden opvalt is hoe belangrijk het ‘thuis zijn’ voor
Page 1: 22 Doorzetter “Mijn zus is heel j

Doorzetter - Hospice Thuis van Leeghwater

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?