You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
de appel &<br />
de boom<br />
Manny over zijn vader<br />
Pieke Dassen.<br />
‘Tijdens een tournee met <strong>het</strong><br />
poppentheater kreeg hij een rumoerige<br />
zaal met vijfhonderd kinderen stil.’<br />
Bij <strong>het</strong> grote publiek<br />
is hij vooral bekend<br />
als August in De Film<br />
van Ome Willem.<br />
Maar Pieke Dassen<br />
was ook kunstschilder,<br />
accordeonist, cabaretier,<br />
acteur en poppenspeler.<br />
Manny Dassen haalt<br />
herinneringen op aan zijn<br />
vader, die op 19 april 2007<br />
‘Als hij er was,<br />
was er altijd drukte en werk.’<br />
‘Een stil, klein mannetje dat met weinig woorden<br />
veel lawaai kon maken.’ Volgens Manny Dassen<br />
(51) geeft deze zin <strong>het</strong> beste weer wat voor persoon<br />
zijn vader Pieke Dassen was. ‘Hij had een bepaalde<br />
charme die niet goed uit te leggen valt. Daardoor<br />
kon hij in stilte heel aanwezig zijn. Tijdens een<br />
tournee met <strong>het</strong> poppentheater kreeg hij een rumoerige<br />
zaal met vijfhonderd kinderen stil. Zonder<br />
iets te doen of te zeggen.’<br />
poppenkast<br />
De creativiteit van de in 1926 geboren Pieke Dassen<br />
komt al vroeg tot ontwikkeling. Nadat hij de Kunst<br />
en Nijverheidsschool in Maastricht heeft doorlopen,<br />
krijgt hij een baantje als assistent van Jan<br />
Nelissen, een Vlaamse poppenspeler. ‘Mijn vader<br />
ging tien jaar lang in de leer in <strong>het</strong> door Nelissen<br />
opgerichte “poesjenellentheater”. Zo noemden de<br />
Belgen <strong>het</strong> poppentheater. In <strong>het</strong> spel bespraken<br />
en bekritiseerden ze de samenleving. Later zette<br />
mijn vader <strong>het</strong> theater voort onder de naam<br />
'Die Blauwe Scuyte', vertelt Manny. Pieke studeert<br />
later af op de Jan van Eijck Academie, trouwt en<br />
krijgt drie kinderen. Manny is Piekes tweede zoon.<br />
‘Ook nadat wij geboren waren, bleef hij voorstellingen<br />
geven. Bijvoorbeeld in zijn eigen theater in<br />
de binnenstad van Maastricht.’<br />
kleertjes maken<br />
Manny zit in zijn jeugd regelmatig bij zijn vader<br />
achter de poppenkast. ‘Ik was zeer geïntrigeerd<br />
door zijn spel. Hij gaf leven aan ogenschijnlijk<br />
dode materie en kon een pop doen bewegen<br />
op een manier waarop weinig mensen dat kunnen.’<br />
Pieke was geen vader zoals andere vaders.<br />
‘Hij stond niet langs <strong>het</strong> voetbalveld, bemoeide<br />
zich niet met onze opvoeding en kwam niet om<br />
17.00 uur thuis om te eten, zoals de vaders van<br />
mijn vriendjes. Als hij er was, was er altijd drukte<br />
en werk. Ook voor ons, want wij hielpen vaak<br />
mee. Bijvoorbeeld met <strong>het</strong> maken van kleertjes.’<br />
Eén keer is Manny in <strong>het</strong> bijzonder bijgebleven.<br />
6 7<br />
overleed.
8<br />
‘Mijn vader werkte inmiddels voor de televisie, eerst voor <strong>het</strong> populaire<br />
kinderprogramma Oebele. Daarna werd de kleurentelevisie<br />
geïntroduceerd. Die verving de zwartwitvariant en dat had nogal<br />
wat gevolgen voor de kleding van de poppen. We moesten in korte<br />
tijd nieuwe, fleurige kleding maken.’<br />
bijzonder<br />
Hoewel <strong>het</strong> werk van zijn vader in eerste instantie heel normaal is<br />
voor Manny, ontdekt hij rond zijn negende dat <strong>het</strong> toch wel bijzonder<br />
is. ‘Mijn vader heeft nooit leren autorijden, dus hij had een eigen<br />
chauffeur. Bovendien kwam iedereen bij ons televisie kijken, want<br />
nog maar weinig mensen hadden zo’n apparaat in huis. En bekende<br />
acteurs als Aart Staartjes en Wieteke van<br />
Dort zaten gewoon bij ons aan tafel. Terwijl<br />
we in Maastricht woonden; ver van de<br />
Randstad waar <strong>het</strong> allemaal gebeurde.’<br />
in zijn voetsporen<br />
Dat <strong>het</strong> bloed kruipt waar <strong>het</strong> niet gaan<br />
kan, ontdekte Manny toen hij rechten wilde<br />
gaan studeren in Leiden. ‘Ik was verliefd<br />
en wilde daar met mijn vriendinnetje<br />
gaan wonen. Maar toen ik onderweg was, belde ze me op: ze wilde<br />
niet meer. Ik was erg verdrietig en besloot dan ook mijn studieplannen<br />
om te gooien. Ik had eerder al toelatingsexamen gedaan voor<br />
de Kunstacademie, eigenlijk vooral voor mijn ouders. Ik was aangenomen,<br />
dus ik besloot toch maar daar naartoe te gaan. Tot grote<br />
opluchting van mijn ouders!’ Uiteindelijk is Manny als kunstschilder<br />
inderdaad in de voetsporen van zijn vader getreden. ‘Dat was niet<br />
altijd makkelijk. Ik heb wel eens gedacht: “Waarom hebben ze mij<br />
niet gewoon gelukkig laten zijn in een eenvoudig beroep? Waarom<br />
moest ik zo nodig mijn passies naleven?” Nu pas begrijp ik dat er<br />
geen andere manier is. Om mijn geluk en zielenrust te vinden, moet<br />
ik doen waar mijn hart ligt. Mijn vader wist dat als geen ander. Op<br />
zijn sterfbed heb ik <strong>het</strong> er nog met hem over gehad. “Je kunt je niet<br />
onttrekken aan je talenten”, zei hij.'<br />
"Blijf zo dicht<br />
mogelijk bij jezelf,"<br />
gaf hij me mee.<br />
eigen kwaliteit<br />
Succesvol zijn en roem en bekendheid zijn nooit Piekes beweegredenen<br />
geweest. Manny: ‘Volgens hem is succes als een goede wijn:<br />
vluchtig. Hij leerde me dat je in jezelf moet geloven en je eigen kwaliteit<br />
moet ontwikkelen. “Blijf zo dicht mogelijk bij jezelf”, gaf hij me<br />
mee. Aan de andere kant besefte hij dat <strong>het</strong> geen zin heeft om iets te<br />
maken waar jarenlang niemand naar wil kijken. Hij was wel realistisch<br />
en hield er rekening mee dat er brood op de plank moest komen.’<br />
Naast zorgen voor zijn eigen gezin, vocht Pieke ook voor de minder<br />
bedeelden. ‘Hij werkte hard om ook kinderen in achterstandsbuurten<br />
in contact te brengen met cultuur. Verder heeft hij bijvoorbeeld<br />
een benefietvoorstelling gegeven voor slachtoffers van de oorlog in<br />
Bangladesh. Zijn motto: elke druppel op<br />
de gloeiende plaat is er één.’<br />
<strong>het</strong> hield niet op<br />
Zoals Pieke leefde, heeft hij volgens zijn<br />
zoon ook afscheid genomen. ‘In een<br />
ogenschijnlijke chaos, een kakofonie van<br />
veel plezier, maar tot op <strong>het</strong> laatste moment<br />
geregisseerd. Tegen Janneke, zijn<br />
partner, zei hij: “Als jij er klaar voor bent,<br />
is <strong>het</strong> voor mij over.” Tot die tijd wilde hij iedereen de tijd geven om<br />
afscheid te nemen. Tussendoor werkte ik met hem aan een opera<br />
waar hij ooit aan was begonnen. En toen bedacht hij dat hij ook<br />
nog een kist nodig had. Hij vroeg of ik die wilde schilderen. Op <strong>het</strong><br />
moment dat Janneke aangaf dat <strong>het</strong> genoeg was, sloot hij zijn ogen<br />
en stierf hij.’ De begrafenis maakte een diepe indruk op Manny. ‘Er<br />
was ruimte voor iedereen. Er was een Grieks-orthodoxe dominee, een<br />
prachtig a-capella koortje, een zigeunerorkest uit Hongarije, straatmuzikanten;<br />
<strong>het</strong> hield niet op. Het was een tweeënhalf uur durende<br />
lofzang die niet mooier had kunnen zijn. En ook na afloop werd er tot<br />
laat in de avond muziek gemaakt. We kwamen tot de ontdekking dat<br />
er veel was wat we niet wisten van onze vader. En we hadden nooit<br />
durven denken dat hij zoveel aandacht zou krijgen. Blijkbaar heeft hij<br />
niet alleen voor ons, maar voor heel veel mensen veel betekend.’