Lees meer

Standplaats Schagen
Zo´n vijf jaar geleden was er in het Notariskantoor aan de
Landbouwstraat in Schagen een tentoonstelling te zien. In een zaal
hingen werken van Kerre de Graaf, Miep van Riessen en
Quinten Trentelman. De indruk die deze zaal maakte was verpletterend.
Daar was geen ontkomen aan. Het is het vreemde en vooral verrassende
geluk dat je overkomt wanneer je oog in oog mag staan met het werk
van deze drie kunstenaars. Op zo´n moment wordt er een kiem gelegd
voor het verlangen hier woorden aan te willen geven.
Vijf jaar later bezitten ze nog steeds de kracht je steeds opnieuw te
beroeren. Als innerlijke gedachtebeelden neem je ze mee. Ze staan
garant voor iets wat van grote betekenis voor je is. Het hoe en waarom
van deze impact laat je niet meer los. Ze is hoe dan ook dus van belang.
Van een belangeloos belang. En je wilt er meer van weten.
Iets later was er een expositie van Sam Middleton in Schagen te
bezichtigen. En daar was iets mee, de wijze waarop hij de
werkelijkheid van ritme zichtbaar kon maken. De tijd als opdeling in
telling, de telling in ritme, het ritme in de compositie van beweging.
Helder, fris en zuiver. Onmiddellijk is er de herkenning dat je iets ziet
wat je wist. En je wilt er meer van weten. In diezelfde periode
exposeerde Viktor Baltus zijn werk. De geconcentreerde kleine werkjes
op hout trokken je blik naar hen toe. Enkele leken als wezentjes te
ademen, andere kwamen binnen door de kracht van de vlakken in
combinatie met een bijzonder kleurgebruik. En daar wil je meer van
weten. Ook het werk van Aad Holkamp was te bekijken. Hij benadert
de kunst op een onbevangen manier. Vrij van vertrouwde kaders kijkt
hij met een ontvankelijke blik de wereld in. Zoiets zie je. En herken je.
Bij zijn preoccupatie met het onderbewuste laat hij als fotograaf het
toeval de vrije loop gaan. Hij laat zichzelf graag door zichzelf
verrassen. En verrast vele anderen. Opleiding en academisme is voor
hem van veel minder belang. En het blijkt dat ook die niet de heilige
voorwaarden zijn om boeiend werk te maken. Zijn beelden intrigeren.
En daar wil je meer van weten.
Aangenaam verrast door het werk van deze groep beeldend kunstenaars
en ietwat verbaasd dat een klein plattelandsstadje als Schagen zo rijk
voorzien is van hoogwaardige kunstenaars, begint het te kriebelen bij
een schrijver en ligt het voor de hand op enig moment hier mee aan de
gang te gaan. En te gaan schrijven. Hoe dan ook: je wilt er meer van
weten.
Kerre de Graaf
Schagen, het Notariskantoor, 2005. Vier portretten hangen aan een
wand. Ze brengen een bepaald soort licht voort. Je ervaart een
lichtvoetigheid, voelt een voorzichtige zwaarte in de toetsen, ziet ook
de aardsheid van de vlakken. Kerre´s jarenlange overtuiging dat het niet
uitmaakt wát je schildert, maar hóe je schildert spreekt volmondig uit
zijn doeken. De vol-ledige schilderachtigheid wordt zichtbaar.
Technisch meesterschap kan tot schilderen pur sang leiden. Kan leiden
tot poëzie middels verf.
Kerre valt samen met zijn lichaam. Hij húist in zijn lijf. Vanuit dat punt
treedt hij de wereld tegemoet. Robuust, de armen over elkaar en de
benen, iets gespreid, stevig op de grond.