Klik om de pfd te downloaden - van-rijswijk.nl

G I J S V A N R E I J S W I C K
N E P A S!
Zij zocht een aanvulling
Ik werd haar invulling

Eerste druk april 2005
Tweede druk oktober 2006
september 2009 (eBook)
Copyright © 2005 Gijs van Reijswick
Omslagillustratie Gijs van Reijswick
Omslagontwerp Frank van Veen
Uitgever Bureau Kirja/www.bergboek.nl
ISBN 90-77668-49-7
Website www.gijsvanreijswick.nl
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar
worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, geluidsband,
elektronisch of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke
toestemming van de uitgever.

Over verliefdheid:
Een opbloeiende verliefdheid kan iemand tijdelijk beroven van zijn
verstandelijke vermogens.
Verliefdheid gaat gepaard met een „volstrekt verwrongen beeld van
de ander, dat totaal geen recht doet aan de werkelijkheid‟.
Zolang een paar nog verliefd is, zou het bij wet verboden moeten
worden, in het huwelijk te treden.
Voorzichtigheid bij verliefdheid is geboden. Tegelijk is
voorzichtigheid de meest fatale houding om te voorkomen dat je
gelukkig wordt.

Hebt elkander lief,
maar maak van de liefde geen band.
Laat zij veeleer zijn: een golvende zee
tussen de kusten van uw zielen.
Vul elkanders beker,
maar drink niet uit dezelfde beker.
Geef elkaar van uw brood,
maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zing en dans en wees blij,
maar blijf jezelf zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn,
al doortrilt hen dezelfde muziek.
Staat tezamen, maar niet te dicht bijeen,
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cypres groeien niet in elkaars schaduw.
Zo is het bij ons precies,
niet al te dicht bij elkaar,
maar toch samen……………
Khalil Gibran (1883 - 1931)

1. Inhoudsopgave
1. Inhoudsopgave ............................................................................... 6
2. Voorwoord ...................................................................................... 7
3. Ineens is daar het contact. ........................................................... 10
4. Ik ben van haar verlost. ............................................................... 11
5. Getrouwd, gelukkig. Gelukkig, getrouwd. ................................. 32
6. Disneyland Parijs .......................................................................... 59
7. Mijn zoektocht is ten einde. ........................................................ 92
8. We worden heel gelukkig samen ............................................. 117
9. Op weg ........................................................................................ 147
10. Mijn huis wordt een thuis ..................................................... 164
11. Ik word papa. .......................................................................... 192
12. Morgen trouwen we. .............................................................. 243
13. Op huwelijksreis. .................................................................... 263
14. De puzzel. ............................................................................... 294
15. Epiloog. ................................................................................... 335

2. Voorwoord
Ik zal niet de eerste zijn die zijn frustratie van zich afschrijft. En
waarschijnlijk ook niet de laatste. In eerste instantie is het schrijven
van dit boek ook zo begonnen.
Met het schrijven van mijn eerste manuscript raakte ik mijn
frustratie kwijt. Ik heb het aan vrienden gegeven en ze gevraagd of
ze het kritisch wilden lezen. Hun reacties hebben mij de motivatie
en inspiratie gegeven om het boek in deze vorm daadwerkelijk te
gaan schrijven en uit te geven. Ik bedank ze daarvoor hartelijk.
Ik heb lang nagedacht over het thema van het boek. Pas toen ik
besloot om louter mijn afgelegde zoektocht te beschrijven, kon ik
het boek schrijven. Ik heb daarbij getracht mijn relaas zo veel
mogelijk vrij van waarden en oordelen te houden. Ik weet ook dat
me dit niet op alle fronten gelukt is, want het is immers mijn
zienswijze op de gebeurtenissen.
Ik heb onderzoek gedaan naar gedragsstoornissen en dergelijke. Ik
zocht de verklaring voor hetgeen me is overkomen. Ik heb mijn
boek niet wetenschappelijk onderbouwd of willen onderbouwen,
ik beschrijf slechts mijn zoektocht.
Mijn relaas kan een steun kan zijn voor mensen, die in een
soortgelijke of aangrenzende situatie verkeren, door herkenning en
wellicht ook erkenning.
Het boek is autobiografisch en bevat openhartige en schokkende
passages. Alle namen van personen en gegevens met betrekking
tot plaatsen en gebeurtenissen zijn zodanig aangepast, dat
herkenning alleen kan berusten op toeval.

Tot slot: Ik draag dit boek op aan haar kind, het enige slachtoffer.
Gijs van Reijswick, 28 maart 2005.

Opmerkingen bij de tweede druk.
De belangrijkste reden om het boek te herzien en uit te geven in
een tweede druk, is dat ik steeds het gevoel heb gehad dat de
eerste druk niet af was. Hetzelfde dreigde me te overkomen met
een ander boek, dat ik net geschreven heb. Dat boek is technisch
weliswaar gereed, maar gevoelsmatig nog niet.
Ik heb dat boek daarom maar eens weggelegd en besloten, eerst
Ne Pas eens „af te maken‟.
Ik heb veel positief commentaar gehad van de mensen, die de
eerste druk hebben gelezen. Ik heb naar ze geluisterd en ik heb
besloten om een deel van hun commentaar te verwerken in een
tweede druk. Maar slechts ten dele, het is immers mijn boek.
Zo heb ik veel kritiek gekregen over het feit dat ik over „haar‟ en
„haar kind‟ schrijf en dat ik ze nergens direct bij hun naam noem.
Men vindt het nogal hard en afstandelijk overkomen. Ik heb daar
bewust voor gekozen, immers, het schrijven van het verhaal had
voor mij tot doel om afstand te nemen van de gehele situatie en
mezelf weer een beetje terug te vinden.
Dat laatste is me, mede door het schrijven van Ne Pas, bijzonder
goed gelukt.
Gijs van Reijswick, 28 september 2006.

3. Ineens is daar het contact.
Week 1, een zaterdagavond in maart.
Ik kom thuis. Het is al laat en voordat ik naar bed ga, neem ik
nog een wijntje. Ik zet een muziekje op en kijk nog even of er
nieuwe e-mail is.
Ik krijg een bericht dat iemand met de nickname Sweetgirl
gereageerd heeft. Ik surf naar de datingsite en ik log in. Ik kijk in
mijn berichten en daar tref ik het bericht van Sweetgirl aan. Ik lees
het en ik bekijk haar profiel. Ze valt niet in mijn „doelgroep‟, dus ik
stuur haar een bericht dat ik niet geïnteresseerd ben.
Ik surf nog even door en bijna direct valt weer een e-mail in mijn
postvak. Het is er weer eentje van Sweetgirl. Ik lees haar reactie en
ik moet er hard om lachen. Ze prikkelt me en ik reageer.
En zij ook weer...

4. Ik ben van haar verlost.
Weer een vrij man. Week 36, maandag.
Ik word wakker met pijn in mijn nek. “Geen wonder,” denk ik,
als ik zie dat ik in het kleine logeerbedje lig dat ik voor mezelf heb
meegenomen. Ik kijk een beetje slaperig om me heen en ik
realiseer me, dat ik in het leegstaande appartement van Rutger, een
goede vriend van me, ben. De vorige bewoners zijn net verhuisd
en ik kan hier wonen tot hij een nieuwe huurder heeft gevonden.
Het pand is dan ook bijna leeg. Behalve mijn logeerbed staat er
alleen een gaskachel. Ik zie ook mijn tas staan, waarin ik de kleren
heb gestopt, die ik denk nodig te hebben voor de komende
periode. Mijn laptop heb ik, net als altijd, ook nu bij me en de
laatste persoonlijke bezitting die ik meegenomen heb, is mijn
akoestische gitaar. Ik weet niet eens wat me bezield heeft om juist
dat ding mee te nemen, want ik ga er in deze situatie waarschijnlijk
toch niet op spelen. Maar wie weet, gaat de huidige situatie me
ineens zodanig inspireren, dat ik er een heel mooi lied over kan
gaan schrijven.
Ik moet hard om mijn eigen gedachten lachen, want ik denk:
“Tjonge, wat zal dat dan een verschrikkelijke smartlap worden!”
Slapen kan ik niet meer en ik lig een beetje naar het plafond te
staren. “Nog twee weekjes,” denk ik, “dan is dit ongemak ook
weer voorbij.”
Ik haal me de gebeurtenissen van gisteravond voor de geest. Mijn
God, wat ben ik opgelucht. Ik ben van haar af en weer een vrij
man. Ik ben verlost van dat gestoorde wijf, dat mijn leven volledig
aan het verzieken was.

Het is eind maart als ik haar ontmoet op het internet. Twee weken later, in
april, hebben wij onze eerste date. Begin mei woon ik zowat bij haar en in juni
verhuist zij naar mijn dorp en trekt bij mij in. Samen met haar kind. In de
stellige overtuiging dat wij voor elkaar bestemd zijn en dat het tussen ons
gewoonweg niet stuk kan gaan. In september geven we elkaar zelfs het „ja‟woord,
als formele bevestiging van onze liefde.
Er gebeuren dingen. Gevoelens veranderen. Althans, bij mij. Ik word door
haar opgesloten in een harmonieus gezin en huiselijk geluk, waarin ik me
steeds meer gevangen ga voelen. Ik probeer het haar duidelijk te maken, maar
ze ziet het niet of ze wil het niet zien.
Ik neem een besluit, exact twee maanden na ons huwelijk. Het is net
november geworden en ik verbreek onze relatie. Precies 220 dagen - ongeveer
31 weken oftewel iets meer dan 7 maanden - nadat ik haar eerste emailbericht
onder ogen had gekregen.
Ik denk aan de gebeurtenissen van gisteravond. Ik zie haar nog
zitten als ik mijn eigen huis binnenstap. Ze reageert hoogst
verbaasd en is in het geheel niet voorbereid op wat er gaat komen.
Ze kan ook niet weten dat ik ongeacht de consequenties de kogel
door de kerk ga jagen.
Ik zie ook even later haar twee broers binnenstuiven. Die gaan
mij wel eens eventjes mores leren. Geen goed woord hebben ze
voor me over. Ze vragen me agressief waarom ik de bruiloft heb
doorgezet. Ik wist toch waaraan ik was begonnen? Ik was toch
volledig op de hoogte van de situatie en de toestand, waarin zij
gevangen zit?
Ze vragen me ook of ik me wel realiseer welke schade ik heb
berokkend. Ze doelen daarbij niet eens op haar, maar
voornamelijk op de schade die ik heb berokkend bij het kind, haar
kind. Ik ben het, die er met mijn volle verstand een onschuldig
kind in heeft betrokken. Ze houden me voor van alles
verantwoordelijk. Ik ben het, die haar en haar kind uit hun stabiele
omgeving heeft gehaald. Ik ben het, die ervoor gezorgd heeft, dat
zij alle schepen achter zich heeft verbrand.

Het is duidelijk hoe ze over me denken, ik deug voor geen meter.
Ik heb ook geen ruggengraat. Want nu ik haar klaarblijkelijk niet
meer zo zie zitten en wat tegenslag ondervind, ben ook ik het, die
zomaar het bijltje erbij neergooit. Zonder rekening te houden met
haar gevoelens, en al zeker niet met de gevoelens van haar kind.
Over en uit. Week 34, woensdag.
Twaalf dagen geleden is het alweer, dat ik het definitief met haar
heb uitgemaakt. Ik zie haar nog voor me staan, rechtop met allebei
haar handen in haar zij. Ze vraagt me letterlijk waar ze aan toe is.
Ik zeg haar recht in haar gezicht dat ik het helemaal met haar heb
gehad en dat het deze keer definitief uit is.
“Daar ben ik godverdomme mooi klaar mee,” zegt ze met een
verwijtende blik, “zit ik hier, met mijn kind, moet ik weg en ik kan
nergens naartoe.”
Ze begint me verwijten te maken. Onmenselijk ben ik in ieder
geval. “Zelf zit ik er niet zo mee,” zegt ze en ze kijkt me met een
opgeluchte blik aan. “Eigenlijk ben ik zelfs blij dat ik van je af ben.
Je bent een harteloze etter. Maar voor het kind vind ik het wel erg.
Realiseer jij je dat wel? Mijn kind houdt namelijk van jou. Ze is
zelfs idolaat van je. Godverdomme, we hebben alles al gehad, alles
besproken en alles uitgesproken. Het kan vanaf nu alleen maar
beter worden. Nu zit ik met mijn kind eindelijk eens in een
normale stabiele gezinssituatie, wordt alles in één keer door jou
weggeschoffeld. Wij, mijn kind en ik in ieder geval, zijn gelukkig
geworden hier in Stompwijk. Eindelijk hebben we gevonden wat
we zo hard nodig hebben en raad eens wat er gebeurt?”
Ik hoef haar antwoord niet eens af te wachten want ik kan wel
raden welke kant het opgaat. Ik zal het wel weer gedaan hebben.
Ja hoor, daar komt ze. “Tjonge, tjonge,” zegt ze met een
verwijtende blik, “wordt het net een beetje leuk, krijg jij het op je
heupen. Ineens heb je er klaarblijkelijk geen zin meer in en ren je

zo hard als je kunt bij ons vandaan. Weg van je
verantwoordelijkheden. Je laat mij en mijn kind zomaar in de
steek. Het ergste is nog de manier waarop je dat doet, je pleurt ons
er nog gemakkelijker uit dan dat je de vuilnisbak buitenzet.”
Ze slingert nog meer naar mijn hoofd, maar ik luister er niet
meer naar. Het heeft nu ook geen zin meer een discussie te
voeren. Ik heb mijn besluit genomen en ik hoef het nu alleen nog
maar uit te voeren. Toch krijg ik weer de bijna onbedwingbare
behoefte om net als in de afgelopen weken de deur uit te lopen.
Niet om ergens naartoe te gaan, maar om bij haar vandaan te zijn.
Ik kan nu wel weer voor haar weglopen, maar ik heb nog niet
nagedacht over wat ik ga doen. Maar één ding staat voor mij als
een paal boven water, ik blijf niet langer dan nodig met haar onder
hetzelfde dak wonen.
Ik denk dat ik morgen maar eens naar Andries ga. Hij is mijn
beste vriend en hij was mijn getuige op onze bruiloft. Hij heeft een
boerderij in het oosten van het land en ik ben er altijd welkom. Ik
kan daar mooi mijn gedachten verzetten en als ik hier weg ben,
dan kan zij in alle rust, hoe betrekkelijk dan ook, bedenken waar ze
naartoe gaat en wat ze gaat doen.
Ik wil de nacht niet met haar in één bed door brengen en ik zeg:
“Jij slaapt vannacht in het logeerbed.”
Ze protesteert en ze zegt dat ik het lazarus kan krijgen. Als er
iemand in het logeerbed slaapt, dan ben ik het en zij zeker niet.
Het maakt me niet uit en ik zeg gedecideerd: “Het maakt me niet
uit waar ik slaap, als ik maar niet naast jou hoef te liggen.”
“Maar als mijn kind ziet dat we apart slapen, dan weet ze direct
dat er iets aan de hand is,” zegt ze, “wat moet ik haar vertellen?”
“Maakt het uit wat ik zeg?” stel ik als wedervraag en ik voeg
eraan toe: “Jij doet uiteindelijk toch wat jij zelf wilt. Ik verdenk je
er zelfs van dat je het kind al op de hoogte hebt gebracht.”

Het kind gaat naar bed en ze gaat direct met haar kind mee naar
boven. Ze vertelt me dat ze bij haar kind in bed gaat slapen en ze
wenst me welterusten. Als ze de deur van de woonkamer
dichtdoet, haal ik opgelucht adem.
Ik ga wat op het Internet surfen en ik speel een spelletje op de
computer. Het wordt een uur of twee en ik ga ook naar bed. Ik
neem nog even een douche en als ik mijn bed in wil kruipen, ligt
zij er in.
Ze slaat het dekbed open en ze nodigt me op die manier uit om
naast haar te komen liggen. Terwijl ze me indringend aankijkt,
loop ik de kamer uit. Ik duik het logeerbed in en niet lang daarna
val ik in slaap.
Het wordt ochtend en ik pak mijn koffer. Het kind is door haar
moeder al op de hoogte gebracht dat ik vertrek en ze vraagt aan
me: “Papa, waarom ga je weg? Waar ga je naartoe?”
Ik vertel het kind dat ik Andries ga helpen met het bouwen van
een stal. Als ze me mist kan ze me altijd bellen of een sms sturen.
Het kind is echter niet gek. “Hebben jullie erge ruzie?” vraagt ze.
Ik voel me niet de aangewezen persoon het kind meer te
vertellen en ik zeg: “Dat moet je maar aan je moeder vragen als ik
weg ben.”
Zij staat op een afstandje naar mij en het kind te kijken en ze zegt
niets. Het kind vraagt: “Hoe lang blijf je weg, papa?”
“Net zo lang als het nodig is om de stal af te maken, schatje,”
antwoord ik en ik werp haar moeder een veelbetekende blik toe.
Na een autorit van twee uur kom ik bij Andries aan. Hij komt
naar buiten en begroet me hartelijk. “Je mag me feliciteren,” zeg ik
lachend tegen hem, “vandaag ben ik precies twee maanden
getrouwd.”
“Nou, proficiat dan maar,” zegt hij met een hoofdschuddend
gebaar, “kom maar snel binnen en vertel me het hele verhaal maar
eens.”

Ik wist het echt niet. Week 34, zaterdag.
Ik logeer twee dagen bij Andries als mijn mobiele telefoon gaat.
Het is Klaas, de oudste van haar twee broers, die benieuwd is naar
mijn kant van het verhaal. Ik zeg hem dat het een lang verhaal gaat
worden en dat ik de telefoon daarvoor niet zo‟n geschikt medium
vind. Klaas zegt: “Ik ben de gehele dag op kantoor en je bent nu
welkom.”
“Ik kom er direct aan, over ongeveer twee uurtjes ben ik bij je,”
zeg ik tegen hem en we beëindigen het telefoongesprek.
Ik voel enige opluchting, want met Klaas kan ik wel praten. “Ik
hoop dat ik met hem vandaag al spijkers met koppen kan slaan,”
zeg ik tegen Andries, “ik ga direct weg en ik kom in de loop van de
avond weer terug.”
Ik stap in mijn auto en ik rijd naar het kantoor van Klaas toe. Ik
word ontvangen in de spreekkamer van het kantoor van het
familiebedrijf. Haar broer Tom, de jongste van de twee, is er ook.
Ik krijg een kop koffie en ik doe mijn relaas. Het gesprek duurt
meer dan een uur.
Er is iets wat me opvalt. De broers vragen me keer op keer:
“Wist je het dan echt niet?”
Terug naar huis. Week 35, vrijdag.
Ik ben nu bijna een week in het oosten en ik begin de kriebels te
krijgen. Zij moet nou toch wel van de eerste schrik bekomen zijn
en nagedacht hebben over hetgeen ze kan gaan doen. Ik hoop dat
ze dat al een beetje weet en dat ze in actie is gekomen. Maar mijn
hoop blijkt ijdel, want er gebeurt helemaal niets. Ze doet niets
anders dan klagen en van Klaas krijg ik, in tegenstelling tot wat hij
heeft beloofd, geen enkel teken van leven. Ik heb regelmatig
contact met haar, zowel via e-mail als de telefoon.

Het zijn vreemde gesprekken die ik met haar voer. Zij is,
begrijpelijk, onzeker over haar toekomst. Ze vraagt dan ook
steevast of ik mijn belofte, dat ik haar zal helpen om op de rit te
komen in het geval dat het tussen ons spaak zou lopen, ga
nakomen. Elke keer vraagt ze ook of ik me echt aan mijn belofte
ga houden en elke keer weer bevestig ik het.
Ik probeer haar uit te leggen dat zij het zelf moet doen en dat ik
alleen maar kan helpen. Ik zeg: “Het is jouw toekomst en jij moet
zelf bepalen hoe je die tegemoet gaat. Ik kan met je meedenken en
ik kan je steunen, in bijvoorbeeld financiële zin. Maar meer doen
kan ik niet.”
Helaas begrijpt ze me niet. Ze verheft de situatie waarin ze
vroeger leefde tot ideaal en ze klaagt over het feit dat ze er niet
naar terugkan. “Alles is weg,” huilt ze, “mijn huis en mijn baan. Ik
moet helemaal opnieuw beginnen en ik heb helemaal niets meer.
Het enige dat ik nog heb zijn zorgen en de verantwoording voor
mijn kind.”
Een bijna onweerstaanbare drang komt bij me op om haar te
vertellen dat het haar eigen schuld is. Zij heeft immers zelf haar
baan en huurcontract opgezegd, ondanks mijn uitdrukkelijke
protesten. Maar ik bedwing het en ik houd mijn mond.
Haar klaagzang gaat over in een andere toon en ik word
onderwerp van haar relaas. “Jij hebt het maar gemakkelijk,” zegt ze
verwijtend, “jij gaat strakjes door alsof er niets is gebeurd. Alsof ik
en mijn kind er nooit zijn geweest. Het enige dat ik je vraag is, me
te helpen en het enige dat ik zie, is dat je maar in het oosten van
het land niets zit te doen.”
“Wat is het dan dat je precies van me verwacht?” vraag ik. “Ik
kan toch niet bedenken wat jij moet gaan doen? Of moet ik een
huis voor jou gaan zoeken? Of een baan? Dat kan ik toch niet, dat
zul je echt zelf moeten doen. Ik zal je, als je eenmaal weet wat je
wilt, echt wel helpen waar nodig. Zoals ik heb beloofd.”
“Maar ik kan toch alleen maar terug naar Rhoon,” beweert ze,
“niet eens voor mezelf, maar voornamelijk voor mijn kind. Met

alles wat er gebeurd is en nog gebeuren gaat, is dat de enige
mogelijkheid. Zij moet terug naar de veilige en vertrouwde
omgeving van Rhoon. Alleen dan kan al het leed dat jij mijn kind
aandoet, enigszins worden verzacht.”
Ze gaat verder: “Helaas zijn er in Rhoon geen huizen te vinden
die binnen mijn budget passen. Daarbij heb ik niet eens een
budget omdat ik geen baan en dus geen inkomen heb. Ik kan niet
eens iets huren of kopen, dus al zou ik terug willen, ik kan niet het
eens.”
“Maar wat ga je dan doen?” vraag ik. “Je kunt toch niet blijven
wachten tot er een goede fee voorbijkomt die een huis en een baan
voor je tovert?”
“Ik heb toch niets te willen?” jankt ze. “Ik weet toch niet waar ik
naartoe moet?”
“Als je in Rhoon niets kunt vinden, dan zul je toch naar iets
anders moeten uitwijken,” zeg ik, “je hebt tenslotte geen keus.”
Ze vervalt in herhalingen. Ze protesteert. Er is maar één plek
waar ze naartoe kan, en dat is Rhoon.
Ik gooi het over een andere boeg. Ik vraag haar of ze bereid is
naar mogelijkheden te zoeken in plaats van steeds alle
onmogelijkheden op te sommen.
Haar reactie is al bijna voorspelbaar voor me: “Verwacht jij
ineens iets van mij? Hoe haal je het in je hoofd? Jij bent het, die
mij en mijn kind er gewoon uitpleurt. Jij bent het, die beloofd
heeft mij weer op de rit te zetten als het spaak zou lopen.”
Ze komt geen spat verder. Ik zie haar worstelen en ik realiseer
me dat ze er gewoon niet toe in staat is. In tegenstelling tot wat ik
lang gedacht heb.
Ik zie haar nog staan. Tijdens onze eerste heftige ruzie. Met het
vuur in haar ogen, haar ene hand in haar zij en haar vinger van de
andere hand heen en weer wapperend: “Jij denkt toch niet, dat als
jij mij dumpt, dat ik je ga smeken of ik bij je mag blijven? Ne pas!
Wie denk jij wel, die je bent? Ik zet dan gewoon mijn kind in mijn

auto en ik vertrek. Ik kijk wel waar ik terecht kan en hoe ik er
bovenop kom. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan, dus dat zal
dan ook wel weer lukken. Het enige dat ik van je verwacht, is dat
je mij en mijn kind helpt zolang we nog niet op de rit staan.”
Ik zie het schrille contrast en ik weet dat er iets moet gebeuren.
Ik besluit naar het westen terug te gaan. Want één ding weet ik
zeker: Als ik niets doe, gebeurt er waarschijnlijk helemaal niets.
Ik bel mijn advocaat uit de auto en ik vraag hem om raad. Ik
vraag hem ook wat mijn „worst case‟-scenario is. Hij vertelt het me
en daar schrik ik wel een beetje van. Hij zegt: “Bij een
echtscheiding van tafel en bed zal zij de voorzieningenrechter
vragen om het woonrecht op jouw huis. Het is namelijk het
ouderlijke huis, schrik niet, van jouw gezin en het belang van het
kind wordt dan de bepalende factor. Het kind zit in Stompwijk op
school en haar thuis is toevallig wel jouw huis. Als zij dan ook nog
eens de echtscheiding tegenwerkt en het aanvecht, dan zou het wel
eens negen tot twaalf maanden kunnen duren voordat jij je eigen
huis weer in kan. Let wel, je mag in de tussentijd niet eens een voet
over je eigen drempel zetten zonder haar uitdrukkelijke
toestemming.”
Ik besluit Klaas te bellen en ik vraag hem om hulp. Ik vertel hem
over de impasse waarin ik met zijn zus zit. Hij reageert net zoals
zijn zus en hij zegt: “Jij bent het, die een probleem heeft. Jij bent
het immers, die van haar af wil. Je zult dus zelf naar een
bevredigende oplossing moeten zoeken.”
Ik wijs Klaas op de rol die hij vervult binnen zijn familie. Ik weet
dat hij die morele plicht nu eenmaal heeft. Uiteindelijk kan hij er
toch niet onderuit komen en zal hij zijn zus moeten helpen.
“Ik help haar mijn hele leven al,” zegt hij, “en nu ben ik op het
punt gekomen dat ik het niet meer doe. Het is vechten tegen de
bierkaai en ze leert het toch nooit. Ze moet het nu zelf maar eens
een keertje oplossen. Ik vind jou een aardige vent, daar ligt het niet

aan, maar ik ga je niet helpen. Ik weet dat het vervelend voor jou
is, maar ik kan er helaas niets anders van maken.”
Ik probeer hem nog een keer mijn kant van de zaak te laten zien,
maar hij is er totaal ongevoelig voor.
Ik gooi het over een andere boeg. “Pas op, Klaas,” dreig ik, “je
dwingt mij op deze manier straks een verschrikkelijk flauw
spelletje te moeten gaan spelen.”
Klaas geeft me een duidelijk antwoord. “Dat moet je dan maar
doen,” zegt hij. Hij voegt er ook nog aan toe: “Ik ken die spelletjes
echt wel. Denk jij soms dat ik ze ook niet kan spelen?”
“Daar gaat het niet om, Klaas,” zeg ik tegen hem, “ik zeg alleen
maar dat ik het ga doen, als ik geen andere uitweg meer zie.”
Ik probeer het nog maar eens een keer. “Klaas,” begin ik, “als we
flauwe spelletjes gaan spelen, dan is daar uiteindelijk toch niemand
bij gebaat?”
Ik zet mijn opmerking nog wat kracht bij door mijn kant van de
zaak nog eens te belichten. Hij luistert amper en ik smeek hem
zowat als ik vraag: “Klaas toch, je moet toch met me eens zijn dat
er iets moet gebeuren? Je weet dondersgoed dat jouw zus het zelf
niet kan en ik vraag je om hulp. Als jij me niet helpt dan laat je me
toch geen andere keus dan flauwe spelletjes te gaan spelen?”
Klaas reageert laconiek en zegt vlak voor hij de verbinding
verbreekt: “Het maakt me echt niet uit wat je doet en ik zie het
wel. Gegroet.”
Van Klaas hoef ik dus geen hulp te verwachten, maar er moet
wel iets gaan gebeuren. Ik besluit als eerste om zelf maar eens op
jacht te gaan naar een huis voor haar en ik kijk naar zowel huur-
als koopwoningen. In eerste instantie zoek ik binnen Rhoon, maar
al snel krijg ik in de gaten dat zij gelijk heeft. Er is daar werkelijk
niets te vinden. De enige mogelijkheid die ik vind, is inschrijven op
een wachtlijst en als ze geluk heeft, komt ze op z‟n vroegst over
een jaar of drie in aanmerking voor een huurwoning.

Ik breid mijn zoekgebied uit naar gemeenten naast Rhoon en al
snel vind ik een aantal mogelijkheden. Ik neem meteen een optie
op een direct te betrekken huurwoning in Barendrecht, in een
spiksplinternieuwe flat. Ook vind ik daar nog een gemeubileerde
woning, die per direct te betrekken is. Ik vraag de makelaars de
documentatie op te sturen naar mijn huisadres. Ik doe het expres,
want ik weet dat zij de brievenbus leegt en ik hoop dat ze deze
post onderschept.
Als de volgende dag mijn mobiele telefoon gaat, blijkt dat ik het
goed heb ingeschat. Ze is werkelijk in alle staten. “Wil je ons
helemaal in Barendrecht wegstoppen?” schimpt ze. “Dan heb je
het wel heel slecht voor met mij en mijn kind. Als je ons aan de
zelfkant van de maatschappij wilt brengen, dan moet je daar zeker
een woning voor ons huren. Noem je dat helpen? Is dat jouw idee
van een belofte nakomen?”
Het maakt me niet uit. Zelf is ze nog niet verder gekomen dan
klagen over het feit dat ze niet terug kan naar haar dorp.
Bij toeval loop ik tegen een te huur staande, volledig
gemeubileerde vakantiebungalow aan, nog geen tweehonderd
meter bij mijn huis vandaan. Per direct te betrekken.
Ik krijg een idee. Ik ga die bungalow gewoon voor haar huren,
dan kan ik in ieder geval mijn eigen huis weer in.
Ik bel voor de zekerheid eerst mijn advocaat en ik vertel hem wat
ik van plan ben. Hij zegt: “Ik vind het een uitstekend idee. Op
deze manier neem je haar alle wind uit de zeilen. Ook laat je
merken dat je begaan bent met hun lot. En met de keuze van dit
huis blijf je in de buurt van haar kind, dus dat bewijst dat je ook
nog eens begaan bent met haar lot. Mocht je voor een rechter
komen te staan, dan werkt dit zeker in je voordeel.”
Hij raadt me aan om foto‟s van de bungalow te maken. “Dat is
handig, mocht er een zaak komen,” voegt hij eraan toe.
Ik bel de makelaar, maak een afspraak met hem en ik neem een
optie op de bungalow. Direct daarna dicht ik haar een fraaie e-mail

waarin ik aangeef, dat ik de ideale tussenoplossing heb gevonden.
Ik huur de bungalow voor haar en het kind, zodat zij in alle rust
naar een baan en een nieuwe woning kan uitkijken. Het kind kan
gewoon op school blijven tot de nieuwe woonsituatie bekend is en
ik ben in de buurt van het kind, voor het geval ze me nodig heeft.
Het duurt niet lang voordat er een „reply‟ in mijn postvak valt.
Hij begint met: “Ben je nou helemaal van de pot gepleurd...”
Het spel is begonnen. Ik weet het al, maar zij kan het hooguit
vermoeden. Ik ga een hard tegen hard spelletje spelen. Ik kan niet
anders, ik moet wel.
Ik besluit nog één nachtje weg te blijven, maar haar een
voorbode te sturen dat haar iets staat te gebeuren. Ik stuur haar
een sms met de tekst: “Hallo schatje, ik zit nog bij Rutger en ik
neem nog één biertje. Je ziet me wel verschijnen.”
Ik laat haar daarmee, in de wetenschap dat ze niet tegen dit soort
onzekerheden kan, volledig in het ongewisse.
Spelletjes spelen. Week 36, zondag.
Het is de volgende avond wanneer ik mijn huis binnenga. Het is
half acht als ik de woonkamer binnenstap. Zij zit met haar kind
naar de tv te kijken en ze kijkt me heel verbaasd aan. Ze vraagt aan
me: “Wat kom jij hier nou in hemelsnaam doen?”
Ik zeg: “Ik woon hier, weet je wel. En ik ben terug.”
Het kind schrikt zichtbaar en weet in eerste instantie niet wat ze
met me aanmoet. Ik weet niet wat haar moeder haar verteld heeft,
maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik zie aan haar
lichaamstaal dat ze ergens over aan het twijfelen is. Ineens staat ze
op, ze bespringt me en ze klampt zich letterlijk aan me vast.
“Hallo schatje,” zeg ik, “ik ben blij dat ik je weer zie.”
“Ik ben zo blij dat je weer thuis bent, papa,” zegt ze, “ga je nu
nooit meer weg?”

Als blikken kunnen doden, dan had ik dit niet meer in kunnen
tikken, zo vuil als haar moeder me nu aankijkt. Het gaat, zoals ik al
weet, een vreselijke scène worden en ik zet hem in. “Ja wijfie, ik ga
niet meer weg,” zeg ik tegen het kind, “maar jouw moeder wel en
helaas moet jij met haar mee.”
“Vuile asbak,” haalt zij direct uit, “je gaat gewoon mijn kind
misbruiken om je eigen zin door te drijven.”
Ik houd het kind stevig vast en ik kijk haar moeder met een
spottende blik aan. “Ga me niet vertellen dat ik je hier niet voor
gewaarschuwd heb,” zeg ik tegen haar, “ik voel me ook in het
geheel niet schuldig. Als er iemand is die zich schuldig moet
voelen, dan ben jij het wel. Ik heb een streep getrokken en vanaf
nu kom ik alleen nog maar op voor mijn eigen belangen.”
Ze kent me inmiddels goed genoeg om te weten dat het me ernst
is en ze probeert iets anders. “Kunnen we hier niet als
volwassenen over praten?” vraagt ze.
Ik antwoord: “Volgens mij zijn we dat stadium allang voorbij.
Het is al een dag of twaalf dat ik dat probeer. Ik zie niets en ik
hoor niets. Maar goed, laten we het nog maar eens een keertje
proberen. Ik ben er nu toch.”
Het gesprek ontaardt echter binnen enkele momenten in een
ordinaire ruzie. Het kind zit op mijn schoot en ze bemoeit zich
ermee. Ze vindt dat haar moeder en ik niet van die lelijke dingen
tegen elkaar moeten zeggen.
Ineens stapt ze van mijn schoot af en ze gaat demonstratief bij
haar moeder zitten. Het kind trekt duidelijk partij en kijkt mij met
een verwijtende blik aan. Haar moeder maakt me weer het verwijt
dat ik het kind in de ruzie betrek.
Ik beaam het en ik zeg tegen haar: “Stuur het kind dan ook naar
boven. Dan kunnen wij als twee volwassenen elkaar ongeremd en
ongecensureerd voor rotte vis uitmaken. Dat is het toch, wat jij
wilt? Niet constructief naar een oplossing zoeken, maar gewoon
lekker janken en hardop schelden?”

In plaats van het kind weg te sturen, drukt ze het nog vaster
tegen zich aan. Alsof het kind haar voor mij moet beschermen. Ik
besluit de wijste te zijn en ik zeg tegen het kind: “Ik moet met je
moeder alleen praten, een „grote mensen‟-gesprek voeren. Weet je
wel, van die gesprekken waar jouw moeder en ik er de laatste tijd
iets te veel van gehad hebben. Ik wil dan ook dat je nu direct naar
je kamer gaat en ik duld geen tegenspraak.”
Ik kijk het kind dwingend aan en ze gehoorzaamt. Ze staat met
duidelijke tegenzin op. “Gaan jullie het uitmaken?” vraagt ze bij
het verlaten van de kamer.
De deur is nog niet dicht of ze begint me uit te foeteren. Ze
dreigt dat ze 112 gaat bellen en dat de politie me er wel uit zal
gooien.
Ik lach haar midden in haar gezicht uit, waardoor ze mogelijk
nog kwader wordt. Ik zeg: “Ik ben de brave, liefhebbende
huisvader die terugkomt naar zijn gezin. We hebben een ruzie
gehad, dat is waar, maar ik kom terug met de intentie om het goed
te maken. We zijn nota bene net getrouwd. Denk jij werkelijk dat
je een zodanig verhaal kunt ophangen dat ze me eruit gooien? Ik
hoop het overigens wel, want dan gebeurt er tenminste iets.”
Ik kijk haar spottend aan. “Bel dan,” sar ik haar, “alsjeblieft, bel
dan.”
Ik ga door. “Je hebt een beetje buiten de waard gerekend,” zeg
ik, “hoe lang denk je dat ik met me laat sollen? Tot op heden ben
ik ervan uitgegaan dat we dingen als volwassen mensen kunnen
oplossen, ik zie echter helemaal niets gebeuren. Je weigert elke
medewerking en je jankt alleen maar dat je nergens naartoe kunt
en dat je niets meer hebt. Er rest mij niets anders meer dan jou er
gewoon uit te pesten en dat is wat ik nu ga doen. Ongeacht de
consequenties, ongeacht jouw opvatting daarover en ongeacht wat
het met je kind gaat doen. Het is jouw keuze om een spelletje met
me te spelen en je kent me goed genoeg om te weten wat dat
betekent. Alles wat je doet of verzint laat me volledig koud. Wat je
ook doet of welk argument je ook aandraagt.”

Ik voeg er ook nog aan toe: “By the way, morgen heb ik een
afspraak met de makelaar om die vakantiebungalow voor je te
huren. Het kan me niet schelen of je het ermee eens bent of niet,
ik huur hem gewoon. Jij gaat daar fijn met je kind wonen, al moet
ik je er aan je haren naartoe slepen.”
Ze gaat, zoals verwacht, volledig door het lint. Ze vertelt me dat
ze die bungalow zeker niet ingaat. Als ik haar dwing met fysiek
geweld, dan zal ze vechten tot ze er dood bij neervalt. Ik ben een
harteloze etter en ik heb geen enkel gevoel voor haar situatie en
dat van haar kind. Ze trekt haar arsenaal nog verder open en ze
begint me te beschimpen. Ineens ben ik een waardeloze minnaar.
Ik ben impotent, zielig en ik heb een heel klein dingetje. Ze vertelt
me door wat voor hel ze is gegaan. Hoe erg het is om elke avond
met me naar bed te moeten en hoe erg het is om elke ochtend
naast me wakker te worden.
Het maakt me niet uit wat ze zegt en het raakt me nauwelijks. Ik
glimlach naar haar en ik kan het niet laten een pesterige opmerking
te maken. Ik zeg: “Natuurlijk schat, ik hou ook heel veel van jou.”
God, wat is ze boos. Ze blijft maar razen en tieren. Ze doet maar
en ik doe net alsof ik niets hoor. Ik pak mijn laptop en ik ga
demonstratief aan de grote tafel zitten. Zij loopt scheldend heen
en weer terwijl ik haar volledig negeer. Ineens gaat ze naar boven,
waarschijnlijk haar kind instoppen. “Even rust,” denk ik bij mezelf
en ik ga naar de keuken om een kop thee voor mezelf te maken.
Even later komt ze de huiskamer weer binnen en ze kijkt me
verwijtend aan. Ik verwacht dat ze weer tegen me gaat foeteren,
maar na verloop van tijd gaat ze voor de tv zitten. Ik doe net alsof
ik een beetje op het internet surf, maar natuurlijk heb ik mijn
gedachten er niet bij. Ik ben benieuwd wat het volgende is, dat er
gaat gebeuren.
Na een klein uurtje gaat de voordeurbel. Ik heb niet eens lang
hoeven te wachten, want haar twee broers komen op bezoek. Ze
zijn gealarmeerd door het kind.

Het wordt handjeklap. Niet tussen haar en mij, maar tussen
Klaas en mij. Commitments over en weer worden omgezet in geld
en in een verdeling van spullen. Hij vraagt me hoeveel haar vertrek
me waard is. Bloedgeld noemt hij het, een afkoopsom voor mijn
geweten. De familie is het roerend over één ding eens, de prijs die
ik moet gaan betalen, moet hoog zijn, erg hoog. Want wat ik ook
ga betalen, het zal nooit genoeg zijn om al het leed, dat ik heb
veroorzaakt, te compenseren.
Desondanks is Klaas redelijk goed in staat aan al dat leed een
prijs te koppelen. Het is net zo hoog als het bedrag dat ik hem al
eerder heb voorgesteld. Ik twijfel dan ook geen seconde en ik ga
direct akkoord. Ik loop naar de computer en ik type de gemaakte
afspraken in. Het komt er in het kort op neer dat zij instemt met
een echtscheiding, ik het overeengekomen bedrag betaal, zij wat
spullen meeneemt, zij mijn huis uiterlijk over een maand verlaat en
dat we elkaar finale kwijting verlenen.
Ik print de tekst in tweevoud uit, één exemplaar voor haar en één
exemplaar voor mij. Mijn opluchting is groot wanneer de
handtekeningen op papier worden gezet.
Tegelijk bekruipt me het triomfantelijke gevoel dat hoort bij een
overwinning. Ik kan het niet helpen, het gebeurt me gewoon. De
aard van het beestje, zal ik maar zeggen. Want als ik ga spelen, dan
doe ik er ook alles aan om te winnen en ik heb mijn zin gekregen.
Klaas maakt me een verwijt. Hij vindt dat ik een vuil spelletje heb
gespeeld, over de rug van een onschuldig kind. Feitelijk heeft hij
gelijk en ik heb hem dat niet alleen verteld, maar er ook voor
gewaarschuwd. Meerdere malen zelfs.
Ik beaam zijn aantijging en ik voeg eraan toe dat niet ik het ben,
die ervoor gekozen heeft om spelletjes te gaan spelen.
Eventjes lijkt hij echt boos te worden. “Je doet zoiets niet als er
een onschuldig kind bij betrokken is,” zegt hij met een verwijtende
blik.

“Precies,” reageer ik in een ogenblik, “daar ben ik het volledig
mee eens.”
Het sarcasme druipt van mijn opmerking af. Ik kan niet aan hem
zien of hij de strekking van mijn opmerking begrijpt of wil
begrijpen.
Twee verschillende vrouwen.
Terwijl ik me in mijn smalle bedje omdraai, haal ik het beeld van
haar, zoals ze er gisteravond bijzat, voor mijn geest en ik zet het af
tegen het beeld van de vrouw, die ik zeven maanden geleden heb
leren kennen. Het lijken wel totaal verschillende vrouwen. Zo
mooi als ze was toen ik haar voor het eerst zag, zo slecht ziet ze er
nu uit. Ze was altijd al heel erg slank, maar nu is ze heel erg mager.
Haar wangen zijn ingevallen en haar ogen liggen diep. De zorgen
zijn direct van haar gezicht af te lezen. Maar dat zijn slechts de
uiterlijke kenmerken. Het onderlinge begrip dat wij voor elkaar
hadden is ook volledig verdwenen. We maakten alleen nog maar
ruzie. Heftige ruzie. Of we zeiden maar niets meer tegen elkaar.
Helemaal niets.
Net als gisteravond. Vanaf het moment dat haar broers het huis
binnenkwamen, heeft ze nauwelijks nog iets gezegd. Sterker nog,
ze heeft zich nauwelijks met iets bemoeid.
Ik sprak met Klaas over haar alsof ze één of andere patiënt is, die
niet bij machte is een woordje mee te spreken. Net alsof twee
doctoren een inhoudelijk en ingewikkeld probleem bespreken in
het bijzijn van hun patiënt.
De ene: “Collega, wat denk jij? Zullen we snijden of zagen?”
De andere antwoordt: “In mijn optiek is snijden het beste.”
De eerste knikt daarop bevestigend en besluit de patiënt ook van
de keuze op de hoogte te brengen. “Het wordt snijden,” meldt hij

de patiënt op een manier, die geen enkele reactie of tegenwerping
vraagt.
Zij zat er maar bij. Volkomen onbewogen. Tot aan haar gevraagd
werd of er nog persoonlijke dingen waren die ze per se mee wil
nemen. Ze zei: “De Harley-Davidson.”
De Harley had ik weliswaar voor haar gekocht, maar niet aan
haar gegeven. Ik weigerde dan ook resoluut. “Maar het is mijn
Harley,” protesteerde ze emotioneel, “ik heb hem nota bene als
cadeau voor mijn huwelijk gekregen!”
Ik reageerde direct en ik zei tegen Klaas: “Over mijn lijk. Een
Harley-Davidson heeft in mijn optiek niets te maken met haar op
de rit zetten. Jullie kunnen op je kop gaan staan, die Harley is van
mij en hij blijft hier.”
Mijn standpunt was helder en Klaas knikte begrijpend. Hij zei
dwingend tegen zijn zus: “De Harley blijft hier.”
Ik verwachtte nog een tegenreactie van haar, maar die bleef uit.
Ze zat alweer voor zich uit te staren.
Ze krijgt van mij een heel mooi, met de hand geborduurd jurkje. Het staat
haar geweldig en ze is er helemaal mee in haar sas. Ze gaat het dragen met
Kerstmis.
Ineens is ze haar jurkje kwijt, omdat ik het per ongeluk meegenomen had
naar het oosten. Ik had het gevonden tussen mijn kleren en ik had het nog aan
Andries laten zien. Ik vroeg hem hoe het me zou staan.
“Heel goed, denk ik,” grapte hij, “maar het is nogal kort. Dan moet je wel
je benen scheren of zwarte panty‟s aandoen.”
Ze vraagt me twee keer per e-mail of ik weet waar haar jurkje is. Ik doe
alsof mijn neus bloedt en ik kan het niet laten om voor haar te verzwijgen dat
ik het heb. Ik begrijp niet dat ze zich, in deze situatie, druk kan maken over
een jurkje. Ik begrijp sowieso niet dat ze het heeft gemist.
De afspraken zijn gemaakt en de handtekeningen staan op
papier. Ik pak mijn computer in en ik loop nog even naar de

adkamer om wat toiletspullen te pakken. Klaas en Tom blijven
met hun zus aan de grote tafel zitten. Ik kom terug om afscheid te
nemen en Klaas staat op om me uit te laten.
Zij komt achter Klaas en mij aan. “Heb je echt geen idee waar
mijn jurkje is?” vraagt ze aan me, wanneer ik de deur uitloop.
Haar kind, het arme kind.
Gelukkig is nu alles helder en duidelijk afgesproken. De grote lijn
staat op papier en nu hoeft de zaak alleen nog maar afgewikkeld te
worden. Ik mijmer nog een beetje door en ik denk aan het kind,
haar kind.
Het arme kind. Papa noemt ze me. Ik wist niet wat het was om
een kind te hebben, want ik heb er zelf nooit één gehad. In eerste
instantie moest ik haar kind voor lief nemen, want het was een
„package deal‟. Ik kreeg het kind tenslotte tegelijk met haar
moeder.
Met de tijd veranderde mijn gevoel echter voor het kind. Ik ging
zelfs om haar geven. Ik merkte dat ik het leuk begon te vinden om
dingen met het kind te doen.
Andersom was het ook zo en de band tussen mij en het kind
werd steeds sterker. Het kind was door mijn invloed en
bemoeienis veel evenwichtiger geworden in vergelijking met toen
ik haar net had leren kennen. Ik had het niet bewust gedaan, maar
ik had het kind in bescherming genomen tegen het inconsequente
en wispelturige gedrag van haar moeder. Er ontstond een stabiele
en rustige situatie, waarin het kind duidelijk gedijde. Haar moeder
begreep er echter niets van en ze kon het maar niet waarderen, hoe
het kind en ik met elkaar omgingen.
Het is pas sinds kort dat ik me in de volle omvang realiseer wat
het kind al voor haar kiezen heeft gekregen. Erger nog, ik realiseer
me ook wie dat heeft gedaan!

Het kind heeft haar moeder niet kunnen uitkiezen. Ze is net
negen jaar geworden en ik denk dat ik weet wat het lot van het
kind wordt. Ze krijgt waarschijnlijk dezelfde problemen als haar
moeder.
Ik realiseer me ook dat ik voor het kind niets meer kan
betekenen. Ik verlaat haar moeder en die kan niet anders dan haar
kind met zich meenemen. Ik zou graag een positieve bijdrage
willen blijven geven aan de opvoeding van dit kind, maar dat is
helaas niet haalbaar. Ik weet dat en haar broers weten dat. Het
kind heeft rust en stabiliteit nodig. En met de scheiding die komen
gaat, bereik ik exact het tegenovergestelde. Ik kan maar één ding
doen om de schade te beperken. De band tussen mij en het kind
mag niet nog hechter worden en ik kan niets anders doen dan zo
snel mogelijk alle banden verbreken.
Dat haar familie is begaan met het kind is me inmiddels meer dan
duidelijk geworden. Zij weten namelijk precies hoe haar moeder in
elkaar zit. Ze kunnen niet anders dan zich erbij neerleggen en er
voor het kind het beste van proberen te maken. Het is daarom, dat
het kind zo vaak bij haar broers of oma logeert.
Tom had terloops eens een opmerking gemaakt toen ik hem mijn
visie gaf op de onrust van het kind. Hij zei: “Als ze bij mij is, dan
is het een heel lief en rustig kind en ik heb er werkelijk geen
omkijken naar. Geen onvertogen woord krijg ik en als ik haar
ergens om vraag, dan doet ze het direct. Pas als het moment
aanbreekt dat ze weer naar huis toe moet, dan wordt ze onrustig,
hyperactief en zelfs recalcitrant.”
Haar moeder had mij al verteld dat het kind altijd al
aanpassingsproblemen had als het uit logeren was geweest en dat
het er nu eenmaal bij hoorde. Ik begrijp nu pas het waarom ervan.
Het kind heeft geen problemen met het afscheid nemen van
degenen, bij wie ze gelogeerd heeft, maar reageert op het feit dat
ze terug moet naar haar moeder.

Mijn telefoon gaat. Het is oma Connie, de oma van het kind.
“Ach Gijs, wat heb ik een verdriet,” begint ze tegen me, “is er dan
geen enkele oplossing? Het is zo verschrikkelijk wat er gebeurt,
mijn hart breekt ervan.”
Ik begin haar uit te leggen wat er voorgevallen is tussen haar
dochter en mij. Ze laat me echter niet uitpraten en ze onderbreekt
me: “Ik ken mijn dochter als geen ander en ik begrijp heel goed
dat je haar verlaat. Dat hoef je me echt niet uit te leggen.”
Ik sta perplex en ik weet niet wat ik hoor. “Waarom bel je me
dan?” vraag ik haar verbaasd.
“Het kind is weer eens voor de zoveelste keer op een
verschrikkelijke manier de dupe,” zegt ze, “en ik zie hoe goed het
kind gedijt bij jou. Als ik me vervolgens realiseer dat het kind weer
terug moet naar de oude situatie, dan breekt mijn hart. Is er
helemaal niets meer aan te doen?”
Ik krijg het idee dat ze aanstuurt op een verzoening, dus ik leg
haar weer uit dat ik niet verder wil met haar dochter. Ik kom niet
ver, want weer onderbreekt ze me. Ze verzekert me dat ze me
begrijpt en vrede heeft met mijn beslissing. Ze vraagt me haar
slechts één ding te beloven: “Er te zijn voor het kind als dat me
nodig heeft.”
Ik draai me nog eens om en zie dat het pas half acht is. Ik heb
weliswaar mijn zin gekregen en ik ben definitief van haar verlost.
Toch heb ik slecht geslapen. Ik maal maar door. Wat is het toch
dat me dwars zit?
Het is een emotionele tijd geweest. In iets meer dan zeven
maanden tijd verliefd, verloofd, getrouwd én gescheiden. Met
pieken en dalen, waarbij de pieken extreem hoog waren. Helaas
waren de dalen net zo extreem diep.
Wat is er allemaal niet gebeurd? Het maalt maar door. Ik besluit
het maar eens van me af te schrijven. Dan raak ik het wellicht
kwijt. Wie weet, maak ik er ooit nog eens een boek van.

5. Getrouwd, gelukkig. Gelukkig, getrouwd.
Getrouwd. Week 24, zondag.
Ik word zoals gewoonlijk vroeg wakker en ik lig tegen mijn
kersverse echtgenote „aangenapt‟. „Nappen‟, het is het werkwoord
dat wij voor onszelf hebben verzonnen en het is synoniem voor de
wijze waarop ik met haar slaap. Het is een verbastering van
zuignappen. In een lepeltjeslepeltje houding, ik achter haar en zij in
mijn schoot, en met mijn armen strak om haar heen, slaap ik altijd
in. Dat niet alleen, maar meestal word ik ook zo wakker. En tegen
iedereen die het maar horen wil, vertel ik het. Hoe bijzonder het is
dat wij, ja wij, samen in één bed slapen. Iets dat we vroeger allebei
nooit deden. Zo veel behoefte als we vroeger hadden aan ruimte,
zo klein is de ruimte die we nu nodig hebben.
Ik ruik eens aan haar mooie donkere haar en ik bedenk me hoe
blij ik ben, dat we uiteindelijk toch met elkaar getrouwd zijn.
Gisteren zei ze „ja‟ tegen me. Als officiële bevestiging van de
bijzondere band die wij hebben. In het fraaie gemeentehuis in de
Herenstraat in Voorburg. Ten overstaan van de ambtenaar van de
burgerlijke stand en onze familie en vrienden.
Een acht meter lange „streched‟ limousine van Amerikaanse
makelij, onze trouwauto, haalt het gehele gezelschap in Stompwijk
op. Dat bestaat uit het bruidspaar, mijn beste vriend en getuige
met zijn vrouw, haar beste vriendin en getuige met haar vriend en
haar kind, vergezeld door de oudste dochter van haar getuige.
Acht mensen in totaal en we hebben dan ook meer dan genoeg
ruimte in de limousine, waar de champagne, ondanks het relatief
vroege tijdstip, al klaar staat.

De zon schijnt volop en er is geen wolkje aan de lucht te zien.
We rijden langs het kanaal naar Voorburg. We rijden de kleine
brug aan de Kerkstraat over en dat gaat maar net. Vervolgens
rijden we de Herenstraat in, maar de limousine is te lang om de
draai te maken en hij kan niet op een normale manier voor de deur
van het stadhuis komen. Ik denk dat we moeten gaan lopen, maar
de chauffeur geeft zich niet gewonnen. Er ligt een pad in de tuin
van de kerk en dit pad ligt in het verlengde van het stadhuis. De
chauffeur denkt dat we over dit pad precies voor de deur kunnen
komen.
Het is al druk in de Herenstraat en we baren veel opzien met
onze limousine. Zeker nu het ding daar staat en geen enkele kant
meer op kan. De limousine is voorzien van donker glas en je kunt
alleen maar van binnen naar buiten kijken. Het is een hilarisch
gezicht, al die mensen die van heel dichtbij proberen naar binnen
te kijken, waarbij sommigen zelfs hun neus tegen het glas aan
drukken.
Na een kleine verbouwing van twee terrassen en het verplaatsen
van een aantal tafels, stoelen en plantenbakken, lukt het de
limousine op het tuinpad van de kerk te komen. De draai gaat
maar net, de auto moet een keer of zes steken. Ook dat blijkt een
bijzonder schouwspel te zijn, want er staan, buiten onze families,
heel veel mensen te kijken als wij uitstappen.
Dat we opzien baren blijkt uit het aantal „vreemden‟ die ons
complimenteren met onze verschijning. De gemiddelde boodschap
is dat ze niet vaak zo‟n mooi bruidspaar hebben gezien. Het
verbaast me niets, want zeker zij ziet er heel bijzonder uit. Haar
doorschijnend gewaad laat meer zien dan het verhult, zonder
ordinair te zijn. Het is een doorschijnend topje met daarover
alweer een doorschijnend hesje, waardoor je net niets ziet. Haar
platte buik is bloot en ze heeft een lage, brede heupbroek aan van
hetzelfde materiaal als het hesje. Door alle lagen is er ook hier net
niets te zien. Ik loop dan ook zo trots als een pauw naast haar.

We begroeten onze families en we betreden het stadhuis. We
worden de fraaie trouwzaal in geleid, waar de ceremonie
plaatsvindt. We kennen de ambtenaar van de burgerlijke stand al,
ze was bij ons thuis geweest, en ze begroet ons hartelijk.
De ceremonie vangt aan en de ambtenaar houdt een heel mooie
toespraak. Ik kijk mijn bruid aan en er schiet een brok in mijn keel.
Ik zie aan haar prachtige ogen hoe de woorden van de ambtenaar
haar ook raken. De ambtenaar verwoordt exact wat wij voor elkaar
voelen. Het commitment dat we elkaar gegeven hebben, ons
gevoel voor elkaar, wat ons in elkaar trekt, wat ons aan elkaar
bindt. Ze gaat ook in op hoe wij vanaf nu met ons leven om willen
gaan. Open, eerlijk en met wederzijds respect. Elkaar voldoende
ruimte latend, zijn wij de perfecte aanvulling op elkaar. Kortom, ze
verwoordt precies wat voor een bijzondere band wij met elkaar
hebben.
Bizar, verschrikkelijk, ongelooflijk.
Ik kijk op de wekker en ik zie dat het pas half zeven is. Ik doezel
nog even door, terwijl zij in mijn schoot ligt te slapen. In
gedachten ga ik terug naar de periode, waarin we elkaar net hebben
leren kennen en elkaar aan het ontdekken zijn.
Bizar, verschrikkelijk, ongelooflijk. Ik heb geen woorden voor
het gevoel waarmee ik word overspoeld als ik met haar vrij. Elke
keer anders, elke keer heftiger. Ik breng uren met haar door op
haar groene stoel, aan elkaar vastgeplakt alsof we twee Pritt
plakstiften zijn. Een normaal mens zou er pijn in zijn nek van
krijgen, maar ik niet. Zij ook niet, althans, ik heb haar nooit horen
klagen.
Integendeel.

Het zijn vreemde dagen. Overdag is ze in mijn hoofd en is ze het
enige waaraan ik kan denken. Al het andere boeit me niet. Ik kan
nergens mijn aandacht op vasthouden en ik functioneer werkelijk
voor geen meter. Het enige waaraan ik kan denken, is het moment
dat ik weer bij haar kan zijn en haar weer kan aanraken. Ik ga elke
avond naar haar toe en ik gedraag me in eerste instantie als een
gewone vriend voor het kind, niet haar „lover‟. Maar dat vind ik
niet erg, zolang ik maar bij haar in de buurt kan zijn.
Wanneer het kind op bed ligt, dan begint het. Ik ga met haar
werkelijk door elk denkbare barrière. We proberen rekening te
houden met het kind dat op bed ligt en hopelijk slaapt. Echter,
elke keer gaan we over het punt heen, dat we nergens rekening
meer mee kunnen houden. Telkens weer nemen we ons voor om
het niet meer zover te laten komen. En elke keer weer mislukt het
en overschrijden we die denkbeeldige lijn.
Omwille van het kind vindt zij het niet goed dat ik bij haar blijf
slapen. We verliezen echter elk gevoel voor tijd en het is elke keer
al vreselijk laat wanneer ik naar huis toe ga om nog een paar
uurtjes te slapen.
Afscheid nemen valt me erg moeilijk en wordt daardoor een
bijzonder ritueel. Bij elke trede van de trap of stap naar de
voordeur geef ik haar de „laatste‟ zoen. Elke „laatste‟ zoen mondt
uit in een hernieuwde vrijpartij, met als gevolg dat er opnieuw
afscheid genomen moet worden.
Wanneer ik in de auto zit of thuis ben komt direct het smsverkeer
op gang. Het aantal keren dat ik tegelijk met haar een sms
stuur is zo talrijk, dat er van toeval geen sprake meer kan zijn.
Ik weet zeker dat de band die ik met haar heb, verder gaat dan
een gewone verliefdheid en zij denkt er precies hetzelfde over. We
zijn elkaars perfecte soulmates.
Ik heb zo‟n bijzondere band met haar. Ik weet het en ik voel het.
En hoe bijzonder onze band is, wordt door een onbekende kracht

zelfs bewezen. Ik zit, zoals gewoonlijk, met haar op de groene
stoel als ze aan me vraagt: “Voel jij het ook?”
Ik kijk haar aan met een blik van „hoe bedoel je?‟.
Ze vraagt me mijn hand op te steken, net alsof je „ho‟ zegt. Zij
houdt haar hand voor de mijne, zo‟n tien centimeter ruimte latend.
“Voel je het?” vraagt ze. “Die tinteling?”
Ik kijk haar in eerste instantie vreemd aan, want ik begrijp het
niet. Maar ineens voel ik het ook. Ik ervaar een vreemd, warm,
tintelend gevoel, net alsof er een of ander energieveld tussenzit.
Ze heeft wel vaker tegen me gezegd: “Wat doe je toch met me?
Als je me aanraakt is het net of je in me zit in plaats van aan me.”
Het enige dat het toen deed was het strelen van mijn ego, maar ik
had er verder nooit aandacht aan geschonken.
We experimenteren ermee en we gaan ermee spelen. Ik kan haar
voelen en laten voelen, zonder haar aan te raken en dat zelfs over
grotere afstand. Ik merk dat ik het kan besturen, zelfs aan- en
afzetten. Ik plaag haar er regelmatig mee, zeker nadat ik heb
uitgevonden dat ik beter kan zenden dan ontvangen. En zij is een
betere ontvanger.
Ik neem weer eens afscheid van haar omdat ik een poging ga
doen om wat te werken. Het wordt natuurlijk weer zo‟n afscheid,
die een eeuwigheid in beslag neemt. Bij de voordeur gekomen
scheur ik mezelf als het ware van haar los en ik stap in mijn auto.
Als ik wegrijd, voel ik op de één of andere manier haar wezen nog
in mezelf achterblijven.
Ik rijd de snelweg op. Het gevoel zit er nog steeds, maar het ebt
langzaam weg. Ik wil dat niet en ik probeer het vast te houden. Ik
concentreer me op haar en in gedachten trek ik haar tegen me aan.
Het lukt, want ineens zit het er weer.
Ongeveer een half uur later rijd ik in de buurt van Delft. Het
gevoel zit er nog steeds maar de intensiteit verandert. Ik ga ermee
zitten „spelen‟. Terwijl ik me op haar concentreer, denk ik: “Eens

kijken of er iets waar is van die verhalen rondom connecties en
zo.”
Ik „stuur‟ haar „energie‟ zonder enige terughoudendheid. „Sturen‟,
„energie‟? Ik weet niet hoe ik het doe, waarom ik het doe, hoe het
heet of verklaard kan worden, maar ik doe het gewoon. Ik kijk op
de klok van mijn auto en ik zie dat het precies elf uur is. Ik besteed
er geen aandacht meer aan en kort daarna begint het gevoel te
verdwijnen. Ik ben vlak bij kantoor en ik probeer het daarom ook
niet meer vast te houden, ik ga tenslotte proberen te werken.
Als ik even later op kantoor kom, is het helemaal verdwenen. Ik
neem een kopje koffie, praat wat bij met mijn collega‟s en ik pak
mijn laptop uit. Ik zet hem aan en als eerste start ik mijn emailprogramma.
Ik open mijn e-mailbox en als eerste zie ik dat ik
een e-mail heb van haar. Ze schrijft: “Ik zit net achter mijn bureau
te werken en ineens krijg ik het Spaans benauwd. Ik kan het niet
verklaren, maar het is net alsof jij weer met je gedachten hebt
zitten donderjagen. Alleen dit keer heel heftig en intens. Ik ben
naar buiten gelopen, de frisse lucht in en pas na een paar minuten
was het weg. Gek hè?”
Ik stuur haar een reply: “Hoe laat was dat precies?”
Ik wist al welk antwoord ik zou krijgen: “Precies 11:00 uur.”
Zij stuurt mij nog een e-mail met een bijlage. Het gaat over
tweelingzielen. Ik lees het artikel en ik herken bijna alle punten
waaraan voldaan moet worden om een relatie een
tweelingzielrelatie te noemen. Het kan niet missen, het artikel gaat
over haar en mij.
Weer verbaast het me niets. Immers, alles klopt toch aan ons?
Herkenning van de tweelingziel:
Een ontmoeting tussen tweelingzielen en de herkenning is niet
hetzelfde. Tweelingzielen kunnen elkaar ontmoet hebben, zonder
dat (wederzijdse) herkenning plaats vindt. De herkenning is pas
mogelijk als beiden al een voldoende mate van zelfbewustzijn
hebben ontwikkeld. Is deze fase nog niet aangebroken, dan kunnen

ze een relatie hebben zonder te beseffen, dat ze tweelingziel zijn.
Mogelijk is er wel sprake van aantrekkingskracht. De herkenning is
een heftig moment, vaak omschreven als „liefde op het eerste
gezicht‟. In bijna alle boeken staan er voorbeeldverhalen van deze
gebeurtenissen. Vaak wel erg romantisch omschreven, zodat het
verschil tussen die „liefde op het eerste gezicht‟ en een
zielsherkenning vervaagt. De vraag die vervolgens opkomt, is hoe
een tweelingziel te herkennen is. Maar er wordt ook gezegd dat bij
wederzijdse herkenning enige vorm van twijfel niet meer bestaat. De
betrokkenen weten, vanuit hun intuïtie, vanaf dat moment absoluut
zeker wat eraan de hand is.
Herkenningspunten:
Fundamenteel gevoel van eenheid in de relatie.
Gaan samen als één vooruit.
Dezelfde graad van geestelijke ontwikkeling.
Het blijven twee individuen; ze complementeren elkaar.
Je weet dat deze relatie een doel heeft, hoewel dit doel zich pas
later kan ontvouwen.
Zielsliefde gaat verder dan „romantische liefde‟, c.q. verliefdheid.
Men doet elkaar niet opzettelijk pijn, geen steken onder water,
geen behoefte elkaar te straffen.
Men voelt de pijn van elkaar, dus de pijn van de ander moet
z.s.m. opgelost worden. T.b.v. het geheel.
Gelijke aard, of juist complementair.
Dezelfde wilskracht in crisissituaties.
Strijd wordt snel bijgelegd en tot op de bodem uitgepraat.
Onvoorwaardelijke liefde naar elkaar.
Het kind vertoeft regelmatig bij haar vader. Elke keer als het kind
weg is, dan ben ik met haar in mijn huis. De weergoden zijn ons
gunstig gezind en het is over het algemeen heel mooi weer. Ik
breng hele dagen met haar door op het terras en in de tuin. We
hoeven helemaal niets en we doen dan ook helemaal niets. We
gaan zo erg in elkaar op, dat ons idee van tijd helemaal vervaagt.
Ik voer lange gesprekken met haar. Over toeval, spiritualiteit, ons
verleden, wat het met ons gedaan heeft, normen en waarden,
vriendschappen, familie, en nog veel meer. Telkens weer verbaas
ik me over het feit, dat ik me zo goed voel bij haar. Ik vul haar

perfect aan en zij mij. Ze begrijpt me volledig en ik laat haar, voor
het eerst dat ik dat een vrouw toesta, helemaal bij me naar binnen
kijken. Ze oordeelt niet, althans, ze geeft me nooit het gevoel dat
ze dat doet. Ik ervaar hetgeen ze zegt als zuiver opbouwende
kritiek, positief bedoeld.
Geweldig vind ik het, dat ik mijn „andere‟ kant gewoon kan laten
zien, zonder dat ik het risico loop erop afgebrand te worden.
Ze heeft een verrassende kijk op dingen. Ze kan enorm fanatiek
worden als ze haar mening verkondigt. Het is dan duidelijk aan
haar te zien, want haar body language spreekt dan boekdelen. Haar
ogen schieten vuur en ze gaat harder praten.
Zo vertel ik haar hoe ik mijn alimentatieplicht ooit heb
afgekocht. Ze reageert ogenblikkelijk en ze laat haar afkeer zeer
duidelijk blijken. “Alimentatie afkopen?” vraagt ze met een
gezicht, waar haar afkeer met bakken van afdruipt. “Heb je dat
gedaan? Pakte die ex van jou gewoon geld van je aan?”
Ik probeer haar er de redelijkheid van in te laten zien en ik zeg:
“Ik ben dertien jaar met Iris getrouwd geweest. Ik heb in die tijd
mijn maatschappelijke carrière doorgezet. Zij niet en daar wordt ze
met de echtscheiding min of meer de dupe van. Natuurlijk had ik
huwelijkse voorwaarden, maar moreel vind ik dat ze recht heeft op
een deel van wat samen opgebouwd is. Ik vind dan ook dat ik het
goed heb opgelost.”
Ik voeg er nog aan toe: “Iris vindt dat trouwens ook.”
Haar afkeur neemt door mijn betoog alleen maar toe en ze zegt:
“Dat zegt een heleboel over jou, maar helaas ook van alles over
jouw ex. Want weet je wat dat over haar zegt? Jouw ex is dus ook
al weer zo‟n wijf, die haar hand ophoudt als ze door haar man de
deur is uitgepleurd. Dat soort wijven zijn geen knip voor hun neus
waard. Ga je die een bak geld meegeven, alleen maar omdat ze het
een tijdje goed hebben gehad? Moeten ze daarom tot in hun graf
verwend worden? Weet je wat voor minachting ik daarvoor heb?
Voor die wijven? Ze helpen door exorbitante bedragen te eisen

hun ex-mannen zowat naar de sodemieter omdat ze te belazerd
zijn om hun klauwen te laten wapperen. Ziek vind ik het.”
Hoho, hoho, hoho,” lach ik en ik roep haar een halt toe. “Ik
begrijp je boodschap, hoor. Je gespierde taal is me volledig helder.
Maar je praat tegen mij, hoor! Rustig maar.”
“Maar ik ben nog niet klaar,” vervolgt ze haar relaas, “weet je
hoe ik dat zou doen? Stel, ik woon hier samen met jou en jij trapt
me, om wat voor reden dan ook, de deur uit. Denk jij dan dat ik
ook maar één cent van jou zou aannemen? Mooi niet, dat is mijn
eer te na. Daarvoor ben ik veel te trots.”
Ik moet er werkelijk hard om lachen en ik zeg met een grote
grijns: “Ik ben blij dat er nog vrouwen met ballen bestaan, zoals jij.
Maar ik weet ook dat de regels van het spel nu eenmaal zo zijn en
ik leg me daar maar gewoon bij neer.”
“Bovendien,” voeg ik eraan toe, “geld doet rare dingen met
mensen. Zeg nooit, nooit!”
We praten vaker over dit onderwerp en soortgelijke zaken. Ze
verkondigt haar mening tegen wie het maar horen wil, zo ook
tegen mijn zus. Die had tegen mij gezegd: “Zozo, Gijsbertus. Dat
is een pittige tante, die je nu aan de haak hebt geslagen. Volledig
selfsupporting en ook nog met een mening. Dat is zeker wel
wennen, hè broertje? Een vrouw te hebben die jou iets vertelt in
plaats van andersom.”
Ik lach om haar opmerking en ik geef haar gelijk. Ik vertel mijn
zus ook hoe goed we elkaar aanvullen en dat we aan elkaar
gewaagd zijn. We zullen of op hoge toppen verkeren of in heel
diepe dalen terechtkomen. Het wordt het één of het ander, iets
anders bestaat er niet. Maar de basis voor onze relatie is dat we
altijd open en eerlijk naar elkaar zullen zijn en elkaar volledig
zullen respecteren. Natuurlijk zullen wij ook wel eens een
meningsverschil krijgen, maar met dit als gegeven kan het toch
nooit stuk?

Mijn zus kijkt me een beetje meewarig aan en ze zegt: “Tuurlijk
broertje, als jij er maar gelukkig mee bent.”
Een ander populair onderwerp is hoe ik omga met mijn familie
en vrienden. “Ach, lieverd,” zeg ze op een gegeven ogenblik tegen
me, “je hebt het zelf niet eens in de gaten, maar je bent veel te
goed voor deze wereld. Iedereen vindt het maar gewoon wat je
voor ze doet. Jij denkt er zelfs niet eens meer bij na. Als iemand
jou iets vraagt, doe je het bijna automatisch. Vraag jij jezelf wel
eens af of ze iets voor jou zouden doen? Of dat je er iets voor
terugkrijgt, al is het maar een blijk van waardering? Maar ik
vermoed dat zelfs dat er niet eens bij ze afkan.”
Ze gaat verder: “Kijk naar mij. Ik heb dan weliswaar een kleine
vriendenkring, maar ik kan er volledig op vertrouwen en
terugvallen. Ik ben benieuwd met welke vrienden jij dat hebt.
Want zoals ik ernaar kijk, gebruiken ze je allemaal.”
Ik protesteer, want ik vind het allemaal wel meevallen. “Kijk,”
zeg ik, “dat ze me gebruiken daar ben ik altijd zelf nog bij. Ik kan
zelf wel bepalen tot waar ik me wil laten „misbruiken‟. Buiten dat,
ik vind het wel meevallen en ik zie het niet zo zwaar in. Mijn
vrienden kennen me en als ik iets echt niet wil, dan doe ik het ook
niet. Iedereen weet dat ook.”
Ze houdt er niet over op. Ik moet toch behoorlijk diep nadenken
over haar vraag: “Stel dat je ineens zou stoppen met de dingen die
je nu voor jouw zogenaamde vrienden doet. Zou je er ééntje
kunnen noemen, die aan je vraagt hoe het met jou gaat? Gemeend,
om jou en niet om wat je hebt of wat je doet? Ik denk dat het je
zwaar zal tegenvallen. Jij bent het immers, die altijd het initiatief
neemt. Ik denk dat er niemand is, die dat van je overneemt. Ik
vermoed zomaar, dat het wel eens erg stil rondom jouw persoon
zou kunnen worden.”
Ik besluit mijn vriendschappen eens op de korrel te nemen. Ook
doe ik dat met mijn familie. Ik gebruik het criterium „iets

terugkrijgen voor wat ik voor een ander heb gedaan‟, zonder
daarbij een te fijne weegschaal te hanteren.
Ik loop er een aantal af en het maakt me niet blij. Ik val, als ik
ernaar ga handelen, waarschijnlijk heel snel terug naar net zo‟n
kleine vriendenkring als zij. Maar aan de andere kant, dan is daar
de lucht uit en kun je meer aandacht schenken aan de relaties, die
het wel verdienen.
Eureka, het ligt zo simpel. Voortaan baseer ik mijn relaties alleen
nog maar op echte liefde en echte vriendschappen.
Go With The Flow. Het is ons motto geworden. Waar we ons
vroeger uitsluitend door ons verstand lieten leiden, laten we dat nu
volledig varen. We handelen louter en alleen nog maar op ons
gevoel. Een gevoel dat we onszelf vroeger nooit toestonden.
Kwetsbaar, onvoorwaardelijk. Het is wel heel eng en bedreigend.
Want als er iets is dat we allebei niet willen, dan is het gekwetst te
worden.
Tegelijk is het geweldig en overweldigend. Het geeft een extra
dimensie aan het gevoel, waarmee ik de laatste tijd rondloop. Het
is totaal nieuw voor me. Zo verliefd als ik nu ben, ben ik in mijn
leven nog nooit geweest. Dat kan ook niet, want nog nooit heb ik
de „control‟ op mijn gevoelsleven uit handen gegeven.
Kwetsbaar opstellen heb ik al helemaal nooit gedaan. Geen haar
op mijn hoofd die daaraan dacht. Maar gelukkig is het nu anders.
Ik kan nu volledig mezelf zijn bij haar. Ik kan zonder meer mijn
gevoel en emoties aan haar blootgeven. Aan de vrouw die ik
liefheb. Mijn God, wat hou ik veel van haar.
Ik schrijf een lied. Op een melodietje dat ik net heb bedacht. Het
is heel anders dan mijn gewoonlijke werk, wat zich het beste laat
omschrijven als rechttoe, rechtaan rock-‟n-roll. Het wordt een
ballade en ik schrijf de tekst in nog geen uur. Ik duik mijn tot
homestudiootje omgebouwde kelder in en ik neem de eerste versie
van het nummer op in nog geen halve dag. Ik maak er een mp3

van die ik op mijn website zet. Ik stuur haar een e-mail waarin ik
haar vertel, dat ik iets over ons geschreven heb en waar ze het kan
vinden.
Zij is er werkelijk helemaal ondersteboven van. Ik ben zelf ook
uitermate tevreden met het nummer, want niet alleen de muziek
klopt, maar met name de tekst. Elke zin, elk woord ervan klopt.
Feitelijk komt dit nummer recht uit mijn hart op de „plaat‟.
I‟m going round in circles and don‟t know where to go
Is there anybody out there, who dares to show me the road
For everything there‟s a reason, what‟s here is meant to be
Here I am fighting my battle; I don‟t resign to my destiny
Suddenly there was that connection, with someone on the other side
Our stories were of the same meaning, we‟re having a similar fight
Blessed with very deep feelings, hurt by the ones we love
Ignoring our deepest desire, our healing was directed from above
Our strength was also our weakness, total surrender we didn‟t know
We have to make our final decision, whether we will let it go with the
flow
In het bijzonder de zin „Hurt by the ones we love‟ slaat bij haar
in als een bom. Tegelijk met het feit dat zij, net als ik, ons grootste
verlangen volkomen negeren uit angst opnieuw gekwetst te
worden. Onze moeders, die hebben het wel gedaan bij ons. Zij
hebben ons zodanig gevormd, dat we erop onze leeftijd nog steeds
mee aan het worstelen zijn. Zij heeft, naar eigen zeggen, haar
moeder er een keer mee geconfronteerd. Die was, zoals zij zei,
letterlijk van haar voetstuk „gepleurd‟ en er wekenlang van
overstuur geweest. “Jij moet jouw moeder ook maar eens flink de
waarheid zeggen,” zegt ze op een gegeven moment tegen me, “dat
zou jouw relatie met haar eens lekker opfrissen.”
Ik zeg haar direct dat ik dat zeker niet ga doen. “Mijn moeder
heeft altijd de intentie gehad om mij goed op te voeden, ze houdt

van me en ze is verschrikkelijk trots op me,” zeg ik resoluut tegen
haar, “tegelijk heeft het me ook veel goede dingen gebracht. Kijk
maar waar ik sta in de maatschappij. Verder zou ze het nooit
begrijpen en ze zou kapot gaan van verdriet. Ook heb ik er vrede
mee en ik heb me er allang bij neergelegd hoe ze is. Daarbij, ik zou
niet eens weten wat ik er zelf mee zou opschieten.”
“Toch vind ik dat je het bespreekbaar moet maken,” houdt ze
vol, “het heeft mij en de relatie tussen mij en mijn moeder juist
heel erg goed gedaan.”
Ik kijk haar niet begrijpend aan. “De relatie tussen mij en mijn
moeder is goed en geloof me, ik kan heel goed met haar omgaan,”
zeg ik.
“Ach jongen,” zegt ze met een meewarige blik, “neem nou het
voorval met die kast. Ze luistert niet eens naar wat je zegt en ze
gaat volledig haar eigen gang. Ondanks dat je hebt gezegd dat je
het niet zou doen, heeft ze uiteindelijk toch weer haar zin
gekregen.”
Ik denk terug aan het akkefietje met mijn moeders kast en ik
realiseer me dat ze, vanuit haar standpunt gezien, gelijk heeft. Ik
moet even slikken maar ik zeg verder niets.
“En jij, goedlul,” gaat ze verder, “jij trapt er telkens weer in.”
Mijn moeder heeft een kast gekocht. Van een „zet het zelf in elkaar‟-merk.
Ze vraagt me of ik hem in elkaar wil zetten, waar ik, gezien mijn drukke
agenda, weinig mogelijkheden voor heb. Althans, niet op de korte termijn die
mijn moeder voor ogen heeft. Ze vertelt me dat ze een expositie in eigen huis
heeft georganiseerd en dat er veel vrienden en kennissen komen. Ze wil er
„fatsoenlijk‟ bijzitten en daarom wil ze zo graag, dat de kast er dan staat. “Jij
kunt toch wel een gaatje vinden, jij bent toch creatief genoeg,” speelt ze in op
mijn gevoel en in de wetenschap dat ik het haar waarschijnlijk toch niet zal
weigeren. “Bovendien,” gaat ze door, “mijn vriend Jan wil je er graag bij
helpen.”
“Waarom laat je het die man dan niet doen?” vraag ik haar.
Mijn moeder zegt: “Ach, dat kan hij niet en hij is er veel te oud voor.”

Ik kijk eens in mijn agenda. Over twee dagen kan ik wel een gaatje maken,
dan hoef ik er maar één afspraak voor te verzetten. Ik zeg het tegen haar.
“Fijn joh, ik wist dat ik op je kon rekenen,” jubelt ze en ze vraagt: “Hoe
laat kom je? Dan zorg ik ook dat Jan er is.”
“Alsjeblieft?” zeg ik. “Ik wil best die kast voor je in elkaar zetten, maar
dan wil ik dat graag alleen doen.”
Ze begrijpt me niet. Ik kan hulp krijgen en dan is het toch sneller klaar?
Bovendien is werken met zijn tweeën toch veel gezelliger?
Mijn moeder weet dondersgoed dat ik het liefste alleen werk, maar toch breng
ik het geduld nog eens op om het haar uit te leggen.
Ik zeg: “Moet je luisteren. Het is sowieso niet leuk om te doen en of het
gezellig is of niet, dat boeit me voor geen meter. Ik vind het belangrijk om het
snel en goed te doen, dan ben ik er het snelst van af. Daarbij weet je toch wat
voor een zeikerd ik ben. Anderen doen het in mijn ogen toch nooit goed genoeg
en daarom werk ik het liefst alleen. Dan kan ik alles op mijn gemakje
uitzoeken en als het dan mis gaat, dan heb ik het in ieder geval zelf gedaan.
Bovendien heb ik de ervaring dat ik alleen veel sneller werk, dan dat ik dat
met een onhandig hulpje moet doen. Ik ben tenslotte geen bezigheidstherapeut.”
“Ach man, doe niet zo moeilijk,” houdt ze vol, “zo erg kan dat toch niet
zijn? Daarbij, je doet die man er ook nog eens een plezier mee. Hij heeft
namelijk helemaal niets omhanden en hij is blij als hij zich nog een beetje
nuttig kan maken.”
Ik ken mijn moeder en ik benadruk haar nogmaals onder welke condities ik
haar kast in elkaar wil zetten. “Als Jan er is,” zeg ik resoluut tegen haar,
“dan draai ik me om en dan ga ik direct naar huis.”
Ik voeg er nog aan toe: “Ik wil je graag helpen, maar laat het me dan wel op
mijn eigen manier doen.”
“Oké, oké,” moppert ze, “zoals je wilt.”
Woensdagochtend om tien uur stap ik bij mijn moeder naar binnen. Jan is
er ook. Ik kijk mijn moeder aan met een vragende blik: “Wat doet Jan hier?”
Mijn moeder doet net of haar neus bloedt en zegt dat Jan me heel graag wil
helpen. Jan roert zich en voegt eraan toe: “Goh, jongen, wat ben jij een goede

zoon voor jouw moeder. Ze heeft gezegd dat je mijn hulp niet wilt vragen, maar
voor jou doe ik het graag.”
“Ennuh, niet alleen voor jou,” zegt hij er knipogend bij, “maar natuurlijk
ook voor je moeder, snap je?
Eigenlijk ben ik niet eens verrast, want ik had kunnen weten dat ze zoiets
tegen Jan gezegd heeft. Niet rechtstreeks „Gijs wil het niet!‟, maar „Gijs durft
het je niet vragen‟. Het heet leugentje om bestwil en het heeft zich al vaak tegen
haar gekeerd. Ik probeer Jan er nog van te overtuigen dat ik liever alleen werk,
maar hij houdt voet bij stuk. Jan gaat me helpen, of ik wil of niet. Ik kijk
mijn moeder hulpeloos aan, maar die hult zich in „horen, zien en vooral
zwijgen‟.
Nu moet ik voor mezelf een keuze maken. Weggaan of toch samen met Jan
de kast in elkaar zetten. Ik kies voor het laatste.
Ik heb er nog spijt van. Jan is niet echt handig en hij heeft weinig
„bouwkundig‟ inzicht. Hij loopt me in de weg en doet per definitie de verkeerde
dingen. Ik geef hem een paneel en ik zeg: “zet dit links.” Hij pakt het beet,
kijkt op de tekening en hij zet het rechts. Ik zeg er maar niets van en ik
verplaats het als hij even niet kijkt. Jan begint dozen open te scheuren en de
inhoud uit te pakken. “Niet doen,” zeg ik tegen Jan, “dat zijn de laatjes en
die doen we pas later.”
“Ze kunnen toch maar alvast uitgepakt zijn,” zegt Jan en hij gaat
onverstoorbaar door.
Helaas legt hij de spullen tussen de elementen van de kast en ik schuif ze
opzij. Het geeft Jan de gelegenheid om nog eens kritisch naar de tekening te
kijken en weer een paar panelen te verplaatsen.
Ik begin me aan de man te ergeren en het moment breekt aan dat ik mijn
ergernis niet meer kan bedwingen. Ik val zo hard tegen hem uit, dat ik er zelf
van schrik. Ik verontschuldig me, maar het leed is al geschied.
Jan heeft mijn boodschap begrepen en hij druipt af. Ik baal als een stekker.
Ik ben boos geworden op iemand, die het heel goed heeft bedoeld. Ik weet ook
dat ik boos ben geworden op de verkeerde.

“Je hebt verdomd nog gelijk ook,” zeg ik en ik laat het hele geval
nog even de revue passeren. “Ze doet inderdaad wat ze zelf wil en
ze gaat er inderdaad klakkeloos van uit dat ik me wel schik.”
Zij kijkt mij triomfantelijk aan met een blik van „zie je nou wel‟.
Ik begrijp wat ze wil, maar ik wil er niet aan. Ik zeg: “Het is en
blijft mijn moeder. Natuurlijk heeft ze haar streken, maar wie heeft
die niet? Ik ken de aard van het beestje en ik ben echt niet
voornemens die te gaan veranderen. Al zou ik het kunnen, ik zou
het niet eens willen.”
Ze zit me een beetje spottend aan te kijken als ik zeg: “Je hebt
gelijk, ik had het inderdaad kunnen weten. De volgende keer let ik
er beter op en wie weet doe ik het zelfs niet eens meer. Of
misschien juist wel, want het is en blijft mijn moeder.”
Ze legt zich erbij neer dat ik het toch niet ga doen en ze houdt
haar mond. Ze blijft me met haar donkere ogen spottend
aankijken. Ik kan het daarom niet nalaten om te zeggen: “Daarbij
moet je natuurlijk de band die ik met mijn moeder heb niet over
één kam scheren met de band die jij hebt met de jouwe. Natuurlijk
zie ik overeenkomsten, maar ik zie ook een heleboel verschillen. Ik
zie jou dingen accepteren, die ik weer niet begrijp. Het zal wel met
de bloedband te maken hebben.”
Het is één van die dagen. We lopen smoorverliefd door het
winkelcentrum van Zoetermeer. De zon schijnt volop, het kind is
bij haar vader en we doen wat we willen. We nemen een kopje
koffie op één van de volle terrasjes. Ze verrast me wanneer ze
ineens voorstelt om bij mij te komen wonen.
Ik vraag hoogst verbaasd: “Wil je dat dan?”
“Ja,” zegt ze, “ons commitment naar elkaar is zo groot, we
wonen al zowat samen in mijn huis en het zou voor ons - doelend
op haarzelf en haar kind - een nieuwe start betekenen in een
nieuwe omgeving. We zijn dan in één klap verlost van al het oud
zeer uit Rhoon. Het is, gelet op waar jij, mijn kind en ik staan,
volgens mij de enige logische stap.”

“De enige logische stap?” denk ik en ik laat de afgelopen tijd de
revue passeren.
Het is met ons heel erg snel gegaan. Na onze eerste
kennismaking slaap ik de eerste week nog in mijn eigen huis. Haar
broer Tom trouwt na die week en ik ga al met haar mee naar zijn
bruiloft. Het grapje dat hij maakt, valt bij haar verkeerd. “Als hij
maar wat langer blijft dan jouw gemiddelde vriend,” grapt hij,
“want ik heb geen zin om over een paar weken zijn gezicht van
mijn trouwfoto‟s af te moeten knippen.”
Direct na de bruiloft blijf ik bij haar slapen. Ik krijg wat ruimte in
haar kledingkast en een plankje in het badkamermeubel. Ik
probeer het voor mezelf comfortabel te maken, maar ik kan mijn
kont niet keren en ik mis mijn spullen. Het is een logeerpartij die
uit de hand loopt. Ik moet maar met haar gaan latten. Maar zij wil
dat niet en ik eigenlijk ook niet. We willen tenslotte zoveel
mogelijk samen zijn. Ik kijk de hele dag uit naar de nacht met haar.
De hele nacht lig ik in een roes met haar te donderjagen en
overdag geniet ik van elk moment, dat ik maar met haar kan
doorbrengen.
Ik ga kijken naar een pied de terre in Rhoon, maar ik kan niets
geschikts vinden. Zowel kopen als huren gaat niet. Ik besluit naar
een huis met een maatje groter te gaan kijken. En zo overtuigd als
ik ben van „ons‟, kijk ik gelijk naar een huis dat geschikt is voor
mezelf, haar en haar kind.
Ik bekijk zeven huizen, samen met haar. Er komt er slechts
ééntje enigszins in de buurt van mijn wensen, maar dit huis moet
nog ingrijpend verbouwd worden. Daar heb ik, gelet op mijn
recente verbouwingsverleden, absoluut geen zin in. Bovendien,
een verbouwing gaat al snel een maand of vier duren en dat duurt
me ook nog eens veel te lang.
Ik kijk haar aan en ik zeg: “Ik denk inderdaad dat je gelijk hebt.
Het lijkt inderdaad de enige logische stap.”

“Denk je eens in,” jubelt ze, “wij samen. Voor altijd. Het kind in
een rustige, stabiele en vooral veilige omgeving. Mooier kan ik het
me niet voorstellen.”
Ze kijkt me met haar mooie donkere ogen vragend aan en ze
zegt: “Het enige dat ik van je verwacht is dat je me helpt. Begrijp je
dat?”
Ik smelt. Ze heeft het voor mij over om naar Stompwijk te
verhuizen. Ik hoef haar alleen maar te helpen. Maar dat is toch
logisch, natuurlijk ga ik haar helpen.
Ik ben in haar huis en ik verwacht haar elk moment. Ik hoor de
voordeur en even later komt ze binnenstuiven. Ik zie direct aan
haar dat er iets is. “Weet jij wat die fijne moeder me nu weer
geflikt heeft?” raast ze, terwijl ze driftig heen en weer loopt.
Ik kijk haar aan met een vragende blik en ik zeg: “Nou?”
“Ze heeft me letterlijk gezegd dat jij veel te goed bent voor mij,”
raast ze verder, letterlijk door het dolle heen. Haar ogen zitten vol
vuur en ze blijft heen en weer lopen. “Ze praat tegen me alsof ik te
min zou zijn voor jou,” schimpt ze.
“Maak je niet zo druk,” zeg ik tegen haar, “ga even zitten. Ik pak
iets voor je te drinken. Limonade?”
Ze hoort me niet en ze gaat door. “Die takketrol,” zegt ze,
“typisch mijn moeder. Heb ik met jou eindelijk iets moois
gevonden, zegt ze dat ze me het niet gunt. Dat valse kreng.”
“Meen je dat nou serieus?” vraag ik verbaasd. “Heeft ze het
letterlijk zo gezegd?”
Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat haar moeder zoiets
gezegd kan hebben en ik kijk haar vragend aan.
“Ja, echt,” raast ze, “godverdomme, wat haat ik dat mens. Ik had
je toch al eerder verteld hoe ze in elkaar zit. Ze is geen echte
moeder, maar gewoon een jaloers kreng dat alleen maar aan
zichzelf denkt. En als er iemand is die niet jaloers op mij hoeft te
zijn, dan is zij dat wel. Integendeel zelfs.”

Ik kijk haar vragend aan en zij vervolgt haar uitleg. “Ik ben het,”
zegt ze, “die altijd jaloers op haar is geweest. Ze was vroeger mooi,
leuk en slank, terwijl ik lelijk, saai en dik was. Bovendien had zij
een prachtige bos stijl, zwart haar en ik liep rond met een
achterlijke bos rode krullen, waar ook nog eens een rode strik in
moest.”
“Dat is toch al een poosje geleden,” zeg ik, “ik neem toch aan
dat daar nu geen sprake meer van is?”
“Pas rond mijn 18e veranderde dat pas,” zegt ze, “toen ik door
anorexia zo‟n slordige 20 kg was afgevallen en rood haar, door het
liedje „meisjes met rode haren‟, in de mode kwam. Ik begon mijn
rode haar zelfs te waarderen, zeker toen het vurige er af ging en
het wat donkerder werd. Jongens die me vroeger nooit zagen
staan, liepen ineens in bosjes achter me aan. Geweldig vond ik het,
en neem maar van mij aan, dat ik ze ook heb laten lopen!”
“Ik begrijp alleen het verband met jouw moeder niet,” zeg ik.
“Dat is eenvoudig,” zegt ze, “toen is ze jaloers op mij geworden.
Ze wilde hebben wat ik had.”
“Hoe bedoel je? Hebben wat jij had?” vraag ik weer.
“Zij wordt ouder en ik mooier,” verklaart ze, “ik krijg de
aandacht die zij wil hebben. Daarom kan ze het gewoon niet
hebben dat ik gelukkig ben.”
Ze komt met een uitsmijter: “Weet je wie die vent is, waar ze al
tien jaar mee samenwoont? Die Hannes? Die lange, die jij op de
bruiloft van mijn broertje Tom hebt gezien. Dat is nota bene mijn
ex, waar ik negen jaar mee getrouwd ben geweest!”
Hannes is haar tweede ex. Hij heeft een eigen zaak die niet goed loopt. Hij
is klant bij het bedrijf van Klaas, die zijn financieel adviseur is. Klaas is van
mening dat de administratieve kant van Hannes‟ zaak slecht geregeld is. Zijn
zus, net afgestudeerd als bedrijfskundige, kan dat voor hem opzetten en
uitvoeren.
Zij werkt een jaar of zes voor hem, als de echtgenote van Hannes haar
voorstelt, om eens een keertje met Hannes uit eten te gaan. In eerste instantie is

ze er verbaasd over, maar ze denkt: “Waarom ook niet?” en ze gaan uit eten.
De aap komt redelijk snel uit de mouw, Hannes wil wel iets met haar. Met
medeweten van zijn vrouw, nota bene.
Hannes blijkt voornemens van zijn vrouw te scheiden en hij wil wel met haar
trouwen. Zij denkt weer: “Waarom ook niet?” en ze trouwen. Het is, zoals
zij zegt, een verstandshuwelijk. Hannes is twaalf jaar ouder dan zij en zij ziet
hem dan ook niet als echtgenoot, maar meer als een goede vriend. Het komt
haar ook wel goed uit, want ze heeft, sinds haar eerste echtscheiding, toch niets
meer op met mannen en seks boeit haar maar matig. Hannes gaat ook nog
met een andere vrouw om, hij heeft er zelfs nog een fotootje van in zijn
portemonnee. Daar heeft zij geen enkel probleem mee. Ze delen het echtelijke
bed toch niet en ze hebben allebei de beschikking over hun eigen vertrekken.
Verder is zij, door haar aantrekkelijke verschijning, goed voor het ego van
Hannes. Zeker als ze modellenwerk doet op de zonnige stranden van
Frankrijk, loopt Hannes als een haantje naast haar. Kortom, een ideaal
koppel met een perfect verstandshuwelijk.
Op een gegeven moment gaat Hannes drinken. Eerst af en toe, later elke
dag. Eerst een paar glaasjes per dag, later een paar flessen per dag. Hij
mishandelt haar als hij dronken is. Eerst nog verbaal, maar later ook fysiek.
Hannes is een alcoholist geworden die elke avond doorzakt en meestal al heel
vroeg in de avond in zijn dronkemansroes valt.
Zij ziet dan direct haar kans schoon. Ze gaat dan direct naar haar vriendje
toe, die een eindje verderop in het dorp woont. Daarmee heeft zij wel de relatie,
die ze niet met Hannes heeft of kan hebben.
“Hannes heeft het altijd vermoed, maar hij heeft me nooit kunnen
betrappen,” vertelt ze met trots tegen me.
Negen jaar duurt haar huwelijk met Hannes, tot zij besluit er een einde aan
te maken. Daarmee is Hannes direct de administratieve kracht van zijn
bedrijf kwijt. Zijn ex-schoonmoeder, haar moeder dus, werkt ook in het
familiebedrijf en ze springt in.
Er ontstaat een romance tussen Hannes en haar moeder. Dat kan niet lang
verborgen blijven en zij komt haar dochter op een gegeven moment vertellen dat
ze hopeloos verliefd is. Die is natuurlijk zeer nieuwsgierig wie die gelukkige is

en ze vraagt haar moeder honderd uit. “Oh, wat is dat leuk voor je,” jubelt ze,
omdat ze zo blij is voor haar moeder: “Wie is het? Ken ik hem?”
Haar moeder geneert zich als ze het vertelt. “Het is Hannes,” zegt ze
blozend en ze voegt er haastig aan toe, “maar als je er problemen mee hebt,
dan maak ik het direct uit.”
Hannes woont nu alweer tien jaar samen het haar moeder en zij neemt het
beiden nog steeds diep kwalijk.
Zij is de ware. Week 3, zaterdag.
De zon schijnt al volop als ik de zware gordijnen van onze
prachtige bruidssuite openschuif. Het raam staat wijd open en de
frisse geur van het park komt me tegemoet. Ik stap weer in bed en
ik kruip tegen haar aan. Ik begin haar zachtjes te strelen. Zij
reageert loom onder mijn aanraking en ze wordt langzaam wakker.
“Goedemorgen, mevrouw van Reijswick,” fluister ik in haar oor,
“heb je lekker geslapen?”
Ze nestelt zich bij het horen van mijn achternaam, voor zover
mogelijk, nog dieper in mijn schoot en vraagt me of ik weet
hoeveel ze van me houdt.
“Natuurlijk weet ik dat,” zeg ik met een brede lach op mijn
gezicht, “ongeveer net zo veel als ik van jou.”
Ze nodigt me uit om haar eens goed beet te pakken en ze
beweegt wulps met haar kont in mijn schoot. Ik laat me zeer snel
verleiden en ik maak een fantastische wip met haar. Als ik nog een
beetje na lig te hijgen, denk ik terug aan de tijd dat ik haar nog
nooit had gezien en ons contact uitsluitend nog via de e-mail
verloopt.
We snijden steeds allerlei onderwerpen aan die steeds opnieuw,
over en weer allerlei reacties uitlokken en emoties losmaken. De
diepgang die we bereiken en de snelheid waarmee we de diepte
ingaan is overweldigend. De herkenning ook.

De titel van een aantal e-mails is: „Het feest van de herkenning‟
en „Re: Het feest van de herkenning‟.
Het gaat al snel veel verder dan het feest van de herkenning en
we beginnen elkaar uit te dagen. De gebruikelijke afronding als
„Groetjes‟ en „Bye bye‟ verdwijnen en maken plaats voor „XXXjes‟,
„veel liefs‟, enzovoorts.
Na een week e-mailen is er nog maar één ding waar ik me mee
bezighoud; zij spookt constant door mijn hoofd. Ik betrap mezelf
erop dat ik zelfs mijn trainingsrondje met de fiets verkort. Want
dan ben ik sneller thuis om te kijken of er weer een nieuw e-mailtje
in mijn postvak zit.
Ik ben hopeloos verliefd aan het worden. Ik weet het en ik wil
het ook zijn. Hoe kan dat nou? Verliefd worden op iemand die ik
nog nooit heb gezien of gesproken? Maar ik kan het gewoonweg
niet weerstaan. Het is sterker dan mezelf. Ik ben gewoon hopeloos
verliefd. Stapelmesjogge ben ik aan het worden op een dame aan
de andere kant van mijn e-mailbox. Ik laat het, voor het eerst in
mijn leven, volledig toe en ik geniet er met volle teugen van.
Onze eerste date in de kasteeltuinen van Rhoon is definitief de
bevestiging van wat ik al wist. Zij is het, de ware, de enige. Ik heb
het met haar over het risico gehad dat onze date een fiasco zou
kunnen worden. Maar er moest in ieder geval iets gebeuren, want
alleen via de e-mail doorgaan was ook geen optie. Het was op zich
al merkwaardig genoeg, dat we ondanks het frequente
e-mailverkeer, nog steeds geen miscommunicatie gehad hebben.
Iets dat met e-mailen maar al te vaak gebeurt.
Ik ga dus het risico van een zeperd voor lief nemen, maar ik kan
niet anders, net als zij. Maar tegelijkertijd denk ik dat het risico
nihil is. Ik denk het niet alleen, ik weet het gewoon zeker. En, zij?
Zij moet het, net als ik, al die tijd ook geweten hebben.
Bij onze eerste kus vliegen de vonken er vanaf. We hebben op
haar „hallo‟ na, nog geen woord gewisseld. We smelten letterlijk
ineen, terwijl het toch behoorlijk koud is. We staan een eeuwigheid

ineengestrengeld en verbonden. We gaan volledig in elkaar op,
allebei de koude niet voelend. De tijd staat een poosje stil.
Enigszins verkleumd gaan we de lokale kroeg van Rhoon binnen.
We nemen een plekje in op de hoek van de bar. Ik bestel een
biertje voor mezelf en een thee voor haar. Ze doet er maar liefst
vier klontjes suiker in. Sweetgirl. Ik begrijp haar nickname van het
internet en ik moet erom lachen.
We diepen onze e-mails mondeling nog eens uit. We verbazen
ons over de gelijkheid in onze gedachten en patronen en de mate,
waarin wij elkaar aanvullen.
We vragen ons ook af of het toeval is of het lot, dat ons
samenbrengt. We kunnen werkelijk onze handen geen moment
van elkaar afhouden. Elke keer als ik in haar prachtige bruine ogen
kijk, smelt ik een beetje verder. Ik heb datzelfde effect op haar,
want zij blijft ook constant aan mij frunniken.
Ik kijk een beetje rond naar de andere stamgasten, want ik geneer
me een klein beetje. Niet zozeer voor mezelf, maar meer voor
haar. Het is tenslotte haar stamkroeg. Maar als zij zich er niet druk
over maakt, waar zal ik me dan druk over maken? Iedereen mag
toch wel zien dat ik smoorverliefd op haar ben? En zij op mij?
Het is één uur en de bel gaat voor de laatste ronde. Ik neem nog
een biertje en zij bestelt haar vierde kopje thee, weer met extra
suiker en ik moet er weer om lachen. De verlichting gaat op volle
sterkte en we verlaten het café in een innige omarming. Op de
parkeerplaats proberen we afscheid van elkaar te nemen, maar dat
lukt niet. We kunnen elkaar eenvoudigweg niet loslaten.
Ik probeer haar over te halen me met haar mee te laten gaan naar
haar huis, maar ze weigert resoluut. “Zeker niet op de eerste date,”
zegt ze, maar ze voegt er direct aan toe, “hoe graag ik het ook zou
willen.”
Het is een paar graden onder nul en de koude wind deert ons
nauwelijks. Elke keer opnieuw geef ik haar een afscheidskus, maar
als ik haar dan loslaat, geef ik haar er nog eentje. Dan pakt zij mij

weer vast en kust mij weer. Het gaat zo maar door tot het
ongeveer half vier is geworden. Ik begin het inmiddels wel een
beetje koud te krijgen en zij ook. Ik probeer nog een keer of ze me
niet wil trakteren op het gebruikelijke kopje koffie, maar ze is
consequent.
Ik spreek met haar af dat ik haar de volgende dag ophaal, dan
gaan we iets leuks doen. Met heel veel moeite ruk ik mezelf los uit
haar omarming en ik stap in mijn auto.
Ik kan het gevoel niet omschrijven dat ik heb als ik naar huis rijd.
Ik heb dat nog nooit gehad. Het is een vreemd gevoel, maar
bijzonder prettig en zelfs overweldigend.
Eenmaal thuisgekomen ga ik eerst nog maar eens in bad liggen
om op temperatuur te komen. Zelden heb ik het zo koud gehad.
Het helpt maar matig, want ik word na anderhalf uur wakker van
het koud geworden water. Ik stap het bad uit en kruip mijn bed in.
Ik bedenk me wat voor een geluksvogel ik ben en ik val in slaap.
Het is ochtend geworden en ik rijd naar Rhoon. Ik heb net via de
e-mail haar adres gekregen, zodat ik haar bij haar thuis kan
ophalen.
Ik neem haar mee naar Scheveningen - wat doen verliefde
stelletjes die elkaar net hebben leren kennen? - om een lange en
romantische strandwandeling te maken.
In een leuk strandtentje drinken hebben we een kopje thee. Ze
neemt natuurlijk weer vier klonten en weer lach ik erom. Nu legt
ze me het uit. “Ik moet wel,” zegt ze, “want als ik te weinig eet dan
word ik veel te mager. In tegenstelling tot de meeste mensen, die
juist minder moeten eten om op gewicht te blijven.”
We kunnen elkaar geen moment loslaten. Buiten sla ik een arm
om haar heen en we slenteren langs het strand. Net als
gisteravond, toen ik met haar stond te vrijen, valt weer de perfecte
fit tussen ons me op. Ze past precies in mijn armholte. Ook dit is
natuurlijk weer geen toeval, want zoals met alles, past dit natuurlijk
ook weer perfect. Ze is, zo mogelijk, nog mooier dan gisteravond,

zeker nu haar lange, donkere haar los wappert in de wind. Ik voel
me, naast haar lopend, de koning te rijk.
Ik neem haar mee naar mijn huis. Het „wippie‟, dat we van
onszelf moeten maken, is omgekeerd evenredig met onze
verwachting. Kortom; een regelrechte ramp. Voor haar, voor mij.
In stilte trekken we onze kleren weer aan en we gaan naar
beneden. Ik zeg iets tegen haar om de stilte te doorbreken. Het
valt volledig in verkeerde aarde. Haar ogenschijnlijke rust slaat om
in een soort van boosheid. Ik zie ineens de rasechte rode furie
voor me staan, waarvan ze me verteld heeft. Er lijkt wel vuur uit
haar ogen te komen, zo venijnig kijkt ze me aan. “Jullie zijn
allemaal hetzelfde,” beschuldigt ze me, “jullie moeten zo nodig,
vervolgens wordt het niks en dan leggen jullie ook nog eens de
schuld bij de ander.”
Ik zeg dat er toch geen sprake is van een schuldvraag, maar ze
heeft er geen oren naar. Ik leg nog wat argumenten op tafel, maar
ze werken averechts en ze wordt nog bozer. Ze staat voor me met
een opgeheven en zwaaiende wijsvinger. “Ne pas,” zegt ze, “no
way mister, je hebt mooie praatjes, maar bij mij gaat dat je niet
lukken.”
Ze wil direct met een taxi naar huis en ik vind dat eigenlijk wel
best. Zeker op dit moment. Toch bied ik haar aan om haar naar
huis te brengen, hetgeen ze in eerste instantie niet lijkt te willen.
“Het maakt mij niet uit,” zegt ze, “van mij hoeft het niet. Ik neem
net zo lief een taxi.”
“Het is jouw keuze,” zeg ik, “maar mijn aanbod om je naar huis
te brengen blijft staan.”
Nu accepteert ze het, zij het lijdzaam.
Het is stil in de auto en de spanning is duidelijk aanwezig. Ik voel
ook dat ik in mijn oude valkuil terug aan het glijden ben en ik
begin mezelf al weer wijs te maken dat ik zo beter af ben.
“Godverdomme,” bedenk ik me vlak bij haar huis, “nu ben ik eens

een keer echt verliefd op een geweldige vrouw en dan zal ik haar
laten glippen?”
Ik kijk eens naar rechts en zie dat zij er ook niet gemakkelijk
bijzit. Ook zie ik die prachtige vrouw, waar ik in zo‟n korte tijd
zo‟n geweldige band mee heb opgebouwd. Straks zet ik haar
gewoon thuis af, en dan? Einde oefening en zand erover? Ik vraag
me af of ik dit wel wil?
Ik besluit een lijmpoging te wagen. Vlak bij haar huis is een
McDonalds en het loopt alweer tegen etenstijd. Ik zeg tegen haar:
“Als ik je nu thuis afzet betekent dit het einde van wat wij hebben.
Vlakbij zit een McDonalds en ik wil je graag op een Big Mac
trakteren. Dan kunnen we, nu we een beetje afgekoeld zijn, eens
bepraten wat ons vanmiddag is overkomen.”
Meer kan ik niet doen, zij bepaalt nu wat het vervolg wordt. Ze
kijkt me diep in de ogen en ik zie dat ze een innerlijke tweestrijd
voert. “Kom op,” zeg ik tegen haar, “wat heb je te verliezen?”
Ze accepteert mijn voorstel.
We gaan de McDonalds in en bestellen een menu. We zoeken
een rustig tafeltje en praten het uit, althans voor zover dat mogelijk
is. Want er is niets uit te praten. Er is ook geen schuldvraag. Die is
feitelijk ook niet belangrijk. Wat pas belangrijk is, is hoe we er zelf
in zijn gaan zitten en ermee zijn omgegaan. Zijn we weer bang
geweest om gekwetst te worden? Bang voor de afgang? Over één
ding zijn we het heel snel eens, we hebben onze negatieve selffulfilling
prophecy weer laten zegevieren!
We besluiten het te laten rusten en wel te zien, hoe het verder zal
gaan. Ik breng haar naar huis en ik blijf in mijn auto zitten omdat
ik voornemens ben weg te gaan.
Ze vraagt of ik nog even binnen wil komen voor een kopje
koffie. Ze opent de deur van haar huis en ik volg haar naar binnen.
Achter me sluit ze de deur en ze gaat pontificaal voor me staan. Ik
pak haar beet en ik trek haar tegen me aan. Ze verzet zich
ongeveer één milliseconde.

De avond en nacht zijn onbeschrijfelijk. Eén en al passie en
gevoel. Ik wist het al vanaf het begin. Zij is de ware. Helemaal.

6. Disneyland Parijs
Disneyland Parijs. Week 17.
Ik schrik wakker uit een vreemde droom. Het is half vier in de
nacht en ik ben direct klaarwakker. Allerlei gedachten spoken door
mijn hoofd en ik ben onrustig.
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik voorlopig niet
meer kan slapen. Thuis zou ik mijn bed uitgaan en een kopje thee
nemen. Vervolgens zou ik wat op het internet gaan surfen, naar de
tv of een videootje kijken, een computerspelletje spelen of een
boek gaan lezen. Maar in deze hotelkamer in Disneyland Parijs
gaat dat niet, want mijn gezin slaapt.
Ik probeer mijn gedachten te verzetten en ik draai me om. Ik ga
toch maar proberen in slaap te komen, want ik kan op dit moment
niets anders gaan doen. Maar ik weet al dat het me toch niet gaat
lukken, het is veel te druk in mijn bovenkamer.
Zij wil iets leuks gaan doen in de zomervakantie. Met mij en haar
kind. Het kind is idolaat van Disney en haar slaapkamer in Rhoon
was helemaal in de stijl van Mickey Mouse ingericht. Nu ze in mijn
huis woont, moet er een nieuwe slaapkamer komen. Ik heb er
eentje voor het kind gekocht in de Disney-prinsessenstijl en haar
kind is er helemaal verrukt over. Het is dan ook niet zomaar dat zij
vraagt of ik met haar en haar kind naar Eurodisney wil. De grote
vakantie komt eraan en dan hebben we een leuk uitje met z‟n
drieën.
“Weet je wat?” stel ik voor. “Als we dan toch in Frankrijk zitten,
dan plakken we er direct een aantal dagen aan vast. We kijken wel
wat voor weer het is en dan zoeken we een leuk plekje waar jij en
ik een beetje in de zon kunnen luieren en jouw kind zich kan
vermaken. Iets met strand en water of zo iets.”

“Ik weet niet of ik dat zo‟n goed idee vind,” reageert ze direct,
“we wonen nu nog maar net bij elkaar. Ik kan me bijna niet
voorstellen dat je nu al behoefte hebt om heel lang van huis te zijn.
Daarbij, mijn kind en ik zijn nog niet eens gewend aan onze
nieuwe leefomgeving.”
“We gaan gewoon op de bonnefooi,” zeg ik, “dat maakt het heel
simpel. Als we geen zin meer hebben of we krijgen heimwee, dan
rijden we gewoon terug.”
“Nou, goed dan,” zegt ze, “al begrijp ik het niet. Maar heb ik het
goed dat Eurodisney je wel aanstaat?”
“Ja hoor,” zeg ik, “ik heb er al zoveel over gehoord. Leuke en
minder leuke verhalen. Ik ben er nog nooit geweest en ik wil het
wel eens met eigen ogen zien.”
“Weet je hoe fijn ik dat voor mijn kind vind?” jubelt ze. “Klaas
neemt zijn vier kinderen er elk jaar mee naartoe. Mijn kind moet
het tot nu toe alleen maar van de verhalen hebben, maar nu kan ze
het zelf een keertje met eigen ogen zien.”
Ze is zichtbaar in haar sas en ik zeg: “Het lijkt wel of jij het nog
leuker vindt dan jouw kind.”
“Wat dacht je,” zegt ze, “weet je hoe ik me voel nu ik mijn kind
zo‟n groot plezier kan doen?”
“Nou, regel het tripje dan maar,” zeg ik en ik ben ook blij voor
haar en het kind.
Ik heb het niet tegen dovemansoren gezegd, want ze gaat direct
achter de computer zitten. Ze speurt op het internet naar de
mogelijkheden.
Ze wil graag in juli, maar al snel blijkt dat juli de drukste periode
van het jaar is. Maar het is niet anders, want we kunnen er alleen
maar naartoe als het kind schoolvakantie heeft.
Zij vertelt me dat bijna alle hotels al vol zitten en dat er alleen
nog plaats is in het luxe Eurodisney-hotel, dat direct aan de ingang
van het park ligt. “Doe maar,” zeg ik en zij vindt het vreemd dat ik
niet terugkom op mijn beslissing, nadat ze me verteld heeft wat het
arrangement gaat kosten. Aan de andere kant, je krijgt er dan ook

heel veel voor terug. Het ontbijt bijvoorbeeld wordt opgeluisterd
door Disneyfiguren, zoals Mickey en Goofy, die door de
ontbijtzaal paraderen en zelfs bij je aan de ontbijttafel komen
zitten.
In de achtbaan.
Het is al laat in de middag, als we ons na een voorspoedige reis
melden aan de balie van het Eurodisney hotel. Zij en het kind
lopen continue „Ohhh‟ en „Ahhh‟ te roepen. Dat mag ook wel,
want zelfs ik heb niet vaak zo‟n luxe hotel gezien. We checken in
en we krijgen van het hotel kamer 453 toegewezen.
“Waar is die kamer precies?” vraagt zij aan de dame achter de
balie.
“Gewoon met de lift naar de 4e,” zegt ze, wijzend op de lift
achter ons, “en vervolgens gewoon de bordjes volgen. Het kan
niet missen.”
“Ik wil niet met de lift,” zegt ze tegen de dame achter de balie.
Deze kijkt haar niet begrijpend aan en zij geeft haar verklaring:
“Ik loop nu eenmaal graag.”
“Dat is een heel eind om,” zegt de dame, “die trap,” ze wijst naar
de trap, “gaat naar de tweede. Dan moet u de gang uitlopen tot bij
het restaurant en daar de trap van de nooduitgang nemen naar de
vierde. Vervolgens loopt u als het ware terug en dan ziet u de
bordjes, die u naar uw kamer wijzen.”
“Ik wil een andere kamer,” zegt ze resoluut tegen mij, “eentje die
gemakkelijk met een trap te bereiken is.”
Ik vraag het de dame achter de balie en zij vertelt dat onze
bagage al op kamer 453 staat en dat ze op dit moment geen andere
kamer vrij heeft. “Je hoort het,” zeg ik tegen haar, “kom op en stel
je niet zo aan. Daarbij moet je dit soort protesten voor je houden,
zeker als jouw kind in de buurt is.”

Ik loop naar de trap en zij en het kind volgen. Ze is duidelijk
ontstemd en ze loopt de hele weg te mopperen. Uiteindelijk
komen we aan bij onze kamer. Ze zegt, terwijl ik de deur open:
“Belachelijk, dat zo‟n hotel als dit niet eens fatsoenlijke trappen
heeft.”
“Die opmerking zegt meer over jou dan over dit hotel,” zeg ik,
maar het valt bij haar niet in goede aarde. Ze kijkt me
beschuldigend aan alsof ik er iets aan kan doen.
Ik zeg: “Stel je niet aan, ik vind het belachelijk wat je doet. Ik ga
voortaan met de lift, want ik heb geen zin in die voettocht meer.
Als jij het niet met me eens bent, dan ga je maar lopen of je regelt
morgen zelf maar een andere kamer.”
Het is de volgende dag als we op weg naar de ontbijtzaal gaan.
Onderweg vraagt ze om even met haar mee te lopen. Ik doe het en
ze loopt direct naar de balie van het hotel. Ze draait zich om naar
mij. “Allerliefste schat van me,” begint ze en ze zet haar
beminnelijkste glimlach op, “regel jij voor ons eens een betere
kamer?”
Nog geen drie minuten later heb ik kamer 131 voor haar
geregeld, recht boven de lobby. Ze hoeft nu nog maar één trap op.
Van het hotel krijg ik, we zijn tenslotte in een VIP-hotel, een
aantal zogenaamde speedtickets. Deze geven voorrang bij de
populaire attracties in het park. Dat is zeer handig bij topdrukte en
het is topdruk. Waar de wachttijd in deze periode zelfs tot vijf
kwartier kan oplopen, ben je met zo‟n speedticket in een minuut
of tien door de rij heen.
Ik laat haar en haar kind de route door het park bepalen, het is
tenslotte voor hen dat ik in Eurodisney rondloop. Ik verbaas me
over het park en eigenlijk ook weer niet. Ik merk dat ik oordeel of
beter gezegd, veroordeel. Al die mensen, het gemaakte plezier, die
rijen, slecht eten, hoge prijzen. Ik kan me haast niet voorstellen dat
al die mensen het echt naar hun zin hebben.

Ik krijg een sms van Henri, één van mijn beste vrienden.
Henri‟s
bericht
Mijn
antwoord
Henri‟s
reactie
Hallo, zitten met bus in
Kroatië op camping
direct aan water met
glas wijn en bier.
Vermaken ons prima.
Jij? Gr Henri
Zit met gezin in
Eurodisney. Het is
mooi weer. Gr Gijs
Eurodisney? Is dat leuk
dan? In juli? Sterkte ;-)
Ik stuur maar niet terug wat ik denk. Maar ik bedenk me tegelijk
dat ik er niet ben voor mezelf, maar voor haar en haar kind. Het
enige dat ik voor mezelf wil, is een ritje maken in één van die
beruchte achtbanen.
Het is nadat we twee keer vlak achter elkaar in It‟s a small world
zijn geweest, dat het me opvalt dat ze de meest spectaculaire
attracties mijdt.
“Zullen we eens een ritje in een achtbaan maken?” vraag ik.
“Lieve schat,” zegt ze, “heb je gezien hoe lang die rijen daar
zijn?”
Ik zeg: “Dat is niet voor niets. Dat zijn volgens mij de enige
dingen hier die echt de moeite waard zijn.”
Ze antwoordt: “Dat ben jij typisch weer. Altijd maar extremen
opzoeken. Kun jij niet eens meer genieten van gewone dingen?
Dingen die mijn kind en ik toevallig wel hartstikke leuk vinden.”
Ze kijkt me hoofdschuddend aan ze voegt er nog aan toe:
“Daarbij, die achtbanen, daar is toch geen bal aan!”
Ik vraag haar: “Ben je er dan wel eens in geweest?”

“Natuurlijk niet,” antwoordt ze, “want behalve dat ze niet leuk
zijn, vind ik het ook nog eens onverantwoord om erin te gaan.
Daarbij is er hier zoveel leuks te doen, dat ik die behoefte niet eens
heb.”
Ik vertel haar maar niet hoeveel ik genoten heb van It‟s a small
world en ik zeg: “Ik snap het niet, die dingen horen er toch ook bij?
Je doet nu net of ik de enige ben die die dingen leuk vind. Ik denk
dat jouw kind een ritje in een achtbaan best wel zal kunnen
waarderen.”
“Geen denken aan,” reageert ze fel, “jij denkt toch niet dat ik
mijn kind aan dat soort attracties ga blootstellen.”
Ik zie haar uitval en ik vraag naar het waarom. Ze geeft me een
complete lezing: “Achtbanen zijn slecht voor je gestel. Weet je hoe
teer het gestel van een kind is? Waarom denk je dat er een
minimum leeftijd is? Dat is, om het tere gestel van een kind te
ontzien. Als je erin gaat stel je jezelf bloot aan krachten, die
onverantwoord zijn. Weet je wat het kan doen met je nek? Ik heb
zelfs slachtoffers van dit soort attracties ziekenhuizen in gedragen
zien worden. Ik ben daarom de laatste die mijn kind in dit soort
apparaten laat gaan. Ik vind overigens dat een moeder, die het
toestaat dat haar kind in dit soort apparaten gaat, een slechte
moeder is!”
Ik moet erom lachen en ik zeg: “Doe toch niet zo belachelijk. Als
het echt slecht zou zijn, dan worden die dingen toch verboden of
gemeden.”
Het kind mengt zich in de discussie. Ze valt haar moeder bij met
de opmerking dat die dingen bovendien hartstikke eng en
gevaarlijk zijn.
Ik kijk ze allebei een beetje spottend aan en ik zeg: “Tot nu toe
doe ik jullie zin en nu doe ik eens één keertje de mijne.”
Ik kies de Blue Thunder Mountain en ik ga in de rij staan. Ze
protesteert heftig en haar kind valt haar bij. “Alsjeblieft,” zeg ik
smekend, “mag ik één keertje? Je kunt toch bij de uitgang
wachten?”

Maar tot mijn verbazing komen ze allebei bij me in de rij staan.
Ze hebben toch maar besloten met me mee te gaan. “Ik doe het,”
griept ze, “maar niet omdat ik het leuk vind. Ik zie er namelijk
totaal de lol niet van in en ik doe het alleen maar omdat het er
klaarblijkelijk bij hoort.”
Ze maakt steeds soortgelijke opmerkingen en het kind is het
roerend met haar moeder eens. Het gemor en de protesten houden
maar niet op en ik zeg er wat van. Ik heb er schoon genoeg van en
ik snoer ze de mond doordat ik zeg: “Ik heb het helemaal met
jullie gehad. Stelletje wijven. Jullie moeten nu kiezen. Of jullie
verlaten ogenblikkelijk de rij of jullie houden vanaf nu je mond
dicht.”
Ze schrikken, want zo‟n uitval hebben ze nog nooit van me
gezien. Het helpt in ieder geval wel, want ik hoor ze niet meer.
We staan al drie kwartier in de rij - ik ben een beetje te zuinig op
de speedtickets geweest - als het kind ineens moet poepen. Dat het
kind het niet naar haar zin heeft is duidelijk van haar gezicht af te
lezen. Ze kijkt namelijk ook alsof ze heel nodig moet poepen. Het
kind staat het huilen nader dan het lachen. Ik kijk het kind en haar
moeder spottend aan en het kind zegt met een benauwd gezicht:
“Het is echt waar, hoor!”
Haar moeder staat me ook met een hulpeloze blik aan te kijken
en ze vraagt: “Wat moeten we hier nu mee?”
Ik doe net of mijn neus bloedt en ik zeg zeer gedecideerd: “Als
ze echt moet poepen, dan gaat ze maar een toilet zoeken. Ze is
oud en wijs genoeg. Jij vindt natuurlijk van niet, dus dan ga jij maar
met haar mee. Het maakt me niet uit wat jullie doen of proberen,
ik blijf in de rij staan. Ik zie jullie wel weer bij de uitgang.”
Ze protesteert en ze vindt dat ik solidair moet zijn. Ze wil dat ik
met haar meega om een toilet voor het kind te gaan zoeken.
Ik bied haar pesterig aan dat ik wel voor het kind een toilet wil
gaan zoeken, maar dan moet zij in de rij blijven staan. Ze kijkt me
verschrikt aan en ze zegt dat ze dat helemaal niet ziet zitten. Ze
kan dus niets anders meer doen dan met haar kind de rij verlaten.

Ze kijkt me beschuldigend aan als ze wegloopt, maar ik doe net of
ik het niet zie.
Ze staan hand in hand op me te wachten bij de uitgang. Ik vraag
met enig sarcasme of het allemaal goed gelukt is en of ze het
jammer vinden dat ze de Blue Thunder Mountain zijn misgelopen.
“Ja,” beweren ze in koor, “dat vinden we inderdaad jammer.”
“Nou,” zeg ik kordaat, “het komt dan voor jullie goed uit dat ik
de speedtickets bij me heb. Die kunnen jullie dan mooi gebruiken
om er alsnog in te gaan.”
Ik kijk ze spottend aan en ik voeg eraan toe: “Ik offer me geheel
voor jullie op want ik ga er nog wel een keertje in.”
We gaan in de rij staan en de protesten beginnen weer. “Begin je
weer?” vraag ik haar venijnig, terwijl ik haar een beschuldigende
blik toewerp. Ze schrikt en ze houdt direct haar mond dicht. Maar
nu begint het kind. Ze vraagt me werkelijk de oren van mijn
hoofd. “Hoe eng is het daarbinnen? Is het donker? Kun je wat
zien? Hoe gevaarlijk zijn de bochten? Gaat de trein heel erg hard?”
De vragenstellerij van het kind steekt ook haar moeder weer aan
en weer kan ze het niet laten, om mij te wijzen op de onnodige
risico‟s die ik haar kind straks ga laten lopen.
Ik krijg er meer dan schoon genoeg van en ik bijt haar toe: “Ik
wil er vanaf nu helemaal niets meer over horen. Zelfs geen geluid.
Die zogenaamde bescherming van jou heet overprotectionisme en
dat is zelfs schadelijk voor je kind. Ik wil dat je er nu over
ophoudt, en zeker als je kind in de buurt is. Dat jij nou last van
allerlei fobieën hebt? Maar op deze manier geef je ze ook nog eens
door. Je hebt het zelf waarschijnlijk niet eens in de gaten, maar op
deze manier plant je jouw kind allerlei gekke ideeën in het hoofd.
Ideeën die daar zeker op deze leeftijd niet horen te zitten.”
Ze ziet aan me dat het me ernst is en ze stopt met argumenteren.
Ik richt me tot het kind en ik leg haar uit dat mensen dit soort
dingen doen omdat het avontuurlijk en spannend is. Dat is heel
iets anders dan eng en gevaarlijk. Haar moeder kijkt mij aan met

een blik van „die begrijpt er werkelijk niets van‟, maar ze durft
gelukkig niets meer te zeggen.
We zijn aan de beurt. Zij stapt luid protesterend het karretje in:
“Gadverdamme, waarom doe ik dit? Ik vind er geen pest aan en
toch doe ik het. Ik weet niet eens voor wie? Wat moet ik in
hemelsnaam bewijzen?”
Haar misgenoegen is goed van haar gezicht te lezen. Ik trek me
er niets van aan en ik ga met het kind in een ander karretje zitten.
Ook dit tot groot ongenoegen van haar moeder die zegt: “Dat is
leuk. Zit ik ook nog eens in mijn eentje in dit karretje. Het kind
kan zich tenminste nog aan jou vasthouden.”
Het kind doet dat dan ook. Ze kruipt zowat in me als het karretje
in beweging komt. Maar na de eerste bocht laat ze me al los. Ze
vindt het geweldig en ze gilt het uit van de pret. “Yoho! Yeah!
Yoho!” roept ze en ze steekt haar armen hoog in de lucht.
Ik kijk naar het kind en ik zie hoeveel ze geniet van de rit. Ik krijg
er een gevoel bij, dat ik niet goed kan verwoorden. Mijn God, is
dat hetzelfde kind dat net nog zo verschrikkelijk bang was?
De rit is afgelopen en we stappen uit. Het kind pakt mijn hand
en samen met het kind loop ik, haar moeder loopt achter ons, naar
de uitgang. Haar moeder is nog steeds ontstemd en ze laat hardop
haar ongenoegen blijken. Ze blijft er maar over doorgaan en weer
werp ik haar een geërgerde blik toe. Ze probeert nog haar gelijk te
krijgen, maar ik doe alsof ik niets hoor. Uiteindelijk stopt het.
Het kind zit er duidelijk anders in dan haar moeder. “Gaan we
nog een keertje?” jengelt ze. “Toe? Alsjeblieft? Nog één keertje?”
Ik zeg tegen het kind dat we er later nog wel in gaan, maar niet
nu. Ik kan het niet nalaten om haar moeder een triomfantelijke
blik toe te werpen.
Ik krijg de smaak van de achtbanen te pakken en ik wil ook wel
een keertje de befaamde Space Mountain in. Ik probeer het kind mee
te krijgen, die daar wel oren naar lijkt te hebben. Haar moeder

esluit eerst inlichtingen in te winnen bij de suppoost. Ze vraagt
hem hoe gevaarlijk de Space Mountain is.
Hij glimlacht en hij vertelt haar dat „gevaarlijk‟ niet het goede
woord is voor de Space Mountain. Aan de andere kant is het niet
voor niets de coolste attractie van de wereld.
Het kind vraagt of hij heel erg eng is en de suppoost beaamt het.
Het kind hoort dit en ze besluit direct om er niet in te gaan.
Ik probeer het kind over te halen om toch met me mee te gaan.
Ik gebruik als argument dat ze in eerste instantie de Blue Thunder
Mountain ook niet in wilde en later wel. Het kind twijfelt.
Haar moeder blijft echter op haar inpraten: “Niet doen, hoor. Je
wordt misselijk en het is hartstikke eng en donker daarbinnen. Het
is ook nog eens slecht voor je. Ze geven niet voor niets allemaal
waarschuwingen.”
Ik krijg er de pest over in dat ze haar kind dit soort pleziertjes
niet gunt. Ik begrijp er werkelijk niets van, want in mijn optiek ga
je daarvoor nu juist naar Eurodisney.
Ik zeg: “Als je niet wilt dat jouw kind de Space Mountain in gaat,
verbied het dan op rationele gronden. Gebruik geen argumenten
als eng en slecht voor je gezondheid. Zo praat je haar op den duur
een getwist normen- en waardenstelsel aan.”
Ze begrijpt me niet en ze blijft inpraten op haar kind. “Niet
doen, het is eng. Het is donker en je kunt niets zien. Het is veel te
heftig en je zult misselijk worden,” blijft ze herhalen.
Ze gaat maar door en ik besluit mijn mond maar te houden. Het
kind geeft definitief aan dat ze de Space Mountain niet ingaat. Dit tot
grote opluchting van haar moeder.
“Gaan jullie nog maar een keertje It‟s a small world in,” zeg ik
sarcastisch, “dan hebben jullie je pleziertje en ik het mijne. Ik zie
jullie wel bij de uitgang.”
Ik loop naar de ingang van Space Mountain toe. Het afscheid
wordt wederom gelardeerd met haar gebruikelijke commentaar.
“Ik hoop werkelijk dat je er heel uitkomt,” zegt ze, “maar ik blijf
het raar vinden dat iemand van jouw leeftijd met jouw zwakke rug

dit soort onverantwoorde risico‟s gaat lopen. Maar ja, je rekent er
waarschijnlijk op dat ik voor je blijf zorgen als je in een rolstoel
terechtkomt.”
Ik loop hoofdschuddend bij haar vandaan en zwaai nog eens
naar haar en het kind. Het lijkt wel alsof ik een wereldreis ga
maken.
Ik sluit aan bij de speedline en ik zie dat ook deze rij erg lang is.
Het gaat zeker een half uur duren. Dan moeten zij en het kind al
die tijd bij de uitgang wachten en dat vind ik te lang.
Ik stap uit de rij. Ik kijk of ik haar en het kind zie, maar ze zijn al
verdwenen. Ik loop naar de uitgang van de Space Mountain, waar ik
ze aantref. Net als bij de Blue Thunder Mountain staan ze hier hand
in hand naar me uit te kijken. Ik schrik van haar reactie als ik haar
op de schouder tik en zeg: “Hallo schat, ik ben hier.”
“Waar kom jij nou vandaan?” vraagt ze verbaasd. “Ben je er niet
in geweest? De uitgang - ze wijst op de uitgang - is toch daar? Je
zou toch - ze wijst weer - daaruit komen? Kun je dan ook nergens
meer van op aan? Had je geen speedticket bij je? Waarom ben je
niet in de rij blijven staan? Je had toch wel even kunnen wachten?
Belachelijk, dat die rijen zo lang zijn!”
Ik zie haar heftige reactie. Ik vind het vreemd. Het lijkt bijna wel
of ze in paniek is. Ik begrijp het niet.
Ik vraag het kind of ze nog een keertje met me de Blue Thunder
Mountain in wil. Het kind heeft daar wel oren naar. We gaan er
naartoe, onder luid protest van haar moeder: “Gadverdamme,
moeten jullie daar nou weer in?”
Ik stap met het kind in de rij en zij blijft achter. Ik houd haar
nauwlettend in het oog.
Ineens zie ik het. Het is een vast patroon. Het kind en ik gaan in
de rij staan. Zij wacht bij de ingang. Net zo lang tot er mensen zich
achter ons hebben aangesloten in de rij. Vlak voordat wij uit haar
gezichtsveld verdwijnen, zwaai ik nog een keer. Zij lacht en zwaait
vervolgens terug. Het valt me op dat haar lach krampachtig en

gemaakt is. Ik stap vervolgens weg en stiekem kijk ik wat ze doet.
Ze loopt direct weg. Niet op haar gemak, maar hard, heel hard.
Het kind en ik komen vervolgens uit de attractie. Als zij ons ziet
dan is haar opluchting duidelijk zichtbaar. Alsof er een last van
haar schouders valt.
Zij ziet niet dat ik het zie.
De grote Buffalo Bill Wild West-show.
Het is nog donker. Ik kijk op de wekker en ik zie dat het pas half
vijf is. Ik lig maar te woelen. Dit tripje naar Disneyland geeft me
zoveel stof tot nadenken. Ik maal maar door. Ik denk weer aan de
grote Buffalo Bill Wild West-show van gisteravond. Mijn god, wat had
ik het benauwd. Ik laat het evenement nog eens de revue passeren
en weer bekruipt me hetzelfde, benauwde en beklemmende
gevoel, waarmee ik gisteravond in mijn bed ben gestapt.
We zijn één dag in Eurodisney wanneer ze me vertelt dat ze heel
graag naar de grote Buffalo Bill Wild West-show toe wil, die speelt in
Disney Village. “Dat is niet alleen leuk voor het kind,” zegt ze,
“maar ook voor ons.”
Ik koop drie kaartjes bij de ticketservice van ons hotel voor de
voorstelling van donderdag, onze laatste avond in Disneyland. De
avond is volledig verzorgd, dus inclusief diner in Wild West-stijl,
bier en fris naar behoefte, koffie en thee na afloop en
waarschijnlijk meer dan voldoende Amerikaans vermaak.
Het is vijf uur in de middag en we lopen met z‟n drieën naar
Disney Village. We zijn iets te vroeg voor de show, maar gelukkig
is er veel te doen. De parade is net gestart en wat schetst onze
verbazing, het is de grote Buffalo Bill Wild West-parade, die voorbij
trekt. Dat is pas een imposant gezicht, al die cowboys en indianen
op paarden, onder aanvoering van een grote man met lang grijs

haar, die ook nog eens het grootste paard berijdt: Buffalo Bill
himself.
De parade is veel te snel voorbij en we slenteren nog wat door
Disney Village voordat we de hal van de show binnengaan. Ik
toon onze tickets en we krijgen een cowboyhoed met een blauw
lint. Er wordt ons verteld dat het de bedoeling is dat we die
dragen, zeker tijdens de show. We kijken voor de zekerheid ook
nog in de souvenirshop of we authentieke of unieke Buffalo Bill
Wild West-gadgets kunnen vinden, maar helaas.
Ik loop al een tijdje te niezen en het wordt erger. Het is al
begonnen op het moment dat ik de hal binnenkwam. “De grote
Buffalo Bill Wild West-show,” denk ik, “natuurlijk, het stikt hier
van de paarden.”
Mijn allergie speelt op. Vreemd, want ik heb er al zo lang geen
last meer van gehad.
Ik had een boekje aangeschaft over NLP (Neuro Linguïstisch
Programmeren) en allergie. Het geeft een verrassend andere kijk op allergieën
en het gaat ervan uit, dat het geen ziekte is. Het is een natuurlijke reactie van
het lichaam op een stof uit de omgeving. Helaas kan het lichaam niet altijd
even goed doseren en dan krijg je de welbekende overreactie. Deze zou bij de
bron moeten worden aangepakt, maar daar bestaan geen geneesmiddelen voor.
Het enige dat zij doen, is het bestrijden van de symptomen. Hier biedt NLP
soelaas. Vanuit de overtuiging dat het je eigen lichaam is, die je overreactie
veroorzaakt, moet je zelf ook in staat zijn om je lichaam zodanig te
programmeren, dat het minder antistoffen gaat produceren. Met andere
woorden, het lichaam merkt: “Hé, graspollen,” en heeft de neiging om
antistoffen te gaan produceren. Je moet tegen het lichaam kunnen zeggen:
“Bedankt voor de waarschuwing, maar ik weet het al en het is goed. Je hoeft
die antistoffen niet aan te maken.”
Het gaat nog verder. Als iemand negatief reageert op zijn omgeving, kan dat
ook een automatisme zijn. Neem bijvoorbeeld de blauwe envelop van de
belastingdienst. Het zien ervan maakt, bij mij althans, een negatieve emotie
los. Ik krijg automatisch de pest in en ik erger me. Ik voel dat ik me erger

zelfs aan mijn hoofd. Het geeft een vreemd prikkend gevoel, dat vanaf mijn
slapen tot achter mijn oren trekt. Dat is vreemd, omdat ik niet eens weet of ik
moet betalen of dat ik geld terug krijg.
Als je kijkt naar het effect van de blauwe envelop en graspollen, dan zie je
dat de patronen hetzelfde zijn. “Hé, blauwe envelop/graspol.”
Vervolgens allergische reactie: “Ergernis/Aanmaak antistof.”
Maar het gaat zelfs nog veel verder dan dit. Er bestaat nog een verband.
Hoe vaak komt het niet voor dat mensen op latere leeftijd ineens allergie
krijgen of kwijtraken? Ik ging terug naar het moment dat ik zelf last begon te
krijgen van mijn allergie. Het viel samen met een enorm spannende tijd waarin
ik toen zat. Het ging niet zoals ik wilde en ik ergerde me toen aan werkelijk
aan alles.
NLP als geneesmiddel voor allergie. Het is niet wetenschappelijk bewezen,
laat staan onderbouwd. Maar ik geloof erin en ik doe af en toe mijn NLPoefeningetjes.
Ik gebruik al twee jaar geen pilletjes meer.
We zoeken onze plaatsen op in de grote zaal. Het is net een
arena met allemaal ringen. Iedereen zit naast elkaar aan dezelfde
lange tafel, met het gezicht naar het spektakel toe. Het bedienend
personeel loopt voor de tafels langs, en omdat zij op de lager
gelegen ring voor je lopen, hoef je geen moment te missen. Wij
zitten in het blauwe vak, rechts zitten de gelen, links de roden en
schuin tegenover ons de groenen.
De show begint. We worden opgeroepen te joelen en met onze
hoeden te zwaaien, wat iedereen ook doet. De wedstrijd tussen de
indianenstammen begint. De stammen hebben ook een kleur. Die
correspondeert met de kleuren van de uitgereikte hoeden. De
groene krijgers beginnen en het groene vak wordt opgeroepen hun
stam te steunen. Ze moeten zo veel mogelijk geluid maken, onder
meer door hard met het bestek op de metalen borden te slaan. De
„niet-groenen‟ worden opgeroepen zo hard mogelijk „boe‟ te
roepen. Zo komt elke kleur aan de beurt en het is een gejoel van
jewelste.

Tijdens de show wordt ons echte Wild West-maal uitgeserveerd.
Het bestaat, hoe kan het ook anders, uit bruine bonen, gebraden
kip en worst. Heerlijk, een echte cowboymaaltijd in een Wild
West-ambiance. Wat wil je nog meer? De Coca-Cola vloeit
rijkelijk, het is een gezellig en spannend festijn en iedereen geniet
zichtbaar.
Waarschijnlijk alleen ik niet. Ik voel me vreemd en ik kan het niet
onder woorden brengen. De show komt me mijlenver mijn strot
uit, zo vreselijk vind ik hem. Normaliter kan ik me nog wel over
mijn aversie tegen een dergelijke show heen zetten en er zelfs de
humor van inzien. Maar in dit geval lukt me het van geen kanten
en de pest kruipt in mijn lijf. Het ergste is, dat ik niet eens weet
waarom.
Ik zit de show uit. Voor haar en het kind, want ik wil hun plezier
niet bederven. En de show wordt, voor zover dat mogelijk is, ook
nog eens verpest omdat het water letterlijk met bakken uit mijn
neus loopt, mijn ogen uit mijn hoofd branden en mijn luchtpijp
steeds dichter gaat zitten. Ik heb het Spaans benauwd. Zo‟n zware
aanval van allergie heb ik nog nooit gehad. Mijn keel zit letterlijk
potdicht en ik begin zwaar te hijgen. Ik denk nog maar aan één
ding: „ik moet eruit‟.
De show is gelukkig voorbij en ik haast me de frisse lucht in.
Eenmaal in het hotel gaan we direct naar onze hotelkamer. Ik heb
het nog steeds benauwd en ik hijg zwaar. Ik duik direct mijn bed
in.
Zij en het kind hebben medelijden met me en ze laten me dat
ook blijken. Zij komt op de rand van het bed zitten en ze probeert
lief voor me te zijn. Helaas zit ze me in de weg en ik vraag haar me
met rust te laten. Ze kijkt me niet begrijpend aan, maar ze staat op
en ze gaat aan de andere kant van de kamer naar de tv zitten
kijken.
Ik ben onrustig, ik voel me opgejaagd en ik heb het helemaal niet
naar mijn zin. Ik vraag me af waar mijn allergie vandaan komt. Is
het alleen de paardenstof of is er iets wat mijn reactie versterkt? Ik

heb het gevoel dat ik „eruit‟ moet en het feit dat ik „erin‟ zit, zou
dat me die benauwdheid bezorgen? Ik moet het maar eens op me
in laten werken en dat kan het beste door het van me af te zetten.
Ik weet toch niets anders te verzinnen dan te gaan slapen en
voordat ik in slaap val, denk ik: “Komt tijd, komt raad.”
Angsten en fobieën.
Het is half zes geworden. Ik heb het warm en ik heb het
benauwd. Al twee uur ben ik klaarwakker en ik heb last van dat
vreemde buikgevoel. Het is iets onheilspellends, alsof ik voel dat er
iets gaat gebeuren.
Ik weet alleen nog niet wat en ik kijk eens naar haar. Ze ligt op
haar zij en ze heeft haar laken in haar vuist, alleen een puntje steekt
eruit. Het is net of ze duimt, maar in plaats van haar duim houdt
ze het puntje van het laken tegen haar lippen aan. Het is een
aandoenlijk gezicht en weer krijg ik dat gevoel voor haar. Het
mengt zich met mijn buikgevoel. Wat is het toch, dat me zo
bezighoudt?
Ik denk aan haar angsten en fobieën. Ik heb ze gezien. Ze heeft
me er ook van verteld en ze heeft me er een verklaring voor
kunnen geven. Toch klopt er iets niet, maar ik weet niet wat. Ik zet
dingen die ze me verteld heeft af tegen dingen die ik heb gezien. Ik
begrijp het niet en allerlei voorvallen flitsen door mijn gedachten.
We kennen elkaar net en ik rijd samen met haar naar mijn huis.
Ik neem dit keer de weg langs de ringvaart, die ook voor mijn huis
langsloopt. Het is een slechte weg en ongeveer vijf kilometer lang.
We zitten hand in hand en na een paar honderd meter valt me iets
op. Ze knijpt in mijn hand en haar hand wordt drijfnat. Ik kijk
naar haar en ik zie dat ze helemaal tegen de deur aangedrukt zit.
Ze lijkt wel een bang vogeltje.

Ze is 18 jaar oud als ze bijna verdrinkt. Ze zit achterin de auto bij
vrienden. De chauffeur rijdt te hard en raakt in een bocht de macht over het
stuur kwijt. De auto raakt van de weg en belandt in de vaart. “Rustig
blijven,” zegt de chauffeur, “eerst moet de auto vol met water lopen, pas dan
kunnen we het portier openen.”
Dat lukt, althans voor de twee personen die voorin zitten. Door de klap op
het water is de achterbank losgeschoten en de auto zakt achteruit de diepte in.
Zij raakt bekneld en ze kan geen kant op. Ze krijgt het benauwd en ze vecht.
Tot het donker wordt.
Als ze bij haar positieven komt, ziet ze als eerste het gezicht van de
brandweerman die haar eruit heeft gehaald. Hij heeft haar ook „terug‟ gehaald.
“Wat zit je in mijn hand te knijpen?” vraag ik. “Heb je het niet
naar je zin?”
“Man, wat doe je me aan?” zegt ze met een benauwd gezicht.
“Als je mijn dag wilt vergallen, moet je dit soort dingen vaker
doen. Rijden langs een sloot. Hoe lang duurt het nog?”
Ik vertel haar dat we er zo zijn. Nog een minuutje of vijf. Ze
raakt zowat in paniek en ze vraagt: “Kunnen we niet terug? Is er
geen andere weg?”
“Ik wil best terugrijden,” zeg ik, “maar dan moet ik keren op
deze smalle weg en op de terugweg zit jij direct aan het water. Zeg
het maar.”
Ze schrikt en ze maakt een keuze. “Rijdt dan maar door,” zegt
ze, “dat is minder erg. Maar wil je dan wel een beetje doorrijden?”
Ik praat met haar over haar fobieën. Ze legt me uit hoe ze er last
van heeft gekregen. “De eerste weken na het ongeluk was er nog
niets aan de hand. Tot ik een keer langs de plaats des onheils reed.
Ik was met de auto en ik werd overvallen door hetzelfde
paniekgevoel als toen ik bijna verdronk. De keer daarna was toen
ik in een auto stapte. Ik kreeg weer dat angstgevoel op het
moment dat ik ging zitten en de deur dichtdeed. Ik moest er

gewoon uit, wat ik ook heb gedaan. Het idee opgesloten te zitten,
net als bij mijn ongeluk, bezorgt me die angst.
Ik stap in een lift. Hetzelfde liedje. En in de loop der jaren is het
steeds erger geworden. Als ik in mijn auto rijd en ik kom in de file
terecht, dan kan ik ook geen kant op. Ook dan raak ik in paniek.
De eerste keer dat het me overkwam, ben ik zelfs uitgestapt en
gaan lopen. De politie heeft toen mijn auto van de weg af moeten
halen.”
“Maar nu begrijp ik ook waarom je niet naar het huwelijksfeest
van je broer in Indonesië wilt,” zeg ik, “je durft gewoon niet te
vliegen.”
Ik vertel haar wat NLP met angsten en fobieën kan doen. Ik geef
haar voorbeelden. Ik schets hoe haar wereld er kan uitzien als zij
haar angsten en fobieën de baas is. Maar ze luistert niet, ze wil er
niet aan.
“Denk jij dat zoiets simpels als een NLP-trucje iets kan, waar
heel de medische wereld nog geen antwoord op heeft gevonden?”
schimpt ze. “Denk jij werkelijk, dat iets waar ik al 25 jaar mee
worstel, zomaar kan verdwijnen? Nee schat, dat zie je toch
verkeerd hoor. En ik kan het weten, ik heb er tenslotte voor
gestudeerd.”
Ik hoor haar praten en ik vraag: “Wat is de kwaliteit van jouw
leven als je zo erg wordt geleefd door je angsten en je fobieën?”
“Ach, het went,” zegt ze, “je leert de situaties te vermijden
waarvan je weet dat ze je in paniek kunnen brengen. Daarbij ben ik
zo sterk, dat als ik het echt wil, me over mijn angst heen kan
zetten.”
“Dat is dan je er doorheen vechten,” zeg ik, “dat kost enorm veel
inspanning. Je zit continu in de angst die je tegelijk moet
bedwingen. Denk je eens in dat je hetzelfde kunt doen, zonder dat
je die angst hebt. Dan hoef je die ook niet te bedwingen. Het enige
dat NLP doet, is die emotie die een lift bij jou oproept los te
koppelen en jou te leren een lift anders te ervaren. Daarbij, je hoeft
niet eens in NLP te geloven om het toch voor je te laten werken.”

Mathijs is een goede vriend van mij en ik ken hem al jaren. Mathijs en
NLP zijn voor mij synoniem. Mathijs beoefent NLP, past het toe op zichzelf,
helpt anderen ermee, draagt het over, draagt het uit, geeft er cursussen in en
schrijft er zelfs boeken over. Mathijs is een autoriteit in Nederland op het
gebied van NLP. Af en toe doe ik een beroep op hem als ik ergens mee zit en
in de rol van persoonlijke coach waardeer ik hem in het bijzonder. Negen van
de tien keer kan hij je met een paar eenvoudige vragen, hij zal je namelijk
nooit vertellen iets te doen, anders naar hetzelfde laten kijken. Hij laat je
hetzelfde gewoon anders benaderen of zien, wat meestal erg verhelderend werkt.
Die vaardigheid beheerst hij als geen ander. Tegelijk weet hij adequate NLPtechnieken
te vinden, waarmee je het „probleem‟ snel en eenvoudig de baas kunt
worden.
Woorden als „probleem‟ en „verkeerd‟ kent hij niet, hij prefereert het over
„uitdaging‟ of „anders‟, respectievelijk „ongemak‟ of „niet wenselijk‟ te praten.
Als er iemand is, die haar kan helpen haar van haar angsten en fobieën af
te laten komen, is hij het wel. Daarvan ben ik ten volle overtuigd. Zij hoeft het
alleen maar te doen.
“Maar waarom zou ik naar Mathijs toe willen?” vraagt ze. “Ik kan
het toch gewoon op mijn eigen manier doen?”
“Verdomme,” zeg ik, “wat ben je toch eigenwijs. Je probeert dat
al 25 jaar, zoals je zelf zegt. En ken je het resultaat? Nou, ik wel!”
Ik schud mijn hoofd en ik begrijp haar weerstand niet. Als je zo
geleefd wordt, dan grijp je toch elke mogelijkheid aan om er vanaf
te komen? Althans, dat zou ik doen. Daarbij loopt ze geen enkel
risico. Baat het niet, dan schaadt het niet.
Ze gaat door met mij te overtuigen: “Ik durf al meer als jij bij mij
bent. Je straalt zo‟n rust uit en ik vertrouw je volledig. Bijna
onvoorwaardelijk. Ik zit erover te denken om toch naar Indonesië
te gaan, want met jou durf ik waarschijnlijk wel het vliegtuig in te
stappen.”
Ze wordt enthousiast en ze zegt: “Wat zal Tom het leuk vinden,
dat ik, zijn enige zus, toch bij zijn huwelijksfeest kan zijn.”

Ik begrijp haar fobieën, maar ik zie ook de beperkingen die ze
haar opleggen. Ik krijg echt bewondering voor haar, als ik zie wat
ze allemaal nog doet ondanks die beperkingen. Als ze een keer bij
me in de lift stapt, als we naar de 17 e etage moeten, vraag ik hoe
dat kan. Ze zegt: “Met jou in de buurt durf ik alles. Dan voel ik me
veilig.”
Het zit me niet lekker. Het is zo‟n gaaf wijf en we houden zo veel
van elkaar. We hebben zo‟n goede band en we vullen elkaar zo
goed aan. Helaas zit ze met die vervelende angsten en het lijkt wel
of ze er niet vanaf wil. Ze kan het niet controleren, lijkt het,
behalve als ik in de buurt ben. Ze koppelt het aan mij. Ze heeft
angst, maar met mij in de buurt niet. Ik snap het niet. Heb je nu
angst of heb je hem niet? Ik besluit Mathijs maar eens om raad te
vragen. Hij weet al van haar af, want ik heb hem al eerder over
haar verteld.
From: Gijs@hotmail.com
To: Mathijs
Subject: Yvon
Hi,
ik heb met Yvon gesproken over haar fobieën en ik kom erachter dat
het niet zozeer de fobieën zelf zijn, maar dat ze worden gebruikt als
argument om dingen niet te doen. Haar belangrijkste drijfveer is dat
ze veiligheid zoekt. In haar eigen omgeving, niet te gekke dingen
doen etc. Met mij in de buurt voelt ze zich veilig en durft ze dingen
wel aan. Voorbeeld, met mij in het vliegtuig stappen gaat ze gewoon
doen. Maar dan is veiligheid gekoppeld aan mij en dat kan volgens
mij ook de bedoeling niet zijn. Ik heb op twee vlakken raad nodig.
1. Is het zinvol om NLP fobie oefeningen te doen en zo ja, welke?
2. Hoe koppel ik haar veiligheid los van mij.
Weet je raad, kun je helpen (en zo ja, hoe dan...)
Ik hoor het graag van je.
ps. het zou mooi zijn als ik medio deze maand weet waar ze staat
ivm een reis naar Indonesië waar haar broer trouwt...

Mijn mobiel gaat en ik loop de huiskamer uit op hem op te
nemen. Ik zie op de display dat Mathijs het is en ik zeg: “Hi
Mathijs, heb je mijn e-mailtje gehad? En?”
Mathijs zegt: “Het enige dat zij moet doen is een afspraak met
mij maken. Ik begrijp de cirkel waarin ze opgesloten zit en ik heb
haar er binnen de kortste keren uit.”
We beëindigen ons gesprek en ik loop weer terug de kamer in.
“Heb je geheimen voor me?” vraagt ze.
Ik zeg: “Ik vind het niet prettig om hardop in een mobiele
telefoon te praten met mensen om me heen. Ik kan me ook
voorstellen dat mensen om mij heen het niet kunnen waarderen
dat ik zit te telefoneren. Ik vind het gebruik van een mobiele
telefoon in het bijzijn van anderen zelfs getuigen van een slechte
opvoeding.”
“Maar dit ging over mij,” zegt ze.
“Ik weet niet hoe je dat kan weten, “ zeg ik, “maar je hebt gelijk.
Het was Mathijs. Ik heb hem om raad gevraagd betreffende jouw
angsten en fobieën.”
“Hoe haal jij het in je hersens om mijn vuile was uit te hangen bij
een vreemde?” bijt ze me toe. “Waar haal jij het recht vandaan?”
“Nou, nou, rustig maar,” zeg ik, “ik heb het beste met je voor.
Trouwens, realiseer jij je wel wat jouw angsten en fobieën voor mij
betekenen of nog zullen gaan betekenen? Ik kan me werkelijk niet
voorstellen dat je er niet vanaf wilt, of zie ik het verkeerd?”
“Natuurlijk wil ik er ook vanaf,” zegt ze, “maar mag ik het
alsjeblieft zelf doen?”
“Daar heb je nou precies Mathijs voor nodig,” reageer ik direct,
“om het zelf te kunnen.”
Ik schrijf het telefoonnummer van Mathijs op een briefje en ik
geef het haar. “Hij rekent er op dat je hem belt,” zeg ik, “en ik
ook.”

Veiligheid en geborgenheid.
Ik blijf maar malen en ik lig een beetje wezenloos naar het
plafond te staren. Zij slaapt nog diep, dat hoor ik aan haar
regelmatige ademhaling. Het kind is gisteren laat naar bed gegaan
en slaapt ook nog. Het is muisstil.
Het onrustige gevoel, waarmee ik wakker ben geworden, wordt
niet minder. Hoe meer dingen ik overdenk, hoe heftiger mijn
onrust wordt. Ik begin me nu pas te realiseren, hoe groot de
impact van haar angsten en fobieën op haar leven zijn. Er schieten
me ineens ook andere dingen te binnen. Dingen die ik wel gezien
heb, maar nog niet heb kunnen plaatsen.
Ze vertelt over Rhoon, haar dorp. Hoe geweldig het er is. De
omgeving is schitterend, het heeft alle faciliteiten en gemakken van
een grote stad en toch is het een gezellig dorp gebleven. Het heeft
een leuke kern, een winkelcentrum waar alles te vinden is, een
bibliotheek, enzovoorts. Iedereen kent elkaar, zegt elkaar gedag en
is vriendelijk. Ze woont op een prachtige locatie nabij het centrum
en ze kijkt uit over een parkje. Ze woont er al bijna haar hele leven
en ze gaat er nooit weg.
Ik vertel haar hoe ik naar Stompwijk kijk, want mijn dorp heeft
ook zo zijn charme en voordelen. Het ligt centraal, vlak bij de
snelweg en midden in het Groene Hart van Nederland. Een
kwartiertje met de auto van Den Haag af en een half uur van
Amsterdam en Rotterdam. Verschillende winkelcentra zijn in de
buurt en als je snel een boodschap nodig hebt, dan kun je terecht
in de kleine supermarkt van het dorp.
Ik zie het verschil met Rhoon wel, maar dat dorp is dan ook zo‟n
zes keer groter dan het mijne. Als ik iets positiefs zeg over
Stompwijk, ontstaat er tegelijk een soort competitie met haar.
“Rhoon,” zegt ze triomfantelijk, “is in alle opzichten beter dan dat
suffe Stompwijk.”

“Het maakt me niet uit wat beter is,” zeg ik, “maar je moet toch
minstens toegeven dat het best een lekker stekkie is, waar ik
woon?”
“Ga je me nu vertellen dat Stompwijk leuk is?” zegt ze spottend.
“Feitelijk is het gewoon een achterlijk dorp zonder kern en zonder
winkels, waar alleen maar debiele mensen en boeren wonen. Er is
maar één school, er is niet eens een drogist en de super is niet
alleen duur, je kunt er alleen maar oude troep kopen.”
Ze heeft er geen goed woord voor over. Mijn huis kan er dan
nog wel mee door, ze vindt het alleen jammer voor mij dat het op
de verkeerde plek staat. Bovendien ook nog eens naast een sloot.
Ik kan haar vertellen wat ik wil, Rhoon is haar heilig en Stompwijk
deugt niet. Ze zou er nooit kunnen wonen.
“Is daar dan sprake van?” grap ik nog, maar ze hoort het niet.
Ze kraakt Stompwijk vaker af. Ze polariseert. Ik begrijp haar
opmerkingen niet zo goed. Het maakt mij niet uit, want alles heeft
zo zijn voor en zijn tegens. Het maakt me ook niet zoveel uit waar
ik woon. Ik noem, om het haar duidelijk te maken, mijn huis een
„klomp stenen‟, waarvan ik alleen verwacht dat het me droog
houdt als het regent en dat het op een beetje handige plek in
Nederland staat.
Ze kijkt me meewarig aan en ze zegt: “Weet je wat dat over jou
zegt? Je houdt dus niet van je huis. Je houdt ook niet van jouw
dorp. Je hebt dus geen thuis. Vind je het gek, dat je niet kunt
aarden. Gelukkig heb je mij gevonden en ik ga jou helpen een
thuis te vinden.”
Het zal wel en ik ga de discussie niet met haar aan. Maar ik hoor
het steeds vaker. Ze vertelt het tegen iedereen, die het maar horen
wil. Hoe belachelijk Stompwijk is, hoe debiel de mensen er zijn,
dat het niet eens een winkelcentrum heeft, enzovoorts.
Ik begrijp het niet en ik vraag haar wat voor zin het heeft om
Stompwijk steeds zo af te kraken.
“Ach jongen,” kijkt ze me meewarig aan, “het is niet alleen een
bekrompen dorp, het is bovendien niet veilig.”

“Niet veilig?” vraag ik verbaasd. “Waar heb je het over? Niet
veilig? Alsof jij zo veilig bent in dat dorp van jou.”
Ze spreekt vaker over de veiligheid van Rhoon, haar huis daar, de haar zo
vertrouwde omgeving, haar familie en haar vrienden. Ik zeg steeds tegen haar
dat ik haar opmerkingen over veiligheid maar niet begrijp. Ze draagt zelf de
argumenten voor mijn onbegrip aan. Ze vertelt me van het proces dat ze net
achter de rug heeft om een straatverbod voor haar ex af te dwingen. Ze was al
meerdere keren door hem in elkaar geslagen, zelfs in het bijzijn van haar kind.
Haar verzoek werd afgewezen. Sterker nog, in plaats van een straatverbod
had de rechter op eigen houtje beslist dat de bezoekregeling voor de vader
uitgebreid moest worden. Sindsdien hangt de dreiging van haar ex, zoals ze
dat zelf zegt, continu als het zwaard van Damocles boven haar hoofd.
Ze vertelt me ook over de inbraak. Haar gevoel van veiligheid heeft daarvan
een grote deuk opgelopen. Want toen zij en het kind thuiskwamen, hadden ze
de inbrekers op heterdaad betrapt. Vanaf die dag inspecteert zij, voordat ze
naar bed gaan, samen met haar kind het gehele huis op mogelijke
aanwezigheid van inbrekers of boeven. Het kind slaapt zelfs bij haar in bed,
want anders voelt het kind zich ook niet veilig. Ik verdenk haar ervan, dat zij
het niet zo erg vindt, dat haar kind bij haar in bed slaapt.
“Jij begrijpt het niet, hè,” zegt ze, “mijn dorp is vertrouwd.
Iedereen die me na aan het hart ligt is bij me in de buurt. Pieter en
Hannah wonen hier schuin tegenover, Zus twee straten verderop,
mijn moeder nog een straat verder en Tom aan de andere kant van
het park. Als ik me niet veilig voel, dan is er altijd wel iemand in de
buurt. Ik weet ook dat ik op ze kan rekenen en altijd op ze kan
terugvallen.”
“Het zijn de mensen, die jou dat gevoel van veilig geven,” zeg ik,
“het heeft dus niets te maken met het dorp zelf. Het is dus meer
de geborgenheid van jouw vrienden en familie.”
Ik denk dat ik haar begrijp. Zij zoekt veiligheid en klaarblijkelijk
ook geborgenheid. Maar zoeken we dat niet allemaal?

Ze woont net twee weken bij me en ik sta met haar achter in de
tuin. Jochem is net klaar met klussen en staat naast ons. Jochem is
de zoon van mijn buren. Het is een handige man die er graag een
beetje bijklust. Hij is niet alleen handig, hij kent iedereen in en
rond Stompwijk en weet er de weg. Ook kun je met hem, in ieder
geval altijd op vrijdagavond, een gezellig biertje drinken in de
lokale kroeg.
We staan met z‟n drieën de zonsondergang te bewonderen.
Stompwijk ligt ongeveer een kilometer of vijf van de zee af en ik
heb een vrij uitzicht over de onbebouwde polder. Dat levert, zeker
in de zomer, bijzonder fraaie plaatjes op met vaak spectaculaire
luchten. De zonsondergang van vanavond levert werkelijk het
spectaculairste beeld op dat ik ooit heb gezien. Het lijkt wel een
schilderij van de hemel en de hel. Alle kleuren komen erin voor.
Van lichtblauw tot diep paars. Van lichtroze tot vet rood.
Jochem vraagt me of ik zin heb om vrijdag een biertje te komen
drinken op het lokale rock-‟n-roll festival. Ik heb daar wel oren
naar. Zij hoort mijn antwoord en ze is het er duidelijk niet mee
eens.
“Dus je zadelt mij met het kind op?” zegt ze. “Ik kan geen kant
op. Leuk is dat. Wat moet ik dan? In dat grote huis? In mijn uppie,
alleen met mijn kind. Je had nog zo beloofd me te steunen.”
Ik schrik van haar reactie en ik zie dat Jochem er ook van schrikt.
Ik kijk haar niet begrijpend aan terwijl ze verder gaat. “Ik ga wel
ergens anders heen. Ik ga niet alleen met mijn kind in dat grote
huis liggen wachten tot jij een keertje thuiskomt. Ik ga wel naar
Zus toe.”
Ik vraag haar waarom ze ineens bij Zus wil slapen. Ik ben van
mening dat ik best een paar uurtjes weg kan. Ook kan een biertje
drinken geen kwaad, het is nota bene een paar honderd meter van
mijn huis af. “Ik laat de auto staan,” grap ik.
“Denk je dat ik niet serieus ben?” vraagt ze. “Het huis is nog niet
eens veilig.”

“Niet veilig?” vraag ik, “hoe bedoel je? Ik ben nog geen minuut
bij je vandaan. Als er iets is, dan ben ik er binnen een oogwenk.”
“Maar dan heb je waarschijnlijk al een bakkie teveel op,” houdt
ze vol, “lekkere man ben jij. Waarschijnlijk ben je dan al zo
dronken, dat je jouw mobiele telefoon niet eens meer hoort.”
“Ik vind werkelijk dat je overdrijft,” zeg ik, “en als het jou
geruststelt, dan beloof ik je dat ik niet te veel zal drinken.”
Ze zet haar hand in haar zij en ze wuift met haar vinger van haar
andere hand. “Ne pas, mister, zegt ze, “ik heet geen gekke Marietje
die je van alles wijs kan maken. Geloof je nu werkelijk dat jij, als jij
het daar naar je zin krijgt, wat ik me overigens nauwelijks kan
voorstellen, kan stoppen met zuipen?”
Jochem en ik kijken elkaar verbaasd aan. Wat gebeurt er?
Ze gaat door met het opsommen van allerlei argumenten om me
tegen te houden. Ze zegt: “Je denkt toch zeker niet dat ik in mijn
eentje ga liggen wachten tot jij een keertje thuiskomt.
Waarschijnlijk straalbezopen, lallend en stinkend naar de alcohol?”
Ik sta perplex en ik begrijp haar reactie niet. Jochem zegt niets en
ik houd ook mijn mond. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Maar zij
wel. Ze gaat maar door: “Weet je hoe verschrikkelijk dronken
mensen zijn? Drank, gadverdamme. Weet je eigenlijk wel wat
drank met je doet? Geef maar toe, zuipen is waar het allemaal om
gaat. De muziek is maar bijzaak. Je bent dus al net als al die
anderen. Je ontloopt nu al jouw verantwoordelijkheden. Jij komt
ook jouw beloften niet na terwijl je me nog zo had beloofd dat je
me zou helpen. Het enige dat je nu nog wilt is bij mij en mijn kind
vandaan vluchten en jezelf vol laten lopen met alcohol.”
Ik kijk Jochem aan en hij mij. Ik wissel een blik van
verstandhouding met hem uit. Ik begrijp er niets van en zo te zien
Jochem ook niet.
Het kind gaat naar bed en ik ben met haar samen. Ik vraag haar:
“Wat was dat nou voor reactie, zoëven in de tuin?”

Ze schrikt van mijn directe vraag en ze zegt: “Daar heb ik spijt
van, maar het komt omdat ik me te pletter schrok. Ik realiseerde
me ineens dat ik alleen in dit grote huis moest blijven. Ik vind het
nog niet veilig en daarom wil ik nog niet dat je bij me weg gaat.”
Ik zeg: “Maar moest je dan zo uithalen? Je haalt er allerlei
argumenten bij die niet terzake doen en daardoor ontspoort de
discussie. Ik begrijp er werkelijk niets van.”
“Maar jij hebt beloofd me te helpen,” verdedigt ze zichzelf, “ik
voel me nog niet veilig genoeg. Je moet me wat tijd geven. Het
komt echt wel goed. Geloof me. Je mag van mij te zijner tijd doen
en laten wat je wilt, maar nu nog even niet.”
“Wat is het dan, dat je precies van me verwacht?” vraag ik.
Ze antwoordt: “Dat je bij me blijft tot ik me veilig voel.”
Verlatingsangst.
Het heet dus verlatingsangst. Deborah, een vriendin van haar,
laat het woord uit haar mond vallen, als ik haar aan de telefoon
heb. Ze zei zoiets als: “Yvon met haar verlatingsangst doet zoiets
niet.”
Ik hoor het op dat moment wel, maar ik doe er niet zoveel mee.
Ik kijk wel eventjes op het internet wat er over verlatingsangst
bekend is. Ik verbaas me over het enorme aantal hits dat de
Google zoekmachine teruggeeft. Ik moet daarbij ook wel lachen,
want ongeveer de helft van de treffers gaat over verlatingsangst in
relatie tot honden. Ik skip de sites met honden en er blijft nog veel
informatie over. Ik verbaas me nogmaals. Het internet staat
werkelijk helemaal vol met websites, artikelen en discussiegroepen
omtrent dit onderwerp. Ik lees vluchtig een aantal artikelen en ik
vind een kort, duidelijk verhaal.

Over verlatingsangst:
Voor de mensen die verlatingsangst hebben is het heel moeilijk om
alleen door het leven te gaan. Aan de ene kant klamp je je vast aan
je partner, als je die hebt. Aan de andere kant wil je geen partner,
omdat je bang bent om toch weer in de steek gelaten te worden. Als
je nog geen partner hebt is het vaak moeilijk om er een te krijgen, je
klampt je te veel vast aan de nieuwkomer zodat deze hard wegrent,
of je stelt te hoge eisen om jezelf te beschermen tegen de mogelijke
pijn. De pijn om verlaten te worden ken je maar al te goed. Je wilt je
indekken, en dat doe je zo goed, dat het leven er helemaal niet
leuker op is geworden.
Verlatingsangst. Ik kan me er iets bij voorstellen. Zeker gezien de
gesprekken die wij hebben gevoerd en als ik kijk naar al het leed
dat haar in het verleden is aangedaan. Ik begrijp haar en ik heb ook
met haar te doen.
Ik zoek nog even door en ik lees nog een paar artikelen. Ik vind
er nog eentje die iets dieper gaat, maar ik kan deze niet direct
plaatsen. Ik neem me voor om het er met haar nog wel eens over
te hebben.
WAT IS VERLATINGSANGST?
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of
vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse
meer heeft om nog met mij om te gaan?
Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen wel eens met
de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is
die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit
kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op
bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen
waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt.
Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door
iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je
gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als
de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de
loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de
baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak
wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door
diegene die daar aan lijdt en/of door de omgeving als buitensporig

eschouwd. Kortom, er lijkt een maat te zijn voor normale en
abnormale verlatingsangst.
Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd
dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze
angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn
geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan
controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de
geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst
of jaloezie te controleren, door overdreven te „„vissen‟‟ wat de
geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in
de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan
verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in
hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en
neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al
onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking
van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan
bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende
gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon
doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden
diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen
geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een
relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
Ineens begrijp ik het laatste artikel. Nu pas zie ik het in volle
omvang. Ze heeft dus niet alleen last van „gewone‟ verlatingsangst,
maar ze heeft ook last van een aantal complicerende factoren.
Haar angst en verwarde gevoelens, waar ze alleen niet uitkomt. Ze
is gevangen in de negatieve spiraal die weliswaar verlatingsangst
heet, maar feitelijk meer omvat.
Verlatingsangst. Als dat het is, dan geeft dat de verklaring voor
allerlei dingen die ik al eerder heb gezien. Al die argumenten die ze
aandraagt om dingen niet of anders te doen, met als enig doel bij
mij te blijven. In ieder geval dicht in mijn buurt, zodat ik haar niet
alleen laat of kan laten. Allerlei puzzelstukjes vallen op zijn plaats.
Tot op heden komt ze ermee weg. Of ik heb haar ermee weg laten
komen.

“Fuck,” denk ik ineens, “sta ik hier?”
Ik lig al uren te malen en ineens begrijp ik het. Puzzelstukjes
vallen op zijn plaats en een beklemmend gevoel bekruipt me.
Bekruipen? Het bespringt me. Ineens overzie ik het speelveld en
ik maak de balans op. Natuurlijk heeft ze angsten en fobieën, dat
begrijp ik maar al te goed. Ik heb er zelfs bewondering voor hoe ze
zich staande heeft weten te houden. Een normaal mens zou er
gestoord van worden, maar ze is zo sterk, dat ze overeind blijft.
Maar nu zie ik dat het om meer gaat. Ze heeft verlatingsangst. En
niet zo‟n klein beetje ook.
Ik kan haar verlatingsangst ineens plaatsen in relatie tot de
verhalen die ze me verteld heeft. Nu pas begrijp ik ze. Als zij het
gevoel heeft in de steek gelaten te worden, dan raakt ze in een
soort blinde paniek. Dat is zo heftig, dat ze zelfs het gevoel krijgt,
dat ze stikt. Vandaar dat ze er ook alles aan doet om niet in paniek
te raken. Zodra ze in een situatie terecht dreigt te komen, die haar
onbekend of niet vertrouwd is, doet ze er dus alles aan om die
situatie te ontlopen.
Ik begrijp het nu nog beter. Haar dorp is niet veilig, maar
vertrouwd. Ze kent er de weg. Daar heeft ze er geen last van. Ik
begrijp nu ook waarom de reis naar Indonesië niet is doorgegaan.
Dat is een vreemd land en stel dat ik er eventjes niet ben.
Hetzelfde geldt voor de vakantie naar Frankrijk. Die is door haar
uiteindelijk beperkt tot dit tripje naar Disneyland. Natuurlijk wil ze
niet dat ik wegga. Ze heeft vaak gezegd dat ik weg mag, maar ze
kan me eenvoudigweg niet laten gaan. Daarom mag ik van haar
niet naar het rock-‟n-roll festival van Stompwijk.
Ik heb het hier in Disneyland voor het eerst zelf gezien. Ze kon
niet anders dan mij alleen de Space Mountain in laten gaan. Ik heb
haar paniekreactie toen voor het eerst gezien en later, toen ik er
mee ben gaan spelen, heb ik het volledige patroon ontdekt. Ik kon
haar opluchting duidelijk waarnemen, wanneer ze me weer zag.

Mijn God, wat moet ze het toch moeilijk hebben en wat legt die
verlatingsangst haar enorme beperkingen op.
Mijn God? Als ik zie hoe haar verlatingsangst haar beperkt, wat
gaat die op den duur dan met mij doen? Hoe lang ga ik dat
volhouden? Allerlei gedachten doemen op in een rij:
Ik woon samen.
Ik woon samen met een vrouw met verlatingsangst.
Ik woon samen met een vrouw met verlatingsangst en zij gaat
me beperken.
Ik woon samen.
Ik woon samen met een vrouw met verlatingsangst.
Ik woon samen met een vrouw met verlatingsangst en zij gaat
me beperken.
Het gaat verdomme nog verder. Ik woon niet alleen met haar
samen, maar ik heb haar ook al een trouwbelofte gedaan. Op een
zaterdag in week 24 treden we in het huwelijk. Zelfs haar
bruidsjurk hebben we samen al uitgezocht en hangt al in de kast.
De zon schijnt op de familiedag van mijn bedrijf, die altijd gehouden wordt
in het eerste weekeinde van juni. Het laatste deel van het programma is
aangebroken, de gezamenlijke barbecue. De zon schijnt nog steeds, de
temperatuur is goed, het kind is heel gezellig en heeft zich aangesloten bij de
groep.
Ik zit na te genieten van de dag en ik kijk met trots naar mijn
medewerkers, die het ook zichtbaar naar hun zin hebben. Zij zit naast me en
vertelt me, zoals ze dat de hele dag al doet, hoeveel ze van me houdt. We zitten
in de roes van de dag en het plaatje is perfect. Alles klopt gewoon. Dat is wat
ze ook tegen me zegt. Ze gaat verder met de opmerking dat ze wel getrouwd
met me wil zijn. Als officiële bevestiging van de bijzondere band die wij
hebben. Ik voel dat ook zo en beaam het. Ze vraagt me of ik echt met haar
zou willen trouwen, waarop ik lacherig zeg dat ze op moet passen omdat ze

het risico loopt dat ik „ja‟ ga zeggen. Ze vraagt het me nog een keer en ik zeg
„ja‟.
Een paar dagen later vraagt ze of ik mijn trouwbelofte gestand ga doen en ik
zeg weer „ja‟. Ze laat me een plaatje van een prachtige bruidsjurk zien en ze
zegt dat ze daarin met me wil trouwen. Ik wil de aanschaf voor me
uitschuiven, maar dan lopen we het risico dat de jurk is verkocht. Het is een
nogal exclusief exemplaar en dit soort jurken worden niet in series vervaardigd.
Natuurlijk kan ik haar niets weigeren en een week later ga ik met haar op
pad. De jurk staat haar geweldig en ik schaf hem voor haar aan.
Ik raak zowat in paniek nu ik me realiseer waar ik sta. Zij gaat mij
beperken in mijn vrijheid. Natuurlijk heb zelfs ik af en toe
behoefte aan rust en stabiliteit, maar niet in de mate waarin zij dat
wil. Ik trek de consequenties door op mijn normale manier van
doen.
Af en toe een biertje drinken met mijn vrienden. Ze zal zich
verlaten voelen. Ook vindt ze het niet veilig genoeg zonder mij in
de buurt.
Af en toe op vakantie. Ze zal altijd binnen een kleine straal van
mij willen blijven. Ik beleef daar dan waarschijnlijk geen plezier aan
en zij waarschijnlijk ook niet. Dus dat doen we dan maar niet
meer. Wat een grote stap moet deze trip naar Eurodisney voor
haar zijn. En daarom heeft ze deze trip beperkt tot drie dagen. Zij
wil gewoon niet langer dan nodig van huis zijn!
Af en toe een leuk ritje op de motor maken. Stel dat haar motor
afslaat en ik het niet tijdig zie. Dat doen we dan ook maar niet
meer.
Ik begrijp het niet, ze is nota bene op me gevallen omdat ze me
zo‟n vrijbuiter vindt. Maar aan de andere kant begrijp ik het weer
wel. Ik ben daar haar perfecte aanvulling. Ik heb precies die
eigenschappen, die zij ontbeert, maar wel zou willen hebben. Maar
haar vrijheid is dan één op één gekoppeld aan mij en dat gaat mij
op den duur opsluiten.
“Wat nu?” denk ik.

Ik heb haar een belofte gedaan.
“Als jij me helpt,” had ze gevraagd.
Ik had het volmondig beaamd: “Natuurlijk schat!”
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik realiseer me
dondersgoed dat een relatie met haar geen enkele kans heeft. Dus
in plaats van haar te gaan helpen, kan ik niet anders doen dan met
haar breken.
Ach, ach, waarom heeft ze het me niet verteld? We waren zo
open en eerlijk naar elkaar? Hoe komt het dat ik het nu pas zie?
Nu begrijp ik het pas. Het is haar vraag om hulp in relatie tot
haar gevoel van veiligheid en geborgenheid. Ze heeft het me dus
wel verteld, ik heb het alleen niet gehoord.
Uit.
Zij wordt wakker en ze draait zich om. Normaal liggen we tegen
elkaar aangenapt, maar nu lig ik op mijn rug naar het plafond te
staren.
Ze draait naar me toe en ze vraagt aan me of er iets met me aan
de hand is.
“Tja, dat kun je wel zeggen,” laat ik uit mijn mond vallen.
Haar reactie komt in a split second. “Het is zeker uit?” vraagt ze
met wijd opengesperde ogen.
Ik schrik van haar directe vraag en het enige antwoord dat in me
opkomt, schiet zonder na te denken mijn mond uit. Ik zeg: “Ja!”

7. Mijn zoektocht is ten einde.
Ik ben nog niet over Iris heen. 16 weken ervoor, zaterdag.
Het is een zaterdag in november. Gisteravond, of beter gezegd,
vanmorgen vroeg is Margreet bij me weg gegaan. Het is de
zoveelste vrouw, die ik via het Internet heb leren kennen sinds ik,
nu alweer vier maanden geleden, gescheiden ben van Iris.
Ondanks dat ik vele vrouwen ontmoet, lukt het me maar niet om
het gat, dat Iris heeft achtergelaten, op te vullen. Het irriteert me
zelfs mateloos en ik word er een beetje moedeloos van.
Ik haal mijn eerste date met Margreet eens voor de geest. Het
was in Leiden.
Ik kom het eetcafé binnenlopen en ik zie haar direct zitten, want
ik herken haar van de foto. In het echt ziet ze er nog leuker uit. Ze
heeft grappig krullend blond haar, felblauwe ogen en volle, rood
gestifte lippen. Ze is lang, ongeveer 1m84 en behoorlijk
rondborstig. Niet dat ze dik is, maar toch is ze niet het type,
waarvan ik direct voor de bijl ga.
Margreet is van beroep activiteitenbegeleidster en in haar vrije
tijd schnabbelt ze bij als hypnotherapeut.
Nadat we kennis hebben gemaakt, gaan we vrij snel in op
datgene, dat ons het meeste bezighoudt. In mijn geval komt Iris
vrij snel ter sprake. Althans, het feit dat ik als single door het leven
ga en daar mijn draai nog niet in gevonden heb. We gaan vrij snel
de diepte in en Margreet stelt zelfs voor dat ik bij haar in therapie
ga. We lachen er allebei om als ik zeg, dat ze met haar sores ook
wel eens bij zichzelf in therapie kan. “Wie weet doe ik dat nog wel
eens,” zegt ze lachend.
Het is een ontspannen date en van een geheel ander niveau, dan
ik tot op heden gewend ben. Ik denk dat ik weet waardoor het

komt. Het klikt gewoon tussen Margreet en mij. Ik zie Margreet
niet als potentiële lover, maar meer als een maatje, waarmee ik
mijn sores kan delen.
Ik zeg het dan ook tegen haar en zij voelt iets dergelijks bij mij.
“Je wilt dus nog wel een keertje met me afspreken?” vraagt ze, als
we afscheid nemen.
“Natuurlijk,” zeg ik en ik zwaai naar haar, als ik op mijn fiets stap
en naar huis rijd.
Gisteravond had ik mijn tweede date met Margreet. Ik had met
haar afgesproken in een restaurantje, vlakbij het Stadshart van
Zoetermeer.
Ik ga eerst een hapje met haar eten en daarna neem ik haar mee
naar een popconcert in de Boerderij in Zoetermeer.
Het is een aangenaam concert, de band staat lekkere muziek te
spelen en Margreet staat schuin voor me. Ineens begint ze een
beetje aan me te friemelen en ik laat het me welgevallen.
Het concert loopt af en we nemen nog een drankje in het café.
Ze gaat met me mee naar huis, want haar auto staat nog bij mij
voor de deur. Ik vraag haar of ze zin heeft om nog even binnen te
komen voor een afzakkertje, waar ze wel oren naar heeft.
Eenmaal binnengekomen trek ik een flesje wijn open, zet wat
muziek op en we babbelen wat.
Ineens vraagt ze me hoe ik tegenover haar als vriendin sta. Ik
begrijp niet precies waar ze op doelt, althans, ik wil het niet
begrijpen. Ze legt me uit dat ze voor mij meer voelt dan voor de
gemiddelde voorbijganger. Ze hoopt dat ik ook zo naar haar kijk.
“Ik vind je heel erg aardig,” zeg ik met een glimlach.
Mijn antwoord is voor haar niet bevredigend. Ze begint naar de
juiste woorden te zoeken. “Kijk,” begint ze een beetje hakkelend,
“ik heb ook zo mijn behoeften. Een hele goede vriend van mij
ook. We hebben eigenlijk een pure seksrelatie. Maar als ik het met
jou ga doen, dan ga ik stoppen met die relatie. Snap je? Daarom
wil ik het weten.”

“Tja,” zeg ik tegen haar, “ik kan je hierin slecht adviseren.”
Ik voel dan ook niet de geringste behoefte om haar het achterste
van mijn tong te laten zien. Ze kijkt me een beetje hulpeloos aan
en ze zegt: “Ik begrijp het en ik had het ook kunnen weten. Jij
bent natuurlijk ook weer zo‟n vrijbuiter met chronische
bindingsangst.”
Ik zeg niets en ik kijk haar alleen maar een beetje spottend aan.
Ze ziet het en ze voegt er onmiddellijk aan toe: “Ik vraag toch niet
of je met me wil trouwen?”
Ze pakt haar glas en ze heft hem. Ik pak de mijne en ik toost met
haar. Ik weet alleen niet waarop, maar het onderwerp relatie lijkt
voorlopig van de baan.
Ze vraagt me wat ik met Kerstmis ga doen, waarop ik antwoord
dat ik dat nog niet weet. Ze vraagt of ik iets met haar samen wil
doen.
“Sowieso heb ik nog geen plannen,” zeg ik, “en ik heb
momenteel ook geen zin om plannen te maken.”
“Als je toch geen plannen hebt, dan kunnen we toch samen iets
bedenken?” vraagt ze me.
Margreet had me eerder verteld dat ze dienst heeft rondom
Kerstmis en ik plaag haar met: “Heb je zin om met me naar de zon
te vliegen? Of wil je met me mee op wintersport?”
Ze laat blijken dat ze geen prijs stelt op mijn plagerijen en ze zegt
dat ze serieus is.
“Dan moeten we maar naar één of ander luxe dinerdansant,” zeg
ik tegen haar.
Ze vraagt me wat voor kleding ze in een dergelijke gelegenheid
aan moet trekken.
“Ik draag dan altijd een smoking,” zeg ik, “en jij zult iets
passends moeten dragen.”
Ze raakt zowat in paniek en ze zegt: “Maar daar heb ik geen
kleren voor. Ik kom eigenlijk nooit in dat soort gelegenheden.”
Het is flauw van me, want dat wist ik feitelijk al. Ik had het allang
aan haar kledingstijl en de kwaliteit van haar kleren gezien.

We veranderen van onderwerp. Zij zit aan de huisbar tussen de
keuken en de woonkamer in. Ik schenk nog een glas wijn in en ik
blijf naast haar staan. Ineens pakt ze me vast en ze drukt haar
lippen hard op de mijne. Ik open mijn mond en ze duwt haar tong
hard naar binnen. Terwijl ze haar mond nog wijder open doet trekt
ze zich nog harder tegen me aan. Ik probeer mezelf een beetje uit
haar greep los te wurmen, zodat ik wat rustiger overnieuw kan
beginnen, maar du moment dat ik haar gezicht nader, gebeurt
exact hetzelfde.
Tjonge, ik heb wel eens een slecht zoenende vrouw meegemaakt,
maar zij spant de kroon. Ze doet me aan een goudvis denken die
met getuite rode lippen naar adem ligt te snakken. Ik zie het ook
voor me en ik schiet in de lach.
Ze vraagt me wat er is.
“Ik moet gewoon lachen,” zeg ik, “mag dat soms niet?”
Ze laat zich echter niet van de wijs brengen en ze gaat verder. Ik
laat haar gaan en ze begint zwaar te hijgen als ik uit gewoonte mijn
hand in haar slipje steek. Ze is zo geil als boter en ze kronkelt
werkelijk alle kanten op.
Het doet mij echter helemaal niets en ik vraag me zelfs af waar ik
mee bezig ben. Ik vergelijk haar onhandige pogingen om me op te
winden met de wijze, waarop Iris dat deed en ineens staat het hele
gedoe me faliekant tegen.
Ze kan er niets aan doen, maar ik zie haar gewoon niet zitten.
Dan komt daar ook nog dat verhaal over haar seksvriend bij en dat
gedoe rondom Kerstmis.
Het gaat echter nog verder, want ik zie gewoonweg helemaal
niets zitten. Ik zeg dan ook tegen haar: “Laten we hiermee maar
stoppen, ik heb totaal geen zin in deze poespas en het wordt toch
niets meer.”
“Dat komt zeker omdat ik je niet genoeg opwind?” vraagt ze.
Ik beaam het. Ik nuanceer het direct en ik zeg dat er meer aan de
hand is wat me tegenhoudt. Maar ook dat helpt niet, want ze blijft
maar aan me plukken. Ze blijkt behoorlijk sterk te zijn, want

ineens legt ze me op de grond en ze gaat bovenop me zitten. Ze
gaat me eventjes over de streep trekken. Ze trekt allerlei
kledingstukken open, zowel bij mij als bij zichzelf. Ze wurmt haar
tong nog een keertje hardhandig bij me naar binnen en ze botviert
nog wat orale hoogstandjes op me.
Ze heeft echter niet in de gaten dat haar pogingen zelfs een
averechts effect op me hebben. Ik zie het komische van de situatie
en weer schiet ik in de lach. Ik zeg: “Je kunt beter tegen een
betonnen paal aan gaan rijden, die reageert waarschijnlijk meer dan
ik.”
Ineens heeft ze het met me gehad en ze kijkt me diep beledigd
aan. Ze staat op, trekt haar kleren recht en ze gaat naar huis. Het is
half vier in de nacht.
Een paar uur later al ontvang ik een e-mail van Margreet. Daarin
biedt ze haar excuses aan omdat ze er niet voldoende rekening
mee heeft gehouden dat ik pas zo kort van Iris af ben. Ze biedt me
aan om me te helpen over haar heen te komen en ze heeft er
begrip voor dat ik het rustig aan wil doen.
Daar begrijp ik weer niets van. Ik vind dat ik al voldoende over
Iris heen ben, ik moet alleen mijn draai nog zien te vinden. Het is
anders, ik zie Margreet gewoon niet zitten. Wenst zij ondanks mijn
onaardige optreden van gisterenavond toch contact met me te
houden? Na wat er gebeurd is?
Ik besluit het contact te verbreken en ik stuur haar de
boodschap, dat ik geen zin heb in wat voor relatie dan ook. Ik
voeg eraan toe dat het niet aan haar ligt en ik geef haar de goede
raad dat ze vooral haar seksvriend voor mij niet moet opgeven.
Ik heb nog veel meer dates. Ik loop de ene na de andere af en ik
jaag achter allerlei vrouwen aan. Ik krijg ze gemakkelijk daar, waar
ik ze hebben wil. Terwijl ze me feitelijk voor geen meter boeien.
Eén ding wordt me gaandeweg steeds duidelijker. Iris houdt me
meer bezig dan ik voor mezelf wil toegeven.

De Bach Bloesemtherapie.
Ik kan mijn draai maar niet vinden en niet alleen in mijn privéleven.
Ik ben meer dan vroeger aanwezig op kantoor, maar ik ben
er met mijn gedachten niet echt bij. De scherpte ontbreekt en ik
vergeet, geheel tegen mijn gewoonte in, zelfs afspraken. Rodin,
mijn rechterhand en steun en toeverlaat, vraagt: “Wat is er toch
met je aan de hand? Zo ken ik je helemaal niet.”
Ik leg het hem uit, voor zover ik het zelf begrijp. Ik zeg: “Ik ben
sinds kort weer single. Dat betekent een nogal forse omschakeling.
Ik moet ineens boodschappen doen, voor mijn eten zorgen en
mijn huis opruimen. Ik mis iemand om me heen en daar moet ik
aan wennen. Ik heb van alles toe doen, maar ik merk dat de
motivatie me ontbreekt om iets op te pakken. Ik ga eerder voor de
buis hangen, dan dat ik iets uit mijn handen laat komen. Kortom:
Ik heb mijn draai nog niet gevonden.”
“Je bent ook veel meer op kantoor aanwezig dan vroeger,” stelt
Rodin vast, “vind je dat nodig?”
“Nodig?” zeg ik vragend. “Nodig is het woord niet en als je het
zo stelt, denk ik inderdaad dat het niet nodig is. Aan de andere
kant heb ik toch het idee dat ik nuttige dingen doe.”
“Denk je dat echt?” vraagt Rodin met een glimlach. “Wie neem
je nou in de maling? Mij of jezelf? Ga toch weg man. Je zit hier
niet alleen ons in de weg, maar ook jezelf.”
“Daarmee zit ik toch een beetje in een impasse,” zeg ik
beteuterd, “ik weet niet zo goed wat ik moet gaan doen.”
Rodin schiet nu pas echt goed in de lach en hij zegt: “Jij niet
weten wat je moet gaan doen? Jij? Man, ga gewoon doen wat je
vroeger ook deed.”
“Doen wat ik vroeger ook deed?” zeg ik vragend. “Goed idee.
Maar met wie dan?”
Ik hoor mezelf sputteren en ik vind mezelf een beetje zielig.
Rodin ziet het waarschijnlijk aan me, want hij zegt: “Tjonge, jouw

echtscheiding met Iris hakt er inderdaad harder in dan dat je mij
voorspiegelt.”
Ik verdedig me en ik zeg: “Het is niet Iris die ik mis, want geloof
me, ik ben haar liever kwijt dan rijk. Ik moet alleen mijn draai nog
zien te vinden.”
“Ik hoop dat het waar is wat je zegt,” zegt Rodin, “en ik hoop
ook dat je snel je draai weer vindt.”
Ik neem een nieuwe secretaresse in dienst, Babeth. Het is een
lange, slanke, mooie meid van 30 jaar oud met lang, donker
krullend haar, donkere ogen en prachtige tanden. Mijn mannen
zijn het er ook over eens, want ik hoor regelmatig in de
wandelgangen: “Zo‟n mooie hebben we nog nooit gehad.”
Ik vind al snel een aantal dingen uit van Babeth. Ze heeft een
vriend, is een beetje een dromer en ze is heel erg serieus in haar
werk. Ze werkt vier dagen in de week, omdat ze de andere dag
nodig heeft voor haar studie. Als ik haar vraag wat voor studie dat
is, vertelt ze me dat ze zich bezig houdt met de Bach
Bloesemtherapie.
“Wat is dat en hoe werkt het?” vraag ik.
Babeth legt uit dat Dr. Bach, die leefde van 1886-1936, ontdekte
dat er in 38 plantenbloesems trillingen zitten, die negatieve
gemoedstoestanden omzetten in positieve eigenschappen.
Zieltoestanden worden geassocieerd met een bepaalde bloesem en
de bloesems kunnen er een herstellende werking op hebben.
“Dat vind ik een tamelijk ingewikkeld verhaal,” zeg ik lachend
tegen haar.
“Ik kan het ook eenvoudiger uitleggen,” zegt ze en ze begint met
haar verhaal.
Mensen hebben goede eigenschappen. Door bepaalde ervaringen
kan het zijn dat een positieve eigenschap in een geblokkeerde
toestand raakt. Dan ontstaat er feitelijk een teveel van die positieve
eigenschap, waardoor het een negatieve eigenschap wordt. Met
behulp van de bloesemextracten wordt de harmonie weer hersteld.

“Geef eens een voorbeeld?” vraag ik.
“Ik citeer letterlijk wat Bach zei over onzekere mensen,” zegt ze,
“het Loodkruid, oftewel de Cerato-gemoedstoestand, is voor
mensen die onvoldoende zelfvertrouwen hebben om datgene te
doen wat zij zich hebben voorgenomen. Door hun onzekerheid
vragen ze voortdurend de mening van anderen en worden
daardoor vaak op het verkeerde been gezet. Tegen beter weten in
volgen ze de mening van anderen. Als het vervolgens verkeerd
uitpakt, dan hebben ze spijt dat ze erop zijn ingegaan en ze nemen
zich voor het voortaan anders te gaan doen. De volgende keer
echter vervallen ze opnieuw in dezelfde onzekerheid en het proces
herhaalt zich. Daardoor ontstaat een negatieve spiraal en de
persoon wordt steeds onzekerder. Het bloesemextract van de
Cerato helpt ze het evenwicht te herstellen.”
“Daar kan ik me wel iets bij voorstellen,” zeg ik, “maar ik geloof
bijna niet dat onzekerheid met een paar druppeltjes weggenomen
kan worden. Het heeft toch voornamelijk te maken met een
bewustwordingsproces?”
“Dat is nou juist het interessante van mijn studie,” zegt ze, “want
ik specialiseer me in de toepassing ervan op dieren. Ik leer het
toepassen op honden en paarden. Zij hebben niet de
bewustwording van de mens en toch werkt het bij hen ook. Je
kunt aan de gedragingen zien in welke toestand een dier zit en als
je daar de goede druppels voor toedient, verandert het gedrag.
Vaak al binnen een heel korte termijn.”
“Interessant,” zeg ik, “dus jij kunt aan mij ook zien waar ik last
van heb?”
“Zeker weten,” zegt Babeth, “ik ken je inmiddels een beetje en
als ik het gedrag van paarden kan inschatten, kan ik het natuurlijk
ook bij de mens.”
Ik schiet in de lach en ik zeg: “Vergelijk je mij nu met een
paard?”
Ze moet er ook om lachen en ze zegt: “Dat bedoel ik niet. Ik kijk
alleen maar naar jouw gedrag en voor mij is het overduidelijk waar

jij last van hebt. Jij hebt last van een geblokkeerde Beech - Berk in
het Nederlands - en een geblokkeerde Impatiens -
Reuzenbalsemien in het Nederlands - tegelijk.”
“Wat houdt dat precies in?” vraag ik, inmiddels erg nieuwsgierig
geworden.
Babeth legt uit dat de Beech valt in de groep „bezorgd zijn om
het welzijn van anderen‟. De positieve eigenschappen zijn dat de
persoon in den beginsel verdraagzaam is, dingen kan accepteren en
begrip kan opbrengen voor hetgeen om hem heen gebeurt. Maar
als deze persoon geblokkeerd raakt, dan krijgt hij een voorkeur
voor het bekritiseren van anderen, wordt arrogant en
onverdraagzaam. Hij is niet meer in staat zich in te leven in een
ander en dit maakt de persoonlijkheid tot een weinig gemakkelijke.
De Beech-gemoedstoestand is er een van een volkomen
geblokkeerd gevoelsleven voor zichzelf en voor anderen. Hij heeft
het gevoel beter te zijn dan een ander en hij kijkt geringschattend
op de ander neer. Hij krijgt steeds vaker last van het gevoel dat hij
door zijn omgeving wordt gediscrimineerd of gepest, wat steeds
vaker ook klopt, omdat hij dat gedrag zelf oproept. In deze situatie
gaat hij zich nog harder afzetten tegen de ander, omdat hij van
mening is, dat hij toch weer gelijk heeft. Waar hij zich niet bewust
van is, is dat hij steeds sneller geïrriteerd raakt en uitermate kritisch
wordt. Het laatste maakt dat hij zelfs bijzonder arrogant gedrag
gaat vertonen, ook al wil hij het niet. Uiteindelijk denkt hij dat de
hele wereld tegen hem is en dat hij de enige is, die nog normaal
functioneert.
“Dat herken ik,” zeg ik, “ik merk inderdaad, dat ik mezelf
tegenwoordig aan het minste geringste stoor. Ik voel het zelfs aan
mijn slapen. Het vel eromheen trekt dan. Het gebeurt me gewoon,
nog voordat ik het daadwerkelijk heb gezien.”
“Ik ben nog niet klaar,” zegt Babeth, “want je hebt ook nog last
van Impatiens.”
“Nog meer?” vraag ik. “Leg eens uit.”

De Impatiens valt in de groep „eenzaamheid en alleen voelen‟.
De positieve basishouding ervan is dat de persoon ontspannen en
verdraagzaam is. Hij is zachtmoedig voor anderen en kan veel
geduld opbrengen. Maar als deze persoon in een geblokkeerde
toestand terechtkomt, dan verandert dit in het tegenovergestelde.
De persoon wordt ongeduldig, raakt snel geïrriteerd en gaat snel
reageren. Hij zoekt als het ware steeds opnieuw de spanning op en
hij gaat in zijn eigen tempo en op zijn eigen manier werken en
handelen.
Hij vereenzaamt als het ware, doordat hij in zijn ongeduld alles
zelf gaat doen. Bach zei over de Impatiens: “Ze zijn snel van
denken en handelen. Ze wensen dat alles gedaan wordt zonder
aarzelen en vertraging. Bij ziekte willen ze weer zo snel mogelijk
beter zijn. Ze houden van opschieten en hebben erg weinig geduld
met mensen, die minder snel zijn. Op alle in hun vermogen
liggende manieren proberen ze deze mensen tot meer actie en
snelheid aan te zetten. Bij voorkeur werken ze alleen, zodat ze hun
eigen tempo kunnen aanhouden.”
“Dat herken ik zeker,” zeg ik.
“Mind you,” zegt Babeth, “tel een geblokkeerde Beech en
Impatiens eens bij elkaar op. Ik kan me dus heel goed voorstellen,
dat je op dit moment niet echt lekker in je vel zit.”
“Daar moet ik je helemaal gelijk in geven,” zeg ik, “maar is het
dan zo goed te merken?”
“Je bent gelukkig gezegend met een gezond stel hersens,” zegt
Babeth, “daaraan heb je het te danken dat je nog redelijk goed
kunt functioneren.”
“Hoe bedoel je?” vraag ik.
“Ik merk het dondersgoed,” zegt Babeth, “want ik werk voor je.
Ik zie het gewoon bij je gebeuren en ik voel het direct aan. Want
als er iets gebeurt, dan landt die gebeurtenis direct in jouw gevoel.
Vervolgens druk je het weg, omdat je dondersgoed beseft dat je
het niet kunt maken, om te doen wat je gevoel op dat moment

ingeeft. Maar door jouw gevoel steeds weg te moeten drukken,
word je er niet gelukkiger op.”
“Geef eens een voorbeeld?” vraag ik.
“Neem bijvoorbeeld die fax die ik van de week moest versturen.
Die ik per ongeluk naar de verkeerde klant heb gestuurd. Jij komt
erachter en ik zie gewoon dat je denkt: „trut, kun je dan ook niets‟.
Ik zie je zelfs schrikken van je eigen gedachten omdat je zo niet
wilt denken. Het lukt je vervolgens toch om vriendelijk tegen me
te zeggen dat ik de volgende keer beter op moet letten en dat
fouten maken nu eenmaal menselijk is. Maar als jij je gevoel
rechtstreeks had gevolgd, dan had je me de deur uitgegooid.”
“Je hebt helemaal gelijk,” zeg ik, “jeminee.”
“Geloof me, het is niet altijd even gemakkelijk om voor jou te
werken. Maar omdat ik je begrijp, kan ik er goed mee omgaan en
ik ben er uiterst gevoelig voor. De rest van jouw personeel zal het
minder merken.”
“Toch baal ik ervan,” zeg ik, “want dat betekent dus dat als ik zo
doorga, ik allerlei mensen tegen me in het harnas jaag en dat ik
steeds eenzamer word.”
“Je hoeft daarvoor niet eens mensen tegen je in het harnas te
jagen,” zegt Babeth glimlachend, “want uiteindelijk zul je vanuit je
eigen overtuiging mensen niet eens meer laten naderen.”
“Is er nog hoop voor me?” vraag ik. “Want als ik zo doorga, dan
word ik waarschijnlijk zo‟n oude chagrijn, die alleen nog maar
kankert op de wereld die niet deugt.”
“Dat risico loop je inderdaad als je er niets aan doet,” zegt
Babeth, “maar gelukkig is er hoop. Als je het inziet en je bent
bereid er iets aan te doen, kun je dat natuurlijk ook doen. Ik zal
vanavond een aantal druppeltjes voor je mengen, die je erbij zullen
helpen. Ik zal je ook mijn leerboek geven, dan kun je het nog eens
uitgebreid lezen.”

Wat ik wil?
Yolanda is management consultant en ze helpt me mijn bedrijf te
professionaliseren. Ik weet dat ik als ondernemer slecht dingen uit
handen geef en als ik wil groeien, dan zal ik dat toch moeten doen.
Tegelijk wil ik dat het bedrijf niet afhankelijk is van mijn
persoontje en dat mijn mensen de dingen zelf oplossen.
Ik sta dus de groei van mijn eigen bedrijf in de weg. Ik weet dat
wel, maar er iets aan doen is iets anders. Vandaar dat ik hulp
ingeschakeld heb. Yolanda vraagt me waar ik met mijn bedrijf
naartoe wil.
Ik zeg: “Ik heb geen flauw idee.”
Ze zegt: “Dat zul je me toch moeten vertellen, anders kan ik je
niet helpen.”
Ik zeg: “Maar daar heb ik geen flauw idee van.”
Ze vraagt: “Wat wil je eigenlijk zelf?”
Ik zeg weer: “Ik heb geen flauw idee.”
Ze antwoordt: “Als jij niet weet wat je zelf wilt, dan kun je ook
niet weten wat je met jouw bedrijf wilt.”
“Dan moet je me daar eerst maar eens mee helpen, “ zeg ik tegen
haar en ik spreek met haar af dat we in een aantal sessies van zo‟n
anderhalf uur gaan proberen daar een antwoord op te vinden.
Boing. 13 weken ervoor, een zaterdag.
Het is zaterdagmorgen en gisterenavond heb ik de zoveelste date
gehad. Ik weet niet eens waarom ik met haar naar haar slaapkamer
toe ben gegaan, maar om half drie ben ik er uitgevlucht. Eenmaal
thuisgekomen heb ik slecht geslapen en allerlei dingen malen door
mijn hoofd. Ik voel me opgejaagd en onrustig, en ik weet niet waar
het door komt.
Ik kan niet anders doen dan de conclusie trekken, dat ik
emotioneel nogal in een dip zit. Ik voel me verloren, niet

egrepen, niet gewaardeerd en ik weet niet waar het vandaan
komt. Inmiddels zie ik wel een aantal puzzelstukjes, alleen het
grote plaatje kan ik nog niet zien.
“Babeth heeft gelijk,” denk ik ineens, “ik voldoe inderdaad aan
alle criteria van de Beech en Impatiens in geblokkeerde toestand.”
“Margreet heeft gelijk,” denk ik, “ik moet inderdaad eerst eens
van Iris af, voordat ik überhaupt aan een nieuwe relatie kan
beginnen.”
“Yolanda heeft gelijk,” denk ik ook nog eens, “ik weet werkelijk
niet wat ik wil.”
Ik tel alle dingen eens bij elkaar op en ineens valt er een kwartje.
Ik zie in alle omvang waar ik sta. Het is ergens anders dan dat ik
dacht waar ik zou staan. Allerlei dingen vallen in één keer samen.
Het is dan ook geen kwartje dat valt, het is een complete
vuurtoren en het geeft me dan ook een gigantische dreun.
Ik moet wat ik van mezelf gezien heb op me in laten werken en
dat valt me niet mee. Ik plof op mijn bank en ik staar voor me uit.
Ik blijf er het gehele weekeinde op zitten.
Ik zit helemaal in de knoop. Ik zit gevangen in een negatieve
spiraal waarvan ik niet wist dat ik erin zat. Ik vind mezelf wel wat.
Alleen erger ik me steeds meer aan van alles en bijna iedereen in
mijn omgeving. Mijn lontje is steeds korter geworden en iedereen
in mijn omgeving, die het in mijn ogen niet goed doet, moet het
ontgelden. Mijn basishouding wordt steeds harder, op het
meedogenloze af. Daar is op zich niets mis mee, maar wel als het
misplaatst is en dat is het in mijn geval steeds vaker. Ik begin zelfs
zowat paranoïde te worden. Ik ben continu op mijn hoede, want
niemand doet genoeg zijn best of is erop uit om de kantjes ervan
af te lopen.

“Mijn God,” denk ik, “nu snap ik ook waarom mijn relatie met
Iris op de klippen is gelopen.”
Iris kon de laatste tijd werkelijk geen goed meer bij me doen. Wat
was ik opgelucht toen ze na de laatste heftige woordenwisseling
besloot haar biezen te pakken. Na een huwelijk van dertien jaar.
We deden niet veel meer samen, alleen nog ruzie maken over de
verbouwing. Het was haar verantwoordelijkheid, maar ze kon de
aannemers niet de baas. Steeds spande ze mij voor haar karretje en
moest ik ingrijpen.
We gingen ook al niet meer samen op vakantie. Een wintersport
of op de motor weg ging nog wel, want dan waren er tenminste
anderen bij. Zij ging steeds meer met haar vriendinnen weg en ik
met mijn vrienden. Wat wij vroeger samen deden, deden we nog
steeds, maar niet meer met elkaar. We leefden perfect langs elkaar
heen. Ik had mijn werk met mijn beslommeringen, zij haar werk
met de hare. Waar we elkaar vroeger veel vertelden, hielden we nu
ons mond. Ik realiseer me dat ik haar in de loop van de tijd anders
ben gaan zien, net zoals zij mij anders is gaan zien.
Ik was voor haar altijd de stoere, sterke man. Recht voor zijn
raap, eerlijk, no nonsens. Zij was voor mij de lieve, zachte vrouw.
Kwetsbaar, hulpvaardig. Je moest haar nooit vertellen wat ze
moest doen, want dan deed ze het niet. Maar als je het gewoon
vroeg, wilde ze je dat plezier graag doen.
Dat is veranderd. Ik werd voor haar een eigengereide klootzak,
die volledig zijn eigen gang ging en het altijd beter wist. Zij werd
voor mij een onhandig en dom wicht, die niets zelfstandig kon en
als ik zei wat ze moest doen, gooide ze zelfs haar kont tegen de
krib.
Maar nu begrijp ik het ineens. Ik was al lekker aan het
doorschieten in mijn „Beech/Impatiens‟ en zij was daar de schuld
van. Ik kon het geduld niet meer opbrengen om haar de ruimte te
geven en ik begon haar af te vallen. Het laatste dat ze tegen mij zei,
vlak voordat wij definitief opbraken, was dat ik haar niet meer
waardeerde om wie ze was.

Toen was ik het niet met haar eens, maar nu zie ik in dat ze gelijk
had.
Ik besluit het maar eens van mij af te schrijven. Ik kies als vorm
„een brief aan Iris‟. Mijn computer staat vol met dit soort verhalen.
Meestal schrijf ik iets op, leg het een paar dagen weg, lees het terug
en ik leer ervan. Over het algemeen doe ik er verder niets mee.
Maar deze lees ik terug, ik richt hem aan haar en ik verstuur hem.
Hallo Iris,
Afgelopen weekeinde is er verschrikkelijk veel gebeurd. Ineens heb
ik een aantal puzzelstukjes gezien, waarvan ik niet eens wist dat ze
bestonden. Het ging over mezelf en ik ben er nogal van
geschrokken. Ik ben nu een paar dagen verder en realiseer me dat
ik nog een lange weg te gaan heb. Als je uit dit verhaal dingen voor
jezelf kunt halen is dat oké, maar ik heb het primair voor mezelf
geschreven. Er zitten drie punten in:
Ik ben erachter gekomen dat ik steeds meer ben verhard en
verstard. De hele wereld zit vol met klootzakken en ik ben de enige
die het snapt. Ik lok zelfs gedrag uit dat ik daarna veroordeel. “Zie je
nu wel,” zeg ik dan, “ik wist het al op voorhand.” Ik ben daardoor zo
geobsedeerd, dat mijn waarnemingsvermogen is vertroebeld. Zelfs
al heb ik ongelijk, dan matig ik me het recht aan toch te veroordelen.
Ik maak me druk over kleine dingen, in een mate die in geen enkele
verhouding staan tot de dingen zelf. In de volle overtuiging dat mijn
omgeving mij niet aankan en dit soort dingen expres doet om me te
ergeren. Hetgeen natuurlijk ook heel goed lukt.
Ik ben bijzonder ongeduldig. Ik pak alles uit andermans handen
omdat ik het wel even doe. En natuurlijk ook beter, goedkoper,
mooier. Het bevestigt ook nog eens dat niemand deugt behalve ik.
Tegelijk ben ik een ster in het kwetsbaar opstellen. Alleen als
gedrag, maar niet echt. Want ik sta mezelf niet toe emoties te tonen.
Dat kan ik ook niet, want die heb ik zo ver weggestopt, dat ik
eigenlijk niet meer weet wat ik voel.
Je moet de onrust in mij gezien hebben en de zoektocht waarmee ik
al een tijdje bezig ben. Ik heb professionele hulp ingeschakeld en ik
heb al een aantal counsels gehad. Babeth houdt zich bezig met de
Bach Bloesemtherapie en ik heb iemand ontmoet die
hypnotherapeut is. Toeval bestaat klaarblijkelijk niet, want allerlei

dingen kwamen vorige week in een stroomversnelling en ik heb het
afgelopen weekeind het grootste dieptepunt van mijn leven ervaren.
Ik herkende mezelf ineens in twee types uit de Bach
Bloesemtherapie in een zogenaamd geblokkeerde toestand.
Daarom kan ik het nu opschrijven. In deze spiegel kijken is me niet
meegevallen. Even kort over Bach en de types die op mij van
toepassing zijn:
beuk (Beech): Onverdraagzaamheid, arrogantie, kritiek,
veroordelen.
reuzenbalsemien (Impatiens): Ongeduld, gespannenheid, stress.
Prikkelbaarheid, irritatie bij traagheid. Werkt het liefst alleen.
Ik begrijp nu het waarom van onze scheiding beter. Natuurlijk heb ik
in eerste instantie de schuld bij jou gelegd, want het kan tenslotte
niet aan mij gelegen hebben. Zoals ik er nu naar kijk (en waarom ik
je dit ook heb gestuurd) zijn wij beiden niet in staat geweest elkaar
te helpen. Wellicht omdat we teveel met onszelf aan het worstelen
waren en we „wij‟ uit het oog verloren zijn.
Ik heb een vermoeden waar de oorzaken van mijn problemen liggen.
Mijn types zijn in lichte mate geblokkeerd geraakt in de periode van
Molendam & Van Reijswick. De zakelijke scheiding met Bert heeft
die blokkades alleen maar versterkt en daarna ben ik in een
negatieve spiraal terecht gekomen, waarvan ik me net ben gaan
realiseren dat ik erin zit.
De vraag die bij dit alles hoort is wat mijn feitelijke drive is. Waar ben
ik bang voor? Het antwoord weet ik nog niet goed, maar het is zeker
geen minderwaardigheidscomplex. Het zit waarschijnlijk tussen
angst om gekwetst te worden en inbreuk op mijn trots in.
In de wetenschap dat ik nog een lange weg heb te gaan moet ik
mezelf open zetten voor anderen. Waarschijnlijk kan ik dan ook
weer van mezelf gaan houden. Het erkennen naar jou toe is mijn
eerste grote stap…
Groetjes
Gijs
Mijn relatie met Iris klopte gewoon. Feitelijk had ze alles wat ik wilde. Ze
is klein, slank, blond en ze heeft een prachtige mond met volle lippen en gave,
parelwitte tanden. Ze ziet er altijd goed uit, zelfs een jute zak staat haar goed.
Ze heeft een goede opvoeding gehad, ze heeft goede manieren, is sociaal

intelligent en ze weet dingen op de juiste waarde te schatten. Ze is net zo
gemakkelijk mijn echtgenote op een galadiner als motormaatje op de camping.
Het belangrijkste aan haar vond ik dat ze me vrij liet. Het is haar natuur,
net zoals dat de mijne is. Want zij nam op haar beurt ook weer de vrijheid
om te doen wat zij wilde.
Ik ben altijd verschrikkelijk trots op haar geweest, maar dat heb ik haar
nooit laten blijken. Ik zie haar nog voor me, als ze met haar amper 50 kilo
op haar Harley-Davidson Fat Boy, die later ingeruild is voor een Road King,
stapte en wegreed alsof ze op een fiets zat. Dat was de buitenkant, maar aan
de binnenkant was ze er ook altijd voor me. Ze was mijn maatje, mijn
sparringpartner, bij wie ik altijd met mijn sores terecht kon en ze oordeelde
nooit.
Ik besef me ineens volledig waar ik sta. Ik realiseer me ook dat
de tijd haar werk moet doen en dat ik de draad weer op moet
pakken. Ik besluit ook om voorlopig maar eens te stoppen met
daten. Ik verkondig dan wel dat ik niet op zoek ben, maar
ondertussen weet ik wel beter.
Een waardige vervanging. 6 weken ervoor, zaterdag.
Ik krijg een e-mail. Hij is van de datingsite en hij vertelt me dat er
een perfecte match voor me gevonden is. Ik neem, nieuwsgierig als
ik ben en ondanks dat ik me heilig voorgenomen had, de datingsite
met rust te laten, toch maar eens een kijkje.
Ik bekijk mijn perfecte match, maar dat is niets. Ik ben echter
toch op de site, dus ik kan net zo goed nog een beetje rondkijken.
Ik toets wat zoekcriteria in en het profiel van Nicky komt naar
voren. Ik lees het en ik val zowat van mijn stoel. Zij voldoet exact
aan het profiel van de vrouw waarnaar ik op zoek ben.
Ik pik Nicky voor haar huis op. “Wat een geinig ding is dit,”
denk ik, wanneer ze de deur uitstapt. Ze is gekleed in een kort jasje

en dito rokje. Haar blonde haar is heel grappig geknipt en ze ziet
eruit om door een ringetje te halen. Ik rijd met haar naar
Voorburg, waar ik een tafel heb gereserveerd bij een
gerenommeerd hotel-restaurant.
De ambiance is heel goed gekozen, want om pas om vier uur „s
nachts verlaten we het hotel terwijl we nog lang niet zijn
uitgepraat. Ik zet haar voor haar huis af en ik loop met haar mee
naar de voordeur. Ze raakt me nog eventjes aan en een soort
schokgolf siddert door mijn lijf.
Ik rijd naar huis. Het plekje, waar ze me aangeraakt heeft, tintelt
nog steeds na.
Het is een paar dagen later, wanneer Nicky me uitnodigt voor
een kaasfondue bij haar thuis. Er hangt een vreemde en
afstandelijke sfeer. Ik heb er last van, zij heeft er last van. Ik zeg er
iets van. Zij verwijt me dat ik me afstandelijk gedraag en omdat ze
dat aanvoelt, gaat ze zich automatisch ook afstandelijk gedragen.
Dat vind ik gek, want ik heb juist het idee dat het andersom is. Het
verandert niet en ik ga vroeg weg. Terwijl ik de trap afloop,
mompel ik nog, dat ik de volgende dag vroeg aan de bak moet.
Nicky en ik geven niet op en we spreken nog een keertje af. Dit
keer komt ze bij mij thuis. Ik kook voor haar en ik kijk samen met
haar naar het dvd‟tje, dat zij heeft gehaald. Ik val halverwege de
film in slaap en word, zoals me meestal tijdens een film overkomt,
wakker bij het einde. Weer hangt er die vreemde sfeer als op de
avond met de kaasfondue.
Nu blijft Nicky slapen en de volgende avond gaat ze pas naar
huis. De sfeer is onveranderd als ze afscheid neemt.
Ik heb een heel vreemd weekeinde achter de rug en ik ben blij
dat het voorbij is. Ik neem definitief afscheid van haar. Zij ook van
mij. Ze laat me nog eventjes per e-mail weten, dat ze het jammer
vindt dat het eindigt. Ze vindt me een leuke kerel, maar als ze had

geweten, dat ik pas zo kort bij Iris vandaan was, dan had ze niet
eens met me afgesproken.
Ze geeft me nog een welgemeende goede raad. Ik moet de tijd
nemen om Iris te vergeten. Ze belooft me tevens dat ze over een
jaar nog eens contact met me op gaat nemen. Wellicht ben ik Iris
dan kwijt en in staat om een nieuwe relatie aan te gaan.
Een nieuw profiel.
Het avontuur met Nicky maakt wel dat ik iets anders naar het
datingsproces ben gaan kijken. Zoals zij ernaar kijkt, beschouwt ze
het als een moderne en geaccepteerde manier van contacten leggen
en ik moet het wel met haar eens zijn. Aan de andere kant blijf ik
het wel een beetje kunstmatig vinden, maar ik moet toch wat?
Ik moet ook van de jacht af en ik moet mijn dates meer gaan zien
als aardige mensen van het andere geslacht, in plaats van potentiële
lovers, waarmee ik direct in het huwelijk moet treden.
Over de profielschets die je van jezelf maakt, had ik ook iets van
Nicky geleerd. Aanvankelijk had ik mijn eerste profielschets
afkomst en status zorgvuldig gemeden en ik was niet duidelijk
waarnaar ik zocht. “Helemaal fout,” had Nicky lachend gezegd, “je
moet juist laten zien wie je bent en waar je naar op zoek bent.”
Omdat ik toch in het proces van mezelf opnieuw waarderen zat,
besloot ik het eens anders te gaan doen. Ik schrijf een nieuw
profiel.
Hallo lieve vrijgezell(ig)e meid,
ik ben een single van 47 die over het algemeen tien jaar jonger wordt
geschat. Dat komt niet door mijn gladde huidje ;-(, maar meer door de
wijze waarop ik me door het leven beweeg. Ik sta altijd open voor anderen
en ben in voor zowel serieuze als iets minder serieuze zaken. Ik houd van
nieuwe dingen en kan bestaande dingen of gewoonten gemakkelijk
loslaten.

Ik vermaak me net zo goed in een spijkerbroek op een motorcamping als
in een verplicht polo‟tje in een luxe resort op Mauritius. Ik sta net zo
gemakkelijk in mijn maatwerk kostuum te spreken voor 400 man als dat ik
als zanger/ gitarist van mijn eigen rock-‟n-roll band sta te spelen voor een
zaal met 12 man ;-(
Ik ga ook net zo gemakkelijk op wintersportvakantie met een groep waarin
de gemiddelde leeftijd 30 is (zo hoog door de mijne) als dat ik met mijn
oudere zakenrelaties naar de golfbaan ga.
Ik ben eigenaar (en directeur) van diverse bedrijven die me mijn huidige
sociale status hebben gebracht. Mijn interesses zijn eindeloos en ik doe
bewust dingen niet, gewoon omdat ik er geen ruimte voor kan vinden en
omdat het dan ten koste van iets anders moet gaan. Ik heb een grote,
lieve familie en een te gekke vriendenkring. Ik ben financieel geheel
onafhankelijk en leef daar naar. Waarmee ik bedoel, niet nog meer, maar
juist genieten van alle fantastische dingen die het leven biedt.
Ik ben een gevoelsmens, ook al zien de meeste mensen dit niet. Mensen
verwijten me soms dat ik hard en rechtlijnig ben, maar ze vinden me wel
rechtvaardig. Ik beslis en handel veelal op emoties en gevoel, waar ik
meestal later wel de ratio onder kan leggen. Mensen helpen doe ik van
nature. Ik heb alleen geleerd dat dit niet ten koste van mezelf mag gaan.
Als onder meer fervent NLP-er ben ik uitermate bereid diep in mijn
binnenste te kijken en te laten kijken. Kritiek kan ik verdragen, mits die
positief en opbouwend bedoeld is.
Een wippie voor één nacht interesseert me niet. Er moet minstens enige
vorm van connectie zijn. Een vaste relatie is iets waarnaar ik niet op zoek
ben, maar zeker niet uit de weg ga.
Waar ik naar uitkijk...
Iemand die met me kan en wil sparren. Iemand met een eigen ik en
die net zo veel ruimte nodig heeft als ik. En, natuurlijk bereid is die
ruimte net zo veel te geven als te nemen. Iemand die het net zo leuk
vind te eten wat ik voor haar kook als zij voor mij. Daarna samen
met me op de bank bij de open haard een dvd‟tje kijkt, naar een
muziekje luistert of gewoon lekker tegen me aanzit. Iemand die met
me meegaat naar dat gezellige restaurant op de Ramblas in
Barcelona of achter op de motor meegaat naar een barbecue met
vrienden.
Iemand die net zo geïnteresseerd is in wat ik doe als ik ben in wat zij
doet. Waarbij ze het fijn vindt me te steunen op die momenten dat ik
een praatpaal nodig heb. Andersom ben ik er altijd.
Iemand die zich aan mijn zij kan bewegen, ongeacht de situatie.
Waarbij ik trots op haar moet kunnen zijn. Op wie ze is en hoe ze

zich beweegt. In normaal Nederlands: er goed uitzien in
mantelpakje, gala, spijkerbroek of pyjama. Frisse tanden, verzorgde
handen, een slank tot normaal postuur. Roken doet ze natuurlijk al
helemaal niet.
Tot slot...
Ik heb mijn leven goed op orde. Ik vermaak me prima, zowel zakelijk
als privé. Alleen mis ik die ene. Die speciale, die jij zou kunnen zijn.
Ik ga niet voor een zeven-en-een-halfje. Ik verwacht ook dat jij daar
niet voor gaat...
Ik plaats mijn profiel en mijn nieuwe oproep is een daverend
succes. Ik krijg tientallen reacties en ik draai alle interessante
gevallen uit. Ik leg tegelijk een systeem aan, zodat ik niet in de fout
kan gaan. Na een paar dagen zet ik mijn profiel zelfs offline, de
oogst is goed en groot genoeg. Ik heb zes „toppers‟ verzameld en
ik zet er een stuk of tien op de „reservebank‟.
Ineens is daar het contact. Week 1, zaterdagavond.
Sweetgirl reageert met de vraag of ik op mijn profiel nu juist veel
of weinig reacties krijg. Ik vraag haar het waarom van deze vraag
en ze reageert: “Ik kon hem nauwelijks uitlezen. Pas aan het eind
bleek je zowaar ineens een menselijk trekje te vertonen.”
Ik bekijk haar profiel en ik zie dat zij niet in mijn doelgroep zit.
Ze heeft rood haar, ze is bijna net zo oud als ik, ze rookt en
bovendien heeft ze een kind. Ik neem wel de moeite te reageren en
ik grap dat ik er zowat een nieuwe dagtaak bij heb gekregen. Ik zet
er ook nog bij dat het tussen ons nooit wat kan worden. Behalve
motorrijden zie ik geen enkele match, want ik val niet op
roodharige moeders met kinderen, zeker niet als ze ook nog eens
roken.
Sweetgirl laat zich niet uit het lood slaan en reageert weer. Ze
vraagt me waarom ik mijn profiel zo uitdrukkelijk heb neergezet.
Ze doet een paar prikkelende uitspraken en ik voel me voldoende

uitgedaagd, om haar maar eens goed op haar nummer te zetten.
Voordat ik dat doe, kijk ik eerst nog eens op de datingsite naar
haar profiel. Het eerste dat me opvalt, is dat ze er een ander
fotootje bij heeft gezet. Ze heeft heel lang, donkerrood krullend
haar dat in twee eigenwijze, lange staarten over haar schouders
valt. Ik kan niet ontkennen dat het fotootje een bijzondere indruk
bij me achterlaat.
Ik print haar profiel uit en ik lees het aandachtig. Haar tekst is
zeer kort: “Ik zie mezelf graag als aanvulling in een relatie. Niet als
invulling! Jij ook?”
Ik stuur haar een e-mail waarin ik vraag, wat ze precies bedoelt
met aanvulling/invulling. Ook meld ik haar dat ik redelijk onder de
indruk ben van het nieuwe fotootje. Ik krijg dezelfde dag nog
antwoord.
“Ik zoek hooguit een aanvulling op wie ik ben. Ik heb mijn eigen
leven goed op orde en ik verwacht dat die ander dat ook heeft.
Een relatie moet open zijn en gebaseerd op wederzijds respect.
Dat is „aanvulling‟. Op het moment dat ik een „invulling‟ zou
worden voor de ander, dan verdwijnt alle ruimte. Alleen de
gedachte alleen al maakt me benauwd. Het geldt natuurlijk ook de
andere kant op. Ik zou nooit een relatie met iemand kunnen
hebben die mijn invulling is. Dat kan volgens mij ook niet. Dus
voor de ander moet ik een aanvulling zijn, anders kan het nooit
gaan werken.”
“Dat is het,” denk ik, “ruimte voor elkaar, gebaseerd op
wederzijds respect. Dat is precies wat ik zoek.”
“Oh ja,” sluit ze haar e-mail af, “mijn fotootje met die staartjes.
Daar heb ik nu al spijt van. Die had ik beter niet kunnen zetten.
Mijn mailbox van de datingsite loopt over.”
Dat kan ik me, met het fotootje dat ik gezien heb, levendig
voorstellen.
Ik heb het nog niet in de gaten, maar ik heb er naast mijn
categorieën ineens een aparte categorie bij: „Sweetgirl‟.

Er ontstaat een heftige e-mailwisseling met Sweetgirl. Ik kom
nauwelijks meer aan de anderen toe. Ik heb nog een aantal dates,
maar die hebben geen schijn van kans meer. Immers, Sweetgirl zit in
mijn systeem.
Onze e-mails zijn over een weer een feest van herkenning. Elke
e-mail is een verdieping op de vorige. Ik vraag me af of dit toeval
is? Ik merk dat ze de hele dag in mijn hoofd zit, terwijl ik haar nog
nooit heb gezien of gesproken. Het lijkt haast te mooi om waar te
zijn. Ik, net uit mijn crisis aan het opkrabbelen, kom een soulmate
tegen, die soortgelijke ervaringen heeft en er nagenoeg identieke
denkbeelden op nahoudt. Ik word zowat gek, zo houdt ze me
bezig.
Ik krijg een ernstige behoefte om haar in levende lijve te
ontmoeten en zij heeft dezelfde behoefte. Ik realiseer me dat het
risico van een afknapper erin zit, maar ik zal het toch moeten gaan
lopen. Het is erop of eronder. Zij realiseert zich dat ook. Ik peins
me suf hoe onze eerste date eruit moet zien, met name omdat ik er
vreemde ervaringen mee heb. Ik krijg een idee en ik schrijf het in
een e-mail.
Contact maken via RP is niet de ideale plek voor chemie... Daar ben
ik allang achter... Heeft ook te maken met de wijze waarop dates
worden ingestoken... Wat we neigen te doen is in een restaurant of
grand café afspreken en dan gaan we TEGENOVER elkaar zitten...
Een meter van elkaar af... Lekker veilig... Want het is buiten je
personal space... Dan hebben we een fijn gesprek, zo rationeel als
de pest... De checklist wordt afgewerkt en we constateren dat het
een gezellige avond is geweest... We nemen zelfs afscheid met de
drie beruchte zoenen... Niets verkeerd mee, bij vrienden... Dat doe
ik niet meer... Ik heb mijn kop er al over lopen breken wat wij zouden
moeten doen als we voor het eerst live gaan... Het moet er dan
volgens mij ongeveer zo uitzien: We spreken af op één of ander
plein... Onder zo‟n beruchte klok uit zo‟n klassieke film... We zien
elkaar en we lopen naar elkaar toe… We zeggen helemaal niets...
We pakken elkaars handen vast en kijken elkaar minstens een

minuut diep in de ogen... We zeggen nog steeds niets...
Afweermechanismen hebben we thuis gelaten... Geen gegiechel en
zo... Vervolgens pakken we elkaar vast en weer blijven we minstens
een minuut staan... We zeggen nog steeds niets... De rest... Vul
maar in...
Helemaal voor de bijl. Week 3, vrijdag.
Sweetgirl weet de perfecte plaats voor onze ontmoeting. Het zijn
de kasteeltuinen van Rhoon. Ik was er overdag al naartoe gereden,
zodat ik zeker wist waar het was en op tijd zou zijn.
Ik ben iets te vroeg en ik heb last van een vreemd
onderbuikgevoel, alsof ik voor het eerst naar het schoolfeestje van
de brugklas ga. Ik loop over de brug de tuinen in en ik maak een
rondje. Er komt een rode auto aangereden en die rijdt het
parkeerterrein op. Ik vraag me af of ze dat is. Ik kijk op mijn
horloge en ik zie dat het nog te vroeg is. Ik loop terug naar de brug
en ik zie nog niemand. Ik loop weer de tuin in. Mijn
onderbuikgevoel wordt steeds heftiger. Ik kan me niet herinneren
dat ik me eerder zo heb gevoeld. Ik loop weer terug naar de brug
en ik zie iemand in de schemering aan komen lopen.
Het is een lange, slanke, donkerharige vrouw. Het moet Sweetgirl
wel zijn. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik loop haar tegemoet. Ik
glimlach en ik zie dat zij mij dat ook naar mij toe doet. Ze is het.
Ik pak haar handen en ik kijk haar in haar prachtige donkere
ogen. Ik zeg, zoals we afgesproken hebben, helemaal niets. Ik blijf
haar aankijken en na periode die een eeuwigheid lijkt te duren,
omhels ik haar. Ze vleit zich helemaal tegen me aan en ik voel een
enorme warmte.
Zij verbreekt de stilte en ik hoor haar mooie, donkere en vooral
diepe stem:

“ H A L L O “.
Ik ga direct helemaal voor de bijl.

8. We worden heel gelukkig samen
We gaan ervoor. Week 17, donderdag.
Mijn korte vakantie met haar en het kind naar Eurodisney Parijs
zit erop en we gaan naar huis. Ik loop naar de balie van het hotel
en ik check uit. Ik ben blij dat ik naar huis kan, maar ik zie enorm
op tegen de reis. Behalve dat ik tegen haar heb gezegd dat het
tussen ons uit is, hebben we het nog nergens over gehad. Dat kan
ook niet, want het kind is bij ons. Ik zie wel dat het contact tussen
haar en haar kind innig is en anders dan anders. Het kind zit de
hele tijd bij haar moeder op schoot of ze lopen hand in hand. Zij
zit maar aan haar kind te plukken en het te liefkozen. Het lijkt wel
of ze in haar kind wegkruipt.
Ik laad de koffers in de auto en niet lang daarna rijden we weg. Ik
rijd de snelweg op en ik kijk eens naar haar. Ze zit voor zich uit te
staren. Ze heeft een plukje haar tussen haar vingers en ze wrijft
continu met de puntjes ervan tegen haar lippen. Ik zie in mijn
achteruitkijkspiegel dat het kind mijn blik probeert te vangen. Ik
kijk het kind aan en direct begint ze vragen aan me te stellen: “Heb
jij het uitgemaakt? Is het echt uit? Net als bij John? Of Adriaan?
Heb jij het uitgemaakt? Of ben je bang dat mama het anders doet,
net zoals bij John en Adriaan en al die anderen? Maar waarom
maak je het dan uit? Houd je niet meer van haar? Ga je nu ook niet
meer met haar trouwen?”
Ik kijk haar moeder verwijtend aan. Ik had haar nog zo gevraagd
nog even niets tegen het kind te zeggen. Maar op de één of andere
manier is het kind al volledig op de hoogte. Dat verklaart ook de
vreemde sfeer tussen het kind en mij tijdens het ontbijt. Ik weet
niet goed wat ik tegen het kind moet zeggen en ik kijk via de
spiegel het kind weer aan.

Het kind verkondigt haar mening. “Het is helemaal niet leuk dat
je het uit hebt gemaakt,” zegt ze verwijtend tegen me, “Mama is
verdrietig en ik vind het ook niet leuk. Ik ben je net papa gaan
noemen en nu moet ik alweer gaan verhuizen.”
Ze richt zich nu tot haar moeder en ze zegt: “Mama, kunnen we
wel terug naar ons oude huis? Krijg ik mijn oude kamer terug?”
“Godverdomme,” zeg ik tegen haar, “ik had je nog zo gevraagd
je mond tegen het kind te houden. Nu verpest je haar terugreis
ook nog eens een keer. Moet je eens kijken waar ze zich allemaal al
mee bezighoudt. Vooralsnog is dit iets tussen jou en mij en daar
hoor jij jouw kind niet in te betrekken.”
Ze verdedigt zich en ze zegt: “Denk jij dat ik voor mijn kind iets
verborgen kan houden? Daar is ze veel te slim en intelligent voor.
Je kunt haar wat mij betreft gewoon antwoord geven.”
Ik zeg tegen haar: “Ik peins er niet over. Wat jij tegen jouw kind
zegt moet jij zelf weten, maar ik doe het niet. Ik wil er wel met jou
over praten, maar in ieder geval niet met het kind erbij. Je zou toch
beter moeten weten.”
Ze probeert nog iets: “Ik heb helemaal geen geheimen voor mijn
kind. Daarbij heeft ze het recht om te weten wat haar boven het
hoofd hangt.”
Ik ben het niet met haar eens en ik zeg: “Dat zoek jij dan maar
fijn zelf uit, maar niet met mij erbij.”
Ik richt me tot het kind en ik zeg: “Sorry wijfie, dit zijn „grote
mensen‟-zaken. Ik wil hierover nog niet met jou praten. Pas als
jouw moeder en ik het erover gehad hebben zal zij of ik je
vertellen wat er gaat gebeuren. Nu weten we dat zelf nog niet
eens.”
Het kind pakt haar Gameboy en begint een spelletje te spelen.
“Mag de muziek op?” jengelt ze. “AC/DC, dat derde nummer.
Waar me met z‟n drieën zo lekker op kunnen headbangen?”
Het kind doet op haar manier een poging om de gespannen sfeer
te doorbreken. Ik moet er bijna om lachen, maar helaas laat de

situatie dat niet toe. “Nee wijfie,” zeg ik, “voorlopig zet ik geen
muziek op. Ik ben er niet voor in de stemming.”
Het wordt stil in de auto. Ik laat mijn gedachten de vrije loop. Ik
kijk uit mijn ooghoek naar haar. Ze zit er nog steeds hetzelfde bij,
ogenschijnlijk onbewogen. Ze frutselt nog steeds met het plukje
haar tegen haar lippen aan. Het is de vrouw, met wie ik een maand
samenwoon. Ik kijk terug op de verschrikkelijk mooie ervaringen
die we delen. Hoe wij tegenover elkaar staan en elkaar op elk vlak
aanvullen. We hebben allebei de intentie uitgesproken om elkaar in
elk opzicht volledig vrij te laten en elkaar de ruimte te geven die
we nodig hebben.
Maar nu heb ik ontdekt dat ze lijdt aan verlatingsangst. Ik heb, zij
het in nog beperkte mate, gezien wat het met haar doet. Ik kan dus
op mijn vingers uittellen wat het met mij gaat doen, als ik samen
met haar blijf. Hoe welgemeend haar intentie ook is om mij vrij te
laten, haar verlatingsangst zal het haar eenvoudigweg beletten. Een
relatie met haar is dus volkomen kansloos. Het is dus beter om de
streep nu te trekken dan te wachten tot we elkaar naar het leven
staan. Ik baal alleen van de uitermate vervelende consequenties. Ze
heeft immers geen huis en geen baan meer.
We besluiten te gaan samenwonen en ze is voornemens de huur van haar
appartement op te zeggen. Ik vraag haar uitdrukkelijk dat niet te doen. Hoe
zeker we ook van elkaar zijn en hoe goed we elkaar ook aanvullen, de kans
dat het mislukt is altijd aanwezig en dan is terugkeren niet zo eenvoudig. Ik
zeg haar ook dat ze het voor het geld niet hoeft te doen, want ik neem de huur
van haar appartement voor mijn rekening.
Het is een poosje later als ze me vertelt dat ze de huur toch maar heeft
opgezegd. Ik laat duidelijk merken dat ik het daar niet mee eens ben. “Ik ben
zo zeker van ons,” zegt ze tegen me, “dat ik het geen enkel zin vind hebben
om het huis aan te houden. Bovendien vind ik het zonde van het geld.”
Toch schrik ik er een beetje van en ik sta erop dat ze haar huisbaas belt om
te kijken of hij bereid is haar opzeggingsbrief te vernietigen. In eerste instantie
weigert ze en houdt ze vast aan haar besluit. Ik gebruik al mijn

overredingskracht en ze gaat, weliswaar schoorvoetend, overstag. Ze gaat haar
ex-huisbaas, die tevens haar buurman was in Rhoon, direct bellen.
“En?” vraag ik twee dagen later.
“Hij wil het niet doen,” zegt ze, “want hij gaat het verkopen, wat hij al heel
lang van plan was. Daarbij is hij veel te blij dat ik weg ben. Niet zozeer om
mij, maar nu heeft hij nooit meer last van die schreeuwende ex van mij voor de
deur.”
Een aantal maanden geleden heeft ze haar carrière in de geestelijke
gezondheidszorg vaarwel gezegd. “Ik heb genoeg van dat gepeur in hoofden,”
vertelt ze me. Ze heeft een administratieve functie aanvaard in het bedrijf van
haar broer Klaas. Haar primaire taak is het organiseren en stroomlijnen van
de administratieve processen binnen zijn bedrijf. De taak is op haar lijf
geschreven, want ze heeft naast psychologie ook bedrijfskunde gestudeerd. Als
manager bij het RIAGG is ze ondermeer verantwoordelijk geweest voor
verregaande reorganisaties en gewapend met deze ervaring, is ze voor Klaas de
perfecte medewerkster.
Ik vraag haar of het werken met familie geen problemen met zich meebrengt.
Ik vertel haar erbij dat ik er geen goede ervaringen mee heb. “Klaas is gewoon
een lastig mens om voor te werken,” vertelt ze, “maar ik weet precies hoe ik
met hem moet omgaan. Daarbij, ik heb al vaker voor hem gewerkt. We zijn
volledig aan elkaar gewaagd.”
Zij is overigens niet het enige familielid dat binnen het bedrijf van Klaas
werkt. Ook haar moeder en haar jongste broer werken er.
“De voltallige familie dus,” grap ik.
“Bijna,” zegt ze, “behalve mijn stiefvader. Die zit in een verzorgingstehuis.”
In mijn gesprekken met haar wordt de rol die Klaas vervult binnen de
familie me steeds duidelijker. Zij ziet veel overeenkomsten tussen Klaas en mij.
“Jongen, ik kan jou helemaal uittekenen,” zegt ze tegen me, “jij bent al net
zo‟n bullebak als Klaas. Ik kan me goed voorstellen hoe jij op je werk moet
zijn. Gelukkig voor jou dat ik daar doorheen kan prikken, want daar waar
anderen gillend voor je weglopen, zie ik ook jouw goede kanten. Wees maar
blij dat je iemand bent tegengekomen die daar mee weet om te gaan.”

Ik leer Klaas ook al een beetje beter kennen en ik zie inderdaad
overeenkomsten. Hij is zo‟n beetje de patriarch van de familie, een rol die ik
ook vervul binnen mijn familie. Hij is net zo hard en zakelijk als ik, maar
toch heeft hij voor zijn moeder een functie gecreëerd binnen zijn bedrijf, iets dat
ik, indien nodig, waarschijnlijk ook zou doen.
Ze kijkt er heel erg tegen op als ze haar ontslag bij haar broer gaat indienen
met als belangrijkste reden dat ze bij mij in Stompwijk komt wonen. Ze
verzamelt al haar moed om het hem te vertellen. Klaas schrikt ervan en hij
vindt het een slecht idee. “Ach, lieve zus van me,” zegt hij tegen haar, “doe het
niet. Het is allemaal nog zo kort. Daarbij, denk aan je kind. Wat ga je doen
als het misgaat?”
Tegelijk wijst hij haar op haar verantwoordelijkheden ten opzichte van zijn
bedrijf, want zij heeft haar opdracht nog niet afgerond. Hij gaat zijn zus aan
haar opzegtermijn houden en hij waarschuwt haar; haar functie zal niet meer
beschikbaar voor haar zijn als ze terugwil.
Zij schrikt, niet zozeer van het feit dat haar functie niet meer vacant zal
zijn, maar omdat ze minstens een maand op en neer zal moeten pendelen
tussen Rhoon en Stompwijk. Ook gaat het betekenen dat ze ver bij haar kind
vandaan is. Ik probeer haar gerust te stellen door te zeggen dat ik in de buurt
ben als er iets aan de hand is, maar dat vindt ze totaal irrelevant. Ze kent
maar één persoon die geschikt genoeg is om dicht bij haar kind in de buurt te
zijn, en dat is ze zelf. Stel je voor dat er iets ernstigs gebeurt. Ze vertelt: “Ik
werd gebeld door school. Mijn kind was heel hard op haar hoofd gevallen en ze
bloedde als een rund. Doordat ik in de buurt werkte, was ik binnen vijf
minuten ter plekke. Ik kon haar kalmeren. Zoals de juf het al zei, ze vroeg
alleen maar naar haar moeder. Ik was de enige die haar tot bedaren kon
brengen.”
Ze kijkt me aan en zoekt de bevestiging of ik haar begrijp. Ik zeg niets en
ik kijk haar alleen maar vragend aan.
“Daarom moet ik bij mijn kind in de buurt zijn,” benadrukt ze haar
stelling, “snap je het nu?”
Ze wacht niet eens op een antwoord van me. Ze zegt het ook tegen Klaas,
maar die vindt het argument dat ze gebruikt niet zwaar genoeg om haar eerder

van haar verplichtingen te ontslaan. Zij vraagt me of ik Klaas zou kunnen
overhalen om haar eerder te laten gaan.
“Maar dan heb je toch geen baan en inkomen meer?” vraag ik haar, waarop
ze antwoordt dat ze direct een baan in de buurt van Stompwijk gaat zoeken.
Ze heeft immers nog tijd genoeg.
Ik bel Klaas op. Klaas ontwijkt de door mij gestelde vraag en hij schuift de
beslissing af op haar directe baas, Rick. Klaas wil haar wel eerder laten gaan,
maar Rick niet.
“Goh,” zeg ik tegen Klaas, “maar jij bent toch de baas van Rick?”
Klaas protesteert en legt me uit dat hij allerlei verantwoordelijkheden bij
Rick heeft neergelegd en dat hij daarmee zijn eigen beleid onderuit zou halen.
“Ik kan me voorstellen dat je het zelfs heel vriendelijk aan Rick kunt
vragen zonder dat je echt op je strepen hoeft te gaan staan,” zeg ik plagerig,
“ik denk dat hij best voor een goed argument, zoals dat het gaat om het wel en
wee van de zus van de grote baas, vatbaar zal zijn.”
Klaas blijft sputteren tot ik zeg: “Vertel jij me nu werkelijk dat jij je oren
laat hangen naar één of andere ondergeschikte van jou?”
Ik voeg eraan toe: “Wie is er bij jou eigenlijk de baas?”
Klaas doet nog een poging en hij vertelt me dat hij speciaal voor zijn zus een
auto heeft gekocht. Als hij dat in het totale plaatje meeneemt, dan komt dat
voor hem wel erg onvoordelig uit.
“Ze heeft toch een auto nodig,” zeg ik tegen hem, “ik neem dat ding gewoon
van je over voor de boekwaarde.”
We rijden in de buurt van Antwerpen en ineens komt ze in
beweging. Ze buigt naar voren, kijkt me indringend aan en ze
houdt haar hand open. Ik kijk haar verwonderd aan. Ik vraag me
af of ze mijn hand wil vasthouden?
Ik steek uit een soort automatisme mijn hand uit en ze legt de
hare er in. Tegelijk begint ze te huilen. Ik weet niet wat ik ermee
aanmoet. Maar het kind ziet het en begint direct te jubelen: “Het is
weer goe-oed! We hoeven niet we-eg. We mogen blijven! We
hoeven niet te verhuizen!”

Het kind kijkt me via de spiegel aan en ze vraagt: “Ga je nu toch
met Mama trouwen?”
Haar moeder schrikt van de directe vraag en ze laat mijn hand
los. Ze gaat zo ver mogelijk bij me vandaan zitten en ze gaat weer
voor zich uit zitten staren. Ze gaat ook weer met een plukje haar
tegen haar lippen aan zitten frutselen.
Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Ze kan niet
gemakkelijk terug naar Rhoon, want ze heeft er geen huis meer.
Weer vraag ik me af waarom ze toch de huur heeft opgezegd? Zou
het iets met haar verlatingsangst te maken kunnen hebben? Zodat
ze niet in de verleiding kon komen om toe te geven aan de drang
terug te gaan naar haar oude, vertrouwde omgeving?
Ze heeft ook geen baan meer. Ik was er al geen voorstander van
dat zij haar baan opzegde zonder dat ze een nieuwe had. Ik ging
alleen akkoord omdat het, zoals zij zelf zei, voor iemand met haar
staat van dienst en ervaring geen enkel probleem zou zijn, om in
de buurt van Stompwijk een nieuwe baan te vinden. Ik heb haar
sollicitatiebrieven zien versturen en ik heb zelfs reacties daarop
gezien. Ik hoorde of zag echter niets. Toen ik haar op enig
moment vroeg naar de status van haar sollicitaties, reageerde ze
bijzonder emotioneel: “Denk jij dat ik er niet van baal dat ik nog
geen baan heb gevonden? Denk jij dat ik het leuk vind om
afhankelijk van jou te zijn? Ik solliciteer me rot, maar ik ben of
overgekwalificeerd of het zijn banen voor 40 uur en dat doe ik niet
vanwege mijn kind. Nota bene, ik wil in de buurt van mijn kind
werken en ik heb hier in de buurt nog geen ziekenhuis gevonden
met een passende baan.”
Ik denk dat ik het begrijp. Ze heeft haar baan niet alleen
opgezegd om dicht bij haar kind te blijven, maar omdat ze de
snelweg niet op durft. En al helemaal niet in de spits, wanneer ze
ook nog eens het risico loopt in een file terecht te komen.

De reis uit Parijs is voorbij en we zijn weer thuis. Mijn eerste
actie is dat ik het kind naar haar kamer stuur. Op haar „waarom‟vraag
antwoord ik dat kinderen niet bij een „grote mensen‟-gesprek
horen te zitten. En een „grote mensen‟-gesprek is wat ik met haar
moeder ga voeren.
Het kind loopt met duidelijke tegenzin de huiskamer uit, want ze
is gewend dat ze van haar moeder overal bij aanwezig mag zijn.
Ik ben nu alleen met haar en terwijl ik haar aankijk vraag ik haar:
“Wat nu?”
Meer niet.
Ze begint me direct uit te foeteren: “Wie denk jij wel dat je bent?
Mij zomaar aan de kant te schuiven. Alleen maar omdat ik het
prettig vind om in een klein dorp te wonen. Omdat ik het prettig
vind thuis te blijven in plaats van alleen maar verre reizen te
maken. Omdat ik het vervelend vind om de deur uit te gaan.”
Ze kijkt me aan en ze verwacht waarschijnlijk dat ik nu iets zeg.
Maar ik zou niet zo goed weten wat ik nu zou moeten zeggen, dus
ik houd nog even mijn mond. Ze ziet dat ik niet reageer en ze zegt
fel: “Jij denkt zeker dat ik jou ga benauwen. Ik jou benauwen? Ach
jongen, je begrijpt er werkelijk helemaal niets van. Ik ben gewoon
graag en vaak thuis. Ik ben daarom juist een topwijf voor je, want
ik ben er altijd. Net zo vaak als jij me maar nodig hebt. Benauwen?
Dat zit alleen maar in jouw hoofd. Bij mij krijg je juist alle vrijheid
die jij je maar kunt wensen en als er iemand is, die jou geen
strobreed in de weg zal leggen, dan ben ik dat wel.”
Ze kijkt me aan, nu met een vragende blik. Ik kijk haar aan en ik
laat nog steeds niets mijn gezicht aflezen. Ik houd nog steeds mijn
mond dicht en nu is het een tijdje stil. Heel stil. Ze loopt heen en
weer en ze zet water op. Waarschijnlijk gaat ze een kop thee
zetten.
Als ze terugkomt uit de keuken maakt ze een wegwerpgebaar en
ze gaat verder: “Maar goed, ik begin het te begrijpen. Je wilt
gewoon van me af. Wanneer is dat begonnen? Toen je beloofde
om met me te trouwen? Zit dat niet tussen jouw oren? Volgens mij

heb jij last van bindingsangst en daardoor wordt het je zeker
allemaal een beetje teveel, is het niet? Had je je dat niet iets eerder
kunnen bedenken? Dan had ik niet al die moeite hoeven te doen
om naar dit achterlijke dorp te verhuizen. Gelukkig had ik niets
voordat ik hier kwam en ik hoef dus ook niet veel in te pakken.
Ben ik in ieder geval lekker snel weg. Ik stap zometeen lekker met
mijn kind in de auto, laad die paar spullen die ik heb erin en ik
maak dat ik wegkom.”
Ik hoor haar opmerkingen, maar ze laten me min of meer
onberoerd. Ik laat nog steeds niets blijken en ik blijf haar aankijken
met een blik van „ga dan‟.
Ze loopt naar de deur en ze komt direct weer teruggelopen. Ze
zegt: “Jij denkt zeker dat ik het niet ga redden, hè, maar dat heb je
mis. Ik heb het immers altijd al gered. Het zal dus deze keer ook
wel weer gaan lukken.”
Ze zet haar hand in haar zij en daar is het „ne pas‟-gebaartje weer.
Ze gaat door: “Ik ga je nergens om smeken. Ne pas. Je verwacht
het waarschijnlijk wel, maar dan heb je het toch aan het verkeerde
eind. Ik verdenk je er zelfs van dat je daarop aanstuurt, maar dan
kun je heel lang wachten, mister, daar werk ik mooi niet aan mee.
Het enige dat ik van je verwacht, is dat je je aan je woord houdt en
me helpt weer op de rit te komen.”
“Hoe vaak heb ik dat al niet gehoord?” denk ik. “Dat ik haar
alleen maar op de rit hoef te zetten? En dat ze verwacht dat ik me
aan mijn woord houd? Hoe vaak heb ik het haar al gezegd of
beaamd? Hoe vaak gaat ze het nog aan me vragen?”
“Mijn kind, mijn kind,” zucht ze, “als ik toch mijn kind niet had,
dan had je hier voor mijn ogen kunnen barsten en helemaal de
stront in mogen zakken. Weet je wat ik nog het ergste vind? Dat ik
je het wel moet vragen, want ik draag tenslotte als enige de
volledige verantwoording voor mijn kind.”
Ik zit er ogenschijnlijk onbewogen bij. Ik heb geen enkele
behoefte om ook maar ergens op te reageren. Het heeft
waarschijnlijk ook geen zin, dus ik houd mijn mond en ik kijk haar

alleen maar aan. Mijn houding schiet haar in het verkeerde keelgat,
want wat ze ook zegt, ik reageer nergens op.
Haar „ne pas‟-houding verandert in boosheid en ze begint me
verwijten te maken. Ze zegt: “Moet je eens kijken hoe je erbij zit.
Walgelijk. Klaarblijkelijk voel jij helemaal niets meer voor me. Heb
jij überhaupt wel gevoel? Moet je jezelf eens zien. Je zit daar zeker
wel lekker, hè, mister Superman? Geniet je lekker van je macht?
Gadverdamme, je haalt me eerst naar dit achterlijke dorp, met kind
en al. Vervolgens maak je me van je afhankelijk, iets dat jouw ego
klaarblijkelijk nodig heeft, en nu ik afhankelijk van je ben, pleur je
me gewoon de deur uit. Met kind en al. Je voelt jezelf zeker wel
lekker, hè? Geeft het je een goed gevoel? Je voelt je zeker wel
lekker superieur?”
Ik laat haar razen en het doet me werkelijk niets. Ik vraag me af
waarom ze niet gewoon weggaat en waarom ze nog steeds tegen
me staat te foeteren.
Ik vind het nu wel genoeg en ik vraag haar: “Wat ben je eigenlijk
aan het doen? Wat probeer je te bereiken? Denk je dat ik zin heb
om op deze toon met jou een gesprek te voeren?”
Het feit dat ik iets zeg helpt. Ze houdt haar mond en ik kijk haar
cynisch aan. Ik zeg: “Klaarblijkelijk baal jij net zo erg van deze
situatie als ik. Dat is dan mooi toch, of niet soms? Ik heb, net als
jij, ook geen zin in deze teringzooi, zoals jij het zo fijntjes noemt.
Dan zijn we het daar in ieder geval over eens en hoeven we ons
daarover niet druk meer te maken. Perfect, over en uit, tot hier en
niet verder, we trekken nu en hier de streep.”
Ik kan het niet nalaten om er een schepje bovenop te doen en ik
zeg: “Heerlijk dat ik weer mezelf kan zijn. Je denkt toch niet dat ik
zin heb om de rest van mijn leven door te brengen met zo‟n
gestoord wijf als jij?”
Ze verschiet direct van kleur en ze begint weer te razen, zo
mogelijk nog emotioneler dan voorheen: “Ben ik een gestoord
wijf? Godverdomme, hoor je wel wat je zegt? Bedoel je dat ik jou
zou opzadelen met een gestoord wijf? Dat is zelfs het allerlaatste

dat ik zou doen. Dat zou namelijk betekenen dat ik afhankelijk van
jou ben. Wie denk jij godverdomme wel wie je voor je hebt? Ik
heb ook mijn trots.”
Ze gaat helemaal door het lint. Ze dribbelt als een getergde
tijgerin heen en weer en ze schreeuwt: “Godverdomme, vuile
asbak, wat denk jij wel niet van jezelf? Denk jij echt dat ik bij jou
zou willen blijven? Bij zo‟n arrogante kwal met
hoogmoedswaanzin? Ik voel me zelfs opgelucht nu het voorbij is.
Heerlijk, ik ben werkelijk blij dat ik van je af ben.”
De lust om ook maar iets te zeggen of ergens op te reageren
ontbreekt me volkomen. Ik laat haar maar gewoon razen. Ik kan
niets anders doen dan wachten op wat er komen gaat. Weer
komen haar favoriete onderwerpen op tafel, zoals mijn beloften
haar op de rit te zetten, het wel en wee van haar kind en haar
verantwoordelijkheden. Ze schreeuwt en jankt tegelijk: “Weet jij
hoe erg het is dat ik het je moet vragen? Te moeten bekennen dat
ik afhankelijk van jou ben? Dat ik je moet smeken me daar terug te
zetten, waar jij me opgeraapt hebt? Met mijn kind, mijn arme
kind?”
Ik weet werkelijk niet wat ik moet doen of zeggen. Ik doe dan
ook niets en ik zeg ook maar niets.
Ik wacht nog steeds op het moment dat ze de deur uitloopt.
Maar dat gebeurt niet, want ze blijft maar doorrazen: “Mij op de rit
helpen, dat zal voor jou toch niet zo moeilijk zijn. Jij hebt geld
genoeg. Jij blijft lekker in je eigen huis zitten. Jij pakt je leven weer
op alsof er niets gebeurd is. Alsof er nooit een kind in jouw huis
gewoond heeft. Maar ik, ik heb niets meer. Ik kan nergens naartoe.
Ik heb geen huis, geen baan en geen inkomen. Maar ik heb wel de
verantwoording voor mijn kind. De verantwoording die jij
waarschijnlijk niet aandurft en nu dus ontloopt. Dat vind ik nog
het ergste. Voor mijn kind is het ook maar goed dat ze jou kwijt is.
Het is maar goed dat ik er nog voor haar ben.”
Ik heb er schoon genoeg van. Al die verwijten die ze me maakt
komen me m‟n strot uit en ik vraag me nog steeds af waarom ze

niet gewoon weggaat, zoals ze de hele tijd loopt te dreigen. Ik zeg
tegen haar: “Rot toch op. Je bent gewoon een gestoord wijf. En
het ergste vind ik nog, dat je niet eerlijk tegen me bent geweest. Je
hebt het me nooit verteld. Ik realiseerde me pas in Eurodisney dat
jij mij gaat beperken met jouw stoornis. Mij beperken heeft nog
nooit iemand gedaan en dat gaat jou dus ook niet lukken. Ik doe al
veel te veel concessies in een soort van ijdele hoop dat het slechts
tijdelijk is. Je kunt wel blijven zeggen dat het goed komt, maar
voorlopig zie ik helemaal niets veranderen. En ik weet ook dat als
je zo oud geworden bent als jij, de kans daarop minimaal is.
Immers, anders had je er wel eerder iets aan gedaan.”
Ik schrik van mijn eigen toon. Mijn verwijten zijn hard en
rechtlijnig, maar het kan me niet schelen. Zo heeft ze me nog
nooit horen praten. Haar boosheid blijft en haar emoties laaien na
mijn opmerking nog hoger op. Ze probeert dingen terug te
kaatsen en terug te leggen bij mij, maar ik laat me niet verleiden tot
een discussie.
“Jij bent onderwerp van gesprek,” bijt ik haar toe, “niet ik!”
Ineens denk ik aan de artikelen die ik gelezen heb rondom
verlatingsangst. Ik zeg: “Ik heb ontdekt dat jij niet alleen last hebt
van een paar simpele fobietjes, zoals ik eerst dacht, maar nu weet
ik wat het is. Je lijdt gewoon aan ordinaire verlatingsangst.”
“Hoe weet jij dat nou?” vraagt ze met een blik van verbazing.
“Maakt dat iets uit?” zeg ik. “Klaarblijkelijk heb ik het bij het
rechte eind. Tenminste, als ik jouw reactie zo zie.”
Ze kijkt me of ze water ziet branden. Ze spert haar ogen wijd
open en ze kijkt me verbaasd aan. Voor mij is het duidelijk, ze
voelt zich betrapt. Ik kan het aan haar gezicht aflezen. Ik besluit
verder niets te zeggen, ik kijk wel wat ze gaat doen.
Ineens loopt ze resoluut naar de deur, ze pakt de klink, maar ze
doet hem niet open. In plaats daarvan komt ze direct weer terug.
Ze kijkt me weer indringend aan en ik kijk ijskoud terug. Ik zie iets
van twijfel in haar ogen.

Weer loopt ze naar de deur en weer komt ze terug. Ik vraag me
af wanneer ze nou eens ophoepelt? Ik heb het zo langzamerhand
helemaal met haar gehad. Maar ze blijft in de kamer, ze ijsbeert
constant heen en weer en steeds blijft ze me indringend aankijken.
Ineens verandert er iets. Nu begint ze heel hard te huilen. Het
lijkt wel of haar boosheid overgaat in verdriet. Ze kijkt me aan met
waterige ogen en ze begint uit een heel ander vaatje te tappen.
“Weet je wel wat verlatingsangst met je doet?” huilt ze. “Weet je
wel wat het is? Hoe het je leven beperkt? Hoe erg het je wereld
verkleint?”
Ik kijk haar niet begrijpend aan en zeg het haar ook: “Ik begrijp
er werkelijk geen snars van. Het enige dat ik zie is wat het met jou
doet. Ik weet ook al wat het met mij doet of gaat doen en daar pas
ik voor.”
“Weet jij wel hoe erg het is om steeds in angst te zitten? Angst te
hebben dat je me verlaat of me ergens alleen achterlaat?” vraagt ze
snikkend.
“Dat begrijp ik al helemaal niet,” zeg ik, “want inmiddels zou je
toch wel zoveel vertrouwen in me moeten hebben, dat jouw angst
dat ik je verlaat ongegrond is?”
“Het ligt ook veel gecompliceerder,” begint ze uit te leggen, “het
is niet zozeer de angst om verlaten te worden zelf, waar ik last van
heb. Het is meer dat ik een angst heb om in paniek te raken als ik
alleen ben in een vreemde omgeving. Als het niet vertrouwd is,
dan loop ik het risico in paniek te raken. De paniek slaat dan
letterlijk op mijn ademhaling. Ik krijg dan geen lucht meer,
waardoor mijn paniek alleen maar toeneemt. Ik ben bang om te
stikken en daaraan dood te gaan. Mijn angst daarvoor is zo groot,
dat ik er alles aan doe om dat te vermijden.”
Ze kijkt me aan en ze verwacht een reactie. Ik zit verbaasd te
luisteren. “Angst voor de angst?” denk ik. “Angst om te stikken?
Tjonge, dat is heftig!”
Ze gaat door met haar uitleg: “Je moest eens weten wat ik in al
die jaren al heb gedaan om mijn angst de baas te blijven. Als ik

naar een winkel of openbare gelegenheid toe ga, zeker als hij
vreemd of nieuw voor me is, moet ik mijn gezelschap continu in
het oog houden. De angst om verlaten te worden maakt dat ik
bijvoorbeeld geen kleren durf te passen of naar een toilet ga.”
“Heb je daar al lang last van?” vraag ik.
“Voor zover ik me kan herinneren, mijn hele leven,” antwoord
ze, “maar ik weet nog goed, wanneer het me het voor het eerst
overkwam.”
Ze vertelt over haar eerste huwelijk met een arts toen ze net
twintig jaar oud geworden was. Hij was een gevierd specialist en
niemand anders kon hem krijgen, behalve zij. Het eerste jaar
hadden ze een perfect huwelijk tot hij ineens onregelmatiger ging
werken en steeds meer zijn eigen gang ging. Maar dat niet alleen,
hij begon ook nog eens zwaar te drinken en hij kwam steeds vaker
dronken thuis. Hij legde haar uit dat hij het zwaar had, dat het een
kwestie van tijd zou zijn en dat het dan wel over zou gaan. In de
tussentijd probeerde zij lief voor hem te zijn en er voor hem te zijn
als hij haar nodig had.
Zijn gedrag en drinkgewoonten veranderden echter niet en het
werd zelfs steeds erger. Eerst begon hij haar uit te schelden,
vervolgens geestelijk te mishandelen en niet lang daarna ook
fysiek. Ook dat werd steeds erger. Eerst kreeg ze af en toe gewoon
een paar klappen, later tuigde hij haar letterlijk af. De laatste keer
dat hij haar een pak rammel gaf, kon ze met haar laatste krachten
nog net het huis uitvluchten, anders had hij haar waarschijnlijk
vermoord. Ze verstopte zich voor hem en op een veilige plaats
werd ineens alles zwart voor haar ogen. Een poosje later kwam ze
bij haar positieven in een portiek en ze had geen flauw benul waar
ze was.
Op dat moment was het, dat ze voor het eerst echt in paniek
raakte. Het was zo erg, dat ze van pure benauwdheid niet eens kon
schreeuwen. Haar keel zat dicht en ze kon nauwelijks ademhalen.
Ze wilde het portiek verlaten, maar ze was zo verlamd van angst,
dat ze niets anders kon doen dan blijven zitten.

Voor haar gevoel zat ze er een eeuwigheid, tot er iemand het
portiek inliep en zich over haar ontfermde. Vervolgens werd weer
alles zwart voor haar ogen en dit keer kwam ze bij in het
ziekenhuis, waar ze nog drie weken moest blijven om te herstellen
van hetgeen haar echtgenoot haar had aangedaan.
Ze heeft, in ruil voor een snelle en probleemloze echtscheiding,
nooit aangifte voor mishandeling jegens haar man gedaan.
“Begrijp je nu wat het met je doet?” vraagt ze.
“Ik kan me voorstellen dat zo‟n pak slaag je niet in je koude
kleren gaat zitten,” zeg ik, “maar om nou bang te worden om te
stikken omdat er niemand in de buurt is, dat vind ik vreemd en
daar begrijp ik echt niets van.”
“Ik zal je nog een voorbeeld geven,” zegt ze, “ik reed achter
Hannes, mijn tweede ex aan. Het was op de snelweg. Er kwam een
auto tussen ons in rijden. Hij zag het niet of deed of hij het niet
zag en hij reed hard door. Ik verloor hem uit het oog en ik raakte
in paniek. Midden op de snelweg heb ik mijn auto neer moeten
zetten. Ik weet niet eens meer wat er precies gebeurd is. Ik ben net
zo lang op het midden van de snelweg blijven staan tot hij een
rondje had gereden. Pas toen ik hem weer zag kon ik een beetje
ademhalen. Al die tijd heb ik werkelijk gedacht dat ik eraan
onderdoor zou gaan.”
Ze doet er nog een smeuïg detail bij: “De klootzak wist van mijn
angst en toch reed hij me zoek. Hij zou me op zijn manier er wel
eens overheen helpen. Nou, dat is hem mooi niet gelukt.”
In Disneyland had ik het ook gezien, alleen begreep ik het toen nog niet.
Het was nog voor de Buffalo Bill Wild West-show, vlak nadat ik haar
patroon had ontdekt. Zij wist het toen nog niet, maar ze moet het minstens
aangevoeld hebben. Ik had iets nodig dat in mijn auto lag. Zij had de
autosleutels in haar tas en ik vroeg haar erom. Zij weigerde ze aan me te
geven. Ze raakte in een soort van hyperactieve, nerveuze toestand, die ik niet
kon thuisbrengen.

“Wat is het precies dat je nodig hebt?” vroeg ze me. “Ik ga het wel voor je
halen.”
Ik vroeg haar nog een keer om de sleutels. “Doe toch niet zo gek,” zei ik
nog, “ik kan die spullen toch zelf wel halen.”
Ze hield voet bij stuk en ze hield de sleutels krampachtig in haar hand. Ik
heb haar de spulletjes maar uit de auto laten halen.
“Begrijp je nu mijn angst?” vraagt ze.
“Nee, natuurlijk niet,” zeg ik, “sowieso ken ik het niet en als ik
het zo hoor hoef ik daar ook niet rouwig om te zijn.”
Ze vervolgt: “Maar sinds ik jou ken heb ik er al een veel betere
controle over. Ik vertrouw jou en dankzij jou doe ik al dingen, die
ik tot voor kort niet eens voor mogelijk heb gehouden.”
Ze kijkt me triomfantelijk aan als ze zegt: “Ik ga tegenwoordig al
helemaal alleen boodschappen doen in Zoetermeer!”
Mijn primaire reactie slik ik in. Het ligt op het puntje van mijn
tong om te zeggen dat zoiets heel gewoon is en dat het zelfs
ongewoon is om daar trots op te zijn.
Ineens valt er een kwartje en begrijp ik waarom ze zo
gecharmeerd is van dat kleine winkelcentrum in Zoetermeer. De
parallel met het winkelcentrum in Rhoon wordt me duidelijk. Het
winkelcentrum is klein, overzichtelijk en de weg er naartoe is kort.
Ik begrijp ineens waarom ze, steeds als we in Rhoon zijn, daar naar
de Albert Heijn of de DA-drogist wil. Dan hoeft ze geen
boodschappen te doen vanuit Stompwijk. En ik maar tegen haar
blijven volhouden dat elke DA er voor mij hetzelfde uitziet,
ongeacht het winkelcentrum waar hij zit. Ze was het nooit met me
eens en ik vond het al zo raar dat ze de DA in Rhoon zo
ophemelde. Nou ja, ophemelde? Ze was er bijna lyrisch over.
Nu begrijp ik het ineens. Dat ik het toch niet eerder heb gezien?
Ze zoekt veiligheid en ze heeft daarom haar wereld net zo lang
verkleind tot ze hem veilig genoeg vond.

Ze gaat verder: “Met jouw hulp kom ik er wel. Het is een kwestie
van tijd. Denk eens aan wat wij hebben. Jij wilt dat toch niet
weggooien? Kun je daarvoor niet een beetje geduld opbrengen?”
Ik denk aan Mathijs en wat een beetje gerichte NLP-oefeningen
voor haar zouden kunnen doen. Ik heb haar daar al eerder over
verteld. Ik ken mensen, die dankzij NLP hun angsten of fobieën
hebben overwonnen. Zij weet dat hulp om van haar claustrofobie
of „whatever‟-fobie af te komen voorhanden is. Daarvoor hoeft ze
slechts één telefoontje met Mathijs te plegen. Ik heb haar al
meerdere malen gevraagd of ze al contact met hem heeft
opgenomen. Ik heb dat elke keer gedaan, wanneer ik merkte dat ze
iets niet deed vanwege haar fobieën. Maar ook had ik allang in de
gaten dat ze het steeds voor zich uitschoof.
“Klaarblijkelijk vind je het wel prettig zo, met die fijne
stoornissen van je,” zeg ik tegen haar, “want je hebt nog steeds
geen contact met Mathijs opgenomen.”
“Ik was werkelijk in de veronderstelling dat ik die Mathijs niet
nodig zou hebben,” verdedigt ze zich en vervolgt: “Lieve schat,
heb je enig idee wat jij voor me betekent? Hoe groot het
vertrouwen is dat ik in jou heb? Anders was ik toch nooit met jou
naar Disneyland of naar Knokke gegaan?”
Ik had haar gevraagd of ze een weekje met me weg wilde. Ik kende haar net.
Ze ging met me mee toen het kind een week bij haar vader was. Helaas was
het weer slecht en het werd slechts een weekeindje. Maar wel één van de mooiste
weekeinden van mijn leven.
We kwamen in een hotel in Knokke. Ik had een perfect intiem diner met
haar. Ik liep met haar door de regen over de boulevard. We hadden net onze
energie ontdekt en elke aanraking opnieuw was weer een complete aanslag.
Wat was ik verliefd op haar en zij op mij. De nacht was onbeschrijfelijk en de
ochtend was nog veel erger.
De volgende dag verlieten we het hotel. Ik opende het portier en ze stapte in
de auto. Ik liep om de auto heen en ik stapte ook in. Ik startte hem en ik
zette de cd-speler aan. Het requiem van Mozart schalde door de auto. Op het

horen van de eerste klanken barstte zij direct in tranen uit. Ik kon me ook
niet inhouden en ik liet mijn tranen ook de vrije loop. Het waren tranen van
puur geluk. De emoties, die ik altijd zo goed onder controle wist te houden,
hadden me nu tuk. Wat was ik gelukkig.
“Heb jij er enig idee van wat voor progressie ik al maak, dankzij
jou?” vraagt ze.
“Ik zie het niet zo,” zeg ik, “maar als het wel zo zou zijn, dan is
het afhankelijk van mijn aanwezigheid en dat is nu net het punt dat
ik maak.”
“Je bedoelt dat het niet snel genoeg vindt gaan,” probeert ze.
“Het heeft niets met snelheid te maken,” zeg ik, “maar meer met
hoe jij denkt van jouw verlatingsangst af te komen.”
“Als jij denkt dat Mathijs me kan helpen om er vanaf te komen,
dan ga ik naar hem toe,” belooft ze me, “met zijn hulp en jouw
steun moet ik er toch uit kunnen komen? Daarbij, ik krijg al de
bibbers bij het idee dat ik jou met een gestoord wijf zou gaan
opzadelen. Dat zou ik nooit doen. Daarvoor hou ik veel te veel
van je. Geloof me, we zitten nu in een dip, maar vanaf nu zal het
alleen maar beter gaan.”
De toon van ons gesprek is duidelijk veranderd. Het hard tegen
hard ruziën heeft plaats gemaakt voor zachtjes en rustig praten. Ze
heeft de snaar gevonden waarmee ze me heeft kunnen raken. Ik
word overvallen door mijn eigen emoties.
De liefde van mijn leven vraagt me om hulp. Ze heeft het
vertrouwen in zichzelf dat ze eruit kan komen. Ze zal mij nooit
opzadelen met een „gestoord wijf‟, zoals ik haar genoemd heb.
Daarvoor houdt ze veel te veel van me, zoals ze het zelf zegt. We
vullen elkaar zo goed aan en we zijn een ideaal koppel. We wonen
zelfs al samen en we hebben al zoveel meegemaakt. Het wordt
zelfs helemaal perfect als ze haar verlatingsangst overwonnen
heeft. Ze spreekt voor zichzelf het vertrouwen uit, dat ze eruit kan
komen. Ze vraagt me of ik haar wil helpen en of ik haar die kans
wil geven.

Ik zit in een enorme tweestrijd. Aan de ene kant mijn ratio en aan
de andere kant mijn gevoel. Een stemmetje in mijn binnenste
begint me dingen in te fluisteren: “Niet doen jongen, het hangt
allemaal vast aan jouw persoontje. Dat legt je een beperking op die
jij niet lang volhoudt. Ze is al zo oud en ze heeft er op eigen
beweging nooit iets aan gedaan. Wat denk je? Nu ineens wel? Nu
pas, nu ze weet dat het haar laatste redmiddel is? Ze kan nu toch
niet anders dan zeggen dat ze het wil. Je weet toch dat ze het moet
willen voor zichzelf. Niet voor haar kind of voor jou. Want als dat
wegvalt of de druk neemt af, dan zit je met de gebakken peren. Pas
op jochie, dat wil je echt niet.”
Ik hoef voor mezelf de logische consequentie van mijn eigen
redenering niet uit te spreken, maar ik wil er niet aan. Althans, nog
niet, want daarvoor voel ik te veel voor haar. Ik redeneer nog eens
door en ik hoor het stemmetje weer. De toon is veranderd. Het is
ook prettiger om naar te luisteren, want het zegt: “Ze kent NLP
niet en ze weet niet wat NLP voor haar kan betekenen. Ze is in
therapie geweest, maar dat heeft haar helaas niet geholpen. Maar
Mathijs en gerichte NLP-oefeningen zullen wegen voor haar
openen, die ze tot op heden niet gezien heeft. Ze heeft haar
stinkende best gedaan en ze is een vechter. Met wat goede wil en
een beetje steun is ze er zo overheen!”
Ik besluit haar te gaan helpen en haar die kans te geven, waar ze
om vraagt. Ik zeg tegen haar: “Wat mij betreft gaan we ervoor. Jij
praat met Mathijs en gaat zo nodig bij hem in therapie. Ik steun je
waar ik kan, maar je moet het zelf willen en je moet het zelf ook
doen.”
Ik begin me ineens erg goed te voelen. Ik ben heel blij dat ik haar
die kans kan geven. En blij dat zij mij die kans gevraagd heeft.
Whatever, welke van de twee maakt niet uit, want nu hebben wij
de kans. De kans om samen te blijven. De kans om samen uit dit
dal te komen, wat onze relatie alleen maar kan sterken. Er blijft
nog één „maar‟. Het moet wel gedaan worden. Ik zeg het tegen
haar.

“Lieverd,” antwoordt ze, “ik ga er sowieso alles aan doen. Met de
hulp die ik krijg kan het niet mis gaan. Maar mocht er onverhoopt
geen oplossing te vinden zijn, wat ik overigens betwijfel, dan ben
ik de laatste, die een blok aan jouw been wil zijn. Daarvoor hou ik
veel te veel van je. Ik weet hoe je over je vrijheid denkt en als het
me niet gegund is, vertrek ik geheel op eigen beweging.”
Ik word overmand door mijn gevoel voor haar. Ze zegt ronduit
dat ze uit eigen beweging bij me weg zal gaan als haar angsten mij
gaan beperken en me ongelukkig zouden maken. Mijn God, houdt
ze zoveel van me? Ik in ieder geval wel van haar!
Ik pak haar vast en ik kijk haar diep in de ogen. Ze kijkt terug en
ze geeft me een zoen. Ik beantwoord hem, daarmee onze
afspraken bezegelend. De tijd staat weer eens een poosje stil.
Ik ga naar bed en ze gaat direct met me mee. Ik ben kapot, alle
doorstane emoties hebben hun tol geëist. Ik wil in de napstand
gaan liggen, maar ze draait zich nog even om.
“Is er iets?” vraag ik haar. “Ben je niet moe? Of wil je nog niet
gaan slapen?”
“Weet je,” begint ze, “ik heb vandaag iemand gezien waar ik heel
erg van geschrokken ben.”
“Hoe bedoel je?” vraag ik.
Ze zegt: “Ik heb een Gijs gezien die ik helemaal niet ken. Een
Gijs die ik ook niet verwacht had te leren kennen.”
“Dan mag je mij een hand geven,” zeg ik, “ik heb ook zoiets
gezien. Die andere Yvon.”
“Je hebt me wel eens verteld dat jij jouw emoties kunt
uitschakelen, maar nu ik het gezien heb, ben ik er zelfs bang van
geworden,” zegt ze tegen me, “wat gaat dat betekenen in de
toekomst? Stel dat jij het ineens op je heupen krijgt?”
“Weet wel dat jij het bent die me in deze toestand heeft
gekregen,” zeg ik, “ik beschouw mezelf als een redelijk mens en
normaliter kun je altijd met me praten. Althans, zo zie ik het.
Verder, vlak jezelf niet uit. Jouw verbale geweld is ook niet

misselijk! Jij laat je ook niets zeggen. Daarbij zijn we nogal aan
elkaar gewaagd. Normaal leven we op heel hoge toppen en we
wisten dat we het risico liepen in een diep dal terecht te komen.
Nou, dit was er zo eentje. Nu weten we direct hoe diep onze dalen
kunnen zijn.”
“Je hebt gelijk,” zegt ze, “maar als we weer een keertje in een dal
terechtkomen, wat ongetwijfeld gaat gebeuren, dan hoop ik toch
die andere Gijs niet meer tegen te komen.”
De volgende ochtend heerst er een vreemde sfeer bij het ontbijt.
Zij is stil en nog niet over de emoties van gisteren heen. Hetzelfde
geldt voor mij, want ik loop ook in een soort roes rond. Het kind
daarentegen is uitgesproken druk en uitgelaten.
Het kind zegt: “Ik ben zo geschrokken gisteren. Ik was bang dat
jullie echt ruzie gingen maken.”
Ik kijk haar moeder indringend aan, maar die reageert niet op de
opmerking van haar dochter. Ik houd ook mijn mond.
Ik besluit naar kantoor te gaan.
“Maar je hebt toch vakantie?” zegt ze vragend. “Als we langer in
Frankrijk waren gebleven, dan was je vandaag toch ook niet gaan
werken?”
Ik vertel een leugentje om bestwil en ik zeg: “Ik heb een e-mail
van Marco gekregen. Hij zit met een beetje ingewikkelde zaak. Nu
ik er toch ben, kan ik beter even persoonlijk polshoogte nemen.”
Ik rijd naar kantoor en mijn medewerkers kijken gek op als ik
binnenstap.
“Je zou toch langer wegblijven?” vraagt mijn sales Wolf lachend.
“Of heb je zoveel kind en Disneyland achter de rug, dat je ernaar
snakt om te gaan werken?”
Ik moet erom lachen en ik zeg: “Je zit dichter bij de waarheid
dan je denkt.”
Ik neem een kop koffie en ik pak mijn laptop uit. Ik schrijf een
uitgebreide e-mail aan Mathijs. Niet met de intentie hem te

versturen, maar meer om een verslag te doen van mijn tripje naar
Disneyland met haar en het kind. Ik lees hem aandachtig en ik
besluit hem toch aan Mathijs te versturen.
From: Gijs@hotmail.com
To: „Mathijs‟
Subject: Verlatingsangst
Hi,
ik heb Yvon afgelopen week, tijdens de trip naar Eurodisney,
ontmaskerd. Ik heb tot dat moment niet geweten dat ze aan
verlatingsangst leed tot ik het met mijn eigen ogen gezien had. Ik
realiseer me nu dan ook pas wat de omvang en ernst ervan is. Ik
deed het voordien af met een beetje fobietjes zoals claustrofobie en
zo, maar dat is het niet alleen.
Tegelijk ben ik me gaan realiseren wat ik voor haar beteken. Ze had
anders nooit de verhuizing naar Stompwijk doorgezet. Let wel, als ik
het vooraf had geweten, had ik het waarschijnlijk niet eens gedaan.
Maar goed, gedane zaken...
Ik stuur je deze e-mail niet voor mezelf. Ik heb naar Yvon
uitgesproken dat ik geen zin heb mijn leven te laten beperken door
een gestoord wijf met verlatingsangst. Yvon heeft uitgesproken dat
ze niet van plan is mij op te zadelen met hetzelfde gestoorde wijf
waarmee ze me zou kunnen gaan beperken en/of voor haarzelf het
gevoel krijgt dat ze van mij afhankelijk is. Ze heeft dus een keuze en
ze realiseert zich dat.
Ze kiest voor de strijd. Ik ga haar daarmee helpen, net zoals jij dat
kan doen. Ik kan dat alleen door mezelf te zijn en er te zijn als ze me
nodig heeft, jij doet dat vanuit jouw expertise NLP en zo. Vandaar
deze e-mail. Ik beschrijf een aantal ervaringen, opdat je haar wellicht
iets beter de helpende hand kunt bieden. Je moet zelf maar kijken of
je haar vertelt dat je deze e-mail gekregen hebt. Ik vertel het haar
niet...
Ik wilde de Space Mountain doen. Je hebt dan twee rijen, eentje
voor de gewone wachtenden en een „speed‟-rij als je een speciaal
ticket hebt. Ik liep met Yvon en Layla naar dat ding toe, nam
afscheid van hen en ik liep verder naar de ingang. Yvon begaf zich
met Layla naar de uitgang van Space Mountain om me daar op te
wachten. De wachttijd in de speed-rij was dit keer echter zo lang, dat

ik besloot niet in de rij aan te sluiten, maar Yvon en Layla gewoon
weer op te zoeken.
Toen ik Yvon riep, viel mij iets vreemds op. Ze kreeg een soort
paniekaanval en ze begon bijna geobsedeerd tegen me te praten. Ik
weet niet meer exact wat de strekking ervan was, maar ze vond het
debiel dat de speed-rij zo lang was. Kon je dan nergens van op aan,
waarom was ik niet in de rij blijven staan, enzovoorts. Ik dacht nog,
mens, waar maak je je zo druk over?
De volgende achtbaan ben ik met Layla ingegaan. Ik heb nauwgezet
gekeken wat er gebeurde. Ze protesteerde en probeerde me met
allerlei valse voorwendselen ervan te overtuigen dat zo‟n achtbaan
slecht is voor je gestel en ze probeerde Layla ertoe te zetten niet
met me mee te gaan.
Toen ik eenmaal mijn zin doorgedrukt had, vroeg ze aan de
controleur waar de uitgang was en hoe lang de wachttijd bedroeg.
Vervolgens gingen Layla en ik in de rij staan en we werden
uitgezwaaid tot er werkelijk geen millimeter van ons meer te zien
was. Ik zag aan haar lach dat hij gemaakt en geforceerd was.
Eenmaal uit het zicht keek ik om het hoekje naar haar. Ik zag dat ze
zich naar de uitgang van de achtbaan haastte (tot zover ik kon zien).
Toen ik met Layla uit de achtbaan kwam, zag ik duidelijk haar
opluchting.
Ineens zag ik het vaste patroon en ik heb het daarna nog een paar
keer gezien, maar ja, dat is dan geen kunst meer. Ik heb er zelfs een
beetje mee gespeeld. Ik wist echter nog niet wat het precies was en
nu ik het weet, bevreemdt het me zelfs dat ze me de achtbaan in liet
gaan. Ze moet nogal wat doorstaan hebben, terwijl ik in de (rij van
de) achtbaan zat.
Er is mij nog iets opgevallen waar je eens naar zou kunnen kijken. Ik
noem het een beetje „plaatjes kleuren‟. Ik heb het (nog) niet met
haar besproken, daarvoor wil ik het eerst bij jou neerleggen.
Ik merk dat Yvon in een soort ideaalplaatjes denkt., vaak een beetje
dromerig. Op het moment dat er iets niet aan dat beeld voldoet, dan
schiet ze uit haar rol. Voorbeeld, als ik „s ochtends niet heb gezegd
dat ik van haar hou, moet ik iets verzinnen om het „goed‟ te maken.
Ik plaag haar er wel eens mee, maar ze blijft net zolang aandringen,
tot ze haar zin krijgt en haar plaatje weer klopt.
Hetzelfde met Layla. Zolang ze lief is en gewoon zit te spelen, dan is
ze in staat haar dochter dood te knuffelen. Maar als Layla een beetje
baldadig is, dan kan ze op een enorm grove manier uitvallen. Zelfs
met taal, die in geen enkele verhouding staat tot de gebeurtenis. Ze

ent bijvoorbeeld met haar blote voeten door het gras. Ze moet van
Yvon dan haar schoenen aandoen en met haar poppen gaan
spelen. Ze dwingt Layla als het ware, wat ze uiteindelijk met
duidelijke tegenzin doet. Als Yvons plaatje dan weer klopt, gaat ze
direct haar dochter zitten knuffelen, ook al vindt die er op dat
moment geen bal aan.
Ik vraag me af of er een verband is tussen de „gekleurde plaatjes‟ en
haar verlatingsangst. Daarom vertel ik het je. Ik weet dat Yvon je
vandaag of morgen gaat bellen voor een afspraak. Ik hoop werkelijk
dat je haar kunt helpen. Ze heeft namelijk ook een heleboel goede
dingen. Het is een gaaf wijf met helaas een beperking. Eentje met
nogal veel impact...
Het is laat in de middag als ik thuiskom.
“En?” vraag ik haar.
Ze zegt: “Ik heb Mathijs gebeld en aanstaande dinsdag al heb ik
een afspraak met hem.”
“Waar heb je die afspraak?” vraag ik nieuwsgierig, want ik weet
dat Mathijs het liefst zijn „patiënten‟ naar zijn kantoor laat komen.
“Hij wilde in eerste instantie dat ik naar hem toekwam,”
bevestigt ze mijn vermoeden, “maar toen ik uitlegde waar het over
ging, zei hij direct dat hij wel naar mij toe zou komen.”
Ik vermoed dat Mathijs intussen ook mijn e-mail gelezen heeft
en ik vraag: “Heeft hij nog meer gezegd?”
“Jazeker,” zegt ze, “hij heeft me verteld dat hij veel ervaring
heeft in het helpen van mensen met verlatingsangst. Zo had zijn
ex-vrouw er last van toen ze hem leerde kennen en binnen no time
was ze ervan af. Hij heeft mij verzekerd dat ik er vanaf kan komen,
als ik het maar wil. En natuurlijk wil ik het ook heel graag.”
“Daar ben ik blij om,” zeg ik, “ik weet dat er altijd een uitweg is,
als je maar wilt. Het is dus niet alleen een uitweg voor jou, maar
daarmee ook voor mij en dus voor ons.”
Ze kijkt me vragend aan en zegt: “Stel dat het niet overgaat of
het gaat in jouw zin niet snel genoeg, hoe moet het dan verder?”

Ik zeg: “Als jij jouw verlatingsangst niet onder controle kunt
krijgen, dan gaat dat inhouden dat jij mij vroeger of later
beperkingen op gaat leggen. Daar kan ik niet tegen en de logische
consequentie daarvan is het einde van onze relatie.”
“Maar we hebben toch voor elkaar gekozen?” zegt ze. “We gaan
toch voor elkaar? Onvoorwaardelijk?”
Ik kijk haar aan, want ik begrijp haar opmerking niet. Ze gaat
door. “Kijk,” zegt ze, “als jij iets krijgt, dan zal ik altijd voor je
blijven zorgen. Ik krijg het idee dat jij dat niet voor mij zal doen.
Althans niet zoals ik zou doen voor jou. Ik denk dat als ik iets
krijg, dat je me gewoon ergens ver weg parkeert.”
“Ik vind het nogal een verschil uitmaken of een partner ziek
wordt in een relatie of al ziek was voor de relatie,” zeg ik, “en ik
kan het niet anders zien dan het laatste. Als ik eerder van jouw
verlatingsangst had geweten, dan was ik waarschijnlijk niet eens
met jou gaan samenwonen. Ik kom nota bene zelf net uit een
enorm diep dal gekrabbeld. Of dacht je dat ik op dit soort
uitdagingen heb zitten wachten?”
“Ik ben het niet met je eens,” zegt ze, “we hebben elkaar toch
het commitment gegeven dat we onvoorwaardelijk voor elkaar
gaan? Dus ik blijf altijd voor je zorgen, ongeacht de vreselijke
ziekte of handicap die jij zou krijgen. Ik hou namelijk van je. Jij
dus niet van mij, want het lijkt er nu al op dat jij me in de steek wil
laten vanwege mijn beperking.”
“Nogmaals,” zeg ik, “jij hebt geen beperking gekregen, je had
hem al toen ik je ontmoette. Zelfs al heel lang. Je weet wat die
beperking doet en je weet ook wat het doet bij anderen. Wat
verwacht je eigenlijk van mij? Dat ik concessies ga doen? Voortaan
niet verder bij jou wegga dan een meter of vijf? Je nooit meer
alleen laat? Altijd bij je thuisblijf? Ik peins er niet over, dat is
rechtstreeks tegen mijn natuur in. Dat houd ik wellicht een maand
vol, maar niet veel langer. Je vergeet overigens naar de andere kant
te kijken. Natuurlijk wil ik naar jou toegroeien en rekening met jou
houden, maar gegeven de huidige situatie kom jij geen millimeter

mijn kant op. Zelfs al zou je het willen, je kan het niet eens. Nee
dame, dat kan ik niet toestaan en zelfs al zou ik het willen, ik houd
dat gewoon niet vol. Dus, als jij niets aan jouw verlatingsangst
doet, betekent dat automatisch het einde van onze relatie. Jij hebt
de keus en je hebt daarmee jouw lot volledig in eigen hand.”
Ze kijkt me verdrietig aan en ze zegt: “Maar feitelijk geef je me
geen keus.”
Ik zeg: “Ik vind dit een lastige discussie. Aan de ene kant heb je
namelijk wel gelijk. Aan de andere kant lijkt het wel of je niet bij
Mathijs in therapie wil en dat je gewoon op de oude voet wilt
doorgaan. Ben je soms zekerheden aan het inbouwen voor het
geval het mislukt? Als dat zo is, dan kun je er beter niet eens aan
beginnen!”
“Nee, nee,” schrikt ze van mijn opmerking en ze zegt, “ik ga er
alles aan doen. Eerlijk waar, echt.”
Ik kijk haar indringend aan, schud met mijn hoofd en ik zeg: “De
tijd zal het leren.”
Het is een vreemd weekeinde. Het zijn maar een paar dagen tot
dinsdag, de dag dat zij haar eerste counsel met Mathijs heeft. Het
gesprek waarin Mathijs gaat bepalen of en hoe hij haar kan helpen.
Ze is onrustig. Dat is logisch, want ze baalt enorm van mijn
zwart/witte houding. Ze is van mening dat ik haar dwing en dat ik
haar een zwaard van Damocles boven het hoofd heb gehangen.
Feitelijk heeft ze gelijk. Ik troost me met de gedachte dat het
voor haar eigen bestwil is.
Steeds komt ze terug op het gesprek dat we al eerder gevoerd
hebben. Ze gaat steeds opnieuw in op haar onvoorwaardelijke
liefde voor mij. Zij zal wel altijd voor mij blijven zorgen, ongeacht
de consequenties die dat met zich meebrengen. Ze herhaalt ook
steeds dat ze op eigen beweging bij me weg zal gaan, als ze in de
gaten krijgt dat ze mij beperkt en ik er ongelukkig van zou worden.
Ik leg haar geduldig uit dat het voor mij geen kwestie is van niet
willen, maar van niet kunnen. Net zo goed als zij niet van haar

verlatingsangst af zou kunnen komen, zal ik het niet lang kunnen
volhouden met iemand te leven, die daaraan lijdt.
Ik denk na elk gesprek dat we elkaar begrijpen, maar de discussie
herhaalt zich steeds. Ik discussieer in een cirkel met haar en op een
gegeven moment krijg ik er genoeg van. Ik kijk haar geërgerd aan
en ik zeg: “Ik weet niet waar je naartoe wilt. Het lijkt
godverdomme wel of je stiekem hoopt dat ik een handicap krijg,
zodat je voor mij kan gaan zorgen. Dan heb je namelijk direct een
geldig argument om nooit meer de deur uit te hoeven.”
Ze zegt er niets op terug, maar de blik die ze me toewerpt zegt
me genoeg. Mijn opmerking is gelukkig goed tot haar
doorgedrongen, want ik hoor haar niet meer.
Verlatingsangst kan worden overwonnen. Week 18, dinsdag.
Het is dinsdagavond, een uur of zeven. Mathijs komt over een
half uurtje en ik maak aanstalten om de deur uit te gaan. Vanavond
verenig ik het nuttige met het aangename. Ik ga repeteren met de
band zodat ik mijn bandleden ook weer eens zie. Tegelijk ben ik
dan uit huis weg en kan zij in alle rust met Mathijs praten. Het
kind zit al in pyjama en gaat zo naar bed.
Het kind is nieuwsgierig. “Wie is Mathijs?” vraagt ze.
Ik zeg: “Mathijs is een goede vriend van mij en hij komt op
visite.”
Het kind is niet gek en ze vraagt: “Maar waarom ga jij dan weg?
Dat is toch raar. Het is toch jouw vriend?”
Ik moet erom lachen, want vanuit haar optiek heeft ze gelijk. Ik
zeg: “Kleine meisjes horen zich niet te bemoeien met dingen van
grote mensen. Ik ga vanavond met de band repeteren en jouw
moeder gaat strakjes gezellig met Mathijs praten. Zonder jou, want
jij gaat nu naar bed.”

Ik meld me bij Joris en Niek, die naast bandleden ook mijn
motormaatjes zijn. Ik krijg het verwijt dat ze me de laatste tijd zo
weinig hebben gezien. De laatste keer was bij haar op het balkon,
toen ze met haar kennismaakten en dat is alweer een week of tien
geleden.
“Vroeger was jij er altijd en lieten wij wel eens verstek gaan,” zegt
Joris met een pesterig glimlachje, “maar nu zijn wij er altijd en ben
jij er bijna nooit.”
Niek voegt eraan toe: “Bijna nooit? Zeg maar gewoon helemaal
nooit!”
Ze kijken me veelbetekenend aan. Joris zegt lachend: “Ze moet
wel heel bijzondere kunstjes kennen.”
We lachen erom en we gaan spelen. Ik kan mijn gedachten er
niet goed bijhouden en het spelen gaat me maar matig af.
Vanavond is immers de avond.
Mijn God, wat hoop ik dat ze er strakjes nog is. Want ze heeft
me immers verzekerd dat ze weg zal zijn als er niets te doen is aan
die vreselijke verlatingsangst van haar. Dat ze me op eigen
beweging gaat verlaten als ze denkt dat ze mij gaat beperken.
De jongens hebben door dat ik er met mijn gedachten niet bijzit
en we besluiten vroeg te stoppen. Ik neem afscheid met de belofte
dat we snel weer gaan repeteren.
Ik haast me naar huis en van een afstandje zie ik mijn huis al in
het donker liggen. Ik schrik, want er branden geen lichten meer.
Ze zal toch niet weg zijn? Met haar kind?
Ik rijd door en als ik de oprit oprijd, zie ik haar auto onder de
boom staan. Mijn hemel, wat lucht dat me op. Dat betekent dus
dat ze er nog is.
Ik parkeer mijn auto naast die van haar en ik ga het huis binnen,
dat geheel donker is. Ik doe geen lichten aan en ik ga direct naar de
slaapkamer. Zij ligt al in bed en ze slaapt. Ik maak haar zachtjes
wakker. Ze reageert loom, ze moet van ver weg komen.

“Hallo schat,” lacht ze me toe als ze wakker wordt, “heb je een
fijne avond gehad?”
“Dat is nu niet precies het onderwerp waarover ik het met je zou
willen hebben,” reageer ik en ik vraag hoe het met Mathijs is
gegaan.
“Daar heb ik maar één woord voor,” zegt ze tegen me,
“grandioos. Ik ben zo verschrikkelijk opgelucht. Wat is dat een
geweldige man. En weet je wat? Hij kan me echt helpen!”
Ik zit zowat van blijdschap te wippen op de rand van het bed en
ik vraag haar honderd uit.
Ze vertelt verder: “Mathijs verkettert de traditionele psychologie.
Die gaat ervan uit dat als je weet waarom dingen gaan zoals ze
gaan, je ze ook gemakkelijk de baas kunt worden. Helaas geeft het
geen enkel handvat om daadwerkelijk iets aan het probleem te
doen. Dat is waar NLP de instrumenten aanreikt, die de
traditionele psychologie mist. Sterker nog, je hoeft zelfs de oorzaak
niet eens te weten, om toch een verandering te bewerkstelligen.”
Ik wist het. Ik wist het. Het kon ook niet anders. Ik word nog
enthousiaster. “Zei hij nog meer?” vraag ik haar nieuwsgierig.
“Ik kan het niet allemaal meer precies terughalen, want we
hebben het over zoveel dingen gehad. Maar hij heeft al iets bij me
gedaan,” zegt ze, “waar ik nu al heel erg blij mee ben. Ik kijk nu al
heel anders tegen mezelf aan. Hij heeft me gevraagd wat mijn
goede eigenschappen zijn. Die moest ik van hem opschrijven.
Daarna heeft hij gevraagd wat mijn slechte eigenschappen zijn. Die
moest ik op een ander papiertje schrijven. Vervolgens legde hij de
lijstjes naast elkaar en hij liet me zien, dat het lijstje goede dingen
veel langer is dan het lijstje met slechte. Hij zegt dat ik er zo naar
moet leren kijken. Hij vindt mij een prachtige vrouw met slechts
één beperking, die toevallig verlatingsangst heet. Daarbij is het een
beperking waar wat aan gedaan kan worden. De beperking kan
kleiner gemaakt worden en zou zelfs in de toekomst geheel
kunnen verdwijnen.”

Ik ben zo verschrikkelijk blij. Ik kan me niet heugen wanneer ik
voor het laatst zo blij ben geweest. Ik ben niet alleen blij voor haar,
maar ook voor mezelf. Zij kan van die verschrikkelijke
verlatingsangst af geholpen worden. En ze blijft altijd bij mij. We
worden vast heel gelukkig samen.
Ik ga dat haar ook direct bewijzen, want als ze aan me vraagt of
dit nu betekent, dat we alsnog met elkaar gaan trouwen zeg ik uit
de grond van mijn hart: “Ja, natuurlijk!”

9. Op weg
Met de motor op weg. Week 18, zaterdag.
Ik loop met mijn gezin bij Safe in Rotterdam. Ik heb een
onderdeeltje voor mijn Harley-Davidson nodig. Ik groet een aantal
kennissen en ik loop met haar eens langs de motorfietsen. Haar
oog valt op een parelmoer witte Heritage. “Die is mooi,” zegt ze al
wijzend tegen me.
Ik lach erom en ik zeg: “Ga er eens op zitten? Ik wil wel eens
zien of hij je staat.”
Ze doet het en ze past perfect op de machine. “Wat zou het leuk
zijn als ze er ook eentje had,” denk ik bij mezelf, “dan kunnen we
samen gaan rijden.”
In één van de eerste e-mails die ik krijg van Sweetgirl, vertelt ze me
dat ze graag motor rijdt en er tot voor kort altijd eentje heeft
gehad. Ze was ze trotse eigenaresse van een Chopper van het merk
Yamaha, tot ze tegen een boerenkar aanreed.
Het ding bleek helaas alleen maar WA-verzekerd te zijn en
omdat ze nog steeds geen geld heeft voor een nieuwe, rijdt ze niet
meer. Dat betreurt ze, want naast dat ze motorrijden leuk vindt,
heeft een motor een aantal enorme voordelen. Zeker in haar geval,
want ze voelt zich in een auto opgesloten en in een file kun je er
geen kant mee op. Op een motorfiets heeft ze daar allemaal geen
last van.
Het is ongeveer drie weken nadat ik haar heb leren kennen als we
het weekeinde doorbrengen in mijn huis in Stompwijk. Het is
vrijdagavond, een uur of zeven, als ik haar voorstel om een kort
ritje op de motor te gaan maken. Ik op mijn Harley-Chopper en zij
op mijn Harley-Davidson Electra Glide. Het is weliswaar een grote

machine, maar van de vier Harley‟s die ik bezit, de soepelst
sturende fiets. “Dat durf ik nog niet,” zegt ze, “zeker niet direct op
zo‟n groot monster. Ik wil eerst weer een beetje gevoel van
motorrijden krijgen. Ik wil dus wel een ritje met je maken, maar
alleen als jij rijdt en ik achterop mag.”
Ik pak de Electra en ze stapt achterop. Het is fraai weer en na
een rit van een uurtje komen we weer terug bij mijn huis. “Dat was
kicken,” zegt ze, “ik kan niet wachten tot morgen om op deze
motor te rijden.”
Na een geweldige nacht staan we lui op. Zoals gewoonlijk. Het
kind is er niet, we hoeven niets en we doen ook niets. Echter, ik
wil de deur uit. Met de motor weg.
“Ik blijf liever thuis,” zegt ze, “het is lekker weer en ik wil graag
in de tuin van de zon genieten.”
“Ik dacht dat je graag motor wilde rijden?” vraag ik verwonderd.
“Ja, dat was gisteravond,” zegt ze, “maar nu het zulk mooi weer
is, blijf ik liever luieren in de tuin. Daarbij vind ik het eng om op
jouw motor te stappen. Stel dat ik hem in de prak rijd. Ik heb al zo
lang niet gereden.”
“Wat is dat nou voor onzin?” vraag ik. “Als je lang niet hebt
gereden, is het juist een goede reden om weer eens op een motor
te stappen. Anders doe je het waarschijnlijk nooit meer. Daarbij,
mocht er een ongelukje gebeuren, wat ik betwijfel, dan zit ik niet
met financiële schade. Dat moet je zo langzamerhand wel weten.
Ik vind het dan belangrijker dat jij dan niets hebt.”
“Dat is het niet” zegt ze, me met een ondeugende blik
aankijkend, “ik blijf liever hier. Toe? Blijf lekker bij me. Dan gaan
we leuke en stoute dingen doen.”
“Daar hebben we nog tijd genoeg voor,” lach ik, “dat houd ik
wel tegoed. Maar goed, als jij liever in de zon gaat liggen bakken,
dan ga ik wel in mijn eentje weg.”
“Laat je me dan nu al alleen achter in dit grote huis?” zegt ze.
“Als jij weg bent, dan zit ik hier opgesloten. Mijn auto staat in

Rhoon en in de jouwe kan ik niet rijden. Ik kan dus nergens
naartoe.”
“Waar zou je dan naartoe willen?” vraag ik. “Rhoon? Jouw
vader? Zus?”
Ik heb haar tuk en ik zeg: “Het komt dus heel goed uit dat je weg
wilt. Dat kunnen we dan mooi met de motor doen.”
Ze schrikt en ze zegt: “Ik wil wel weg, maar dan achterop. Ik wil
zelf niet rijden.”
“Nee, nee,” lach ik, “zo gemakkelijk kom je er niet onderuit.
Maar je mag kiezen. Of je blijft thuis, of je gaat op mijn Electra
gezellig met me motorrijden.”
“Maar de Electra is toch veel te zwaar voor me,” protesteert ze.
Ik zeg: “Welnee, neem nou Iris. Zij is nog lichter en kleiner dan
jij en zij kan er ook op rijden. Jij hebt veel meer motorervaring dan
zij, dus jij zult er helemaal geen probleem mee hebben.”
“Iris?” reageert ze boos. “Ik weet nu zo langzamerhand wel hoe
geweldig die ex van jou is en hoe goed ze motor kan rijden. Dat is
leuk, mij met haar vergelijken. Nu heb ik er helemaal geen zin
meer in.”
“Jezus,” zeg ik, “stel je niet zo aan. Ik ken meer vrouwen die
Harley rijden. Dat ik die ken, kan voor jou toch geen reden zijn
om niet te gaan rijden?”
Ze kijkt me aan en ze zegt: “Sorry, je hebt gelijk. Maar kun je
begrijpen dat ik er een beetje tegen opzie?”
“Natuurlijk begrijp ik dat,” zeg ik, “we doen kalm aan, dan
breekt het lijntje niet. En je moet me gewoon geloven, de Electra
rijdt namelijk superlicht. Daarbij, je kunt pas oordelen of hij zwaar
rijdt als je het eerst geprobeerd hebt.”
“Ik krijg toch de bibbers bij het idee,” zegt ze, “ik doe het niet.
Ik blijf thuis.”
“Dat is jouw keuze,” zegt ik, “maar toch begrijp ik het niet zo
goed. Hoe vaak heb je me niet verteld dat je graag weer motor zou
willen rijden?”

“Dat wil ik ook,” zegt ze, “maar vandaag niet. We kunnen
morgen toch gaan rijden?”
“Dat heet het probleem voor je uitschuiven,” zeg ik, “maar ik
vind het best. Ik ga overigens gewoon mijn voorgenomen ritje
maken.”
Ik loop naar de schuur en ik zet mijn Chopper buiten. Ik pak
mijn motorkleding en ik maak aanstalten om weg te gaan. Terwijl
ik mijn lederen broek aantrek, zegt ze: “Je doet het echt, hè? Je
gaat gewoon? Je laat mij gewoon hier achter.”
“Ik doe inderdaad mijn motorpak niet aan om naast jou in de
tuin te komen zitten,” zeg ik pesterig, “maar ik blijf niet lang weg.
Over een uurtje ben ik weer terug. Ga lekker in de zon liggen,
zoals je van plan was.”
“Ik ga toch maar mee,” zegt ze ineens, “ik moet er toch een
keertje doorheen. Ik zet me er gewoon toe. Ik ga het gewoon
doen.”
“Dat doet me deugd,” zeg ik, “ik ben heel blij dat we iets kunnen
gaan doen dat we allebei leuk vinden.”
De eerste tweehonderd meter is ze nog een beetje onwennig.
Maar ze kan echt goed rijden, dat zie ik direct. De eerste bocht
neemt ze nog langzaam, maar in de volgende bocht zie ik de
motor al schuiner gaan. Ik rijd naast haar, sta naast haar bij het
stoplicht en ik complimenteer haar. “Je ziet er cool uit,” zeg ik
trots.
Ze is zichtbaar met mijn opmerking in haar nopjes.
Ik moet tanken en terwijl ik dat doe, vraag ik haar of ze al terug
naar huis wil. “Ik wil wel naar Zus in Portugaal toe,” zegt ze, “dan
kan ze met haar eigen ogen zien dat ik weer op een motorfiets
rondrijd.”
Ik vind het best, zelfs meer dan dat. Tegelijk ben ik trots op haar,
ze gaat er dus helemaal voor.
Ik rijd vlak voor haar op de snelweg, richting Portugaal. Ik neem
de afrit en een stukje verder verschijnt de Benelux-tunnel. In mijn

achteruitkijkspiegel zie ik haar knipperlicht aangaan en ze haalt me
in. Ze rijdt nu schuin voor me.
Vlak voor de tunnel geeft ze ineens vol gas en ze scheurt met een
noodgang bij me vandaan. Ik heb de Electra opgevoerd en hij is
veel sneller dan de Chopper, waar ik op rijd. Die is uitgevoerd met
een motorblok uit 1968 en hij kan niet veel harder dan zo‟n 110
km per uur. Als ik even later de tunnel uitkom, ben ik haar kwijt.
Ik weet gelukkig waar Zus woont en ik rijd er naartoe. Ik had
verwacht dat ze er al zou zijn, maar ik zie haar in geen velden of
wegen. Ik kan niets anders doen dan wachten en ik zet mijn motor
af.
Mijn mobiele telefoon gaat. Zij is het. Ze staat aan de andere
kant van de dijk, waar Zus woont. Ze heeft de bocht te ruim
gemaakt en de weg loopt er schuin af. Ze is iets te ver doorgereden
en ze staat met haar voorwiel tegen een hek aan. Ze moet de
motor een stukje naar achteren zien te krijgen, maar de Harley is te
zwaar en het lukt haar niet in haar eentje. Er zit ook geen
„achteruit‟ op het ding en ze kan dus geen kant op. “Ik kom er
direct aan,” zeg ik.
Ik probeer mijn Chopper aan te trappen, maar zoals altijd met
een Harley als je hem nodig hebt, hij wil niet aanslaan. Hij is nog te
warm door de rit over de snelweg. Hij reutelt en proest, maar hij
slaat niet aan. Ik ken deze nukken. De motor moet nu minstens
een half uur stilstaan. Maar zo lang wil ik haar niet laten wachten
en ik probeer het nog maar eens een keer. Met een extra harde trap
moet het lukken. Ik spring hoog op om een ferme trap te geven.
Het tandwiel pakt echter niet en ik schiet daardoor met mijn voet
van de kickstarter af. Met mijn been volledig gestrekt klap ik hard
op de grond. Ik voel een scherpe pijnscheut in mijn knie en ik loop
van de pijn heen en weer te jodelen. Wat doet me dat een zeer.
De pijn zakt enigszins weg en er zit niets anders op dan te gaan
lopen. Ik loop strompelend naar haar toe en ze vraagt me wat er is
gebeurd.
Ik vertel het en ze zegt: “Ach lieverd, het is dus mijn schuld.”

“Jouw schuld zou ik niet willen zeggen,” zeg ik, terwijl ik over
mijn knie wrijf, “maar had je niet bij me kunnen blijven?”
“Nogmaals sorry,” zegt ze, “maar ik werd zo enthousiast. Toen
ik bij de tunnel kwam en ik de rook van mijn dorp opsnoof, kon ik
het gewoon niet nalaten om vol gas te geven. Het was geweldig,
fantastisch! Wat heb ik genoten en wat ben ik blij, dat je me er
doorheen geholpen hebt.”
Ik ontzet de motor en we bellen aan bij Zus. Die is zeer verbaasd
als zij haar beste vriendin voor haar voordeur ziet staan. Jip, de
toekomstige echtgenoot van Zus is er ook en als echte Amerikaan
is hij trots op de USA-producten waar wij op rijden. Hij vertelt
direct honderd uit over het merk en hij vertelt dat hij er ook eentje
heeft gehad; een Sportster.
We blijven een uurtje bij Zus en Jip als we besluiten weer terug te
gaan. Het starten van mijn Chopper lukt me, al heb ik nog veel last
van een stijve en pijnlijke knie. We nemen afscheid en we gaan op
weg.
Een uurtje later komen we thuis en ik zet de motoren in de
schuur. Ik ga mijn huis binnen en ze vliegt me om mijn hals. Ze
bedankt me. Uit de grond van haar hart. Voor het vertrouwen dat
ik in haar heb. Voor de wijze, waarop ik haar over de streep heb
getrokken. Dat zij nu alweer dingen doet, die ze voorheen niet
meer durfde te doen.
Ze zegt ook tegen me dat ze het heel erg eng vond. De Electra
vindt ze toch te groot en te zwaar en ze voelt zich comfortabeler
op een wat kleinere en handzamere machine. Van alle
motorfietsen die ik bezit, is de Electra nog de meest handzame.
Dus als ik met haar wil gaan rijden, dan kan dat niet op één van
mijn machines en ik moet daarvoor iets bedenken.
Terwijl ik zo sta te mijmeren, zegt ze: “Op deze machine durf ik
waarschijnlijk wel te rijden.”
Ik zeg ogenblikkelijk: “Dan schaf ik hem toch voor je aan?”

“Nee, nee,” zegt ze met een verschrikte blik, “zo‟n groot cadeau
kan ik toch niet van je aannemen?”
“Ik koop hem ook niet voor jou,” lach ik, “maar voor mezelf. Jij
mag hem af en toe alleen maar gebruiken.”
Haar eigen Harley-Davidson. Week 19, vrijdag.
Ik wil met haar de parelmoer witte Heritage bij de dealer in
Rotterdam gaan ophalen. Dat vereist nogal wat organisatietalent,
want zij wil haar kind niet alleen laten. Ik stel voor om de
buurvrouw op het kind te laten passen, maar daar wil ze niet van
horen. Ze vindt het nog niet verantwoord om haar kind nu al bij
vreemden achter te laten, met name omdat ze pas zo kort in
Stompwijk woont. Ze is nog niet voldoende aan haar omgeving
gewend en het kind zal zich verlaten voelen. Dat kan ze haar kind
niet aandoen, dus het moet mee.
Eén van mijn andere motorfietsen staat bij mijn dealer in Gouda
en die van haar moet opgehaald worden in Rotterdam. Ik stel voor
dat ze met haar kind in haar auto achter mij aanrijdt, maar dat ziet
ze ook niet zitten. Een motorfiets is sneller in het verkeer en ze
loopt het risico me kwijt te raken. Het zou haar hele dag verpesten
en ze voelt zich nog niet sterk genoeg. Ze is net zo lekker met
Mathijs op weg en ze vindt het niet verstandig om te overdrijven.
Bovendien vindt ze het niet handig om achter me aan te rijden,
want dan moeten we twee keer op en neer.
Ik vraag aan mijn vader of hij taxichauffeur wil spelen. Dan kan
hij het gezin naar Rotterdam brengen, waar ik haar motor in
ontvangst zal nemen. Die rijd ik dan naar Gouda, zodat ik hem
tevens voor haar kan uitproberen. Daar neemt zij het stuur over en
stap ik op de mijne. Vervolgens rijden we in colonne terug. Ik
voorop, zij achter mij aan en daarachter mijn vader met Mila, zijn
vrouw, en het kind.

De operatie verloopt soepel en we zijn weer terug. Mijn vader en
Mila nemen nog een kopje thee voordat ze afscheid nemen. Ze
kunnen helaas niet blijven voor het eten, wat zij en haar kind niet
zo erg vinden. Ze gaan de motoren direct poetsen. Zeker de mijne
krijgt hun onverdeelde aandacht, want die is in hun ogen heel erg
vies. Na verloop van tijd staan er twee glanzende machines in de
tuin te pronken.
“Nu wil je zeker wel een ritje maken?” vraag ik aan haar.
“Helaas gaat dat nog niet,” zegt ze, “want ik ga niet alleen. Jij
moet nog met me mee en ik wil mijn kind niet alleen laten. Ik vind
het ook nog niet verantwoord om mijn kind bij mijzelf achterop te
nemen. Ze kan dus alleen bij jou achterop de Electra, maar ook
dat vind ik niet verantwoord. Ze kan niet bij de treeplanken en er
zit geen ruggensteun op.”
“Als ik dat oplos?” vraag ik. “Zullen we er dan een weekje met
de motor op uittrekken?”
“Je hebt zeker al iets in gedachten,” zegt ze.
“Ik heb Andries en Chantal al een tijdje niet gezien,” zeg ik,
“daar kunnen we een paar dagen naartoe. We laten het kind een
paar dagen bij hen achter en dan trekken we er lekker met z‟n
tweeën op uit.”
“Maar ik ga mijn kind niet bij vreemden achterlaten,” zegt ze
verschrikt.
“Vreemden?” zeg ik vragend. “Andries is mijn beste vriend en
Chantal is de liefheid zelve. Ik weet zeker dat het kind het op de
boerderij geweldig naar haar zin zal hebben. Ze kan helpen met
het verzorgen van de dieren, ze is de hele dag buiten en in een
andere omgeving. Uit ervaring weet ik dat kinderen het bij hen
enorm naar hun zin hebben.”
“Toch zal ze zich verlaten voelen,” zegt ze, “of ze krijg heimwee
naar huis of naar mij.”
“Verlatingsangst is jouw probleem,” zeg ik, “volgens mij moet je
dat juist uit je hoofd zetten. Heimwee naar huis of naar jou, daar
kan ik me nog iets bij voorstellen. Maar ik pas ervoor om daar nu

al vanuit te gaan. Laten we het zo doen: We pakken in alsof we een
week weggaan. Eerst bezoeken we Andries en Chantal. Daar
blijven we een paar dagen en als het klikt tussen hen en jouw kind,
gaan we een paar dagen weg. We gaan niet te ver en we nemen
onze mobiele telefoons mee. Mocht er iets gebeuren, dan zijn we
binnen het uur terug.”
Ik kijk haar aan en ik zie haar weifelen. “Oké dan, zegt ze. Laten
we het zo maar doen.”
Ik ga direct aan de slag. Ik bevestig een ruggensteun en ik
verhoog de treeplanken, zodat het kind goed achterop kan zitten.
Niets kan ons nu nog tegenhouden. We kunnen samen met de
motor op weg.
Op weg. Week 20, vrijdag.
Ik ben al wakker als haar kind bij ons in bed kruipt. Ze komt
tussen haar moeder en mij in liggen en ze jubelt uitgelaten:
“Mama, ik vind het zo leuk dat we op de motor op vakantie gaan
en dat ik Andries en Chantal mag helpen om hun beesten te
verzorgen.”
Haar moeder draait zich om naar mij en ze geeft me een zoen.
“Goedemorgen lieverd,” zegt ze, “heb je last van het kind? Anders
stuur ik haar terug naar haar eigen kamer.”
Ik zeg: “Ik ben al een tijdje wakker en ik denk dat ik er maar eens
uitga. Dan kan ik alvast inpakken voor ons weekje weg.”
“Een weekje?” zegt ze vragend. “We gaan toch alleen maar het
weekeinde?”
“Ja, naar Andries en Chantal,” zeg ik, “maar daarna gaan wij er
samen toch nog een paar dagen tussenuit.”
“Je weet wat ik daarvan gezegd heb,” zegt ze, “ik laat mijn kind
niet alleen bij vreemden en al zou ik het doen, de kans dat ze
heimwee krijgt is zo groot, dat ik het toch niet naar mijn zin zou
hebben als ik niet bij haar in de buurt ben.”

“Deze discussie hebben we toch al gevoerd?” vraag ik. “Waarom
slinger je hem opnieuw aan?”
“Sorry,” zegt ze, “maar een week vind ik te lang. Laten we het zo
doen. Het is vandaag vrijdag en we gaan strakjes naar Andries en
Chantal. Daar blijven we tot dinsdag en dan gaan we terug. Als het
klikt tussen mijn kind en Chantal, dan durf ik mijn kind wel bij
haar achter te laten en dan kunnen wij samen toch wat ritjes gaan
maken?”
Ik ga het bed uit en samen met het kind loop ik naar beneden.
Het is helemaal uitgelaten, hetgeen ik wel begrijp. Sinds ze in
Stompwijk woont heeft ze niemand anders om haar heen behalve
haar moeder en mij. Dat is ook logisch, want toen zij met haar
moeder bij mij kwam wonen, was haar grote vakantie net
begonnen. Het enige uitje was het tripje naar Disneyland en voor
de rest kan ze nergens naartoe. Normaliter gaat ze in de grote
vakantie wel eens een weekje logeren bij oma Corrie of haar broer
Klaas, maar die zijn met z‟n allen naar Indonesië vertrokken, waar
haar jongste broertje Tom zijn huwelijksfeest met de voltallige
familie - zijn bruid is geboren en getogen in Indonesië - viert.
Het kind is in Stompwijk ook nog niet naar school geweest, dus
ze heeft hier nog geen leeftijdsgenootjes ontmoet. Na de vakantie,
als ze naar school gaat, zal dat allemaal gaan veranderen. Dat is
ook beter voor haar, want nu is ze helemaal aangewezen op haar
moeder en mij. Ik kijk dan ook enorm uit naar een paar dagen
samen met haar moeder, zonder dat het kind continu alle aandacht
opeist.
Ik zet de motoren klaar en ik bind de tassen erop. Zij is zichtbaar
nerveus, want ze ziet tegen de lange reis op. Gezien haar
verlatingsangst vind ik dat ook niet zo verwonderlijk. Ze is pas zo
kort bezig met Mathijs en NLP om het onder controle te krijgen
en toch gaat ze al met me mee. Ik vind haar geweldig.

We worden zeer gastvrij onthaald door Andries en Chantal. Zij
en haar kind voelen zich er direct thuis. Het kind roept: “Oh yo,
yeah.” Dat is niet zo vreemd, want het stikt ervan de paarden,
honden, katten, konijnen, inheemse en uitheemse eekhoorns en
nog veel meer levende have.
Het weer is prachtig en we zitten lekker buiten. We hebben een
geweldige rit gemaakt en we zijn lekker rozig. Het kind gaat vroeg
en zonder te zeuren naar bed en ik ga met Andries iets met zijn
computer doen. Zij praat met Chantal en ik zie dat het tussen de
twee dames ook goed klikt. Ik hoor ze praten over normen en
waarden, rollen van ouders ten opzichte van kinderen,
onvoorwaardelijke liefde, enzovoorts. Ik begrijp het wel, want ik
weet dat Chantal soortgelijke ervaringen heeft als zij. Chantal heeft
ook te maken gehad met fysiek geweld in een vorige relatie. Ook
heeft ze problemen in de relatie met haar moeder en ze heeft, net
als zij, op heel jonge leeftijd haar ouderlijk huis verlaten. Het zijn
lotgenoten, en het lijkt erop dat ze elkaar helemaal gevonden
hebben.
Het is de volgende dag en de zon schijnt volop. Zij gaat lekker
op een stretcher in de tuin liggen en het kind helpt Chantal met
het verzorgen van de paarden. Er moeten boodschappen gedaan
worden. Andries vraagt of ik meega.
Ik roep naar haar: “Ik ben even weg. Ik ga met Andries mee om
een boodschap te doen.”
Ze staat direct op en ze komt naar me toegelopen. “Waar ga je
naartoe?” vraagt ze. “Je laat me toch niet alleen?”
“Ik ga gewoon even met Andries mee,” zeg ik, “je wilt vanavond
toch iets eten? We zijn zo weer terug.”
“Ik ga het kind zoeken,” zegt ze paniekerig, “dan gaan we met
jullie mee.”
Ik doorzie het patroon direct. Haar verlatingsangst speelt weer
op en ze vervalt automatisch in haar oude gedrag. Vanuit een bijna

onbeheersbare drang gaat ze proberen om bij me te blijven. Hoe
maak ik dat ze kalmeert en weer rustig in de zon gaat liggen?
“Doe toch rustig,” zeg ik, “heb vertrouwen. Ik kom echt wel
terug. Het kind is met Chantal bij de paarden en jij kunt toch
lekker in de zon gaan liggen. Kop op, ik ben binnen een uurtje
terug.”
“Waarom blijf je niet lekker bij me,” lispelt ze, “je hoeft toch
niets en Andries kan dat boodschapje toch wel even alleen halen?”
Andries zegt dat hij het best vind, maar ik zeg tegen hem: “Nee,
nee, ik ga met je mee.”
Ik kijk haar aan en ik zeg: “Ik ga met Andries mee, of je het nu
wilt of niet. Je zult jezelf eventjes moeten vermaken. Indien je
gezelschap wenst, dan zoek je Chantal of je kind maar op.”
Ik laat me niet overhalen en ik stap naast Andries in de auto. Hij
heeft het hele schouwspel gadegeslagen en als wij wegrijden vraagt
hij: “Wat is er met haar aan de hand?”
Ik vertel hem het hele verhaal. Over haar angsten en fobieën,
mijn avonturen in Disneyland, de ontdekking van haar
verlatingsangst, Mathijs en NLP, de therapie die ze nu volgt,
enzovoorts.
Andries knikt begrijpend en zegt: “Ik begrijp nu de strekking van
haar opmerkingen. Zoals het grenzeloze vertrouwen dat ze in je
heeft. Dat ze zonder jou nooit een dergelijke rit als deze had
durven maken.”
Ik knik en ik zeg: “Ze gaat het „gewoon‟ doen. De NLPoefeningen
werpen nu al zijn vruchten af. Anders had ze me nooit
met jou weg laten gaan. Wat nu gebeurt is al een gigantische stap
voor haar. De reis hier naartoe is voor haar zowat een wereldreis.
Ze blijft nu in haar optiek „alleen‟ achter bij relatief vreemde
mensen. Over een paar dagen moet ze een wereldreis terug
maken.”
“Gelukkig maar dat er iets aan te doen is,” zegt Andries lachend
tegen me, “want als juist jij ergens niet op zit te wachten, is dat op

één of ander wijf dat jou met handen en voeten aan haar
vastbindt.”
Ik stel hem gerust. Ik leg hem uit hoe bijzonder onze relatie is.
Waarop die gebaseerd is. Op wat voor ongelooflijke manier wij
elkaar aanvullen. Over onze spirituele ervaringen. Het vertrouwen
dat zij heeft in mij en het vertrouwen dat ik heb in haar. Daarbij
houden we ook nog eens vreselijk veel van elkaar. Het komt dus
allemaal helemaal goed.
Ik kook die avond. Het is vandaag mijn bijdrage aan het
huishouden van Andries en Chantal. Zij komt bij me in de keuken
staan en kijkt naar wat ik aan het doen ben. “Weet je hoeveel ik
van je hou?” vraagt ze. “En hoe gelukkig ik ben? Het plaatje is zo
compleet. Jij, ik, het kind, hier op deze mooie plek in Nederland.”
Ik kijk haar glimlachend aan. “Ik voel het ook zo, schat,” zeg ik,
“ik ben behalve gelukkig ook heel erg trots op je. Realiseer jij je dat
wel?”
“Ja, ja,” zegt ze en ze pakt me stevig beet.
Ik ga door met koken en ze drentelt een beetje om me heen.
“Wat jammer dat het hier zo vies is, hè?” zegt ze. “Ik vind het niet
zo prettig. Overal liggen haren en stof en de sanitaire
voorzieningen zijn nogal primitief.”
“Wat wil je?” zeg ik. “Het stikt hier van de beesten en ze zitten
midden in een verbouwing. Het is weliswaar primitief, maar alles
wat je nodig hebt is er toch?”
“Maar moet je eens kijken hoe de keuken er uitziet,” zegt ze,
“denk je dat ik strakjes lekker eet? Ik ben gewoon bang dat ik iets
oploop. Ook slaap ik hier niet lekker en ik heb de afgelopen nacht
geen oog dichtgedaan.”
“Nou, nou,” zeg ik, “ik vind wel dat je overdrijft. Waar ik nu sta
te koken is het toch schoon? Het is allemaal wel oud, maar dat is
iets anders dan vies. En dat je niet hebt kunnen slapen begrijp ik
als geen ander. Zeker als ik me bedenk wat de reis voor impact op
jou moet hebben gehad.”

“Nee hoor, dat is het niet,” verzekert ze me, “ik vind Andries en
Chantal schatten, maar ik voel me nu gewoon niet prettig. Het
kind heeft hetzelfde en wij zouden het liefst morgen naar huis toe
gaan.”
“We hadden toch afgesproken om een paar dagen te blijven?”
zeg ik vragend. “Morgen of overmorgen zouden we het kind hier
toch laten en lekker samen een ritje gaan maken?”
“Dat klopt in zoverre,” zegt ze gedecideerd, “dat ik ook heb
gezegd dat het eerst vertrouwd moet zijn. Het ligt niet aan Andries
of Chantal, maar ik laat mijn kind hier niet alleen achter. Ze kent
Andries en Chantal nog veel te kort. Stel dat ze me gaat missen of
dat er iets gebeurt. Nee, ik laat haar niet alleen. Daarbij, als je
morgen wilt rijden, dan kan dat toch. Dan rijden we toch gewoon
naar huis.”
“Ik vind dat je alles tot in het belachelijke doortrekt,” zeg ik,
“kun je jezelf er niet overheen zetten?”
“Nee, schat,” zegt ze, “kom op. Laten we morgen lekker naar
huis toe gaan. Het is bij ons thuis tenminste schoon en netjes.
Daarbij heb ik nog zoveel te doen en hier kan ik niets anders doen
dan luieren. Ik heb geen vakantiegevoel en het maakt me zelfs
onrustig. Hetzelfde geldt voor mijn kind.”
“Ik vermoed toch dat het jouw verlatingsangst is, die weer
opspeelt,” probeer ik.
“Dat is het niet,” verzekert ze me, “al moet ik toegeven dat ik
tegen de reis opzie. Het kind is op de heenweg achterop jouw
motor in slaap gevallen en daarover maak ik me inderdaad een
beetje zorgen. Ook al doe ik overdag mijn NLP-oefeningen, ik
houd dat onbehagelijke gevoel.”
Ze pakt me stevig vast. “Ik hou van jou,” zegt ze, “ik ben
dankbaar voor jouw geduld en jouw vertrouwen. Ik ben zo lekker
op de goede weg. Laten we het lot niet tarten en blij zijn met de
progressie die ik maak. We kunnen toch snel weer terugkomen?
Kom, laten we morgen lekker naar huis gaan?”

Ze pruilt haar lip en ze kijkt me met haar grote donkere ogen
vragend aan. “Alsjeblieft?” lispelt ze, in de wetenschap dat ik haar
moeilijk iets kan weigeren.
“Natuurlijk schat,” zeg ik, “ik begrijp het. We gaan morgen
terug.”
Ik dien het eten op. De buitenlucht heeft ons hongerig gemaakt
en we vallen er direct op aan. Ik vertel Andries terloops dat we
besloten hebben morgen weer terug te gaan naar het westen.
Het kind hoort het en roept: “Neeeee, waarom morgen al? We
zouden toch langer blijven?”
Ik kijk haar moeder vragend aan en die haalt haar schouders op.
Ik begrijp het niet en ik zal haar later om uitleg vragen.
Het eten gaat schoon op en het kind begint uit eigen beweging
de tafel af te ruimen. Nadat ze dat gedaan heeft verdwijnt ze de
keuken in. Wij mogen er voorlopig niet in tot hij weer helemaal
schoon is. Het kind gaat de keuken soppen, helemaal zelfstandig
en alleen.
Chantal vraagt haar moeder of haar kind dit wel vaker doet.
“Dat doet ze altijd als ze dankbaar is,” zegt ze, “of als ze iemand
een plezier wil doen.”
Ze voegt eraan toe: “Je hoeft het haar eigenlijk nooit te vragen.”
Na een uur is het kind klaar en ze wil uit eigen beweging naar
bed. Ze is doodmoe en ik breng haar naar boven. Ik stop haar in
bed en ze vraagt: “Papa, ik zou zo graag nog wat langer willen
blijven. Ik vind het zo leuk met alle beesten hier.”
Ik zeg: “Jouw moeder wil heel graag naar huis omdat ze nog heel
veel moet doen. Ik heb met haar afgesproken dat we hier heel snel
weer terugkomen. Wie weet blijven we dan langer en misschien
mag jij hier zelfs wel een paar dagen alleen blijven logeren. Zou je
dat willen?”
“Oh yo, dat wil ik heel graag,” jubelt ze, “maar waarom nu dan
niet? Dan kom je me toch gewoon ophalen als ik van Chantal niet
langer meer mag blijven?”

Ik antwoord: “Nee wijfie, deze keer nog niet. Ik heb het jouw
moeder gevraagd, maar dat wil ze nog niet. Wellicht de volgende
keer.”
Het kind gaat in een andere modus en ze zegt: “Ik begrijp het
niet. Ik ben toch heel lief geweest. Mama is niet één keer boos op
me geweest en toch moet ik mee naar huis. Ik heb Chantal
geholpen met de paarden, ik heb de honden en de katten eten
gegeven, ik heb afgeruimd en de hele keuken schoongemaakt.
Chantal vindt het zelfs fijn dat ik help en toch mag ik hier niet
blijven.”
“Ik roep je moeder,” zeg ik, “dan kan ze je welterusten zeggen.
Zeg maar tegen haar wat je tegen mij hebt gezegd. Wie weet.”
Ik geef het kind een kus en ik ga naar beneden. Zij gaat haar kind
goede nacht wensen en ze komt niet veel later terug.
“Leg mij eens uit,” begin ik, “tegen mij zeg je dat het kind weg
wil en het kind zegt tegen mij dat ze hier wil blijven.”
“Wat had je gedacht,” zegt ze, “je weet nu toch zo
langzamerhand wel hoe ze is. Ze probeert het iedereen naar de zin
te maken. Ze zegt gewoon wat je wilt horen. Ze wil echt graag
naar huis, geloof me. Maar omdat Andries jouw vriend is, denkt ze
dat jij wilt horen dat ze hier graag blijft.”
Het wordt ochtend en we maken aanstalten om te vertrekken.
Het kind onderneemt een poging om te blijven. “Ik zou jou best
graag wat langer willen helpen met de beesten,” zegt ze en ze kijkt
Chantal vragend aan.
Die gaat niet tussen het kind en haar moeder instaan en ze zegt
diplomatiek: “Dat beslist jouw moeder en die zegt dat je mee
moet. Van mij mag je de volgende keer net zo lang blijven als dat
je zelf wilt.”
Het kind vliegt Chantal letterlijk om de nek, zo blij is ze daarmee.
“Wanneer mag ik komen?” jubelt ze. “Over een week? Over twee
weken?”

“Ook dat moet je aan je moeder vragen,” zegt Chantal
diplomatiek.
Ik sta naar het schouwspel te kijken en ik vind het ook jammer
dat we weg moeten. Maar aan de andere kant ben ik ook heel blij.
Ik ben zo trots op haar. Stapje voor stapje, één stapje tegelijk. Het
gaat de goede kant op. Nog even en dan is ze echt van die
vreselijke verlatingsangst verlost en ligt de wereld voor haar open.
En voor ons samen.

10. Mijn huis wordt een thuis
Niet mooi en ook niet veilig. Week 13 en verder.
Na een lang weekeinde van slepen met huisraad uit haar huis in
Rhoon naar het mijne in Stompwijk, woont ze nu met haar kind
bij mij. In mijn huis. Althans, zo kijkt zij ernaar.
Ze woont in mijn huis, met nadruk op „mijn‟. Ze zegt dat ze zich
er nog niet thuis voelt. Ik begrijp dat, want ze moet natuurlijk nog
wennen. Maar ze legt me uit dat het verder gaat, want zoals het
huis er nu bijstaat zal ze er in alle waarschijnlijkheid ook nooit aan
wennen.
Ze somt op wat er allemaal aan mijn huis mankeert. “Het is kaal,
ongezellig, planten ontbreken en het heeft afschuwelijke kleuren,”
zegt ze, “maar het ergste van alles vind ik, dat ik in alles nog de
aanwezigheid van jouw ex bespeur.”
“Daar kan ik best inkomen,” zeg ik, “zo lang is ze ook nog niet
weg en ik heb nog niet de inspiratie of motivatie kunnen vinden
om er iets aan te doen. Daarbij heb ik er ook de moed nog niet
voor kunnen verzamelen, want het is nogal wat, dat er moet
gebeuren. Ik vind het voorlopig wel best zo.”
Ze zegt: “Daar ben je nou typisch een man voor. Een beetje
gezelligheid interesseert je klaarblijkelijk niets. Maar ik ben geen
man en mijn kind ook niet. Wij willen het graag gezellig maken.”
“Wat zou je dan willen veranderen?” vraag ik.
We lopen het hele huis samen door en ze wijst aan wat ze zou
willen veranderen. Ze slaat werkelijk niets over en alles moet in
haar ogen aangepakt worden. Ik zeg: “Wat jij allemaal wilt, dat kun
je rustig vergeten. Heb je enig idee hoeveel werk dat is? Daarbij, de
verf is net droog en ik slaap net zo lekker in een slaapkamer met
een paarse deur als een gele. Daar zul je het toch voorlopig maar
mee moeten doen.”

“Lieve schat,” reageert ze, “het hoeft toch niet allemaal in één
keer? Ik laat alleen maar zien wat ik zou doen als ik volledig de
vrije hand had.”
“Het is maar goed dat je die dan niet hebt,” grap ik.
“Ik realiseer me best dat het jouw huis is, waarin ik met mijn
kind woon,” zegt ze, “maar ik wil wel dat het een thuis wordt voor
mij en mijn kind. Zoals het er nu uitziet is dat het niet en wordt
het dat ook niet. Daar ga ik iets aan doen en ik vind dat je me dat
niet kunt weigeren.” Ze kijkt me met een resolute blik aan.
“Ik heb er geen problemen mee dat je het gezelliger maakt,” zeg
ik, “integendeel. Ik heb er alleen een probleem mee als je het hele
huis op zijn kop gaat zetten.”
“Maar er zal toch op korte termijn iets moeten gebeuren,” gaat
ze door, “want het huis is ook niet veilig. Een willekeurige
vreemde kan er ongestoord omheen lopen. „s Avonds is het
aardedonker, zeker aan de achterkant, want er zit niet eens
verlichting. Het sluitwerk van de bovenverdieping deugt niet
waardoor een willekeurige inbreker zeer eenvoudig binnen kan
komen. Ze lopen dan wel door mijn slaapkamer of nog erger, door
de slaapkamer van mijn kind.”
Ik lach het weg: “Voordat een willekeurige inbreker binnen is,
dan moet hij eerst met een ladder het balkon opklimmen.
Vervolgens moet hij dubbel glas breken voordat hij een raam of
deur kan openzetten. Ik denk dat we dan allang wakker zijn.”
“Inmiddels moet je jezelf toch realiseren wat de inbraak voor
schade bij mij en het kind heeft aangericht?” zucht ze. “Jij wilt
toch niet dat wij bang zijn, in dit grote, donkere huis?”
Ik begrijp haar standpunt best, maar ik wil er niet aan. Ik heb
geen zin in een periode van geklus met ook nog eens allerlei
klussers, die met het klussen automatisch over de vloer moeten
komen.
Het is geen standaard huis, waarin ik ben gaan wonen. Het is het oude
bankgebouw van Stompwijk. De kluis zit er nog in en is volledig in tact. Ik

heb het pand een aantal jaren geleden gekocht voor mijn bedrijf, maar door
omstandigheden heb ik het pas twee jaar geleden definitief in mijn bezit
gekregen. Ik had het niet meer nodig als bedrijfspand en ik ben er in de
tussentijd met andere ogen naar gaan kijken.
Iris en ik denken erover om het pand tot woonhuis te verbouwen en er
wellicht te zijner tijd in te gaan wonen. We maken een plan. Het bankgebouw
wordt woonkamer met open keuken en het woonhuis, dat er bovenop gebouwd
is, wordt de slaapverdieping. Er zit weliswaar nog een zolderverdieping op,
maar die gaat niet gebruikt worden. Het huis staat half op de dijk en er zit
ook nog een kelderverdieping onder. Ook die wordt voorlopig niet gebruikt,
hooguit als berging.
Om een beter beeld te krijgen van de mogelijkheden besluit ik alle kamers
maar eens uit het bankgebouw te gaan slopen. Ik krijg hulp van broers en
vrienden en ik begin met de sloopwerkzaamheden. De ene bak puin na de
andere wordt afgevoerd en na drie weken slopen is de ruimte leeg.
Wat ik oorspronkelijk voor beeld had, klopt. Het is een onwijs gave ruimte,
die 15 bij 12 meter meet. Het fraaiste is de lange zijde aan de achterkant.
Die is volledig open en daar kan een glazen schijfpui in gezet worden over de
volle breedte van de kamer. Ik krijg daardoor een schitterend vrij uitzicht op
de onbebouwde polder, midden in het Groene Hart van Nederland.
Dit laatste is het doorslaggevende argument voor Iris en mij om ons fraaie
grachtenpand in Den Haag te verruilen voor het bankgebouw in Stompwijk.
Ik besluit ook om de oude schuur te vervangen door een nieuwe. Die komt
dan achterin de achtertuin te staan. Iris maakt zich zorgen over de tuin die
overblijft als de schuur geplaatst wordt. Ik schiet in de lach. De achtertuin is
zo‟n slordige 50 bij 20 meter groot en de voortuin ongeveer 20 bij 10 meter.
Er blijft dus tuin genoeg over.
De verbouwing start een aantal maanden later. Het wordt, zoals zo vaak
met verbouwingen, een regelrechte ramp. Onze projectleider, die speciaal is
aangesteld om het bouwproces te begeleiden, blijkt krap in zijn tijd te zitten.
De aannemer heeft geen haast en gebruikt het project als opvulling voor zijn
leegloop. Planningen lopen uit, onderaannemers lopen elkaar in de weg en
iedereen geeft elkaar overal de schuld van.

Er wordt verdeel en heers gespeeld tussen Iris en mij, wat we in eerste
instantie niet in de gaten hebben. De aannemer vraagt aan haar wat ze wil.
Vervolgens vraagt hij het aan mij. Daarna doen ze wat hun het beste uitkomt
en Iris en ik vliegen elkaar in de haren. Tegelijk zit het niet mee met mijn
bedrijf. Ik moet alle zeilen bijzetten om het schip drijvende te houden en mijn
hoofd staat niet naar de verbouwing. Toch wordt telkens een beroep op mij
gedaan en ik hak steeds meer met de botte bijl, ook naar Iris toe.
De verbouwing is weliswaar in grote lijnen afgerond en Iris en ik wonen
inmiddels in Stompwijk, maar de ergernissen en emoties hebben nog steeds vrij
spel. De verbouwing is de spreekwoordelijke druppel die de emmer heeft doen
overlopen en het kost me mijn relatie met Iris. Ze gooit het bijltje erbij neer,
met mijn uitdrukkelijke instemming. Precies zes weken nadat we verhuisd
zijn. Zij vertrekt en ik blijf alleen achter in het verschrikkelijk grote huis.
De verbouwing is weliswaar afgerond, maar het huis is nog lang niet klaar.
Mijn hoofd staat er ook niet naar om het huis af te maken. Toch weet ik
mezelf zodanig op te peppen dat ik het basiswerk, zoals schilderen en de
bestrating, weet af te ronden. Ik ben er nog drie maanden mee bezig.
Weliswaar met hulp, maar toch. Ik put mijn energie uit de „Beech/Impatiens‟.
Het is negatieve energie en ik ben werkelijk kapot. Toch ben ik blij dat ik het
gedaan heb en ik verklaar mijn huis tot „af‟. Ik heb weliswaar een heel lange
waslijst met nog af te handelen puntjes, maar die staan daar best. Voorlopig
doe ik niets meer in en rondom het huis. Eerst wil ik tot rust komen en
proberen mijn draai te vinden.
Alleen de slaapkamers.
Ze begrijpt maar niet dat ik in zo‟n ongezellig huis kan wonen. Ik
grap erover dat het een echt mannenhuis is en dat ik niet houd van
allerlei tierelantijnen. Ik heb wel een uitgesproken mening over
stijl, inrichting en kleur, maar ik hecht eerder aan comfort dan aan
stijl. Het ergste vindt ze als ik mijn huis een keertje een „klomp
stenen‟ noem, waaraan ik me niet snel zal hechten. Ze is er zelfs
zichtbaar van ontsteld.

Ze verwondert zich over het feit dat ik gewoon voor de buis ga
hangen, terwijl ik nog zo‟n lange waslijst met klusjes heb. Ik vertel
haar het verhaal van mijn verbouwing. Ik vertel haar ook dat ik er
gewoon geen zin in heb. Daarbij wil ik het ook niet zelf doen,
want ik heb het al druk genoeg met mijn werk. En als ik al iets
anders wil doen dan werken, dan is het zeker niet klussen. Dan wil
ik iets doen wat ik leuk vind.
Dat laatste begrijpt ze al helemaal niet. “Klussen aan je huis is
toch leuk?” zegt ze vragend. “Zeker als je ziet hoe dingen
opknappen als je ermee bezig bent? Daar haal je toch een enorme
bevrediging uit?”
“Dat kun jij nou wel vinden,” zeg ik, “maar ik denk er toch echt
anders over dan jij.”
“Laat het dan doen,” houdt ze vol, “je kunt je het toch
veroorloven.”
“Dat is wel waar,” zeg ik, “maar er moet nog zoveel gebeuren dat
ik het plaatje nog niet overzie. Daarbij doe ik het liever goed dan
half, dus dat betekent voor een aantal zaken dat het nogal
rigoureus aangepakt moet worden. Tegelijk heb ik geen zin om nu
handen vol met geld uit te geven aan iets, waarvan ik nog niet eens
weet hoe het er moet komen uit te zien.”
“Daar kan ik je toch bij helpen?” vraagt ze. “Ik heb ideeën te
over. Sterker nog, ik zie het helemaal zitten. Denk je eens in, dan
wordt dit echt een huis van ons samen.”
“Nog los van het feit dat ik dat best wil,” probeer ik, “ik zie er
enorm tegen op. Ik ken geen betrouwbare klusjesmannen, die snel,
geruisloos en vooral zelfstandig werken. Daarnaast heb ik geen zin
om een aantal weken lang geconfronteerd te worden met allerlei
vreemden over de vloer.”
Ze geeft niet op: “Maar ik vraag je toch niet om het gehele huis
op zijn kop te zetten? Het enige dat ik graag op korte termijn
opgeknapt zou willen zien, is onze slaapkamer en de slaapkamer
van mijn kind. Nu hangen er niet eens gordijnen.”

“Dat is niet waar,” zeg ik, “bij jouw kind hangen wel gordijnen
en als je wilt, hang ik ze ook op in onze slaapkamer. Ze liggen zelfs
klaar, ik hoef alleen de rails nog maar aan het plafond te
schroeven.”
“Als je nu ook nog eens de gordijnen gaat ophangen die jouw ex
heeft gefabriceerd, dan voel ik me helemaal zo‟n logé,” zegt ze met
een teleurgestelde blik, “bovendien, het is alles wat ik vraag.”
Ik heb begrip voor haar vraag en ik vind hem best redelijk. Maar
tegelijk zie ik de bui al hangen en ik wil er nog niet aan. “Twee
slaapkamers opknappen klinkt eenvoudiger dan het is,” zeg ik,
“het is moeilijk de grenzen te bepalen. Waar begin je en waar
eindig je? Verder blijf ik het kapitaalvernietiging vinden om dingen
half te doen. Daar heb ik al te veel leergeld mee betaald. Het is
kiezen uit „goed doen‟ of „helemaal niet doen‟. Het eerste heb ik
geen zin in, dus blijft het tweede over. Ik vind dat het voorlopig
nog wel even zo kan blijven, ik hang alleen gordijnen voor je op.”
“Waar denk je die dan vandaan te halen?” vraagt ze.
“Ik ga wel met je mee met je naar Ikea of zo,” zeg ik.
“Je spreekt jezelf tegen,” zegt ze, “met gordijnen van Ikea is het
toch ook half werk en je zegt nu net tegen me dat je dat niet ziet
zitten.”
“Laten we even bij de les blijven,” zeg ik, “je wilt met gordijnen
dicht slapen. Dat begrijp ik en dus zorg ik ervoor dat die er
komen. Maar ik blijf van mening dat ons huiselijk geluk niet
afhangt van de kleur van de gordijnen.”
“Ik ben het er niet mee eens,” protesteert ze, “ik woon hier nu
ook. Het is ook mijn thuis. Ik wil me lekker voelen in dit huis en
niet steeds geconfronteerd worden met allerlei dingen die ik niet
zie zitten. Alleen maar omdat jij er geen zin in hebt. Het gaat me
echt niet alleen maar om die afgrijselijke kleuren, die jouw ex heeft
uitgezocht. Het hang- en sluitwerk deugt namelijk ook niet. Ik voel
me hier niet veilig. Daarbij denk ik dat jouw diefstalverzekering
niet eens toereikend is als ze weten hoe slecht het huis beveiligd
is.”

Ik schiet in de lach omdat ze met mijn diefstalverzekering als
argument pro op de proppen komt. Tegelijk begrijp ik haar
standpunt wel. Ik probeer nog een tegenargument te bedenken, ik
kijk naar de vrouw waar ik zo veel van hou en ik stop met
protesteren.
Hij heet Mario en hij is een oude date-vriend van haar. Ze heeft
nooit iets met hem gehad, anders dan een gewone vriendschap. Ze
vertelt me dat Mario een hele goede, betrouwbare timmerman
annex aannemer is. Een perfectionist, een echte vakman. Zo
eentje, die je niet vaak meer tegenkomt.
Mario zit zonder werk en zou iets voor ons kunnen betekenen.
Ik begrijp niet zo goed hoe een goede vakman in deze tijd zonder
werk kan zitten, maar zij legt het uit.
Mario‟s grootste kracht is tevens zijn grootste valkuil. Het
probleem bij Mario is dat hij zijn werk veel te goed wil doen,
terwijl zijn bazen vinden dat hij dat sneller moet doen; zelfs al gaat
het ten koste van de kwaliteit. Mario is het daar niet mee eens en
weigert daarin mee te gaan. Dit kost hem telkens zijn baan.
Mario heeft ook een poosje gewerkt als eigen baas. Maar alle
rompslomp die een eigen zaak met zich meebrengt, houdt hem af
van datgene wat hij graag wil; kwalitatief hoogwaardig werk
afleveren. Hij begint voor zichzelf en sneuvelt als eigen baas. Hij is
erachter gekomen dat klanten niet willen betalen voor kwaliteit.
Het moet zo goedkoop mogelijk of anders niet.
Mario komt op bezoek. Het is een aardige vent en we praten
onder het genot van een hapje en een drankje over koetjes en
kalfjes. Zij stipt aan dat mijn huis, ons „thuis‟, nog niet af is en wat
er allemaal in haar optiek moet veranderen. Ze ziet aan me dat ik
het onderwerp niet zo prettig vind en ze voegt er haastig aan toe,
dat voor haar niet alles in één keer opgeknapt hoeft te worden.
Wat ze wel wil is dat op korte termijn de twee slaapvertrekken op
de bovenverdieping worden aangepakt.

Ik laat Mario mijn huis zien en ik vertel hem ondertussen wat er
allemaal nog meer op mijn lange klusjeslijst staat. We lopen over
de slaapverdieping en ik vraag hem zijn mening.
“Tja,” zegt Mario, “ik denk dat je beter de gehele verdieping kunt
beetpakken. Want als je alleen die twee kamers doet, zit je twee
keer in de troep en je weet nooit goed waar je moet beginnen en
waar je moet stoppen.”
Ik begrijp zijn wijze woorden, want ik denk er net zo over. We
gaan weer naar beneden en we drinken nog een drankje.
Mario wil wel een klusje doen en hij haalt me over. Hij vertelt me
dat hij een „goeie‟ is en het geld dubbel en dwars waard.
Ik trek samen met Mario een plan. De slaapverdieping wordt
toch in één keer aangepakt, waarbij Mario de klus grondig, snel en
vooral zelfstandig gaat uitvoeren. Drie weken de tijd heeft hij
ervoor nodig en hij gaat beginnen in de week, waarin ik met mijn
gezin een tripje ga maken naar Disneyland Parijs.
“Wat fijn dat je dan al kunt beginnen,” jubelt ze, “dan kan ik
alvast met leegruimen beginnen.”
Ze is zichtbaar in haar nopjes.
“Waar gaan we in de tussentijd slapen?” vraagt ze aan me.
Ik zeg: “Het lijkt mij het meest voor de hand liggen dat we dat
op de zolderverdieping gaan doen.”
“Maar daar ligt helemaal niets op de vloer,” zegt ze, “bedoel je
dat we op die kale planken moeten gaan slapen?”
Ze kijkt Mario hulpeloos aan en die zegt tegen mij: “Waarom leg
je niet gelijk kliklaminaat op de bovenverdieping. Dat is heel
weinig werk en dan ben je ook daar direct vanaf. Die paar uurtjes
extra maken ook niet uit.”
Ik ga ermee akkoord en Mario begint een weekje eerder, wat
aanstaande maandag al is.
Ik weet nu waarom Mario niet voor een baas kan werken. Hij
kan zelfs helemaal niet werken. Hij loopt maar rond met een
gordel gereedschap om zijn middel, maar ik zie het hem niet

hanteren. Er komt werkelijk niets uit zijn handen en de enige
voortgang die ik zie, is te danken aan het hulpje van zestien jaar
oud, dat hij elke dag meeneemt. Het wordt het drama, waar ik al
zo bang voor was.
Al snel wordt het erger. Het tempo ligt niet alleen bedroevend
laag, maar ik moet overal achter aan. Mario legt continu alle
problemen bij mij neer.
Hij zegt: “De sloten van de deuren zijn verrot.”
Ik vraag: “Wat ga je daaraan doen?”
“Wat jij wilt,” zegt hij dan, “het is jouw huis.”
Een dag later komt Mario weer bij me. Hij zegt: “Al het sluitwerk
van de ramen is verrot.”
Ik vraag: “Wat ga je daaraan doen?”
“Wat jij wilt,” antwoordt hij, “het is jouw huis.”
Ik bepraat met hem dat ik niet zo gelukkig ben met de manier
waarop hij werkt. Hij belooft beterschap, maar er verandert niets.
Het hele proces herhaalt zich voor alle facetten die hij aanpakt. De
ramen, de binnendeuren, vensterbanken, al het hang- en sluitwerk,
tochtstrippen, enzovoorts. Alles moet eraan geloven. Ik word
steeds naar de bouwmarkt gestuurd om materiaal voor hem te
kopen. Mario kan dat niet doen, hij weet tenslotte niet wat ik
precies wil. Zij zou het wel voor hem willen doen, maar haar auto
is te klein, ze durft niet in de mijne te rijden, ze is nog niet
vertrouwd genoeg met haar omgeving en zij weet ook niet precies
wat ik wil of wat ze moet kopen.
Ik spreek Mario nog eens aan op de voortgang en de kwaliteit
van zijn werk. Hij kijkt me slechts aan en zegt: “Ik zal beter mijn
best doen, maar behalve mijn neefje heb ik niemand kunnen
vinden die me kan helpen.”
Gelukkig komen Zus en Jip op bezoek en ik vertel Jip over
Mario. Jip, die vroeger timmerman is geweest, biedt aan om te
helpen. Ik maak dankbaar gebruik van zijn aanbod en als ik het
Mario de volgende dag vertel, reageert hij verheugd. “Dan kan ik

eindelijk meters gaan maken en het project netjes afronden,” zegt
hij.
Mario, in zijn rol als aannemer, komt bij me met een onplezierige
mededeling. Hij kan maar geen goede schilder vinden. “Daar zou
jij toch voor zorgen?” vraag ik verbaasd. “Jij had toch gezegd dat
jij altijd goede schilders kunt vinden.”
“Het lukt me gewoonweg niet,” zegt hij, “en waar niets is kan ik
ook niets doen. Je zult er zelf eentje moeten regelen.”
Tjonge, wat heb ik er de pest over in. Alles wat ik vreesde,
gebeurt. Het wordt ook snel erger, want intussen krijg ik in de
gaten dat er helemaal niets gebeurt en als er al iets gebeurt, is de
kwaliteit ronduit slecht. Zelfs Jip neemt me apart en hij zegt: “Gijs,
ik moet je waarschuwen voor Mario. De man is niet capabel. Hij
organiseert niets en hij loopt de hele dag alleen maar heen en weer.
Er komt werkelijk niets uit zijn handen en als er al iets uit komt,
dan moet ik het overnieuw doen.”
Ik praat met haar over Mario en de kwaliteit van zijn werk. Zij
zegt: “Het is jouw huis en het zijn jouw centen. Als je niet
tevreden bent, dan trap je hem er toch gewoon uit?”
“Dat vind ik een beetje kort door de bocht,” zeg ik terug, “het is
jouw vriend. Ik heb al eens met hem gepraat en het lijkt wel alsof
hij me niet begrijpt. Moet jij niet eens een keertje met hem praten?
Daarbij heb ik het idee dat hij verdeel en heers speelt. Hij vraagt
jou en mij dezelfde dingen en vervolgens doet hij er niets mee. Ik
loop jou scheef aan te kijken en jij mij. Dat kan toch de bedoeling
niet zijn?”
“Nogmaals lieverd,” zegt ze tegen me, “je denkt toch niet dat ik
het wel en wee van Mario, of het nu waar is of niet, een wig tussen
ons in laat drijven. Jij moet doen wat je goeddunkt, ik steun je
onvoorwaardelijk. Hoewel ik me toch afvraag, of hij werkelijk zulk
slecht werk levert als jij beweert.”
Ik vertel Mario voor de derde keer wat ik van zijn prestaties vind.
Ik doe dat nu nogal ongezouten, maar Mario haalt zijn schouders
op. Hij is het maar gedeeltelijk met me eens. Het ligt in ieder geval

niet aan hem, maar aan de omstandigheden waarin hij moet
werken. Zo zijn de materialen bijvoorbeeld nooit voorhanden als
hij ze nodig heeft en Jip helpt pas een paar dagen mee. Ik ga de
discussie met Mario niet eens meer aan en hij belooft weer
beterschap. Althans voor die dingen, die hij zich kan aanrekenen.
Ik had het natuurlijk kunnen weten, want weer verandert er niets.
Jip neemt mij weer apart en vertelt me dat hij het beste met me
voor heeft, maar dat hij niet meer met Mario wil werken. Als Jip
iets aanpakt, lijkt het zelfs wel of Mario het hem belet en telkens
als hij aan iets is begonnen, moet hij van Mario iets anders gaan
doen.
Dit is de druppel en ik besluit Mario eruit te gooien. Althans,
netjes te betalen voor de tot dan gewerkte - nou ja, gewerkte? -
uren en hem vriendelijk te vragen niet meer terug te komen. Mario
begrijpt er niets van, we zijn zo aardig voor elkaar geweest. Met
mijn opmerking dat ik inderdaad veel te aardig voor hem ben
geweest en dat hij daar misbruik van heeft gemaakt, vertrekt hij.
Hoofdschuddend. Ik ben weer zo iemand die hem niet begrijpt.
Natuurlijk, doordat hij de klus perfect wilde uitvoeren, zou het iets
langer gaan duren dan geraamd, maar kwaliteit heeft zijn prijs en
uitloop heb je overal.
Ondertussen is de klus pas voor een derde klaar en de uitgaven
bedragen al anderhalf keer het bedrag dat ik uit wilde geven. Ik
vraag Jip, Piet, mijn buurman en Jochem, zijn zoon, om me te
helpen de klus af te ronden. Ik ga op zoek naar een schilder en die
begint een paar weken later.
De tuin.
Ze begrijpt nog veel meer dingen niet van me. Ze zegt tegen me:
“Je hebt zo‟n mooie, grote tuin en het enige dat ik zie, is stenen en
gras.”

Dat begrijp ik weer niet, want het grasveld is nota bene mijn
grote trots. Ik bezit zo‟n automatische grasmaaier, die geheel op
eigen kracht het gazon bijhoudt. En als „mijn beestje‟, zoals ik de
machine noem, honger krijgt, dan gaat het automatisch naar het
laadstation voor nieuwe battery power.
Mijn beestje is een bezienswaardigheid. Het is net een levend
wezen, dat de gehele dag in de tuin aan het zwoegen is. Als ik de
tuin inkijk, dan zoek ik het automatisch. Het beestje heeft een
enorm voordeel boven een gewone grasmaaier, want het gemaaide
gras hoeft namelijk niet opgeruimd te worden. Doordat er steeds
maar een paar millimeter van het gazon wordt afgehaald, valt het
fijne maaisel tussen het gras, waar het composteert. Dat is weer
goed voor de bemesting van het gazon. Iedereen die mijn gazon
ziet bewondert het mooie grasveld en natuurlijk ook mijn beestje.
Het verzorgen van het groene spul in haar tuin in Rhoon was
haar grootste hobby en passie. Ze wil zich, ze heeft toch niet veel
omhanden, ook gaan bezighouden met de tuin in Stompwijk. Ze is
van mening dat nu we samenwonen het ook haar tuin is en dat ze
haar ideeën erin kwijt wil. Ik vind het goed, maar ik vraag haar
ermee te wachten. Mario is immers net begonnen met de
werkzaamheden aan de bovenverdieping van het huis.
“Mario gaat zijn gang wel,” zegt ze, “daar hoeven jij en ik ons
niet mee bezig te houden. Oké, dan laten we de achtertuin met
rust, maar gun mij dan tenminste het pleziertje van het „opleuken‟
van de voorkant van het huis. Met een paar eenvoudige plantjes
kom ik al een heel eind. Het enige dat ik je vraag, is dat je een
keertje met me meegaat naar Intratuin. Ik neem het ophangen,
neerzetten van de planten en water geven geheel voor mijn
rekening.”
Ik vind het goed en ik ga met haar mee naar Intratuin. Ze laat
haar oog vallen op hangplantjes voor aan de balustrade op de
eerste verdieping. Ze koopt er een stuk of twaalf en ik zeg haar dat
het er te weinig zijn, gelet op de breedte van het huis. Ze gelooft
me niet en houdt vol dat twaalf genoeg moet zijn.

Ik rijd met haar naar huis en ze gaat direct met het groene spul
aan de slag. Ze hangt alle twaalf de hangplantjes op en ik krijg
direct gelijk, want het is een spetter op een gloeiende plaat. Ik rijd
met haar direct terug naar Intratuin waar ze de laatste planten, het
zijn er nog een stuk of vijftien, koopt.
Alle plantjes hangen nu aan de balustrade en ze staat met haar
handen in haar zij haar werk te bewonderen. Ze vraagt aan me:
“Zeg eens eerlijk, het ziet er nu toch al een stuk gezelliger uit dan
eerst?”
Ik kan niet anders dan haar gelijk geven en mijn opmerking krijgt
direct een onbedoeld motiverende werking op haar, want ze zegt:
“Laat ik dan gelijk maar doorgaan met de perkjes aan de rand van
het huis, want nu die plantjes aan de balustrade hangen, valt pas op
hoe kaal de onderkant is.”
“Dan mag ik zeker weer mee naar Intratuin?” vraag ik. “Daar
heb ik helemaal geen zin in.”
“Je hebt er nauwelijks iets aan gedaan,” zegt ze, “alleen twee keer
op en neer gereden. Stel je niet aan. Daarbij, het zijn maar kleine
perkjes. Moet je eens kijken hoe het aangezicht van het huis ervan
opknapt.”
“Laten we het nou niet doen?” smeek ik haar zowat. “Alsjeblieft,
ik begin inmiddels mijn handen vol te krijgen aan Mario. Ik wil er
eerst voor zorgen dat die klus afgerond wordt.”
“Ach lieverd,” zegt ze een beetje meewarig, “wat ben je toch een
stadsmannetje. Het is nu de tijd om het te doen, want anders
moeten we wachten tot volgend jaar. Bovendien kost het jou geen
tijd of inspanning. Ik doe het allemaal zelf en jij hoeft je er zelfs
helemaal niet mee te bemoeien. Je gunt mij toch ook wel mijn
hobby? Daarbij, ik heb nog geen baan en daarom niet zoveel
omhanden.”
“Ik moet anders wel steeds met je mee naar Intratuin,” zeg ik,
“waarom neem je gewoon mijn auto niet en ga je zelf?”

Ze antwoordt: “Schat, heb je enig idee hoe graag ik dat zou
willen? Helaas durf ik nog steeds niet in die grote auto van jou te
rijden. Stel dat ik dat enorme monster in de soep rijd.”
Ik ga akkoord, maar ik benadruk nog een keertje dat ik er verder
helemaal niets aan ga doen.
Weer ga ik met haar mee naar Intratuin. Ze koopt voor een
vermogen aan groen spul en eenmaal thuis gekomen gaat ze
enthousiast aan de slag. Ze poot de plantjes en de klimrozen
bevestigt ze aan de klimrekken, die door Mario zijn opgehangen.
De rekjes, inclusief rozen vallen helaas allemaal van de muur af.
Ik besluit ze zelf maar even vast te zetten. Het kost me nog geen
half uur en nu blijven ze gewoon hangen.
Weer verkijkt ze zich op de grootte van de perkjes voor het huis
en weer koopt ze te weinig plantjes. Ik moet weer met haar mee en
weer loop ik door Intratuin. Ik vraag haar om een papieren zak,
zodat ik die over mijn hoofd kan doen. Ze vraagt me waarom en
ik schets haar mijn doemscenario. Ik zeg: “Wat zullen mijn
vrienden van me zeggen als ze me hier met al die plantjes zien
lopen? Gelukkig kan ik me aan de gedachte vasthouden, dat mijn
vrienden hier niet komen.”
Ik waggel, een motorisch gestoorde imbeciel nabootsend, naast
haar.
“Doe normaal,” bijt ze me toe, “we lopen voor lul.”
Ik geef haar helemaal gelijk en ik blijf waggelend met haar
meelopen door Intratuin. Ze vindt het echter helemaal niet leuk en
ze zegt pinnig: “Ik ken er wel meer die zo zijn begonnen als jij. Nu
hebben ze hun hobby ervan gemaakt en ze zijn de tuin niet meer
uit te slaan.”
Ik lach haar uit: “Is dat wat je met me voorhebt? Dat ik ook zo‟n
plantjesverzorger wordt? De enige plant die ik nog een beetje kan
waarderen heet ijsbergsla en die kun je gewoon kopen bij de
supermarkt.”

Sinds ze met tuinieren bezig is, zit ze continu in de Bakker
plantengids te lezen, bekijkt folders van terrassen en tuinmeubilair
en ze surft het internet af naar nog meer groen geluk. De hele dag
praat ze over de tuin, welke plantjes ze waar gaat zetten, waar de
terrassen gaan komen, hoe de tuinverlichting eruit moet gaan zien,
hoe de beschoeiing van de vaart opgeknapt dient te gaan worden,
enzovoorts. Ieder mens heeft recht op zijn passie, maar zij sleurt
me nogal fors mee in de hare. Ik reageer fel en ik zeg: “Daar komt
niets van in. De tuin blijft voorlopig zoals hij is. Eerst moet de klus
op de bovenverdieping afgerond worden.”
Inmiddels ben ik vaste klant geworden bij de Intratuin van
Zoetermeer. Ik drijf er steeds meer de spot mee, wat ze helemaal
niet kan waarderen. Ze snapt alleen mijn boodschap niet en ze gaat
volledig voorbij aan het feit, dat ik het alleen voor haar doe.
Ze is gelukkig klaar met de perkjes voor het huis. “Zie je hoe
leuk het staat,” jubelt ze, “en je kunt me niet wijsmaken dat jij er
nu ook geen plezier in hebt. Het is toch geweldig om te zien hoe
het huis is opgeknapt. Zeker als je in ogenschouw neemt hoe
weinig werk het is geweest.”
Ik zeg niets en ik kijk haar bedenkelijk aan. Ze ziet het en ze zegt:
“Of wil je soms beweren dat jij er veel werk aan hebt gehad?”
Denkt ze dat nu echt? Dat ik er geen werk aan of last van heb
gehad? Is ze al die ritten naar Intratuin alweer vergeten? Ziet ze
niet dat ik al haar gepraat rondom bloemen, heesters en bomen
totaal niet boeiend vind, laat staan dat geouwehoer over terrassen
en verlichting voor de achtertuin. Zij kan leuk beweren dat ik niets
aan de tuin doe. Ze heeft eigenlijk wel gelijk, want naast het
klussen op de bovenverdieping ben ik het, die steeds haar kind
uitkleedt, haar in haar pyjama hijst, haar helpt met tanden poetsen
en op bed leg. Zij hoeft haar kind alleen nog maar welterusten te
zeggen. Ook ben ik het die steeds vaker de boodschappen doe en
het eten kook. Ik vraag haar sarcastisch hoe het met haar
waarnemingsvermogen gesteld is.

“Hoezo?” vraagt ze.
Ik vertel het haar, maar ze is zo verrukt over het effect van haar
werk, dat ze me niet eens hoort. Enthousiast gaat ze verder: “Ik
ben nu zo lekker bezig en het huis knapt er zo van op, ik ga gelijk
door met de achtertuin.”
Ik verslik me zoals je dat alleen maar in tekenfilms ziet. Ik proest
uit: “Over mijn lijk! Daar komt niets van in.”
Ze houdt vol dat het mij, net als bij de perkjes, geen tijd en
energie gaat kosten en dat ik er helemaal geen hinder van ga
ondervinden. Daarbij wil ze alleen wat basisvoorzieningen
aanleggen, zodat ze het volgend jaar een goede start kan maken.
“Je kunt mijn rug op,” zeg ik tegen haar, “je ziet niet eens wat ik
allemaal heb gedaan aan de perkjes in de voortuin. Ik zie de bui al
hangen. Als ik „ja‟ zeg, dan ben ik weer de lul. Dat doe ik niet.
Verder is die tuin veel te groot om het net zo aan te pakken als die
perkjes. Daarin heb jij je al verslikt en dat staat je met de achtertuin
nogmaals te gebeuren. Maar dan in overtreffende trap. Zeker als
het om basisvoorzieningen gaat. Dat is grof werk en daar heb je
grote machines voor nodig.”
“Ach, lieve schat, “ zegt ze met een triomfantelijk gezicht, “dat
weet ik toch allemaal allang. Ik ben toch niet blond. Ik heb echt
wel gezien wat je allemaal al gedaan hebt en daarom hou ik ook
zoveel van je. Maar, ik heb er ook van geleerd. De achtertuin ga ik
anders doen. Ik heb het er al met Jochem over gehad en hij is
gaarne bereid me te helpen.”
Jochem heeft een tekening van de tuin nodig. Zij is het niet met
hem eens, want een tuin hoef je niet in één keer af te maken. Het
stukje grond meet echter zo‟n slordige 50 bij 20 meter en Jochem
kan niet beginnen zonder tekening.
Met plantjes en dergelijke kun je smokkelen, maar met de aanleg
van de basisvoorzieningen niet. Ze heeft de hele tijd al zitten
praten over terrassen, verlichtingen, paadjes, plantjes, tuinmeubels,
enzovoorts, dus ik verwacht dat ze een tekening voor Jochem gaat

maken. Ze doet het echter niet en Jochem gaat niet beginnen
zonder. Ik hoor haar met Jochem discussiëren waarbij Jochem
steeds zegt dat zij hem moet vertellen wat ze wil. Hij kijkt mij met
een hulpeloze blik aan, maar ik doe alsof mijn neus bloedt.
Inmiddels heb ik al iets te veel te maken gehad met de tuin.
Inmiddels krijg ik het lazarus van die tuin en ik begin me er aan
te ergeren. Ik erger me niet alleen aan de tuin zelf, maar ook aan
het constante geouwehoer erover. Te pas en te onpas is het ineens
mijn tuin, met name als er een beslissing genomen moet worden
over de uitgaven. Ik wil geen folders meer inkijken van perken,
plateaus, tuinmeubelen en planten.
Ik krijg woordenwisselingen met haar. Ze begrijpt me niet. Ik
geef veel geld uit en ik wil niet eens weten waaraan. Het maakt me
echt niet uit en ik wil er helemaal vanaf.
Ik geef haar een budget en ik vraag als tegenprestatie of ik me
dan helemaal niet meer met de tuin hoef te bemoeien. Ze vraagt of
ik serieus ben, want ze vindt het bedrag dat ik maximaal wil
besteden veel te laag.
“Maak dan een plan,” zeg ik tegen haar, “met een mooi
kostenplaatje erbij. Jij hebt toch bedrijfskunde gestudeerd? Dat
kan dan toch niet zo‟n groot probleem voor je zijn. Met het plan
kun je kijken hoe en wanneer wat moet gebeuren. Dat plan overleg
je vervolgens met mij en dat is dan het allerlaatste dat ik nog aan
die tuin wil doen.”
Ze komt er echter niet uit en ze vraagt me zelfs om hulp. “Jij
durft,” grap ik, “ga je mij om hulp vragen? Jij bent toch het groene
wonder van de natuur? Ik peins er niet over om voor jou een
schets van de tuin te maken.”
“Maar ik weet dat je ideeën hebt,” zegt ze, “want ik heb jou ze
tegen Jochem horen vertellen.”
Ze begint te slijmen: “Ach, toe? Voor mij? Voor één keertje. Ik
maak het vanavond helemaal goed met je.”

Ik laat me overhalen en ik zeg: “Oké, ik ontstijg mezelf en ik ga
voor één keertje met jou als „Hendrik Jan de tuinman‟ door de tuin
lopen.”
Ik loop met haar door de tuin en ik laat mijn creativiteit, voor
zover ik verstand heb van de aanleg van tuinen, zijn beloop. Ik
wijs aan hoe ik de tuin voor me zie. Ik wijs de plaats aan van
terrassen, afscheidingen, perken, planten, bomen en heesters. Ik
houd ook rekening met een grote grasmat, want ik wil mijn beestje
aan het werk blijven zien.
Ze is in een opperste staat van verrukking. “Ik wist het!” zegt ze
enthousiast. “Jij hebt zoveel meer in je mars dan waar je voor uit
wilt komen. Je hebt zelfs verstand van de aanleg van tuinen! Je wilt
het alleen voor jezelf niet toegeven.”
Ik luister maar half naar haar geslijm en ik ga met haar het huis
in. Even later komt ze met een stuk papier en potlood naar me toe
en ze vraagt of ik mijn ideeën op het papier wil krabbelen.
“Ammehoela,” zeg ik tegen haar, “je weet het nu toch. De rest
doe je zelf maar.”
Jochem gaat aan de slag met haar „plan‟. Hij gaat rekenen en
maakt een ruwe begroting. Die komt ongeveer tien keer zo hoog
uit dan ik maximaal wil uitgeven. Ik veeg het plan dan ook zonder
pardon van tafel.
“Jij hebt nota bene zelf verteld hoe je de tuin wilt hebben,” zegt
ze verwijtend.
“Jij hebt nooit rekening gehouden met het budget dat ik je al
eerder genoemd heb,” kaats ik terug, “en daarbij heb jij er dingen
bij verzonnen, die een vermogen kosten.”
Zij is de mening toegedaan dat ik haar op haar bek laat gaan ten
aanzien van Jochem en ze neemt het me hoogst kwalijk. Ergens
heeft ze wel gelijk, maar ze heeft ook niet naar me geluisterd.
Ze baalt ervan als een stekker en ze besluit voorlopig helemaal
niets meer te doen aan de tuin. Iets, dat ik van harte toejuich.

Ze pakt me ineens van achteren beet en ze begint aan me te
friemelen. “Het budget dat je een paar dagen geleden genoemd
hebt voor het opknappen van de achtertuin,” lispelt ze, terwijl ze
in mijn nek hijgt, “heb ik dat nog? Mag ik dat nog gebruiken?”
“Ik heb liever dat je het helemaal niet gebruikt,” lach ik, “maar
hoe erg ik het ook vind dat je in de achtertuin aan de slag gaat,
beloofd is beloofd. Een man een man, een woord een woord.”
“Natuurlijk is het budget veel te laag,” zegt ze, “maar ik ga me er
gewoon mee redden.”
Ik antwoord: “Ik vind alles best, als ik er maar geen last van heb.
Ik hoop dat je nu je lesje wel hebt geleerd.”
“Maar toch is het niet eerlijk,” zegt ze, “want nu moet ik uit mijn
budget ook aan de basisvoorzieningen gaan meebetalen. Die
kosten had je toch gekregen, dus ik vind dat jij die moet betalen.
Mijn budget gebruik ik vervolgens voor het aankleden van de
tuin.”
Ik voel aan mijn theewater dat ik alweer door haar word genaaid.
Aan de andere kant heeft ze ook wel gelijk. Een aantal
voorzieningen, zoals de erfafscheiding tussen mijn tuin en de
buren, stonden inderdaad al op de nominatie om aangebracht te
worden.
“Is het dan klaar? Heb je dan je zin? Ben je dan echt gelukkig?”
vraag ik haar bijna smekend. “Houdt het hierna op?”
“Ik denk het wel,” zegt ze, “maar dat weet ik niet zeker. Een tuin
heeft constant aandacht nodig.”
Ik zeg: “Als ik het maar niet hoef te doen, want ik heb het nu
wel zo‟n beetje gehad met die kuttuin van jou.”
“Gadverdamme,” zegt ze, “waarom zeg je nu het woord
„kuttuin‟? Ik doe het voor ons en ik leg mijn ziel en zaligheid erin.
Daarbij, de winter komt eraan en dan kun je niet eens meer iets
doen. Het is nog maar eventjes. Daarbij hoeft er volgend jaar
helemaal niets anders meer te gebeuren dan het poten van plantjes
en bloemen. Daar heb ik jou niet voor nodig en het kost bijna
geen geld.”

Ik laat haar maar haar gang gaan, terwijl ik vermoed, dat ik er
snel spijt van ga krijgen. Ik vraag me af wat ze gaat verzinnen als
dit achter de rug is.
Ze maakt een lijst, gebaseerd op het nieuwe budget en ze gaat
aan de slag. Ze bestelt 225 coniferen en 150 beukenhaagplantjes.
De coniferen zijn voor de tuinafscheiding met de buren rechts,
dus die vallen buiten haar budget. Ze gaat gelijk door met de rest.
Twee terrassen worden aangelegd, een paar perkjes worden alvast
gegraven en voorzien van planten. In het deel wat „de tuin van het
kind‟ heet, staan nu een blokhut en een schommel. Er komen
grote potten in de voortuin en de bomen op de erfafscheiding met
de buren links krijgen haar onverdeelde aandacht. Ze nemen de
zon weg uit de tuin en ze moeten korter gemaakt worden. Een
aantal bomen moeten zelfs helemaal verdwijnen.
Ze bespreekt met de buurvrouw wat ze van plan is en die lijkt
akkoord te gaan. Jochem gaat aan de slag. Er worden vijf bomen
neergehaald en de rest wordt ingekort tot een meter of vier.
Tot een opzichter van de gemeente het werk stillegt. De
buurvrouw heeft bezwaar gemaakt en een klacht ingediend. Er
ontstaat, zoals zo vaak bij een erfafscheiding, een ordinaire
burenruzie en ik moet het van haar gaan regelen. Het is immers
mijn buurvrouw en mijn tuin, dus het is mijn probleem.
Ik had het kunnen weten. Het leek weer onschuldig te beginnen.
Ik zie haar nog staan toen ze me verzekerde, dat ik me nergens
mee hoefde te bemoeien. Maar ik ben het, die overal over moet
beslissen, keuzes moet maken en op moet treden. En ik wil
helemaal niets te maken hebben met die kuttuin.
Ik wil hooguit de rekening betalen. En de rekening, die betaal ik.
De perkjes voor het huis zijn inmiddels gevuld met planten. De
balustrade hangt vol met groen spul. De tuin staat vol met allerlei
nieuwe beplanting. Het is hoog zomer en behoorlijk warm. Helaas
heeft ze, gezien het feit dat het kind ineens haar volledige aandacht

nodig schijnt te hebben, niet voldoende tijd over om de nieuw
gepote plantjes te besproeien.
“Toen de plantjes de grond in moesten, zat je er niet zo mee dat
je kind zo weinig aandacht kreeg,” verwijt ik haar.
“Dat is anders,” zegt ze, “want als ik ze niet in de grond had
gezet, dan zouden ze dood zijn gegaan.”
“Ze gaan nu toch ook dood?” zeg ik.
“Mijn kind heeft aandacht nodig,” houdt ze vol, “en het is
trouwens jouw investering. Doe ermee wat je goeddunkt.”
Daar kan ik het mee doen.
Ik besluit mijn investering toch maar veilig te stellen. Ik zet mijn
verstand op oneindig en ik ga de plantjes besproeien. Ik doe dat nu
bijna elke avond, want het is zeer warm. Ik zeg tegen haar dat ik
me een Jan Lul voel, maar zij wuift mijn opmerking weg. “Geloof
me schat,” verzekert ze me, “vroeger of later ga jij tuinieren echt
wel leuk vinden.”
Ik kijk haar meewarig aan en ik denk: “Wat haat ik die kuttuin!”
De werkzaamheden rondom het huis - ik krijg het woord tuin
niet meer uit mijn strot - gaan op een laag pitje door. Jochem
werkt samen met Erwin, een goede vriend van hem, elke avond
een paar uurtjes door. Als de schemering invalt stoppen ze.
Voordat ze naar huis gaan, komen ze eerst nog eventjes een biertje
drinken. De jongens kunnen er niets aan doen, maar hun
aanwezigheid ergert me omdat ik het rechtstreeks in verband
breng met mijn ergernis rondom de tuin. Ik zeg het ook tegen
haar, maar ze is van mening dat het mijn eigen schuld is. Ik ben
het, die ze heeft uitgenodigd.

Een huiselijke woonkamer.
Mijn woonkamer ontkomt ook niet aan haar drang om mijn huis
leuker en gezelliger te maken. Wekelijks worden de meubels
versleept en op andere plaatsen gezet. Helaas krijgt ze maar geen
thuisgevoel. Ze heeft echter een tomeloze energie en ze weet niet
van ophouden. Tegelijk baalt ze ervan dat het niet helpt.
Ik zeg tegen haar dat het ook geen zin heeft, omdat de
woonkamer te groot is en dat daar, net als met de tuin, een plan
voor gemaakt moet worden. Ik vertel haar dat ik ook geen grote
uitgaven meer wil doen, omdat ik het gedoe in en rondom het huis
nu zo langzamerhand wel genoeg vind. Mijn opmerking boeit haar
maar matig.
Joke, haar schoonzus, heeft me er al voor gewaarschuwd. “Als zij het op
haar heupen krijgt, en dat krijgt ze, dan sleept en sleurt ze net zo lang met de
meubels tot ze tevreden is,” beweert ze, “eerder stopt ze niet en er is ook niets
dat haar zal kunnen stoppen.”
Ik leg Joke uit dat het tussen ons anders gaat en dat ze wel degelijk luistert
naar redelijke argumenten.
Joke kijkt me meewarig aan en zegt: “Je zult nog wel eens aan mijn
opmerking terugdenken.”
Ik leg letterlijk een embargo op het verslepen van de meubels en
het kopen van prullen en planten. Ik zeg tegen haar: “Het maakt
toch geen verschil, wat je ook koopt en waar je het ook neerzet.
De kamer is te groot en dat moet anders aangepakt worden. Zoals
je nu bezig bent, kun je het dus net zo goed laten. Daarbij is het
een mooi project voor het volgend jaar, als ik tegen die tijd
tenminste niet persoonlijk failliet ben.”
Het kind roert zich in de discussie en ze vraagt: “Wat is dat?
Failliet?”
Ik zeg: “Dan is al het geld op.”

Het kind trekt een bezorgd gezicht en zegt: “Kunnen we dan
geen eten meer kopen?”
Ik grap: “Als jouw moeder zo doorgaat, lopen we dat risico
inderdaad.”
Het kind kijkt haar moeder verschrikt aan en roept: “Mama, stop
er dan mee. We moeten toch eten kunnen kopen!”
Ik schiet in de lach en ik laat het erbij. Haar moeder kan mijn
opmerking echter niet waarderen en ze probeert haar kind gerust
te stellen. Maar ze is het niet met me eens en ze houdt vol: “Het
wordt er toch steeds mooier en leuker op?”
“Ik vind er geen bal aan,” zeg ik, “en ik word er alleen maar moe
en gefrustreerd van. Daarbij vraag ik jou op basis van redelijkheid
iets te doen of te laten. Vervolgens geef je me de stelligste indruk
dat we er overeenstemming over hebben en ineens doe je het toch
weer zoals je het oorspronkelijk in je hoofd had. Dan spreek ik je
erop aan en ik weet niet waar je het talent vandaan haalt, maar je
hebt altijd één of andere reden klaar waarom je het toch of anders
hebt gedaan.”
Ze protesteert. “Dat is niet waar,” zegt ze, “ik doe het nota bene
alleen maar voor jou, want het is jouw huis dat ik verfraai.”
“Hoe krijgt ze het in godsnaam uit haar mond?” denk ik. “Hoor
ik haar nu echt beweren dat ze het alleen maar voor mij doet?”
Ik geloof mij eigen oren niet. Ik kijk haar hoofdschuddend aan
en ik besluit niets meer te zeggen. Hiertegen kan ik niet op.
Ik besluit de toon van mijn vragen te veranderen. Vragen helpt
niet, dus ik ga maar bevelen. Ik doe het en ze pikt het niet.
“Wie denk jij wel dat je bent om mij zo te commanderen?”
vraagt ze me, als ik haar de eerste keer op de nieuwe toon
toespreek.
Ik verdedig het niet eens en ik zeg tegen haar: “Ik ben de baas in
dit huis en als je het niet zint, dan weet je wat je kunt doen. Vanaf
nu bepaal ik wat er wel of niet gebeurt.”

Ze mag nog een paar kleine dingen in de slaapvertrekken
afmaken en een paar dingen doen in de tuin. Aan de woonkamer
mag niets meer veranderen, dat komt pas na de winter. Ik vraag
haar of ik nu duidelijk genoeg ben geweest. Ik vraag haar ook of ze
gaat doen wat ik gezegd heb. Ze kan niet anders en ze gaat
schoorvoetend akkoord.
Toch blijft ze periodiek meubels verslepen en het aantal planten
neemt met de dag toe. Mijn huis lijkt wel een kleine Intratuin. Zij
denkt dat ik het niet zie en ik doe maar net alsof ik het niet zie.
Ik kom thuis en de hele santenkraam is weer eens versleept. Ik
heb er een paar keer niets van gezegd, dus waarschijnlijk denkt ze
dat ze ermee weg kan komen. Ik spreek haar erop aan.
“Je moet toch toegeven dat het leuker staat dan hiervoor,” zegt
ze, alsof ik dat antwoord niet al kende. Ze gaat door: “Je wilt toch
ook in een thuis thuiskomen. Ik heb erover nagedacht, deze
opstelling is veel handiger. Daarbij heb ik toch niets te doen. Is het
nou zo erg? Gun je me het pleziertje van het verbeteren van ons
woongenot niet eens?”
Ik schud mijn hoofd en ik kijk haar verwijtend aan. Ze schrikt er
een beetje van en ze zegt haastig: “Dit is de laatste keer dat ik het
heb veranderd. Het staat nu goed, dus het hoeft ook niet meer
veranderd te worden. Echt waar.”
Zus en Jip komen op bezoek. Het is een doordeweekse dag en ik
heb een vergadering. Terwijl ik weg ben, helpt Zus haar de
meubels te verslepen. Als ik thuiskom zie ik het direct. Ze gokt er
waarschijnlijk op dat ik er geen punt van maak als Zus en Jip erbij
zijn, maar daar vergist ze zich dit keer in.
Ik schiet direct uit mijn slof en ik zeg geërgerd: “Ik heb je toch
verboden om de meubels te verslepen! Waarom doe je het dan
toch?”
Ik verwacht dat ze gaat reageren op mijn kleinerende opmerking,
zeker omdat haar beste vriendin erbij is. Maar de reactie die ik

verwacht blijft uit. Ze lijkt ineens wel een klein meisje dat ik net
een standje heb gegeven wanneer ze met een zacht stemmetje
tegen me zegt: “Zus vond het ook een goed idee. We hebben de
hele dag zo ons best gedaan. We vinden allebei dat het nu veel
beter staat.”
Ze kijkt Zus met een vragende blik aan, maar deze houdt
wijselijk haar mond.
Ik loop de kamer door en ik laat de veranderingen op mij
inwerken. Ik voel me genaaid en ik voel de nijd in me opkomen. Ik
bijt haar in de aanwezigheid van haar vriendin toe: “Ben je
belazerd? Ben je vergeten wat ik je gezegd heb? Leuker boeit me
niet, dat weet je godverdomme. En handiger, handiger? Hoe
bedoel je?”
Ik wijs op de twee rotan stoeltjes die voor het net aangeschafte
107 centimeter brede flatpanel zijn neergezet. “Dat is zeker leuk,”
zeg ik sarcastisch, “heerlijk lijkt me dat. Een avondje voor de buis
in zo‟n rotan kutstoeltje.”
Ik foeter nog wat door, maar de sfeer, voor zover die er was, is
weg.
Niet lang daarna gaan Zus en Jip naar huis. Ze zijn net weg en ik
spreek haar erop aan en weer krijg ik het inmiddels zo bekende
antwoord. Ik luister er niet eens meer naar. “Ik spreek toch
godverdomme geen Chinees?” bijt ik haar toe. “Of ben je gewoon
Oost-Indisch doof?”
“Sorry, hoor,” zegt ze, “als ik geweten had dat je er zo‟n punt
van zou maken had ik het niet gedaan.”
Ze kijkt me aan alsof ze een opmerking van me verwacht. Ik zeg
niets en ik kijk haar alleen maar verwijtend aan. Ze verbreekt de
stilte en ze zegt: “Als je het wilt, dan zet ik het vanavond nog
terug.”
Ik reageer direct: “Dat vind ik een heel goed idee. Dan ga ik
alvast naar bed zodat ik jou niet in de weg loop. Wil je wel zachtjes
doen als je naar bed komt?”

Ze komt om drie uur „s nachts naar bed. Al die tijd heeft ze in
haar eentje lopen slepen om alles terug te zetten.
De Prinsessenkamer.
De slaapverdieping is, op de slaap- en speelkamer van het kind
na, af. Voorlopig is de lijn van de gehele slaapverdieping
doorgetrokken, dus het kind heeft een opgeknapte kamer met
nieuwe gordijnen, maar helaas nog geen Disney-themakamer. Haar
prinsessenkamer is nog steeds niet door Beter Bed geleverd. Ik
vraag haar waarom ze er niet achteraan gaat, maar zij beweert dat
ze overal nul op rekwest krijgt. Het is niet anders, het kind zal
gewoon moeten wachten.
Na veertien weken is het bed er echter nog steeds niet. Maar wat
moet je? Wat kun je? Zij komt niet verder dan zeggen dat we niets
anders kunnen doen dan wachten en het kind wacht al zo lang. Ik
besluit zelf maar eens in actie te komen en ik ga op onderzoek uit.
Ik vind uit dat de opdracht ergens de mist in is gegaan en Beter Bed
belooft dat ze de bestelling alsnog, met voorrang, gaan
behandelen. Dat betekent op zijn minst dat er voorlopig nog twee
maanden geen themakamer geleverd gaat worden.
Als echte „doe het zelver‟ had ik al gekeken hoe de Disneythemakamers
zijn opgebouwd. Feitelijk bestaat het uit gewone
slaapkamermeubelen, waaraan Disney-attributen opgehangen
worden. Ik vraag me af of die dingen los te koop zijn en ik ga op
onderzoek uit. Al snel vind ik een aantal sites op het internet, waar
het Disney-spul in ruime mate voorhanden is.
Ik laat haar het bed bij Beter Bed afbestellen en een nieuwe
bestellen bij Neckermann. Ik laat haar tevens allerlei Disney-spul via
het internet kopen. Het heeft ook nog eens een paar bijkomende
voordelen. Het geheel wordt goedkoper en we kunnen de kamer
geheel naar eigen wens inrichten.

Het bed komt al twee dagen later binnen en ik zet het direct in
elkaar. De Disney-attributen druppelen snel daarna ook binnen.
Helaas is de hele slaapverdieping in uniforme kleuren geschilderd
en de Disney-attributen passen er voor geen meter bij. Ik koop
samen met haar alvast een grote bus lichtblauwe en roze muurverf,
exact de tint die bij het prinsessenspul past. Die kan ik, wanneer ik
een vrij moment heb, fijn op de muren van de slaapkamer van het
kind gaan aanbrengen.
Het is een week later. Het belooft een weekeinde met fraai weer
te worden. Het kind logeert bij oma dus ik heb een weekeindje
vrijaf. Ik heb zin om met de motor weg te gaan, maar zij wil graag
met mij thuisblijven. Ik probeer haar over te halen, maar het lukt
me niet.
Ze zegt: “Mijn kind is morgen weg, dus ik wil niets, ik hoeft niets
en ik ga morgen ook niets doen. Helemaal niets. Ik wil alleen maar
met z‟n tweeën een beetje luieren en genieten van het weer.”
Het lukt haar wel om mij over te halen.
Het is de volgende ochtend, net na mijn tweede kopje Senseo,
wanneer ze een lumineus idee krijgt. We hebben toch niet zo veel
omhanden, want we gaan nergens naartoe. Wellicht kunnen we de
kamer van het kind van een likje verf voorzien.
“We?” vraag ik.
“Ik ga je ermee helpen,” zegt ze, “en dan is echt alles af op onze
slaapverdieping. Daarbij, denk je eens in wat voor verrassing we
hebben voor ons kind als het thuiskomt.”
Een lullig tuinlampje.
De zolderverdieping is af. De bovenverdieping ook. Ook de
woonkamer ziet er al een tijdje hetzelfde uit, want ze durft
inmiddels geen meubelstuk meer te verplaatsen zonder mijn

uitdrukkelijke toestemming. Ook aan de tuin gaat dit jaar niets
meer gebeuren. Zelfs al zou ze willen, het is nu niet eens meer
mogelijk; de herfst is aangebroken en pas in het komend voorjaar
kan ze met de tuin doorgaan.
Er heerst een zekere rust.
Ik nuttig een ontbijtje. Ik zit op een kruk aan de eetbar en ik kijk
naar buiten. Ik kijk mijn tuin in. Ik zie de twee terrassen die door
Jochem zijn aangelegd. Ik vind ze verschrikkelijk. De eerste is
bedekt met scherven van gebroken bloempotten en er liggen zo
links en rechts een paar houten vlonders op. De tweede is een
afgrijselijk geel geval waar een lullig muurtje omheen staat.
“Jouw eigen schuld,” grapte Jochem daar nog over, “jij wilt geen
geld uitgeven.”
Het eerste terras is voorzien van tuinverlichting. Op drie plaatsen
staat een glazen lampje op een zilveren poot. Het ergste vind ik het
koperen kapje dat erop zit. Vanuit mijn positie zie ik er eentje. Het
is voor mij een echte aandachttrekker geworden.
“Hoe heeft ze die in godsnaam kunnen uitkiezen?” denk ik.
Ik ken het antwoord al. Ik ben het, die geen geld wil uitgeven. Ik
kijk weer de tuin in. Ik merk dat ik mezelf niet meer ben. Als
vanzelf worden mijn ogen weer naar dat lullige lampje getrokken.
Ik staar ernaar en er bekruipt me een soort van machteloos
ergernisgevoel. Ik kan het niet van me afzetten. Ik kijk de andere
kant op, maar al snel zit ik weer naar dat lampje te staren. Weer
steekt dat gevoel de kop op. Ik merk dat het me gebeurt en ik wil
het me niet laten gebeuren.
Helaas, ik krijg het gevoel niet weggedrukt.

11. Ik word papa.
Mama’s nieuwe vriend. Week 3, zondag.
Het is zondagavond en mijn allereerste weekeindje met haar
samen is voorbij. Wat een geweldig weekeindje is het uiteindelijk
geworden.
Helaas komt aan alles een einde, zo ook aan ons ongestoord
samenzijn: Haar kind komt thuis.
“Wat nu?” vraag ik haar.
“Tja,” zegt ze, “dat ligt niet zo eenvoudig. Het ziet ernaar uit dat
we elkaar voorlopig niet kunnen zien. Ik heb de verantwoording
voor mijn kind. Ik zit met handen en voeten gebonden dus ik kan
niet zomaar weg. Jij kunt ook niet bij mij komen, want ik wil je
nog helemaal niet voorstellen aan mijn kind. Het is nog veel te
vroeg en we kennen elkaar pas zo kort.”
“Dan moeten we dus wachten tot het weekeinde, waarin jouw
kind weer bij haar vader is,” stel ik vast.
“Dat duurt nog twee weken,” zegt ze, “en dat vind ik veel te lang
duren. Of jij niet soms?”
“Ik vind dat zeker lang duren,“ zeg ik, “kunnen we er niet iets op
verzinnen? Een oppas is toch zo geregeld? Dan kunnen wij een
avondje uit of zo.”
“Dat zou ik heel graag willen,” zegt ze, “maar helaas zal dat niet
gaan. Gegeven de situatie waarin ik momenteel met mijn dochter
verkeer kan ik haar niet achterlaten bij een oppas. Als ze wakker
wordt en ik ben er niet, dan heb je de poppen aan het dansen. Ze
zal de hele buurt bij elkaar schreeuwen, net zo lang tot ik bij haar
ben. Daarbij zal ik in deze wetenschap niet eens kunnen genieten.
Er hangt continu een zwaard van Damocles boven mijn hoofd en
ik zal meer naar mijn mobiele telefoon zitten te kijken dan dat ik
aandacht heb voor jou.”

“Er zit dan niets anders op dan te wachten,” zeg ik gelaten.
“Maar weet je,” zegt ze, “kom toch maar gewoon bij mij thuis. Ik
vertrouw jou en ik stel je aan mijn kind voor als een „gewone‟
vriend, niet als nieuwe liefde. Ik ga er daarbij wel vanuit dat jij daar
terdege rekening mee houdt. Ik kan het haar niet aandoen om haar
aan een nieuwe vriend voor te stellen en vervolgens het risico te
lopen dat het uitgaat. Ze hecht zich toch al zo snel aan mensen en
ze is toch al zo kwetsbaar.”
“Op die uitnodiging ga ik graag in,” zeg ik, “want ik wil jou
blijven zien, ook al moet ik me gedragen als „gewone‟ vriend.”
“Ik houd je aan jouw belofte,” zegt ze, me indringend
aankijkend, “je bent meer dan welkom, maar weet wel dat je niet
kan blijven slapen.”
De volgende dag maak ik kennis met haar kind. Ik word, zoals
afgesproken, voorgesteld als „gewone‟ vriend.
Het kind vraagt direct: “Is dit jouw nieuwe vriend, mama? Net
zoals John?”
“Nee schat,” zegt haar moeder, “Gijs is een gewone vriend. Wij
vinden elkaar aardig en hij komt alleen maar op visite om een
kopje koffie te drinken en een beetje te praten.”
Het kind is echter niet op haar achterhoofd gevallen en ze vraagt
aan mij: “Vind jij mijn mama aardig?”
Ik houd er niet zo van te liegen dus ik grap: “Natuurlijk vind ik
jouw mama aardig, want anders was ik hier niet.”
Het kind vraagt door: “Word jij mama‟s nieuwe vriend?”
Ik moet erom lachen en ik zeg: “Wie weet?”
Het kind kijkt me een beetje boos aan en ze neemt geen
genoegen met mijn antwoorden. “Ik weet best waarom je hier
ben,” beweert ze stellig, “jij bent gewoon verliefd op mama.”
Ik moet er wel om lachen. Ik kan er niet of nauwelijks onderuit.
Wat een bijdehandje is dit. En dan pas acht jaar oud. Maar ze heeft
wel gelijk, niet in de laatste plaats omdat ze niet kippig is. Ik
gedraag me als „gewone‟ vriend, conform haar moeders

uitdrukkelijke wens. Ik heb weliswaar moeite om van haar af te
blijven, maar ik kan me beheersen. Maar zij kan met geen
mogelijkheid van mij afblijven! Elke keer als ze bij me in de buurt
is, kan ze het niet nalaten om me eventjes aan te raken of een zoen
te geven. Ze kan werkelijk geen seconde van me afblijven, zelfs
niet met haar kind in de buurt.
Rituelen.
Ze vraagt of ik blijf slapen na de bruiloft van haar broer Tom. Ik
vraag hoe het dan met het kind moet, want dat is nog niet op de
hoogte van onze relatie. Technisch gezien dan, want het kind heeft
ons allang door.
Zij antwoordt: “Weet jij hoe bijzonder het is dat ik dit doe? Weet
jij hoe groot het risico is dat ik loop? Ik weet dat het niet goed is
dat ik mijn kind lastig val met mijn liefdesleven, maar in dit geval
ben ik er zo zeker van, dat ik het risico wel durf te lopen. We
moeten alleen voorzichtig en zorgvuldig zijn en ik ga er gewoon
van uit dat jij het ook met de nodige zorg benadert.”
De huwelijksdag van Tom en Henriëtte is afgelopen en ik ga met
haar mee naar huis. Het kind wordt op de hoogte gebracht en het
protesteert. Niet zozeer omdat ik blijf, maar omdat zij gewend is
bij haar moeder in bed te slapen. Ik vraag of het kind niet gewoon
in haar eigen bed thuishoort, maar zij geeft aan dat het pas sinds
de inbraak is en dat het een mooie gelegenheid is om ermee te
stoppen.
Sinds de bruiloft van haar broer logeer ik elke nacht bij haar en
het kind. Ik maak direct kennis met de rituelen van moeder en het
kind.
Het kind wil bij haar moeder in bed komen liggen zodra ze
wakker is. Haar moeder kijkt op de wekker en stuurt het kind terug

naar haar eigen bed, want het is nog te vroeg. Het kind kan nog
niet zo goed op de klok kijken, zeker als het haar niet uitkomt.
Tien minuten voor de wekker gaat, mag het kind in bed komen.
Ze knuffelt eventjes met haar moeder tot de wekker gaat en dan
staan moeder en kind op. Moeder verdwijnt de keuken in om het
ontbijt te maken en het kind gaat voor de tv zitten, om op
Nickelodeon naar Spongebob te kijken. Het kind krijgt haar in 16
stukken gesneden boterhammetje met hagelslag. Ze drinkt haar
kopje thee, waar meer water en melk in zit dan thee, met een rietje
en het mag niet te warm zijn. Vervolgens gaat haar moeder gezellig
naast het kind zitten, waarbij zij een beschuitje eet en een kopje
koffie drinkt.
Het kind eet haar korstjes niet op en ook drinkt ze haar thee niet
op. Haar moeder zegt dat ze alles op moet eten, ze moet tenslotte
naar school en ze moet ervan groeien. Het kind weigert en wat
haar moeder ook probeert, ze eet de korstjes niet op en het laatste
restje thee wordt ook niet opgedronken.
Na het ontbijt-gesteggel gaat het kind onder de douche. Haar
moeder helpt haar en zoekt kleren voor het kind uit. Het maakt
niet uit wat haar moeder voor haar klaar heeft gelegd, ze wil toch
iets anders aan. Haar moeder houdt vol dat ze moet aantrekken
wat ze voor het kind heeft uitgekozen en het kind weigert het aan
te trekken. Als ze vraagt wat ze dan wel aan wil en het kind geeft
haar mening, dan wordt haar moeder boos. Ze zegt tegen het kind
dat het geen smaak heeft en dat het daarom is dat zij de kleren
voor haar uitzoekt. Het kind houdt voet bij stuk en uiteindelijk
pakt haar moeder toch maar een setje andere kleren voor het kind.
Nadat het kind is gekleed, moet er iets gedaan worden met het
lange zwarte haar. Haar moeder stelt vlechten voor, het kind wil
een staart. Haar moeder stelt een staart voor, het kind wil het
opgestoken. Als het haar voldoende naar de zin van het kind zit,
gaat ze naar school. Als ze tenminste niet vlak van te voren nog
even de staarten eruit haalt en het eventjes opnieuw gedaan wil
hebben.

Het kind krijgt een rugzak mee. Die wordt gevuld met het 11uurtje,
wat bestaat uit een gezonde koek en een pakje limonade.
Haar moeder heeft zich in de tussentijd ook aangekleed en maakt
zich gereed om het kind naar school te brengen. Het kind moet
een jas aan van haar moeder. Het kind wil geen jas aan of in ieder
geval een andere dan haar moeder net heeft voorgesteld.
Als dit pleit uiteindelijk ook beslecht is gaan ze samen de deur uit
en dan wordt het ineens heel stil in het huis.
Ik doe niets, ik blijf gewoon aan de grote tafel zitten met een
kopje koffie en mijn krantje. Ik heb draadloos internet bij haar
aangelegd en ik handel alvast wat zakelijke e-mail af.
Drie minuten later is zij weer terug, want de school is om de
hoek en nog geen honderd meter ver weg.
Ik kijk de rituelen tussen moeder en het kind een paar dagen aan
en ik vraag haar om uitleg.
“Het kind is nog steeds niet in haar goede doen,” geeft ze als
reden waarom ze het kind zo haar zin geeft.
“Het is de invloed van die ex van mij, Guido,” zegt ze, “het kind
wordt door twee ouders opgevoed en alles wat ik het kind aan
normen en waarden probeer bij te brengen schoffelt hij weer
onderuit. Ik kan niet anders doen dan proberen het kind stapje
voor stapje weer de goede richting op te krijgen. Je had haar vorig
jaar met Kerstmis eens moeten zien, toen was het pas erg. Daarbij
vergeleken is het nu een engeltje.”
Ik zeg: “Ik snap niet dat je haar naar school toe brengt. De
school zit nota bene vlak om de hoek.”
Ze lacht me bijna uit. “Denk je dat ik dat doe omdat ik dat leuk
vind?” zegt ze. “Weet je hoe onveilig dat het hier is? We lopen elke
keer het risico dat Guido pardoes voor onze neus staat. Hij is
onberekenbaar en je weet nooit wat hij gaat doen. Heb je niet
gezien hoe wij op onze hoede zijn als we naar buiten gaan?”
Ze kijkt me aan met een blik die om begrip vraagt. Ze gaat door:
“Het gaat nog verder. Ik haal haar ook altijd uit school. Als ik niet

kan, dan laat ik het mijn moeder of haar vriend Hannes doen. Ik
ben wel eens tien minuten te laat geweest. Het kind heeft toen al
die tijd als versteend in de deuropening van de school op mij staan
te wachten.”
Ik probeer: “Maak je jouw kind op deze manier niet heel erg
afhankelijk van je? Moet je kinderen niet meer zelfstandigheid
geven?”
Ze kijkt me meewarig aan. “Jij bent geen kinderen gewend, hè,”
zegt ze, “jij weet niet wat het is. Ik kan mijn kind toch niet aan
haar lot overlaten. Zeker niet in de emotionele toestand waarin ze
nu nog verkeert. Vergeet niet dat ik haar moeder ben en dat ik het
zelfs graag doe. De liefde tussen ouders en kind is nou eenmaal
onvoorwaardelijk. Ik heb het je al eens gezegd en ik doe het weer.
Mijn kind komt op de eerste plaats, dan een hele tijd niets en dan
kom jij pas.”
De avond kent een soortgelijk ritueel als de ochtend, alleen de
onderwerpen verschillen. Het kind wil nooit naar bed. Haar
moeder is van mening dat het kind op tijd op bed hoort te liggen.
Ik vind dat ook, maar het kind moet wel extreem vroeg van haar
moeder naar bed. Het kind traineert, marchandeert, smokkelt, en
doet er alles aan om maar zo laat mogelijk naar bed te gaan. Als
het eenmaal op bed ligt, dan begint het pas. Ze komt haar bed uit,
ze is misselijk, ze heeft buikpijn, ze moet poepen, ze kan niet
slapen, ze is bang om te stikken of ze is bang voor inbrekers. Haar
moeder reageert elke keer anders. De ene keer stuurt ze het kind
direct terug naar bed en de andere keer neemt ze het op schoot en
gaat ze het zitten troosten en knuffelen. Ik begrijp het niet en ik
vraag haar ernaar.
“Dat zie jij niet,” zegt ze, “maar ik wel. Ik zie aan mijn kind of ze
toneelspeelt of dat het ernst is. Daarbij is het nu alweer zoveel
beter geworden dan vorig jaar.”
“Volgens mij is er niets aan de hand,” zeg ik, “en speelt ze
gewoon toneel. Jij trapt erin. Daarbij verdenk ik het kind ervan dat

ze ons min of meer controleert. Ze is gewoon nieuwsgierig wat wij
uitspoken als zij op bed ligt.”
“Dat zie je helemaal verkeerd,” reageert ze, “ze kent jou nog niet
goed genoeg om je te kunnen vertrouwen. Ik zou met jou de deur
wel eens uit kunnen zijn, net zoals ze bij haar vader heeft
meegemaakt. Dan zou ze alleen in dit huis zijn en volledig in
paniek raken. Als ze ergens bang voor is, dan is het dat ik haar
verlaat.”
Als het kind weer eens uit haar bed komt kijkt het mij aan. Ze
kijkt me niet gewoon aan, maar met een blik van: “Denk jij dat je
mij aankunt?”
Ze weet dat ik haar doorheb. Ik kijk terug: “Ik krijg jou nog wel,
verwend kreng.”
Voorlopig wint het kind, want de kamerdeur blijft open en er
mag geen muziek aan.
Het kind is niet aardig voor me maar ik negeer het. Haar moeder
stoort zich eraan en plotseling zegt ze er iets van. “Jij gunt mij ook
niets,” verwijt ze haar kind, “ik sta altijd voor je klaar en als ik ook
maar iets voor mezelf wil dan dwarsboom jij het.”
Het kind protesteert en er ontstaat een woordenwisseling.
Ik hoor het en ik zeg: “Laat gaan, als je wilt dat jouw kind en ik
enigszins tot elkaar toenaderen, kan dat alleen maar als je haar niet
dwingt. Laat de tijd zijn werk doen.”
We moeten boodschappen doen en het kind wil niet mee. Haar
moeder dreigt dat ze alleen thuis moet blijven. Dat helpt en ze gaat
schoorvoetend mee.
“Gaan we met jouw auto?” vraagt het kind aan me. “Dat wil ik
niet.”
Maar het kind ziet mijn auto voor het eerst en het maakt voor
haar het verschil. Zo‟n „coole car‟, daar wil ze wel in mee. Ze zit
achterin de auto en ze vindt het wel wat. Ze begint tegen me te
praten en ik praat terug. Haar houding ten opzichte van mij lijkt
een beetje veranderd.

Het volgende weekeinde zonder kind nadert, want ze gaat naar
haar vader. Het kind heeft er echter geen zin in. Ze wil bij haar
moeder blijven en ze wil niet geconfronteerd worden met het
„gezeur‟ van haar vader.
Haar vader blijkt twee gezichten te hebben. Hij is lief en dan is
het een supervader of hij gaat zeuren en dan is hij niet zo leuk.
Haar vader heeft een bezoekregeling, dus het kind moet gewoon
naar hem toe, of ze wil of niet. Haar moeder legt dat haar kind ook
uit. Het is merkbaar in het gedrag van het kind dat het weekeinde
nadert. Ze is ronduit hypernerveus en recalcitrant. Ze blijft
herhalen dat ze niet naar haar vader toe wil. De vrijdagavond komt
eraan en zij verzoekt me om weg te blijven tot Guido zijn kind
heeft opgehaald. Hij mag niet zien dat ik er ben, want hij zou dan
wel eens gekke dingen kunnen gaan doen en het is voor de goede
vrede. Ze gaat me een sms sturen zodra hij weg is en dan kunnen
we van ons weekeindje samen gaan genieten.
Het weekeinde is, net als het vorige weekeinde toen we met z‟n
tweeën waren, in één woord; geweldig. Maar ook nu veel te kort
want de zondagmiddag komt in zicht: Het kind wordt strakjes
thuisgebracht door haar vader. Het is ook nu voor de goede vrede
beter dat ik mijn neus pas laat zien als Guido het kind heeft
teruggebracht en zelf weg is.
Nadat ik een sms heb gekregen dat Guido weg is, ga ik direct
naar haar toe. Het eerste dat opvalt is dat het kind overstuur is
geweest.
“Tja,” zegt haar moeder, “Guido heeft lucht van jou gekregen en
hij heeft de hele weg uit Groningen op het kind zitten inpraten.
Vind je het gek dat het overstuur is? Ook heeft hij weer het
gebruikelijke drama opgevoerd toen hij haar afzette. Je moest eens
weten wat hij me allemaal weer naar mijn hoofd heeft geslingerd in
het bijzijn van mijn kind.”

Het kind is ook de avond nog van slag en niet zo‟n klein beetje
ook. Het gebruikelijke ritueel van het uit bed komen wordt weer
opgevoerd, maar nu zie ik dat er wel degelijk iets aan de hand is.
Pas de derde avond is het standaard karakter teruggekeerd.
“Kun je nagaan wat voor verderfelijke invloed die man op mijn
kind heeft,” zucht ze, “wat haat ik hem erom.”
Ik kan dat heel goed begrijpen. Zeker nu ik het met mijn eigen
ogen heb gezien.
Het kind komt weer eens uit bed en haar moeder foetert: “Ga je
bed in! Ogenblikkelijk, onuitstaanbaar rotkind dat je bent! Nu!”
Ik zeg tegen haar moeder: “Laat mij haar eens op bed leggen.
Dan houd ik een gesprekje met haar en dan kijk ik of ik er iets aan
kan doen.”
Het kind vindt het geweldig. Een gesprekje met mij onder vier
ogen. Zonder haar moeder erbij. Wat is dit kind al wijs voor haar
acht jaar. Ze vraagt me de oren van mijn hoofd. Met name mijn
liefdesleven en omgang met vrouwen vindt ze interessant. “Hoe
vaak ben jij getrouwd? Hoeveel vriendinnen heb jij al gehad?”
vraagt ze.
Ze vertelt ook over het liefdesleven van haar moeder en ze
verklapt dat ze steeds nieuwe vriendjes heeft en het altijd met ze
uitmaakt.
“Vorig jaar had ze John,” zegt ze parmantig, “die was zo
verschrikkelijk lelijk, daar ben jij nog een mooie man bij.”
Ik moet er hard om lachen. “Waarom lach je?” vraagt ze. “Vind
je dat niet vervelend dan?”
Ik leg haar uit dat grote mensen wel vaker een vriend of vriendin
hebben en als het de ware niet is, dan stop je met elkaar zien.
“Dat weet ik allang,” beweert ze fier, “want mama gooit altijd
haar vriendjes er heel snel uit. Dat heeft ze al gedaan met John,
Adriaan, Peter en al die anderen.”
Ze begint op haar vingers te tellen. “Het zijn er elf,” zegt ze, “ik
weet alleen niet meer hoe ze allemaal precies heten.”

Ik vraag hoe ze aan die wijsheid komt. “Ik heb ze toch zeker zelf
gezien,” zegt ze, “en van de anderen heeft mijn vader me verteld.”
Ze kijkt me triomfantelijk aan alsof ze alles doorheeft. Ze gaat
door over haar vader. Ze zegt: “Waarom denk je dat ik het zo
vervelend vind om naar mijn vader toe te moeten? Hij zeurt altijd
over de vrienden van mama en hij zegt altijd van die lelijke dingen
over mama en haar vrienden.”
Ik weet niet goed wat ik daarop moet zeggen en ik vraag: “Heb je
wel eens tegen hem gezegd dat je het vervelend vindt als hij zoiets
zegt?”
“Ik kijk wel linker uit,” zegt ze, “dan gaat hij alleen nog maar
meer zeuren.”
Daarmee is dit onderwerp eventjes van de baan, maar ze heeft er
nog eentje. Ze wil weten hoe ik ten opzichte van haar en haar
moeder sta en ze vraagt: “Hou jij van mama? Vind je mij aardig?
Zou jij een dochter als mij willen hebben? Vind je mij en mijn
mama samen ook leuk? Blijf jij bij ons?”
Ik beaam het en ze kijkt me aan. Net alsof ze me niet gelooft.
“Geloof je me niet?” vraag ik haar. “Dat ik blijf?”
Het kind kijkt me nog steeds ongelovig aan en vraagt: “Hoe lang
nog?”
Het helpt. De gesprekjes. Ik neem er de tijd voor en ik kan al
redelijk inschatten wanneer het kind ergens mee zit of gewoon
geen zin heeft om te gaan slapen. Haar moeder vindt dat ik er te
veel tijd voor neem, want op deze manier gaat het kind te laat
slapen en krijgt ze te weinig nachtrust. Ze breekt altijd in als ik met
het kind praat. Ik zeg: “Laat mij m‟n gang nou eens gaan. Ik kan
echt wel inschatten in hoeverre ze serieus is of niet. Daarbij krijgt
ze meer nachtrust als ze direct gaat slapen dan dat ze steeds haar
bed uitkomt en die tien minuten maken ook niet meer uit.”
Haar moeder is het niet met me eens en ze zegt: “Jij hebt
gewoon niet in de gaten dat ze jou misbruikt om later te kunnen

gaan slapen. Ze vindt het alleen maar interessant. Ze is erop uit
om jou bij mij vandaan te houden.”
“Laat toch,” zeg ik, “je ziet toch dat het helpt. Daarbij, ik begin
inmiddels te begrijpen waarom ze zo lastig is. Vertel mij eens hoe
het komt dat ze steeds begint over jouw vriendjes. Ik begin ze al
bij naam te kennen: John, Adriaan, Peter.”
“Guido,” zucht ze, “het is Guido. De asbak. Wat hij dat arme
kind allemaal tussen haar oren plant is verschrikkelijk. Ik haat hem
erom. Hij is jaloers op mij. Hij kan het gewoon niet hebben dat ik
gelukkig ben. Hij twist zelfs de gedachten van het kind om mij
dwars te zitten. Hij is gewetenloos. Hij bepaalt zelfs hoe ik mijn
vrije weekeinde doorbreng. Hij is in staat om het kind op een
zaterdagavond in de tuin te zetten, ongeacht of ik thuis ben of
niet. Hij weet hoe ik ben en rekent erop dat ik thuis ben. Het kind
heeft, op John en Adriaan na, nog nooit een vriendje van mij
gezien. Buiten dat, dan zou zij zich een vriendje van mij
herinneren uit de tijd dat ze nog een jaar of drie was. Dat geloof je
zelf toch niet. Daarbij, die Peter is zelfs van voor de tijd van
Guido. Kun je nagaan.”
Zij brengt het kind naar haar vader. Hij heeft het kind voor het weekeinde
en hij woont op kamers, niet ver van haar huis. De luiaard ligt echter nog in
bed en geeft aan nog geen prijs te stellen op het kind. Hij vindt het te vroeg
terwijl het al vijf uur in de middag is. Zij heeft een afspraak met haar vriendin
en ze zegt dat ze weg moet. Hij wordt boos en verwijt haar dat het een smoes
is.
“Je zult wel weer een date hebben met een of andere vent,” bijt hij haar toe.
Zij is ook niet op haar mondje gevallen en ze vertelt hem haarfijn wat hij in
zijn achterste kan stoppen.
“Maar,” zegt ze, “ik begrijp het. Je gunt mij mijn vrije weekeindje niet en je
stelt niet eens prijs op de aanwezigheid van jouw kind. Maar ik neem mijn
verantwoordelijkheden wel. Ik ga nu weg en ik neem het kind mee.”
“Dat doe jij niet,” zegt hij, “ik heb het recht om haar dit weekeinde te
hebben.”

“In deze situatie laat je me geen keus,” zegt ze tegen hem.
Ze pakt haar kind op en ze loopt de trap af. Hij springt nijdig zijn bed uit
en schopt haar, met het kind en al, de trap af. Ze valt, maar gelukkig weet ze
het kind te beschermen. Haar arm ligt open, maar ze voelt het niet en het
kind heeft gelukkig niets.
Guido staat inmiddels naast haar. Als ze opstaat, krijgt ze een harde klap
midden in haar gezicht. Ze kan niets terugdoen, ze heeft immers het kind in
haar armen.
Mijn gesprekjes met het kind zijn inmiddels onderdeel geworden
van het avondritueel. Ik buig de onderwerpen af en ik nuanceer ze.
Het gaat meestal over haar vader. Het kind zit er dubbel in. Ik
merk dat ze van hem houdt en hem mist, maar dat ze hem ook
verafschuwt als hij zeurt. Ze vindt hem zielig, want hij woont
helemaal alleen in Groningen. Ze moet er bijna om huilen, zo
heeft ze het met hem te doen. Hij is helemaal alleen en hij heeft
helemaal niemand. In ieder geval niet zoals haar mama, want die
heeft altijd vriendjes.
Weer vraagt ze aan me of ze het komende weekeinde niet naar
hem toe hoeft en ik vraag haar waarom niet. Ze houdt toch van
haar vader?
“Maar hij zeurt altijd zo,” zegt ze.
Ik begin zowaar een hekel aan die man te krijgen. Wat heeft hij
dat arme kind allemaal al niet aangedaan?
Ik heb het met haar over haar kind en haar ex. Ze legt me uit dat
Guido zijn dochter continu het beeld schetst van de zielige vader,
die moederziel alleen in Groningen zit, terwijl hij stikt van de
vriendinnen. Hij houdt het hier zelfs met haar ex-vriendin
Deborah die in Portugaal woont, maar voor het kind is het tante
Deborah en hij houdt stug vol dat het slechts een goede vriendin
van hem is.
In de tussentijd gunt Guido haar niets en hij doet er alles aan om
haar zwart te maken, waarbij het hem niet uitmaakt of hij zijn kind

voor zijn karretje moet spannen. Ze vertelt dat ze er allebei zowat
al een trauma aan over hebben gehouden.
“Zowat?” vraag ik. “Ik verbaas me nog over het feit dat jullie nog
zo dapper doorgaan.”
Ze is net bevallen van het kind. Ze gaan op bezoek bij oma, de moeder van
Guido. In Groningen. Het is laat in de avond en zij geeft het kind de borst.
Oma zit er een beetje bij te dutten en Guido is al een tijdje de hort op.
Niemand weet waar hij zit. Het is een huiselijk tafereel, drie generaties
vrouwen in één kamer.
Tot Guido thuiskomt. Hij is in de lokale kroeg geweest en heeft zich flink
vol laten lopen. Hij gaat voor haar staan en hij stompt haar ineens met een
gebalde vuist vol in haar gezicht, zonder dat er een aanleiding voor is. De
tranen springen in haar ogen. Oma is erbij, maar die heeft niets gezien of wil
niets zien. Guido is haar liefste kind, dus waarschijnlijk is het laatste het
geval. Zij kan niet anders doen dan te blijven zitten, ze heeft het kind immers
aan haar borst.
Beschermer van het kind.
Het wel en wee van het kind is uiteindelijk het doorslaggevende
argument om te gaan samenwonen in Stompwijk. Doorgaan op de
oude voet is niet mogelijk. Guido verwringt de gedachten van het
kind en dat is gebaat bij rust. En als het kind rust heeft, dan krijgt
haar moeder rust en ik dus automatisch ook.
Guido is het er niet mee eens dat zij die beslissing alleen neemt.
Hij is van mening dat hij minstens het recht heeft om inspraak te
hebben over de plaats waar het kind gaat wonen. Hij wil feitelijk
niet dat ze verhuist en dat ze in Rhoon blijft.
Guido heeft een lat-relatie met Deborah, de oude vriendin van
haar, en die woont in Portugaal, wat op nog geen vijf minuten
afstand van Rhoon af ligt. Het kind vertoeft dan ook vaak bij haar

vader en tante Deborah, zoals zij de vriendin van haar vader
noemt.
Dat is handig voor Guido, want als hij bij Deborah is, kan hij zelf
bepalen wanneer hij zijn kind ziet. Hij is werkeloos en hij
verschijnt te pas en te onpas ten tonele. Wanneer het kind in
Stompwijk woont, gaat dat natuurlijk niet meer zo eenvoudig en
het is begrijpelijk dat Guido daarvan baalt. Hij woont nu in
Groningen en als hij zijn kind wil zien gaat dat een nogal een
strakke planning vereisen. Daarbij komt nog dat hij gewend is te
doen en te laten wat hij wil, wanneer hij dat wil en wat een ander
daarvan vindt is niet relevant.
Het is Guido echter duidelijk geworden dat het geen zin heeft
om te argumenteren; zij en haar kind verhuizen gewoon naar
Stompwijk. Hij kiest eieren voor zijn geld, maar hij wil nu wel
meer duidelijkheid over de bezoekregeling voor zijn kind. Er gaat
tenslotte voor hem nogal wat veranderen.
Maar praten, dat wil hij alleen met Klaas doen en niet met haar.
Hij is de mening toegedaan dat er met haar toch niet te praten is.
Ik mag bij het gesprek aanwezig zijn, maar ik ben in zijn ogen geen
partij. Ik mag wel luisteren naar wat hij me te vertellen heeft, wie
weet leer ik er nog iets van.
Ik zit met verbazing naar de man te kijken. Alles wat zij over
hem heeft verteld, bevestigt hij met zijn gedrag. Hij komt slecht uit
zijn woorden, alsof hij stoned of aangeschoten is. Hij praat
onsamenhangend, er is geen touw aan vast te knopen.
Gemoedstoestanden wisselen elkaar in een hoog tempo af. Het
ene moment dreigt hij dat hij over de tafel gaat springen om me
eens goed onder handen te nemen. Nog geen tien seconden later
zit hij te huilen dat zijn kind door mij wordt afgepakt. Eén ding
komt regelmatig terug, dat is dat hij zijn ex in alle toonaarden
vervloekt en me vertelt wat voor een onbetrouwbare heks het is.
“Gijs, jongen,” zegt hij met een goedbedoelde blik tegen me, “ik
ken je niet en volgens mij ben jij wel oké. Ik waarschuw je alleen

maar voor haar. Je krijgt er spijt van, let op mijn woorden. Geloof
me, je bent niet de eerste en je bent zeker ook niet de laatste. Ze
doet dit elk jaar. Het is weer voorjaar en ze heeft weer de kriebels.
Elke zomer heb ik hetzelfde gezeur omdat ze wegloopt met één of
andere vent en dan houdt ze direct mijn dochter bij me weg. Na
verloop van tijd krijgen haar vriendjes door wat voor slang het is
en dan dumpen ze haar. Dan is ze zielig en alleen en vervolgens
mag ik weer opdraven. Ineens ben ik weer goed genoeg.”
Hij begint weer te huilen. “En het ergste van alles is,” zegt hij
snikkend, “dat ik het doe. Het is en blijft mijn kind. En ik hou zo
veel van mijn kind.”
Er wordt geprobeerd afspraken te maken over zijn
bezoekregeling. Hij luistert alleen naar wat hij horen wil. Het
gesprek vervalt in herhalingen en verder praten heeft volgens mij
geen enkele zin.
Het gesprek geeft me de bevestiging van de verhalen, die ik zo
links en rechts al had opgepikt. De vader van het kind is een
labiele, onbetrouwbare loser. Ik begrijp nu dat het kind
waarschijnlijk beter af is zonder hem, hoe hard het ook klinkt. Het
definitieve besluit om naar Stompwijk te verhuizen is nu niet
moeilijk meer te nemen. Samen met haar kan ik het kind tegen
haar vader in bescherming nemen. Waar kan dat beter gedaan
worden dan in een volledig nieuwe omgeving, zoals Stompwijk?
Ik word ‘papa’.
Ineens noemt het kind me „papa‟. Met de uitdrukkelijke
instemming van haar moeder, die het zelfs lijkt te stimuleren. Ik
vind het daarvoor veel te vroeg en ik heb liever dat ze me gewoon
bij mijn voornaam noemt.
“Mijn kind heeft daaraan een enorme behoefte,” verklaart haar
moeder, “zeker nu haar vader niet meer in de buurt is. Haar

ehoefte aan een papa is zo groot, dat ze jou ook papa wil
noemen. Je krijgt de vaderrol nu toch, dus je kunt je er maar beter
bij neerleggen. Daarbij gaat ze strakjes hier in Stompwijk op
school. Het is toch handiger dat ze het over jou en mij kan hebben
als papa en mama in plaats van mijn moeder en haar vriend.”
Ik vind het een mooi verhaal. Ik vraag haar of zij het niet is, die
het graag wil, maar ze verzekert me met haar hand op haar hart dat
daar geen sprake van is.
“Het is het kind,” zegt ze nadrukkelijk, “geloof me. Je doet haar
er een enorm plezier mee. Wat maakt het jou nou uit?”
Ik heet dus voortaan „papa‟.
Gesprekjes.
Ik woon inmiddels met mijn gezinnetje in mijn huis in
Stompwijk. Mijn leven krijgt direct een nieuwe regelmaat en niet in
de laatste plaats omdat alle rituelen uit Rhoon meeverhuisd zijn. Er
is echter één groot verschil. In haar huis schikte ik me volledig in
mijn rol als logé. Ik liet haar en het kind volledig hun eigen gang
gaan en ik nam genoegen met de schaarse ruimte die ik kreeg. Dat
komt omdat ik het ook niet anders heb kunnen beschouwen als
een logeerpartij, die uit de hand is gelopen. Maar nu wonen we
met z‟n drieën onder één dak, nota bene het mijne.
Ik vind het tijd worden om met haar en het kind eens een paar
duidelijke afspraken te maken, want ik vind het niet goed om alle
rituelen uit Rhoon zondermeer te kopiëren. Ik ben tenslotte één
van de drie en ik heb ook recht op ruimte.
Ik leg haar mijn standpunt uit en zij zegt: “Alles heeft zijn tijd
nodig. Je moet je wel realiseren dat ik al acht jaar met mijn kind
alleen heb doorgebracht. Ik ben al die tijd met haar samen geweest
en al het lief en leed heb ik met haar gedeeld. Daar kom jij ineens
bij. Zowel mijn kind als ik moeten nogal aan deze nieuwe situatie
wennen en daar zul jij terdege rekening mee moeten houden.”

“Wat denk je van mij?” vraag ik. “Alsof ik al vaker met een
moeder en een kind heb samengewoond. Ik vind het niet erg om
zo links en rechts wat in te leveren, maar ik ga me niet volledig
schikken aan de grappen en grollen van jullie twee. Dat kun je echt
wel vergeten.”
“Ik begrijp je, schat,” glimlacht ze naar me, “natuurlijk heb jij
ook recht op ruimte. Geloof me, we hebben wat tijd nodig, maar
uiteindelijk zal het allemaal goed komen.”
Ik vind het kind een drakepit. Wispelturig en onhandelbaar. Ook
onvoorspelbaar. Het ene moment haalt ze haar moeder het bloed
onder haar nagels vandaan en het volgende moment haalt ze de
vaatwasser leeg. Op eigen initiatief, want als het gevraagd wordt,
kun je er de klok op gelijk zetten dat ze het niet doet. Als haar
moeder echt iets gedaan wil hebben, dan verheft ze haar stem en
gebruikt ze „gespierde‟ taal, zoals ze het zelf noemt. Ik vind het
ongepast en zelfs ordinair taalgebruik, maar dat boeit haar moeder
niet. Ze zegt: “Ik moet wel, want anders luistert ze helemaal niet.”
Het kind heeft ook last van angsten. Ongeveer van hetzelfde
soort als haar moeder. Alles is eng en griezelig en overal is ze bang
voor. “Wat wil je,” verklaart haar moeder, “als jij je eens indenkt
hoe verderfelijk de invloed van haar vader op het kind is geweest.
En niet alleen op het kind, maar ook op mij. Het is maar goed dat
we nu uit zijn greep zijn verlost. Het is waarschijnlijk nog niet te
laat en ik denk dat ze nog jong genoeg is om er overheen te
groeien. Met jou in de buurt krijgt ze de evenwichtige opvoeding
in de stabiele gezinssituatie, die ze nodig heeft.”
Ik woon met haar en het kind dan wel in Stompwijk, maar de
dreiging die van Guido uitgaat, heerst nog steeds. Nog steeds
lopen we het risico, dat hij onverwacht op de stoep staat of het
kind ophaalt uit de enige school die het dorp telt.

Het kind lijkt het wel best te vinden, zo zonder haar vader.
Althans, dat is wat ze zegt tijdens onze gesprekjes. Maar ik vind
toch dat ze wel eens een weekeindje bij haar vader zou kunnen
doorbrengen. Het kind heeft grote vakantie en ze heeft niets
omhanden. Ze hangt continu om haar moeder en mij heen en een
weekeindje weg zou haar waarschijnlijk zelfs goed doen. En niet
alleen het kind, maar mij ook. Want ik zou wel eens een tijdje
alleen met haar moeder willen doorbrengen of nog sterker, ik heb
er al heel veel voor over om eens een dag zonder het alom
aanwezige kind door te brengen.
“Wil je niet een weekeindje naar jouw vader toe?” vraag ik, als ze
op een avond zegt dat ze haar vader mist.
“Nee,” zegt ze resoluut, “ik weet nu al dat hij gaat zeuren. Weet
je hoe erg ik moet oppassen dat ik mijn mond niet voorbijpraat?”
Ik zeg: “Jouw vader is toch blij voor jou als jij het naar je zin
hebt hier in Stompwijk? Met mama en mij? En als je vertelt van je
nieuwe kamer?”
“Pfff…” zucht ze, “stel dat ik vertel dat jij een lampje hebt
opgehangen en ik noem jou per ongeluk „papa‟, dan slaat hij mijn
kop eraf.”
Het kind trekt naar me toe. De gesprekjes doen wonderen. Ze
begrijpt de dingen die ik uitleg. Ze is nog wel recalcitrant, maar ze
speelt het volgens mij meer dan dat het haar ernst is.
De gesprekjes hebben een standaard agenda:
Haar vader. Ze mist hem maar ze wil toch niet naar hem toe.
Seks en liefde. Ze wil weten wat het is. Of je er kinderen van
krijgt? Of mama en ik het doen? Of ze een zusje of een
broertje krijgt, als ik het beaam.
Relaties. Blijven we altijd bij elkaar? Wat gebeurt er als mama
mij zat wordt, wat gelet op haar vorige vriendjes niet
ondenkbeeldig is. Blijven wij elkaar dan nog zien? Vind ik een
kind leuk? Vind ik haar leuk?

Regels en straf. Ik leg haar het waarom ervan uit. Het lijkt of ze
me begrijpt.
Het valt niet mee om de gesprekjes kort te houden en op haar
vragen een bevredigend antwoord te vinden. Het kind is veel te
wijs voor haar leeftijd.
Ontbijtrituelen.
Het is wennen voor de twee dames in mijn huis. Maar ook voor
mij. Ik moet ook gewoontes aanpassen. Ik had mijn eigen
ochtendritueel en dat wordt redelijk wreed verstoord. Vroeger nam
ik een boterham en een kopje espresso, terwijl ik de krant las en
het nieuws en ontbijt-tv keek. Het kind wil ook tv kijken terwijl ze
ontbijt, alleen onder het genot van Nickelodeon met Spongebob
en met het volume op tien. Ze keek Spongebob in Rhoon en dat
gaat ze dus in Stompwijk ook doen. Ze zet elke ochtend de tv aan
zonder het te vragen. Daar kan ik nog inkomen. Maar het kind
schakelt de tv ook over op Nickelodeon, ongeacht of ik naar het
nieuws of mijn ontbijt-tv zit te kijken, waarbij ze niet eens de
moeite neemt me het te vragen. Ik zeg er wat van en het kind staat
me aan te kijken of ze water ziet branden.
“Laat het kind toch naar Spongebob kijken,” valt haar moeder
het kind bij.
“Ik begrijp sowieso niet dat je het kind „s ochtends naar de tv laat
kijken,” zeg ik.
“Jij kijkt ‟s ochtends toch ook tv,” zegt ze.
“Alleen als er niemand is,” zeg ik, “anders zet ik hem uit.”
“Maar als hij toch uitstaat, kan ik toch wel naar Spongebob
kijken,” probeert het kind.
“Vanaf nu geen Spongebob en ontbijt-tv meer,” zeg ik, “en voor
de duidelijkheid, helemaal geen tv meer.”

Ik heb twee dames in mijn nek. Ze vinden het flauwekul. Ze
deden het in Rhoon ook altijd en waarom kan het nu dan niet
meer?
Ik houd mijn poot stijf maar het kind blijft mokken. Ik geef haar
de keuze tussen op haar kamer gaan zitten mokken of hier haar
boterhammetje opeten. Haar moeder kijkt me aan en ziet dat het
me ernst is.
“Sorry kind,” zegt ze, “ik ben het niet met papa eens, maar hij is
wel de baas in huis. Doe in dit geval maar wat hij zegt.”
Het kind is bang.
Het kind moet een plas doen. Op een zaterdagmiddag in het
overvolle winkelcentrum van Zoetermeer. Ik kijk rond en ik kan
zo snel geen openbaar toilet vinden. Ik zie wel een restaurant en ik
zeg tegen het kind dat ze daar een plas kan doen. Ze durft niet
alleen, wat ik wel begrijp. Ik ga met haar mee het restaurant in en
ik begeleid haar naar achteren, waar de toiletten zijn. Ik wacht voor
de deur, maar dat is voor het kind niet voldoende. Ik moet in het
portaal van het toilet komen staan. Het kind laat de deur op een
kier staan en blijft continu tegen me praten. Als ik eventjes niets
terugzeg, gaat de deur direct open en ze kijkt met een verschrikte
blik of ik er nog ben. “Waarom zeg je niets terug?” vraagt het kind
me verwijtend.
Ik praat erover met haar moeder. “Verlatingsangst,” zegt ze,
“pure verlatingsangst. Allemaal de schuld van Guido, die heeft
haar meerdere malen in de steek gelaten.”
Ze vertelt: “Toen hij haar de eerste keer had meegenomen moest
hij pretsigaretjes halen om aan zijn behoeften te voldoen. Het was
diep in de nacht en hij liet zijn slapende kind alleen. Het kind werd
echter wakker en het ging op zoek naar haar vader. In paniek heeft
ze mij toen gebeld. Ik heb haar minstens een uur aan de telefoon

gehad tot hij weer thuiskwam: Knetterstoned. Sindsdien heeft ze
die enorme angst om verlaten te worden.”
Ik ga met het kind naar Duinrell. Ik heb kaartjes gekregen van
een relatie en het is een mooie gelegenheid om de band met haar
eens wat aan te halen. Ze woont tenslotte met mij onder hetzelfde
dak. Haar nichtje Samantha hoort ervan en ze wil wel mee.
Eenmaal in Duinrell valt het enorme contrast tussen Samantha
en het kind me op. Samantha durft overal in en af en het kind niet.
Ik vraag het kind waarom ze zo bang is.
“Het is hartstikke eng en gevaarlijk,” legt ze uit, “en mijn moeder
vindt dat ook. Van haar zou ik er niet eens in mogen.”
Het kind gaat, met nogal wat overredingskracht van mij en
Samantha, uiteindelijk toch een attractie in. Ze komt eruit en het
huilen staat haar nader dan het lachen. Ze wil weg, of zwemmen in
het Tikibad.
Het Tikibad heeft glijbanen, voor elk wat wils. Het kind wil
alleen in de glijbaan als die niet eng en donker is. Het kind is echt
bang. Samantha wijst op een glijbaan en ze overreedt het kind om
samen met mij juist die glijbaan te nemen.
“Is die dan niet eng en donker?” vraagt het kind aan haar nichtje.
“Nee,” beweert Samantha stellig, “want dit is de Starlight en dat
is de ongevaarlijkste.”
Ik stap er samen met het kind in en een paar seconden later zijn
we beneden. Ik word direct door een badmeester uit het water
gehaald en ik krijg een standje. Het blijkt de snelste glijbaan van
het Tikibad te zijn, waar het nota bene ook nog eens ten strengste
verboden is er met z‟n tweeën tegelijk in te gaan. Het kind is
overstuur en het huilt. Ik begrijp het volkomen, want ik ben er ook
van geschrokken.
Samantha komt uit een andere buis gegleden. Ze ziet het tafereel
en ze komt niet meer bij van het lachen.

Later praat ik erover met haar moeder en ik zeg: “Hoe kan het
dat jouw kind zo bang is? Ze durft niets en ze vindt alles maar eng
en gevaarlijk?”
“Het is toch ook zo,” zegt haar moeder, “het is maar goed dat ik
er niet bij was. Van mij had ze er niet eens in gemogen.”
Straf.
Ik introduceer iets nieuws voor het kind: Straf. Haar moeder
dreigt er regelmatig mee, maar ze voert het nooit uit. Ik doe dat
duidelijk anders en dat is wel eventjes slikken. Niet alleen voor het
kind, maar ook voor haar moeder. Die vergeet en vergeeft zeer
snel en het kind weet dat. Ze is er zelfs volledig op ingespeeld.
Als het kind in mijn bijzijn iets doet dan waarschuw ik haar. Ik
doe dat één keer. Luistert ze niet naar me, dan voer ik mijn
dreigement uit. Consequent als ik ben doe ik wat ik beloof, dus
ook met straf.
Ik ga met m‟n gezin boodschappen doen in Zoetermeer. Op
vrijdag in de namiddag na de school van het kind. Met z‟n drieën
lopen we door het Stadshart. Zij is op zoek naar nieuwe kleren
voor haar kind. In C&A pakt zij kleren voor haar kind uit het rek.
Direct beginnen moeder en dochter te argumenteren over smaak
wanneer het kind weigert de kleren aan te passen. Ik waarschuw
zowel het kind als haar moeder, dat als het zo doorgaat ik per
direct naar huis ga. Het argumenteren lijkt te stoppen, maar binnen
de kortste keren zitten moeder en dochter elkaar weer in de haren.
“We gaan nu weg,” zeg ik resoluut.
“Maar we hebben nog geen kleren gekocht,” protesteren ze in
koor.
“Het kan me niet schelen,” zeg ik, “volgens mij ben ik uitermate
duidelijk geweest en we gaan nu naar huis. Althans, ik ga naar huis

en als jullie willen blijven, dan kijken jullie maar hoe jullie
thuiskomen.”
Ze lopen met me mee naar de auto en we rijden terug naar huis.
In de auto gaat het bekvechten nog door en ik waarschuw ze
allebei nog een keer. Ik zeg: “De eerste die nu nog zijn mond
opendoet, krijgt straf.”
Ik zie het kind naar me lachen, maar ik kijk haar streng aan en ze
houdt inderdaad haar mond. Het kind kan het echter toch niet
nalaten om toch nog een opmerking te maken en ik zeg: “Nu is
het genoeg. Je krijgt straf en je mag straks een uur op je kamer
gaan zitten. Daar kun je mooi nadenken over wat je hebt gezegd.”
We komen nog geen drie minuten later thuis en het kind gaat in
de woonkamer met haar Gameboy zitten spelen. Ik vraag het kind
of ze niet iets is vergeten. Ze is echter de mening toegedaan dat ze
genoeg is gestraft omdat we geen kleren voor haar hebben
gekocht. Ook heeft ze het ijsje niet gehad, dat ik haar had beloofd.
Kortom, ze is niet van plan om op haar kamer te gaan zitten. Tot
overmaat van ramp valt haar moeder haar ook nog eens bij.
Ik laat me niet uit het veld slaan en ik stuur het kind naar haar
kamer, onder veel protest en gepaard gaand met luid gekrijs. Het is
de eerste keer dat ik het kind zo‟n „zware‟ straf geef en beide
dames zijn dat niet gewend. Ik vind het nu hard nodig om mijn
poot stijf te houden, want anders kom ik op een hellend vlak
terecht.
Als het kind op haar kamer zit te janken, komt haar moeder in
opstand. “Mijn hart breekt,” zegt ze tegen me, “hoe kun je zo‟n
lief, klein moppie zo laten huilen? Ik kan het niet aanhoren, ik ga
naar haar toe.”
Ze maakt aanstalten om naar haar kind toe te gaan en ik zeg dat
ik dat niet zo‟n goed idee vind. “Jij hebt minstens net zo veel
schuld als het kind,” beschuldig ik haar, “alleen weet ik niet hoe ik
jou moet straffen.”
Ze kijkt me niet begrijpend aan en ik staaf mijn bewering: “In de
eerste plaats zou jij de wijste moeten zijn. Als ik zie hoe jij zit te

ekvechten met een kind van acht over smaak, dan vraag ik me af
wie er nu werkelijk schuld heeft. Ook zie ik hoe jij communiceert
met je dochter. Ik vind het niet verwonderlijk dat ze af en toe haar
kont tegen de krib gooit. Die gespierde taal van jou is veel te grof
voor een kind van haar leeftijd. Sowieso is jouw taal af en toe te
grof. Weet je dat het soms zo erg is dat ik me ervoor geneer?”
Ze kijkt me aan alsof ze water ziet branden. Ik ga door: “Je zegt
dingen tegen haar als: „Houd je murf, ellendig rotkind‟, als ze iets
zegt wat je niet uitkomt. Of: „Lomp mokkel, moet ik je een knal
voor je hersens geven?‟ als ze je tijdens het ochtendritueel iets te
hard knuffelt.”
Ze gaat in de verdediging. “Ten eerste vind ik het wel
meevallen,” zegt ze, “en als ik het al doe, dan heeft ze het
waarschijnlijk verdiend. Verder luistert ze nooit naar me en
daarom moet ik mijn stem wel verheffen. Anders doet ze net of ze
me niet hoort of verstaat.”
Ik probeer nog iets: “Met een beetje geduld en tact bereik je veel
meer. Je zou haar eens om haar mening kunnen vragen in plaats
van te zeggen wat ze moet aantrekken. Kijk eens hoe ze daarop
reageert. Als zij een mening heeft dan moet je eens kijken of jij je
erin kunt schikken. Je zou nog wel eens verrast kunnen zijn. Laat
het gewoon eens gaan.”
Ze kijkt me meewarig aan. “Ach lieve jongen,” zegt ze tegen me,
“ik kan zien dat jij niet weet wat kinderen van acht zijn. Die
hebben namelijk geen eigen mening of een eigen smaak. Ik moet
dus wel voor haar beslissen.”
De straf van het kind zit ervoor de helft op en ik hoor geen
geluiden meer. Omdat het de eerste keer is dat ik het kind zo
„zwaar‟ straf en besluit ik een praatje met haar te gaan maken.
Het kind is duidelijk overstuur en ze zit hard op een oor van haar
lievelingsknuffel te kauwen.

Het kind heeft een poppetje, het is haar lievelingsknuffel. Ze gaat ermee naar
bed en ze staat ermee op. Het is een vies ding, waar de muffe slaap- en
verdroogde speeksellucht van afdruipt. Haar moeder vindt het echter volkomen
normaal. Alle kinderen schijnen er ééntje te hebben en kinderen hechten zich
nu eenmaal aan een knuffel. Ik vind het gewoon een vies ding, hetgeen
zondermeer door moeder en kind wordt beaamd. Helaas kan het niet meer
gewassen worden, want dan valt het waarschijnlijk uit elkaar.
Het poppetje doet nog iets voor het kind. Telkens als er iets aan de hand is
of het kind vermoedt dat er iets gaat gebeuren, dan haalt ze het poppetje uit
haar slaapkamer. Het is haar steun en toeverlaat. Het is eenvoudig te zien als
het kind bang of nerveus is. Ze klemt dan het poppetje stevig in haar armen en
dan sabbelt ze constant aan een oor.
Het is best wel een aandoenlijk gezicht. Als ze dan met haar grote zwarte
ogen naar je staat te kijken, moet je er gewoon iets mee, want haar negeren is
dan nog nauwelijks mogelijk.
Ik vraag het kind of ze begrijpt waarom ze straf heeft gekregen.
“Ja papa,” snikt ze, “maar ben je dan nog steeds boos?”
“Nee, natuurlijk niet,” zeg ik.
“Maar waarom heb ik dan nog straf?” vraagt ze verwonderd.
Boos en straf horen volgens het kind onlosmakelijk bij elkaar.
“Als je niet boos meer bent, is straf toch niet meer nodig?” zegt
ze verwonderd. Ik probeer het haar uit te leggen, wat me niet lukt.
Haar moeder is het roerend met haar kind eens en ze vindt me
maar een bullebak zonder hart.
Een dagje kinderloos.
Ik loop samen met haar, het kind logeert vanavond bij Tom,
door het winkelcentrum van Hoogvliet. Zij bekijkt werkelijk elke
winkel, maar ze kijkt niet naar iets voor zichzelf. In elke winkel ziet
ze wel iets voor haar kind. Kleding, speelgoed, snoep, dvd‟s,
enzovoorts.

Ik vraag haar waarom ze niet naar iets leuks voor zichzelf kijkt.
“Daar heb ik geen geld voor,” zegt ze, “elke cent die ik aan
mezelf uitgeef, kan ik niet aan mijn kind uitgeven en mijn kind gaat
toch echt voor alles.”
“Elke keer als jij boodschappen doet, koop je iets voor haar,” zeg
ik, “en als ik de enorme berg speelgoed en kleren zie die het kind
al heeft, kan het volgens mij geen kwaad om dat eens een keertje
over te slaan.”
“Overcompensatie,” zucht ze, “ik moet het gewoon goedmaken
bij mijn kind. Weet je wat ze allemaal al te verduren heeft gehad?
Ik kan toch gewoon niet anders?”
Zij begrijpt maar niet hoe ik tegenover het kind sta. Zij
vergoelijkt alles en ik niet. Ze vindt me een harteloos monster,
zeker nu ik weet dat het haar „poepie‟ is, de onschuld zelve, die zo
gebukt gaat onder het lot dat Guido heet. Ik zeg haar dat ze moet
stoppen met alles vergoelijken, want als het zo doorgaat, is het
kind binnenkort helemaal niet meer te hanteren. Maar naast dat ze
te veel vergoelijkt, verwijt ik haar ook nog eens inconsequent
gedrag en overprotectionisme.
Ik verwacht een tegenwerping, maar in plaats daarvan beaamt ze
het volmondig. Het lijkt zelfs wel alsof ze er trots op is. Ze voegt
er nog wel aan toe dat elke goede moeder dat doet. Ze legt me uit
dat daarom vaders bestaan, die dat duidelijk anders doen dan
moeders. Vaders en moeders vullen elkaar juist aan, net zoals zij
en ik elkaar zo goed aanvullen.
“Bovendien heeft het kind al zoveel meegemaakt, dat het
eigenlijk al genoeg is gestraft,” zegt ze, “ik wil het kind niet nog
meer straffen.”
“Dat doe ik dan wel,” zeg ik, “maar dan mag jij je er niet mee
bemoeien.”
“Het breekt elke keer mijn hart,” zegt ze, “maar ik zal het
respecteren.”

De grap is dat ik zie dat het kind het helemaal niet erg vindt om
straf te krijgen. Ze vindt het zelfs „cool‟. Ik hoor haar trots tegen
een vriendinnetje van school vertellen: “Mijn papa is heel streng en
als hij straf geeft, doet hij het echt! Ik heb al twee keer straf
gehad!”
Nog meer rituelen.
Mijn nieuwe huiselijke rituelen gaan nog niet zo gestroomlijnd als
ik graag zou willen. Zij is het wel met me eens, maar steevast grijpt
ze terug naar het leven in Rhoon, hoe zij en het kind het daar
deden en ook hoe fijn het daar was. Ik kan het niet laten en ik zeg
het voor de hand liggende. Ik krijg een verwijtende blik van haar
die zegt dat ik weet dat dat niet kan.
Het eerste ritueel begint vroeg in de ochtend. Zij juicht het
overigens van harte toe, volgens haar hebben kinderen rituelen
hard nodig. Orde en regelmaat.
Het kind komt bij ons in bed liggen. Meestal ben ik al wakker en
dan gaat ze naast mij liggen. Vervolgens wordt haar moeder
wakker waarna ze even met haar moeder moet knuffelen. Die stapt
vervolgens uit bed om het ontbijt te gaan maken. Het „hunken‟
met mij kan dan beginnen. Hunken is een term van het kind en mij
en betreft een soort knuffelen. Maar dan gecombineerd met
apenliefde. Het gaat in ieder geval gepaard met veel fysiek geweld
en nog meer geluid. De eerste hunk wordt de buikhunk. Ik blaas
haar hard op haar blote buik, wat niet alleen veel herrie oplevert,
maar ook kietelt. Al snel vindt het kind de okselhunk uit, die lange
tijd haar favoriet is.
Ik vind het hunken in eerste instantie maar beperkt leuk en ik
doe het voornamelijk voor het kind. Ik zit er behoorlijk ambivalent
in. Ik voel me er af en toe zelfs ongemakkelijk bij, omdat het kind
me soms aanraakt of beetpakt op plaatsen die niet kunnen. Ik
vraag me af of ze dit bij haar echte vader ook doet.

Ik heb het erover met haar moeder. Die is echter van mening dat
het wel eens aan mijn verwrongen geest kan liggen. Een kind doet
zoiets niet. Zeker niet expres. En zeker niet haar kind.
Het gaat echter steeds beter. Ik schenk geen aandacht meer aan
de dingen die niet kunnen en het stopt. Ik begin het ochtendritueel
zelfs wel grappig te vinden en ik merk dat ik naar het kind uitkijk
wanneer ik wakker word.
Na een minuut of vijf blazen en fysiek geweld verklaar ik het
hunken voorbij. Ik pak het kind op en gooi het over mijn
schouders. Ik loop vervolgens naar beneden, al roepend: “Heeft
iemand interesse in oude lorren?”
Het kind vindt het geweldig en haar moeder ook. Vervolgens zet
ik het kind neer waarna ik haar moeder nog een keer beetpak om
haar nog nogmaals „goedemorgen‟ toe te wensen. Ik vergeet het
soms, maar dan word ik er fijntjes aan herinnerd dat ik iets vergeet.
Ik doe het dan alsnog, maar dan meer omdat zij het me vraagt, dan
dat het direct uit mijn gevoel komt.
Het gezeurgedeelte begint. Het kind eet de korstjes van haar
brood niet op en ook het grootste gedeelte van haar thee blijft
staan. Haar moeder zegt er iets van en het kind kijkt haar
hoogstens aan. Haar moeder zegt dat ze niet van tafel af mag
voordat ze de korstjes heeft opgegeten. Het kind zegt dat ze geen
honger heeft en moeder en dochter gaan onderhandelen over het
aantal nog op te eten korstjes. Het kind stopt ze voor het gemak
allemaal tegelijk in haar mond en gaat zitten kauwen tot ze er een
bijna oneetbare bal van heeft gemaakt. Zodra haar moeder dat ziet,
krijgt ze een harde sneer: “Rotkind, waarom zit je je murf weer zo
vol te proppen?”
Het kind wordt naar boven gestuurd om te douchen. Het kind
vraagt: “Kom je ook, mama? Je moet kleren voor me uitzoeken.”
Haar moeder zegt dat ze er zo aankomt en blijft vervolgens
gezellig bij mij zitten. Het kind komt na het douchen in haar
blootje naar beneden om te vragen welke kleren ze aan moet

trekken. “Rotkind,” roept haar moeder, “je weet toch dat je niet in
je blootje naar beneden mag komen. Schiet op, naar boven.”
Vervolgens loopt ze zuchtend achter haar kind aan naar boven
en hetzelfde ritueel als in Rhoon wordt opgevoerd. Ik zie nog
steeds een zuchtende moeder, geruzie over de aan te trekken
kleren, een kind dat recalcitrant is en haar dat in een paardenstaart
gedaan moet worden, wat na veel getouwtrek uiteindelijk twee
staartjes worden.
Mama, waar ben je?
Het is weekeinde. Ik sta in de keuken en zij komt kijken wat ik
aan het doen ben. Ze pakt me beet en geeft me een zoen.
Vervolgens roept het kind, die in de kamer zit: “Mama, waar ben
je?”
De moeder roept: “In de keuken, schatje.”
Het kind komt de keuken in en haar moeder laat me los. Het
kind heeft dorst en ze wil een glaasje limonade. Haar moeder pakt
het voor haar kind uit de koelkast en moeder en kind verlaten de
keuken.
Haar moeder komt een kwartiertje later weer bij me kijken. Het
ritueel herhaalt zich. “Mama, waar ben je?” hoor ik het kind direct
roepen.
“Ik ben hier hoor, schatje,” geeft zij antwoord.
Zodra haar moeder uit het gezichtsveld verdwijnt gaat het kind
op zoek naar haar moeder. “Mama, waar ben je?” roept ze telkens.
Ik let er eens op en ik zie dat het kind het louter uit gewoonte
doet. Op het moment dat haar moeder uit beeld is roept zij:
“Mama, waar ben je?”
Vervolgens reageert haar moeder vanuit een of ander
automatisme op de oproep van haar kind. Ik zeg er iets van tegen
haar moeder en zij verklaart het weer met verlatingsangst. Het

woord veilig wordt ook gebruikt. Ik heb er zo mijn twijfels over en
ik verdenk het kind ervan dat ze gewoon aandacht wil.
Ik zeg tegen haar dat zij het kind gewoon moet negeren als het
aandacht wil. Ze verklaart het weer vanuit hun leefsituatie in
Rhoon, toen ze altijd samen waren. Daarbij, een goede moeder
houdt onvoorwaardelijk van haar kind en die doet wat het vraagt
zonder erbij na te denken.
“Maar nu zijn we met z‟n drieën,” zeg ik, “zij moet leren dat jij
niet op elk signaal reageert.”
Haar moeder legt het haar kind uit en ze doet haar best om het te
negeren. Maar het kind is niet gek en ze bedenkt een nieuwe
aandachttrekker.
“Mama, hoe laat is het?” roept het kind, als we weer eens uit haar
gezichtsveld zijn verdwenen.
Haar moeder reageert en ze gaat direct op de klok kijken.
Ik zeg tegen haar moeder dat ze daar ook niet op moet reageren.
“Mag dat dan ook al niet?” vraagt haar moeder.
Gelukkig komt mijn boodschap op een bepaald moment over.
Het kind vervoegt zich bij ons als zij wij weer eens een keertje
buiten haar gezichtsveld terecht zijn gekomen. “Donder
ogenblikkelijk op, lelijk mokkel,” blaft zij haar kind de keuken uit,
“kun je het niet hebben dat ik hier eventjes alleen met papa sta?
Jaloers pokkenkreng!”
Ik kijk haar verbaasd aan en ik zeg: “Ik geloof niet dat ik dat
bedoelde.”
Nu kijkt zij mij verbaasd aan.
Zo moeder, zo dochter?
Het kind wil naast me rijden als we met zijn drieën een stukje
gaan fietsen. Haar moeder vindt het maar niets, want zij wil naast
mij rijden. Ik lach erom en zeg: “Om de beurt, dames.”

Als het kind naast mij fietst, dan help ik haar een beetje. Ik leg
mijn hand in haar nek en ik duw haar voort. Het kind vindt het
geweldig en ze laat dat ook merken. Haar moeder vindt het echter
niet zo leuk. Ze verwijt haar kind een jaloers kreng te zijn dat mij
voor zichzelf wil. Ik hoor deze discussie aan en ik zeg er iets van.
“Wees blij dat er eindelijk een beetje goede band tussen jouw kind
en mij aan het ontstaan is,” zeg ik.
Zij antwoordt: “Het mokkel doet het alleen maar om mij te
treiteren.”
Ik schrik van haar toon en ik zeg: “Ten eerste is het geen mokkel
maar jouw kind waar je over spreekt. Ten tweede heb ik je al vaker
gezegd dat je het gewoon moet laten gaan. Negeren is het beste en
je zult zien, dat het vanzelf ophoudt. Daarbij ga ik ervan uit dat jij
de wijste bent.”
Ik vraag haar ook nog op de man af: “Je bent toch niet jaloers op
je eigen kind?”
Ze ontkent het: “Nee natuurlijk niet, maar ik kan het alleen niet
uitstaan als ik zie hoe ze steeds weer probeert zich tussen ons in te
wurmen. Waarbij ze zich gedraagt alsof ze mij is.”
Ik kan niet anders doen dan toegeven dat ik dat ook zie, maar ik
ben in de stelligste overtuiging dat negeren de beste remedie is.
Zij zoent me te pas en te onpas, ook waar haar kind bij is. Ik heb
er al vaker iets van gezegd, maar het helpt niet. Op zichzelf heb ik
er nog niet eens zoveel moeite mee, maar het maakt dat het kind
ook met me wil zoenen, op dezelfde manier als haar moeder.
Ik let even niet op. Het kind geeft me een zoen boven op mijn
mond, net zoals ze haar moeder heeft zien doen. Ik zeg er wat van
tegen het kind. Ik leg haar uit dat ik dit niet wil en het kind begrijpt
niet wat ik bedoel.
“Mag ik je niet eens een zoen geven?” vraagt ze.
Ik vind het lastig om uit te leggen. Ik probeer het weliswaar,
maar mijn boodschap komt niet goed over. Het enige dat ik bereik

is dat het kind me verdrietig aankijkt en zegt: “Maar ik vind je lief,
net als mama. Zij mag je wel zoenen en ik niet.”
Ik geef het kind geen kans meer om me een zoen te geven. Ik
draai elke keer mijn hoofd weg als ze me een zoen wil geven. Ik
word er een beetje melig van, want het kind wil nog meer aan me
zitten dan haar moeder, lijkt het wel. En hoe meer ik het negeer,
hoe meer ze lijkt te volharden.
Dan maar hard tegen hard. De volgende keer dat ik niet op tijd
mijn hoofd wegdraai en ze me vol op mijn mond zoent, geef ik
haar een standje en ik zeg boos: “Als je dat nog één keer doet,
moet je voor straf een uur op je kamer zitten.”
Ik zie dat ze het niet begrijpt, maar gelukkig stopt het. Al moet ik
wel op mijn hoede blijven. Helaas is het niet het enige gedrag dat
ze van haar moeder kopieert.
Het kind wil met me mee als ik met de auto wegga om
boodschappen te doen. Ze wil dan ook mijn hand vasthouden, net
zoals haar moeder bij me doet.
Ze wil ineens niet meer hunken, maar nappen. Ik negeer het en
ik stap uit bed, maar het valt niet mee. Want inmiddels probeert ze
in alles haar moeder te kopiëren.
Eetgewoonten.
Het avondmaal is gereed en we kunnen aan tafel. Haar moeder
schept op en het kind eet haar bordje niet leeg. Het kind eet
namelijk haar eten nooit op, wat haar moeder ook op haar bordje
schept. Maar ze moet en zal het van haar moeder leegeten. Maar
haar moeder is dan wel vergeten dat het kind vlak voor het eten
nog heeft gesnoept. Zelfs met haar goedkeuring!
Ik zeg: “Geef dat kind dan ook geen snoep of chips vlak voor
het eten.”
Ze legt het me uit: “Als een kind honger heeft, dan moet het
eten. Dat mag je niet tegenhouden.”

Maar het kind is slim en klaagt elke keer vlak voor het eten dat
het honger heeft. Dat doet ze in de wetenschap, dat het diner toch
nog niet klaar is. Haar moeder zegt in eerste instantie, dat ze nog
even moet wachten op het diner. Vervolgens klaagt het kind dat ze
echt honger heeft en haar moeder geeft haar iets te snoepen.
Elke avond opnieuw wordt er onderhandeld over het deel wat
wel en niet opgegeten moet worden. Elke avond hetzelfde liedje,
het kind eet maximaal een derde van haar eten op. Ze blijft net zo
lang met haar eten in de weer tot het werkelijk overal ligt, behalve
op het afgebakende stukje wat ze van haar moeder leeg moet eten.
Het enige dat ze zonder morren opeet is haar toetje. Dat is het
enige dat ze ook echt lekker vindt. Of ze haar eten op heeft of
niet, ze krijgt altijd haar toetje.
Het kind heeft een vreemde gewoonte. Ze eet haar mond niet
leeg voordat ze een nieuwe hap neemt. Ze propt haar mond net zo
lang vol tot ze het niet meer weg krijgt. Ik kijk ernaar en ik moet
erom lachen. Het is een bespottelijk gezicht, want ze lijkt wel een
hamster met de wangzakken helemaal vol.
Haar moeder probeert haar kind deze gewoonte af te leren. Het
patroon waarin dit gebeurt kan ik inmiddels al helemaal uittekenen.
Het kind propt haar mond vol en haar moeder zegt er iets van.
Het kind weet niet wat ze moet doen. Ze kan niet meer kauwen en
slikken gaat ook niet meer. Ze trekt een benauwd gezicht, want ze
is ook nog eens bang dat ze geen adem kan halen en stikt.
Vervolgens probeert ze met haar lepel een deel uit haar mond te
vissen, wat niet lukt. Dit maakt haar moeder furieus en die snauwt
haar kind dan een opmerking toe als: “Pleuriskind, hoe vaak moet
ik je godverdomme nog zeggen dat je je murf niet zo vol moet
stouwen.”
Het kind schiet dan zowat in de stress, zo hulpeloos kijkt ze dan.
Net alsof ze er ook niets aan kan doen. Het enige dat haar nog rest

is de complete bal eten met haar handen uit haar mond halen en
op haar bord laten vallen.
“Dat heeft ze geleerd bij Guido,” verklaart haar moeder, “hij gaat
er prat op dat er niets vies is aan zijn kind en dat hij bij wijze van
spreken haar stront zou kunnen opeten. Dit doet ze ook als ze bij
hem is, met dat verschil dat hij dan haar mond leegeet.”
Het ritueel is overigens dan nog niet afgelopen. Het kind veegt
haar handen af aan haar kleren. Haar moeder, nog steeds
geïrriteerd, snauwt dan tegen haar: “Lomp teringmokkel, zit
godverdomme je vieze klauwen niet aan je schone kleren af te
vegen.”
Haar grootste ergernis is dat ze daardoor zoveel moet wassen en
strijken. Ik zeg haar dat ze het zichzelf aandoet, want het komt
voor dat ze het kind soms drie keer per dag schone kleren
aantrekt. Ik vind dat ze het kind gewoon in haar vieze kleren moet
laten rondlopen, dan leert ze het vanzelf wel af.
Zij is het niet met me eens en ik krijg steeds hetzelfde antwoord:
“Ik ben het, die ze er dan op aankijken.”
Het is direct zichtbaar wanneer het kind niet meer wil eten, want
dan gaat het ermee zitten spelen. Waar ze netjes met mes en vork
kan eten als ze daar zin in heeft, zo onhandig wordt ze ineens als
ze geen trek meer heeft. Ze schiet uit als ze iets snijdt, waardoor de
helft van haar bord afschuift, ze laat haar bestek vallen, raapt
gevallen eten op met haar handen, verschuift haar eten met haar
handen of bouwt er torentjes mee. Het resultaat is altijd hetzelfde,
want ze krijgt weer altijd vieze handen. Die ze natuurlijk direct aan
haar, net schoon aangetrokken kleren afveegt.
Bedrituelen.
Elke avond opnieuw probeert het kind, zoals elk kind, te
smokkelen met haar bedtijd. Ze traineert alles. Ze mag van mij

later naar bed, want ik vind dat ze van haar moeder extreem vroeg
naar bed toe moet.
“Dat is omdat ze anders de volgende dag chagrijnig en niet te
hanteren is,” verklaart zij.
Ik geloof erop een bepaald moment zelf in, want het kind is
sowieso moeilijk te hanteren.
Ik krijg van haar moeder een aantal vaste taken, zoals het kind
helpen met het poetsen van haar tanden, een pyjama voor haar
uitzoeken en haar helpen met uitkleden, haar in bed leggen en een
gesprekje met haar houden. Zij vindt dat goed voor de band
tussen mij en haar kind.
Haar moeder wacht geduldig tot ik klaar ben en haar naar boven
roep, dan kan zij haar kind nog een goede nacht wensen.
Twee-eenheid.
Ik kijk elke dag opnieuw met verbazing naar de rituelen. Ik zeg
haar dat ze het in mijn optiek op een veel eenvoudigere manier
kan oplossen. Je voert gewoon een paar regels in en je houdt het
kind eraan. “Ik wil wel een aantal huisregels verzinnen,” zeg ik
tegen haar, “maar dan moet je wel consequent zijn en jij moet je er
ook aan houden.”
Mijn regels zijn zo simpel. Na schooltijd krijgt het kind een kopje
thee met een koek of een glas limonade met een zakje chips. Na
half vijf mag ze geen snoep of anderszins meer. Als ze echt honger
heeft, dan neemt ze maar een droge bruine boterham. Om half zes
staat het eten op tafel. Eet ze haar eten op, dan krijgt ze een toetje.
Eet ze het niet op, dan krijgt ze geen toetje.
Meer niet.
Het blijkt niet haalbaar.

Het kind mag van mij een half uur later naar bed. Onder luid
protest van haar moeder. De voorwaarde is wel dat ze op tijd in
pyjama zit, met gewassen handen en gepoetste tanden. Dan mag
ze haar favoriete programma afkijken en dan direct en zonder
zeuren naar bed.
Meer niet.
Het blijkt niet haalbaar.
“Ik ben het zat om elke ochtend in hetzelfde gezeur te zitten,”
zeg ik tegen haar, “laat het gaan met die korstjes of geef haar straf.
Op de manier waarop je nu bezig bent, bereik je helemaal niets. Je
zegt wel dat je haar gaat straffen, maar het kind weet toch al dat je
het niet doet. Daarbij, jij zou de wijste moeten zijn.”
Het gezeur met de kleren van het kind keert ook steeds terug. “Je
gaat haar toch elke avond nog welterusten zeggen,” zeg ik tegen
haar, “waarom leg je niet tegelijk de kleren voor de volgende dag
klaar. Dan ben je van een hoop gezeur af.”
Ze vindt het een geweldig idee.
Het lukt haar één keer.
Het kind is altijd en overal aanwezig. Zelfs als ze er niet is gaan
de gesprekken over het kind. Ik klaag erover bij haar, maar ik krijg
geen enkel gehoor. Zij is de mening toegedaan dat het er allemaal
bij hoort en dat het nu tot mijn plicht en mijn
verantwoordelijkheden behoort. Ik leg haar uit dat ik er geen bal
van begrijp. Ik zeg: “Mijn gevoel voor het kind is tweeslachtig en
ik krijg er maar geen vat op. Het ene moment vind ik het een lief
kind en het andere moment is ze recalcitrant en onuitstaanbaar. Ik
heb het feitelijk ook met jou. Het lijkt wel of jij het geweldig vindt
wat ik zeg, maar wat we ook afspreken, het verzandt binnen de
kortste keren. Wat is het toch, overal en altijd heb je het over jouw
kind?”

Ze is het maar beperkt met me eens. “Het is die twee-eenheid
van mij en mijn kind,” zegt ze, “die is zo sterk en we zijn al zo lang
samen. Probeer jij maar eens iets te veranderen in ons gedrag.”
“Ik wil niets veranderen in jullie gedrag,” zeg ik, “maar je kunt
mij niet wijsmaken dat jij het prettig vindt, zoals het gaat. Het kind
is er sowieso niet bij gebaat, want dat weet niet waar het aan toe
is.”
“Je hebt gelijk, liefste,” zegt ze, “ik ga me er vanaf nu beter aan
houden. Als het nodig is zal ik mijn kind zelfs straffen. Hoe
verschrikkelijk ik dat ook vind.”
De strijd tegen twee wijven.
Ik ben tegen twee wijven aan het strijden en het is vechten tegen
de bierkaai. Althans, zo zie ik het, en ik weet dat ik het niet langer
meer vol ga houden. Ik zie haar inconsequente gedrag, waarop het
kind volledig is ingespeeld.
Dat kind, wat een hekel begin ik te krijgen aan dat rotkind. Als
dingen moeten, is het voor het kind. Als dingen niet kunnen, komt
dat door het kind. Als ik thuiskom, moet ik dingen doen voor het
kind. Maar bovenal, elke gesprek dat ik met haar voer gaat over
het kind. Altijd weer dat kind.
Ik heb het er helemaal mee gehad en de ergernis sluipt er in. Ik
word kortaf naar zowel het kind als naar haar. Ook ga ik steeds
meer werken en naar kantoor toe. Ik heb geen zin meer om thuis
te zijn en ik merk dat ik mijn huiselijke situatie zo veel mogelijk
ontvlucht.
Op kantoor lucht ik mijn hart bij Jack en Marco, allebei vader
van opgroeiende kinderen. Ik vraag ze wat ik verkeerd doe of wat
ik veranderen moet. Ik kan werkelijk alleen nog maar praten over

het kind en wijze waarop de moeder van het kind met haar
omgaat.
Ik leg een associatie met een roze button die ik ooit van iemand
had gekregen. Daarop stond: „verjaardagen zijn verschrikkelijk‟.
Ik zie de tekst van mijn nieuwe roze button duidelijk voor me:
„kinderen zijn verschrikkelijk‟.
Ik vind het genoeg geweest. Ik maak er een punt van. Ik ben, net
als met het embargo op het verbouwen van de woonkamer, net zo
gedecideerd als ik haar meedeel: “Tot hier en niet verder. Ik ben
het zat. Zat om te pas en te onpas voor opvoeder te spelen
wanneer het jou uitkomt. Je verwacht dat ik jouw kind dingen
bijbreng, wat ik ook doe, maar jij ondermijnt het vervolgens steeds
opnieuw.”
“Ik begrijp je wel,” zegt ze tegen me, “jij hebt het ook niet
gemakkelijk. Als ik zie wat jij allemaal voor je kiezen krijgt, zeker
zakelijk gezien, dan begrijp ik best dat wij - ze doelt daarmee op
haarzelf en haar kind - wel eens de druppel kunnen zijn die de
emmer doet overlopen.”
“Waaaaaat?” reageer ik fel. “Jullie de druppel? Hoe kom je daar
nou bij? Heb je er wel eens aan gedacht dat het precies andersom
is?”
Ze schrikt zichtbaar. Ik vervolg mijn relaas: “Jouw kind is zo‟n
drakepit omdat ze helemaal inspeelt op jouw inconsequente
gedrag. Jij gebruikt te pas en te onpas argumenten om dingen wel
of niet te doen. Een lijn heb ik daarin niet kunnen ontdekken, met
name waar het de opvoeding van jouw kind betreft. Je verwacht
dat ik me ermee bemoei, maar alleen als het jou uitkomt, lijkt het
wel. Ik ben het zat en ik geef je twee mogelijkheden. Jij mag
kiezen.”
Ze lijkt al te gaan protesteren maar ik kijk haar venijnig aan. Ze
zegt niets en ik geef haar de eerste keuze: “Vanaf nu bepaal ik de
regels en zorg ik ervoor dat ze nageleefd worden. Niet alleen jouw
kind moet zich daaraan houden, maar jij ook. Het kan me niet

schelen of je het ermee eens bent of niet, maar bij deze verbied ik
je om te protesteren of met me te argumenteren in het bijzijn van
je kind. We vormen voor haar één front. Wil je erover praten, dan
kan dat, maar dan op een ander tijdstip en zonder het kind erbij.”
Ik verwacht dat ze nu wel gaat protesteren, maar het gebeurt nog
steeds niet. Ik geef haar ook de andere keuze: “De andere
mogelijkheid is dat ik helemaal niets meer doe. Tenslotte, het is
jouw kind dat ik gratis bij jou heb gekregen. Ik heb er niet voor
gekozen en ik distantieer me dan volledig. Het wordt dan jouw
plicht om ervoor te zorgen dat ik helemaal geen hinder meer van
jouw kind ondervind. Verder is het dan tegelijk afgelopen met
hunken, tanden poetsen en nog meer van die dingen, die ik toch al
niet zo heel erg leuk vind.”
Ze kijkt me met grote ogen aan. “Wat ben jij een bullebak,” is
haar eerste reactie.
“Lieve schat,” zeg ik tegen haar, “je laat me geen andere keus.
Nou, wat wordt het?”
“Lieve schat,” zegt ze sarcastisch tegen mij, “laat je mij wel een
keus? Je weet toch dat ik maar één keuze kan maken.”
“Als dat vanaf nu dan maar helder is,” zeg ik.
“Ik ben er alleen erg bang voor,” zegt ze, “dat je net zo‟n
bullebak wordt als mijn stiefvader.”
Ze is net zes jaar geworden als ze uit school komt en haar moeder de koffers
ingepakt heeft staan. Haar broertje Klaas is al thuis. Het is woensdagmiddag
en haar moeder vertelt haar kinderen dat ze vanmiddag al bij een nieuwe papa
gaan wonen. Van het ene op het andere moment.
Haar nieuwe papa is een steenrijke middenstander met een goedlopend
bedrijf en de eerste tijd dat ze bij hem wonen gaat alles goed. Dingen
veranderen, want na verloop van tijd maken haar moeder en haar stiefvader
alleen nog maar ruzie. Zij zit dan samen met Klaas op de trap te luisteren,
bang dat hun stiefvader hun moeder iets aandoet. Zij hoort haar moeder
regelmatig dreigen dat ze de deur uit gaat lopen. Zoals ze gekomen is, zo gaat
ze dan ook vertrekken, dus met alleen haar kinderen onder haar arm.

Haar stiefvader begint verschrikkelijk te zuipen. Zij moet hem regelmatig
van haar moeder uit de kroeg halen. Als hij vervolgens dronken aan tafel zit
speelt zich steeds opnieuw hetzelfde tafereel af. Hij maakt ruzie met zijn
vrouw en schoffeert de kinderen.
Haar stiefvader is niet alleen streng, maar ook gemeen. Hij lokt iets uit en
vervolgens straft hij heel streng. Als ze maar iets doet wat hem in zijn
verkeerde keelgat schiet dan krijgt ze minstens een week huisarrest.
Ze wordt zestien en ze krijgt een nieuwe bromfiets. Ze komt op zekere dag
thuis en hij vindt dat ze te laat is. Ten onrechte. Het maakt hem niet uit. Ze
mag driekwart jaar niet op haar bromfiets rijden.
Het kind is niet meer bang.
Mijn simpele en onbevangen levenshouding heeft effect op het
kind. Dingen die vroeger problemen waren of veroorzaakten
verdwijnen of worden anders bekeken. De wijze waarop het kind
in het leven staat, verandert zichtbaar. Van de verlatingsangst, waar
ze volgens haar moeder aan lijdt, is niets meer te bespeuren. Als ze
nu een plas in een winkelcentrum moet doen hoef ik hooguit nog
te helpen met het vinden van een toilet. Meer niet.
Ik doe boodschappen met het kind bij de Konmar in
Zoetermeer. Het kind moet een plas doen. “Ik ga eventjes
plassen,” zegt ze, “waar zie ik je weer?”
“Ik ga alvast de boodschappenkar halen,” zeg ik, “ik zie je wel bij
de groenten.”
Het contrast met de eerste keer dat ze een plas in een openbare
gelegenheid moest doen is enorm. Ik zie dat ze er niet eens meer
bij nadenkt.
Ik ga een tweede keer met het kind naar Duinrell. Ongeveer zes
weken na de eerste keer. Het kind gaat dit keer werkelijk elke
attractie in. De lol die het kind heeft. De lol die ik heb om de lol
van het kind. Ze mag van mij in de Splash, voor de Splash. Wat

maakt mij het uit. Het weer is goed, het kind drijfnat. Wat maakt
het uit, ik heb een setje droge kleren voor het kind bij me. Het
kind gaat helemaal uit haar dak.
“Maar goed dat mama er niet bij is,” jubelt ze.
Ik wist tot dat moment nog niet dat je zo kunt genieten van een
kind. Ik zie ook hoe het kind geniet. Het is weer een gewoon kind.
Ze gaat zelfs drie keer achter elkaar de Waterspin in, waar ik na één
keer kotsmisselijk ben uitgestapt.
Ik stuur het kind de straat op. “Onverantwoordelijk,” zegt haar
moeder, “ik vind het niet goed.”
“Onzin,” zeg ik “kinderen bescherm je niet door ze binnen te
houden. Daarbij is het voor het kind beter dat ze met klasgenoten
speelt dan dat ze hier voor de tv hangt of computerspelletjes zit te
spelen.”
Zij probeert het kind binnen te houden met als argument dat ze
onbetrouwbaar is en toch nooit op tijd thuiskomt. “Wie moet haar
gaan zoeken als ze niet op tijd is?” probeert ze.
“Niemand, je wacht gewoon tot ze thuiskomt,” houd ik vol, “en
vervolgens geef je haar straf. Met andere woorden, het kind mag
van mij nu gewoon naar buiten.”
Zij kan niets anders dan toegeven en ze doet dat met zichtbaar
ongenoegen.
Ik vraag het kind op weg naar de voordeur hoe laat ze thuis moet
zijn.
“Half acht, papa,” roept ze tegen me.
Stipt op tijd komt het kind thuis. Net als alle andere keren
daarna.
Ik heb geen kind meer aan het kind. Ze hangt niet meer zo aan
haar moeder en ook niet aan mij. Ze gaat haar eigen gang. Ze
speelt uren op haar eigen kamer, al dan niet met vriendinnetjes.

Ik pluk de vruchten van mijn laatste „gevecht‟ met de twee
dames. Ik ondervind alleen nog weerstand van haar moeder, maar
het kind begrijpt mijn eenvoudige regels en ze weet hoe
consequent ik ben. Nu het weet hoe het krachtenspel verdeeld is,
weet ze exact waar ze aan toe is en dat is me allang duidelijk, dom
is het kind zeker niet.
Ik kan met het kind lezen en schrijven. Ik vind, nu het allemaal in
een wat rustiger vaarwater komt, mijn hernieuwde rol als opvoeder
zelfs leuk.
Het is niet zo veel verder als ik me plotseling iets realiseer. Ik zie
ineens in waarom het is, dat het kind zo lief en zo rustig is
geworden. Het komt omdat ik het kind in bescherming heb
genomen tegen het inconsequente en ambivalente gedrag van haar
moeder! Ik trek lijnen die helder zijn waardoor het kind weet waar
ze aan toe is. Ik zorg ervoor dat de regels en afspraken ook
nageleefd worden.
Ik besteed veel tijd aan het kind. Het gedrag van het kind is in
een snel tempo verbeterd. Ze wordt met de dag rustiger en beter
hanteerbaar.
In tegenstelling tot haar moeder, die klaarblijkelijk geen oog heeft
voor de progressie die haar kind maakt.
Ineens krijg ik een beschuldiging van haar aan mijn adres. “Je
straft het kind nooit meer,” zegt ze.
Dat klopt. Het is ook niet meer nodig. Het kind begrijpt mijn
eenvoudige regels en weet dat ik consequent ben in het toepassen
van straf. Ik hoef niet eens zo rechtlijnig te blijven. Ik kan het me
permitteren om straf in te trekken en soms waarschuw ik haar een
tweede keer. Ze gedijt zichtbaar onder mijn regime en hoe ik de
regels hanteer.
Haar moeder pruilt: “Je geeft het kind meer aandacht dan mij.”

Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ze zegt: “Kijk maar eens naar de
aandacht die jij haar „s ochtends geeft. Ze kijkt niet eens meer naar
mij om.”
“Tja,” denk ik, “ik hunk tenslotte met het kind zonder dat ze het
risico loopt verketterd te worden.”
Het gaat er ‟s ochtends tussen het kind en mij soms behoorlijk
hard aan toe. Maar dat hoort er gewoon bij. Ze krijgt geen
onvertogen woord van me. In tegenstelling tot wat ze van haar
moeder krijgt. Als het kind iets te enthousiast tegen haar aankruipt,
dan kun je er de klok op gelijkzetten dat ze uit haar vel schiet.
“Lomp mokkel, kun je niet uitkijken?” griept ze dan. “Je weet toch
dat je niet met je knieën op me moet springen. Hoe vaak moet ik
je dat nog vertellen voordat het tot je botte hersens doordringt?”
Vervolgens is ze wel in staat om haar kind om een lekkere
knuffel te vragen. Het kind heeft daar dan, begrijpelijk, geen zin
meer in. Ik vind het dus niet zo gek dat ze hunken met mij veel
boeiender vindt dan knuffelen met haar moeder.
Ik krijg een steeds hechtere band met het kind. Ik geniet er ook
van. Ik ga als vaste prik met haar op zaterdagmorgen naar de
Konmar om boodschappen te doen. Ik ga met haar fietsen in de
polder en we gaan samen naar het Zoetermeerse strandje. Ik koop
samen met haar „stoere‟ kleren. Ik geniet van de discussies onder
het eten, iets wat haar moeder niet kan waarderen. Als ik het kind
help met haar huiswerk, gaat haar moeder steevast iets anders
doen. Op een plek vanwaar ze het „vader/dochter‟-tafereel niet
kan zien of horen.
Ik vraag haar ernaar. Ze ergert zich aan de manier waarop het
kind mijn aandacht opeist. Ze begrijpt niet dat ik zoveel geduld
heb. Zij is de mening toegedaan dat ik het kind juist zou moeten
straffen. Ik ben, in haar optiek, niet consequent.

Ik begrijp haar niet. Ik zeg het haar. Mijn inziens wordt nu juist
bereikt wat ze zo graag wil: Een gezin dat in een goede harmonie
leeft.
Het kind is een beetje baldadig en druk. Ze is nogal beweeglijk en
op een bepaald moment maakt ze een nogal onhandige beweging.
Het kopje, waar ze tegenaan stoot, valt op de plavuizen vloer.
Kapot. In duizend stukjes. Het is het kopje dat ze haar moeder
voor moederdag cadeau heeft gegeven. Ze heeft het zelf gekocht
bij Familux in Rhoon; kosten 1 euro en 49 eurocent. Maar nu
maakt het kind haar kopje kapot.
Zij wordt woedend en ze blaft het kind toe: “Ben je nou
helemaal besodemieterd? Godverdomme, nou gooi je mijn
moederdagcadeau ook nog eens kapot. Lomp mokkel dat je er
bent. Het lijkt wel of je het expres doet. Alles waar ik ook maar
een beetje aan gehecht ben, sloop je of heb je al gesloopt! Dan
krijg ik eindelijk eens een cadeautje van je, wat denk je? Jij moet
het weer kapot maken. Heb je dan geen enkel respect voor mijn
spullen?”
Ze had het kind beter met een moker in het gezicht kunnen
slaan, dan had ze het minder pijn gedaan. Het kind is totaal
overstuur. Ze betuigt haar spijt keer op keer. Haar moeder houdt
er niet over op en ze blijft maar razen.
Ik kan het niet meer aanhoren en ik grijp in. Ik bijt haar moeder
toe, mijn eigen regel omtrent discussies in aanwezigheid van het
kind overtredend: “Ben je nou helemaal belazerd? Zo‟n enorme
drukte te maken over zo‟n lullig kopje. Als je kind het nou expres
had gedaan, heb je het recht om er een punt van te maken. Maar
dit gaat per ongeluk. Doe alsjeblieft normaal en houdt erover op.”
Maar ze geeft zich niet gewonnen. “Dat mokkel maakt alles
kapot waar ik aan gehecht ben,” verdedigt ze zich.
Ik word gek. Ik begrijp hier werkelijk niets van. Ik vraag haar:
“Ben je er soms op uit om doelbewust de relatie tussen jou en
jouw kind ook kapot te maken?”

Ze kijkt me vragend aan en ik zie dat ze mijn opmerking niet
begrijpt.
Alleen naar school.
De grote vakantie is voorbij en het kind gaat weer naar school.
Het ochtendritueel verloopt in een relatieve rust en harmonie. Het
kind kleedt zichzelf nu aan en ze pakt daarvoor de kleren, die ik de
avond ervoor met haar uitgezocht heb. Ze bepaalt zelf hoe ze haar
haar wil en haar moeder helpt haar erbij. Ze eet haar
boterhammetje zonder morren op en als ze naar school gaat, dan
bepaalt ze zelf welke jas ze aandoet.
Haar moeder brengt haar kind de eerste week nog naar school,
die honderd meter verderop aan dezelfde weg ligt als mijn huis.
“Dat vindt mijn kind prettig,” beweert ze.
Na een paar dagen zegt het kind tegen haar moeder: “Mama, je
hoeft me niet meer naar school te brengen, hoor.”
“Ach lieverd,” zegt ze, “ik doe het graag voor je. Bovendien vind
ik het veiliger.”
Ik bemoei me ermee en ik zeg: “Het kind bedoelt: Mama, ik wil
alleen naar school toe lopen, net als mijn klasgenootjes.”
Ze kijkt me fel aan en ze zegt: “Bedoel je dat ik mijn kind van jou
niet eens naar school mag brengen? Mag ik dan ook niets meer
met haar samen doen? Gun je me dan ook werkelijk niets?”
Ik ga de discussie niet eens aan en ik zeg: “Vanaf vandaag gaat
het kind alleen naar school.”
Haar kind wordt ‘mijn’ kind.
Haar kind is, als het haar zo uitkomt, ineens mijn kind. En wat ze
ook nog vaker doet, is tegen mij over haar kind praten als jouw
kind. Dat doet zij de laatste tijd steeds vaker.

Het is me al eerder opgevallen. Tegen het kind zegt ze: “Vraag
het maar aan jouw vader,” en dan bedoelt ze mij. Tegen mij spreekt
ze regelmatig over jouw kind, als ze het over haar dochter heeft. Ik
heb er al een paar keer iets van gezegd, want ik wil het gewoonweg
niet.
Papa, als naam, daar kan ik me nog wel in vinden. Maar het gaat
me te ver als ze het heeft over jouw kind of jouw vader, met name
als ze de nadruk legt op jouw.
Zelf ziet ze er geen kwaad in omdat het slechts spreektaal is. Ik
vind het niet gepast, immers, ik ben de biologische vader niet en
de echte vader is nog redelijk dicht in de buurt.
Ik weet inmiddels dat vragen bij haar niet helpt dus ik „beveel‟
haar: “Voortaan wil ik het woord jouw vader en jouw kind niet meer
in relatie tot mij horen.”
Ze begrijpt het niet, maar ze zegt mijn wens voortaan te
respecteren. Papa hoort voortaan bij mij en haar/jouw vader bij
Guido.
Ik moet haar echter steeds corrigeren. Te pas en te onpas
gebruikt ze toch de term jouw vader of jouw kind in relatie tot mij.
Ik vraag haar elke keer indringend en hard: “Wie?” waarop ze
zichzelf steeds haastig corrigeert met: “Ik bedoel papa,” of: “Ik
bedoel het kind.”
De verjaardag van het kind. Week 29, zaterdag.
Morgen breekt de grote dag voor het kind aan, want dan viert ze
haar negende verjaardag. Het is avond en haar moeder begint met
het versieren van de kamer. Ik zit in mijn studio achter mijn
bureau en ik hoor dat ze ermee bezig is. Ze vraagt of ik wil helpen,
maar ik kan me er niet toe zetten.
Op de een of andere manier ben ik ontzettend chagrijnig, maar ik
kan niet precies aangeven waarom. Eén ding spookt steeds door
mijn hoofd en ik zie steeds mijn roze button voor me met de tekst:

„verjaardagen zijn verschrikkelijk‟. Afgewisseld met de button
„kinderen zijn verschrikkelijk‟.
Het is niet dat ik het kind haar verjaardag niet gun, maar zoals
haar moeder ermee bezig is, maakt me zowat horendol. Ik trek een
parallel met mijn tuin. Toen had ze ook alleen maar aandacht voor
perkjes, plantjes, bloemen, struiken en heesters en kon ze het de
hele dag over niets anders dan die kuttuin hebben. Net zoals ik nu
naar de verjaardag van haar kind ben gaan kijken als „die
verschrikkelijke kutverjaardag‟.
Het is een uur of tien geworden en ze is nog steeds bezig met het
ophangen van slingers, ballonnen en lampions. Ik besluit nog even
voor de buis te gaan hangen. Wanneer ik de woonkamer
binnenstap, jubelt ze: “En? Vind je de kamer niet mooi versierd?”
“Ik vind er geen donder aan,” bek ik haar af, “overal zitten
punaises en alles zit onder de plakband. Hoe ga je dat overal weer
fatsoenlijk vanaf halen?”
Ik schrik van mijn eigen chagrijn, maar het is sterker dan mezelf.
Zij begrijpt er geen snars van hoe ik naar de verjaardag van haar
kind kijk. Volgens haar ben ik een marsmannetje zonder gevoel.
Ze kan er met haar verstand sowieso niet bij hoe ik naar
verjaardagen kijk en ermee omga. Laat staan hoe ik kijk naar de
verjaardag van een kind.
Het is al jaren gebruik dat ik mijn verjaardag niet vier, althans, dat is
uitgangspunt. Mocht ik besluiten er toch iets aan te doen, dan laat ik dat aan
mijn vrienden en kennissen weten en ik organiseer een feestje. Mijn gebruik is
overgenomen door mijn familie. Ik ben, een uitzondering daargelaten, nog nooit
op een verjaardag van een oom of tante, een neef of nichtje geweest. Iedereen
accepteert dat en, nog belangrijker, respecteert dat.
Ik trek deze lijn ook door voor allerlei andere feesten, zoals vader- en
moederdag. Gelul vind ik dat. Ik neem mijn vader of moeder liever een keer op
een andere dag mee uit eten of ik kook voor hem of haar. Dat vind ik pas
vader- of moederdag.

Een aantal weken al word ik continu geconfronteerd met de op
handen zijnde verjaardag van het kind. Ze kan werkelijk over niets
anders praten en ik kan met haar geen etalage langslopen of winkel
binnenstappen, of ze ziet wel iets wat leuk is voor de verjaardag
van haar kind. Geërgerd zeg ik: “Houd alsjeblieft op over die
verjaardag. Ik word er helemaal gestoord van.”
“Weet je wat dat over jou zegt?” vraagt ze. “Dat betekent dat jij
een harteloos monster bent en dat je helemaal niets om jouw kind
geeft. Je gunt haar niet eens een leuke verjaardag.”
“Natuurlijk gun ik dat haar,” zeg ik, “maar ik word helemaal
gestoord van jouw constante gepraat erover. Daar baal ik van.”
Ik krijg voor de zoveelste keer les van haar: “Voor een kind is de
verjaardag het belangrijkste evenement van het jaar. En jij kunt dat
maar niet begrijpen.”
Ik heb haar al vaker gezegd dat dit voor mij geen enkel punt van
discussie is en dat ik het wel degelijk begrijp. Maar ze verwacht een
bepaald enthousiasme van me, waarvan ik niet begrijp hoe ik die
moet tonen.
“Je bent wat dat betreft een harteloos monster,” beschuldigt ze
me. “Het interesseert je dus werkelijk geen ene rotmoer of jouw
kind een leuke verjaardag heeft of niet.”
“Hoe kom je daar nou bij?” vraag ik haar. “Natuurlijk wil ik dat
het kind een onvergetelijke verjaardag krijgt. Alleen ontgaat me
nog steeds, wat je nog meer van me verwacht.”
“Dat is eenvoudig,” zegt ze, “doe maar net alsof het je
interesseert.”
Het verjaardagspartijtje. Week 29, zondag.
Vandaag breekt de grote dag voor het kind aan; ze viert vandaag
haar negende verjaardag. De familie van het kind zal, zoals de

traditie het voorschrijft, in zijn geheel aanwezig zijn. Zelfs opa
komt. Nou ja, komt? Hij wordt vanuit het verzorgingstehuis met
een taxi naar ons toegebracht, waarna hij na twee uurtjes weer
wordt teruggebracht. De buren komen en waarschijnlijk ook de
kinderen van de buren. Van mijn familie komt alleen mijn vader
met Mila en mijn moeder komt waarschijnlijk zonder Jan. Zij baalt
daarvan, want ze is van mening dat ik ook mijn vier broers en mijn
enige zus had moeten uitnodigen.
Vandaag is het niet de enige dag dat haar verjaardag wordt
gevierd. Overmorgen is ze echt jarig, dus dan mag ze trakteren op
school en na school komen er een paar vriendinnetjes.
Maar dan is het nog niet gedaan met de verjaardag. Het echte
feest wordt gevierd op woensdagmiddag over drie weken. Dan
gaat het kind met een aantal vriendinnen een heuse videoclip
opnemen, begeleid door iemand die daarvan haar beroep heeft
gemaakt.
Ik vraag aan haar: “Kon je dat feestje voor jouw kind niet wat
eerder regelen?”
“Nee, dat lukte niet,” zegt ze, “dit was de eerste mogelijkheid die
nog open stond.”
Ik zeg sarcastisch: “Dat is natuurlijk niet zo verwonderlijk als je
pas een week van te voren begint met het organiseren ervan.”
Opgesloten in huiselijk geluk. Week 29 en verder.
Ik voel me beperkt in mijn vrijheid, in een ernstige vorm. Ik vind
dat ik meer in het reguliere gezinsleven vastzit dan ik nodig acht.
Ik moet daar verandering in aan gaan brengen, want ik kom de
laatste tijd werkelijk aan niets meer van mezelf toe. Het heeft niet
eens zozeer met het kind zelf te maken, want ik betrap mezelf
erop „ernstige vader‟-gevoelens voor het kind te ontwikkelen. Maar
ik krijg steeds meer de drang om me te verzetten tegen de wijze,

waarop zij me in mijn vaderrol manipuleert. Een ander woord heb
ik er helaas niet voor; manipuleert!
Ik leg het kind vaker op bed dan me uitkomt. In het begin vond
ik het niet zo‟n probleem, want het kind leek het nodig te hebben.
Ze moest wennen in haar nieuwe habitat en ik dacht, ik doe „mijn
ding‟ morgen wel. Maar nu kom ik helemaal niet meer aan „mijn
ding‟ toe.
In het begin poetste ze haar tanden nog niet goed, gooide haar
kleren achter haar kont neer, rekte met naar bed gaan en ik had af
en toe een gesprekje met haar. Al die dingen gaan nu als vanzelf.
De gesprekjes van vroeger zijn, sinds Guido ver uit beeld is,
veranderd in korte opmerkingen en het tappen van moppen.
Ik vind het kind groot genoeg om zelfstandig naar bed te gaan.
Ik wil het best nog wel eens doen, maar alleen als het zo eens
uitkomt of als het echt noodzakelijk is.
Haar moeder kijkt me indringend aan en wijst me op mijn
verantwoordelijkheden als vader en benadrukt nog eens een keer
het belang van rituelen voor een kind.
Als ik zeg dat zijzelf de noodzakelijke rituelen in stand kan
houden door haar kind zelf elke avond op bed te leggen, lijkt het
of ze me niet hoort.
Ze heeft nog een argument waarom ik het niet kan maken om
het kind niet meer naar bed te brengen. Het kind zal zich door mij
afgewezen voelen.
Ik lach erom en zeg dat ik het bullshit vind. Ik voeg er ook aan
toe dat het me niet meer uitmaakt wat ze ervan denkt, ik doe het
gewoon niet meer.
“Mag ze jou dan ook geen welterusten komen wensen als ze naar
bed gaat?” vraagt ze.
“Je trekt het gelijk door in het belachelijke,” zeg ik, “als ik ergens
mee bezig ben, dan vind ik het best dat ze me een nachtkus komt
geven. Als ze daarna maar direct naar bed gaat. Zonder mij.”

“Daarbij,” zeg ik, “een gewoonte is op een gegeven moment
gewoon. Ik vind het leuker om af en toe spontaan iets te doen dan
dat ik altijd hetzelfde ritueel moet volgen.”
Ze begrijpt het niet en ze zegt: “Jij houdt dus niet van jouw kind.
Een vader wil toch graag zijn kind op bed leggen? Of „s avonds
nog even kijken of zijn kind onder de dekens ligt en goed slaapt?
Zelfs nu de kinderen van Klaas en Joke al pubers zijn, doen zij dat
nog steeds. Ik vind dat normaal voor een vader die houdt van zijn
kind.”
De ergernis schiet er pas goed bij me in als ik hoor dat ze weer
over haar kind praat alsof ik de biologische vader ervan ben.
Ik bijt haar toe: “Mijn kind?”

12. Morgen trouwen we.
Ik blaas de bruiloft af. Week 24, donderdag.
Het is twee dagen voor onze bruiloft en ik rijd met haar naar de
notaris. De huwelijkse voorwaarden zijn klaar en moeten door ons
ondertekend worden. Zij is daarvan duidelijk uit haar humeur, wat
ze me ook laat merken.
“Gadverdamme,” zegt ze, “ik vind deze huwelijkse voorwaarden
een bewijs van wantrouwen jegens mij. We hebben zoiets moois
en dan moeten we stilstaan bij iets, dat we allebei niet willen.
Daarbij is het weer een bevestiging van het verschil tussen ons. Jij
hebt alles, ik heb niets en het maakt weer mijn afhankelijkheid van
jou zo verschrikkelijk expliciet. Dat je mij dit ooit nog eens zou
aandoen, dat had ik nooit verwacht. Ik begrijp het wel, maar je
moet weten dat ik er verschrikkelijk van baal. Feitelijk vertrouw je
me niet, wat bewijst dat jij nog steeds paranoïde bent.”
Deze discussie heb ik al vaker met haar gevoerd. Het is haar
gelijk tegen het mijne. Het is overigens een zinloze discussie, want
ik herhaal steeds dat ik zonder huwelijkse voorwaarden niet trouw,
hoe veel ik ook van haar hou. En ondanks dat ze dat weet, blijft ze
zich maar verzetten.
Ik voel op mijn klompen aan dat ik deze discussie, als ik niet
uitkijk, opnieuw met haar ga voeren. Ondanks mijn tegenzin,
verman ik me en weer probeer ik de discussie met redelijke
argumenten te stoppen.
“Feitelijk vullen de huwelijkse voorwaarden exact in wat jij wilt,”
begin ik voor de zoveelste keer, “jij bent het die altijd loopt te
verkondigen, dat je geen cent van me zal aannemen als onze
relatie, om wat voor reden dan ook, zou stuklopen. Jij bent het
toch, die al die wijven minacht, die hun hand jarenlang ophouden
voor alimentatie omdat ze hun levensstandaard zo nodig moeten

handhaven. Maar nu ze jou betreffen en het concreet wordt,
protesteer je!”
“Heb jij enig idee hoe vernederend het voor me is?” vraagt ze
me. “Daar te zitten bij zo‟n notaris die me confronteert met het
feit dat ik niets heb en ook nooit iets zal krijgen? Die weer
bevestigt dat ik helemaal afhankelijk van jou ben? En niet alleen
van jouw goedheid, maar ook van jouw willekeur!”
Ik wil de discussie niet nog eens tot in de treuren met haar
voeren en ik geef haar, net als de keren hiervoor, dezelfde keuze.
Ik zeg haar met een gemaakte grimas van oor tot oor, maar
zodanig dat ze weet dat het me ernst is en dat ze de discussie moet
stoppen: “Geen handtekening van jou onder de voorwaarden,
geen handtekening van mij in het trouwboekje!”
De notaris is een uitermate vriendelijke man. Als hij iets
vriendelijks tegen haar zegt, reageert ze ronduit onbeschoft. Ik zeg
er iets van.
“Weet jij hoe ik me voel?” bekt ze me toe.
Ik probeer met wat luchtige grapjes het ijs te breken. Het enige
resultaat dat ik boek is een ijskoude blik, die ik van haar
toegeworpen krijg. De notaris ziet het en gaat in een andere
modus. Hij zorgt ervoor dat de ceremonie niet langer duurt dan
strikt noodzakelijk is.
Het is stil in de auto wanneer ik met haar naar huis rijd. Ik zet
haar thuis af en ik ga nog even naar kantoor. Iets dat ik de laatste
tijd steeds vaker doe. Niet zozeer omdat mijn aanwezigheid op
kantoor vereist is, maar meer omdat ik steeds vaker toegeef aan de
behoefte om mijn huiselijk geluk eventjes te ontlopen.
Ik surf wat op het internet en ik babbel wat met de mannen. Na
een paar uurtjes besluit ik huiswaarts te keren. Het slechte weer
van de afgelopen periode is omgeslagen en de zon schijnt volop.
Ik loop mijn huis binnen en ik zie een enorme drukte op het
terras en in de tuin. Drie buurvrouwen met al hun kinderen zijn op

ezoek. De dames zitten met z‟n vieren op het terras rond de tafel,
die vol staat met kopjes, glazen en bordjes voor de thee, limonade,
koek en nog veel meer. De kinderen zijn in de tuin en ze
schommelen, wippen, zitten in de boomhut en rennen rond. Twee
ervan duiken in het zwembad, het is er warm genoeg voor.
Onze buren hebben een gigantische palm voor ons gekocht. Het
cadeau heeft een tweeledig karakter. Als huwelijksgeschenk en ter
verwelkoming van mijn aanstaande echtgenote in haar nieuwe
habitat. Ik pak een drankje en voeg me bij het gezelschap. Het
gesprek gaat over allerlei gewone dingen, dus eigenlijk nergens
over. Het is gewoon gezellig, de zon schijnt, de hele bups kinderen
vermaakt zich prima, overmorgen trouw ik met haar en onze
buren leven met ons mee. We burgeren al een beetje in en wat kan
ik me nog meer wensen?
Etenstijd breekt aan en het gezelschap neemt afscheid. Ik ga
automatisch de keuken in om het avondmaal te bereiden. Het is al
een vaste gewoonte aan het worden. Zij kookt ook nog wel eens,
maar alleen als ze er echt niet meer onderuit kan. Af en toe koken
heb ik altijd al leuk gevonden, maar sinds kort ben ik elke avond
de pisang. Ik moet het er met haar eens over hebben.
Zij vindt het wel wat, dat ik kan koken. Het kind overigens ook. Die
vraagt letterlijk of ik het wil doen, want dan kan ze haar bordje tenminste
helemaal leegeten. “Als jij kookt is het niet zo vies,” complimenteert het kind
me, “want als mama kookt, is het vaak niet zo lekker.”
Ik verwacht dat het haar iets doet, maar het blijkt dat zij er helemaal niet
mee zit. Integendeel. Zij lijkt er bijna trots op als ze zegt: “Het is dat ik moet
koken voor het kind, anders zou ik het zelfs nooit doen. Het boeit me niet, het
heeft me nooit geboeid en het zal me ook nooit gaan boeien.”
Ik weet dat allang, want ik heb het gezien aan de spullen die ze voor de
maaltijden in huis haalt als ze boodschappen doet. Als ze het al doet, dan
koopt ze allemaal van dat potjes-, zakjes- en blikvoer, waar geen kraak of
smaak aanzit. Als basis wel bruikbaar, maar dan moet je op zijn minst nog
behoorlijk in de weer met kruiden e.d. om er een beetje smaak aan te krijgen.
Dus boodschappen doen boeit haar ook niet en ze laat het graag aan mij over.

Dat kan ik mooi op zaterdagmorgen met het kind doen. En omdat ik kook,
kan ik tegelijk de goede ingrediënten bij elkaar zoeken.
Wat ik zie bij het koken en het doen van de boodschappen, zie ik ook bij
andere huishoudelijke taken. Ze doet het wel, maar alleen als het moet en ze er
echt niet onderuit kan komen. Ik vertel haar wat me de laatste tijd opvalt. Ze
geeft zondermeer toe dat ik het goed zie en ook hierbij laat ze blijken dat ze er
buitengewoon trots op is.
“Huishouding is iets voor huishoudsters,” zegt ze trots.
Het kind heeft als taak de keuken schoon te houden en de vaatwasser in en
uit te ruimen. Ik zie haar helemaal niet meer in de keuken en het wordt er
steeds smeriger. Ik zeg er wat van: “Alles plakt. Alles zit onder de jam. Het
is gewoon vies in de keuken.”
“Tja,” antwoordt ze met een begrijpende blik, “wat kun je van een kind van
acht verwachten?”
Ze gaat daarmee volledig voorbij aan de strekking van mijn opmerking.
Jeanette helpt mij een paar uurtjes in de week in de huishouding. Zij vindt
het geweldig, want wat Jeanette doet, hoeft zij niet te doen. Al snel zijn die
paar uurtjes van Jeanette niet genoeg, ook al heeft zij niets omhanden. Al snel
doet Jeanette ook de was en het strijkwerk voor haar. Dat is veel werk, omdat
zij haar kind soms een paar keer per dag schone kleren aantrekt. „s Ochtends
schone kleren voordat ze naar school gaat, logisch. Tussen de middag
verschijnen als gevolg van de lunch of het spelen in de tuin, bijna standaard
vlekken op haar kleren. Omkleden dus en schone kleren aan. Na school moet
ze ook iets anders aan, omdat schoolkleren moeten worden vervangen door
speelkleren. De hele santenkraam gaat vervolgens de wasmand in, vuil of niet.
De strijk kost Jeanette al snel meer dan drie uur per week. Zij vraagt Jeanette
of ze nog wat meer wil helpen in de huishouding. Nou ja, helpen? Zij doet op
een gegeven moment helemaal niets meer.
Ik vraag haar met een sarcastisch ondertoontje of ze wel tevreden is met deze
situatie.
“Ik vind het helemaal gescheten,” zegt ze, daarmee doelend op het feit dat ze
er uitermate content mee is.

Ik begin net met het snijden van de broccoli als zij de keuken
binnenkomt. “Wat is het toch dat jullie mannen hebben met
blonde vrouwen?” vraagt ze.
Haar toon maakt direct een „Jongen, pas op‟-gevoel in mij
wakker en ik vraag haar de reden achter deze vraag.
“Zo ingewikkeld is mijn vraag toch niet?” zegt ze en ze stelt hem,
iets anders geformuleerd, opnieuw.
“Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen?” denk ik en met een
aantal voorvallen mijn achterhoofd zeg ik: “Ik kijk wel linker uit
om mijn mening omtrent blond en vrouwelijk schoon met jou te
delen.”
Het kind vindt een doos met foto‟s. Ze zijn van mij. Ze heeft er een
behoorlijke studie van gemaakt en ze heeft een aantal pittige foto‟s geselecteerd.
Het kind laat de foto‟s aan haar moeder zien, die helemaal door het dolle
heengaat. “Schandalig, porno, onbehoorlijk, laag, geen enkel niveau,” verwijt
ze mij, “dit soort foto‟s behoor je op te bergen zodat een kind er niet bij kan.”
Ik bekijk de door het kind geselecteerde foto‟s. Het zijn allemaal
vakantiekiekjes. De meeste zijn genomen op het strand. Plaatjes van een paar
van mijn ex-vriendinnen. Topless. Op één zo‟n typisch vakantiekiekje ben ik
betrapt terwijl ik stond te plassen en je ziet een stukje van mijn beste vriend.
Ik vind haar reactie nogal overdreven en ik zeg het haar. Ik merk tevens op
dat het kind er minder problemen mee lijkt te hebben dan zij. Ze klaagt dat
ze geen zin heeft om geconfronteerd te worden met mijn exen en dat ze
inmiddels dondersgoed weet dat ik op blonde vrouwen val.
Ik kijk eens naar de foto‟s. Inderdaad, het kind heeft foto‟s van drie dames
geselecteerd; Berny, Ine en Iris. Ze hebben de standaard kenmerken van wat in
haar optiek alle mannen mooi vinden. Blond, blauwe ogen, slank, mooie
tanden en een goed figuur. Ik vraag haar of ze soms jaloers is op vrouwen uit
mijn verleden.
“Ik? Jaloers?” schimpt ze. “Op die domme blonde mokkels zonder hersens?
Ben jij gek of zo? Maar het feit dat jij zo bekrompen ben dat je alleen maar
daarop valt vind ik pas erg. Het zegt veel meer over jou dan over mij!”

Ze gaat helemaal uit haar dak en ik moet van haar die porno achter slot en
grendel stoppen. Wat ik, voor de goede vrede, maar gewoon doe.
Ik zit tv te kijken wanneer ze me vraagt of dat – wijzend op een of andere
blonde dame op de buis – mijn type is. Ik kijk op uit mijn boek, ik zie
inderdaad het type waar ik op val en ik zeg „ja‟. Ze reageert ogenblikkelijk.
Ze gaat helemaal over de rooie en ik krijg een preek: “Jullie mannen zijn
allemaal hetzelfde. Ik maar denken dat jij anders bent. Nee, jij zit dus ook al
te geilen op zo‟n achterlijk blond mokkel met hooguit twee hersencellen. Ik
begrijp werkelijk niet wat je daarin ziet.”
In eerste instantie moet ik erom lachen, maar ze gaat maar door. Ik denk
nog een behoorlijk lange tijd dat ze me zit te dollen.
Ik ga door met koken en ik begin de prei te snijden. Maar mijn
antwoord is duidelijk niet naar haar zin. “Ik heb het heus wel
gezien hoor,” zegt ze.
“Wat heeft ze dan gezien?” vraag ik me af. “Waar is ze op uit?”
Als ik ergens geen zin in heb, dan is het weer zo‟n zinloze
discussie, waarvan ik er de laatste tijd al meer dan genoeg met haar
heb gehad. Daar lijkt het helaas weer op af te stevenen, want zo
goed ken ik haar inmiddels wel.
“Het maakt me niet uit wat je gezien hebt,” zeg ik, “ik wil het er
niet over hebben. Ik wil doorgaan met koken, dus ga alsjeblieft de
keuken uit.”
“Dan heb ik dus goed gezien dat je hebt zitten flirten met
Yvette,” gaat ze door, “want anders had je me wel een normaal
antwoord gegeven.”
Ik sta perplex. Ik weet eventjes niets te zeggen. Wat moet ik hier
nou mee? Zij is al zo bezitterig en ik zeg sommige dingen al niet
eens meer omwille van de goede vrede. Verdomme, als ik niet eens
met een buurvrouw een praatje kan maken zonder dat het
uitmondt in een drama, waar sta ik dan?
Ik haal Yvette en de middag voor mijn geest. Ik probeer te kijken
of er iets van een voedingsbodem is voor haar aantijging. Ik kan
werkelijk niets bedenken. Als ik nou iets niet gedaan heb, dan is

het flirten met Yvette. Ik heb niet eens met haar gesproken. Ook
leg ik Yvette naast mijn maatstaf. Blond, aantrekkelijk vrouwelijk
schoon zou me zijn bijgebleven. Yvette niet.
De drang om mezelf te verdedigen komt in me op. Maar mezelf
verdedigen wil ik niet, want er is niets te verdedigen. De ergernis
komt ineens in me op en het vel rondom mijn slapen trekt alweer.
Iets dat me de laatste tijd steeds vaker gebeurt als ik met haar
discussier. “Houd er alsjeblieft over op,” smeek ik haar, “je hebt
klaarblijkelijk iets in je hoofd dat er niet is. Zelfs als is het er, zet
het dan alsjeblieft van je af.”
“Ik ben toch niet achterlijk,” zegt ze, “ik heb het toch zeker met
mijn eigen ogen gezien.”
Ik probeer het nog een keer: “Alsjeblieft, laten we deze discussie,
die nergens toe leidt, stoppen.”
Ze geeft geen gehoor aan mijn smeekbede en ze begint me
verwijten te maken. Ineens ben ik oneerlijk. Ik lieg. Ik ben
achterbaks. Net als al die andere mannen, die heimelijk naar
vrouwelijk schoon zitten te kijken en dan met hun piep gaan zitten
spelen. Ik ben minstens net zo erg. In een laatje had ze een seksdvd
van me gevonden en ik surf ook al die seks-sites af op het
internet. Ze walgt van me. Dat haar eigen vent naar die
smeerlapperij kijkt.
“Wat val jij me tegen,” zegt ze, “dat je met de buurvrouw flirt,
daar kan ik nog wel mee leven. Maar dat je het in alle toonaarden
ontkent, daar heb ik pas moeite mee.”
Mijn slapen beginnen nog meer te trekken en ik voel mijn
ergernis steeds heftiger worden. Ik onderneem nog een poging om
de discussie te beëindigen. “Ik kan hier niet tegen op,” zeg ik tegen
haar, “ik ga echt niet zeggen wat jij klaarblijkelijk wilt horen.”
Ik vervolg: “Daarbij is deze discussie niet alleen zinloos, hij is
ook ronduit belachelijk. We trouwen nota bene over twee dagen.”
Ondanks mijn ergernis, die inmiddels in nijd aan het omslaan is,
smeek ik haar zowat: “Ga de keuken uit voordat ik echt nijdig
word en mezelf niet meer onder controle kan houden.”

Ik voeg er nog een „alsjeblieft‟ aan toe.
Het kind komt zich er ook nog eens mee bemoeien. Ze heeft
haar knuffel in haar armen en ze sabbelt weer aan een oor.
Ik sommeer het kind om het strijdtoneel ogenblikkelijk te
verlaten, wat ze met tegenzin doet. Haar moeder blijft echter staan
en ik zeg dat ze haar kind moet volgen, maar ze laat zich niet
wegsturen. Mijn smeekbede heeft geen enkel effect op haar, want
ze heeft nog geen afdoende antwoord op haar vraag en ze laat zich
zeker de keuken niet uitsturen. Ze maakt me dat klip en klaar
duidelijk en daar komt haar vingertje. Ze zegt: “Ne pas. Jij moet
niet de fout maken om mij voor één of ander dom blond mokkel
aan te zien, die je zomaar met een kluitje in het riet kunt sturen.”
Ze gaat maar door en ze begint tegen me te foeteren. Ik geef
haar het gevoel dat ze gelijk heeft. Ze weet het daarom ook zo
zeker. Als ik niets te verbergen had, dan had ik haar een normaal
antwoord gegeven op haar vraag. Nu draai ik er omheen en zij
heeft het dus bij het rechte eind. Ze gaat maar door en ze krijgt,
waar ze klaarblijkelijk op uit was: Een ordinaire ruzie.
Ik ga door het lint. Uitzinnig van nijd bijt ik haar toe: “Rot op.
Verdwijn uit mijn ogen. Verdwijn ook gelijk uit mijn leven. Het
kan me niet schelen waar je naartoe gaat. Ik wil je niet meer zien.
Rot op. Rot op.”
Om mijn betoog kracht bij te zetten maak ik een „rot op‟-gebaar.
Ik heb het mesje, waarmee ik de broccoli en de prei aan het
snijden was, nog in mijn hand.
Zij wordt daardoor, voor zover mogelijk, nog bozer. Ze voelt
zich nu ook nog eens fysiek bedreigd. “Ga je me nu ook al dreigen
met een mes?” schreeuwt ze me toe. Ze verwijt me dat ik al net
zo‟n slappe drol ben als al haar exen, die haar alleen maar
aankonden met fysiek geweld.
Ik heb het nu helemaal met haar gehad. “Als je nu de keuken niet
uitrot, dan sla ik je eruit,” dreig ik.
Ze blijft met haar handen in haar zij staan en ze zegt dat ik dat
niet durf. Daarvoor ben ik een veel te slappe drol. Het wordt rood

voor mijn ogen en ik leg het mes neer. Ik loop naar haar toe om
mijn woorden kracht bij te zetten en ze schrikt zichtbaar. Snel
vlucht ze de keuken uit en ik schreeuw haar na: “Kutwijf!
Gestoord kutwijf! Weet je wat ik nog het ergste vind? Dat ik met
zo‟n gestoord kutwijf als jij zit opgezadeld!”
Ik sta in een soort „knock-out‟-toestand, volledig op de
automatische piloot het eten af te maken. “Wat gebeurt me?” denk
ik. Ik sta te trillen op mijn benen en mijn handen beven. Allerlei
gedachten flitsen door mijn hoofd. Ik weet het niet meer? Ik
begrijp het niet? Wat is er gebeurd? Waar ging het over? Wat wil ze
eigenlijk van me?
Een paar gedachten krijgen ineens de ruimte. Guido passeert de
revue. Guido, de man waar ze ook altijd zo‟n ruzie mee maakte.
Die haar alleen maar met fysiek geweld aankon. Guido, het
onmens. Verantwoordelijk voor de toestand waarin zij en het kind
zijn terechtgekomen. Hij heeft haar mishandeld, zowel lichamelijk
als geestelijk.
Maar de moeder van Guido had gezegd dat hij helemaal niet
agressief was, althans nooit was geweest. Dat heeft zij nota bene
bevestigd. Hij heeft voordat hij haar kende nog nooit gevochten of
een vrouw geslagen. Guido‟s moeder zegt dat Guido zelfs een hele
aardige, gevoelige jongen is.
Ik moet er bijna om lachen. Die Guido is dan ver weggestopt in
die booswicht die ik heb leren kennen. Ik begrijp de tegenstelling
niet. Maar nu ondervind ik het zelf. Ik heb nog nooit meegemaakt
dat iemand zo verschrikkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan
heeft weten te halen, als zij. Zij maakte dat ik me gewoon
machteloos en dom voelde. Ik stond net ook op het punt om haar
letterlijk de keuken uit te slaan. Ik zag geen andere uitweg meer.
Ik draai de relatie van haar met Guido eens om en ineens krijg ik
een soort begrip voor Guido. Guido is niet de agressor, maar zij.
Hij kon gewoonweg geen andere uitweg vinden om haar tot rede
of zwijgen te brengen dan fysiek geweld. Net als ik, zoëven.

De maaltijd is klaar. Ik zet roodbaarsfilet met een sausje, krieltjes
en zelf gemaakte roerbakgroenten op tafel. Ik roep haar en het
kind. Het is stil. Het enige geluid dat te horen is, is het tikken van
mijn bestek op het bord. Ik kijk eens naar haar. Ze zit voor zich uit
te staren en ze eet niets. Ik kijk eens naar het kind. Zij eet ook
geen hap en zit alleen maar aan de oren van haar poppetje te
kluiven. Het eten smaakt me voor geen meter. Mijn God, wat ben
ik nog nijdig. Alles zindert nog na.
Het avondritueel is voorbij en het kind ligt op bed. Ze wenst
haar kind welterusten en ze komt naar beneden. Ik zit aan de
eetbar en zij gaat aan de andere kant van de kamer voor de tv
zitten. Nog voordat ze hem aanzet zeg ik tegen haar: “Je hebt het
zeker wel naar je zin? Ben je erg blij met het resultaat van die
achterlijke discussie, die jij zo nodig moest voeren?”
Ze komt bij me staan. Ze houdt voet bij stuk. Haar treft geen
blaam, ik heb het gedaan. Ik ben het immers, die heeft zitten
flirten. Ik ben ook niet eerlijk tegen haar. Ze gaat nog verder. Ze
voelt zich nu ook niet veilig meer bij me. Ik heb haar tenslotte
bedreigd met een mes.
“Ik blaas de trouwerij af,” hoor ik mezelf tegen haar zeggen, “je
denkt toch niet dat ik de rest van mijn leven wil doorbrengen met
zo‟n gestoord wijf als jij?”
Mijn woede is weliswaar bekoeld, maar er zindert nog steeds een
gevoel van onbehagen door mijn lijf. Ze kijkt me met grote ogen
aan, haar ontzetting is eruit af te lezen. Ik vervolg mijn relaas: “Ik
heb het helemaal met je gehad. Tot hier en niet verder. Je beperkt
me al met je verlatingsangst en je leeft me met je kind. En dan heb
ik het nog niet eens over de tuin, die verschrikkelijke kuttuin. Je
bent zo bezitterig als de pest en nu blijkt ook nog eens dat je echt
een gestoord wijf bent.”

Ze hervat zich en weet iets te zeggen. “Hoe moet dat dan met de
bruiloft?” vraagt ze. “Alles is al geregeld. Morgen komen onze
getuigen. Iedereen is uitgenodigd. Iedereen komt.”
Ze kijkt me met een vragende blik aan en zegt: “Je gaat me toch
niet vertellen dat je de bruiloft zomaar gaat afblazen?”
“Zomaar?” zeg ik. “Zomaar?”
Ze probeert het op een andere manier. “Wat zullen de mensen er
niet van denken?” vraagt ze.
Ik maak haar klip en klaar duidelijk dat het me werkelijk niets kan
schelen wat de mensen ervan denken.
Ze probeert er nog ééntje. “Weet je wel wat voor impact dit gaat
krijgen op mijn kind als je dit doorzet?” vraagt ze.
Ik zet een gemaakt lachje op mijn gezicht en ik zeg sarcastisch:
“Je zult godverdomme geen argument vinden om je zin of je gelijk
te krijgen.”
Ze raakt bijna in paniek en ze jankt: “Je kunt het echt niet
maken. Weet je wat je kapot maakt bij het kind als je het doorzet?”
Ik houd voet bij stuk en ik zeg gedecideerd: “Het is heel jammer
voor haar. En waarschijnlijk ook voor jou, maar het is de logische
consequentie van mijn besluit!”
Ik ga het gesprek met haar beëindigen en ik zeg: “Ik wil vanaf nu
ook helemaal niet meer met je praten. Dat gaat toch niet. Want
met jou valt gewoonweg niet te praten.”
Ze kijkt me aan en ze ziet dat het ernst is. Ik ben uiterlijk zeer
kalm en gedecideerd. Zeker nu ik heb besloten. De „andere‟ Gijs is
er nu. Die zij voor het eerst zag vlak na de trip naar Disneyland.
Mijn emoties doen niet meer mee. Ik hoef alleen nog te handelen
en nu ik mijn besluit genomen heb, doe ik dat ongeacht de
consequenties.
Zij kent die „andere‟ Gijs en ze ziet hem nu weer zitten. Die Gijs
wilde ze nooit meer zien, had ze toen gezegd. Maar nu is hij er
weer en ze kan niet om hem heen. Maar toen heeft ze die „andere‟
Gijs ook weg gekregen. Ze hoefde alleen maar haar toon te
veranderen. Dat lijkt ze nu ook te gaan proberen.

“Ik heb er zo‟n spijt van,” zegt ze bijna smekend, “kunnen we er
niet als volwassen mensen nog eens over praten?”
Ik trap er niet in en ik zeg: “Dat had je dan maar eerder moeten
bedenken. Je kunt op je kop gaan staan als je dat wilt, maar mijn
besluit staat vast. Het is klaar. Het is over. Ik herhaal het nog maar
even voor alle duidelijkheid: Ik ga mijn leven niet laten verpesten
door zo‟n gestoord wijf als jij.”
Ze kijkt me met grote verdrietige ogen aan en ze zegt niets.
Helemaal niets. Ik sta op en ik verlaat de kamer. Ik ga in mijn
studio een beetje met een computer zitten prutsen.
Ze slaapt als ik naar bed kom. Of ze doet alsof. Het maakt me
niet uit. Ik ga naast haar liggen, zo ver mogelijk van haar vandaan.
Ik heb er nog steeds de pest in en ik voel geen enkele behoefte
tegen haar aan te kruipen. Ik voel me afgezeken, zelfs gefrustreerd.
Het enige dat me nog een beetje positief stemt, is het gevoel dat ik
krijg als ik me bedenk, dat ik morgen de bruiloft ga afblazen. De
gedachte hieraan geeft me een soort van rust en ik val zelfs heel
snel in slaap.
Ik trouw toch maar. Week 24, vrijdag.
Vanmorgen heb ik met haar de ruzie van gisteravond bijgelegd.
Ik weet niet eens waarom. Het is een mix van argumenten
waardoor ik denk: “Ach, waarom ook niet?”
Ik woon tenslotte met haar samen, haar kind zit hier op school,
er heerst een relatieve rust en ze heeft beterschap beloofd. Ze
begrijpt zelf niet eens waarom ze zo onredelijk is geweest, maar
dat komt, zo verzekert ze me, omdat ze zoveel van me houdt. Ze
vertrouwt me, dus het zal niet meer gebeuren.
Ik begrijp zelf niet helemaal hoe ik erin zit, want ik realiseer me
terdege dat het wel anders is geweest. Er is een tijd geweest dat ik
zelfs graag met haar wilde trouwen, maar dat gevoel is nu helemaal

verdwenen. Nu kan ik het alleen maar beredeneren, maar het
gevoel van vroeger heeft plaats gemaakt voor een vreemd, mat en
dof gevoel, wat ik niet goed onder woorden kan brengen. Ik
verman me en denk dat het waarschijnlijk te maken heeft met de
standaard zenuwen, die elke bruidegom vlak voor het huwelijk
heeft.
“Wat wij hebben is zo bijzonder,” houd ik me voor, “dat wij de
clash van gisteravond ook wel weer zullen overwinnen.”
Ik neem daarmee ook in ogenschouw dat ik niet snel van
gemoedstoestand wissel. Althans niet van een slechte naar een
goede. In tegenstelling tot zij, want zij lijkt het alweer vergeten.
“Ach,” denk ik, “morgen ben ik het helemaal kwijt en dan maak
ik er met haar de mooiste dag van mijn leven van.”
De voorbereidingen. Vanaf week 13.
Ik vergezel haar naar Breda. Ongeveer een week of twee nadat ik
„ja‟ tegen haar heb gezegd op de personeelsdag van mijn bedrijf.
Ze heeft het internet af zitten struinen naar een passende outfit
voor haar huwelijksdag en ze heeft iets bijzonders gevonden. Het
kind zit op school en wordt tussen de middag opgevangen door
Jeanette, zodat zij en ik de tijd hebben.
We lopen de bruidswinkel in en zij vraagt naar Harmen, waar ze
mee heeft afgesproken. De verkoopster kijkt ons verbaasd aan,
want die kent ze niet. “Toch heb ik met hem afgesproken,” houdt
ze vol.
“Dan denk ik al dat ik het weet,” zegt de verkoopster, “dan moet
u waarschijnlijk in de bruidswinkel hiernaast zijn. Dit is de winkel
voor „gewone‟ bruidsmode, hiernaast verkopen we de exclusievere
lijn.”
Harmen, de verkoper, begroet ons. Zij heeft al uitgebreid contact
met hem gehad. De jurk van haar keuze hangt al voor haar klaar

en zij past hem. Harmen zegt, als ze de jurk showt: “Die jurk heeft
hier op jou gewacht.”
Ik moet hem gelijk geven. Hij staat haar geweldig. Ze heeft er de
lengte en het figuur voor. Maar tegelijk met het zien van de jurk
denk ik: “Wat voor soort plechtigheid heeft ze eigenlijk in
gedachten?”
Ik vraag haar ernaar. “Het maakt me werkelijk niet uit,” zegt ze,
“maar die ene keer van mijn leven dat ik uit echte liefde trouw, dan
wil ik dat in vol ornaat doen.”
De jurk is weliswaar schitterend, maar kost dan ook een
vermogen. Ik vraag: “Wie gaat deze jurk betalen? Realiseer jij je
wel wat hij kost?”
“Dat is uitermate relatief,” legt ze me uit, “want na het huwelijk
verkoop ik de jurk gewoon. Ik doe dat via het internet. Een
exclusieve bruidsjurk verkoopt namelijk gemakkelijker dan een
gewone. Als je dan kijkt wat de jurk je werkelijk heeft gekost, dan
ben je waarschijnlijk met een dure jurk veel goedkoper uit dan met
een goedkope. Die wil namelijk niemand meer hebben.”
Ze voegt er haastig aan toe: “En als ik hem verkocht heb, krijg je
het geld echt wel terug hoor!”
Ik moet er wel om lachen. “Reken je rijk,” denk ik, iets dat voor
mezelf ook doe als ik iets graag wil hebben. Daarbij denk ik: “Wat
kan mij het eigenlijk schelen. Ze ziet er perfect uit in die jurk en als
zij dat nou zo graag wil.”
De eerste hobbel is genomen. Ze heeft een trouwjurk. Nu
moeten we de dag bedenken en organiseren. Ik zeg: “Ik wil wel
trouwen, maar niet met allerlei poespas eromheen. Dus het liefst
met z‟n tweeën.”
“Lieverd,” zegt ze tegen mij, “het maakt mij ook niet uit. Het
gaat me alleen maar om het wederzijdse commitment, dat we
elkaar formeel willen geven.”
Ik leef een tijdje in de veronderstelling dat we op één lijn zitten,
maar op het moment dat ze hoort dat ik indertijd ook zo

eenvoudig met Iris getrouwd ben, wordt dit scenario ineens
volledig onbespreekbaar.
Het maakt mij nog steeds niet uit hoe het eruit gaat zien, als het
maar niet zo‟n traditionele bruiloft wordt. Daar heb ik totaal geen
zin in. Zij gelukkig ook niet, maar ze wil wel dat haar familie erbij
is.
“Ik weet niet wat voor bruiloft het dan wel moet worden,” zeg ik
tegen haar, “je weet inmiddels wat mijn uitdrukkelijke voorkeur
geniet. Ik weet niet wat jij in je hoofd hebt, dus ik kan niets anders
doen dan de bal bij jou leggen.”
Ze komt echter niet veel verder dan te zeggen, dat ze het anders
wil. Want wat wij hebben is zo bijzonder, daar hoort ook een
bijzondere ceremonie bij. Zij zoekt alle hoeken van het internet af,
maar ze kan niets vinden dat bijzonder genoeg is.
Ik probeer het nogmaals. “Lieve schat,” begin ik, “waarom
rennen we niet met z‟n tweeën, desnoods met z‟n drieën naar een
stadhuis en that‟s it?”
“Dat wil ik niet,” zegt ze, “het wordt de mooiste dag van mijn
leven. Ik wil die delen met mijn familie.”
Ik moet haar toch maar een handje helpen, want zelf komt ze er
niet uit. Ik bedenk iets en ik zeg: “Ik wil minstens een goed diner.
Uitgeserveerd. De wijn moet rijkelijk kunnen vloeien. De gasten
hoeven niet naar huis, omdat ze kunnen blijven slapen. De
volgende dag hebben we eventueel nog een gezamenlijk ontbijt.
Klaar.”
Ze vindt het helemaal te gek en ze besluit direct dat we het zo
gaan doen.
Nu moet er een locatie gevonden worden waar we het feest
kunnen geven. Het liefst van alles wil ze trouwen in het kasteel van
Rhoon, maar die locatie blijkt nogal gewild. Over anderhalf jaar
zijn wij als eerste aan de beurt en zo lang kunnen we niet wachten.
Er moet een andere locatie bedacht worden.
“Neem een of ander kasteel,” zeg ik, “in Limburg of zo.”

“Waarom zover weg?” vraagt ze.
“Daar hebben we allebei niets mee,” antwoord ik, “dus dat is
lekker neutraal.”
Ze volgt mijn raad letterlijk op en ze laat haar oog vallen op
kasteel Erenstein in Limburg. Ik rijd er met haar en het kind op
een vrijdagmiddag naartoe. Het is druk op de weg en we doen er
vier uur over om er te komen.
Helemaal gaar van de reis bespreek ik samen met haar ons
voornemen met de patron van het kasteel. De dag wordt stap voor
stap ingekleurd.
De huwelijksplechtigheid vindt op het kasteel plaats. De gasten
komen „s ochtends al en ze worden opgevangen in het hotel.
Tussen de plechtigheid en het diner in kunnen ze gaan wandelen
in de fraaie omgeving. Het diner wordt in de grote zaal opgediend
en tussen twee gangen in gaan het kind en ik „Go with the flow‟,
ons lied, live brengen.
Ik leg onze wensen voor aan de patron. Hij heeft nog een aantal
suggesties. De gasten moeten natuurlijk op een bepaalde tijd
aanwezig zijn en ze hebben dan niet veel omhanden. Er zullen
ongetwijfeld stiltes vallen en het is het beste om die op te vangen.
De patron raadt ons aan, we zijn tenslotte in een middeleeuws
kasteel, om daar een minstreel in te zetten. Dat is naast leuk ook
handig, want het vangt niet alleen stiltes op, maar het geeft ook
een middeleeuws sfeertje.
Zij vindt het geweldig.
De patron heeft nog meer in de aanbieding. Want als we dan
toch zo bezig zijn, dan kunnen we net zo goed nog meer
middeleeuws vermaak inhuren, zodat onze gasten, daar waar
nodig, nog beter vermaakt kunnen worden. Hij stelt ons voor om
een actieve puzzelrit te organiseren. We laten ons dan vervoeren in
klassieke rijtuigen, die getrokken worden door paarden.
Zij wordt helemaal enthousiast.
Maar dit is nog niet alles en het kan natuurlijk nog leuker. We
zorgen ervoor dat iedereen de beschikking krijgt over een

middeleeuws kostuum met dito pruik. Pas dan is ons
middeleeuwse feest compleet.
Zij gaat helemaal door het dak van enthousiasme.
Het wordt steeds gekker, maar ik vind het er niet leuker op
worden. Vermaakt worden vind ik sowieso al niet prettig, laat
staan dat ik dat mijn gasten wil aandoen. Maar zij ziet het helemaal
zitten. God, wat wil ze dit graag. Ik laat het gaan en ik leg me erbij
neer. Ik neem een optie.
Feitelijk schuif ik het voor me uit en ik spreek af dat ik later op
de details zal terugkomen.
Vlak na het tripje naar kasteel Erenstein vertrek ik met mijn
gezin richting Parijs. Hoera, we gaan naar Disneyland. De
uitnodigingen voor de bruiloft zijn gelukkig nog niet verstuurd.
We zijn net terug uit Disneyland Parijs. Ik heb het huwelijk
afgeblazen en kasteel Erenstein ervan op de hoogte gebracht.
Ze vraagt me of ik helemaal niet meer met haar wil trouwen.
“Ik wil en wilde eigenlijk helemaal niet trouwen,” zeg ik.
Ze kijkt me aan en ze pruilt: “Maar jij was het toch met me eens
dat trouwen de ultieme bevestiging is van wat wij voor elkaar
voelen! Ik wil namelijk wel heel erg graag met je getrouwd zijn. Jij
toch ook met mij?”
Ik antwoord: “Ik vind het goed en ik wil best nog wel met je
trouwen, maar in ieder geval niet met al die poespas er omheen.
Erenstein is een goed voorbeeld van hoe ik het zeker niet wil.”
“Lieverd toch,” zegt ze, “als je me dat eerder had verteld, dan
had ik het toch anders gedaan. Je moet die dingen niet voor mij
doen. Voor mij is maar één ding belangrijk en dat is wat wij samen
hebben.”
Ze gaat verder: “Dus al die tijd heb je dingen voor mij gedaan,
waar je vanuit je eigen gevoel niet echt achter staat. Alleen voor
mij. Om mij dat plezier te doen?”

Haar toon wordt vragend: “Snap je nu waarom ik zoveel van je
hou? Als je deze ellende allemaal voor mij hebt willen doorstaan,
dan moet je heel erg veel van me houden, anders deed je het niet.”
Ik vraag me af waarom we dan zo uit elkaars spoor zijn gelopen.
Ze weet toch hoe ik het wil, wat mijn voorkeur heeft, maar toch
doet ze het anders. Begrijpen wij elkaar dan zo verkeerd? Ik kan
me ook levendig voorstellen waarom ze het anders wil dan ik. Ten
eerste was ik op een soortgelijke manier getrouwd met Iris en ten
tweede wil ze haar kind er per se bij hebben.
Ik breng haar op een nieuw idee. Ik zeg: “We hebben toch
intieme vrienden? Dan vragen we die als getuigen en met hen
maken we er toch gewoon een leuke dag van?”
Daar heeft ze wel oren naar. “Het komt er dan op neer dat we
met z‟n achten zijn,” zeg ik, “Andries en Chantal zijn mijn
getuigen, dat is twee. Ik neem aan dat Zus en Jip de jouwe zijn, en
dat maakt vier. Jouw kind en een oppas maakt zes en met ons erbij
hebben we er acht.”
“Als je het zo zegt heb je gelijk,” zegt ze, “maar ik wil minstens
mijn broertje Tom erbij hebben. En zo zijn er nog een paar
mensen die ik er graag bij wil hebben.”
Ik waarschuw haar en ik zeg: “Zo komen we op een hellend vlak
terecht. Waar trekken we de streep?”
“Jij hebt gemakkelijk praten”, zegt ze tegen me, “jou interesseert
het geen reet wat ze van je denken. Maar mij interesseert het wel,
want die kleine familie van mij is wel het enige dat ik nog heb.”
Ik verdenk haar ervan dat ze toch een grote bruiloft wil hebben,
maar ik vraag er niet meer naar. Ik denk na over een compromis,
zonder dat ik het gevoel ga krijgen dat ik water in de wijn moet
doen. Ik zeg: “We lassen op onze huwelijksdag een High Tea of zo
in. Van twee tot vier uur. We sturen iedereen een mededeling dat
we trouwen en waar we dat doen. We nodigen ze wel uit voor de
High Tea of zo iets en dan kunnen onze families en vrienden zelf
beslissen wat ze doen.”

Ze vindt het een geweldig idee en ze gaat direct een High Tea
organiseren.
Morgen trouw ik. Week 24, vrijdag.
Morgen trouw ik met haar. Het is inmiddels vijf uur geworden en
nog steeds zit dat vreemde gevoel in mijn systeem. De connectie,
die ik anders voel als ik bij haar ben of als ik haar zie, is helemaal
weg. Ik ben onrustig.
De bel van de voordeur gaat en het kind doet open. Zus en Jip
komen binnen, op de voet gevolgd door het kind en haar oppas
voor morgen, Julie. De begroeting is net als andere begroetingen
en we wisselen de gewone beleefdheden uit. Zij verdwijnt bijna
direct met Zus de keuken in. Ik zie dat zij haar vriendin het verhaal
van gisteren vertelt. Ze hebben het er druk mee.
Ik ga op het terras zitten en ik vraag Jip of hij recentelijk nog
naar een popconcert is geweest. Jip begint bijna automatisch te
vertellen. Ik luister amper, maar op deze manier is het net alsof we
gezellig zitten te praten.
Het is opmerkelijk rustig wanneer we ons diner nuttigen. Die
vreemde spanning zit me nog steeds dwars. Zij heeft er duidelijk
ook last van.
Om tien over negen komen Andries en Chantal binnen. Het kind
komt ondanks mijn uitdrukkelijke verbod toch uit bed, want ze wil
per se Andries en Chantal begroeten. Het maakt me niet uit,
morgen hebben we immers een groot feest.
“Hoe is het, jongen?” vraagt Andries me. “Zeker wel een beetje
eng dat je morgen je vrijheid weer eens verliest?”
Hij ziet wat zijn grappig bedoelde opmerking bij me doet en
vraagt me of er iets aan de hand is. Ik vertel hem dat we gisteren
een nogal forse clash hebben gehad, waar we nu nog een beetje de
naweeën van hebben.

“Ik dacht al zoiets te merken,” zegt Andries, “je voelt gewoon
dat er iets tussen jullie twee aan de hand is.”
Hij kijkt me aan en zegt: “Je weet toch wel zeker dat je morgen
„ja‟ zegt als je in dat gemeentehuis staat?”
“Natuurlijk weet ik dat zeker,” pers ik er met een verwrongen
glimlachje uit, “ik ga toch niet naar een stadhuis toe om „nee‟ te
zeggen!”
Zijn opmerking heeft me dieper geraakt dan ik voor mezelf wil
toegeven en ik weet er geen raad mee. Andries ziet het.
Ik heb nog steeds dat vreemde gevoel als ik mijn bed inkruip. Zij
ligt al in bed en ze slaapt al. Of ze doet alsof ze slaapt, net als
gisteren. Ik ben een beetje apathisch. Het lijkt wel of het me nog
steeds niet uitmaakt. Ik heb weer geen behoefte om tegen haar aan
te gaan liggen.
Ik voel me verschrikkelijk. Morgen trouw ik met haar.

13. Op huwelijksreis.
Wittebroodsweken. Week 25 en verder.
Het is de maandagochtend na ons huwelijk. Ik voer het
gebruikelijke ochtendritueel op en het kind maakt zich klaar om
naar school te gaan.
“Dag papa,” zegt het kind tegen me, “ben je er strakjes?”
“Natuurlijk schatje, mama en ik hebben toch vakantie omdat we
net getrouwd zijn,” zeg ik en ik pak mijn krant.
Zij laat het kind uit en komt terug de kamer in. Ze komt naar me
toe en ze pakt me beet. “Heb jij enig idee,” vraagt ze me, “hoe
gelukkig ik ben?”
“Ik kan me daar wel iets bij voorstellen,” zeg ik. Ik glimlach naar
haar en ik pak mijn krant weer. Ze laat me niet los en ze versterkt
haar omarming.
“Behalve dat ik stapelmesjogge op je ben,” vervolgt ze, “is nu het
gehele plaatje compleet. Realiseer jij je dat wel? Wij, jij en ik, ons
kind, ons gezin, officieel getrouwd, hier in dit mooie dorp en zo
kan ik nog wel even doorgaan. Alles is aanwezig om de rest van
ons leven gelukkig te zijn.”
Ik sla enigszins plichtsgetrouw een arm om haar heen, geef haar
een zoen en ik laat haar weer los om de krant verder te lezen.
“Weet je?” gaat ze verder. “Het blijft de hele week mooi weer.
We kunnen dus allerlei leuke dingen gaan doen. Dan is het net
alsof we al op huwelijksreis zijn.”
Ik kijk op uit mijn krant en ik vraag haar: “Al op huwelijksreis?
Volgens mij zit ik alweer in de sleur van alledag. Iets leuks gaan
doen? Noem eens iets op? Iets leuks doen in die paar uurtjes dat
jouw kind op school zit? Volgens mij ben jij het, die steeds thuis
wil zijn als jouw kind uit school komt.”

Ze laat zich niet uit het veld slaan en ze zegt: “Lieve schat, we
kunnen toch allerlei leuke dingen doen in en rondom het huis.”
“Dat ben ik helemaal niet met je eens,” reageer ik en ik voel mijn
ergernis alweer langzaam opkomen, “ik heb het eigenlijk wel een
beetje gehad met al die leuke dingen van jou in en rondom het
huis. Ik had me verheugd op een weekje weg met jou, zeker na de
lange, hete zomer met jouw kind continu om mij heen. Het maakt
me niet eens uit waarheen, als ik maar even het huis uit ben. Voor
mijn part naar een hutje op de hei of zoiets.”
Mijn vader vertelt me dat hij met Mila, twee weken in het huis van
William, mijn oudste broer, gaat oppassen. Want William gaat met Hetty,
zijn vrouw, een weekje met vakantie, omdat ze 25 jaar met elkaar getrouwd
zijn. William en Hetty hebben drie kinderen. Mijn vader en Mila passen op.
Ik stel haar voor om opa Hans en Mila op „ons‟ kind te laten passen, zodat
wij op huwelijksreis kunnen. Zij heeft er wel oren naar, maar ze wordt niet
concreet. Tot opa Hans en Mila bij ons komen eten. Ineens vraagt zij of opa
Hans en Mila een weekje in ons huis willen wonen, zodat ze op het kind
kunnen passen. “Natuurlijk willen wij dat,” reageert mijn vader spontaan en
Mila knikt inschikkelijk.
Haar vraag verbaast me, omdat ik in de veronderstelling leef dat zij niet
direct na ons huwelijk weg wil. Ik bedank mijn vader en Mila en ik vraag ze
het weekje voor ons te reserveren. Het wordt de week, direct na ons huwelijk.
Ik zeg ook dat we nog terugkomen op de details.
Mijn vader en Mila gaan weg en ik vraag haar het waarom.
“Lieve schat,” zegt ze, “als er iets is waar ik naar uitkijk, dan is het onze
huwelijksreis. Daarbij ben ik van mening dat jij, gezien wat jij allemaal te
verstouwen hebt gekregen, een weekje rust meer dan verdient. Ook is het voor
jouw vader en Mila niet eens een opoffering. Ze kunnen heel goed met onze
buren opschieten, ze wandelen en fietsen graag en ze hebben de luxe van ons
huis een weekje.”

Het is niet veel later en ik bestel een „tafeltje‟ bij mijn vader en Mila. Een
„tafeltje‟ bestel je als je wilt mee-eten. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen is
een dag van te voren opbellen en te zeggen wat je wilt eten.
Ik rijd de volgende dag met z‟n drieën naar Rijswijk toe, waar mijn vader
woont.
Ik zeg tegen haar: “Het lijkt mij verstandig om vanavond de details van
onze huwelijksreis door te spreken.”
“Hoezo?” vraagt ze. “We gaan toch pas in de herfstvakantie op
huwelijksreis?”
“Nou breekt mijn klomp,” zeg ik tegen haar, “we zouden toch direct na
onze bruiloft gaan? De laatste keer vraag je nota bene zelf of ze willen
oppassen?”
“Ja, dat deed ik in een opwelling van liefde voor jou,” zegt ze, “maar ik kan
mijn kind nu toch niet alleen laten.”
Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik snap het niet.
“Kijk,” staaft ze haar bewering, “voor het kind zijn opa Hans en oma
Mila relatief nieuwe grootouders en mijn kind is nog niet voldoende gewend
aan haar nieuwe leefomgeving. Als wij weggaan, dan zal het kind zich
verlaten voelen omdat jij en ik weg zijn uit de omgeving, die haar net vertrouwd
aan het worden is. Dat durf ik, alle goede bedoelingen van opa Hans en Mila
ten spijt, eenvoudigweg niet aan.”
Ik zeg tegen haar: “Ik begrijp het,” terwijl ik denk: “Altijd weer dat kind!”
Ze voegt er nog aan toe: “Als wij tijdens de herfstvakantie op huwelijksreis
gaan dan kan het kind bij mijn moeder en Hannes logeren. Als jij en ik niet
thuis zijn, dan heeft het kind daar geen weet van en dan zal ze zich niet
verlaten voelen.”
“Natuurlijk,” denk ik, “ik had het kunnen weten.”
Ik zeg maar niets meer en ik rijd door naar ons „restaurant‟.
“Mmmm, samen met jou een week lang in een hutje op de hei,”
zegt ze met een gelukzalige glimlach. “Ik zie ook zo uit naar onze
huwelijksreis over zes weken. Heb jij er enig idee van hoe graag ik
met jou samen wil zijn? En dat ik ook graag mijn kind een weekje
wil missen? Je weet hoeveel ik van haar hou, maar ook ik wil na de

lange zomervakantie, met mijn kind constant om me heen, heel
graag een weekje zonder haar weg.”
Ik ken dat verhaal al en ik staar in mijn krant. Ze gaat door: “Het
is trouwens een geluk bij een ongeluk, als je dat tenminste zo wilt
zien, dat het weer zo goed blijft.”
“Heb je enig idee hoe ik erin zit?” probeer ik. “Ik zit ook al heel
de grote vakantie met jou en jouw kind op mijn lip, met dat
verschil, dat ik helemaal niet meer aan mezelf toekom. Ik ben
degene die moet investeren in onze relatie, het gezin, enzovoorts.
Elke keer als ik denk dat we er zijn, dan komt er wel iets anders
voorbij. Ik heb het werkelijk helemaal gehad.”
Ze lijkt me niet te horen, want ze zegt: “Ach jongen, we hebben
toch nu de rust en stabiliteit waar we zo hard voor gevochten
hebben. De basis is gelegd, we hoeven het vanaf hier alleen maar
te consolideren en uit te bouwen.”
Ik pruttel nog wat, maar het heeft geen effect. Ik probeer weer
mijn krant te lezen. Vergeefs, want ze praat maar door.
“Bovendien,” zegt ze, “hebben we van die mooie planten van
jouw familie voor ons huwelijk gekregen. Die moeten nu in de
grond gezet worden, anders gaan ze dood. We hebben ook voor
een vermogen aan cadeaubonnen voor Intratuin gekregen. Het
lijkt me een goed idee om met onze huwelijkscadeaus de voortuin
aan de kant van de vaart te gaan verfraaien.”
“Inmiddels moet je weten hoe ik over tuinieren denk,” zeg ik,
“wie gaat dat verfraaien dan doen?”
“Jij snapt er ook werkelijk niets van, hè?” zegt ze. “Jij bent
gewoon in staat om de planten, die jij van jouw eigen familie hebt
gekregen, gewoon te laten verrotten. Dat kun je eenvoudigweg niet
maken!”
Ik protesteer. “Hoho,” zeg ik, “ik heb er niet om gevraagd.
Sterker nog, toen ze mij vroegen wat ik voor ons huwelijk wilde
hebben, heb ik gezegd dat ik alleen maar gelukwensen wilde
hebben. Meer niet. Ik wilde geen cadeaus en ik heb ook geen

cadeaus nodig. Mijn familie weet dat. Daarbij, we hebben alles al.
Of had ik een uitzet moeten vragen?”
“Maar juist daarom heb ik iets gevraagd dat we nog niet hebben,”
houdt ze vol met een triomfantelijke blik, “want zeg nu zelf, nu ik
de buitenkant van het huis opgefleurd heb met allerlei plantjes, valt
de kaalheid van de parkeerplaats voor de deur juist op. Een mooie
rand aan de vaart met bomen en struiken kleedt het huis mooi aan.
Als we in de zon willen zitten, dan is de plek voor het huis ook
nog eens het meest geschikt. Met bomen en struiken op de rand
van de vaart zitten we tegelijk uit het zicht.”
Ik protesteer. “We hebben toch een afspraak?” vraag ik haar
enigszins smekend. “We zouden toch dat deel van de tuin pas
volgend jaar onderhanden nemen?”
“Lieverd,” zegt ze, “we hebben planten en bomen gekregen die
NU de grond in moeten. Nogmaals, je kunt het niet maken ze te
laten verrotten, dus je moet wel.”
Ze gaat achter me staan en ze pakt me beet. Ze begint een beetje
aan me te klieren. “Liefste,” fluistert ze in mijn oor, “het is
prachtig weer. We hebben niets omhanden, behalve elkaar. Ik wil
niets liever dan samen met jou onze huwelijkscadeaus planten. Op
ons dooie gemakje. Hebben we geen zin meer, dan stoppen we er
toch direct mee. Niets hoeft immers. We hebben toch vakantie?”
Ik geef weer eens toe. Ik had al besloten om de eerste weken van
de wittebroodsweken niet te gaan werken en nu heb ik inderdaad
niets omhanden. We kunnen niet weg vanwege het kind, het is
mooi weer en ik denk: “Laat ik mezelf eens ontstijgen. Ik ga
gewoon die planten zelf in de grond zetten en wie weet? Misschien
ga ik het nog leuk vinden ook!”
Ik zeg het tegen haar en ze reageert als een blij kind. “Wat ben ik
daar blij om,” jubelt ze, “wat vind ik dat leuk. Dat we toch nog
eens een keer samen iets leuks in de tuin gaan doen.”
Ik maak een globale schets van de voortuin en beperk de
werkzaamheden tot het aanleggen van een border. Zij is in haar

nopjes, ze lijkt wel een jonge hond die enthousiast om je heen
drentelt als je de halsband pakt om hem uit te laten.
De volgende stap is de inmiddels gebruikelijke gang richting
Intratuin. We kopen de benodigde potten en nog een aantal
planten. De cadeaubonnen zijn natuurlijk niet toereikend genoeg
voor de aanschaf van al dat nieuwe spul en ik leg, zoals
gewoonlijk, een flink bedrag bij.
Vijf donkerblauwe en zeven terracotta potten moeten worden
geplaatst. Dat gaat niet zomaar, omdat ze niet zondermeer op de
bestrating gezet kunnen worden. Voor elke pot wordt de
bestrating opengemaakt en het zand wordt vervangen door aarde
tot de diepte van de vaart. De bodem wordt uit de pot getikt,
zodat de wortels er doorheen kunnen groeien en een dikke ijzeren
pijp moet ervoor zorgen dat de potten, zeker het eerste jaar, niet
kunnen verschuiven of om kunnen waaien.
Na een dag of drie ploeteren begint er een beetje schot in te
komen. Ook de buren reageren enthousiast. “Ga je toch groene
vingers kweken?” vraagt Jeanette met een pesterig lachje om haar
mond.
Ik mopper quasi geïrriteerd, maar ik moet wel toegeven dat ik eer
heb van mijn werk.
Het einde is gelukkig in zicht, want intussen heb ik het wel
gehad. Ik heb pijn in mijn rug, mijn handen doen zeer en zij doet
niets anders dan kijken naar wat ik doe en af en toe een Colaatje
voor me halen. Ik begin te balen als een stekker en ik voel me een
beetje genaaid. Ik realiseer me dat het mijn eigen schuld is. Ik heb
er totaal geen zin meer in, maar halverwege kan ik niet stoppen. Ik
ga dus door in mijn gebruikelijke „niet denken, gewoon doen‟modus.
Zij is enthousiast en ik weet ook waarom. Het is niet alleen
het feit dat het aangezicht van het huis verbetert, maar zij leeft
waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik het nog leuk vind ook.
Ik krijg niet lang daarna gelijk als ze zegt: “Zie je nou wel, hoe
leuk tuinieren kan zijn?”

Ik antwoord binnen een oogwenk: “Leuk? Hoe kom jij daar nou
bij? Ik sterf van de pijn in mijn rug. Ik ben het helemaal zat, dat
gegraaf in die grond. Ik heb spierpijn en mijn handen doen zeer. Ik
kan niet eens meer mijn gitaar fatsoenlijk vasthouden. Ik kom niet
toe aan de dingen die ik wel leuk vind. Ik zou ook wel weer eens
op een motor willen zitten. Ik ga louter en alleen nog maar op
mijn tandvlees en wilskracht. Het enige dat me op de been houdt
is dat het einde in zicht is. Ik kan dan ook niet wachten tot ik klaar
ben. Dit is de allerlaatste keer en ik beloof het je; ik doe het nooit
meer.”
“En,” voeg ik er met een getergde blik aan toe, “eerst dacht ik dat
ik tuinieren haatte. Maar nu weet ik het zeker!”
De bestemming. Week 27.
Ik vraag haar: “Waar wil je heen op huwelijksreis?”
Ze zegt: “Ik weet het nog niet. Het maakt me ook niet uit, als ik
maar samen met jou kan zijn.”
Ik zeg: “Ik denk er exact zo over als jij, maar als het ons allebei
niet uitmaakt komt er nooit een beslissing over de bestemming. Ik
weet ook waar zoiets op uitdraait. Uiteindelijk gaan we dan
nergens naartoe.”
Zij zegt: “Ik ben een nitwit als het om reizen gaat. Jij hebt er
ervaring mee. Beslis jij maar.”
“Oké dan,” zeg ik, “gelet op het feit dat onze huwelijksreis pas
eind oktober is en dat jij iets zonnigs wil, lijkt mij een tripje naar
een luxe resort in een warm land me wel iets.”
“Dan wil je zeker naar Egypte om te duiken,” reageert ze
onmiddellijk, “jij de hele dag onder water en ik de hele dag zeker
in mijn eentje op het strand!”
“Hoe kom je daar nou bij?” vraag ik verbaasd. “Ik snap werkelijk
niet waarom je mijn voorstel tot in het belachelijke doortrekt.”

“Jongen, je bent zo‟n open boek voor me,” zegt ze, “daar heb je
geen idee van. Denk jij dat ik niet weet wat jij wilt? Maar je mag
niet vergeten dat je nu met mij getrouwd ben. Anders had je maar
met Betsy moeten trouwen, die had maar al te graag met je
meegewild onder water.”
Ze voegt er nog met een beschuldigende blik aan toe: “En de
rest.”
Ik vertel haar in een van mijn eerste e-mails pesterig dat ik met Betsy een
principe-afspraak heb gemaakt om samen te gaan duiken in Egypte. Zij
vraagt me of Betsy in de standaard doelgroep valt die hoort bij mannen van
mijn leeftijd. Dus minstens een jaar of tien jonger, lang blond haar, blauwe
ogen en natuurlijk geen kinderen of andere verplichtingen.
Ik bevestig het, behalve dat haar blauwe ogen grijsgroen zijn. Ik vertel haar,
nog steeds pesterig, dat ze niet rookt en dat ze zelfstandig ondernemer is. Met
andere woorden, voor mij de perfecte vrouw. Ik zet er nog een smiley achter.
Ik wil de discussie met haar niet aangaan en ik kap hem af. “Doe
alsjeblieft niet zo achterlijk,” zeg ik, “als je er nou gewoon eerlijk
voor uitkomt dat je geen zin hebt om in een vliegtuig te stappen,
dan kan ik er wat mee.”
“Jij weet toch zo langzamerhand wel waar ik nu sta?” zegt ze. “Ik
durf, dankzij Mathijs, tegen die tijd echt wel in een vliegtuig te
stappen, hoor! Zeker als jij ook nog eens in de buurt bent. Maar ik
kan toch niet een paar duizend kilometer van mijn kind verwijderd
lekker vakantie gaan vieren? Denk jij dat ik het dan naar mijn zin
zal hebben?”
“Zoëven zei je nog dat het je niet uitmaakt,” zeg ik, “maar je
geeft nu behoorlijk duidelijk aan wat je niet wilt. Heb je er al eens
over nagedacht hoe ik erin zou kunnen zitten?”
“Je wist toch waar je aan begon,” zegt ze, “daarbij weiger jij te
snappen wat liefde tussen ouders en kinderen is. Dat verwijt ik jou
overigens niet, want iemand zoals jij, zonder kinderen, kan dat ook
niet weten.”

Ik krijg er weer de pest over in. Eigenlijk wist ik al waar het op
uit zou draaien. Zij en dat kind, altijd dat kind. Ik vraag me weer
eens af waar ik eigenlijk sta.
“Er blijft niet zo veel over,” zeg ik, “het wordt in ieder geval een
trip met de auto, want in oktober is de kans niet zo groot dat we
met de motor weg kunnen. Tegelijk wil je vlak bij jouw kind zijn.”
Ik merk dat mijn humeur er per seconde slechter op wordt. Ik ga
door: “Dus het wordt een reisje langs de Rijn of de Moezel.
Wellicht kunnen we Maastricht bezoeken of Brussel, als dat niet te
ver is. By the way, hoeveel uur reizen wil je van je kind af zijn? Is
vier uur haalbaar? Als je gemiddeld honderd kilometer per uur
rekent, kun je met een passer alle leuke dingen zoeken in de buurt
van jouw kind.”
“Je begrijpt toch wel wat ik bedoel?” zegt ze. “Als er iets gebeurt,
dan moet ik snel bij mijn kind kunnen zijn.”
“Dan heb ik de oplossing,” zeg ik tegen haar, “we gaan naar
Barcelona, Rome, Moskou of een soortgelijke stad. Met de
lijnvluchten die je tegenwoordig hebt, ben je binnen een paar uur
uit en thuis.”
“Ik wist het, ik wist het,” roept ze me toe, “als ik dit toegeef, dan
zitten we waarschijnlijk met onze huwelijksreis toch in Egypte.”
Ze zet haar hand in haar zij, maakt haar „ne pas‟-gebaar en ze
zegt: “Daar trap ik mooi niet in. Ne pas.”
“Het lijkt verdomme wel of je helemaal niet weg wilt,” schiet ik
uit mijn slof, “kun je nu werkelijk niets bedenken wat je wel wilt?”
“Ik pieker me rot,” beweert ze, “maar ik draag tenslotte de
verantwoording voor mijn kind. Ik weet overigens niet eens of ik
wel een hele week weg wil.”
“Hoezo, geen hele week weg?” vraag ik verbluft. “Komt dat kind
van jou dan werkelijk altijd op de eerste plaats?”
“Ik vertel het je nog maar eens een keer, lieverd,” zegt ze, me
meewarig aankijkend, “het is nu eenmaal niet anders. De
onvoorwaardelijke liefde tussen ouders en kinderen is zo sterk,
daar moet alles voor wijken.”

Ik weet niet wat ik ermee aanmoet. Ik snak naar een weekje rust.
Samen te zijn met haar. Weg van alle beslommeringen. Weg van
alle verplichtingen. Een weekje doen wat ik wil, zonder rekening te
hoeven houden met haar alomtegenwoordige kind.
Het lijkt me niet gegund. Ik staak de strijd. Het enige dat ik nog
kan doen is de bal bij haar leggen en zien wat ervan komt.
“Ik weet het niet meer,” zeg ik tegen haar, “jij hebt specifieke
ideeën. Ik geef het op. Laat je me tijdig weten wat het wordt, zodat
ik er ook een beetje rekening mee kan houden?”
Ik werp haar een blik van moedeloosheid toe als ik zeg: “Een
weekje samen weg. Het is alles wat ik vraag.”
Ze knikt begrijpend: “Natuurlijk schat, ik laat het je weten zodra
ik het weet. Maar maak je geen zorgen. Ik ga ervoor zorgen dat jij
volledig aan je trekken komt.”
Waar wil ze naartoe? Week 30.
Ik vraag haar regelmatig of ze al weet wat we gaan doen op
huwelijksreis. Ik vraag haar hoe lang we gaan. Ik vraag het tussen
neus en lippen door en ik vraag het expliciet.
Ze hoort me niet, of ze doet of ze me niet hoort.
De herfstvakantie nadert. Week 30.
De herfstvakantie nadert. Als het goed is, ga ik met haar over een
weekje op huwelijksreis. Echter, ik weet nog steeds niet wat ze wil.
Hoewel ik inmiddels wel weet wat ze niet wil.
Voor de zekerheid vraag ik aan haar: “Het is toch zo dat we het
kind op zaterdag wegbrengen, de volle week voor onszelf hebben
en pas de zaterdag daarop gaan ophalen?”
“Jazeker schat,” antwoord ze, “alleen weet ik nu al dat we haar
op vrijdag op zullen moeten gaan halen, want Hannes heeft die

zaterdag iets met zijn werk. Het is maar een dagje korter en we
hebben dus gelukkig nog plenty tijd voor onszelf over. Ik zie er zo
naar uit, ik kan bijna niet wachten tot het zover is.”
Het leven in Stompwijk heeft een regelmatig karakter gekregen.
Het kind zit op school en lijkt redelijk ingeburgerd te raken. Ze
wordt uitgenodigd voor een partijtje van een klasgenoot. Dat is
fijn, want tot op heden is er alleen maar sprake geweest van
geweld.
Het kind is door Theo en Brian in elkaar geslagen. Het kind durft de
straat niet meer op. Zij is al naar de moeder van Theo geweest. Die moeder
distantieert zich volledig van het incident met de opmerking „mijn Theo doet
zoiets niet‟ en zij komt witheet terug. Klagend over dat debiele Stompwijk met
al die achterbakse senielen.
Ik kan me levendig voorstellen welk verbaal geweld ze zelf heeft gebruikt en
ik vraag haar voorzichtig hoe tactvol ze is geweest. Ze wordt nu boos op mij.
“Begin jij ook nog eens leuk te doen? Zie je me voor blond aan of zo?” stelt ze
me de wedervraag met een geërgerde blik.
Ik maak een afspraak met meester Wesley van de school. Meester Wesley
vraagt me voorzichtig of ik weet dat ervoor ruzie over het algemeen twee
partijen nodig zijn. Ik schiet in de lach en ik kijk hem met een bevestigende
blik aan. Ik vertel hem dat ik weet dat het kind nogal nadrukkelijk en
dominant aanwezig kan zijn.
“Gelukkig dat je dat zelf aangeeft,” zegt meester Wesley, “want Theo en
Brian ken ik niet als overdreven agressieve jongens. Ook reageren moeders
nogal anders dan vaders, als er iets aan de hand is. Ik ben blij, dat je het ook
ziet. Samen kunnen we er iets aan doen.”
Meester Wesley bedenkt een plan. De betrokken ouders moeten meewerken.
Het gaat goed. Het kind heeft twee weken later zelfs „verkering‟ met Theo.
Het partijtje is op donderdag in de herfstvakantie. Zij vindt het
heel belangrijk dat het kind daarbij aanwezig is en ik ben het in dit
geval met haar eens.

“Er zit dus niets anders op dan onze huwelijksreis met nog een
dagje te verkorten,” concludeert ze, “zodat het kind donderdag
naar het partijtje toe kan.”
“Een dagje?” protesteer ik. “Het zijn er direct twee.”
“Niet waar,” zegt ze, “we zouden het kind toch op vrijdag op
gaan halen. Dat wordt nu donderdag en dat is maar een dagje
korter.”
“Hoe laat begint dat partijtje?” vraag ik.
“Om tien uur,” zegt ze, “want er is een uitgebreid programma,
dat de hele dag beslaat.”
“Dus?” redeneer ik door. “Dan moet ze toch op woensdag al
opgehaald worden. Of verwacht je dat ik donderdagochtend op en
naar ga pendelen tussen Rhoon en Stompwijk?”
“Daar heb ik inderdaad niet bij stilgestaan, lieverd,” zegt ze, “je
hebt gelijk. Helaas is het niet anders, we moeten het kind
inderdaad op woensdag al ophalen.”
Ik protesteer. “Ik vind dat wel heel erg kort door de bocht,” zeg
ik, “er zijn best een aantal alternatieven te bedenken. Ik zie er nu al
minstens drie.”
“Jij denkt alleen maar aan jezelf,” beschuldigt ze me, “daarbij
moet je toch met me eens zijn dat het juist nodig is dat zij zo snel
mogelijk inburgert in Stompwijk.”
“Optie één,” begin ik, “ze logeert bij jouw moeder en Hannes.
Kunnen die niet een dagje naar Stompwijk komen?”
“Hannes moet werken en heeft er waarschijnlijk ook geen zin
in,” zegt ze, “daarbij wordt het kind dan geconfronteerd met het
feit dat wij niet thuis zijn.”
“Optie twee,” houd ik vol, “ik vraag mijn vader of hij die dag
taxichauffeur wil zijn voor het kind. Dan haalt hij haar op uit
Rhoon en brengt haar naar het partijtje. Wanneer het partijtje is
afgelopen, dan haalt hij haar weer op en brengt haar terug naar
Rhoon.”
“Ach lieverd,” zegt ze met een meewarige blik, “dat kun jij jouw
vader toch niet aandoen. Hij rijdt al heel weinig en hij moet dan

ook nog eens in het spitsuur naar een vreemde omgeving toe. Ik
wil hem dat niet eens vragen. Daarbij zal het gevoel bij het kind,
dat wij weg zijn, alleen maar versterkt worden. Immers, als ze in
Stompwijk is, wil ze ook naar huis.”
“Ik houd optie drie maar voor me,” zeg ik tegen haar, “je wilt
gewoon donderdag thuis zijn als jouw kind het partijtje heeft.”
Ik heb gelijk, want ze vraagt me niet eens naar mijn laatste optie.
Het kind is begonnen met paardrijden. Als er iets is dat
Stompwijk kenmerkt, dan is dat bijna iedereen paardrijdt. In eerste
instantie ga ik met haar kijken of het kind lid kan worden van de
Blesruiters, de paardrijvereniging van Stompwijk. Ik vergezel haar
en het kind naar het clubhuis, dat schuin achter mijn huis ligt en zij
doet navraag. Even later komt ze het clubhuis uit en ze is witheet
van nijd. “Wat een stelletje achterlijken,” schimpt ze, “op een
normale vraag krijg je nauwelijks antwoord. Het enige dat ze me
kunnen vertellen is dat het kind op een wachtlijst gezet kan
worden. Dat kan gemakkelijk twee jaar duren en daar heb ik geen
zin in.”
Ze is echt boos en ze gaat door: “Eigenlijk maar goed ook, want
ik ga mijn kind niet bij deze debielen laten rijden.”
Ik weet niet goed wat ik ermee aanmoet, maar ik vind het
jammer voor het kind. We lopen met z‟n drieën richting uitgang en
ik kom Reinier tegen, die ik ken uit de lokale kroeg. “Goh joh”,
zeg ik tegen hem, “dat is ook jammer. Ik wil mijn dochter hier op
paardrijden doen, blijkt er een wachtlijst te zijn van hier tot
Tokio.”
“Meen je dat nou?” zegt Reinier verbaasd.
Ik knik bevestigend en ik neem afscheid van hem.
“Ik kijk wel of ik iets voor je kan doen,” roept hij me nog na.
Haar mobiele telefoon gaat en ze neemt hem op. Ik volg een
gesprek waar ik geen touw aan vast kan knopen. Het gaat over de

Blesruiters en het kind blijkt per direct welkom. Ik denk nog: “Dat
heeft Reinier geregeld.”
Maar zij is zeer gedecideerd en ze wijst het aanbod resoluut af.
Het gesprek is geëindigd en ze zegt tegen me: “Wat denken die
idioten hier in Stompwijk wel? Me gisteren van het terrein afkijken
en vandaag beslissen dat ik wel op mag draven? Wie denken ze wel
dat ze voor zich hebben?”
Ik vraag haar of ze zichzelf niet een beetje in toom kan houden.
Ik leg ook uit, dat als je wilt socialiseren in Stompwijk je het beste
af bent bij de Blesruiters. Het gaat haar toch om het wel en wee
van haar kind? Ik beveel haar letterlijk de Blesruiters onmiddellijk
te bellen en alsnog het aanbod te accepteren, wat ze met tegenzin
doet.
Het kind zit nu op paardrijden bij de Blesruiters en de lessen zijn
voortaan op woensdagmiddag.
“Hey man,” begint ze, “vind jij het ook zo leuk dat het kind het
zo naar haar zin heeft bij de Blesruiters?”
“Natuurlijk,” antwoord ik, maar tegelijkertijd voel ik aan mijn
theewater dat er weer iets gaat komen.
Ze zegt: “Afzeggen is iets dat je bij de Blesruiters niet
gemakkelijk kunt doen. De clubpaarden moeten gereden worden
en het is belangrijk voor het kind dat er regelmaat in haar lessen
zit.”
Ik zeg niets en wacht op wat er gaat komen, wat niet lang duurt.
Ze zegt: “We zijn al op donderdag thuis, toch? We kunnen dan
dus net zo goed zorgen dat we op woensdagmiddag thuis zijn.
Dan hoeft het kind het paardrijden niet af te zeggen en het scheelt
ons maar een half dagje.”
Ik vraag haar hoe ze zich dat voorstelt. Dat betekent dat wij het
kind woensdagochtend behoorlijk vroeg moeten gaan ophalen,
want anders is ze niet op tijd voor de les. Ik zie het sowieso niet
zitten want daardoor is de hele dag naar de maan.

“Dan wordt het nog eenvoudiger,” redeneert ze door, “dan halen
wij het kind toch dinsdagavond al op?”
Ik kan het niet meer opbrengen erover na te denken. Het zal wel.
Ik laat het haar maar niet merken en ik zeg: “Jij je zin.”
Mijn huwelijksreis is weer een dag korter geworden.
Dat ik met haar op huwelijksreis ga, is me echt niet gegund. Ik
leef in de veronderstelling dat het kind op zaterdag bij oma Connie
en Hannes welkom is, tot zij me vertelt dat dit helaas niet het geval
is. Hannes heeft ook die zaterdag iets met zijn werk waardoor het
kind pas zondag, laat in de middag, welkom is.
“Je moet het positief bekijken,” zegt ze als ze mijn moedeloze
blik ziet, “voorlopig hebben we nog steeds vijf dagen samen.”
Ik vraag haar hoe ze aan vijf komt.
Ze begint te tellen en ze gebruikt haar vingers erbij. Ze steekt ze
triomfantelijk op. “Zondag is één, maandag is twee, dinsdag is drie,
woensdag is vier,” telt ze en ze merkt dat ze niet verder komt. Ze
lacht alsof ze betrapt is en ze roept: “Dom van me, ik lijk wel
blond. Hahaha, het zijn er vier.”
Ze ziet aan me dat ik er niet vrolijker van geworden ben en ze
zegt: “Ach jongen, wees toch blij, we zijn in ieder geval nog vier
dagen met z‟n tweetjes.”
“Vier dagen met z‟n tweeën?” vraag ik. “Vier? Hoe tel jij dan? Ik
kom niet veel verder dan twee.”
Alleen op huwelijksreis? Week 30, donderdag.
Het kind is weer eens nadrukkelijk aanwezig en ze is een beetje
recalcitrant. Het is vlak voor ik met haar moeder een paar dagen
wegga, want een huwelijksreis kan ik het niet meer noemen. Het
kind staat een beetje irritant voor de tv te huppelen en het lijkt
erop of ze expres voor het beeld gaat staan. Ze kijkt een beetje
nonchalant om zich heen en zegt dat ze niet zo‟n zin heeft om de

herfstvakantie door te brengen bij oma Corrie en opa Hannes. Ze
gaat liever mee op huwelijksreis met haar moeder en mij.
Ik leg het kind uit dat een huwelijksreis een aangelegenheid is
voor grote mensen en dat daar geen kinderen bijhoren. Bovendien
is ze al heel lang niet bij oma Corrie en opa Hannes geweest en die
missen haar. Ze kijkt me aan en ik krijg haar standaard opmerking:
“Lekker boeiend.”
Ze huppelt nog eens voor de tv langs. “Ik denk dat ik heimwee
ga krijgen,” zegt ze, mij met een triomfantelijke blik aankijkend:
“en dan komt mama me direct halen, hè mama?”
Die kijkt haar kind met een liefdevolle blik aan en ze zegt: “Maar
natuurlijk kom ik jou dan direct halen, schatje. Dat weet je toch!”
Ik sta perplex en ik weet geen woord uit te brengen. Wat gebeurt
hier in godsnaam?
Ik laat het op me inwerken en ik krijg de drang even iets anders
te gaan doen. Ik sta van de bank op en ik ga achter mijn laptop aan
de grote tafel zitten. Dit voorval moet ik echt eventjes verwerken.
Dat kutkind. Dat verwende, verpeste kutkind.
Zij ziet me achter mijn laptop gaan zitten en ze komt bij me
zitten. “Hey man,” zegt ze, “ik heb eens zitten denken. Je bent de
laatste tijd nogal gestrest en kort door de bocht. Wat denk je ervan
om in plaats van een huwelijksreis er eens een weekje alleen of met
je vrienden op uit te trekken?”
Boing. Wat zegt ze nu? Dit slaat alles. Nu weet ik het helemaal
niet meer. Natuurlijk heb ik behoefte aan een weekje rust. Maar ik
wil die rust opzoeken, samen met haar. Daar is het toch allemaal
om begonnen?
„Met je vrienden weg‟, zegt ze. Welke dan? En op welke termijn?
Andries of Henri? Die hebben hun verplichtingen en kunnen niet
gemakkelijk weg. De enige vrienden die flexibel zijn en wellicht
weg kunnen, heb ik al maanden niet meer gezien. Zij heeft ze
buiten de deur gehouden. Of ze vindt het „uitbuiters‟ of ze wil
niets van ze weten, omdat ze van mening is dat ze onterecht een
negatief oordeel over haar hebben geveld.

Ik ga met Joris en Niek een ritje maken op de motor. Ik ken haar net en ik
stuur haar vanaf een terrasje een sms of ik met mijn vrienden welkom ben voor
een biertje. Ik krijg een bevestigend antwoord en we zoeken haar op in haar
appartement. Ik stel mijn vrienden voor en we nemen een biertje. De sfeer is
gespannen. Zij zit aan de ene kant van haar balkon met haar kind op schoot,
mijn vrienden zitten aan de andere kant. Ik zit er tussenin en ik merk dat het
van geen kanten klikt. Joris onderneemt nog een poging, maar krijgt geen
gesprek op gang.
Tot overmaat van ramp komt ook Guido nog eens langsrijden. Er ontstaat
spanning, want nu Guido gezien heeft dat er drie motorrijders op haar balkon
zitten, komt hij waarschijnlijk vanavond al zijn gram halen.
Ik besluit bij haar te blijven. Joris en Niek begrijpen het.
Ze zijn net de deur uit en zij vraagt me wat ik in deze twee mannen zie. Ik
kijk haar niet begrijpend aan. Zij heeft werkelijk geen goed woord voor ze
over. Ze vindt het ronduit walgelijk, hoe ze haar hebben zitten bekijken. Ze
kan ze zo voor mij uittekenen, noem ik dat vrienden?
Ik moet helaas erkennen, dat ik ook heb gezien dat het niet boterde. Voor
mij bracht de middag, om een aantal redenen, niet wat ik me ervan voorgesteld
had.
Ik heb mijn vrienden verwaarloosd en ik realiseer me dit terdege.
Ook mijn familie heb ik al tijden niet meer gezien. Ik doe mijn
eigen dingen niet of nauwelijks meer. Die hebben plaats moeten
maken voor het gezin en de dingen in en rondom het huis.
Maar nu heb ik het helemaal gehad. God, wat wil ik graag weg. In
ieder geval eventjes weg uit het huis en het maakt me niet uit
waarheen. Als het maar weg is.
Ik ben al blij met een gezellig diner in een leuk hotel. Waar ik na
een overvloedig maal lekker kan gaan slapen en niet meer hoef te
rijden. Meer niet. Eén avondje maar.

Lekker thuisblijven. Week 30, vrijdag.
Ik heb me er al bij neergelegd dat ik niet met haar op
huwelijksreis ga. Ik kan niet anders. Maar ik voel me vreemd en ik
krijg steeds meer het gevoel dat ik word geleefd.
Ik heb nog steeds mijn zinnen gezet om met haar weg te gaan.
Weg van het huis, weg van het kind. Ik heb een ernstige behoefte
gekregen om mezelf eventjes in een andere omgeving te begeven.
Al is het maar voor één nachtje.
Ik stel haar voor om te gaan dineren in hotel de Swaen in
Oisterwijk en daar dan ook de nacht door te brengen. Het hotel
was vroeger eigendom geweest van Cas Spijkers en ik was daar een
paar jaar geleden een keertje geweest voor een uitgebreid
zakendiner, inclusief overnachting.
“Waarom wil je speciaal daar naartoe?” vraagt ze met een
geïrriteerd ondertoontje in haar stem. “Je bent daar zeker al een
keertje geweest met een of andere ex van je?”
Ik geef het direct op en ik ga door met waarmee ik bezig was. Ze
ziet het aan me en ze schrikt. “Je kunt je toch wel voorstellen dat
ik daar geen zin in heb?” vraagt ze. “Het idee staat me wel aan,
maar de locatie niet. Ik zoek wel iets anders.”
Ze gaat direct achter de computer zitten om een alternatief te
vinden.
Plotseling knapt er iets in me. Ineens heb ik totaal geen zin meer
om met haar weg te gaan.
“Laat maar,” zeg ik, “ik wil heel graag lekker thuisblijven.”
Week 30, zondag. Mijn huwelijksreis, dag 0.
Strakjes ga ik samen met haar het kind naar oma Connie en
Hannes toe brengen. Daarna kan ik gewoon even doen en laten
wat ik wil, zonder het alom aanwezige kind in de buurt. Ik kan

gewoon op de bank gaan zitten en een dvd‟tje kijken. Zonder het
risico te lopen dat het kind naar Spongebob wil kijken of dat ik
weer allerlei rituelen moet opvoeren, zoals het kind naar bed
brengen of dat ik met haar moet hunken.
Ik rijd met mijn gezin naar Rhoon om het kind naar haar
logeeradres toe te brengen. Oma vraagt ons nog even binnen en
we drinken een kopje koffie.
Even later is het de tijd gekomen om terug te gaan naar
Stompwijk en we nemen afscheid. Bij de deur pakt het kind me
nog eens bijzonder hard beet en ik moet er een beetje om lachen.
Terwijl ze me loslaat graait ze echter hard met haar hand in mijn
gezicht. Ik roep heel hard: “AUW!”
Het doet echt pijn. Ik heb een scheur in mijn lip waar het bloed
uitloopt. Potverdomme, wat doet dat een pijn. Het is een scherpe
pijn en de tranen springen in mijn ogen.
Mijn eerste impuls is om het kind een mep te geven, maar ik
houd me in. Ik wil zo snel mogelijk weg. Weg van het kind. Dat is
sterker.
Ik reageer mijn ergernis op haar moeder af op het moment dat ik
met de auto de hoek om rijd. “Wat heb ik misdaan?” vraag ik.
“Hoe is het mogelijk dat jouw kind het voor elkaar krijgt om mijn
toch al zo matige humeur van de laatste tijd op de valreep zo
mogelijk nog meer te verpesten?”
“Ach jongen,” verklaart ze het gedrag van haar kind, “dat is nou
apenliefde, pure apenliefde. Op deze manier laat het kind blijken
hoeveel ze van jou houdt.”
“Vind jij het normaal, dat ze dit doet?” vraag ik haar geërgerd.
Zij neemt het op voor haar kind. Alweer. Het ligt niet aan het
kind. Het kind laat juist zien hoeveel het van me houdt. Het kind
treft geen enkele blaam. Ik ben het, die het kind in mijn gezicht
laat graaien. “Je moet je ook niet zo druk maken,” zegt ze fel.
Haar laatste opmerking is de spreekwoordelijke druppel die de
emmer doet overlopen en ineens kan ik me niet meer inhouden.

De hele berg opgekropte ergernissen van de laatste tijd komen er
in één keer uit. “Jij altijd met je kind,” bijt ik haar toe, “ik ben het
zat. Eerst een huwelijksreis vlak na de bruiloft, dan zes weken
later, dan wil je niet weg en in de buurt van het kind blijven,
vervolgens knip je er allerlei dagen vanaf tot er werkelijk niets
meer van over is. Allemaal vanwege dat kutkind van jou. Dat jij
hebt verpest. Vervolgens verwijt je mij dat ik me druk maak. Vind
je het gek? Natuurlijk maak ik me druk.”
Ik maak ruzie met haar. Over het kind. Ze vergoelijkt alles. Ik ga
door het lint. Ik noem het kind een drakepit. Een verwend nest dat
gewend is haar zin te krijgen en alleen lief kan zijn wanneer het
haar uitkomt.
Zij protesteert fel en als een furie. Ik ben er al helemaal aan
gewend. Ik weet al precies wat er gaat komen. Ze vergoelijkt het
gedrag van dat kind, altijd weer dat kind. Ze is het duidelijk niet
met me eens. Allerlei tegenargumenten worden gebruikt, maar ik
wil er niet meer van horen.
“Ik heb het helemaal met dat kutkind van jou gehad,” bijt ik haar
toe, “dat door en door verpeste kutkind.”
Ik ken mezelf niet meer. Ik schreeuw het letterlijk uit. “En weet
je wat ik het ergste van alles vind?” krijs ik. “Jij hebt haar zo
gemaakt!”
Ik ben door het dolle heen. Zij ook en ze gaat hard tegen mijn
verwijten in. Ik snoer haar de mond door te zeggen dat ik haar de
auto uitzet, als ze haar mond niet houdt. Het helpt en dit keer
houdt ze wijselijk haar mond.
Zinderend van nijd rijd ik naar huis. Het enige waar ik aan kan
denken is aan die twee kutwijven. Die godverdomde kutwijven, die
mijn hele leven aan het verpesten zijn. Waarbij zij elke keer weer
de rechtvaardiging voor het handelen van haar en haar kind vindt
en ik me weer moet schikken.
Ik trek het niet meer. Ik weet het niet meer. Ik zie het gebeuren.
Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ik weet het echt niet meer.

Week 31, maandag. Mijn huwelijksreis, dag 1.
Het is vandaag maandag en gelukkig kan ik gaan werken. Op de
eerste dag van mijn huwelijksreis. Als ik haar van mijn voornemen
vertel, vraagt ze verbaasd: “Je gaat toch niet werken op de eerste
dag van je huwelijksreis?”
“Huwelijksreis?” vraag ik sarcastisch. “Huwelijksreis? Waar heb
je het over? Hoe bedoel je, huwelijksreis?”
Ik verwijt haar nog eens dat ze onze huwelijksreis systematisch
de nek om heeft gedraaid. Daarbij haar kind steeds gebruikend als
rechtvaardiging van het feit dat zij de deur niet uit wil of durft.
Er laait weer een discussie op. Rollen van vaders ten opzichte
van dochters komen weer op tafel en ik vind dat ze overdrijft. Ze
houdt vol en ze zegt: ”Het is nu eenmaal niet anders en als vader
draag je nu ook de volledige verantwoording voor jouw kind.”
“Godverdomme,” bijt ik haar toe, “ik ben haar vader niet, zij is
mijn kind niet, en voor iemand zoals ik, die totaal niet gewend is
om met kinderen om te gaan, doe ik het volgens mij nog niet eens
zo verkeerd.”
Toch is ze het niet met me eens en ze verwijt me weer dat ik me
aan mijn verantwoordelijkheden probeer te onttrekken. Als klap
op de vuurpijl verwijt ze me ook nog eens dat ik een egoïstische
klootzak ben die alleen maar aan zichzelf denkt.
Ik word weer nijdig en ik schreeuw haar toe: “Jij bent het die
dingen van me verwacht, die ik niet begrijp. Je ziet toch
godverdomme dat ik mijn stinkende best doe, maar voor jou is het
klaarblijkelijk nooit genoeg. Ik ben het zat. Ik ga lekker werken.
Niet omdat het moet, maar omdat ik niet bij jou wil zijn.”
Ze schrikt en kijkt me met grote ogen aan. Ze is zichtbaar uit het
veld geslagen. Ik verwacht dat ze reageert, maar ineens draait ze
zich om en ze loopt de kamer uit. Ik pak mijn laptop in en zoek
mijn spulletjes bij elkaar.
Even later komt ze opnieuw de woonkamer binnen. Ze vraagt
me of ik mee wil lopen naar buiten.

“Wat moet ik daar doen?” vraag ik argwanend.
“Kom nou maar mee, ik heb iets leuks om je te laten zien,”
houdt ze vol.
“Wat kan er in deze situatie nou voor leuks zijn, dat je me gaat
laten zien?” vraag ik haar weer en ik zeg: “Het moet wel iets heel
bijzonders zijn.”
Ik loop achter haar aan naar buiten en ze wijst naar een blauwe
pot in de hoek van de tuin. “Zie je het?” jubelt ze enthousiast.
“Ik weet niet waar je op doelt,” zeg ik.
“Kijk eens goed naar die Hibiscus,” zegt ze, “zie je het dan echt
niet?”
Ik schud met mijn hoofd, want ik weet niet eens wat een
Hibiscus is. Ze wijst naar een plant in de hoek van de tuin en ze
zegt: “Er zit een groen blaadje aan.”
Ik ben helemaal overdonderd. Ik sta perplex en ik begrijp er geen
snars van. Ik zeg half nijdig tegen haar: “Ik begrijp werkelijk niet
hoe jij het in je botte hersens haalt om in deze situatie tegen mij te
beginnen over een groen blaadje in een of andere kutplant.”
Ze begint me uit te leggen dat dit blaadje voor haar een
bijzondere betekenis heeft. Ze zegt: “Maar jij hebt zelf deze plant
voor mij meegenomen uit mijn tuintje in Rhoon. Jij hebt hem zelf
uit de grond gegraven. Daarom ben ik er zo aan gehecht.”
Ik heb het helemaal gehad en ik loop geërgerd mijn huis weer in.
Hoofdschuddend. Ik begrijp er niets meer van. “Schiet mij maar
lek,” denk ik.
Ik pak mijn spullen en ik ga de deur uit. Ze staat in de
deuropening te wachten en ze wil me een zoen geven. Ik ontwijk
haar en ik stap in mijn auto. Terwijl ik naar kantoor rijd, denk ik:
“Godverdomme, wat gebeurt er allemaal met me? In wat voor
situatie ben ik godsnaam beland?”
Twintig minuten later, ik rijd net het parkeerterrein van mijn
bedrijf op, gaat mijn telefoon. Zij is het. Ze biedt haar excuses aan
en ze zegt me te begrijpen. Ze zegt me zelfs dat zij nu heeft

ingezien dat zijzelf de oorzaak is van de problemen. Dat ze zich,
dankzij mij, realiseert dat haar goede bedoelingen een tegengesteld
effect op het kind hebben. Ze bewondert mijn geduld en dat ik de
moeite neem haar dat in te laten zien.
Ze ontstijgt zichzelf, want het is niet zo vaak dat ze een
boetekleed aantrekt. Ik krijg zelfs een beetje bewondering voor
haar en ik denk: “Hèhè, eindelijk ziet ze het in.”
Ze vraagt me of ik haar wil helpen. Ik heb geen keus. Ik moet
wel. Al is het alleen maar in het belang van het kind.
Mijn collega‟s kijken gek op als ik mijn kantoor binnenstap. Ze
zijn redelijk goed op de hoogte van de dingen waar ik thuis mee
worstel en ik houd mijn uitleg beperkt. Ik breng de dag weliswaar
door op kantoor, maar er komt werkelijk niets uit mijn handen.
Het is vijf uur geworden en ik besluit naar huis toe te gaan. Ik
heb met haar afgesproken om vanavond uit eten te gaan in Hotel
Centraal, aan de Vlietweg in Leidschendam.
Ze is blij als ze me ziet binnenkomen en ze pakt me direct vast.
“Hallo man, ik ben blij je te zien,” zegt ze verheugd, “ik heb heel
veel zin in ons romantisch dineetje van vanavond.”
Ik sla mijn arm om haar heen, terwijl ik er geen behoefte toe
voel. Ik vermijd daarmee in ieder geval haar onvermijdelijke
„waarom-vraag‟, als ik het niet zou doen.
Eigenlijk heb ik ook geen zin in het romantische dineetje en ik ga
liever helemaal niets doen. Ze voelt echter feilloos aan dat ik slecht
in mijn vel zit en ze vraagt of er iets is.
“Ik ben ongelooflijk moe,” verklaar ik mijn houding. Ik voeg
ervoor alle zekerheid aan toe: “Er is weer van alles aan de hand op
de zaak,” hopend dat ze daar genoegen mee neemt en zonder dat
ze om een nadere uitleg gaat hengelen. Een discussie met haar,
daar heb ik op dit moment helemaal geen zin in.

Ons romantisch dineetje wordt opgeluisterd met een aardig
voorval. Er zitten een dame en een heer te eten aan een belendend
tafeltje. De man probeert oogcontact met me te krijgen. Ik kijk
hem aan en hij knipoogt naar me met een blik alsof we een
verstandhouding hebben. Ik schenk er geen aandacht meer aan,
maar op een bepaald moment vervoegt de man zich aan onze tafel.
Hij zegt hardop: “Wat ben jij een mazzelaar. Je zult er wel trots op
zijn, dat je hier zit met de mooiste vrouw, die ik de laatste tijd
gezien heb.”
Ik moet erom lachen en ij zie dat zij met zijn opmerking duidelijk
in haar nopjes is. Ik vertel de man dat dit de eerste dag is van onze
huwelijksreis.
“Zijn jullie dan net getrouwd?” vraagt hij verbaasd. “Nou jongen,
dat heb je dan goed gedaan. Ik geef je groot gelijk. Als ik de kans
had, dan liet ik me ook direct aan zo‟n mooie vrouw vastbinden.
Proficiat!”
Ik denk: “Hij zou eens moeten weten hoe raak zijn opmerking
is,” en ik bedank hem voor het compliment en zijn gelukwensen.
Na het diner rijd ik met haar naar huis en zoals gewoonlijk heeft
ze mijn hand vast. Het is stil in de auto, ook omdat ik geen zin heb
om een muziekje op te zetten.
Eenmaal thuisgekomen besluit ik direct naar bed te gaan. Ik ga
nog even onder de douche voordat ik mijn bed inkruip. Ik blijf er
wat langer onder staan dan normaal. Ik voel me vreemd en
onrustig. Het rommelt van binnen, letterlijk en figuurlijk.
Ze ligt op me te wachten. Ik sla het dekbed open en ik zie dat ze
naakt is. Het kind is er niet, dus het kan. Ze kruipt direct tegen me
aan en ze lispelt dat ze een enorme behoefte heeft aan een
verschrikkelijke berg ongeremde seks. Als er iets is, waar ik op dit
moment totaal geen behoefte aan heb, dan is dat ingaan op haar
voorstel.

“Ik ben werkelijk helemaal kapot,” zeg ik, “hoeft het niet? Kom,
draai je om zodat we lekker kunnen nappen.”
Ze draait zich om en nestelt zich in mijn schoot. Ze beweegt
subtiel haar kont heen en weer, in de wetenschap dat ik daar
meestal nogal opgewonden van raak. Ik laat haar los en ik draai me
op mijn andere zij. “Ik heb het warm en benauwd,” verontschuldig
ik me, als ze zich ook omdraait en tegen me aan komt liggen.
“Tjonge,” zegt ze, “jij bent ook gezellig, zeg. Het is nog wel de
eerste nacht van onze huwelijksreis en het kind is er niet.
Uitgerekend nu, nu we helemaal uit ons dak kunnen gaan, krijg jij
het warm en benauwd. Leuk hoor!”
“Het spijt me,” verontschuldig ik me, “ik kan het echt niet
helpen.”
Ze draait zich van me af en ze pakt mijn hand, daarmee toch nog
wat lichamelijk contact houdend. Ik val bijna direct in slaap.
Week 31, dinsdag. Mijn huwelijksreis, dag 2.
Om tien over vier word ik wakker en ik ben ook direct
klaarwakker. Ik herken mijn eigen patroon. Iets zit me niet lekker
en ik weet nog niet wat het is, althans, ik kan het voor mezelf nog
niet onder woorden brengen. Ik tol, zo gaan mijn hersens tekeer.
Het is één grote chaos met gedachten binnenin mijn hoofd.
Ik besluit mijn bed uit te gaan en iets te gaan doen. Het is de
enige manier om enigszins tot rust te komen. Wellicht krijg ik over
een paar uurtjes weer slaap en dan kan ik altijd nog even mijn bed
inkruipen.
Eenmaal beneden gekomen zet ik een kopje thee voordat ik
achter mijn computer ga zitten. Ik besluit aan de website van haar
internetshop te gaan werken. Daar ben ik twee weken geleden mee
begonnen en hij is nog niet helemaal af. Ik sla zo ook twee vliegen
in één klap; ik doe iets nuttigs en ik verzet mijn gedachten.

Ik zet mijn computer aan en net als ik ben begonnen, hoor ik de
trap kraken. Zij komt naar beneden. Op haar vraag wat ik aan het
doen ben, geef ik het onnozele antwoord dat ik niet kan slapen en
dus iets anders ben gaan doen. Ik voeg eraan toe: “Je weet toch dat
ik weinig slaap. Zeker als ik in een periode van spanning terecht
ben gekomen. Je weet toch dat ik dan meestal mijn bed uitga om
mijn gedachten te verzetten.”
“Maar ik heb het nog niet eerder meegemaakt,” zegt ze met een
vragende blik, “en ik denk dat het iets met mij of met jou en mij te
maken heeft.”
“Voor alles is een eerste keer,” zeg ik, “maak je er niet druk om
en ga lekker terug naar bed. Ik kom strakjes wel.”
“Ik voel aan mijn theewater dat je ergens mee zit,” houdt ze vol,
“en het heeft volgens mij geen reet met je werk te maken, maar
met iets anders.”
Ik heb geen zin in weer een discussie met haar. Ik weet niet eens
wat ik tegen haar moet zeggen, want ik weet het zelf nog niet eens.
Helaas heeft ze wel gelijk en ze voelt het dan ook goed aan. Ik
probeer haar nog een keer met een „het is niets‟-opmerking naar
bed te krijgen, maar ze trapt er niet in.
“Ik ben toch niet gek,” zegt ze met een beschuldigende blik. Ze
zet haar hand in haar zij en ze wuift met het vingertje. Ze zegt: “Jij
denkt toch niet dat ik jouw verhaal voor zoete koek slik en
vervolgens ga slapen? Ne pas. Ik ben geen onnozel blond trutje of
zo!”
Er is geen ontkomen aan. Ze moet en ze zal het weten. Eerder
krijg ik geen rust. “Ik weet zelf niet wat het is,” zeg ik, “dus ik kan
het je niet vertellen. Wat ik je wel wil en kan vertellen, is dat ik de
laatste tijd niet erg gelukkig meer ben.”
“Ik wist het,” reageert ze, “je hebt het gewoon met me gehad.
Geef het dan gewoon toe. Of durf je het niet rechtstreeks in mijn
gezicht te zeggen?”
Ik kan het niet voor me houden en ik begin te vertellen van mijn
ongenoegen. Van alles komt naar boven. De verbouwing, het kind,

de tuin en hoe wij de laatste tijd met elkaar omgaan, daarmee
doelend op de vele onzinnige discussies en de belachelijke ruzies
die daaruit voortvloeien. Ik vind dat ik word geleefd en ik voel
mezelf opgesloten. Opgesloten in mijn eigen huis.
Zij geeft aan dat ze me begrijpt en met me te doen heeft. Ze ziet
hoe ik mijn best doe om een goede huisvader voor het gezin te
zijn. Ze begrijpt dat ik het zwaar te verduren heb gehad, maar nu
zijn we in een fase van rust aanbeland. Dieper als waar wij vandaan
komen kan eenvoudigweg niet. Vanaf nu ziet ze alleen maar een
stijgende lijn. Het is slechts een kwestie van tijd. Tijd die ik
daarvoor wel moet nemen, want dat is cruciaal.
Ik hoor haar praten en ik denk terug aan de vorige discussies. Ik
moet dus weer tijd nemen om aan mijn huiselijk geluk te wennen.
„Komt tijd, komt raad,‟ is het gezegde, maar ik heb al zoveel tijd
genomen en hoe ik ook mijn best doe, het verslechtert eerder dan
dat het verbetert.
Ze vraagt me of ik die tijd ervoor wil nemen. Ik kan daar
momenteel met de beste wil van de wereld geen eerlijk antwoord
op geven ik probeer haar vraag te ontwijken. Ik kijk haar aan met
een blik van „natuurlijk schat‟. Ik zeg het en ik vraag haar of ze nu
gerustgesteld is.
“Hoor jij jezelf wel?” zegt ze, daarmee aangevend dat ze juist niet
gerustgesteld is. Ze kijkt me aan en ineens gooit ze het over een
andere boeg. “Hou jij eigenlijk nog wel van mij?” vraagt ze.
Ik kan daar in mijn gemoedstoestand ook geen eerlijk antwoord
op geven dus ik zeg: “Wat is dat nou weer voor vraag?”
“Ik weet genoeg,” zegt ze stellig, “ik hoop alleen dat als je weet
wat het is dat je zo bezig houdt, je het fatsoen kunt opbrengen om
me te vertellen wat het is.”
Ze draait zich om en ze loopt de kamer uit. Het is inmiddels half
zeven geworden. Ik ben weer alleen en ik haal opgelucht adem. Ik
zet mezelf aan het werk en ik rommel door aan haar website.

Het is half negen als ik naar boven ga en de douche instap. Even
later stap ik eronder uit en ik begin mezelf aan te kleden. Zij hoort
me rommelen en ze komt uit bed.
“Ben je er al uit?” vraagt ze me als eerste.
“Uit bed?” vraag ik haar cynisch. “Dat zie je toch?”
Ik ga de trap af en ze loopt achter me aan. Haar ogen zijn
waterig. “Ik heb het recht om te weten wat me boven het hoofd
hangt,” zegt ze.
“Dat ben ik helemaal met je eens,” antwoord ik, “en als ik het
weet, ben jij de eerste die het hoort.”
Het is dinsdag en Jeanette komt klokslag negen uur binnen.
Jeanette kijkt naar ons en ziet direct dat er tussen haar en mij iets
aan de hand is. Ik zeg tegen Jeanette, als zij de woonkamer verlaat
om zich te gaan aankleden: “Een beetje echtelijke onenigheid. Het
komt wel weer goed.”
“Ik hoop het van ganser harte,” zegt Jeanette met een begripvolle
blik, “want ik zie dat je het moeilijk hebt met je nieuwe gezin.”
Ik breng ook de tweede dag van mijn huwelijksreis door op
kantoor. De dinsdag heeft ook een dinsdagavond en die heeft voor
mijn bedrijf een bijzondere betekenis, want het is de standaard
overwerkavond. Ik bel haar op en ik zeg dat ik moet overwerken.
“Dat is leuk,” zegt ze, “midden in onze huwelijksreis. Het kind is
er niet en vanavond zit ik dus in mijn eentje in het grote huis.”
Ze probeert me met een aantal andere argumenten naar huis te
krijgen. Ze schroomt niet en ze gooit zelfs haar verlatingsangst in
de strijd.
“Het kan me niet schelen wat je probeert,” zeg ik, “ik kom niet
naar huis, want ik ga werken.”
Ze onderneemt een laatste poging. “Jij bent toch de baas,” zegt
ze, “je kunt mij niet wijsmaken dat je niet naar huis toe kan
komen.”
“Ik kan het wel,” zeg ik gedecideerd, “maar ik wil het niet.”

Terwijl ik zeg, dat ze niet voor me op hoeft te blijven, neem ik
afscheid en ik druk het gesprek weg.
Ik nodig Rodin, mijn rechterhand in het bedrijf en mijn steun en
toeverlaat, uit om weer eens bij te praten. Ik ga met hem naar de
Italiaan in de Kerkstraat in Voorburg. Ik ben net binnen, als mijn
mobiele telefoon gaat. Zij is het en ik neem op. “Ik hoor allemaal
vreemde geluiden,” zegt ze, “en er lopen vreemden rondom het
huis.”
“Wat verwacht je van me?” vraag ik naar het voor de hand
liggende antwoord.
“Dat je naar huis komt,” zegt ze, “het is namelijk niet veilig.”
“Dan stap je maar in jouw auto,” zeg ik, “en dan rijd je maar naar
je moeder of Zus toe. Het maakt me niet uit wat je doet, maar ik
kom niet naar huis. Ik zie wel of je er strakjes nog bent.”
Ik druk het gesprek weg en ik zet tegelijk mijn telefoon uit.
Rodin heeft mijn gesprek gehoord en vraagt hoe het met me gaat.
“Breek me de bek niet open,” zeg ik tegen Rodin en ik doe hem
mijn volledige relaas. Over het kind, de tuin, de verbouwing van
mijn huis, de ruzies met haar, mijn gevoel als gevangene in mijn
huiselijk geluk en alles wat nog meer in me opkomt. Zijn
luisterend oor helpt me, zoals Rodin zo vaak voor me doet, mijn
gedachten te ordenen.
Al pratende merk ik dat me een soortgelijk gevoel bekruipt, als
toen ik haar net had „ontmaskerd‟ in Disneyland Parijs. Alleen is er
meer bijgekomen en de situatie is groter en complexer geworden.
Ik betaal de rekening en ik neem afscheid van Rodin. Ik bedank
hem voor zijn luisterende oor en ik vraag hem ook om ons
gesprek nog eventjes tussen ons te houden. “Weet je al wat je gaat
doen?” vraagt hij als laatste.
“Ja en nee,” zeg ik, “met „ja‟ bedoel ik, dat ik me dondersgoed
realiseer dat er iets moet gebeuren, anders draai ik helemaal door.
Met „nee‟ bedoel ik, dat ik alleen nog niet weet wat er moet
gebeuren.”

Ik rijd naar huis en ik zie dat er nog lichten branden. Ze is, zoals
ik al had verwacht, niet naar haar moeder of Zus toegegaan. Ik ga
mijn huis binnen, waar ze op me zit te wachten. Ik verwacht dat ze
ruzie met me gaat maken en ik neem me alvast voor om het niet
zover te laten komen. Maar ze verbaast me. “Vind je het gek dat je
jezelf ongelukkig en gevangen voelt?” zegt ze. “Je bent een slaaf
van jouw eigen bedrijf. Je hebt vannacht nauwelijks geslapen.
Vervolgens ga je om negen uur de deur uit en tegen middernacht
kom je weer thuis. Daar kan toch geen mens tegen?”
“Je hebt volkomen gelijk,” zeg ik, “ik ben zo mogelijk nog
vermoeider dan gisteren. Ik ga direct mijn mandje in.”
Ze gaat direct met me mee naar bed. Ik trek mijn kleren uit en ik
laat me zonder mijn tanden te poetsen in bed ploffen. Ze zegt, als
ik haar welterusten wens: “Ik vind dat je er de laatste tijd heel moe
uitziet. Ik laat je lekker met rust als je dat wilt.”
“Daar ben ik blij om,” zeg ik, “ik ben inderdaad helemaal
uitgeput.”
Het klopt ook, want ik val direct in een diepe slaap.
Week 31, woensdag. Mijn huwelijksreis, de laatste dag.
Het is woensdagochtend als ik wakker word van de wekker. Dat
gebeurt me niet vaak, want meestal ben ik ruim voor die tijd
wakker. Ook heb ik aan één stuk doorgeslapen en dat gebeurt me
ook niet zo vaak. Toch heb ik het gevoel alsof ik de hele nacht
onder een stoomwals heb gelegen.
De sfeer tijdens het ontbijt is om te snijden. Ik wissel nauwelijks
een woord met haar en ik merk dat zij aandachtig naar me zit te
kijken. Ik ontwijk haar blik zorgvuldig en ik verdiep me in mijn
krant. Ik drink snel mijn koffie op en ik maak aanstalten om
mezelf aan te gaan kleden.

“Nu al?” vraagt ze.
“Ja,” zeg ik, “we moeten het kind toch ophalen.”
Ik rijd met haar naar Rhoon en we halen het kind op. Het kind is
blij. Ze ziet haar moeder en mij en ze kan weer naar huis. Ook is
ze blij van oma en Hannes verlost te zijn.
Ik kijk anders naar het kind dan voor mijn huwelijksreis. De
gesprekken met haar moeder hebben duidelijk iets bij me teweeg
gebracht. Ik kan het niet goed onder woorden brengen, maar
ineens heb ik met het kind te doen. “Kom maar fijn mee naar huis,
schatje,” zeg ik tegen het kind. Ik meen het uit de grond van mijn
hart.
“Hebben jullie een fijne huwelijksreis gehad?” vraagt het kind.
“Hij was in ieder geval heel bijzonder,” antwoord ik, terwijl ik
haar moeder veelbetekenend aankijk.

14. De puzzel.
Puzzelen. Week 32, het weekeinde.
Het laatste weekeinde van oktober breekt aan. Het is somber
weer en ik blijf met mijn gezinnetje lekker thuis. Het wordt ook
steeds huiselijker. Alles wat ik doe speelt zich tegenwoordig af in
en rondom het huis.
Gisteravond nog heb ik met haar in het Stadshart van
Zoetermeer een legpuzzel gekocht. Een puzzel met 3000 stukjes.
Het is één van haar hobby‟s en toen ze deze zag, wilde ze hem
gelijk hebben. Ze kan die dan, gezellig samen met mij, in elkaar
gaan zetten. Maar helaas moet het nog eventjes op zich laten
wachten, want ze is hard aan het werk. Ze is bezig haar artikelen in
te voeren in haar webshop, die vorige week „live‟ is gegaan.
Ik zit aan de eetbar met een kopje koffie en ik lees de krant. Het
kind zit op Nickelodeon naar Spongebob te kijken en zij zit achter
het beeldscherm van de huiskamercomputer.
Ik kijk de tuin in en ineens merk ik dat ik zit te staren naar het
lullige tuinlampje, dat daar staat. Het ondefinieerbare gevoel, waar
ik al een hele tijd last van heb, bekruipt me direct. Vanuit het niets
voel ik een ergernis opkomen en ik probeer het weg te drukken,
zoals ik de laatste tijd vaak doe. Het lukt me om weer rustig te
worden, maar het ondefinieerbare onrustgevoel blijft achter. Ik
voel me opgesloten en ik krijg een onweerstaanbare behoefte om
„eruit‟ te stappen. Ik kan alleen „eruit‟ niet goed definiëren.
Ik neem nog een kop koffie en ik pak mijn krant weer. Ik betrap
mezelf erop dat ik alweer naar dat lampje in de tuin zit te staren.
Dat lullige lampje.
Ik voel mijn onrust alweer toenemen en ik ken mezelf goed
genoeg om te weten, dat dit de voorbode is van het feit, dat er iets
gaat gebeuren. Er moet ook iets gebeuren, want als het zo

doorgaat, zal het niet lang meer duren voordat ik volkomen de
weg kwijtraak.
Het leven met mijn gezin heeft een voorspelbaar karakter
gekregen. Ik kan, dankzij mijn inspanningen, lezen en schrijven
met het kind. Ze is gehoorzaam en lief en ik heb er geen kind meer
aan. Met haar moeder heb ik precies het tegenovergestelde. Ik
maak ruzie met haar, waarbij ik mezelf niet meer herken. Ik laat
mezelf door haar steeds weer verleiden tot ordinaire schreeuw- en
scheldpartijen met veel verbaal geweld. Twee keer in mijn leven
heb ik dat eerder gedaan tegen een vrouw en die momenten kan ik
me zelfs nog heel goed herinneren. Maar nu heb ik het minstens
twee keer in de week.
Ik herken er zelfs al een vast patroon in. We maken ruzie en
vervolgens maken we het dezelfde avond of de volgende dag weer
goed. Het blijkt steeds dat wij dezelfde intentie hebben, maar op
de een of andere manier begrijpen wij elkaar steeds verkeerd. En
dan niet zo‟n klein beetje ook, want het polariseert zodanig, dat er
telkens die enorme ruzies ontstaan. Daarbij laat ik me niet veel
zeggen en zij doet dat ook niet. We kunnen het gelukkig achteraf
steeds goed verklaren en dan leggen we het geschil bij met de
belofte, dat we het nooit meer zo ver zullen laten komen. We
houden tenslotte van elkaar en we vullen elkaar zo goed aan.
Rationeel gezien dan. Want op het emotionele vlak merk ik dat er
andere dingen gebeuren, althans, bij mij. Het kost me steeds meer
tijd en moeite om het gevoel, dat een tijdje na blijft ijlen na zo‟n
ruzie, kwijt te raken. Het gevoel dat ik voor het eerst had, na de
ruzie omtrent mijn zogenaamde flirtpartij met Yvette, twee dagen
voor onze bruiloft.
Ik denk aan het gevoel dat ik had in de eerste weken van onze
relatie. Wat was ik verliefd. Ik kon niet meer functioneren, zo hield
ze me bezig. Nu kan ik ook niet functioneren, want nu houdt ze
me ook heel erg bezig. Er is echter één gigantisch verschil. Nu is
het in negatieve zin.

Er is iets fundamenteels veranderd. Waar is mijn gevoel van
verliefdheid gebleven? Ik begrijp dat verliefdheid overgaat, maar ik
denk dat het niet normaal is dat het plaats heeft moeten maken
voor het gevoel, waar ik nu mee rondloop.
Ik speel de laatste tijd ook niet meer met de energievelden. Zij
ook niet en het lijkt wel of zij er niet mee zit. Zij kwam nota bene
zelf op de proppen met het begrip tweelingzielrelatie, als ultieme
beschrijving van de bijzondere band die wij hebben. Ik vermoed
zomaar, dat wij nu niet zullen slagen als wij het examen
„tweelingzielrelatie‟ doen. We hebben geen heftige vrijpartijen meer
en de seks beperkt zich tot hooguit eventjes recht op en neer voor
het slapen gaan of in de ochtend een beetje geluidloos friemelen
tot het kind bij ons in bed komt. Het lijkt haar niet te storen en mij
eigenlijk ook niet meer. Ik schrik wel even van mijn gedachten,
maar ik kan de waarheid niet negeren.
Het ondefinieerbare gevoel waarmee ik rondloop, is niet het
enige waar ik mee worstel. Ik merk dat ik me afsluit voor hetgeen
om me heen gebeurt. Ik kijk bewust niet meer naar dingen, zodat
ik me er ook niet aan kan storen. Ik voel me lusteloos en ik kan me
nergens toe zetten.
Ik besluit nog maar een kopje koffie te nemen en ik vraag haar
uit gewoonte of ze er ook eentje wil. Daar heeft ze wel zin in en ik
maak er twee. Ze komt bij me staan en ze slaat haar armen om me
heen. Ik doe het ook bij haar, maar ik doe het omdat ik weet dat ze
het van me verwacht en ik ontwijk daarmee haar onontkoombare
vraag.
“Weet je dat ik van je hou?” vraagt ze.
Mijn antwoord is plichtmatig. “Ja,” zeg ik en ik voeg er haastig
aan toe, een „jij toch ook van mij‟-vraag vermijdend: “ik ook van
jou.”
Ze voelt aan dat het niet van harte gaat en ze vraagt: “Waarom ga
je niet iets leuks doen?”

“Zoals?” vraag ik, mezelf realiserend dat dit wel weer eens
voldoende aanleiding zou kunnen zijn voor een nieuwe discussie.
“Er is genoeg te doen,” zegt ze, “er zijn allerlei klusjes in het huis
te doen, de webshop is nog niet af en de schuur moet nog
opgeruimd worden. Dat geldt ook voor de studio. Zo kan ik nog
wel even doorgaan, er is genoeg te doen.”
“Weet je wat?” zeg ik tegen haar. “Ik ga lekker die puzzel, die we
gisteravond in het Stadshart gekocht hebben, in elkaar zetten. Ja,
dat ga ik doen. Daar heb ik ineens onwijs veel zin in.”
Ze kijkt me met een blik vol onbegrip aan. “Die zouden we toch
samen in elkaar gaan zetten?” zegt ze. “Ik heb daar nu geen tijd
voor. Daarbij begrijp ik niet dat jij kunt gaan zitten puzzelen, als er
nog zoveel andere dingen te doen zijn.”
Ik verzin snel een plausibele uitvlucht. “Jij bent met het invoeren
van jouw artikelen bezig,” zeg ik, “het kind zit lekker tv te kijken
en ik ga fijn zitten puzzelen. Dan zijn we toch gezellig met z‟n
drieën bij elkaar? Als een echt harmonieus gezin?”
Klaarblijkelijk heb ik het goede argument bedacht. Ze laat me los
en ze kruipt weer achter haar pc. Ik pak een tafel en zet die voor
het raam. Ik ga beginnen met mijn puzzel.
Ik heb rondom mijn dertigste geleerd wat de kracht is van het
onderbewustzijn. Ik heb geleerd hoe ik die kracht kan gebruiken bij het
oplossen van complexe vraagstukken. Je moet daarbij wel het volste vertrouwen
hebben dat het wel goed komt, anders werkt het niet.
Bij het zoeken naar een antwoord, beperk je jezelf meestal door de
vraagstelling zelf en er is dan geen ruimte voor oplossingen in een breder kader.
Door voldoende afstand en tijd te nemen, hoeveel druk er ook is, ben je in
staat om betere oplossingen te bedenken. Je moet de vraagstelling wel volledig
van je af kunnen zetten, bijvoorbeeld door te gaan puzzelen. Ik kan dat, ik
heb er vertrouwen in en het komt bij mij tot nu toe altijd goed.
De meeste mensen begrijpen niet hoe mijn denkproces werkt. Ze zien me
niets doen terwijl er toch resultaten komen. Iris heeft me verteld wat ze ziet, als
ik in zo‟n proces terecht ben gekomen. Ze vertelt: “Meestal kom je thuis van

kantoor en dan vertel je me dat er iets is. Je praat honderd uit en je zegt wat er
allemaal moet gebeuren. Je zegt meestal ook wat je allemaal gaat doen en van
plan bent. Ik verwacht telkens dat je dan aan de slag gaat, maar in plaats
daarvan ga je een computerspelletje of zo zitten spelen. En dan niet een uurtje
of zo, maar soms wel een paar dagen achter elkaar. Ik krijg dan geen enkel
contact met je. Je hoort me wel als ik tegen je praat, maar ik merk dat je niet
luistert. Je lijkt wel van de wereld.
Vervolgens word ik op een ochtend wakker en dan ben jij je al bed uit. Ik
weet dan direct hoe laat het is. Als ik vervolgens beneden kom, dan zit jij een
krantje te lezen of zo. Als je me ziet laat je me triomfantelijk een of ander
A4-tje zien met een paar potloodkrabbels of tekeningetjes. Je zegt dat je eruit
bent, nog voordat we elkaar goede morgen hebben gewenst. Ik verwelkom je
dan terug op aarde.”
Ik zoek eerst de randjes uit en die leg ik aan elkaar. Tegelijk maak
ik mijn gedachten „leeg‟. Ik ben begonnen aan mijn puzzel.
Eigen baas?
Ze heeft besloten nooit meer voor een baas te gaan werken.
Eigen baas, dat is het wel. En een webshop, daar zit pas toekomst
in. Internet, dat is tenslotte het medium van waaruit je de gehele
wereld kan bereiken. “Het heeft bovendien nog veel meer
voordelen, een webshop,” zegt ze, “want als je vanuit huis werkt,
dan ben je er altijd voor je man en voor je kind.”
Ik vind het best, zolang ze maar het idee heeft nuttig bezig te
zijn. Als ze bezig is laat ze mij, hoe betrekkelijk dan ook, lekker
met rust en of het geld oplevert interesseert me niet. Ik beloof
haar de technische kant van de site voor mijn rekening te nemen,
maar niet de inhoud en de marketing.
Gadgets, duckies. De hele dag zit ze het internet af te speuren en
ze koopt zich helemaal scheel aan die dingen. Ik laat haar een tijdje

haar gang gaan en ik probeer haar te helpen de business op te
starten. Ik leg haar uit dat bij inkoop ook verkoop hoort. Zij koopt
echter alleen nog maar in, want ze is van mening dat je je product
eerst moet kennen voordat je het aan de man kunt brengen.
Ze maakt nog een klassieke fout die de meeste starters maken.
Ze wil ook de administratie op orde hebben, anders kan ze strakjes
geen fatsoenlijke factuur de deur uit sturen.
Ik leg haar uit dat ze meer aandacht aan de verkoop moet
besteden, maar ik krijg geen gehoor. In plaats daarvan krijgt ze
nota bene bijval door een adviseur, die het met haar eens is. Ze
beweert dat de webshop eerst volledig af moet zijn voordat de
zoekmachines en dergelijke hun werk kunnen doen.
Ik probeer haar bij te sturen, maar ze luistert niet. Ze zegt niet
blond te zijn, ervoor gestudeerd te hebben en een hoge piet te zijn
geweest bij het RIAGG. Ze is ook verantwoordelijk geweest voor
de administratie in het bedrijf van Klaas en ze weet dus waarover
ze praat. Zonder deugdelijke administratie kan een bedrijf niet
functioneren, blijft ze beweren.
Maar als de administratie een beetje ordelijk opgezet zou worden,
dan zou ik nog begrip voor haar werkwijze hebben. Ze maakt er
echter een enorme puinhoop van. Ze bergt haar inkoopnota‟s niet
ordelijk op, want ze liggen overal verspreid. Ik vind er zelfs een
paar tussen mijn papieren en de papieren van het kind in de laden
van de keuken. Dat, terwijl ze me heeft verteld dat ze
bedrijfskunde heeft gestudeerd en een kei is in organiseren. Ik
vergelijk het eens met een paar andere dingen die ze georganiseerd
heeft.
Ik kan me nog goed herinneren dat ze een brief nodig had van
haar advocaat inzake het bezoekrecht van de vader voor haar kind.
Het was nog in haar huis in Rhoon. Ze heeft twee dagen lopen
zoeken en ik heb haar geholpen. Op diverse plaatsen verspreid
stonden diverse ordners.

Ik hielp haar door de ordners heen te bladeren en daarin kon ik
geen enkele systematiek ontdekken. Toen ik er lacherig wat van zei
had ze als antwoord gegeven, dat het te wijten was aan de situatie,
waar ze net in terecht was gekomen. De processen tegen haar ex,
een ander proces met een gemeente en de nasleep van de inbraak.
“Vind je het gek dat het een zootje is?” zei ze.
Ze heeft de keuken logischer en handiger ingericht toen ze bij
me introk. Dat vond ze nodig. Ik begrijp nu zeker niet meer
waarom, want zelf komt ze er nauwelijks. Ik kan werkelijk niets
meer vinden.
Mijn staafmixer, die ik veel gebruik, is in een la gestopt, naast de
macaroni en spaghetti. Mijn luxe espressomachine heeft het veld
moeten ruimen voor een Senseo apparaat. Mijn apparaat staat nu
in de bijkeuken naast de hamster, voor het geval ik trek krijg in een
lekker kopje espresso. Mijn kruiden zijn terug te vinden op drie
verschillende plaatsen. Groenten in blik op minstens twee en zo
kan ik wel doorgaan.
Ook zijn de laatjes van de keuken geconfisceerd en ingericht
zoals het in Rhoon was. In het linkerlaatje zitten nu allerlei
paperassen van de school van het kind, de middelste ook en de
rechter feitelijk ook. Ik raak papieren kwijt. Die heeft zij dan
opgeruimd. Ze heeft ze voor me neergelegd op een voor mij
onbegrijpelijke stapel op een onbegrijpelijke plek, verspreid door
het gehele huis.
Heeft ze eigenlijk wel bedrijfskunde gestudeerd, schiet ineens
door mijn hoofd. Want sinds ze veel aan research naar haar
producten doet, is het me ook opgevallen dat ze bijzonder veel
moeite heeft met het lezen van Engels en dat ze me regelmatig
vraagt om eenvoudige woorden voor haar te vertalen. Vreemd,
want de meeste studieboeken zijn in het Engels. Ook heeft ze
verteld, dat ze naast bedrijfskunde ook psychologie heeft
gestudeerd. Ze heeft dus twee studies gedaan, heeft ze ook twee

graden? Zal ik haar eens naar haar diploma‟s vragen? Dat heeft
waarschijnlijk geen zin, want ze zal wel een geldige reden
verzinnen waarom ze ze me niet kan laten zien.
Ze vraagt me weer om raad inzake de inkoop van een gadget uit
het buitenland. Ik weet al dat ze toch niet luistert, maar toch zet ik
me ertoe het nog een keertje te proberen. Ik zeg: “Wat ben je toch
eigenwijs. Ik werk al zo‟n slordige twintig jaar voor mezelf en ik
heb met succes diverse bedrijven opgezet en producten in de
markt gezet. Waarom gebruik je mijn ervaring niet? Waarom
luister je niet?”
Ze is er totaal niet gevoelig voor. Ze bevestigt mijn vermoeden
en ik besluit het te laten gaan. Feitelijk kan het me geen barst meer
schelen, ze zoekt het maar uit.
Beloftes nakomen?
Ik denk aan dingen die ik niet goed onder woorden kan brengen.
Ze zegt dat ze dingen gaat doen, dingen die ze belangrijk vindt,
maar vervolgens zie ik het haar niet doen. Als ik haar vervolgens
vraag hoe het komt dat er nog niets gebeurd is, heeft ze altijd wel
een argument waarom het nog niet gebeurd is of waarom het ook
niet gaat gebeuren. Allerlei voorvallen passeren de revue.
Buddy, haar kat, was meeverhuisd naar Stompwijk. Ik ben
allergisch voor katten, maar Buddy is een echte buitenkat, dus dat
zou geen probleem zijn. Buddy heeft het naar zijn zin en gaat op
jacht. Ik zie hem regelmatig door de achtertuin en de weilanden
lopen. Hij eet in het begin nog thuis, althans, dat denk ik. Tot op
zekere dag een buurvrouw aan me vraagt of ik mijn kat kwijt ben.
Het is een zwart/wit gevlekte en hij is net naar het asiel gebracht.
Ik weet niet beter of Buddy loopt nog in de achtertuin of in het
weiland rond. Ik zeg dus dat het niet mijn kat is, maar later blijkt

het hem wel te zijn. Mij boeit het niet zoveel, want ik ben die kat
liever kwijt dan rijk. Maar zij mist haar kat vreselijk, althans, dat is
wat ze zegt. Ook haar kind is overstuur, als ze verneemt dat de kat
waarschijnlijk in het asiel zit.
Ze besluit morgen naar het asiel te gaan om te gaan kijken of
Buddy daar zit. Ze komt er echter niet aan toe.
Een paar dagen later denkt ze weer aan de kat, net als haar kind.
Ze beloofd haar kind om de kat morgen uit het asiel te gaan halen.
Het proces herhaalt zich een aantal malen, met als gevolg dat de
kat er nog steeds zit, een ander baasje heeft gevonden of een
spuitje heeft gekregen.
Ze krijgt een schrijven uit Groningen. Ze moet alimentatie voor
Guido gaan betalen in het kader van het verhaalsrecht op de
bijstand. De eis van de gemeente is zondermeer onredelijk en zij is
er helemaal overstuur van. Ze slaapt er slecht van en ze kan het
over niets anders meer hebben.
Haar broer Klaas steekt de helpende hand toe en stuurt de
gemeente een pittige brief. Het schiet de gemeente in het
verkeerde keelgat en de zaak wordt overgedragen aan de advocaat
van de gemeente. De standaard procedure bij een botte weigering,
want dat was de strekking van de brief van Klaas, wordt in
werking gezet.
Er komt een aangetekende brief, een dagvaarding. Zij moet in
Groningen voor het kantongerecht verschijnen. Daar heeft ze, om
inmiddels bekende redenen, geen zin in.
Ze vraagt me om raad en hulp en ik kom in actie. Ik neem
contact op met de gemeente en ik kom vrij snel tot de kern van de
zaak. Ik kan met de verantwoordelijke persoon redelijk door een
deur en hij denkt met me mee. Om de zaak op te lossen moeten er
feiten op tafel komen. Ondermeer moet aangetoond worden, dat
zij en Guido bijna niet samengewoond hebben.
Ik vraag het haar om me de feiten op een rijtje te zetten en ze
begint me direct honderd uit te vertellen. Ik zeg tegen haar dat ik

daar niets aan heb. Ik moet een lijst hebben met data die aansluiten
en daar waar mogelijk uittreksels uit gemeenteregisters en zo.
Ze is zo blij dat ik haar help. Ze gaat de lijst direct voor me
maken.
Ik heb haar een aantal keren om de lijst gevraagd en ze gaat hem
steeds direct maken.
Ik moet hem nog krijgen.
Het kind is muzikaal en ze had in Rhoon pianoles. “Het is wel
jammer dat erin Stompwijk geen muziekschool is, waar ze naartoe
kan,” zegt ze tegen me.
“In Zoeterwoude, drie kilometer verderop, is er wel eentje,”
vertel ik haar. En Zoetermeer en Leiden liggen ook op een
steenworp afstand.
“Een muziekschool is eigenlijk toch niets voor mijn kind,” zegt
ze, “het tempo ligt voor haar veel te laag. Dat heb ik je toch al
verteld?”
“Wat maakt het dan uit waar een muziekschool zit?” vraag ik
haar. “Dan zoek je toch gewoon een privé-leraar via het internet of
de Gouden Gids? Je kunt zelfs kijken of ze niet aan huis lesgeven.”
“Jij hebt wel eens tegen me gezegd dat jij ook wel piano zou
willen leren spelen,” zegt ze, “waarom ga jij niet tegelijk met haar
op les? Dan kunnen jullie toch samen gaan?”
“Ik kijk wel linker uit,” zeg ik, “ik bespeel al te veel instrumenten
en piano doe ik er maar een beetje bij. Dat vind ik wel genoeg.”
“Als ze niet op les gaat,” probeert ze, “dan heb je die piano voor
jan met de korte achternaam gekocht.”
“Ik begrijp het verband niet,” zeg ik, “als jij vindt dat jouw kind
piano moet leren spelen, dan moet je haar gewoon op les doen.”
Het kind speelt dagelijks en ze heeft talent. Telkens als zij haar
kind hoort spelen, zegt ze dat het zonde is dat het kind nog geen
pianoles heeft. Telkens vraag ik haar waarom ze niet eventjes
pianoles voor haar kind regelt.

De halve klas van het kind rijdt paard en natuurlijk alleen op hun
eigen paard. Zij stelt voor dat ik voor het kind een eigen paard
moet aanschaffen, zodat ze kan gaan paardrijden en met dieren om
leert gaan. Ik verslik me zowat in mijn koffie, maar op dit voorstel
ga ik zeker niet in. Ik vind het echter wel goed dat het kind op
paardrijles gaat. Sterker nog, ik juich het zelfs toe. Behalve dat ze
iets aan sport doet, kan ze ook sociale contacten leggen,
bijvoorbeeld met leeftijdsgenootjes.
Er zijn drie maneges in het dorp, alledrie binnen een straal van
500 meter van mijn huis. Ik leg haar uit waar ze de maneges kan
vinden en zeg haar dat ze er met het kind naartoe kan gaan.
“Het is toch ook jouw kind,” begint ze, “kun jij dat niet doen?”
Het is een wat oude discussie, maar ik reageer toch. “Ten eerste
is het nog steeds mijn kind niet. Ten tweede heb jij tijd genoeg. Je
hebt nog steeds geen baan en het enige waar jij je druk over maakt
is de tuin. Daarbij, jij vindt het toch belangrijk dat jouw kind in het
sociale leven van Stompwijk inburgert en op paardrijden gaat?”
De zomer gaat voorbij en het kind zit nog steeds niet op
paardrijden. Ik besluit maar eens in actie te komen, zij doet het
niet. Ik neem het kind en haar moeder mee naar de Blesruiters,
waar helaas een lange wachtlijst blijkt te zijn. Dat is pech, dus ik
moet even verder zoeken.
Eenmaal thuisgekomen zeg ik tegen het kind: “Kom op, pak je
fiets. We gaan eventjes een stukje rijden.”
We rijden op de fiets naar een andere manege, nog geen
tweehonderd meter van mijn huis af. We maken kennis met een
alleraardigst stel, dat de manege runt. Door de warme
verwelkoming voelt het kind zich er direct thuis. Een half uur later
gaan we terug naar huis. Het kind zit op paardrijles en haar eerste
les is aanstaande zaterdag.
Ik wist toen nog niet dat Reinier een goed woordje voor me zou
doen bij de Blesruiters. Twee dagen later had het kind zelfs les bij
twee maneges.

“Ik moet nodig naar mijn vader toe,” zegt ze, “ik mis hem en ik
heb hem al zo lang niet bezocht.”
Ik rijd met haar en het kind door Rhoon en ik zeg: “We zijn nu
in de buurt van het verzorgingstehuis, waar jouw vader zit. Je hebt
toch gezegd dat je naar hem toe wilt?”
“Nu niet,” zegt ze, “ik ga morgen wel.”
“Morgen zijn we niet in de buurt,” zeg ik, “of ga jij morgen
alleen naar jouw vader? Alleen de grote weg op, helemaal naar
Rhoon?”
“Ja, ik weet het wel,” reageert ze geprikkeld, “ik ga volgende
week wel.”
Jeanette zegt letterlijk tegen me dat ze het niet begrijpt. “Zij lijkt
zo begaan met haar tuin, maar ik zie haar er niet voor zorgen.
Althans niet zoals ik dat doe. Begrijp me niet verkeerd,”
verontschuldigt Jeanette zich nog, “maar ik vind het zo zonde.”
Ik vraag Jeanette wat ze daarmee bedoelt en ze zegt: “Ik zorg dat
mijn tuin in orde is. Ik knip blaadjes bij, snoei wat, haal dode
takken en bladeren weg, enzovoorts. Dat zie ik haar niet doen.
Sterker nog, er liggen nog plantjes die niet gepoot zijn en dood
liggen te gaan. Het lijkt wel of ze het niet eens ziet.”
Jeanette gaat door: “Iets dergelijks geldt voor de slaapkamer.
Daar staan nu allemaal nieuwe meubels in en het is net een
toonzaal. Maar de rommel die daar vroeger lag, ligt nu in de
badkamer. Waarom ruimt ze het niet gewoon op?”
Ik zet nog meer voorvallen op een rijtje en ik kijk eens naar haar,
terwijl zij achter de pc zit. Haar leesbril staat op het puntje van
haar neus en ze gaat onverstoorbaar door. Ze werkt zich, zoals ze
dat zelf zegt, de bloedblubber.
Ineens zie ik een patroon. Ze zegt iets te willen of te gaan doen.
Vervolgens doet ze het niet en ik vraag haar ernaar. Ze heeft altijd
wel een geldige argument waarom ze het niet gedaan heeft.
Althans, dat vindt ze zelf.

Het kind zit nog steeds niet op pianoles. Ze gaat nooit naar haar
vader in het rusthuis toe. Ze ruimt werkelijk niets op. Ze kookt
nooit. Ze doet geen boodschappen. Ze heeft weer een nieuwe
reden om dingen niet te doen: Ze moet haar artikelen invoeren in
haar webshop!
Aan iets anders kan ze niet denken. Ik trek een parallel met de
tuin of de woonkamer. Als ze haar zinnen op iets heeft gezet, dan
gaat ze er volledig voor en dan vergeet ze de rest. Zo zijn er nog
een paar dingen, waarbij ze zeer proactief en kordaat heeft
gehandeld. Zoals het opzeggen van de huur van haar appartement
in Rhoon, ondanks mijn uitdrukkelijke verzoek dat niet te doen!
En na mijn „ja‟-woord hadden we haar bruidsjurk al na twee weken
in huis.
Jaloezie?
Ik denk aan haar reacties als ik contact heb met wezens van het
andere geslacht. Er is altijd wel iets aan de hand. Ze ergert zich
continu aan mijn verleden en ze maakt zich er zelfs druk over.
Neem het voorval met de foto‟s. God, wat was ze toen boos. Of
als ik iets per ongeluk zeg over Iris? Dan reageert ze dat het een
dom blondje is waar ik op ben gevallen. Ik denk ook terug aan die
enorme ruzie rondom mijn vermeende flirtpartij met Yvette. Wat
maakt het toch, dat ze altijd zo heftig reageert? Is ze onzeker?
Maak ik haar onzeker? Ik begrijp het niet, want allerlei in mijn
ogen onschuldige dingen blaast ze op tot buitengewone
proporties. Ook hiervan schieten allerlei voorvallen me te binnen.
Ik moet tanken en ik rijd de snelweg af. Nadat ik de auto
volgetankt heb loop ik naar de kassa van het tankstation. Zij loopt
met me mee want ze heeft trek in iets zoets. Ik ga in de rij staan en
zij zoekt iets lekkers uit. Ik reken af met mijn creditcard en de

pompbediende vraagt of ik Airmiles spaar. Gewoontegetrouw pak
ik mijn Airmilespas en ik overhandig hem aan de pompbediende.
“Jij spaart toch helemaal geen Airmiles?” vraagt zij verwonderd.
“Nee,” zeg ik, “ik spaar ze zelf ook niet. Deze pas heb ik
gekregen van Iris. Zij heeft hem aan mij gegeven met de vraag of
ik ze voor haar wil sparen.”
“Ben je nou helemaal belazerd?” zegt ze fel. “Airmiles sparen
voor die ex van jou?”
“Joh, stel je niet zo aan,” zeg ik, “het is een gewoonte om het
pasje te geven als me erom wordt gevraagd. Ik denk er niet eens bij
na.”
Ik moet er een beetje om lachen, want ik vermoed welke kant het
opgaat. Ik voeg er luchtig aan toe: “Je moet toch toegeven dat het
zonde is om ze niet te innen.”
“Ik had het kunnen weten,” zucht ze, “je spaart nog Airmiles
voor die blonde ex van jou, die al zoveel van jou heeft gehad.
Verdomme. Je neemt wel de moeite om ze voor haar te sparen,
maar om dat voor mij te doen, ho maar.”
“Maak er toch niet zo‟n punt van,” zeg ik, “stel je alsjeblieft niet
zo aan. Ik vind het sop de kool niet waard.”
Ze wordt nu echt boos en ze zegt vinnig: “Ik wil gewoon dat je
ze vanaf nu niet meer voor haar spaart.”
Nog los van het feit dat ik de discussie onzinnig vind, wil ik haar
toch haar zin niet geven. Als ik nu al op dit soort onzinnige
dingetjes ga toegeven, dan is het eind straks zoek. Ik zeg: “Als je
het zo vervelend vind dat ik ze voor haar spaar, doe ik het niet
meer. Althans, niet met jou in de buurt.”
“Je begrijpt mijn punt niet,” zegt ze fel en daar is het vingertje
weer. “Ik pik het gewoon niet,” zeg ze, “dat je nog allerlei banden
onderhoudt met jouw ex. Ne pas.”
“Banden met mijn ex?” zeg ik vragend. “Zo‟n lullig
Airmilespasje, waarvan ik niet eens weet hoe het werkt? Noem je
dat een band?”

“Ik wil dat je alle banden met haar verbreekt,” zegt ze
gedecideerd, “dus ook dat je geen Airmiles meer voor haar spaart.”
“Dat is toch zonde van de Airmiles?” zeg ik plagerig. “Weet je
wat? Als jij voor mij een pas aanvraagt, dan krijg jij ze voortaan
allemaal.”
“Weet je wel heel zeker dat je ze mij meer gunt dan jouw ex?”
vraagt ze boos. “Ik ben slechts jouw aanstaande echtgenote en zij
is een ex. Zij heeft toch zeker de oudste rechten? Weet je wel
zeker dat je haar ongelukkig wilt maken?”
Ik word ongeduldig en ik begrijp werkelijk niet waarom ze er
zo‟n punt van maakt. Ik zeg: “Ik wil er niets meer over horen. Die
lullige Airmiles. Het gaat nergens over en klaarblijkelijk ben je op
ruzie uit. Ik wil je er nooit meer over horen. Ik gebruik deze pas
net zo lang tot ik van jou een nieuwe heb gekregen. Je hebt het dus
in eigen hand.”
Ze pruttelt nog een beetje en ze zegt: “Ik ga direct een
Airmilespas aanvragen.”
“Goed zo,” zeg ik, “en voortaan niet meer zo‟n punt maken van
zoiets lulligs. Alsjeblieft.”
Ik moet de Airmilespas nog steeds van haar krijgen.
Ik ben op kantoor en ik krijg bezoek van twee dames. Zij kunnen
mij helpen mijn bedrijf een stapje verder te brengen. In mijn
agenda staat:
10:00 Y. Tieler en Y. de Wit.
De dames komen op kantoor en ze stellen zich voor. De ene
stelt zich voor als Yvon en de ander als Yolanda. Ik maak een fout
en ik haal hun namen door elkaar. Dat heb ik wel eens meer, de
verwisseling zit er nu in. En als het eenmaal verkeerd in mijn
systeem zit, dan krijg ik het er niet zo gemakkelijk meer uit. Ik
verzin iets om ervoor te zorgen dat ik de namen niet meer
verwissel. Ik leer mezelf aan om “Yvon” tegen “Yolanda” te
zeggen en vice versa. Het helpt.

Het is lekker weer en ik zit met haar achter in de tuin. Jackie, een
vriendin van me, komt haar motor halen die in mijn schuur
logeert. Jackie komt naar me toegelopen en ik stel de dames aan
elkaar voor.
Ik zeg tegen Jackie: “Mag ik je voorstellen. Dit is Yolanda.” Het
schiet eruit voordat ik er erg in heb en ik verslik me. Ik stotter
erachteraan: “Nee, hoe kom ik hier nu bij. Ik bedoel, Yvon.”
Jackie heeft haast en ze pakt haar motor. Ze rijdt weg en ik moet
mezelf verantwoorden. “Sorry schat,” zeg ik en ik leg haar het
voorval van kantoor uit.
“Je gaat mij toch niet vertellen dat een intelligent man als jij de
voornaam van zijn lief niet kan onthouden?” zegt ze. “Maar ik
weet wel hoe laat het is, hoor.”
“Stel je niet aan,” zeg ik, “het is een verspreking. Nu het ook een
keer bij jou is gebeurd loop je zelfs het risico op herhaling.”.
“Ik weet wel hoe laat het is,” zegt ze, “je zit gewoon aan Yolanda
van Rutger te denken.”
“Yolanda van Rutger?” zeg ik vragend. “Hoe kom je daar nou
op.”
“Ik weet dat het tussen Rutger en Yolanda de laatste tijd niet zo
goed botert,” zegt ze, “je hebt het me zelf verteld. Zij vindt jou
natuurlijk wel een interessant alternatief voor hem. Daarbij is ze
blond en ik weet dat je op dat type valt. Voor mij is het duidelijk.
Het is dus geen verspreking, maar je zit gewoon aan Yolanda te
denken.”
“Hoe haal je dat nou in je hoofd?” vraag ik. “Jij denkt geloof ik
dat ik een interessante partij ben voor elke vrouw of zo.”
“Ach jongen,” zegt ze, “je ziet niet eens wat hier gebeurt. Die
Jackie, met die motor van haar. Ik heb echt wel gezien hoe ze naar
je kijkt.”
“Houd er over op,” zeg ik, “ik bied je bij deze nog één keer mijn
oprechte en welgemeende excuus aan omdat ik je Yolanda heb
genoemd en daarmee is het wat mij betreft klaar.”

“Ik wil dat wijf niet meer over de vloer hebben,” zegt ze.
“Welk wijf wil je niet meer over de vloer hebben?” vraag ik.
“Die Jackie,” zegt ze, “ik heb hier totaal geen privacy. Elk
moment kan hier een of andere ex of vriendin van jou over de
vloer komen met een of andere kutsmoes.”
Daar komt het vingertje: “Jij denkt zeker dat ik blond ben en dat
ik die Jackie niet door heb. Ne pas. Het is jammer voor haar, maar
die motor moet weg.”
“Ik pieker er niet over,” zeg ik, “ik heb Jackie beloofd dat ze haar
motor bij mij kan stallen tot ze een eigen parkeerplaats heeft.”
“Ze betaalt zeker de huur in natura,” zegt ze, “je mag er gewoon
wel eerlijk voor uitkomen, hoor. Dan weet ik tenminste waar ik
aan toe ben.”
Ik zeg verbaasd: “Jezus mens, je lijkt wel jaloers. Jackie is al meer
dan twintig jaar een vriendin van me en als wij wat met elkaar
wilden, dan hadden we allang iets met elkaar gehad.”
“Ach jongen,” zegt ze, “heb je dan niet eens in de gaten dat ze je
uitneemt. Ze is er ook weer zo eentje. Zou ze ook zoiets voor jou
doen? Ik denk dat ze je het niet eens gevraagd heeft, maar er
zondermeer vanuit is gegaan dat ze haar motor wel bij jou kan
stallen. Iedereen kent je toch? Je bent gewoon te goed en jij trapt
er weer in.”
De motor van Jackie staat nog steeds in de schuur en ze maakt
zich er, althans voor zover ik kan waarnemen, in het geheel niet
druk meer over.
Het gaat niet zo goed met mijn samenwerking met Babeth, mijn
secretaresse. Dat is vreemd, want het is een dame met een goed
verstand. Ze is een perfectionist en het liefst doet ze haar werk in
één keer goed. Ze neemt er echter over het algemeen ruim de tijd
voor. Helaas ook als die er niet is.
Dat is vervelend voor me, want ik denk net andersom en ik
verwacht dingen, die ze niet kan waarmaken. Als ik haar iets vraag,

dan wil ik over het algemeen dat het direct gebeurt. Babeth is
echter in staat om een dringende vraag op een actielijst te
schrijven, die vervolgens te gaan reorganiseren en dan pas te
beantwoorden.
Ik merk al snel dat de werkwijze van Babeth en die van mij haaks
ten opzichte van elkaar staan. Ik praat er met Babeth over en ik leg
uit hoe ik het van haar verwacht. Ze kent haar valkuil en ze gaat
beter haar best doen.
Maar Babeth kan ook niet tegen de druk, die ze nu ervaart en ze
wordt onzeker. Dit heeft weer als gevolg dat er nu helemaal niets
meer uit haar handen komt en als er al iets uit komt, dan is het te
laat of niet goed genoeg. Babeth zit gevangen in een negatieve
spiraal, waarvan ik niet weet hoe ik haar eruit kan helpen.
Ik kom thuis en als zij aan me vraagt, hoe mijn dag op kantoor is
verlopen, doe ik mijn beklag over Babeth bij haar. Ik vraag haar
ook om raad, want ze heeft immers ervaring in het organiseren van
het administratieve proces van een dienstverlenend bedrijf, zoals
bij het bedrijf van haar broer Klaas. Ik leg haar mijn probleem met
Babeth voor.
“Het is erg eenvoudig,” zegt ze, “zolang jij het belangrijker vindt
hoe jouw secretaresse er uitziet dan hoe ze werkt, wordt het nooit
wat. Gooi haar eruit en neem er eentje die capabel is.”
Ze kijkt me vergenoegd aan en ze voegt eraan toe: “Heb je al
eens overwogen om een lelijke trol aan te nemen die gewoon haar
werk goed doet?”
Ze wil niet meer gebeld worden door Guido en ze wil per direct
een ander telefoonnummer hebben. Ik heb nog de mobiele
telefoon van Iris op kantoor liggen. Het contract loopt binnenkort
af en het is goedkoper om het contract af te laten lopen dan het op
te zeggen. Dat komt nu goed van pas, want ze kan dit nummer
voorlopig gebruiken. Een snellere oplossing is niet voorhanden en
het is ook nog eens de goedkoopste. Ik waarschuw haar wel en ik
zeg: “Het is wel het oude nummer van Iris.”

“Ik weet niet of ik hem dan wil,” zegt ze, “want dan krijg ik
waarschijnlijk de hele dag vriendinnen van haar aan de telefoon.
Ik grap: “Dat risico zit er natuurlijk wel in.”
“Laat maar,” zegt ze, “daar heb ik geen trek in.”
“Lastig, hè,” zeg ik, “kiezen tussen twee kwaden. Guido te
woord staan of een verloren vriendin van Iris, die haar nieuwe
nummer nog niet heeft.”
“Je hebt gelijk,” zegt ze, “geef hem toch maar.”
Het scherm van het toestel blijkt beschadigd. Geen probleem,
want ik heb toevallig nog een toestel liggen. Het is mijn oude, die
ik niet meer gebruik. Voordat ik hem aan haar geef, maak ik hem
leeg. Althans, dat denk ik.
Ineens hoor ik: “Gadverdamme, heb je al je exen nog in het
toestel staan. Ik zie ze hier allemaal. Nicky, Margreet, Babeth,
Yolanda, en zo kan ik wel doorgaan.”
“Stel je niet aan,” zeg ik, “ten eerste is het van voor jouw tijd en
daarbij, niet elke vrouw die in mijn toestel staat is automatisch een
ex.”
“Zie je me voor blond aan of zo?” schimpt ze. “Ik weet echt wel
waar jij staat en ik weet ook dat jij dat zelf heel goed weet. Maar
heb je het nodig om het me elke keer te bewijzen?”
“Bewijzen?” vraag ik. “Wat moet ik bewijzen?”
“Hoe jij in de markt ligt,” zegt ze, “ik weet dat best wel, hoor.”
“Mens, stel je niet aan,” zeg ik weer, “ik dacht dat ik het toestel
leeg had gemaakt, maar klaarblijkelijk is er iets mis gegaan.”
Ze moppert nog wat en ze gaat door met het leegmaken van het
adresboek.
Het is niet veel later als ze de „verwijderde items‟ van de sms-jes
tegenkomt. Ik hoor haar weer griepen.
“Godsamme,” jammert ze, “wordt me dan niets bespaard?”
Ik loop naar haar toe en ik vraag haar wat er is. Ze zit met het
mobieltje in haar hand en ze leest me een berichtje voor.

“Hij is gericht aan Nicky,” zegt ze, en hij luidt: “Jij kookt, ik
bedenk het toetje. Ik heb al een idee waar ik het vanaf ga likken.
XXX.”
Ze kijkt me vragend aan. “Ik dacht dat dit soort dingen alleen
tussen ons gebeurde,” zegt ze verdrietig, “maar voor jou zijn dit
klaarblijkelijk standaard teksten. Hoe haal je het in je domme
hersens mij dit mobieltje te geven met dit soort berichten er nog
in? Wat wil je bewijzen?”
“Sorry hoor,” zeg ik lacherig, “ik dacht werkelijk dat ik het
toestel leeg had gehaald, maar klaarblijkelijk zijn er dingen
achtergebleven die ik dacht verwijderd te hebben.”
“Ik hoef het toestel niet meer,” zegt ze en ze geeft het aan me
terug.
“En Guido dan?” vraag ik.
“Ik neem wel een nieuw abonnement,” zegt ze, “ik wil niet de
hele tijd geconfronteerd worden met jouw liefdesleven. Ook al ligt
het achter je.”
Het is een mix van woorden die in mij opkomen, als ik deze
voorvallen de revue laat passeren. Verlatingsangst. Bindingsangst.
Bezitterigheid. Onzekerheid. Ik begrijp het niet. Ze wil me alle
ruimte geven. Ze zegt het zo vaak. Ze doet het niet. Ik durf mijn
mening al bijna niet meer te verkondigen, bang dat ik in een
zinloze discussie terechtkom. Zelf zit ze er niet zo mee, om te pas
en te onpas over Guido of Hannes te praten. Het maakt me ook
niet uit. Maar als ik daarentegen iets over vroeger zeg, zeker als het
gekoppeld is aan een vrouw, dan is het bijna op zeker mis. Zou ze
werkelijk zo onzeker zijn? Dat is dan gek, want ik heb lang gedacht
dat ze juist het tegenovergestelde daarvan was.

Verslaafd?
Op de avond van onze ontmoeting, in de kasteeltuinen van
Rhoon, rookt ze niet. Ze is er net mee gestopt, althans, dat vertelt
ze me. Ze kent mijn aversie tegen roken, haar kind is er fel op
tegen dat ze het doet en ergens is er steeds opnieuw dat stemmetje
binnenin haar, dat haar steeds opnieuw vertelt dat roken slecht is
voor haar gezondheid en dat ze er nodig eens mee moet stoppen.
“Doordat ik jou heb leren kennen heb ik tegelijk een mooie
gelegenheid en een goede motivatie om met roken te stoppen,”
zegt ze tegen me.
“Je hoort mij niet klagen,” zeg ik, “integendeel.”
Ze zegt: “Ik vind het overigens wel heel erg jammer, want roken
is zo verschrikkelijk lekker. Ik denk dat ik het enorm ga missen.
Zeker op een feestje, want ik vind roken gewoon gezellig. Af en
toe een sigaretje, dat moet toch kunnen?”
“Dan kom je op een hellend vlak,” zeg ik, “want voordat je het
weet, rook je veel meer dan af en toe een sigaretje.”
Ineens zie ik haar veel kauwgom eten en ik vraag ernaar. “Ik
neem sinds kort weer af en toe een sigaretje,” zegt ze. Ik maak de
opmerking dat ik zoenen met een rokende vrouw nog viezer vind
dan het leeglikken van een volle asbak. Ik krijg direct als repliek
dat een bierdrinkende man nog viezer is.
“Nou, nou,” zeg ik daarop, “dan zoen je me toch niet.”
“Ik kijk wel linker uit,” zegt ze, “ik vind zoenen met jou veel te
leuk en eigenlijk heb ik er geen last van.”
Ineens gaat ze weer roken, in mijn bijzijn. Weliswaar altijd in de
buurt van de open haard, met haar sigaret in het rookkanaal of ze
gaat naar buiten, maar toch ruik ik het overal. Zij vindt van niet.
“Zoals ik rook heb je er geen last van en het huis gaat er niet van
stinken,” zegt ze, “en als ik het beperk tot vier sigaretjes per dag is
er toch helemaal niets aan de hand?”

Maar de vier sigaretten per dag worden er al snel vijf. Terwijl ze
de vijfde sigaret met een schuldige blik opsteekt, zegt ze dat ze er
alvast eentje van de volgende dag neemt, dus morgen rookt ze er
maar drie. Maar de volgende dag rookt ze er zes. Ze leent er nu
drie van de dag erna.
Binnen twee weken rookt ze meer dan een pakje per dag. Ik heb
daar, behalve mijn weerzin tegen roken, een mening over en die
vertel ik haar.
“Het gaat niet om te stoppen met roken door te minderen,” zeg
ik, “een paar sigaretten per dag lukt ook niet, want daar is roken
veel te verslavend voor. Zelfs al houd je het vol er slechts vier per
dag te roken, dan zit je nog de hele dag te denken aan die
spaarzame momenten, dat je jezelf toestaat het te doen. Dus in
plaats van dat je jezelf afleidt van het roken, ben je er de hele dag
mee bezig. Stoppen wordt op die manier dus moeilijker in plaats
gemakkelijker.”
Ze onderbreekt me en ze vraagt: “Ik heb je toch al verteld hoe
lekker ik roken vindt? Het is zo verschrikkelijk lekker, dat ik
feitelijk niet eens wil stoppen.”
“Tja,” antwoord ik haar, “zo lang je zo blijft denken, zal het je
ook nooit lukken. Probeer eens anders naar roken te kijken,
bijvoorbeeld als asociale of vieze gewoonte. Dat zou al een heel
stuk kunnen helpen.”
Ze verdedigt haar rookverslaving. “Jij hebt er echt geen idee van
hoe lekker roken kan zijn, hè?” zegt ze.
“Je bent gewoon aan roken verslaafd,” stel ik vast.
“Net als jij aan alcohol,” zegt ze.
“Natuurlijk,” lach ik, “je leidt de discussie gewoon af van jouw
rookverslaving. Daar trap ik natuurlijk niet in.”
Ik voer opnieuw een discussie met haar rondom haar
rookgewoonten, zoals dat al vaker is gebeurd. Ik weet uit ervaring
dat hij nu doorgetrokken gaat worden richting mijn
alcoholverslaving. Althans, waarvan zij vindt dat ik hem heb.

Ik houd wel van een biertje en bij tijd en wijle kan ik hem ook
goed raken. Een goed glas wijn bij een goede maaltijd kan ik ook
enorm waarderen. Als ik dit zeg, dan zegt zij: “Zie je wel, dat je
verslaafd bent. Je kunt niet eens een maaltijd nuttigen zonder dat
je jouw behoefte aan alcohol moet bevredigen.”
Zij kent het niet, een wijntje bij het eten, want ze drinkt nooit
alcohol. Alleen limonadesiroop, thee en koffie. Allemaal mierzoet,
want de siroop wordt gemengd in een verhouding van één staat op
één en in haar koffie of thee doet ze tussen de vier en zeven
klonten suiker. “Lekker zoet, daar houd ik van,” zegt ze, als ik er
met afgrijzen naar kijk.
“Geef maar toe,” zegt ze, “je bent gewoon verslaafd aan de
alcohol. Net zoals iedereen die dwangmatig wijn drinkt bij het
eten.”
“Ik ben helemaal niet verslaafd,” verdedig ik mezelf, “als ik een
glas wijn drink, is dat omdat ik het lekker vind. Niet omdat ik
alcohol nodig heb.”
“Dat is dan toch precies hetzelfde als met mijn roken,” houdt ze
vol.
“Nee, natuurlijk niet,” probeer ik haar te laten inzien, “ik kan een
wijntje drinken en er de volgende dag van afblijven. Als jij vier
sigaretten per dag rookt, dan wordt dat binnen de kortste keren
weer een pakje per dag.”
“Lieve schat, geef het nou gewoon toe,” reageert ze, “je kunt
gewoon niet van bier en wijn afblijven. Ik kom uit de
gezondheidszorg, weet je wel? Weet jij hoeveel leed ik al heb
gezien als gevolg van het gebruik van alcohol? Jij zit daar, al geef je
het niet toe, ook al. Geloof me maar.”
Ze vervolgt haar relaas over haar exen, allemaal notoire drinkers.
Stuk voor stuk waren ze regelmatig bezopen. Stuk voor stuk
hadden ze haar mishandeld. Met name als ze dronken waren. Ze
kent nog meer drinkers. Haar stiefvader was er ook zo eentje. Hij
was nuchter al zo verschrikkelijk streng, maar dronken was hij ook
nog eens onrechtvaardig.

“Jouw aversie tegen dronkelappen begrijp ik best wel,” zeg ik
tegen haar, “maar je ziet toch met je eigen ogen dat ik een matige
drinker ben.”
“Ach jongen,” zegt ze met weer die meewarige blik, “je hebt er
zelf geen idee van hoe verslaafd je feitelijk al bent.”
Ik houd vol, maar ze luistert niet. “Weet je wat?” zeg ik tegen
haar. “Als jij stopt met roken, dan bewijs ik dat ik niet verslaafd
ben door een poosje geen bier te drinken.”
Daar krijg ik bijna direct spijt van, want al snel vindt ze dat een
wijntje ook niet kan. Zelfs niet eens bij het diner. Om elke avond
dezelfde discussie te vermijden, geef ik toe en ik drink alleen nog
water. Maar het is kinderachtig. Zo verschrikkelijk kinderachtig.
Op een bepaald moment betrap ik haar op roken en ik vraag haar
ernaar.
“Ik ben toch aan het stoppen,” verdedigt ze zich, “en een paar
sigaretjes per dag kunnen heus geen kwaad. Let op, als wij
getrouwd zijn, dan rook ik helemaal niet meer.”
We starten de discussie over het wel of niet verslaafd zijn
opnieuw. Ik heb er echter geen zin meer in om steeds dezelfde
zinloze discussie met haar te moeten voeren. Ik herinner haar
eraan dat ik me aan mijn kant van de afspraken houd en zij niet.
Ze interpreteert de afspraken geheel op eigen wijze en vult ze naar
eigen goeddunken in. Ze bevestigt het me door te zeggen: “Ik ben
bezig met stoppen. Na onze bruiloft stop ik volledig. Dat is zeer
eenvoudig, want ik ben niet verslaafd aan het roken. Als ik al rook,
dan doe ik het alleen maar omdat het verschrikkelijk lekker is.”
Ik kijk haar meewarig aan en ik zeg dat ik het gelul vind. Ze zegt:
“Dat bewijst dat jij wel verslaafd bent aan alcohol, want anders
zou je niet zo‟n punt van mijn rookgewoonten maken. Dat ik rook
is jouw probleem niet, maar het mijne. Accepteer gewoon dat je
jouw behoefte aan alcohol moet bevredigen, dan kun je er iets aan
doen. Het is nog niet te laat.”

Weer verlegt ze de discussie van haar roken naar mijn drinken. Ik
word inmiddels gek van de discussie en ik beslecht hem. Ik bijt
haar toe: “Je kijkt maar wat je doet met roken en je zoekt het maar
uit. Je kent mijn mening en je weet hoe ik er tegenaan kijk. Ik heb
je genoeg bewijs gegeven en ik stop er nu mee.”
Ik pak een flesje bier uit de koelkast en ik trek hem demonstratief
open. Ik neem een slok en ik kijk haar uitdagend aan. Dat is
helemaal tegen het zere been en ze wordt zelfs boos.
“Zie je wel dat je verslaafd bent,” zegt ze kwaad, “je hebt
gewoon net zo lang je kans af zitten te wachten tot je weer kunt
zuipen.”
“Het maakt me niet meer uit,” zeg ik tegen haar, “ik probeer je
op een redelijke manier te stimuleren en jij trekt dingen door tot in
het belachelijke. Ik heb er geen zin meer in en ik drink vanaf nu
weer wat ik wil.”
“Waarom verbaast het me niet?” gaat ze vervolgens verder. “Je
bent al hard op weg een echte Stompwijker te worden. Iedereen in
dit belachelijke dorp zuipt als een ketter. Ik dacht dat jij daarboven
stond. Nee hoor, je bent al net zo erg als de rest.”
Ik kijk haar aan en ik schud met mijn hoofd. Ze ziet het en doet
er nog een schepje bovenop: “Ik zie het wel hoor, dat Jochem je
steeds opnieuw probeert mee te krijgen naar de kroeg. Ik zie ook
wel hoe meewarig hij naar je kijkt als je niet meegaat. Maar ik zie
ook hoe jij ervan baalt dat je niet mee kunt om te zuipen. Want
feitelijk is zuipen het enige waar het hier allemaal om draait.”
Ik vraag haar of ze niet een beetje doorschiet.
“Ik?” vraagt ze quasi verbaasd. “Zie je dan zelf niet wat de
alcohol al met je gedaan heeft? Net zoals iedereen vlucht jij ook al
weg in de alcohol. Je hebt geen idee, hoe verslaafd je bent.”
Ik denk dat ze het hier wel bij gaat laten, maar ze gaat door.
“Ook neem jij jouw rol als vader in ons gezin niet serieus,” zegt ze,
“wat moeten ik en mijn kind als jij weer elke avond bezopen
thuiskomt?”

Ik reageer geërgerd: “Wat je nu zegt slaat helemaal nergens op.
Rol als vader in ons gezin, hoe bedoel je dat nou weer? Weer elke
avond bezopen thuiskomen! Wat denk je eigenlijk van me?”
Ze herhaalt wat ze al eerder heeft beweerd. “Lieve schat,” zegt
ze, “je bent er erger aan toe dan je zelf denkt. Geloof me, ik
herken het en ik weet het. Ik hou er overigens niet minder van je
om.”
Ik word nijdig en ik breek de discussie bot af. “Godverdomme,”
bijt ik haar toe en ik kijk haar boos aan, “stop alsjeblieft met het
aandragen van die zinloze argumenten. Houd erover op. Ik wil
deze discussie nooit meer met je voeren.”
Ze houdt haar mond en ze kijkt me meewarig aan. Ik drink mijn
biertje leeg, terwijl ik haar ogen voel prikken. Hij smaakt me niet
en ik heb geen trek in een tweede.
Een vreemd schouwspel. Week 32, zaterdagavond.
Het is inmiddels avond geworden en ik ben nog steeds met mijn
puzzel bezig. We zijn net klaar met eten en het kind ruimt de
keuken op. Zij zit weer achter haar webshop en ik ga verder met
mijn puzzel. Het kind vraagt of ze naar de tv mag kijken.
“Natuurlijk wijfie,” zeg ik, “als je het geluid maar niet zo hard
zet.”
“Nee, papa,” zegt ze en ze geeft me een kus op mijn wang,
voordat ze voor de tv gaat zitten.
Terwijl ik doorpuzzel, kijk ik eens naar het kind, dat met haar
knuffel in haar arm naar de tv zit te kijken. Ik kijk al een tijdje met
heel andere ogen naar het kind dan in het begin. Helaas kijk ik
tegenwoordig ook met heel andere ogen naar haar moeder. Het
verbreken van de twee-eenheid is geslaagd, althans, dat vind ik. Zij
vindt het maar niets.

“Mijn kind krijgt meer aandacht dan ik,” klaagt ze steeds, en: “Je
straft het kind niet meer.”
Dat straffen niet of nauwelijks aan de orde is, ziet zij niet eens. Ik
heb tot nu toe het kind slechts drie keer naar haar kamer gestuurd
en pas twee keer haar Gameboy afgepakt. Mijn „understanding‟
met het kind is gewoon goed.
Het begint zowaar al op een goede vader/dochter-relatie te
lijken. Iets waarvan ze zegt dat ze het zo graag wil, maar nu het zo
is, lijkt ze het op de een of andere manier niet te accepteren.
Ik voer discussies met het kind en ik vind ze hartstikke leuk. Ik
zeg tijdens het diner tegen het kind: “Je krijg van mij de keuze. Je
hoeft je eten niet op te eten, maar dan krijg je geen toetje. Of je eet
het wel op en dan krijg je je toetje.”
Ik geef het kind altijd dit soort keuzes en leg de keuzes ook uit
als ze erom vraagt. Wat ze ook altijd doet. Ik leg haar uit dat
gezond eten belangrijk is en dat je goed moet eten. Tenzij je geen
honger hebt en je buik vol zit. In dat geval wil je ook geen toetje,
want dat past dan niet meer in je volle buik.
Het kind begint me te begrijpen en gaat een andere discussie met
me aan.
“Feitelijk geef je me geen keuze,” zegt ze met een quasi boze
blik.
Ik schiet in de lach en ik houd vol dat ze wel degelijk een keuze
heeft. Ze speelt door en ze geeft me een zacht schopje onder de
tafel.
“Nietes,” houdt het kind vol, “ik heb toch geen keus als ik een
toetje wil.”
Haar moeder ergert zich aan ons „spel‟ en geeft het kind
plotseling een draai om haar oren. Behoorlijk hard. “Ik wil geen
gezeik aan tafel,” zegt ze geërgerd tegen haar kind, “je eet gewoon
je eten op en daarmee basta.”

Het kind houdt haar mond en kijkt me aan. Ik kijk terug naar het
kind. Ik zie dat wij elkaar begrijpen. Ik geef het kind een
betekenisvolle knipoog. Ze glimlacht terug.
Het kind zit nog steeds tv te kijken en ik zie dat het bijna bedtijd
is. Van mij mag ze om half negen naar bed, maar dan moet ze wel
in pyjama zitten en haar tandjes gepoetst hebben. Het kind doet
dat over het algemeen geheel volgens de regels. Ze poetst zelf haar
tanden, kleedt zichzelf uit en ze houdt ook haar tijd in de gaten.
Haar moeder zit achter de computer artikelen in te voeren in
haar webshop en ik zit te puzzelen. Het kind is nog niet in pyjama
en ze heeft waarschijnlijk ook haar tanden nog niet gepoetst. Het
wordt tijd om het kind eens aan onze afspraak te herinneren.
Ik wil wat gaan zeggen, maar haar moeder is me net voor. Ze valt
op een ongelooflijke manier uit tegen haar kind: “Hoe vaak moet
ik je nog zeggen dat je je pyjama aan moet doen en dat je je tanden
moet poetsen. Het is alweer half negen en jij zit weer te rekken. Je
bent onbetrouwbaar, de afspraken die jij erover gemaakt hebt met
jouw vader - weer dat „jouw vader‟ - treed je met voeten. Ben je nu
gek geworden. Ga direct naar boven.”
Ik heb dit soort uitvallen al vaker gezien en in eerste instantie
geweten aan het gedrag van het kind. Ik heb er ook al heel vaak
iets over gezegd tegen haar, want ik vind de wijze waarop ze het
kind terecht wijst veel te „gespierd‟.
Het kind staat op en loopt langs haar moeder die net een of
ander duckie op haar beeldscherm heeft staan. Binnen een split
second lijkt haar gemoedstoestand 180 graden gedraaid.
“Hey Laylie,” zegt ze al wijzend op haar beeldscherm, “moet je
eens naar dit duckie kijken.”
Ze begint te vertellen dat dit duckie voor haar een bijzonder
betekenis heeft. Ze kijkt er anders bij dan zoëven en de toon van
haar stem is rustig en zacht. Ze vervolgt haar verhaal over het
duckie, terwijl het kind geduldig staat te luisteren en naar het
beeldscherm staat te kijken.

Plotseling lijkt zij zich te realiseren dat ze bezig was het kind naar
bed te sturen. Ze gaat in één klap terug in de vorige
gemoedstoestand en ze snauwt naar het kind: “Wat heb ik nou
gezegd? Ga godverdomme direct je pyjama halen en kleed je uit.”
Ik zit over mijn puzzel gebogen en ik ben toeschouwer van dit
vreemde toneelstukje. “Hoe kan dat nou?” denk ik. “Twee van die
gemoedswisselingen binnen zo‟n korte tijd?”
Ik weet hoe gemakkelijk ze van gemoedstoestand wisselt, maar
dit slaat alles. En ze is er nog trots op ook, dat ze niet lang boos
kan zijn. Maar zou ze er ook trots op zijn, dat ze niet lang aardig
kan zijn?
Wat is zij anders, als ik haar gemoedswisselingen vergelijk met
die van mij. Ik wissel niet zo snel en zeker niet zo extreem als zij.
Ik zit met het kind te stoeien. Het gaat er redelijk hard aan toe en zoals het
vaker met kinderen gaat, zit er geen rem op en eindigt de stoeipartij met een
huilpartij. Nu ook weer.
Het kind is niet tot stoppen te krijgen. Ze kan het niet van me winnen en ik
zet haar van me af. Ineens slaat ze me met haar vlakke hand midden in mijn
gezicht. Dit is niet per ongeluk en het heeft niets met de stoeipartij te maken.
Ik word boos en ik geef haar een corrigerende tik. Het kind schrikt en ze
barst direct in een hartverscheurend gekrijs uit. Ik beveel haar naar haar
kamer te gaan, zodat ze eens goed kan nadenken over wat ze net gedaan heeft.
Haar moeder heeft door dat ik haar kind een draai om haar oren heb
gegeven en ze reageert furieus: “Hoe heb je het lef om mijn kind te slaan? Wat
bezielt jou? Ben je wel goed wijs? Zo‟n moppie zo‟n draai om haar oren geven,
dat doe je toch niet. Zeker niet zo hard als jij net doet.”
Ik zeg gedecideerd: “Je hebt het niet eens gezien en je mag je er nu zeker niet
mee bemoeien. Het kind moet een uur op haar kamer gaan zitten en jij mag je
er niet mee bemoeien.”
“Ik ga naar mijn kind toe,” zegt ze, “moet je haar eens horen huilen. Dat
kan toch niet. Mijn hart scheurt. Ik moet haar gaan troosten.”
“Als je het maar uit je hoofd laat,” zeg ik dreigend, “je blijft hier.”

Ze doet wat ik zeg en ze gaat met zichtbaar ongenoegen op een barkruk aan
de eetbar in de keuken zitten.
Het kind blijft hartverscheurend huilen. “Ik kan dit niet aanhoren,” zegt ze
en ze staat op om naar haar kind toe te gaan.
“Als je boven bent, pak dan direct jouw koffers,” dreig ik, “op deze manier
ondermijn je alles waar ik een beetje lijn in probeer te brengen.”
“Maar ik moet de was nog in de droger doen,” probeert ze.
“Ik heet gekke Henkie niet,” zeg ik tegen haar, “doe dat maar over een
uur.”
Na een half uur zeg ik tegen haar dat ze naar het kind toe mag. Die heeft
genoeg kunnen nadenken over haar zonden en dan kan zij het er met haar
kind eens over hebben.
Vlak daarna komt het kind naar beneden. “Sorry, papa,” zegt ze, “ik heb
er heel erg veel spijt van en ik zal het nooit meer doen.”
Ik zeg haar dat ik daar blij mee ben en ik vraag het kind of ze begrijpt
waarom ik haar heb gestraft. Ze snapt het. Ze loopt naar de bank en ze pakt
haar Gameboy. Ik vraag haar of het uur van haar straf al om is.
Ik moet direct twee dingen uitleggen aan twee vrouwen. “Ze heeft toch sorry
gezegd,” zegt haar moeder tegen me, “en dan heb je toch geen reden meer om
boos te blijven.”
“Dat heet consequent zijn,” zeg ik tegen haar, “en het uur is nog niet om.”
Ik stuur het kind voor de resterende tijd naar boven. Ik vervolg tegen
haar:”Daarbij denk jij zeker dat ik mijn gemoedstoestand zomaar om kan
draaien. Ja, ik was boos op het kind en volgens mij terecht. Mijn boosheid is
grotendeels over, maar ik heb nu echt nog geen zin om met jouw kind te gaan
zitten knuffelen.”
“Ik begrijp het wel,” zegt ze, “het is tenslotte jouw kind niet. Je houdt niet
van haar. Je kunt haar dus niet vergeven, laat staan dat je het kunt vergeten.”
Het kind komt naar beneden met haar pyjama onder haar arm.
Ze gaat weer naast haar moeder staan om mee te kijken naar die
duckies en ze begint zich uit te kleden. Echter, ze weet dat ze dat
van mij niet in de woonkamer mag doen. Ik zie het kind er zelfs

mee worstelen, maar ik vermoed dat ze mijn „toorn‟ verkiest boven
het gedoe met haar moeder. Die heeft immers letterlijk gezegd:
“Ga je pyjama halen en kleed je uit.”
Dat is ze nu aan het doen en ik zie een vreemd schouwspel, waar
ik geen raad mee weet. Ineens ziet haar moeder dat ik zit te kijken.
Ze besluit het kind naar boven te sturen en ze snauwt: “Ellendig
mokkel, wat sta je nou te doen? Je weet toch dat je je hier niet mag
uitkleden! Ga naar je kamer en schiet op. Moet ik het elke keer
opnieuw in je botte hersens timmeren?”
Het kind staat als versteend naast haar moeder. Ik sta werkelijk
perplex en ik zie een schouwspel waar ik helemaal niets van
begrijp.
Zij staat geërgerd op en ze loodst het kind naar boven. Ik hoor
haar continu luid tegen het kind foeteren.
Het wordt stil en na verloop van tijd komt het kind me een kus
geven en me een goede nacht toewensen. “Welterusten papa,” zegt
ze, “tot morgen.”
“Ga maar lekker slapen, schatje,” zeg ik met een soort
begrijpende blik tegen haar, “morgen maken we er een mooie dag
van.”
Het kind verlaat de kamer en gaat weer naar boven. Niet lang
daarna komt haar moeder beneden. Haar ogen zitten nog steeds
vol vuur van ergernis.
“Dat rotkind,” foetert ze hardop, “elke avond hetzelfde liedje.
Dat gezeik ben ik zat.”
“En jij,” valt ze ineens uit tegen mij, “jij zit daar maar te puzzelen
en jij doet helemaal niks.”
Ik schiet direct uit mijn vel. “Godverdomme, leg me eens uit
waar jij mee bezig bent?” vraag ik bijna schreeuwend. “Hoe krijg je
het voor elkaar om jouw kind zo verschrikkelijk geestelijk te
mishandelen. Besef jij wel wat je jouw kind aandoet?”
Er volgt een discussie. Alweer. De gebruikelijke toon verandert
echter heel snel en ze wordt rustig. Ze begint zelfs te huilen en ze
zegt dat ze het goed bedoelt. Dat ze het niet ziet van zichzelf. Dat

het maar goed is dat ik er ben om erger te voorkomen. Ze belooft
beterschap. Met mijn hulp komt alles goed.
Ik weet niet wat ik ermee aanmoet en ik puzzel door.
Plaatjes? Week 32, zondagochtend.
Ik ga, nadat ik de nacht slecht heb geslapen, vroeg mijn bed uit.
Het gezin slaapt nog en nadat ik een kop thee voor mezelf gezet
heb, ga ik direct verder met mijn puzzel. Ik heb de rand van de
puzzel klaar en de eerste grote brokken kan ik in elkaar leggen. Ik
kijk naar buiten en mijn ogen worden als vanzelf naar dat lullige
tuinlampje toegetrokken. Dat lullige lampje in die vreselijke tuin.
De vreselijke tuin, die symbool lijkt te zijn geworden voor mijn
ergernissen. “Die kuttuin, wat haat ik die kuttuin,” denk ik steeds.
Natuurlijk ben ik het zelf geweest, die al die concessies heeft
gedaan. Voor haar. Met het vertrouwen dat eenmaal klaar, de tuin
geen issue meer zou zijn.
Maar hoe zit zij er dan in? Wat is haar rol in deze? Heeft zij wel
eens een concessie gedaan? Het lijkt er zowat wel op, dat ze steeds
weer haar zin probeert te krijgen. Dat is vreemd, het gaat toch om
„ons‟, waarbij ruimte en wederzijds respect onze belangrijkste
basisnormen zijn. Wat is er belangrijker, die tuin of „wij‟? Meerdere
malen heb ik haar gevraagd, zelfs gesmeekt, om het rustig aan te
doen met de tuin en mij er niet meer mee lastig te vallen. Maar nee
hoor, er komt steeds iets bij of ze doet het toch anders. Het lijkt
bijna wel dwangmatig.
De verbouwing aan de twee bovenverdiepingen passeren ook de
revue. Ik zie hetzelfde patroon. De woonkamer idem dito. Ze
sleurt net zo lang aan de meubels tot ze naar haar zin staan.
Desnoods tot drie uur in de nacht. Het plaatje moet kloppen, lijkt
het wel.

Het plaatje moet kloppen. Een tuin of een slaapkamer kun je
vatten in een plaatje. Maar die andere plaatjes dan? Plaatjes van
minder tastbare zaken, zoals het gezin, verjaardagen, Kerstmis?
Kerstmis. Ze had me gevraagd waar ik naartoe wilde met
Kerstmis. Ik zeg dat ik dat nog niet weet, maar dat we wellicht een
leuk reisje kunnen gaan maken.
“Een reisje maken?” vraagt ze verbaasd. “Ben je nu helemaal van
de pot gerukt? Bedoel je dat je weg wilt met Kerstmis? Weet je hoe
leuk het is om een boom op te tuigen samen met je kind? Hoe leuk
het is om met je kind door de versierde winkelstraten te lopen?
Nee, natuurlijk ken jij dat niet. Jij moet altijd vluchten. Voor die
fijne familie van je. Je gaat mij toch niet vertellen dat het met
Kerstmis gezellig is op Curaçao, als het 35 graden Celsius is? Of
dat het gezellig is in een blokhut op de wintersport, waar de
gezelligheid alleen maar afhangt van de hoeveelheid alcohol die je
ingenomen hebt?”
Ik reageer met de opmerking dat ze het wel heel erg eenzijdig
inziet, maar ze laat zich niet van de wijs brengen. Ze begint het
relaas feitelijk opnieuw, maar dan in overtreffende trap. Ik probeer
haar de andere kant van het verhaal te laten zien, maar vergeefs. Er
bestaat in haar optiek maar één manier om Kerstmis te vieren. Dat
is thuis, onder de kerstboom, buiten ligt sneeuw en iedereen is
gelukkig.
Ik ga een andere auto voor haar kopen. Het ding waar ze nu in
rijdt, had ik voor haar van Klaas gekocht. Ik had ooit gegrapt, dat
ik haar auto niet eens goed genoeg vond voor mijn personeel. Dat
meende ik in zoverre, dat het voor in de stad een prima autootje is.
Echter, nu we in Stompwijk wonen is ze meer aangewezen op haar
auto.
Ze is van mening dat haar auto niet veilig genoeg is om ermee
over de dijk te rijden, zeker niet als het glad is of regent. Ik
verdenk haar ervan dat ze het als argument gebruikt om helemaal

niet te hoeven rijden, maar ik geef haar het voordeel van de twijfel.
Ik kijk uit naar iets beters en veiligers dan het autootje, waar ze nu
in rijdt.
Ze heeft me verteld dat ze altijd heel bijzondere auto‟s heeft
gehad, zoals een Ford Probe en een Renault Alpine. “Ik wil alleen
een auto die bij me past,” zegt ze fier, “anders heb er ik liever
geen. Het is dat ik in het belang van mijn kind tegenwoordig wel
moet, maar anders zou ik mijn huidige auto allang weggedaan
hebben.”
Mijn auto vindt ze ook wel wat, want het is tenminste een auto.
Toch durft ze er niet in te rijden, want ze vindt hem veel te groot.
Ik heb haar al eerder gevraagd wat ze mooi vindt, maar de enige
auto waar ze wat aan vindt en die ook nog te betalen is, is de
Mercedes SLK. Ik vraag haar weer of ze ook weet wat die kost,
maar ze moet me het antwoord schuldig blijven.
Ze voegt er verder nog aan toe dat ze feitelijk alleen maar
sportwagens interessant vindt, zoals Porsche, BMW Z, Ferrari,
enzovoorts. In dat soort auto‟s wil ze wel gezien worden.
Voor een boodschappenwagentje vind ik de laatste categorie iets
te gortig en dat vertel ik haar, maar ik ben gaarne bereid om een
maatje grotere auto voor haar kopen. Met als bijkomend voordeel,
dat als ik naar een klant moet, dat ik haar auto kan gebruiken. Die
van mij past tenslotte in geen enkele parkeergarage of parkeervak.
Ik vraag haar wat ze van de Toyota RAV4 vindt. Ik vertel haar
van de voordelen ten opzichte van haar huidige auto en ik ga met
name in op de veiligheid ervan.
In eerste instantie kraakt ze het ding geheel af en ze vertelt me
dat ze daar zeker niet in gezien wil worden. Als een auto nou niet
bij haar past, dan is het zo‟n Japanner.
Toch gaat ze er op letten en na een aantal dagen herziet ze haar
mening. “In het blauw is hij zelfs leuk,” zegt ze tegen me.
Ik breng met haar en haar kind een bezoek aan de dealer. We
lopen langs een metallic blauwe MR2, de sportauto van Toyota
met een linnen dak. “Schat,” zegt ze al wijzend, “vind je niet dat

die auto goed bij me zal passen? Jij wilt toch zeker wel graag dat
jouw vrouw in een mooie auto rijdt? Dat vinden mannen toch
leuk? Dat hun mooie vrouw in een mooie auto rijdt?”
“Uitgesloten,” zeg ik, “er past niet eens een kratje bier in. Daarbij
is het een echte tweezitter en we zijn nota bene met z‟n drieën.”
Het kind mengt zich in de discussie. “Wat is een tweezitter?”
vraagt ze met een benauwd gezicht. “Betekent dat dan dat ik nooit
meer mee mag?”
Ik stel het kind gerust en zeg haar dat ik deze auto nooit ga
kopen.
De autoverkoper en ik proberen haar naar de RAV4 te laten
kijken. Het is vergeefs. Ze protesteert en ze zegt: “Ik heb geen zin
om naar een gewone auto te kijken! Ik dacht dat je me bijzonder
vond? Wil je me daarin laten rijden? Daar wil ik niet in gezien
worden.”
“Verkeerde route genomen,” grap ik naar de verkoper op weg
naar de uitgang.
Aanvulling en invulling?
Zij en haar kind zijn net wakker geworden, want ik hoor ze
boven rommelen. Mijn puzzel schiet ook al lekker op. Ik heb nog
een paar grote open plekken, maar het totale plaatje is al aardig te
zien.
Hetzelfde geldt ook voor haar plaatjes. De plaatjes die ik ineens
zie rondom het gezin, ouderschap, onvoorwaardelijke liefde, rollen
als vader en moeder.
Ik kan mijn ergernissen ineens plaatsen. Het zijn ergernissen, die
veroorzaakt worden doordat zij haar plaatjes aan het invullen is.
De tuin met dat lullige lampje is daar het symbool voor geworden.
Het is het symbool van geleefd worden, gevangen zitten in mijn
eigen huis, dingen doen die ik niet wil en vooral dat ik concessies
moet doen, veel concessies.

Mijn ergernis richt zich dus niet op de tuin zelf, maar wordt
veroorzaakt door haar. Het is haar drammerige manier van doen,
waardoor ik de tuin en tuinieren ben gaan haten.
Ineens schiet er een besef bij me naar binnen en ik voel letterlijk
een koude rilling over mijn rug lopen. Als mijn ergernissen niet de
tuin zelf betreffen, dan geldt dat waarschijnlijk ook voor mijn
ergernissen met betrekking tot het kind.
Godverdomme, ik zie het ineens. Het is niet de tuin, het is ook
niet het kind. Zij is het! Zij doet het! Godverdomme, zij is het! Zij
is constant bezig met doordrijven van haar zin. Zij is steeds bezig
met het invullen van haar plaatjes!
Ik word bijna gek! Ik heb het al veel eerder gezien, maar ik heb
het me nooit voldoende gerealiseerd. Ik heb er ook nooit meer
aandacht aan geschonken. Het hele gedoe heb ik aan haar
verlatingsangst toegeschreven, maar nu lijkt het er zelfs op, dat het
nog veel verder gaat.
Ik weet zeker dat ik het gezien heb en ik heb het volgens mij
zelfs opgeschreven. Maar waar ook alweer?
Ineens schiet het me te binnen. Het staat in één van die e-mails
aan Mathijs. Ik loop naar mijn computer en kijk in mijn verzonden
berichten. Wanneer was het ook alweer? Juni, juli? Het is vlak na
de trip naar Disneyland. Ja hoor, ik vind het bericht. Daar staat
het, op het eind.
Er is mij nog iets opgevallen waar je eens naar zou kunnen kijken. Ik
noem het een beetje „plaatjes kleuren‟. Ik heb het (nog) niet met
haar besproken, daarvoor wil ik het eerst bij jou neerleggen.
Ik merk dat Yvon in een soort ideaalplaatjes denkt. vaak een beetje
dromerig. Op het moment dat er iets niet aan dat beeld voldoet, dan
schiet ze uit haar rol. Voorbeeld, als ik „s ochtends niet heb gezegd
dat ik van haar hou, moet ik iets verzinnen om het „goed‟ te maken.
Ik plaag haar er wel eens mee, maar ze blijft net zolang aandringen,
tot ze haar zin krijgt en zodat haar plaatje weer klopt.
Hetzelfde met Layla. Zolang ze lief is en gewoon zit te spelen, dan is
ze in staat haar dochter dood te knuffelen. Maar als Layla een beetje

aldadig is, dan kan ze op een enorm grove manier uitvallen. Zelfs
met taal, die in geen enkele verhouding staat tot de gebeurtenis. Ze
rent bijvoorbeeld met haar blote voeten door het gras. Ze moet van
Yvon dan haar schoenen aandoen en met haar poppen gaan
spelen. Ze dwingt Layla als het ware, wat ze uiteindelijk met
duidelijke tegenzin doet. Als Yvons plaatje dan weer klopt, gaat ze
direct haar dochter zitten knuffelen, ook al vindt die er op dat
moment geen bal aan.
Ik beschrijf haar „plaatjes‟-denken al in juli. Ik beschrijf haar
„uitvallen‟ als haar plaatjes niet kloppen. Als de werkelijkheid niet
aansluit bij haar verwachting. Natuurlijk heb ik er geen aandacht
meer aan geschonken omdat haar verlatingsangst in de
openbaarheid kwam.
Ik zet het op een rijtje. Eerst vertelde ze van die enkelvoudige
fobietjes. Toen ze er niet meer mee weg kon komen, kwam de
verlatingsangst. Maar dat is het dus ook niet. Het zijn haar plaatjes
die belangrijk zijn en daarmee ook haar rituelen.
Ik moet dus haar invulling worden van haar ideale man, vader
voor haar kind en hoofd van het gezin. Ik moet dus voldoen aan
haar plaatje ervan. Ze blijft dus net zolang duwen en trekken, tot ik
volledig pas binnen haar beeld. “Mijn hemel,” denk ik, “feitelijk
zocht ze dus een invulling en zeker geen aanvulling!”
Ongeacht de consequenties? Week 32, zondag.
Ze komt de huiskamer binnen en ze verwijt me direct dat ik een
ongezellige hork ben. Ik heb haar vannacht niet eens lekker
beetgepakt en vanmorgen ben ik vroeg mijn bed uitgeslopen. Ik
leg haar uit, dat het voorval van gisteravond me in het verkeerde
keelgat is geschoten en dat ik me werkelijk afvraag, waar ze mee
bezig is.
Ze kijkt me indringend aan en ze zet haar handen in haar zij.
“Leg je de schuld ineens bij mij?” zegt ze vragend, terwijl ze haar

hand opsteekt en haar wijsvinger heen en weer wappert. “Ne pas,
mister, dat gaat je niet lukken. Het is jouw schuld, want als jij jouw
dochter op tijd naar bed had gebracht, had het hele voorval niet
eens plaatsgevonden.”
Ik word direct boos en het vel rondom mijn slapen trekt. Ik laat
me, tegen beter weten in, weer verleiden tot een ruzie van het
soort, waar ik er recentelijk al teveel van heb gehad.
Ze laat zich, net als anders, niet uit het veld slaan en ze slingert
allerlei verwijten naar mijn hoofd. Ik deug niet, ik ben net zo‟n
waardeloze flapdrol als alle andere mannen, ik ontloop mijn
verantwoordelijkheden, ik ben een slechte vader en ga zo maar
door.
Weer knapt er iets in me, net als de meeste voorgaande keren. Ik
zeg tegen haar: “Ik kan niet meer tegen je op en ik wil het ook niet
eens meer proberen. Ik stop met argumenteren en je kijkt maar
wat je ermee gaat doen.”
Nu heb ik het helemaal gedaan. Ze wordt nog bozer en ze begint
me uit te schelden voor alles wat mooi en lelijk is. Ik doe net alsof
ik niets hoor en ik ga gewoon door met puzzelen. Ze bekijkt het
maar.
Als ze merkt dat ik geen reactie meer geef loopt ze al foeterend
en tierend de keuken in, gevolgd door haar kind. Dat is alweer op
een oor van haar poppetje aan het kluiven.
Het is een kwartier later als ze alweer helemaal gebiologeerd in
haar webshop zit. Ze laat me meegenieten van haar succesvolle
speurtocht naar artikelen voor haar shop. “Schat, kom eens
kijken,” roept ze, “ik vind hier zo‟n gaaf duckie, een devil duck.
Die moet je gewoon zien.”
Ik begrijp werkelijk niet hoe haar hoofd daar alweer naar kan
staan, de heftige emotionele gebeurtenis van een kwartier geleden
in ogenschouw nemend. “Maar natuurlijk,” denk ik, “ook die
webshop moet af! Dat is ook een plaatje. Het maakt niet uit hoe,
maar hij moet af. Ongeacht de consequenties.”

Ik schrik van mijn gedachten. “Ongeacht de consequenties,”
denk ik, “ongeacht de consequenties!”
Ongeacht de consequenties. Het blijft maar spoken. Ongeacht de
consequenties. Geen enkele rekening houdend met mijn ideeën.
Neem de tuin. “Ik heb toch maar besloten om tegelijk twee
terrassen aan te laten leggen. Moet je eens kijken hoeveel plezier
we daarvan komend jaar gaan hebben. Als we het pas in het
voorjaar doen, dan moeten we nog een jaar wachten. Goed idee
van mij, hè?”
Het maakt haar niet uit wat ik ervan vind. Telkens als ik denk
met haar overeenstemming te hebben bereikt, dan vindt ze altijd
weer een argument om het toch weer anders te doen. Zoals zij het
wil. Ze moet en ze zal haar plaatje inkleuren. Ongeacht wat ik
ervan denk. Ongeacht wat voor reden ze ervoor moet aandragen.
Ongeacht de consequenties.
Haar treft nooit blaam. Ze vindt altijd wel ergens de
rechtvaardiging voor haar handelen. Ze verdraait de waarheid net
zo lang, tot de schuld bij de ander ligt.
Ik begrijp mijn aanvallen van bijna onbeheersbare nijd ineens.
Die komen daar rechtstreeks vandaan. Als ze op redelijke gronden
haar punt niet kan maken, dan dwingt zij de ander in de
verdediging. Elke discussie heeft hetzelfde patroon. Er gebeurt iets
wat ze niet wil en ze maakt haar punt. Het maakt niet uit wat de
ander ervan vindt, want zij maakt hoe dan ook haar punt. Ze gaat
volledig haar eigen weg en als dat niet lukt, dan legt ze het
probleem bij de ander. Het lijkt wel alsof ik onder een ijskoude
douche stap. Dat ik nooit eerder heb gezien dat ze haar plaatjes
dwangmatig aan het invullen is?
De plaatjes „gezin‟ en „onvoorwaardelijk ouderschap‟ doemen op.
Ik denk aan het kind. Godverdomme, dat ik het nu pas zie. Het
kind wordt door haar te pas en te onpas gebruikt als argument
voor het doordrijven van haar eigen zin. Op het meedogenloze af,

ongeacht de consequenties. Ik maar denken dat het dat kind was,
waarop mijn ergernis zich richtte.
Godverdomme, ik voel me ineens schuldig. Ik heb niet altijd
mijn ergernis voor het kind verborgen kunnen houden. Ik zie
ineens waar het kind staat. Dat kind, dat arme kind. Ik realiseer me
ineens dat zij haar kind niet anders kan zien dan een pop, zoals dat
past in haar plaatjes. Zolang haar plaatjes kloppen, houdt ze van
haar kind. Maar zodra dat beeld verstoord wordt, verandert het
kind in een „lomp teringmokkel‟, dat altijd maar bezig is het leven
van haar moeder te vergallen.
Mijn puzzel is af! Week 32, zondagavond.
De puzzel is af en ligt in volle glorie op tafel. Het is het resultaat
van twee dagen hard zwoegen.
“Oh yo, papa,” zegt het kind tegen me, “wat kun jij vet goed
puzzelen.”
“Arm kind,” denk ik, “je moest eens weten.”
Ik besef me in alle omvang waar ik sta. Ik zie de situatie waarin ik
gevangen zit. Ik realiseer me dat ik het al heel vroeg heb gezien en
ook dat ik het nooit heb willen zien. Nu is het echter zo helder als
glas en ik kan er gewoonweg niet meer onderuit.
Ze is gewoon gestoord en ze heeft last van een dwangneurose.
Dat ze een gestoord wijf is, heb ik haar zelfs meerdere malen
verweten. Ik dacht toen in de verste verte niet dat ik zo dicht bij de
waarheid zou zitten. Tjonge, een gestoord wijf met een
dwangneurose. Waarvan ik ook heb gezegd, dat ik me er nooit
mee op zou laten zadelen.
Ik herinner me mijn eerste echte ruzie met haar, de dag dat we
terugkwamen uit Disneyland Parijs. Ik weet nog goed hoe ze
reageerde, toen ik zei dat ik geen zin had, om de rest van mijn
leven door te brengen met zo‟n gestoord wijf als zij.

Ze verschoot direct van kleur en ze begon weer te razen, zo
mogelijk nog emotioneler dan voorheen: “Ben ik een gestoord
wijf? Godverdomme, hoor je wel wat je zegt? Bedoel je dat ik jou
zou opzadelen met een gestoord wijf? Dat is zelfs het allerlaatste
dat ik zou doen. Dat zou namelijk betekenen dat ik afhankelijk van
jou ben. Wie denk jij godverdomme wel wie je voor je hebt? Ik
heb ook mijn trots.”
Ik heb eindelijk de verklaring gevonden voor het vreemde gevoel
waarmee ik al een tijdje rondloop. Het is mijn oogst van een
weekeindje puzzelen. Ik weet dat ik een keuze moet gaan maken,
want met haar doorgaan is geen optie.
Ik moet kiezen tussen mezelf en haar invulling voor mij als
echtgenoot voor haar, vader voor haar kind en hoofd van het
gezin. Ik weet welk plaatje zij voor mij in gedachten heeft.
Ik denk: “Ne pas.”

15. Epiloog.
Week 38 en verder.
Het is ongeveer een maand geleden dat ik definitief afscheid van
haar en het kind heb genomen. Het contact dat ik met haar heb is
zuiver zakelijk. Zij stuurt mij een e-mail. Het gaat over haar kind.
Ik lees hem en in eerste instantie bekruipt de ergernis me weer.
Vervolgens realiseer ik me dat zij er ook niets aan kan doen dat ze
zo is. Toch maak ik me druk als ik denk: “Ach God, dat arme
kind.”
From: Yvon@hotmail.com
To: Gijs
Subject: Layla
Wist jij dat de kinderpsychiater in overleg met de schoolbegeleider
heeft besloten dat Layla voorlopig niet meer naar school kan?
Wist jij dat de kans heel groot is dat mijn briljante dochter gaat
doubleren in groep 6?
Wist jij dat ik nog niet naar de voordeur kan lopen zonder dat ze in
paniek raakt en gaat spugen?
Verlatingsangst.. Beschaamd vertrouwen...
Wroeging had jij, heel even, voordat jij je leven weer oppakte alsof ik
en mijn kind er nooit geweest zijn, alsof er nooit een kind papa tegen
je gezegd heeft…
Al het geld in de wereld kan de teringzooi waar mijn dochter
doorheen moet niet goed maken, een Pietje Bell-boek helaas ook
niet…
Stop asjeblieft met zeikmailtjes over jouw zogenaamd belangrijk af
te handelen zaken als post en echtscheiding. Blijf vooral
verkondigen dat je jezelf recht aan kunt kijken in de spiegel… Wat je
mijn kind aangedaan hebt achterhaalt je... Ooit...
En ja, ik ben verschrikkelijk boos en helaas heb jij het
invoelingsvermogen niet om te begrijpen waarom.

Zij verwijt mij dat ik het heb uitgemaakt. Ze heeft het niet aan
zien komen en ik heb haar niet eens een kans gegeven. Het ergste
vindt ze dat ik haar kind in de steek heb gelaten.
Helaas klopt het allemaal. Het is de consequentie van het feit dat
ik mijn leven niet met haar wil delen. Of zou ze werkelijk gedacht
hebben dat ik bij haar zou blijven omwille van haar kind? De
gedachte heeft zelfs wel eens in mijn hoofd gespeeld, maar ik weet
ook dat het niet eens een optie is. Daarbij, het is niet eens mijn
kind.
Ik zie twee verschillende vrouwen. De leuke, die ik op het
internet heb leren kennen. Waarmee ik dingen heb beleefd die ik
niet voor mogelijk heb gehouden.
Helaas ken ik nu ook die andere. De vrouw die dwangmatig haar
plaatjes in moet kleuren. De vrouw die uit haar rol valt, als haar
plaatje niet klopt.
“Ik zie mezelf graag als aanvulling, niet als invulling,” had ze me
geschreven en ze voegde eraan toe: “Ik hoop dat jij er ook zo over
denkt.”
Een tijdje heb ik echt geloofd, dat wij elkaar perfect aanvulden.
Met als basis wederzijds respect en vertrouwen. Dat we bij elkaar
konden zijn wie we zijn, met voldoende ruimte voor onszelf en
voor de ander. Helaas werd ik de invulling voor haar plaatjes. Die
ze ongeacht de consequenties probeerde in te kleuren.
Ik heb medelijden met het kind. Ik doe wat onderzoek en vind
informatie over „KOPP-kinderen‟. Het staat voor Kinderen van
Ouders met Psychische Problemen. Het internet staat er vol mee.
Het komt er in het kort op neer, dat kinderen gedragsstoornissen
van hun ouders overnemen.
Nu ik wat research gedaan heb en de dingen op me in heb laten
werken, zie ik ook dat haar moeder, Oma Corrie dus, soortgelijke
gedragsstoornissen heeft als haar dochter. Daarom is haar dochter

dus een KOPP-kind geworden. Het ligt dus voor de hand, dat het
kind op haar beurt dus ook weer een KOPP-kind wordt.
Zij weet dat, gevoelsmatig, instinctmatig. Het is wellicht ook
daarom dat zij zich zo heeft vastgeklampt aan mij. Ik zou de
redder kunnen zijn van het kind en wellicht ook nog voor haar.
Dat is haar plaatje een paar maanden lang geweest.
Niet eens zo‟n bijzonder plaatje. Eigenlijk zelfs een heel gewoon
plaatje. Een harmonieus gezin met een huis en een tuintje. Dat
hadden we en we hoefden alleen nog maar gelukkig te worden.
Althans, zo kijkt zij ernaar. Ze heeft er geen flauw benul van hoe
ik er inzit. Zelfs al zou ze het zien, dan zou ze het waarschijnlijk
niet eens relevant vinden.
Ik ben het dus, die haar en haar kind de deur uit heeft gegooid
als oude lorren. Want zo ziet zij het. Ik ben de booswicht die het
gedaan heeft en vanuit haar optiek heeft ze nog gelijk ook.
In nog een ding krijgt ze volmondig gelijk van me. Zij vindt dat
haar kind op een verschrikkelijke manier het kind van de rekening
is geworden. Ik ben het helemaal met haar eens.
Zij heeft haar leven weer opgepakt. Met de afkoopsom voor mijn
geweten en wat hulp van haar broer Klaas heeft ze een huis in de
buurt van Rhoon gevonden en voorzien van een nieuwe inrichting.
Ze heeft een nieuwe baan gevonden en uit betrouwbare bron kan
ik afleiden dat haar therapie met Mathijs toch nog wat vruchten af
heeft geworpen. Ze wordt zelfs een aantal keren met haar auto in
Stompwijk gesignaleerd.
Het kind zit weer op school en af en toe heb ik wat e-mailcontact
met haar. Ik stuur haar ook af en toe een gezellig briefje
met de post en dan doe ik er een leesboek bij. Als snel worden de
reacties lauw en ik merk dat het contact al verwatert, maar ik had
ook niet anders verwacht. Het kind heeft dit immers elk jaar een
keer meegemaakt.

Ik ga mijn leven weer oppakken en als eerste besluit ik een verre
reis te gaan maken. Ik boek een reis en ik vertrek binnenkort voor
een maand naar Nieuw Zeeland. Ik schrijf ook de gebeurtenissen
van het afgelopen jaar van me af en ik besluit er, als ik thuiskom
van mijn reis, een echt boek van te gaan maken. Wie weet, geef ik
het ook nog eens uit.
-=|=-