krant 5 - Wijkcentrum Vondelpark-Concertgebouwbuurt

Rondom het Vondelpark
Rondom het Vondelpark liggen bedrijven en instellingen, bevolkt
door bewoners en werkers voor wie het park van belang is. Sommigen
brengen er hun lunchpauze door of joggen, anderen gebruiken het om
zich met zakenrelaties te vertreden. Wie zijn die bedrijven, instellingen
of mensen voor wie het Vondelpark hun voor- of achtertuin is en daar
dankbaar gebruik van maken?
Het Vondelpark is wel het bekendste
park van Nederland.
Toevallig ligt het ook in onze
wijk. Reden genoeg om een serie artikelen
te starten over mensen die gebruik maken
van dit mooie park. Rondom liggen
bedrijven en instellingen, bevolkt door
bewoners en werkers voor wie het Vondelpark
van belang is. Sommigen brengen er
hun lunchpauze door of joggen, anderen
gebruiken het om zich met zakenrelaties
te vertreden. Op een zonnige herfstdag
liepen wij mee met bewoners van De Kleine
Johannes, die met begeleiders Karin en
Xander hun vaste dagelijkse wandeling
maken, alvorens te gaan lunchen.
De ingang van De Kleine Johannes ligt aan
de Overtoom. Aan de achterkant grenst
het instituut aan het Vondelpark. Tot 1
Januari 2007 was De Kleine Johannes een
zelfstandige organisatie. Sindsdien is het
samen met Stichting Tabitha en Zorggroep
Amsterdam opgegaan in Amsta.
“Amsta biedt persoonlijke ondersteuning,
wonen, zorg en welzijn aan ouderen en
mensen met een verstandelijke handicap
in Amsterdam”, zo valt te lezen op de website
van Amsta.
De Kleine Johannes richt zich op mensen
met een verstandelijke beperking. Sommige
clienten wonen er begeleid, anderen
krijgen ambulante ondersteuning of komen
er voor dagbesteding.
Elke dag van het jaar, weer of geen weer,
behalve als het pijpenstelen regent, gaan
clienten van De Kleine Johannes wandelen
in het Vondelpark. Velen van U die regelmatig
in het park komen, kennen het beeld
van gehandicapten die gearmd of hand in
hand met hun begeleiders hun vaste loopje
maken.
“Mag ik aaien, mag ik aaien?” vraagt Rob.
Een elegante vrouw met een sigaret in de
ene en een trippelend Jack Russeltje aan
een lijn in de andere hand, hoort hem niet.
Begeleider Xander helpt: “Mevrouw, mag
Rob U iets vragen?”.
“Mag ik aaien?”
“Ja hoor, ga je gang”.
Rob is dol op dieren, vooral op honden en
paarden. Hij heeft geleerd niet zo maar
honden te gaan aaien, maar eerst toestemming
te vragen van de eigenaar.
“Mag ik aaien?”
“Eerst moet je je hand laten ruiken. Ze
kijkt met haar neus” zegt de dame.
Het hondje besnuff elt Robs hand en laat
zich aaien. “Mooi, mooi”. Rob is opgetogen.
Heel veel dingen vindt hij “mooi”.
“Wat vraag je nog meer?” zegt begeleider
Xander.
“Hoe heet-ie?” “Dana”.
“Hoe oud is-ie?” “Acht jaar”.
Dan vervolgt de dame haar weg. Robs aandacht
wordt nu getrokken door een grote
hond. “Mag ik aaien?”
Begeleidster Karin
loopt hand
in hand met
Bo en Geoff rey. Beide
jongens zijn doofstom.
“Je moet Geoff rey zijn
hoofd aaien. Dat vindt
hij fi jn”. Gedurende
de wandeling vraagt
hij op zijn manier een
paar keer om een aai
over zijn bol. Je kunt
wel zien dat de gehandicapten
geduldige en
liefdevolle aandacht
krijgen van hun begeleiders.
Geoff rey en
Bo laten Karins hand
alleen los als ze een
steentje of takje op
rapen om die langs de
kant van het pad weg
te gooien. Als we bij
het fi lmmuseum het
park verlaten maakt Bo zich vlug uit de
voeten. Hij moet altijd even het hek aanraken.
Dan zoekt hij snel Karin weer op.
Karin: “In de zomer gaan we regelmatig
naar voorstellingen in het openluchttheater.
Daar hebben onze bewoners veel
plezier van. Maar het dreigt door een subsidiestop
te gaan sluiten. Dat mag niet gebeuren.
Zet dat maar in de krant!”.
We zijn aangekomen bij de manege in de
Vondelstraat. Rob is in zijn element. Zonder
enige angst aait hij de paarden. Op de
boxen hangen bordjes met paardennamen.
Begeleider Xander leest ze aan Rob
voor. Deze geeft Jolly Jumper een handje
stro. “Mooi hè?”. Als we buiten staan moet
Xander terug om iets te regelen. “Hou jij
Robs hand even vast?” Daar staan dan Rob
en de verslaggever hand in hand op straat.
Het is duidelijk dat beiden niet geheel op
hun gemak zijn. Als de begeleider terug
komt, grijpt Rob meteen zijn hand. “Rob is
zeer gesteld op vaste tijden, op begeleiders
die hij goed kent. Wat eten we op vrijdag
altijd met de lunch, Rob?” “Tosti!!”, roept
Rob glunderend. Hij verheugt zich er nu
al op.
Mooi hè?
Marius Kramer
Wijkkrant Vondelpark-Concertgebouwbuurt - december 2008 15