krant 5 - Wijkcentrum Vondelpark-Concertgebouwbuurt

Denkend aan Oud-Zuid
Een gat in de weg
Van café Welling tot aan bodega Keyzer ligt
een kort straatje, de Jan Willem Brouwersstraat.
Beter gezegd, er lag een kort straatje want de Jan
Willem Brouwer is niet meer.
De Jan Willem Brouwer is verworden tot een groot
gat in de grond.
Eén stap vanuit café Welling en je staat midden in
een miezerig modderig niemandsland.
Ooit, kort of lang geleden, maar voor mijn gevoel al
jaren terug, is dat gat gegraven.
Om dat gat staat een hek en naast het hek liggen
zwarte rubberachtige loopplaten.
De platen lopen goed, maar die houten platen die
ze vroeger gebruikten, vond ik toch leuker. Ze
klepperden als je er over liep, het regenwater liep
weg en daaronder zag je schoon zand.
Die zwarte natte regenplaten hebben iets naargeestigs.
Achter het hek staan grote machines stil te
wachten op, ja, waarop eigenlijk?
Er is geheid, over het gat liggen balken en
op onregelmatige tijden zie je wel eens iemand
bedrijvig heen en weer lopen.
Soms begint er ineens een machine te brommen en
soms ruik je de zoetzure stank van rioolwater. Heel
vaak echter hoor je, zie je en ruik je helemaal niets.
Het gat is er, het ligt er languit bij en het is voorlopig
niet van plan om weg te gaan.
De diepte en de lengte van het gat zijn trouwens
niet altijd hetzelfde. Soms ligt er een berg zand aan
de Wellingkant en een dag later ligt diezelfde berg
voor de artiesteningang van het concertgebouw.
Het is een wonderlijk gat, een creatief gat ook en
niet te vergeten een eigenzinnig gat.
De mensen die om het gat heen wonen ergeren
zich dood, maar – dat moet gezegd worden – ze
slaan zich er dapper door heen.
Het hek wordt gebruikt als fietsenstalling en hier
en daar is zelfs een bloem door de tralies gestoken.
Ook de horeca, goed vertegenwoordigd in de J.W.
Brouwer, zit niet bij de pakken neer.
De vaste klanten van Welling glijden en struikelen
naar binnen en de rondetafelgesprekken over politiek,
over cultuur, over het hek en over elkaar gaan
onverminderd door.
Ook bij Bodega Keyzer houdt men de moed er in.
Bij de keukeningang staat een witte vlek rokende
obers en achter de ramen glimlachen tevreden
mensen je toe.
Alleen de roze hangbloemen bij Keyzer hebben
weer eens hun treurigste jasje aan gedaan, maar
dat is meer uit gewoonte.
Het concertgebouw maakt ondertussen
reclame voor het India Festival en bij hotel
Annemarie lopen jonge wereldreizigers in
en uit. Niets aan de hand dus.
Maar kijk uit! Bij het vallen van de avond, als de zon
weg is en de lantaarns aan, verandert de sfeer. Wat
naargeestig was, wordt nu mysterieus en luguber.
Het zwarte looppad verandert in een geheimzinnige,
enge steeg. Donkere figuren schuifelen voorbij
en met een beetje fantasie loop je, afhankelijk van
je stemming, in een romantisch buurtje in Wenen
of in een achterafstraatje van een Siciliaanse Maffiastad.
Dat lugubere of mysterieuze is ook heel spannend.
Wie komt er aan en wie gaat er weg en wat gebeurt
er allemaal daar onder dat geheimzinnige heen en
weer glijdende lantaarnlicht ?
Waarschijnlijk helemaal niets.
Maar toch, je weet maar nooit.
Hans Beerends
ha nsb e e re nds@ p lane t. nl