Vrouwen met verstand van voetbal: ze bestaan! Lobke, Sandra ...

Verzot op
VOETBAL
Vrouwen met verstand van voetbal: ze bestaan!
Lobke, Sandra, Patricia en Kim kunnen de
buitenspelregel feilloos uitleggen en gaan
– soms letterlijk – heel ver voor hun club.
Strategisch adviseur Patricia
Vogel (40) uit Voorschoten is
voetbalfan in hart en nieren. Ze
traint een jeugdteam, is lid van de
tuchtcommissie van de KNVB en ziet
elke thuiswedstrijd van ADO Den Haag
met haar man en twee puberzoons.
De liefde voor ADO… “Is me met
de paplepel ingegoten. Op mijn
fietsje met zijwieltjes slingerde
ik al achter mijn vader aan, richting het
stadion. Om niet van voetbal te houden
of voor een andere club te zijn, is gewoon
nooit in me opgekomen.”
Ons hele gezin… “Is helemaal voetbalgek.
Op zondagavond om zeven uur zitten we
met het bord op schoot klaar voor Studio
Sport. Mijn man en zoons spelen zelf en ik
train het team van de oudste. Daarnaast
bezoeken we zoveel mogelijk interessante
wedstrijden. Ik denk dat ik er al met al zo’n
honderd per jaar zie. Voetbal is verslavend.”
Zelfs op vakantie… “Stippelen we de route
zo uit dat we altijd een paar leuke potjes
mee kunnen pikken, zo nodig rijden we
honderden kilometers om. Zo zaten we in
Boedapest op de tribunes bij Újpest FC,
de Hongaarse tegenstander van ADO
in de Europacup van 1987. Die wedstrijd
moest wegens een sanctie zonder publiek
gespeeld worden. Maar toen ik uitlegde dat
we helemaal uit Nederland waren gekomen,
mochten wij er bij hoge uitzondering toch
in. Daar zaten we dan, met zijn vieren in een
compleet leeg stadion. Heel bijzonder.”
Mijn vriendinnen... “Hebben niets met
voetbal, behalve één die ook voor ADO is.
Ze vinden het allemaal wel grappig dat ik zo
fanatiek ben. Ik beleef de wedstrijden net
zo intens als mannen.”
Bang voor supportersgeweld… “Ben ik
nooit. Het beeld dat mensen hebben van
voetbalsupporters klopt niet, je ziet alleen
de negatieve uitschieters op televisie. In
werkelijkheid valt het heel erg mee.”
Mijn humeur… “Wordt behoorlijk beïnvloed
door voetbal. Niet dat ik van ieder
verlies van slag raak, maar als we het in de
laatste minuut nog verspelen, ben ik echt
wel een paar uur flink chagrijnig. Aan de
andere kant: als we van Ajax winnen, kan
mijn week niet meer stuk!”
VROUWreportage
Ruim twintig jaar geleden ging Sandra Dekker (35) uit Alkmaar
voor het eerst met haar vader mee naar AZ. Inmiddels heeft ze naast
haar baan bij een verzekeringskantoor haar eigen online clubmuseum.
Ik ging al jaren naar elke wedstrijd van
AZ… “Maar zes jaar geleden werd het
de wedstrijdbezoeken. Verder ga ik elke
week naar een training. Een aantal spelers
ineens een stuk serieuzer. Ik kocht een herkennen me inmiddels wel en geven me
door een speler gedragen shirt en kreeg weleens een shirt of een paar schoenen
daarna van een vriend nog een paar ori- voor m’n museum.”
ginele shirts. Dat smaakte naar meer, dus Een mannenhobby… “Is voetbal nog
ging ik op internet op zoek. Nu heb ik er steeds, maar het verschuift wel. Er komen
al bijna tweehonderd!”
steeds meer damesteams en ik denk dat
Ook al stinken ze naar zweet… “Ze gaan zo’n veertig procent van de supporters
onder geen beding in de was. Ik hang ze van AZ vrouw is. Je ziet dat het prototype
wel uit, maar de wedstrijdvlekken moeten vrouwelijke voetbalfan aan het veran-
erin blijven! Ik heb ook nog schoenen van deren is. Wij zijn niet van die typische
spelers, sjaals, historische plakboeken en voetbalvrouwen die erop uit zijn om een
echte verzamelstukken, zoals een vaantje speler aan de haak te slaan en we zijn ook
van de wedstrijd tegen Barcelona in de geen mannelijke types. Ik ben zelf een
jaren tachtig. Ik bewaar alle spullen in een heel gewone vrouw.”
speciale kamer en zet foto’s op mijn site Mensen vinden het gek… “Dat ik zo
www.azmuseum.nl. Zo kunnen andere met een voetbalclub bezig kan zijn. Een
fans er ook van genieten.”
collega heeft me weleens verwonderd
Mijn liefde voor AZ… “Kost veel tijd en gevraagd: ‘Wat moet je toch met zo’n
geld. Mijn AZ-spullen heb ik voor een sok van een speler?’ Tja, misschien is
paar duizend euro verzekerd en dan heb deze hobby wel een beetje uit de hand
TEKST: RIANNE KLAZINGA FOTOGRAFIE: doRIEN vAN dER mEER ik het nog niet eens over de kosten van gelopen…”
>
2 DE TELEGRAAF 3

Hoewel ze opgroeide in Friesland en haar hele familie fan was van
Heerenveen of Cambuur, is er voor ondernemer Kim Spinder (29)
maar één club: Ajax.
Mijn kinderkamer… “Hing vol met
posters van mijn voetbalhelden.
Toen ik vanaf mijn veertiende geld verdiende
met baantjes kon ik eindelijk zelf
naar wedstrijden. Met een vriendinnetje
dat ook voor Ajax was, probeerde ik
docenten van school of mensen van de
kerk te ritselen om ons naar Amsterdam
te rijden. Als dat niet lukte, namen we de
trein. Achteraf vind ik het een wonder dat
onze ouders ons lieten gaan.”
Als ik spelers ontmoette… “Was het
echt gillen geblazen, ik was helemaal
weg van die jongens. Tegenwoordig is
het ietsje anders, hoor. Op mijn kantoor
hangen nog wel wat Ajaxspullen en van
de Europese uitwedstrijden neem ik
altijd een sjaaltje mee, maar ik heb geen
met posters behangen slaapkamer meer.
Wel een stapel stickers. Als we naar een
uitwedstrijd gaan, plakken we altijd een
Ajaxsticker op de stoeltjes. Toch even
laten weten wie de beste is.”
Niet iedereen begrijpt… “Mijn clubliefde.
Ik ben een keer niet mee geweest op een
werkuitje naar Gran Canaria omdat Ajax
tegen PSV moest spelen. Dat stuitte op
veel onbegrip, maar voor mij is het echt
onbespreekbaar om zo’n belangrijke
wedstrijd te missen.”
Zelfs als een vriendin trouwt… “Tijdens
een match van Ajax, kom ik echt later op
de bruiloft. Of ze trouwen maar tijdens de
zomerstop, dan hoef ik niet te kiezen.”
Thuis drink ik wijn… “En het stadion
bier. Ze zouden je daar gek aankijken als
je een wijntje bestelt, denk ik. Voetbal
blijft toch een mannending. Niet dat ik me
ooit onveilig heb gevoeld op de tribune,
ook niet bij uitwedstrijden. En dat terwijl
ik een behoorlijk fanatiek vak zit.”
Mijn liefde voor Ajax… “Blijft altijd. Als
ik oud en grijs ben, zie je mij nog in het
stadion. Nou ja, er zal wel iets veranderen...
Nu sta ik de hele wedstrijd, maar
dan hou ik dat vast geen 90 minuten vol.”
Lobke Engelfriet (31), een
Rotterdamse beveiligingsbeambte,
had helemaal niets met voetbal. Tot
ze verliefd werd op een fanatieke
Feyenoordsupporter.
De eerste keer dat het spelletje me
greep… “Was toen mijn man me
meenam naar De Kuip. Ik was meteen
helemaal verkocht. De sfeer in het stadion,
de beleving van het voetbal zo dicht op het
veld, de emoties waar je in die 90 minuten
doorheen gaat. Ik heb daarna bijna geen
wedstrijd meer overgeslagen.”
Uit liefde voor Feyenoord… “Heb ik gekke
dingen gedaan. Eén van onze katten heet
bijvoorbeeld Mario Been, naar een oudtrainer.
En ik heb het logo van de club aan
de binnenkant van mijn pols laten zetten.
Tijdens mijn werk zit mijn horloge eroverheen,
maar ik ben erg trots op mijn tattoo.”
Iedereen is altijd verbaasd… “Als ik vertel
dat ik fanatiek voetbalsupporter ben. ‘Maar
je ziet er helemaal niet uit als een bouwvakker!’
krijg ik dan te horen. De meeste
mensen hebben een beeld in hun hoofd van
een mannelijke vrouw die vloekt als een
bootwerker. Zo ben ik niet. Dat schelden en
tieren is toch meer een mannending.”
Op de tribune… “Zit ik mee te coachen.
Als er bijvoorbeeld iemand vrijloopt en
de spelers zien het niet, schreeuw ik gerust
even wat aanwijzingen. Niet dat ze dat
horen met alle herrie in het stadion, maar je
wordt tijdens zo’n wedstrijd meegezogen in
de sfeer en gaat er helemaal in op.”
Ik heb net zoveel verstand van voetbal…
“Als de meeste mannen in De Kuip. Ik
beleef het voetbal hetzelfde als zij, al blijf ik
misschien iets rustiger op momenten dat het
heel erg spannend wordt.”
Naar mooie kuiten… “Kijk ik niet. Als het
om de spelers gaat, kijk ik puur naar de
kwaliteit en niet naar een lekker koppie of
een paar mooie benen. Echt, als iemand een
goede traptechniek heeft, word ik daar veel
blijer van dan van een goed uiterlijk.”
Een beetje gênant… “Is het wel dat ik
net een bakvis ben als ik spelers ontmoet.
De hele selectie kwam een keer langs op
mijn werk; ik kon met ze op de foto en
was behoorlijk onder de indruk. Ik klapte
helemaal dicht. En dat terwijl die voetballers
allemaal jonger zijn dan ik. Maar ja, het
blijven toch mijn idolen.”
VROUWreportage
4 DE TELEGRAAF 5