nieuwjaarstoespraak 2011 - ter hoeve uitgevers

eurt aan de koppels, Donny met Sander en Michel met zijn
maatje Vincent van buiten de politie. Ook de koppels liepen 12
kilometer.
De wedstrijd
Na een aantal swingovers en een verticaal net moesten we
een boomstammetje oppakken en daarmee verder lopen. Na
een kleine kilometer stonden er dranghekken met daartussen
de nodige bijlen. Hier konden de snelle hakkers al een aardige
voorsprong opbouwen.
Na het hakken was er tijd om even bij te komen door een halve
kilometer te rennen. Het parcours was niet zo drassig, wat het
rennen lichter maakte. Geen overbodige luxe zou later blijken...
Wat volgde was een sloot met balken, die als hordes genomen
moesten worden. Het eerste contact met het water was een
feit. Een stukje verder een vertrouwde apenhang, maar met een
balk er in verwerkt.
Op een kleine 2,5 kilometer de eerste combi hindernis: een
apenhang naar een hangend net, met daarna een horizontale
evenwichtsbalk waarna we even rust konden pakken om
vervolgens een serie triangels voor onze kiezen te krijgen.
Sander liep hier een onderarm blessure op, maar probeerde
nog verder te gaan. Door naar een fatmans-rope/swingover
wilgentak en twee verticale netten.
Daarna, de 11e hindernis. De organisatie heeft uitstekend de
hoogteverschillen in het landschap weten te benutten. Ook hier
was dat het geval. Onderaan een heuvel begon een apenhang
van circa 13 meter die ons naar de top leidde. Zonder te
kunnen rusten moesten we onderlangs een net, dat meters
boven de grond hing, daarna direct door, enkele meters in
apenhang om uit te komen bij een serie van 5 verticaal hangende
APGS KRONIEK
survival
touwen, lianen in deze sport genoemd, ook wel bekend als de
Tarzanswing. Ook dat stuk weer zonder rust tot het laatste van
de 5 touwen was aangetikt. Er mag hier gesproken worden van
een hindernis van kaliber!
Sander sprak hierna even de aanwezige EHBO en keek het nog
even aan.
Na deze heftige sessie volgden een aantal minder zware
hindernissen. Sander besloot toen zijn bandje in te leveren om
dat hij zijn vuist niet meer kon dichtknijpen. Erg balen omdat er
nog mooie dingen op hem wachtten verderop in het parcours.
Swingovers, verticale netten, een eindeloos touw dat omschreven
kan worden als een grote lus die om een horizontale balk
hangt, volgden. Verder nog de postmanwalk, drie swingovers
achter elkaar, evenwicht swingover, lianen die zonder te kunnen
uitrusten overgingen in hangende lussen.
Ook de gladde verticale palen ontbraken niet, een hindernis
waar zowel techniek en kracht een must is. Na nog een aantal
swingovers lag er een kruipnet tegen een grote zandheuvel. ‘U
mag hier onder het net door naar boven!’ En bedankt....
Inmiddels op circa 6,5 kilometer renden we door een prachtig
bos waar we een boomdoorsteek, swingover gevolgd door een
spaanse ruiter tegenkwamen. Midden in het bos troffen we een
aanhanger met kleine boomstammetjes. Twee per persoon mee
en verder rennen. En rennen, bukken, omhoog, over gevallen
bomen heen, er onderdoor, naar beneden, langs een vennetje,
weer stijl om hoog, scherpe bochten. Stammetjes even neerleggen,
verticaal net, en weer verder met je stammetjes. Links,
rechts, op, neer, onder, over, tussen. Nadat we een flinke lus
hadden gelopen door het ruige bos kwamen we weer langs
de aanhanger, nu aan de andere zijde, hier konden we de twee
stammetjes achterlaten. Geniaal, genieten maar ondertussen
ook behoorlijk belastend!
Nadat we de benen flink belast hadden, waren de armen weer
aan de beurt. Via een verticaal touw omhoog naar een daknet
dat op hoogte was bevestigd. Bij deze hindernis leverden Jordie
en Donny tegen wil en dank hun bandje in.
Even later korte touwtjes en een spaanse ruiter met net. Daarna
een kilometer rennen met enkel een verticaal net halverwege
en een touwladder-swingover aan het einde.
Na die relatief rustige kilometer volgden twee combinatie
hindernissen inclusief een brug klim. Een stukje verder lag een
kruipnet en moesten we hangend aan een horizontale ladder
onder een brug door. Daarna, verderop in een volgende sloot
een swingover vanuit het water.
Na de splitsing met de run van 18 kilometer kwamen de catcrawl
en de klossen-swingover en renden we over een verhard pad
naar stukjes houten wand, die op hoogte waren gemonteerd
waar we overheen moesten.
Het boogschieten daarna zorgde voor de nodige strafronden.
Voor de lopers was dat in werkelijkheid geen straf omdat de
zone van de waarheid naderde. Een eindeloze apenhang die
eindigde in het water om vervolgens deels door water, deels
over land voor de metershoge eindhindernis te staan. Het
X
X
X