Plantage Willem III, Remmerdense Heide en Elster Buitenwaard

• Die percelen die relatief intensief beheerd zijn d.m.v.
dunningen met toekomstbomen hebben de best
ontwikkelde structuur en de grootste variatie in
soort.
• Heide. De zuidelijke heide is structuurrijk, o.a. door
zeer kleinschalig te plaggen in het verleden. Hier
komen zeldzame soorten voor. Het noordelijke
heideveld is minder structuurrijk, maar was enkele
decennia een lariksopstand. Opslag van bomen en
struiken dreigt op termijn de heide dicht te groeien.
De bossage tussen beide percelen is in enkele jaren tijd
flink breder geworden. Uitbreiding van de heide zou de
kans op hervestiging van kritische soorten verhogen.
• Cultuurhistorie. Het gevoerde beheer heeft geen
rekening gehouden met de cultuurhistorische waarde
van de Plantage Willem III. Door het omtrekken van
bomen in lanen en houtwallen zijn de cultuurhistorische
dragers van het gebied beschadigd.
Ook het vee zorgt voor beschadiging van houtwallen
en lanen (met name de beukenlaan naar het oude
hoofdgebouw). Met het verdwijnen van de akkers is
een einde gekomen aan het historische landgebruik.
De locaties van de verdwenen tabaksschuren zijn in
het veld niet zichtbaar.
• Archeologie. Het gevoerde beheer heeft rekening
gehouden met de archeologische waarden van het
gebied. Grafheuvels zijn vrij van opslag en worden
door vrijwilligers jaarlijks gemaaid.
• Aardkundige waarden. Het beschermde smeltwaterdal
is op de Plantage goed zichtbaar, maar dreigt richting
de Remmerdense Heide op termijn vol te lopen met
bosopslag. In de Remmerdense Heide is het dal veel
minder beleefbaar door jong bos.
• Recreatie. Door de vele veepaadjes in het terrein,
waaieren recreanten uit over het gebied. Daardoor zijn
er, met name in het weekend, te weinig rustige delen
in het gebied. Loslopende en aangelijnde honden en
in mindere mate mountainbikers (allemaal verboden)
vormen een probleem.
18 Stichting Het Utrechts Landschap