Diepput Echo 99-2 december 2011.pdf - Hvv

TERUG NaaR HET JaaR… 1984
De wereldvang van Jaap
tekst en foto m a x c a n t e r s
Van alle prijzen op een club of
afdeling is er altijd een die, als
het om de sportiviteit gaat, het
meest prestigieus is. Het is die prijs waar
je ooit met je naam op wilt komen, je
spreekwoordelijk pas rustig oud kan
worden als je erop staat. De cricketafdeling
heeft het geluk dat het in hun geval
ook nog eens om de allermooiste prijs
gaat die er te winnen valt: de Hans van
den Boschprijs.
Het is een prachtige replica van het
overbekende cricketbeeld, in 1978
cadeau gedaan door de gemeente Den
Haag ter ere van ons 100-jarige bestaan,
dat voor de kleedkamers staat. Het 30
centimeter hoge ‘bronsje’, dat staat
op een houten sokkel, is bestemd voor
degene die de meest bijzondere, wedstrijdbepalende
prestatie in een cricketseizoen
levert.
De naam die de prijs zou moeten krijgen,
daar was men vrij snel uit. Hans van den
Bosch was een echte clubman en een van
de beste spelers die de club had gekend.
De voormalig international speelde tussen
1953 en 1976 namens HCC liefst 262
wedstrijden op het hoogste niveau, nam
495 wickets, scoorde 2373 runs en had
volgens de verhalen een patent op het
eigenhandig winnen van potjes. Helaas
kreeg de prijs een extra lading, want in
1986 overleed Hans op 48-jarige leeftijd
veel te vroeg. De uitreiking dat jaar aan
Menso van Meurs, die in de belangrijke
wedstrijd tegen VOC in het kampioensjaar
1985 matchwinnend was, door Agnes,
Hans’ weduwe, was dan ook drukbezocht
(door veel vrienden van Hans) en zeer
emotioneel.
Maar het begon dus allemaal in 1983.
De prijs was niet alleen bedoeld voor
selectieteams. Ook niet-selectiespelers
konden aanspraak maken op het beeldje.
Toch was het een HCC 1-speler die hem
als eerste won. Coryfee Peter Entrop had
de eer en won hem voor zijn onbetaalbare
83* tegen Rood & Wit 1. Een toch wel
mooie naam, waarvan er de volgende 28
jaar nog veel meer zouden volgen. De
eerdergenoemde Menso won hem dus in
het kampioensjaar, maar ook Lex van der
Gun, Baldwin Poolman, Jaco Sillevis, Derk
Rijkens, Tom de Grooth en Alex O’Dowd
zijn zo maar wat namen van grootheden
die genoemd worden. Baldwin en Peter
krijgen het voor elkaar de bokaal zelfs 2
keer te winnen. Eén persoon vindt zichzelf
maar liefst 3 keer terug en dat is Derk.
Maar ook wonnen spelers uit lagere
seniorenteams de gewilde HvdB-prijs
dus weleens. Bob Basart won hem
bijvoorbeeld in 1988 in HCC 4, en Silva
(HCC 3) deed dat in 2003. De Sillevisjes
wonnen de bokaal tijdens wedstrijden in
het derde. Jaco in 1993 met 98* (jaja,
battend dus) en 6 jaar later zoon Roderik
met misschien wel de beste prestatie van
allemaal: 243 not out!
En veel memorabele momenten vinden
we natuurlijk ook terug. Wie vergeet bijvoorbeeld
ooit nog het onwaarschijnlijke
110-partnership in nog geen 10 overs van
Tom en Derk. Of de 6 op de laatste bal
van Peter tegen VCC. Wat Derk natuurlijk
later ook nog een keer deed, grappig
genoeg ook tegen onze Voorburgse vrienden.
En de 37* van Leon Bouter tegen
Rood & Wit, zodat we niet degradeerden
in 2002 staat ook nog op het netvlies. Het
zijn de momenten die cricket en onze club
zo mooi maken.
Maar als we de lijst met winnaars afgaan
is er één prestatie die het meest in het oog
springt. In 1984 wint good old Jaap Badon
Ghijben de prijs met… ‘wereldvang’. Het
staat er echt: wereldvang. Alle andere
prestaties dat jaar vallen kennelijk in het
niet bij deze ‘wereldvang’!
Het is lang geleden, maar Jaap weet het
nog goed. Het was een mooie dag midden
in augustus als HCC 3 het opneemt
tegen Quick 2 op veld 2. De Haantjes zijn
met aardig wat mensen gekomen, want
het kampioenschap lonkt. Het eerste is
De wereldvang van Jaap Badon Ghijben in
reconstructie.
al klaar op veld 1, dus ook ons publiek
stroomt toe als HCC een totaal van rond
de 200 probeert te verdedigen. Een goed
verdedigbaar totaal zou je zeggen, ware
het niet dat ene Lucas Hendrikse van acquit
alle ballen de Mildestraat op begint te
slaan. Om hem heen vallen wel wickets,
maar het Quick-kanon lijkt onstopbaar en
het massale publiek is het met elkaar eens;
als Lucas blijft staan, dan is het gedaan.
Als het langzaam begint te schemeren,
wil de Quicker een losse flodder werkelijk
dwars door het huis van opa Schutter
slaan. Hij raakt hem vol en iedereen denkt
al aan een zesje. Alleen Jaap niet en met
één uitgestrekte arm weet hij de bal uit
de lucht te plukken. Lucas is uit en de
wedstrijd is van HCC!
Jaap is nog altijd trots dat hij met zijn
naam op de prijs staat. Eens in de zoveel
tijd komt hij Lucas nog eens tegen en
altijd memoreert Lucas hem nog aan die
bewuste dag. En dat hij nog wel eens
terugdenkt aan die man op de boundary
“die er effe met zijn kolenschoppen tussen
kwam”.
december 2011 DIEPPUT ECHO
29