Tijd voor een feestje - Laris Wonen en Diensten

Huizen vol
herinneringen
S p a t i e j u l i 2 0 0 8
“De was hing zwart op
de draad van het roet”
Al ruim veertig jaar delen ze lief en leed aan de Zuster Emmastraat in Didam; Tonny en Riet Bouwman. Met het
mooie hoekhuis, omgeven door een ruime tuin, zijn ze nog even blij als de dag waarop ze de sleutel kregen.
Riet en Tonny kennen elkaar al van kinds af aan. “We
zijn beiden opgegroeid in de Greffelkamp”, zegt Riet.
“We waren bijna buren van elkaar en zo hebben we
elkaar leren kennen. Na vijf jaar verkering zijn we in
1960 getrouwd. We konden toen intrekken bij mijn zus
in Nieuw-Dijk. Daarna gingen we weer terug naar de
Greffelkamp; wonen bij mijn oma die daar toen
een dubbel huis had.”
Volière
Toen het echtpaar hoorde van de bouwplannen voor
hun huidige buurt, schreven ze zich meteen in voor een
woning. Een jaar later konden ze erin.
Tonny: “We waren blij verrast, dat we een hoekwoning
kregen toegewezen. In die tijd was je sowieso al blij als
je een woning had. Het kwam wel heel goed uit, omdat
ik een oude Norton-motor bezat, die ik hier makkelijk
achter om het huis kon rijden.”
Hoewel Tonny en Riet weinig spullen hadden, had de
verhuizing toch nog heel wat voeten in aarde. Tonny:
“In de Greffelkamp had ik een volière die ik mee wilde
nemen. Op zo’n platte boerenwagen hebben we hem
toen vervoerd. Hier hebben we hem met een paar man
over de schutting moeten tillen. De volière staat er tot
op de dag van vandaag nog steeds.”
Moeite met wennen had het echtpaar Bouwman niet.
Tonny: “Iedereen was weliswaar nieuw, maar ze kwa-
men allemaal uit de streek. Ik kende ze bijna allemaal
met naam en toenaam. De meeste mensen zijn hier
ook lang blijven wonen. Pas sinds de laatste tien jaar
is er veel doorstroming.”
Hechte band
Tonny: “We hadden van het begin af aan altijd een
hechte band met de buurt. Vroeger had je ook nog geen
S p a t i e j u l i 2 0 0 8
schuttingen tussen de achtertuinen en kon je elkaar
gewoon zien zitten. Er was toen alleen een dun draadje,
dat diende om de afscheiding aan te geven. Je stapte
daar makkelijk overheen om even bij elkaar in de tuin
te zitten.” “Het was toen nog wat gemoedelijker”, herin-
nert Riet zich. “Toen in 1973 onze dochter Debby werd
geboren, had de buurt een grote boog met bloemen en
slingers in de voortuin gezet. We pasten bij elkaar op
de kinderen en gingen af en toe samen naar de kroeg.
Mensen die verhuisden, hielden nog heel lang contact.
Het is nog steeds een hele fijne buurt, maar de sfeer is
iets afstandelijker geworden.”
“Natuurlijk heeft dit ook met het tijdsbeeld te maken”,
vult haar man aan. “Mensen kijken meer tv of moeten
eerst in de drukke agenda kijken, voordat ze iets afspre-
ken.”
Oliekachel
Toen het hoekhuis aan de Emmastraat werd opgeleverd,
bestond er nog geen centrale verwarming. Riet: “We
begonnen met een oliekachel. Iedere week kwam er
iemand de deuren langs om olie af te leveren. Met die
oliekachel werd werkelijk alles zwart. Als ik buiten de
was had hangen, hing alles zwart op de draad van het
roet. Later werd deze kachel vervangen door een gas-
kachel. De centrale verwarming kwam pas daarna.”
Verder is er aan de woning niet veel veranderd. Tonny:
“Alleen een nieuwe badkamer, uitbreiding van de keu-
ken en ik heb op een gegeven moment een glazen wand
die de kamer in tweeën deelde, weggehaald. Ik werkte
toen in de bouw, dus heb ik alles zelf kunnen doen.”
En willen ze hier na al die tijd nog weg? “Nee,” klinkt
het eensgezind. We hebben het hier prima naar onze
zin en je moet altijd maar afwachten, wat je ervoor
in de plaats krijgt.”