Pantservoertuigen van 17(NL) MECHBAT GFPI in Bosnië - Museum ...

Snoepjes in Blitar
J.B. van Gerwen werd in 1938 tot legeradministrateur opgeleid Tijdens de oorlogsjaren was hij acüef in
het verzet. Na de bevrijding meldde hij zich bij de Prinses Irene Brigade en werd opgeleid in Bergen op
Zoom bij de Aanvullingstroepen. Als Sergeant-Majoor Administrateur vertrok hij met het .:f Bataljon
Garderegiment Prinses Irene naar Nederlands Indië.
Blitar, Oost Java, 10 januari 1949
De 2 e Politionele Actie eindigde voor het grootste
deel van het 4 e Bataljon Irene in Blitar. De 1e
Compagnie bleef in Wlingi, bij een belangrijke
brug in de opmarsweg . Belangrijke steun kreeg
het bataljon van een deel van een eskadron van
de 2 e afdeling van de Huzaren van Boreel. Maar
ook de Genie en vooral niet te vergeten de
ongeveer 7 man van de Mobiele Werkplaats
L.T.D. 83. De hard werkende mannen met de
"gouden handen". De vele mijnen en
trekbommen zorgden week na week voor veel
herstelwerk. Er was natuurlijk ook veel "total
loss".
Dagenlang waren we ingesloten en werden voor
een deel bevoorraad uit de lucht. Het eten werd
aan de omstandigheden aangepast. Ook de
inlichtingen kwamen uit de lucht, o.a. van de
Marine met hun amphibie Catalina's. Iedere
nacht was er weer een kans dat de bruggen
beschadigd werden door in de nacht geruisloos
aandrijvende vlotten met een springlading. Of
het houten wegdek brandde er af. De bevolking
was voor een deel gevlucht uit angst. Bovendien
werden de mensen nog bang gemaakt met
verhalen over die Blanda soldaten.
Toch was de toestand heel anders als in 1947 bij
de eerste politionele actie, toen het bataljon ten
oosten van Semarang was ingezet. Toen
kwamen, voorzichtig gedreven door ellende, de
vermagerde en met huidziekte (een soort schuft)
bedekte stakkers naar het gebied dat door ons
bezet was. Gelukkig kwam er ook rust en waren
er weer streken met twee oogsten per jaar.
Omstreeks oktober 1948 was er groot overleg
geweest over het watergebruik. Onze A-divisie
staf overlegde met de T.N.I. (het leger van de
republiek) en de Ankatan Laoet (Marine). De
20
communistische, moslim en andere strijdgroepen
waren niet bij dat overleg.
De beroerde toestand moest snel verbeteren. We
moesten trachten de angst bij de bevolking weg
te nemen. De commandant gaf opdracht om
biljetten te verspreiden en aan de bomen te
spijkeren met teksten als: "VRIJ BENT U, GEEN
GEVANGENE,KEERTERUG NAAR UW HUIZEN!"
Er moest dus een drukker gezocht worden.
Iemand moest dat gaan doen. Door de hele
toestand daar en de nachtelijke beschietingen,
ook met mortieren, kwamen velen slaap tekort.
Toen kreeg ik de opdracht, een sma die boven
de sterkte was. De nieuwe jonge compagnies
administrateur was er al vanaf oktober, die kon
dus zijn mentor wel missen en had bovendien
een uitstekende soldaat leklas schrijver.
Gelukkig had ik behalve de opleiding in 1938 tot
administrateur ook een infanterie training gehad
in 1945 in Bergen op Zoom. Bij de "Eigen Teelt"
van de Irene Brigade, vandaar was ik dus ook
een echte Ireneman!
Om Blitar in te mogen moest je altijd met
minstens 2 man zijn. Alleen liep je altijd een
grote kans om nooit meer bij de compagnie
terug te komen. Het bleek toch wel moeilijk een
twee man te vinden. Eén van de soldaten van
het peloton dat bij de compagnies staf gelegerd
was, zei uiteindelijk: "Ik ga wel mee!"
De eerste Chinese drukker die we vonden was
heel bang en zei niet te kunnen drukken. De
tweede drukker liet ons niet binnen maar liet ons
wachten in een prieel in de tuin. Hij moest het
eens gaan bezien. Wel vroeg hij meteen of we
thee wilden. Dat wilden we graag. Sinds kuni
1947 hadden we een aardig mondje Maleis leren
praten.