Enige gedachten over de tien plagen van Egypte

HET VADERLAND
I
Het kan mijn geest ontstellen en verbazen,
Als 'k om het leed van 't heilig Sion denk,
Wat wij weleer in 's Lands historie lazen,
Toen volgden wij des Heeren wil en wenk.
Maar nu, o God, hoe diep zijn wij gevallen,
En Neêrlands hoop ligt in het stof geveld,
Ik voel de hoop mij uit het harte vallen,
Dat God nog eens ons Nederland herstelt.
Gij kunt, o God, ons Nederland herstellen,
Gelijk weleer G' aan onze vad'ren deedt,
En alle macht ter aarde neer doen vellen,
Ofschoon het U geduriglijk vergeet.
Gij kunt alleen zijn ondergang beletten,
En redden 't uit het allergrootst gevaar.
Och, mocht Gij hier nog eens Uw voetstap zetten,
En maaktet G' ons eens Uw beloften waar.
Gij kunt alleen ons voor de val bewaren,
Geduchte Heer', weleer der vad'ren God.
Nog blijft Uw oog gestaag op Neêrland staren.
En toont ons goed hoezeer de vijand spot.
Och, mocht Gij eens de staat van Neêrland wenden,
En vorst en volk doen buigen voor Uw troon,
Ach, mocht G' ons nog eens rukken uit ellenden,
Doen knielen voor het kruis van Uwen Zoon.
Och, mocht dat bloed ons zegenend overkomen,
Verzoenend, Heer', onz' overgrote schuld,
De zonden zijn als volle waterstromen,
Wij zijn ter keel met alle kwaad vervuld.
Wij zien het niet en menen rijk te wezen,
Geen dings gebrek en wijs in eigen oog;
De jongen weet zijn vader niet te vrezen,
De roe is weggeworpen, van omhoog?
Uw roede niet, die Gij omhoog zult heffen,
En straffen 't kroost, dat Uw gebod verlaat,
Gij zult ons volk met vele slagen treffen,
Daar onze trots nog steeds al hoger gaat.
14