Enige gedachten over de tien plagen van Egypte

Zijn wij zijn buit en dienen w' allen hem.
Zijn wij zijn kroost en is hij onze vader,
De satan is nu onze god en heer,
Hij woont in 't hoofd, in 't hart en ziel en ader,
En zoekt alleen zijn eigen roem en eer.
Rampzalig hij, wiens vader hij geworden,
En eeuwig blijft, als God Zich niet ontfermt,
Rampzalig die een lid blijft van zijn orde,
Hij lacht ons uit, wanneer de ziele kermt.
De laatste trek is uit ons hart gedreven,
Van Godes beeld, dat ons geheel ontviel,
En is zijn beeld ons in de plaats gegeven,
En afgedrukt in onze ganse ziel.
Des vaders beeld speelt in de kindertrekken,
Onwisbaar en ten volle uitgedrukt,
Hij werkt in ons, en zoekt ons op te wekken,
Tot alle kwaad, tot hem de list mislukt.
Tot hem de staf door Hoger wordt ontwrongen,
En hem de prooi geslagen uit de hand,
En 'hallel hier en boven wordt gezongen,
Een kind is ons, in 't nieuwe Vaderland.
Een kind is ons, o wonder, weer geboren,
Een doemeling, verzonken in de schuld,
Werd uit genâ ten hemeling verkoren,
Voor wie de Heer’ Gods rechten heeft vervuld.
O, wonder Gods, o eeuwig vrij ontfermen,
O grote kracht, van liefde en van genâ,
God wil een zoon, eens satans kind omarmen,
En reinigen in 't bloed van Golgotha.
De satan moet zijn prooi en vat verlaten,
Hoe fel hij woedt — het baat hem niet met al,
't Kan alles niets op Jezus’ machtwoord baten,
De Satan knerst, de hemel maakt geschal.
Deez' ziel is Mijn, Ik heb haar aangeslagen,
Haar hart geraakt, in eeuwigheid is 't Mijn,
Dit kind zal nu voortaan Mijn beelt'nis dragen
Hij is de Mijn, Ik Jezus ben de zijn. Amen.
II
16