MANUEL CLAASSEN - een feestelijke bijdrage - Manuel Claasen

Manuel, de theatermaker
Ik heb Manuel leren kennen rond 1989 via een gemeenschappelijke vriend, Meindert Theunisz. Samen met
Manuel en Meindert en een aantal oud-leerlingen van het Bertrand Russel college hebben we in 1998 een
voorstelling gespeeld: “De wet van Luisman” een muziektheaterstuk van Alex van Warmendam. Door deze
voorstelling is bij Manuel het idee ontstaan om te kijken of het mogelijk was iets te gaan doen aan theater
buiten school om. Zo ontstond de theatergroep “De Collectie”. De eerste voorstelling was heel erg toepasselijk:
“de Collectie” van Harold Pinter. Manuel speelde hierin een prominente rol. Niet alleen als uitermate
inspirerende regisseur of zelfs ook acteur, maar ook als zeer actief lid van de groep, ook na voorstellingen en
repetities. Dan werden onder het genot van een hapje en een drankje de verrichtingen van de groep nog eens
stevig onder de loep genomen.
Dat bij Manuel de behoefte aan het scheppende zich heeft vertaald in het schilderen kan ik mij goed voorstellen.
Gaandeweg, zeker na het beëindigen van zijn loopbaan als docent Nederlands, is er bij hem de behoefte
ontstaan om vorm te geven aan een innerlijke drang. Waarbij hij volledig rekenschap aan zichzelf moest
afleggen en niet aan anderen. Zonder afgeleid te worden door zaken die hem van zijn zoektocht af zouden
kunnen brengen.
Waarbij bij theater sprake is van een sterke interactie met anderen en
omgeving is er bij schilderkunst juist behoefte om vorm te geven aan een
innerlijke zoektocht en dialoog. Dat daarbij ervaringen uit een rijk en
boeiend leven een prominente rol hebben gespeeld is natuurlijk evident.
Maar ik kan mij voorstellen dat de kriebels blijven…….
Tom Tieman, lid van de “Collectie”.
11