MANUEL CLAASSEN - een feestelijke bijdrage - Manuel Claasen

Manuel, de collega-schilder
In 1990 had ik een tentoonstelling in Galerie Novante aan de Keizersgracht in Amsterdam. Manuel, die ik
toen al een tijdje kende, was één van de bezoekers. Ik zie het nog scherp voor mij: het was rustig in de
galerie, hij liep eerst rond om vervolgens gericht te kijken; voor een aantal schilderijen bleef hij lang staan
en bekeek ze met intensieve aandacht. Toen wist ik dat er meer aan de hand was.
Ik had al lange tijd grote bewondering voor hem om zijn veelzijdigheid en zijn gedrevenheid.
Veelzijdig dus, met alle voor –en nadelen. Ik herinner mij een gesprek over deze veelzijdigheid, waarin
we ons afvroegen wat de voorkeur verdiende: met uiteenlopende zaken bezig zijn en trachten op
verschillende artistieke terreinen een goed niveau te bereiken, of je te beperken tot één richting en daarin
al je kracht en persoonlijkheid uit te buiten. We kozen allebei voor het laatste en ik was dan ook zeer
bezorgd toen Manuel aankondigde naar de Rietveld Academie te gaan om schilder te worden. Nog meer
veelzijdigheid, dus nog meer verbrokkeling.
Echter, dit was een denkfout. Naarmate de academie vorderde groeide de
schilder Manuel. Nu, een aantal jaren later is er voor mij geen twijfel
mogelijk; Manuel is een schilder die, zoals dat bij zijn persoonlijkheid past,
uitgesproken ideeën heeft over schilderkunst. Hij heeft een keuze
gemaakt en dat is te zien in zijn schilderijen.
Aaldrik Harkema, vriend en collega-schilder
3