Jesaja 54:9-10 - Hjccjwilschut.nl

H.J.C.C.J. Wilschut
Votum en zegengroet; zingen: Ps. 95:1,2 (Ps. 125:1,2)
Wet van de Here; zingen: Ps. 95:3 (Ps. 93:1,2,3); gebed
Lezen: Jesaja 54; zingen: Ps. 46:1,2,3,4
Preek over Jesaja 54:9-10; zingen: NG 81:1,2
Dankgebed; collecte; zingen: Lied 293:1,2,3,4; zegen
Deze preek werd oorspronkelijk in een doopdienst gehouden. En ook de kerk kent
haar verzoeknummers. Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God. Dominee, wilt u
die boodschap laten doorklinken in de preek? Uiteraard. Graag! Ik stel mijn
vertrouwen op de Heer mijn God. Taal van overgave. Taal van zekerheid. Van je
veilig weten bij de Here, naar lichaam en ziel, in leven en sterven. Prachtig toch?
Alleen, waar haal je dat vertrouwen vandaan? Omdat het je altijd voor de wind gaat?
Ach, u weet wel beter. Vergeet het maar! Ontleen je dit vertrouwen aan jezelf, omdat
je zo’n groot gelovige bent? Ook niet dus. Jawel: Here, ik geloof! Maar hoe vaak
moet je er niet bij zeggen: Kom mijn ongeloof te hulp!?
Waar je je vertrouwen vandaan haalt? Nou - bij de Here Zelf vandaan! Waarom kun
je zingen: ‘k Stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God? Omdat je beginnen mag met
het lied: Groot is Uw trouw, o Heer! In een wereld vol onzekerheid en onzekerheden
biedt de Here ons de basiszekerheid van Zijn verbond. Waarin Hij ons trouw zweert.
Daar hebt u het geheim van de echte zekerheid: dat je mag leven in dat verbond met
God, waarover Jesaja 54 het heeft. Ik vat de boodschap als volgt voor u samen:
HET NIEUWE VERBOND WORDT HET VERBOND MET NOACH DOOR EEN
VERGROOTGLAS
1. als het gaat over Gods toorn en straf (vs. 9)
2. als het gaat over Gods liefde en trouw (vs. 10)
1. Een preek over een tekst uit Jesaja. Dat kon wel eens een moeilijke preek
worden. Er moet altijd zoveel uitgelegd worden als het over de profeten uit het OT
gaat. Misschien hebben de jongens en meisjes in de kerk het al gedacht toen de

2
tekst werd voorgelezen: Ik snap er niet zoveel van. Dus zal ik de preek ook wel niet
snappen.
Ho, jongens en meisjes in de kerk! Ik zou toch maar blijven luisteren, hoor! Want
eigenlijk is onze tekst voor vanmorgen helemaal niet zo moeilijk. Jullie kennen
allemaal het verhaal over Noach – toch? Noach. Dan denk je meteen aan de
zondvloed en aan de ark met al die beesten erin. Dat was me toch wat! Heel de
wereld onder water. Alle mensen en dieren dood. Behalve de gelovige Noach en de
zijnen, slechts acht zielen, zoals het gebed voor de doop zegt. Samen met die
beesten dus.
De zondvloed. Die was straf van God. Omdat alle mensen op aarde hun eigen
slechte gang gingen. Met uitzondering van Noach dan. Natuurlijk, ook hij had z’n
zonden en gebreken. Maar hij zocht de Here in zijn leven. De gelovige Noach, hè?!
Daarom mocht hij met z’n gezin de zondvloed overleven. Maar verder? God verdronk
de hele wereld. Die ongelovige en onbekeerlijke wereld. Zo groot was Zijn toorn.
Gelukkig. God ging toch met Zijn wereld verder. Vandaar de ark. Straks zakt het
water van de zondvloed. En dan maakt God een nieuwe start met Zijn schepping.
Heel officieel. God sluit een verbond – zeg maar een afspraak zwart op wit, waaraan
je de Here houden mag - met de mensen en met alle levende wezens. God belooft:
Er komt nooit meer een zondvloed. En als God iets belooft, dan heeft dat bij Hem de
kracht van een eed. Je kunt erop aan. God maakt van de regenboog een teken van
trouw. Tot het vuur van de Jongste Dag zal er nooit meer zo’n wereldomvattende
watervloed zijn als de zondvloed.
In Jesaja 54 is ook sprake van een soort zondvloed. We zijn een heel stuk verder in
de tijd. Gods volk is weggevoerd naar Babel, is in ballingschap. Jeruzalem, Sion, ligt
al jaren in puin. Weer horen we over toorn en straf. Eens had God met Zijn volk het
verbond van de Sinaï gesloten. Ook dat: een officiële afspraak en overeenkomst.
Israël mocht Gods eigendomsvolk zijn. Het mocht op de Here rekenen. Maar dan
moest Israël zich wel houden aan wat God gebood: Hem vertrouwen, Hem
gehoorzamen. Helaas. Gods volk was z’n eigen gang gegaan. Het had een puinhoop
gemaakt van de dienst van de Here. En daarom had de Here van Jeruzalem een
puinhoop gemaakt. God verborg Zijn aangezicht in laaiende toorn. Toen was Gods

3
volk nérgens meer. Daar zaten ze dan in Babel. Wanhopig. Een volk zonder
toekomst. Voor straf. Omdat men God had laten praten.
En dan onze tekst! Dit is voor Mij als bij de vloed van Noach. Zoals toen het water
van Gods toorn de aarde letterlijk had bedekt, was nu Gods toorn als een vloedgolf
over Juda en Jeruzalem heengegaan. Maar God gaat een ommekeer geven. De
Here God zoekt Jeruzalem/Sion weer op. In Jesaja 54 wordt Sion – de Stad van
God, die tegelijk het volk van God vertegenwoordigt – aangesproken. Sion was
zoveel als de bruid van de Here. De Here had Zijn vrouw verlaten en verstoten. Daar
had Sion het uitbundig naar gemaakt. Maar geweldig, God zoekt Zijn verstoten vrouw
weer op. Ik heb je slechts een ogenblik verlaten, zegt de Here, maar met open armen
zal Ik je weer ontvangen, in eindeloze liefde. Nee, dat heeft deze trouweloze bruid
niet aan zichzelf te danken. Dat heeft zij alleen aan de Here te danken. De Here die
Zich ontfermt (vs. 10 slot). Dit komt bij Hem van binnenuit. Aan Zijn vrije wil om
genadig te zijn.
God maakt dus een nieuwe start in het huwelijksverbond. Net zoals Hij destijds bij
Noach een nieuwe start maakte met Zijn schepping. En zoals Hij toen een eed zwoer
(nooit meer een zondvloed), zo doet de Here dat ook nu. Sion, Ik zweer het, Mijn
toorn zal jou niet meer treffen, Ik zal je nooit meer bedreigen. Merkt u het? Er komt
een nieuw verbond. En dat wordt het verbond met Noach door een vergrootglas. Een
verbond, waarin de Here niet meer zal toornen en straffen, zoals Hij deed in de
ballingschap.
Alleen, hoe is dat in de wereld mogelijk? Ook het nieuwe verbond is een verbond met
zondaars. Die wat henzelf betreft nog steeds Gods toorn en straf verdienen. Het
wordt hier niet tegen een rechtvaardige Noach gezegd, maar tegen knoeiers in de
dienst van God. En toch: Ik zal niet meer toornen, Ik zal niet bedreigen.
Weet u, hoe dat mogelijk is? Omdat aan Jesaja 54 Jesaja 53 voorafgaat. U weet wel,
dat gedeelte over de lijdende Knecht van de Here. Die Knecht heeft geen eigen
schuld. Maar als Borg neemt Hij de schuld van Gods volk over. Dus krijgt Hij de toorn
en straf van God te dragen. Door God geslagen en vernederd. Om onze zonden
doorboord. Om onze wandaden gebroken. Om schuldoffer te zijn in onze plaats. Ik
zal niet meer toornen en bedreigen. Die toorn en dreiging is allemaal naar de Knecht

4
toegegaan, is op Hem afgewenteld. Zodat er vergeving is voor arme zondaars. En
het verbond niet stuk loopt op menselijke zonde en schuld.
Een nieuw verbond. Zeg maar rustig: het nieuwe verbond. Hier staat Jesaja zij aan zij
met profeten als Jeremia en Ezechiël. Het verbond van genade en vergeving, waarin
God de schuld van Zijn volk voor Zijn rekening neemt. Door dat volk een Borg te
geven die in hun plaats Gods toorn en straf draagt. En nu is Jesaja 54 ineens heel
dichtbij. Het gaat ook over òns. De hier beloofde tijd van het nieuwe verbond is
inmiddels gekomen. Je hoort het de Here Jezus zeggen bij de instelling van het
avondmaal: Dit is het nieuwe verbond in Mijn bloed! Het verbond, waarvan Hij de
door God gegeven Borg is: Gods eigen Zoon! Ik zal niet meer toornen en bedreigen.
De Here God zweert ons in het verbond een dure eed. Dat nieuwe verbond, waarin
ook wij opgenomen zijn. Sion kreeg de zondvloed van Gods toorn over zich heen.
Het lot van een goddeloze wéreld dus! Nu blijft ook het herstel van Sion niet tot Juda
en Jeruzalem beperkt. Het werkt wereldwijd door, tot behoud van ieder die gelooft.
Het heil van Sion wordt genoten in de gemeente van Jezus Christus, vergaderd uit
Israël en de volken, in en om Christus blijvend vrij van Gods toorn en straf.
Dat is de basiszekerheid, die God ons geeft in een wereld vol onzekerheden. De
zekerheid van het nieuwe verbond. Zondige mensen mogen bij de heilige God horen:
de Heilige van Israël. Dat kan niet goed gaan, is je eerste reactie. Dat verbond moet
wel stranden op schuld en onmacht van mensen. Dat roept toorn en straf van God
op. Pak je koffers maar vast voor de eeuwige ballingschap! Nee, toch niet! Ik heb op
Jezus getoornd, Ik heb Hem gestraft. Nu zal Mijn toorn jou nooit meer treffen, Ik zal
je nooit meer bedreigen. God Zelf staat er garant voor dat het verbond verder gaat in
de vergeving van de schuld.
Zo zijn we welkom bij Hem, samen met onze kinderen, wanneer we die van God
kregen. O ja, wij en onze kinderen zijn in zonde ontvangen en geboren. Daarom rust
– wat ons betreft - Gods toorn op ons. Het verbond lijkt bij voorbaat al mislukt. Maar
er heeft een kruis op Golgotha gestaan. En in Christus belooft de Here ons en onze
kinderen Zijn schuldvergevende liefde, Hij bezweert het ons in de doop. Geloof het
maar: Ik zal niet toornen, Ik zal niet dreigen. Wat geen vrijbrief om te zondigen is,
natuurlijk niet. Maar wel een blijvend houvast voor mensen, die tegen hun eigen
schuld en onmacht aanlopen (wie van ons niet?) en het daar moeilijk mee hebben.

5
Die zich afvragen: Hoe houdt de Here het met mij uit, komt er nou nooit eens een
einde aan Zijn genade en vergeving? Nee – om Christus’ wil niet, de Christus over
wie je doop het heeft. Wanneer wij soms in zonden vallen, moeten we aan Gods
genade niet wanhopen, en al evenmin in de zonde blijven liggen. Want de doop is
een zegel en een volkomen betrouwbaar getuigenis dat we een eeuwig verbond met
God hebben. Er komt geen einde aan Gods vergeving. En dus niet aan Gods
verbond. Zéker weten!
2. Het nieuwe verbond wordt het verbond met Noach door een vergrootglas. Als
het gaat over Gods toorn en straf. Ook als het gaat over Gods liefde en trouw.
Inderdaad, er komt geen einde aan Gods vergeving. En dus niet aan Gods verbond.
Nu mogen we blijvend op de Here rekenen als onze God. Al zouden de bergen
wijken en de heuvels wankelen, Mijn liefde zal nooit meer van jou wijken, en Mijn
vredesverbond is onwankelbaar, zegt de Here tegen Sion.
Bergen en heuvels. Daar heeft de Bijbel iets mee. Wat ook geen wonder is gezien de
geboorteplek van de Bijbel: een land met bergen en heuvels. Bergen kunnen je heel
klein maken. Ik sla mijn ogen op naar de bergen, met al hun gevaren. Van waar zal
mijn hulp komen? Maar in de Bijbel staan bergen en heuvels met name model voor
wat niet van z’n plaats te krijgen is. De profeet Habakuk kan het hebben over aloude
bergen en eeuwige heuvels. Bergen en heuvels – toonbeelden van duurzaamheid en
standvastigheid! Zoals de Here één en al standvastigheid is. Here, Uw gerechtigheid
is als machtige bergen (Ps. 36:7)!
En toch. Bergen kunnen wijken, heuvels kunnen wankelen. Het zal niet gauw
gebeuren. Maar zeg niet dat het nooit gebeurt! Watermassa’s kunnen ware
aardverschuivingen teweeg brengen, aardbevingen kunnen de aarde op haar
grondvesten laten schudden, zodat bergen wijken en heuvels wankelen. Zo zal het
zijn als de Here terugkomt! Dan ziet een profeet als Zacharia de Olijfberg in tweeën
splijten. Al gaat het om een uiterste mogelijkheid, ook bergen en heuvels –
monumenten van vastheid en onaantastbaarheid - kúnnen uiteindelijk bezwijken.

6
Maar zelfs al dat gebeurt, dan nog blijven Gods gunst en goedheid overeind. Al
zouden de bergen wijken, Gods liefde nog steeds niet. Ik zal niet meer toornen, Ik zal
niet meer bedreigen. Integendeel. Je mag nu blijvend rekenen op Gods liefde. Die
eeuwigdurende liefde, waarover vs. 8 het al had. Liefde. Tot aan de NBV waren we
gewend aan de weergave ‘goedertierenheid’. Wat dat betreft is ‘liefde’ duidelijker.
Het gaat om wat je voor elkaar in een relatie voelt. En wat je in een relatie van de
ander verwachten mag. Een plek in het hart van die ander. Die tastbaar wordt in
daden van liefde (‘goedertierenheden’). Je mag er bij de Here in geloof en overgave
voortdurend vanuit gaan. Die liefde overtreft de sterkste berg in standvastigheid.
Zo gaat dat toe in een verbond. Zo gaat dat zéker toe in het nieuwe verbond, dat
verbond met Noach door een vergrootglas. Het verbond, dat van geen wankelen
weet. Verbond. Dat zet nog eens een dikke streep onder het onaantastbare van
Gods beloofde liefde. De Here heeft Zich er officieel op vastgelegd, nog wel met een
eed. Ik zal niet meer toornen, niet meer straffen. Nee, er komt een nieuw verbond,
waarin je mag dichtvaren op Mijn liefde. Al zouden heuvels wankelen, Mijn verbond
niet. Het staat eeuwig vast. Het rust in God Zelf. In Zijn vrije mededogen en Zijn
vaste trouw.
Of je in dat verbond dus hoge verwachtingen van de Here mag hebben! Mijn
vredesverbond noemt de Here het. Die vrede staat tegenover de ellende van
vroeger, de tijd waarin God Zijn gezicht voor Zijn volk verborg. Vrede! Dat betekent:
je mag in de verbondenheid met God levensveiligheid en levensgaafheid
verwachten. En, mensen, wat een prijs werd er voor dit vredesverbond betaald! Lees
er Jesaja 53 maar weer op na, wat daar over de Knecht van de Here gezegd wordt.
De straf, die òns de vrede aanbrengt, was op Hém. Zeg je ‘vredesverbond’, zeg dan
ook meteen ‘Christus’!
Al zouden de bergen wijken en de heuvels wankelen, Gods liefde en trouw nooit! Nu
mag Sion zich veilig weten bij de Here. Dat sluit vijandige aanvallen niet uit. Alleen,
krijg je er als Sion mee te maken, denk niet dat de Here weer boos op je is. In het
verbond van de genade en de verzoening mag je zeker zijn van Gods blijvende
liefde, ook als de nood hoog is. Word je aangevallen, zegt de Here in Jesaja 54, het
komt niet van Mij! Al gaat het niet buiten Gods regering om, God zit niet achter de

7
boze bedoelingen van de vijandige machten. Ook dan mag je op de Here rekenen.
Op Zijn liefde, die zich uit in hulp metterdaad. Valt iemand je aan? Het wordt zijn
eigen val! Elk wapen dat tegen je gesmeed wordt zal machteloos worden, en ieder
die jou in een geding belastert zal zelf veroordeeld worden. Broeder, zuster, al komt
alles op aarde in beweging tegen de kerk, we hoeven niet bang te zijn, hoeveel er
ook kan zijn om bang van te worden. Al zou de hele aarde wijken, het bergland in de
zee bezwijken, laat bruisen heel de watervloed, die alle bergen beven doet. Want wat
er ook beeft: Gods liefde nooit. En wat er ook wankelt: Gods vredesverbond tot in
eeuwigheid niet. En daarom wankelt de stad van God niet, ondanks eigen
kwetsbaarheid, welke machten zich op haar storten. De Here van de hemelse
machten is mèt ons, door dik en dun. Een burcht is ons de God van Jakob.
Is dat geen bemoediging op een doopzondag als deze? In wat voor wereld krijgen wij
onze kinderen? Hoe moet dat gaan met Kris, als de Here tijd van leven geeft? De
prognose voor christendom en kerk is bepaald niet bemoedigend. Geeft de Here
geen ommekeer, dan koersen we aan op een samenleving met 72% onkerkelijkheid,
zoals onlangs een prognose berekende. Een samenleving waarin christenzijn
uitzondering is. En je als christen vreemd aangekeken wordt, ook de lasten ervan
krijgt te dragen. Tegelijk doet een genotscultuur haar aanslagen op jong en oud. Ach,
hoe moet onze jeugd overeind blijven, wanneer ze de weg van God willen gaan? Is
de zaak van de Here geen verloren zaak?
Maar ‘k stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God. Wat vlied’ of bezwijk, getrouw is
mijn God! Aan het volk van Zijn verbond. En zo aan mij als lid van dat volk. Als kerk
en als kerkmensen ben je veilig bij de Here. Geborgen in Zijn eeuwigdurende liefde,
naar Zijn eindeloze trouw in het verbond. Een liefde en trouw, die in Jezus Christus
vlees en bloed werden. En waarvan je in je doop het garantiebewijs ontving. Schuil je
in geloof bij de Here, heus, dan draagt Hij je door alles heen naar Zijn eeuwig
koninkrijk, welke machten zich ook op je storten. Er blijft een toekomst open. DE
toekomst!
Zo zegt de Here het. Tegen Sion. Tegen ons. De Here, die Zich over ons ontfermd
heeft in Christus. Broeder, zuster, zo mogen wij Hem kennen in Zijn vredesverbond,
zo is Zijn náám: onze Ontfermer. Zo is Hij van eeuwigheid tot eeuwigheid. Zijn gunst

8
was er eerder dan onze zonden. En houdt het langer uit dan bergen en heuvels. Ik
stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God. Ja natuurlijk! Want groot is Uw trouw, o
Heer, mijn God en Vader! Zeker weten! AMEN