Themadag Mensen met een verstandelijke ... - Marieke de Vrij

Inleiding.
Door Marleen Oosterhof, orthopedagoog.
Welkom heet ik u allen op deze landelijke themadag over zwakzinnigen. "Zwak" -
"zinnig" betekent zwak met betrekking tot de mentale zintuigen en de intellectuele
vermogens, daarom spreekt men ook vaak van verstandelijk gehandicapten. Het
woord "geestelijk gehandicapt" wat in onze maatschappij ook wel gebruikt wordt voor
deze groep, gebruiken wij principieel nooit, omdat deze term in wezen foutief is.
Op geestelijk gebied is deze groep niet gehandicapt, daarover zult u in de loop van
deze dag meer horen. Geestelijk gezien zijn sommige groepen zwakzinnigen zelfs
verder dan wij, die niet verstandelijk gehandicapt heten: het is een keuze van de
geest om in deze vorm te incarneren met het doel andere zintuigen te ontwikkelen
dan de mentale.
Het gaat deze dag over de inzichten vanuit de spirituele mensontwikkeling. In de
spirituele mensontwikkeling wordt het huidige leven gezien als een onderdeel van
een grote individuele evolutionaire weg. Elk leven draagt bij tot verdere
bewustwording van de geest; elk leven heeft zo weer zijn eigen leer-aspecten.
De vernieuwende inzichten van deze dag zijn vrijgegeven via Marieke de Vrij. Zij is
mediamiek begaafd, zij staat in contact met vele begeleiders uit de fijnstoffelijke
wereld die zich bezig houden met de aarde-ontwikkeling. Meestal komt informatie vrij
via Marieke door haar vragen te stellen over een bepaald onderwerp. Het unieke van
het onderwerp verstandelijk gehandicapten en het syndroom van Down is dat de
begeleiders van Marieke deze informatie uit zichzelf hebben vrijgegeven. De reden
hiervoor is dat zij vinden dat de verstandelijke gehandicapte mens in deze tijd
verkommert binnen zijn bestaansrecht. Wij merken meerdere aspecten van hen niet
op die bijzonder zijn voor de huidige tijdsontwikkeling. Daardoor nemen ouders en
omstanders beslissingen die het bestaansrecht van de verstandelijk gehandicapte
doorbreken.
Een leven als verstandelijk gehandicapte wordt vanuit deze inzichten gezien als een
heel belangrijk ontwikkelingsstadium als de ziel zich wenst te verplaatsen naar een
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 1

nieuw bewustzijnsstadium. Door levens heen kunnen bepaalde patronen van
gedachten en handelingen in het auraveld ingeëtst raken, wat een verdere voortgang
in de eigen evolutie belemmert. Doordat het mentale sturen van je handelingen
afneemt als je verstandelijk gehandicapt bent, worden handelingen opnieuw verricht
maar nu vanuit diepvoelendheid.
Kunt u zich voorstellen, dat er voor ons allemaal een moment kan aanbreken, dat er
een periode van alleen diepvoelend kunnen zijn nodig is om werkelijk los te komen
van te veel vastgelegde gedachten- en handelingspatronen? Volgens de begeleiders
van Marieke zijn we dus allemaal wel eens een leven mentaal weinig of niet alert,
verstandelijk gehandicapt.
Het leven als zwakzinnige biedt bij uitstek een ontwikkelingskans om de diepere
gevoelszintuigen te ontwikkelen. U kunt het vergelijken met een leven als blinde of
dove. Deze mensen ontwikkelen door hun handicap bepaalde zintuigen op een
diepere laag. Een verstandelijke gehandicapte ontwikkelt met name de diepere
gevoelszintuigen. Non-verbaal kunnen zij zich zeer fijngevoelig ontwikkelen omdat zij
geen last hebben van mentale interpretaties en dankzij het feit dat niet verwacht
wordt dat zij in hun handelingen beantwoorden aan wat "hoort".
Ik ga geregeld om met jonge verstandelijk gehandicapte kinderen. De communicatie
vindt plaats via de gevoelszintuigen. Door de informatie die ik net schetste doe ik
voor mezelf geregeld de volgende oefening: trek je in gezelschap eens even in jezelf
terug en stem je fijngevoelig af op alle energieën die eenieder uitzendt. Let dan niet
op de inhoud van de woorden, maar op alles erom heen. Verbazend wat een
informatie je dan krijgt.
U kunt zich nu vast het volgende voorstellen: zo'n leven kan een evolutiesprong
bewerkstellingen en gaat vaak vooraf aan incarnaties die veeleisend zijn qua zielerust,
fijngevoeligheid en mildheid. Zo'n leven kan ook dienen als verwerkingsproces
van veel pijnervaringen. (daarover straks bij de casuïstiek meer).
Degenen die geïncarneerd zijn binnen het syndroom van Down hebben een geheel
andere zingeving dan die ik tot nu toe heb beschreven, daarover vertelt Marieke
straks meer.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 2

Enkele basisideeën van deze dag wil ik u noemen.
De zwakzinnige mens is onvolkomen binnen zijn uitingen; dit wil echter niet zeggen
dat deze mens in wezen onvolkomen is.
Door vroegtijdig aborteren wordt de mensheid als geheel de kans onthouden om de
diepere gevoelszintuigen te ontwikkelen en om veeleisende incarnaties met
voldoende vooroefening te kunnen neerzetten. De begeleiders van Marieke spreken
dan ook over de hoogmoed van de mens in deze. Deze hoogmoed, betitelt de
keuzes die de geest maakt als goed of slecht.
Deze vernieuwende inzichten spreken niet over retardatie, wat "achterblijven" wil
zeggen, maar over een afwijkend patroon, niet minder, maar anders.
Als je vanuit deze optiek kijkt en omgaat met zwakzinnige kinderen, blijkt dat veel
gedragsstoornissen van zwakzinnigen een signaal voor ons zijn dat ze zich verkeerd
begrepen voelen en dat hun bestaansrecht bedreigd wordt. Je moet wel de kans
krijgen die aspecten te ontwikkelen, waarvoor je de incarnatie was aangegaan.
Veel behandelingsprogramma's van zwakzinnigen zijn erop gericht ze wat minder
zwakzinnig te maken, om meer mentale sturing aan te brengen. Soms is dit
noodzakelijk, als het om gevaren gaat kan je niet anders. Echter, waarom zouden ze
allerlei puzzeltjes moeten doen en gaan spelen met ons spelmateriaal? De
casuïstiek zal laten zien, dat er geen verveling plaatsvindt en er veel spel mogelijk is
op het zogenaamde "zijns"-niveau, waardoor ontwikkeld kan worden waarvoor de
incarnatie aangevangen was.
Na mijn inleiding is het woord aan Marieke de Vrij om de diepere zingeving van
degenen die geincarneerd zijn binnen het Syndroom van Down aan te geven.
Daarna kom ik terug met casuïstiek over verstandelijk gehandicapte kinderen.
Karin Cuperus zal vervolgens ingaan op meervoudig zintuiglijk ontwikkeld zijn en de
stagnaties die hierin kunnen optreden.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 3

Vanmiddag is er alle ruimte om in te gaan op wat bij u direct leeft over dit onderwerp
en daarna hopen we dat er enkelen van u zijn die deze inzichten in de praktijk mee
willen helpen toetsen, uitbouwen en onderzoeken.
Advies: als hetgeen verteld wordt allemaal erg nieuw voor u is, probeert u het dan
niet te mentaal alert te beluisteren. Neem alleen op wat u wezenlijk herkent en kijk
niet terug met: "Dat had ik dus anders moeten doen." Het hoort bij deze tijd dat deze
kennis nu pas vrijgegeven wordt.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 4

"De wezenlijke zingeving die ten grondslag ligt aan hen
die geïncarneerd zijn binnen het syndroom van Down."
Door Marieke de Vrij.
Ik voel dat het een van de belangrijkste opdrachten binnen mijn leven is om kennis
door te geven over verstandelijke handicaps en het Syndroom van Down (voorheen
het Mongooltje genoemd). Vanuit de onstoffelijke gebieden is mij gevraagd kennis
door te geven, gezien de hoge urgentie die dit onderwerp heeft.
Het is zo dat op wereldniveau ongelooflijk veel zielen, die bewust gekozen hebben te
incarneren binnen het Syndroom van Down met een hoogverlichte opdracht,
moedwillig door derden weerhouden worden om hun incarnatie mogelijk te maken.
In landen als China, maar ook de meer westerse culturen, heeft men de neiging
kinderen als deze soms al bij voorbaat te aborteren.
In de ziekezorg aan deze kinderen, zeker in de landen met wat minder
zorgmogelijkheden, wordt hen vaak medicatie onthouden waardoor ze vervroegd
overlijden. Dat geeft een grote nood te zien in de geestelijke gebieden, omdat deze
zielen met name incarneren om als kosmische antennestations op aarde geplaatst te
worden. Ik spreek nu specifiek over het Syndroom van Down.
De ontwikkeling, ook lichamelijk, van mensen die het Syndroom van Down hebben,
is heel anders geaard dan onze gewone constitutie.
Ook de chakra-ontwikkeling, en daardoor dus de ontwikkeling van hun auraveld, ziet
er geheel anders uit. Voor mensen die thuis zijn in het aura-gebied kan ik een aantal
opvallende zaken benoemen.
Ieder mens heeft een kruinchakra, dat is een fijnstoffelijk trechter die energetischkosmische
energieën naar binnen brengt, ook wel prana genoemd. Die worden via
het ruggewervel-kanaal verspreid naar de chakra's op verschillende plaatsen in het
lichaam, en uiteindelijk worden de kosmische energieën geaard door de benen en
de voetchakra's heen. De gewone chakra's lopen in een trechter het lichaam binnen
en splitsen zich al heel snel naar het ruggewervel-kanaal toe.
Bij mensen met het syndroom van Down valt het kruinchakra direct naar binnen op
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 5

het gehemelte, dat hiermee een opvangstation van kosmische signalen is geworden.
Door de afwijkende vorm van de tong en de veranderde kaakstand komt hierdoor de
huig omhoog, en de huig heeft een fijnstoffelijk verfijnd radarsysteem met het
gehemelte en het kruinchakra.Ze hebben dus eigenlijk een directe opvang, met een
hoog opnamevermogen, van kosmische energieën. Ook de andere chackra’s zijn
ruimschalig van opzet.
Verder is de vochthuishouding in hun lichaam geheel anders ontwikkeld dan bij ons.
Wat ik waarneem is dat met name de vochthuishouding van het hersenvocht anders
ontwikkeld is. Bij de haargrens is als het ware sprake van een 'verdiktere' vochtaanwezigheid.
Het vocht in het hele lichaam is anders verspreid, met als gevolg dat het vocht in hun
lichaam meeresonnerend is op de stralingen die ze ontvangen vanuit de kosmos.
In het hersenvocht liggen bij ieder mens mineralen opgeslagen. Waaronder vormen
van mineralen die op dit moment nog niet ontdekt kunnen worden en niet voorkomen
in de aardestruktuur. Volgens de begeleiders zijn er verbindingen van mineralen in
het hersenvocht aanwezig die voorkomen binnen andere planetaire stelsels en die
maken dat wij met ons lichaam kosmische energieën kunnen ontvangen. Met name
bij mensen met het syndroom van Down zijn deze speciale mineralen versterkt
aanwezig. Deze mensen worden ons geschònken, echt met een bedoeling.
Hierover een klein stukje van de begeleiders:
“Het zijn verluchtende zielen die de ether van de aarde doen vervullen met
energieën van balans, die het mogelijk maken dat de aarde-ontwikkeling
ingrijpend beïnvloed kan worden door hun vorm van aanwezigheid.
Die is niet andersoortig te schenken dan middels deze vorm van incarnatie,
daar zij anders teveel waargenomen zouden worden op hun functie als
geestelijk zeer hoogwaardig staand, en wij onszelf zeer klein zouden achten in
hun aanwezigheid.”
Het zijn hoogverlichte zielen die het syndroom van Down uitbeelden met een zeer
grote innerlijke wijsheid. In het aura-veld neem je waar dat ze een hele ronde
energie hebben. Het auraveld is van nature overvol met volheid en heelheid op een
“zijns”-niveau. Er kunnen later verstoringen in ontstaan, dat zal ik straks uitleggen,
maar de intentie is een hele volle, ronde uitstraling.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 6

In het gebied van de keel en het keelchakra is er een hele nauwe trechter waardoor
de volheid van hun wijsheid die zij bij zich dragen, naar buiten kan in taal en in
woordkeuze.
Je dient het je voor te stellen als een vol opgeblazen ballon met maar een heel klein
trechtertje om inzichtelijk, verwoordbaar, naar buiten te komen.
Doordat zij van nature al behoorlijk uitgezuiverde zielen zijn, functioneren zij
behoorlijk emotieloos wanneer ze gerespecteerd worden in hun zijns-aard. Als zij
emoties kennen is het vaak ter verdediging en behoeding van hun functie, van
nature zijn ze vooral zijns-gericht.
Zij zien zichzelf als evenwichtig en hun omgeving als uit balans.
Zij verzorgen de weerkaatsing van de energiestraling die vanuit de kosmos naar de
aarde komt en zetten door hun aanwezigheid vernieuwing in. De uitstraling van deze
energie kan door hun hele auraveld naar buiten toe uitschijnen, als zij emotioneel
goed in conditie zijn. Personen in hun omgeving worden menigmaal tot verhoogde
capaciteiten aangezet, want door hun aanwezigheid herinneren mensen die om hen
heen zijn dieper de zijns-waarde van het leven.
Deze incarnaties geschieden vanuit dienstbaarheid, ze zijn het makkelijkst te
vergelijken met een soort opvangstations op aarde die kosmische energieën naar
het aarde-bewustzijn toehalen en dit non-verbaal, geestelijk, uitstralen. Dàt is hun
functie, niet om zich bekend te maken.
Er zijn ander zielen, met ook hoog-verlichtende kwaliteiten, die zaken bekend dienen
te maken, maar de zielen die incarneren in de vorm van mensen met het syndroom
van Down doen dat dus ongezien. Dit met een reden: zij die kennis uitgeven worden
vaak mentaal aangevallen. Zij dienen beschermd te worden, omdat hun eerste
opdracht is: uitstraling; en hun opdracht is het geheel, niet de enkeling. Mijn
begeleiders noemen dat een van de hoogste opdrachten die zielen kunnen kiezen
om binnen de aarde-substantie te incarneren.
Zij schenken min of meer ongekleurde energie. Emotie-loos.
In zekere zin wordt de energie die door hun lichaam heen komt haast geslacht-loos
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 7

weer uitgezonden. Wanneer je iemand ziet die het syndroom van Down heeft heb je
dan ook eerder de neiging hem te herkennen op het syndroom dan op z'n geslachtsidentiteit.
Het is een behoorlijk neutrale energie, dus wat zij opvangen daar geven zij weinig
kleuring aan naar buiten. (Als ìk energie opvang zal ik het meer vrouwelijk tonen, en
een man meer mannelijk, maar zij hebben haast een geslacht-loze energieuitbreng).
Het is zeer zeldzaam dat personen op aarde incarneren met eenzelfde soort
verschijnselen als het syndroom van Down, en niet deze hoge geestelijke
kenmerken in zich dragen.
Dus in het algemeen gesproken zijn haast allen die het syndroom van Down doen
uitbeelden hoog-verlichte zielen. Hoogverlichte mensen in het algemeen hebben
menigmaal doelen in de maatschappij of in genezing naar anderen, maar mensen
die het syndroom van Down uitbeelden, hoeven slechts uit te stralen.
Zij zijn diep zijns-bewust en niet doordàcht-bewust, zij ervaren vanuit zijn; en denken
zoals wij dat kennen is niet aan de orde. Zij ervaren en zij weten, voelen en denken
zijn een heelheid. Het ontbreken van een bovenmatige gedachtenlogica is voor hen
een zegen.
In eerdere levens, voordat een incarnatie als deze aanving, zijn zij vaak al
bovenmatig belast geweest door overdenkendheid van anderen. Toen waren ze al
aan het toegroeien naar zijns-bewustzijn; en dan wéét je, dan denk je minder.
Een persoon met het syndroom van Down zal daarom zelden uitgesproken
raadgevingen schenken aan anderen, hij laat slechts voelen, op een zachte,
bewuste wijze, waardoor de ander erváárt in plaats van zich gecorrigeerd weet. Zij
beelden daarmee óók een natuurlijke vorm van nederigheid uit.
Zij spelen ook niet, als ze jong zijn, zoals vele andere kinderen spelen, om zichzelf te
leren kennen. Zij ervaren zichzelf al, zij zijn genietend, bewust-zijnd aanwezig. Het
geeft een andere, vollere energie-vibratie aan, zij zijn voldragen binnen de
elementen van zelf-bezieling.
Wanneer deze personen in hun geheel zichtbaar zouden zijn voor ons in hun functie,
dan zouden wij ons zo klein achten omdat wij daar nog naar toe aan het groeien
zijn.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 8

Zij zíjn er al.
Door de geschiedenis heen is het eerbetoon aan mensen als deze vervallen. Alleen
in zeer oude culturen was men nog wetend van de bijzonderheid van hen, van hun
aard. Nu worden zij beschimpt, worden er collectief abortussen gepleegd, worden zij
te weinig fijngevoelig aangeraakt en doordat zij langdurig ongezien verkeren tussen
hen met wie zij vertoeven, ontwikkelen zij ziekten.
Zij hebben soms ziekten ontwikkeld, zoals bijvoorbeeld plotselinge epilepsieaanvallen.
Dit kan in sommige gevallen voorkomen om zich tijdelijk weer te ontdoen
van alle aantasting. Door de epilepsie-aanval kunnen ze een verhoogde energiefrequentie
opnemen, ze kunnen die in hun aura neerzetten om vervolgens meer
weerbaar te kunnen zijn. Dus er ontwikkelen zich ook wonderlijke vormen van
ziekten met een behoedingsfunctie naar hun opdracht toe.
Mensen met het syndroom van Down vinden er een diepe troost in elkanders hand
vast te houden, non-verbaal te bevestigen wat ze wezenlijk doen. Daarin vertolken
zij naar elkaar dat de wereld onkundig is van hun deskundigheid. Zij dienen zich te
weren tegen een teveel aan indrukken van buitenaf die hun deskundigheid op dit
gebied doet aantasten. Het met elkander in contact zijn is voor hen zeer heilzaam
voor de uitoefening van hun opdracht.
Het voorhoofdchakra is anders ontwikkeld dan bij de doorsnee mens. Het is minder
scherp omlijnd, dus de trechter is minder scherp getekend, het is op een eigenzinnige
wijze ontwikkeld. Het is meer flexibel, zachter en heel erg gericht op de
uitgaande beweging, om heel fijngevoelig bijvoorbeeld de mimiek van mensen te
aanschouwen. Ze kunnen alles opmaken uit je oogopslag, en hoe je je maar even
beweegt. Ze kijken er dwars doorheen, hun voorhoofdchakra is daar helemaal op
gericht.
We hadden het net al even over de vochthuishouding, dit is een
geleidingsmechanisme, een antenne. De signalen die zij van buitenaf opnemen,
vooral kosmisch gericht, worden via de vochthuishouding door het hele lichaam
uitgestraald, waardoor ze als totaal lichaam beschikbaar zijn voor uitstraling. Ook de
mate van hun vochthuishouding maakt het mogelijk dat zij doorlaatbaar zijn, de
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 9

energieën kunnen in en uit, zij houden die als het ware niet vast.
Mijn begeleiders waarschuwen voor de huidige medische stand van zaken, waarin
steeds meer 'deskundigheid' verworven wordt in het herstellen van de
oorspronkelijke kenmerken van het syndroom van Down, om hen aan te passen aan
onze verschijningsvorm.
Zoals bijvoorbeeld de tongcorrectie, het in vorm snijden (als ik het zo 'fris' mag
noemen)van de tong om hen een 'gewoon' gezichtsuiterlijk te geven. Het wordt al op
verschillende plaatsen toegepast en je kunt je voorstellen, na wat ik hier benoemd
heb, hoe het hele opvangsysteem, van het kruinchakra, de huig en het verhemelte,
gewoon verruïneerd worden. Ze worden ontdaan van hun oorspronkelijke functie,
van de reden waarom zij geïncarneerd zijn.
Ook, zeggen de begeleiders, zijn op dit moment al meer zaken in ontwikkeling waar
ze 'hun hart voor vasthouden'.
Hun voeten zijn wat sponziger, zachter van aard, ze staan wat minder stevig op de
grond, en hebben een andere bewegingsmotoriek. Ook hun lichamelijke structuren
zijn ronder, de benen, de houding in het slapen, etcetera, alleen maar om de
rondheid, de heelheid van hun gaven uit te beelden en hun speciale bevoegdheid te
dienen; zij hebben ook in feite hun stilte voor hun eigen gewaarwordingen nodig.
De veel verfijndere structuur maakt dat zij het veelvoud opnemen van dat wat wij
opnemen.
Schreeuwerige kleuren zijn voor hen een last. Te grote en heftige gebaren zijn voor
hen moeilijk op te nemen. Geluidsoverlast kunnen ze slecht verdragen. Deze
mensen komen uitstekend tot hun recht in een zeer natuurlijke omgeving. Sommigen
hebben behoefte aan een omgeving met amper materiaal daarin, aan lege ruimtes.
Anderen voelen zich uitstekend in ruimtes met heel veel plantengroei. Het is een
zegen voor deze mensen om in omgevingen te zijn waar veel natuurlijks is: dieren,
planten, bloemen, water. Ze zijn er heel sterk in om zich daar prettig bij te voelen, en
ook het zien van luchtpartijen doet hen goed.
Het zijn verluchtende zielen en ze hebben veel vocht. De elementen water en lucht
zijn voor hen heel erg geleidend in hun zijns-potentie.
Hun kunstzinnigheid is bijzonder, maar wordt door ons niet gewaardeerd. Zij maken
expressies van een diepere zijnswerkelijkheid, minder structuur-gevormd, en wij
weten dat vaak niet te waarderen en op waarde te schatten.
Alle artikelen die zij maken hebben een verhoogde aura-uitstraling. Maar dat zie je
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 10

niet, dat dien je te voelen.
Ze reageren gevoelig op klanken, ze zingen misschien niet in de maat of vals, naar
onze normen, omdat ze hun stem niet kunnen aanhouden. Ook het ademhalingsritme
is vaak verstoord bij hen. Met zang en neuriënd zichzelf naar buiten
brengen is voor hen een lust en een zegen. Vooral met elkaar in verscheidenheid
van geluiden naar een climax toe werken, is extatisch. Dus geef daar aandacht aan.
Ze hebben een grote behoefte om zaken na te luisteren die uitgesproken zijn. Zij
kunnen zijn met de woorden van anderen en het na laten klinken in hun zijnsbewustzijn.
In wezen hebben wij er te weinig erg in dat zij zulke goede luisteraars
zijn als er wezenlijk gesproken wordt, zij zijn zeer bijzonder begaafd op het niveau
van luisteren. Alleen als wij niet wézenlijk spreken, en er geen rekening mee houden
dat zij zich verbaal niet op eenzelfde wijze kunnen terug-geven, dan doen wij hen
tekort binnen hun wezenlijk aanvoelend, en inluisterend vermogen.
Als je ze wilt plaatsen in een klas, in een vorm van onderwijs, dan is het voor hen fijn
als ze voorin de klas zouden mogen zitten, zodat ze niet teveel indrukken opnemen;
dit vanwege hun over-alerte zintuiglijke gaven. Het fijnste is midden-voor in de klas,
zodat ook de geluiden gelijk-op de oren binnen kunnen komen.
Te drukke kleuren dienen te worden vermeden. Alle volle, zachte pasteltinten zijn
uitstekend geschikt voor hen, want dat is passend bij hun aura-veld. Ze zijn vol, en
genuanceerd. Als ze zelf kiezen voor andere kleuren, laat hen dan hun gang gaan,
dan hebben ze dat even nodig, maar de licht volle, zachte pasteltinten zijn voor hen
zeer geschikt. Dus bij het inrichten van ruimten kan je daar rekening mee houden.
Het is belangrijk dat in de klas niet kriskras door elkaar gesproken wordt, dat is
teveel voor hun zintuiglijke vermogens om op te nemen.
Wézenlijk luisteren en omgaan met elkaar doet hen minder vermoeien.
In een van de allereerste channelingen die ik gedaan heb op het syndroom van
Down, waarin ik kennis maakte met de andersoortige vochthuishouding en de
andersoortige lichaamsstructuren van hen, kreeg ik het beeld van de hand van de
mol. Een diertje dat onder de aarde leeft en daar wezenlijke functies uitoefent; er is
niemand die hem waarneemt, en ondertussen doet hij z'n werk in al z'n
begeesteringsdrift. De handpalm van de mol heeft blijkbaar synchroniciteit met de
mensen met het syndroom van Down.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 11

Dit is een voor mij heel belangrijk punt wat mij diep geraakt heeft. toen ik een
platgewalst babymolletje op een karrepad aantrof, waar alleen het handje van in tact
was en met open handpalm opgericht nog herkenbaar was. Dit beeld staat voor mij
als symboliek voor al die ongeboren kinderen met het syndroom van Down, die
slechts wenste te komen om de mens- en de aarde-ontwikkeling vooruit te helpen en
welke wij onwetend beroven van hun functie.
Het is heel erg belangrijk dat deze informatie doorkomt. Deze mensen kunnen niet
zeggen wat ze doen, ze wéten wat ze doen. Ze hebben geen taaloverdracht,
daarom dien, onder anderen, ik bemiddelend te zijn door te spreken namens hen.
Massaal worden deze mensen platgewalst, geaborteerd, niet welkom geheten.
Iedereen schiet, heel begrijpelijk, in proces als hij zo'n kindje krijgt, maar indien wij
collectief niet weten hoe wezenlijk deze kinderen zijn voor de opdracht van de aarde,
zolang kunnen wij ze niet ontvangen met een open hart.
Daarom heb ik jullie nodig voor het mee-uitdragen van deze kennis. Want we dienen
te laten weten, echt op wereldniveau zeggen mijn begeleiders, dat we onszelf binnen
de aarde-ontwikkeling tekort doen wanneer deze mensen collectief niet welkom zijn;
en als ze wel geboren mogen worden, we ze zo zwaar belast door het leven laten
gaan.
Want zij zijn boodschappers van het kosmische licht, om ons bewust te doen maken
binnen onze eigen individuele opdracht die we hier neerzetten. Door hun
uitstralingsbevoegdheid herkennen wij uiteindelijk dieper onszelf.
Ik wil het hierbij laten al is er veel meer kennis die ik kan vrijgeven.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 12

Marleen Oosterhof:
Ik word toch altijd weer stil als ik deze dingen hoor. Als ik dan met deze 'nieuwe
ogen' ga kijken dan vallen me steeds meer dingen op, en zeg ik: goh... het klopt. Ik
wil het met u hebben over:
IN DIALOOG: HET WONDER VAN "ANDERS" COMMUNICEREN.
Ik werk als orthopedagoog in een multi-disciplinair onderzoeks- en begeleidingsteam
van kinderen met ontwikkelingsstoornissen. Marieke en ik werken nu vier jaar samen
en verdiepen ons in de belevingswereld van kinderen met een afwijkend patroon. Ik
heb in mijn werk eigenlijk alleen met zwakzinnige kinderen te maken als er
gedragsproblemen zijn en men voor dit aspect advies en begeleiding vraagt. Ik heb
ontdekt dat deze gedragsproblemen verdwijnen als het kind zich gezien en begrepen
voelt binnen zijn eigen wereld en er een dialoog tot stand kan komen met degenen
om hem heen. Daarover gaat mijn verhaal.
De casuïstiek die ik beschrijf is tot stand gekomen doordat ouders open stonden
voor vraagstelling aan Marieke. Het heeft hen zeer geholpen zelf wegen te vinden
om met hun kind om te gaan.
U kunt het zich zo voorstellen: Marieke kan zich afstemmen op de belevingswereld
van het kind. Wij vragen dan gewoon: wat gebeurt er als hij dat en dat doet, wat
gebeurt er als hij die bui heeft, wat voelt hij dan, wat beleeft hij? Dan gaan we in de
praktijk kijken of het klopt als we ze gaan begeleiden op de manier die Marieke
aangeeft.
THEO
De eerste is Theo, hij is verstandelijk gehandicapt en spastisch. De ouders vragen:
“In hoeverre begrijpt Theo situaties? Zijn er zintuigen die extra ontwikkeld kunnen
worden?”
De begeleiders zeggen over zijn bijzondere vaardigheden: "Hij is luisterendgevoelig;
hij heeft er bovenmatig plezier in, wanneer zaken zich springerig en
levendig om hem heen doen bevinden; alles wat beweging uitdrukt op een vrij
ongebonden wijze boeit hem bovenmatig, zoals insekten, lichtvlekjes in een
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 13

kamer, geluidjes. Hij kan hele kleine details daarvan waarnemen; dus
bijvoorbeeld kleine insekten die om elkaar heen dwarrelen, stofdeeltjes
enzovoort" Je ziet ook dat Theo zielsgelukkig is, als hij tijden kan kijken naar een
door de wind bewegende boom voor het raam, stofdeeltjes in een zonnelichtbundel
die in de kamer valt, allerlei andere luchtvariaties onder invloed van licht, vissen in
een aquarium, hagedisjes in een terrarium enzovoort.
Hij kan lichamelijk niets pakken met zijn handen. De begeleiders zeggen, dat hij in
wezen pakt met zijn ogen en oren. Spel en ervaringen met deze wereld doet dit kind
op door hem in contact te brengen met het bovenstaande, niet met kunstmatige
mobiles, geluidsspeeltjes enzovoort. Hier heeft hij ook geen aandacht voor. Hij heeft
wel aandacht voor de bewegingen van insekten, takken en bladeren van bomen,
vogelgeluiden en zo. De dialoog met hem is mogelijk via oogcontact. Herkenning
vindt plaats als hij merkt dat je mee kunt gaan in wat hij ervaart om hem heen. Als je
meekijkt naar de bewegingen van de stofdeeltjes in de lichtstraal en je praat
hierover, dan reageert hij blij.
De intellectuele vermogens van Theo zijn volgens de begeleiders onderontwikkeld in
dit leven, maar hij is in staat in dit leven een vorm van levendigheid te bereiken die
veel mensen binnen hun normale staat niet kunnen bereiken, omdat zijn creatieve
vaardigheden onaangetast zijn op een zuiver niveau. Het is wellicht jammer, dat we
niet weten hoe creatief hij bezig is met alles wat beweging uitdrukt op een vrije,
ongebonden wijze. Ik zie echter hoe levendig en gelukkig hij is, als hij hiermee bezig
is. Ik kan me ook voorstellen, dat zo'n leven voorafgaat aan een leven als uitvinder
waarin je principes van natuurlijke bewegingsenergieën combineert met andere
zaken.
Er zijn meer bijzondere waarnemingen in dit kind. De ouders vroegen via Marieke
wat hij ervaart als hij zijn hoofd naar achteren strekt en gelukzalig naar het plafond
kijkt? De begeleiders zeggen hierover: "Hij geeft zich dan over aan ervaringen die
voorbij tijd en ruimte plaats doen vinden in hemzelf. Hij weet zich dan zeer
verbonden met vormen van energie die allesoverstrekkend zijn en die hem
innerlijk bemoedigen om door te gaan."
Het betekent naar mijn idee, dat deze incarnatie het voor hem mogelijk maakt zowel
waarnemingen die bijzonder van aard zijn in het hier en nu te hebben, als
waarnemingen voorbij tijd en ruimte. Duidelijk een zeer nieuw bewustzijnsstadium in
een stoffelijk lichaam.
Een incarnatie als deze is vaak niet makkelijk voor de persoon zelf. Ook al zijn er,
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 14

door het mentaal niet alert kunnen zijn, aspecten afgesloten, doorvoeld wordt
terdege hoe de buitenwereld jou 'ziet' en op waarde schat. Illustratief hiervoor is het
volgende: Hij begint te huilen bij een liedje van Koos Alberts (Zijn het je ogen, is het
je stem) en bij een liedje van Boudewijn de Groot. Op de vraag, wat hij ervaart bij
deze liedjes, zeggen de begeleiders: "Het is het verlangen om in zijn bijzonderheid
waargenomen te worden, en een voorverdriet in het innerlijk weten,
dat dit niet immer zal geschieden."
Verdriet om niet waargenomen te worden in de eigenheid door de afwijkende
vormgeving komt geregeld terug in de casuïstiek. Mijn verhaal gaat over dialoog. De
eigenheid kan ervaren worden als er een dialoog tot stand kan komen waarin je als
verstandelijk gehandicapte voelt dat je er mag zijn in je vormgeving. Bij Theo is
communicatie mogelijk via de ogen en via huidcontact, strelen, geluidjes, zingen,
mee'kijken' door zijn ogen en oren en er blijk van geven hier het bijzondere van in te
zien. Voor ouders en omstanders wordt zo'n kind dan een geschenk om door hem
ook een diepere vorm van fijnzintuiglijke waarneming te ontwikkelen.
Via de ogen elkaar toespreken doen wij ook, meestal echter maar weinig, omdat we
elkaar gevoelsmatig dan al snel te nabij komen. U kent de blik van verstandhouding
of herkenning met een ander, deze geeft steun, maar lang voortdurend kan het te
indringend worden, te nabij. Met Theo kan dit contact wel lang gehandhaafd worden
zonder je ongemakkelijk te voelen, op zijns-niveau is er namelijk rust. Dat vinden wij
nog weinig met elkaar en kunnen we leren in het contact met de zwakzinnige.
SILVIA
Een tweede casus gaat over Silvia.
Ze is acht jaar en gediagnosticeerd als verstandelijk gehandicapt. Ze is minder
gehandicapt dan Theo want ze kan een beetje spreken. Ze is aangemeld omdat ze
gedragsstoornissen heeft: ze heeft extreme buien, die wel een half uur aanhouden,
waarin ze schreeuwt, gilt, zichzelf bijt, spuugt en aan haar eigen haar trekt. Het is
onhoudbaar voor de ouders.
Silvia loopt gebogen en kijkt je soms even vluchtig aan, soms wat langer, maar ze
staart je dan aan. Een herkenningsblik is niet te krijgen, wat bij Theo wel mogelijk is.
Via oogcontact is er geen dialoog op gang te brengen, via aanraken is dit ook
moeizaam, meestal weert ze het af. Via de taal evenmin, omdat ze slechts af en toe
een paar woorden zegt en nauwelijks reageert op andermans woorden.
De begeleiders geven via Marieke aan, dat dit meisje innerlijk meer-wetend is dan ze
doet voorkomen. De buien heeft ze op momenten waarop ze zich veronachtzaamd
voelt; zij voelt dan dat ze dingen alleen moet doen, op basis van verplichting of
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 15

verwachting van anderen, zonder zelf gezien te worden of er een stem in te mogen
hebben. De begeleiders geven aan, dat een dialoog mogelijk is middels het haraniveau.
Als je in haar ogen kijkt, dan moet je je gelijktijdig op een heel diep niveau energetisch
afstemmen op het 'navel-gebied', tevens pak je daarbij haar handen vast.
(Dit wordt nu ook in de zaal met het publiek uitgeprobeerd door je eerst te
concentreren op je eigen hara-gebied en daarna oog-contact te maken met je
buurman/vrouw.)
Ik toets dit natuurlijk in de praktijk. Ik merk dat ze zo al langdurig wezenlijk communiceert
met haar konijn, hier kan ze wel een half uur voor staan en er is dan
wederkerig contact tussen het konijn en haar. Ik kijk af hoe ze dit doet, stem me af
en merk dat ze dit ook doet via het haragebied en de ogen. Als ik rustig bij haar ga
zitten, me energetisch op mijn en haar haragebied afstem, gebeurt het wonder, ze
'voelt' dit kennelijk en schakelt over van het konijn naar mij. Mooi, dit toeval, want nu
kan ik het meteen praktisch uitleggen aan de ouders.
Moeder verstaat dit direct en ontwikkelt met haar dochter op deze manier een
communicatiepatroon, waarin haar dochter zich o.k. gaat voelen zoals ze is. Dit kind
heeft dus in feite last van haar verstandelijke handicap. Innerlijk is ze meer-wetend
en komt in een gedrag van zelfbeklag en verzet terecht.
Dit meisje heeft wel mogelijkheden, zij het binnen beperkte hersenfunctie. De
begeleiders geven aan, dat de hersenfunctie optimaal benut kan worden middels het
kind zintuiglijk actief te benaderen en de begeleiding te richten op een meervoudig
zintuiglijke ontwikkeling. Hierover spreekt Karen straks, zodat ik me alleen beperk tot
het wonder der communicatie.
Dit meisje blijkt, omdat ze meer-wetend is, ook zeer fijngevoelig voor het feit, dat
anderen haar benaderen als anders, door woordkeus, aandacht en dergelijke. Ze
lijdt hieronder, dit is ook te zien door haar gebogen houding en vluchtige contact
dan. Dit nemen we tevens mee als toetsing en proberen het volgende uit. We
proberen wezenlijk contact te krijgen met haar via het hara-gebied, door gewoon te
praten (geen eenvoudiger zinnen) en haar bij alles heel gelijkwaardig te betrekken.
En zie: na enkele weken wordt ze spontaner, gaat meer rechtop lopen, kijkt je
gewoon aan enzovoort.
Voor dit meisje geldt dat ik mijn spreken niet moet vereenvoudigen, maar uit andere
casuïstiek blijkt, dat het ook zo kan zijn, dat een kind zich juist miskend voelt als er
op deze manier gesproken wordt, omdat het accenten, herhaling en korte uitingen
behoeft.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 16

Dit meisje heeft in vorige levens veel teleurstellingen gehad en is wat blijven steken
in zelfbeklag. Daar begon ze dit leven ook weer mee, gaf ik al aan. Het huidige leven
helpt haar afscheid te nemen van het zelfbeklag en zaken aan te gaan op basis van
het zeker weten van dat wat ze aangaat. Ze leert zich stapje voor stapje wezenlijk
zelf op te richten.
Dit aspect kom ik erg veel tegen in casuïstiek waarbij een verstandelijke handicap
helpend is om pijnervaringen te verwerken. Het leren loslaten van pijn, teleurstelling,
verdriet, wrok of woede kan makkelijker als je mentaal niet zo alert bent, het kind
leert zich met wezenlijke fijngevoelige zaken bezig te houden die zeer gelukmakend
zijn.
Het kan in het huidige leven ook voorkomen dat een kind na een trauma zich
terugtrekt tot een autistisch en verstandelijk gehandicapt niveau. Dan zie je hetzelfde
proces.
ACHMED
Zo in het geval van Achmed, een Somalisch jongetje. Tot de leeftijd van twee jaar
heeft hij zich normaal ontwikkeld, toen kwam de oorlog en heeft hij veel
gruwelijkheden gezien, die hij niet kon begrijpen. Momenteel is hij 6 jaar en
functioneert autistisch en zwakzinnig. Door de therapie middels Marieke, in januari
jongstleden gestart, wordt hij nu steeds rustiger en minder autistisch. Hij heeft vier
jaren achter de rug van rondjes lopen, veel huilen en gillen, veel nachtmerries en hij
heeft van al het meubilair in huis stukken afgebeten. Ik geef dit voorbeeld, omdat het
bij verstandelijk gehandicapten ook kan voorkomen dat het leven dient als
verwerking van pijnervaringen, zodat men dit soort gedrag te zien krijgt, alleen ligt de
pijn dan vóór dit leven.
Voor dit verhaal over de dialoog is het belangrijk, dat de begeleiders vertelden, dat
hij de energie van woorden wel kon opvangen en begrijpen als we steeds dezelfde
verhalen zouden vertellen. Therapie betekende uitleggende verhalen vertellen over
zijn huidige leven: eerst fijn lekker bij moeder, toen kwam de oorlog met onbegrijpelijke
zaken, volwassenen die angstig waren, hem sloegen omdat hij lawaai maakte
als ze moesten onderduiken, hem weerhielden van plaatsen waar mensen werden
afgeslacht maar waar hij zelf wel persé naar toe wilde. Hij begreep het niet, daarom
trok hij zich terug achter een gordijn van niets meer met deze wereld te maken willen
hebben.
De dialoog van het via dit verhaal vertellen was de eerste keer al een wondertje. Hij
liep rondjes. Moeder geloofde nog nauwelijks in deze therapie. Ik vertelde het
verhaal in het Engels, moeder in het Somalisch en zie ..... halverwege het verhaal
ging hij rustig op de vensterbank zitten en luisterde. Aan het eind van het verhaal
liep hij op zijn moeder toe en gaf haar een zoen. Ontroerend. Voor moeder was het 't
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 17

moment om in Marieke te gaan geloven en alles te doen wat aan therapie werd
gegeven.
Mij is wel duidelijk geworden dat genezing van gedragsstoornissen (in feite jezelf niet
begrijpen of je niet begrepen voelen, of het nog uitschreeuwen van oude pijnen)
plaats vindt als er momenten komen van diepe rust en je verbonden of begrepen
voelen. De non-verbale communicatie is essentieel, echter non-verbaal betekent
niet, dat je geen gebruik maakt van woorden. Van woorden worden de wezenlijke
aspecten en energieën begrepen.
ANJA
Een ander voorbeeld is dat van Anja. Ze is bijna vier jaar en spreekt nog niet. Ze
heeft nog geen taalbegrip en ook nauwelijks situatiebegrip. Je kunt wel 'taal'begrip
ontwikkelen volgens de begeleiders als je alles wat je vraagt vergezeld laat gaan van
visualisatie van wat je bedoelt. Dus ze begrijpt niet de woorden, maar de beelden.
Dit toetsen we in de praktijk. En ziedaar, Anja is nu zo ver, dat ze op deze manier
pakt wat je wil, 'begrijpt' wat er zal komen, en geniet van verhaaltjes die we zo
vertellen. Ze lijkt soms zo de taal te begrijpen, maar dit is (nog) niet zo; visualiseer je
er niet bij, dan begrijpt ze niets. Dit vind ik ook weer een wonder der communicatie.
Haar zintuig van beelden opvangen en begrijpen is bijzonder van aard en te
ontwikkelen in de omgang.
Bij veel casuïstiek over zwakzinnigen die pijnstukken uitwerken en
gedragsproblemen laten zien, zie je aanvankelijk veel verzet en veel buien omdat ze
deze incarnatie niet wezenlijk accepteren, zich niet wezenlijk voorwaarts willen
bewegen. De taak van ons als therapeuten is het dan ook om zodanig met hen te
communiceren, dat ze innerlijk gaan begrijpen, dat het leven eenvoudiger is en zijn
eigen alledaagse voorwaartse leerpunten heeft, als je het van harte aan wilt gaan en
niet langer in de situatie wilt blijven waarin je zit. Ook bij het Somalische jongetje is
hier het meeste tijd aan besteed. Hijzelf moest beseffen, dat wezenlijke voortgang
mogelijk is als hij verandering wil. Nu volhardde hij in zijn rondjes lopen en buien,
ook uit een soort wrok naar alles wat hem was overkomen. Het is mooi te zien, dat
er nu mildheid voor in de plaats komt (en volgens de begeleiders vergeving) nu hij
rustiger wordt.
In feite hebben we allemaal begeleiders die ons kunnen helpen bij problemen, die
ons richting kunnen geven. Dit is echter alleen mogelijk als we onszelf openen, door
het leven te nemen zoals het komt, en als we de intentie hebben voorwaarts te willen
en vernieuwing te wensen. Als we vragen leren stellen, komen er antwoorden. Veel
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 18

zwakzinnigen hebben fijnstoffelijke contacten. Echter, als er niemand uit je omgeving
bevestigt wat je innerlijk waarneemt, is het moeilijk die richting te volgen. Het is
belangrijk dat wij wezenlijk leren communiceren met onze verstandelijk gehandicapte
medemens, zodat we wederzijds van elkaar kunnen leren.
Het contact met verstandelijk gehandicapte kinderen heeft mij tot nu toe geholpen
om steeds subtieler te gaan waarnemen, zelf meer op gevoelsniveau te
communiceren en er oog voor te krijgen hoe onzorgvuldig en gehaast wij die
mentaal alert zijn normaliter met elkaar omgaan. Hiervoor wil ik hen bij deze
bedanken.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 19

De vijf zintuigen en het zesde zintuig.
Door Karen Cuperus
Ik wil beginnen met een sprookje dat ik hoorde naar aanleiding van een klein jongetje
dat leerde tellen. Voor hem was dat niet zo makkelijk; bij de meeste kinderen
merk je ineens dat ze kunnen tellen terwijl niemand ze dat echt geleerd heeft, maar
voor dit jongetje was het echt heel moeilijk. Het ging van: één, twee, drie ...en wat
komt er dan ... oh ja, vier, vijf ... en terwijl hij echt nog niet kon tellen keek hij eens uit
het raam en riep: "kom eens kijken, er lopen zeven honden op de stoep!" Ik zag het
gebeuren, en merkte ook dat hij niet eerst nagedacht had.
Ik heb dat aan mensen verteld en hoopte dat iemand mij dat uit kon leggen. Mensen
in de zwakzinnigenzorg herkenden het wel maar ze konden mij daar niet verder
helpen om het te begrijpen. Tot ik bij een oudere dame kwam die zei: dat doet me
denken aan het verhaal van de oude tuinman en de koning.
Het is een sprookje uit India:
De tuinman kreeg van de koning de opdracht om de blaadjes van zijn lievelingsboom
te tellen en zou daar rijkelijk voor beloond worden. Het leek hem eigenlijk niet zo'n
probleem, maar de eerste keer raakte hij de tel kwijt; het was wat moeilijker dan hij
dacht, maar hij begon vrolijk opnieuw. De tweede keer raakte hij natuurlijk ook de tel
kwijt. Wel, dacht hij, drie keer is scheepsrecht, dus hij begon weer overnieuw. Na
drie pogingen was het niet gelukt en was de tuinman moedeloos onder de boom
gaan zitten, hij kon de opdracht niet volbrengen. Toen hoorde hij een stem van heel
erg daarboven komen, die vroeg: "Tuinman, wat is je probleem?" en toen de tuinman
het uitgelegd had antwoordde de stem: "Maar dat is toch niet zo'n probleen, van
hieruit kan ik makkelijk zien dat de boom zoveel blaadjes heeft". De tuinman
spoedde zich verheugd naar de koning, onderweg steeds dat aantal herhalend in
zichzelf, bang om het alsnog te vergeten, om de uitslag mee te delen. Hij kwam bij
de koning en vertelde wat hij wist, en werd rijkelijk beloond.
Een sprookje verklaart niets, maar dit verhaal heeft me wel geholpen het één en
ander beter te begrijpen.
Wanneer ik me de tuinman voorstel dan zie ik hem, met zijn basis geworteld in de
fysieke wereld waar hij de blaadjes van de boom waarneemt, de basis waarmee hij
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 20

in relatie staat tot deze wereld; en in zijn denken streeft hij naar boven, naar alles
wat gekend, geweten kan worden. Zo ontstaat een driehoek met de punt naar
boven.
De stem uit de hemel kan ik me voorstellen met de basis in het al-wetende, alkennende,
al-voelende, ernaar strevend om dit aan de mens door te geven. Zo
ontstaat een driehoek met de punt naar beneden. Er is niet veel fantasie voor nodig
om je voor te stellen dat deze twee driehoeken samenvloeien tot een zespuntige
ster, die we kennen als de Davidster.
De Davidster is een symbool, die in onze voorstelling streeft naar harmonie, dat wil
zeggen met gelijke punten.
Maar in de werkelijkheid van onze cultuur in deze tijd is, denk ik, onze Davidster niet
zo harmonieus omdat het denken, de ratio te nadrukkelijk aanwezig is. Dan ontstaat
een Davidster met een grote onderste driehoek in verhouding tot de bovenste
driehoek.
Het is misschien wel een van de grootste problemen voor mensen wiens grootste
gave nu eenmaal niet hun verstandelijke ontwikkeling is, dat we vanuit onze optiek,
onze Davidster, naar hen kijken. We leven in een maatschappij van leren en
diploma's en daar kunnen ze niet aan deelnemen. De begeleiders van Marieke gebruiken
voor hen de term 'ongedifferentieerd mentaal alert'.
Ik herinner me een moeder van een kindje met het syndroom van Down die op het
dagverblijf naar me toe kwam om trots te vertellen dat haar zoontje zijn
zwemdiploma had gehaald. Erg emotioneel voegde zij eraan toe: "Dit is misschien
wel het enige diploma dat hij in zijn leven zal halen." Vanuit die forse diplomadriehoek
van onze Davidster kijken we naar onze speciale mede-mensen, en het
enige wat ons opvalt is dat het topje van hun onderste driehoek, waar ik me het
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 21

denken voorstel, zo klein is. We noemen hen sinds een paar jaar 'verstandelijk
gehandicapt'.
Tijdens mijn studie werd nog gesproken over zwakzinnigen, ook met de betekenis
van een geringe intelligentie.
Ik zie professor Bastiaans nog staan- het onderwerp zwakzinnigenzorg werd behandeld
bij de psychiatrie, wellicht stamt dat nog uit de tijd, eind vorige eeuw toen de
naam zwakzinnigen werd geintroduceerd ter onderscheiding van de krankzinnigen,
waarover tot die tijd uitsluitend gesproken werd- en hij schreef op het bord:
Zwakzinnigen zijn onder te verdelen in debiel, imbeciel en idioot. Bij elke groep
hoorde een IQ. De gemeten intelligentie wordt gedeeld door de leeftijd en levert dan
een quotient op die een maat is voor de intelligentie. Het gemiddelde IQ wordt per
definitie gesteld op 100. Daarboven zitten de knapperds, zo is voor het voortgezet
onderwijs een IQ van 120 de grens en Einstein had miscchien wel 140 of 150, en
onder de 100 de dommerds.
Met dat beeld begon ik mijn werk in de zwakzinnigenzorg 20 jaar geleden. Het is
moeilijk om je voor te stellen wat je 20 jaar geleden dacht, maar ik geloof echt dat ik
dacht dat zwakzinnigen voornamelijk dom waren, gelukkig blijkt dat beeld veel
gevarieerder te zijn.
Hoe meer kinderen ik zag hoe meer mijn aandacht verschoof van de totale kleine
denk-driehoek naar de basis. De basis waarmee we in relatie staan tot de wereld.
De basis waar we met de vijf zintuigen, de poorten van de ziel, de fysieke wereld
ervaren en erin (motorisch) kunnen handelen.
Een verschuiving overigens die niet alleen iets te maken heeft met mijn ervaring,
maar die alleen mogelijk is in deze tijd, in dit stadium van de mensheidsontwikkeling.
Om dat duidelijk te maken ben ik hiervoor ingegaan op de geschiedenis. Waar
aanvankelijk alleen gesproken werd over krankzinnigen, later over zwakzinnigen en
sinds een paar jaar officieel over verstandelijk gehandicapten, daar zit een
bewustzijnsontwikkeling in, en in die ontwikkeling is het mogelijk nu verder te kijken -
ons te verdiepen in de waarneming.
Ik kan dat misschien duidelijk maken aan de hand van een voorbeeld. Het niet
kunnen leren lezen werd aanvankeling als dom gezien. Die kinderen konden immers
de lagere school niet doorlopen.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 22

Pas in 1976 verscheen het eerste proefschrift waarin de intelligentie van
dyslectische kinderen werd onderzocht en die bleek niet af te wijken van de
intelligentie van niet-dyslectische kinderen. Daarna kon er veel genuanceerder
gekeken worden naar de werkelijke problematiek.
Die ontwikkeling zie ik ook in de zwakzinnigenzorg nu, 20 jaar later. Waarmee ik niet
wil zeggen dat de intelligentie, of de mentale alertheid niet afwijkt van andere
kinderen, zoals bij dyslexie, maar wel dat we veel genuanceerder kunnen kijken naar
de senso-motoriek, de basis van de driehoek en de gedrags- en leerstoornissen
kunnen begrijpen die daarmee samenhangen.
Met het denken halen we onze diploma's, behalve misschien ons zwemdiploma,
maar de senso-motoriek heeft te maken met ons waarnemen en handelen in de
wereld, en of we daarmee in evenwicht zijn; en is dat niet veel belangrijker?
Sensorische bijzonderheden komen bij alle speciale kinderen voor. Het is in de
eerste plaats belangrijk ze hierin te herkennen.
Met sensomotoriek, of zintuigontwikkeling of sensorische integratie bedoel ik
nadrukkelijk geen zintuigstoornissen zoals doofheid of blindheid, maar de manier
waarop de zintuigen samenwerken om een beeld te geven van de buitenwereld,
waarin we motorisch handelen. Overigens is ook communicatie zoals spreken,
schrijven en zelfs oogcontact afhankelijk van de motoriek.
Een andere waarneming dan de onze - aannemend dat u en ik dezelfde waarneming
hebben - is je ontzettend moeilijk voor te stellen, en toch is dat het probleem waar
zwakzinnigen mee te maken hebben. We kunnen ons al moeilijk voorstellen wat het
betekent om kleurenblind te zijn. Ik sprak eens iemand die zei dat witte rozen zijn
lievelingsbloemen waren. Ik vond dat opmerkelijk omdat de meeste mensen houden
van rode rozen. Maar hij zei: "Van rode rozen zie ik alleen maar de vorm en niet de
kleur, want ik ben kleurenblind." Hij zag ook geen kersen hangen in een boom. Het is
moeilijk om je voor te stellen hoe iemand die kleurenblind is de wereld ziet. Nu is
kleurenblindheid niet invaliderend, maar nog moeilijker is het om je de waarneming
voor te stellen van mensen waarbij de gestoorde of andere waarneming wel tot
problemen aanleiding geeft, zoals bijvoorbeeld het niet drie-dimensionaal zien, zoals
bij het syndroom van Down voorkomt. Zij hebben geen diepte-zicht, en het is niet
echt een probleem, maar het is wel heel anders.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 23

Tot nu toe heb ik gesproken over zintuigen, sensomotoriek en sensorische integratie
zonder het goed uit te leggen.
Bij de geboorte zijn wel alle zintuigen ontwikkeld en, behalve de visus (het kunnen
kijken) tijdens de eerste weken, funktioneren ze ook, dat wil zeggen: ze geven
informatie door aan het centrale zenuw stelsel, maar de informatie van de verschillende
zintuigen werkt nog niet samen, integreert nog niet. De integratie vindt
plaats tijdens de eerste zeven levensjaren, en de wereld is de leerschool.
De klassieke kinderspelletjes zoals hinkelen, knikkeren, touwtje springen,
blindemannetje spelen zijn heel belangrijk voor de sensorische integratie, evenals de
speeltuin, waar kinderen veel verschillende zintuigprikkels krijgen op de schommel,
het klimrek en de draaimolen. Geef dus gul aan Jantje Beton!
In het verleden werden baby's ingebakerd, dat is ook heel goed voor de sensorische
integratie. Een van de belangrijkste verstoringen is dat kinderen niet goed het
verschil ervaren tussen de binnen- en buitenwereld, hun lichaam en de omgeving,
met alle problemen van dien voor de ik-ontwikkeling.
De kinderen waar we vandaag over spreken vinden het soms prettig om heel stevig
ingestopt te worden, en donzen dekbedden zijn dan geen eerste keus.
Indien de sensorische integratie niet spontaan ontwikkelt, waaraan verschillende
oorzaken ten grondslag kunnen liggen, dan is de sensomotoriek verstoord, want de
zintuigen vormen samen met de motoriek een stuursysteen, een cybernetisch
systeem, waarbij de terugkoppeling plaats vindt door middel van de propioceptie.
Ik wil hier niet te diep ingaan op de theorie, maar één van de belangrijke gevolgen is
dat motorische handelingen, zoals bijvoorbeeld lopen, fietsen, schrijven, maar ook
veters knopen, niet kunnen automatiseren. Dat betekent dat kinderen die motorische
handeling wel kunnen leren verrichten, maar die altijd met aandacht moeten uitvoeren.
Dat betekent dat ze geen twee dingen tegelijk kunnen doen. Wij kunnen twee
dingen tegelijk doen als een van beide geautomatiseerd is, bijvoorbeeld fietsen en
op het verkeer letten, en dat kan een probleem zijn bij slechte sensorische integratie
Bij het project 'samen naar school' onder het motto 'gewoon waar het kan en
bijzonder waar het moet' blijkt het bijzondere meer te liggen op het gebied van de
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 24

senso-motoriek dan op het gebied van 'het niet mee kunnen komen' in de klas. De
begeleiders van Marieke geven daarvoor een paar hele leuke aanwijzingen (de
plaats van het kind in de klas, geluidsprikkels) en als een leerkracht daar inzicht in
heeft kan het veel problemen voorkomen.
Als verstandelijk gehandicapte kinderen integreren in het basisonderwijs denk ik dat
het zorgvuldig moet worden begeleid.
We spraken over de gevolgen van een sensorische integratie die zich niet spontaan
ontwikkelt. Gelukkig zijn er ook mogelijkheden om integratie alsnog (soms
gedeeltelijk) te laten plaatsvinden. Deze inzichten zijn recentelijk ontwikkeld, dat wil
zeggen in de afgelopen tientallen jaren, en zij maken gebruik van de genezende,
harmoniserende kracht van de mens zelf. Dat vind ik heel belangrijk, want wat we
vaak zien is dat er toch veel 'dressuur' plaatsvindt. In dressuur kan je heel veel
aanleren, maar nooit in harmonie met het wezen van de mensen zelf. Wanneer je ze
helpt in hun sensomotoriek, dat is hun eigen energie, hun eigen kracht, dan breng je
ze in evenwicht met de buitenwereld. Daardoor kunnen ze makkelijker functioneren
en makkelijker hun boodschap uitdragen; of hun zijn in een onvolmaakt lichaam.
Ik wilde een paar methodes noemen om aan te geven in welke richting deze zijn en
om er iets bekendheid aan te geven.
Als eerste noem ik de sensorische integratie volgens de methode Ayres, een
Amerikaanse ergotherapeute. De naam sensorische integratie is ook eigenlijk
verbonden aan de methode Ayres, maar ik gebruik hem zo graag voor de hele
integratie.
De Ayrestherapie heeft een goede screeningstest ontwikkeld, waarbij de smaak en
de reuk niet getest worden, maar wel het evenwicht en de proprioceptie, die ik
eerder al noemde. De proprioceptie geeft informatie over beweginsveranderingen.
Als ik mijn ogen sluit en mijn arm opsteek weet ik precies hoeveel vingers ik opsteek.
Die informatie krijg ik van de receptoren van de proprioceptie die liggen in de spieren
en de pezen. Uit de test kan blijken of bijvoorbeeld de proprioceptie gestoord is. Er
zijn kinderen die niet kunnen trappenlopen zonder naar hun voeten te kijken omdat
ze hun eigen voeten niet voelen. Bij sensorische integratiestoornissen komt zowel
overgevoeligheid als ondergevoeligheid voor, die kunnen beide behandeld worden.
Overgevoeligheid zie je vaak bij de sensibiliteit zodat kinderen hun kleren of
schoenen niet verdragen en die voortdurend uittrekken. Dat doen ze niet omdat ze
zo dom zijn of om de groepsleidster uit te dagen, zoals wel eens gedacht wordt.
De Nederlandse opleiding is in Haarlem en verzorgt een applicatieopleiding voor
ergotherapeuten, fysiotherapeuten en logopedisten. Er zijn de afgelopen 20 jaar
honderden therapeuten opgeleid, toch is het nog vrij onbekend.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 25

Ten tweede de osteopatie en craniosacraaltherapie, vaak in combinatie toegepast.
Dit zijn subtiele behandelingsmethoden die bij bovengenoemde toepassing gebruik
maken van de beweeglijkheid van de verschillende schedelbeenderen, waartussen
de hersenzenuwen, de zintuigzenuwen, uittreden, waarbij spanning op kan treden
die sensorische integratie belemmert.
Ik zal even een kleine uitleg geven: de schedel is opgebouwd uit allemaal
schedelbeenderen, in het levende lichaam bewegen die schedelbeenderen ten
opzichte van elkaar, met name op het ritme van het hersenvocht. Het hersenvocht
heeft een ritme, ik heb het zelf gevoeld, en op dat ritme bewegen langzaam die
schedelbeenderen. Die bewegende schedelbeenderen zijn heel gevoelig tijdens de
partus (uitdrijving tijdens de geboorte) en kunnen daar vlug beschadigd worden. De
zintuigzenuwen zijn hersenzenuwen, ze treden tussen die schedeldelen door naar
buiten en zijn daardoor heel kwetsbaar, ze kunnen in de knel komen zodat niet meer
de goede boodschap doorgegeven wordt en er problemen ontstaan. De osteopaat of
de craniosacraal-therapeut kan heel voorzichtig manipuleren en voelen waar de
spanningen zitten. Hij kan hele grote verbeteringen bewerkstelligen. Dat die
zenuwen in de knel komen heeft niets te maken met de extra chromosoom van de
mensen met het syndroom van Down, hoewel deze kinderen kwetsbaarder zijn bij de
partus. Je ziet wel meer complicaties optreden die hun opdracht moeilijker maken.
(Marieke vertelt dat ze een werkgroep osteopatie heeft opgericht om de kennis
daarover te verruimen)
Ten derde: de funktionele optometrie omdat de funktionele visus (het kijken) in de
sensomotoriek een belanrijke plaats inneemt. Bovendien gebruiken we hiervoor
maar liefst 3 van de 12 hersenzenuwen. Hierbij is het wel belangrijk dat de training
plaatsvindt binnen de visie van de totale sensomotorische ontwikkeling en zich niet
beperkt tot bijvoorbeeld het afplakken van een oog.
Ik heb hier bijzonder kort stilgestaan bij bijzonder belangrijke therapieën en ze
daarmee tekort gedaan. Maar ik wil er graag verder op in gaan voor een ieder die
erin geinteresseerd is.
Tenslotte zijn er nog enkele methodes, die ik medisch niet kan volgen maar waar ik
wel resultaten van gezien heb, met betrekking tot het verkrijgen van meer evenwicht,
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 26

wat zich veelal uit in gedragsverandering. Ik noem hierbij bijvoorbeeld de
metamorfose massage. Bij de metamorfose massage heb ik toch wel hele bijzondere
dingen zien gebeuren en het leuke is dat de ouders of verzorgers het zelf
kunnen doen.
Intussen zijn we, door stil te staan bij de 5 zintuigen van de sensomotoriek, het
zesde zintuig een beetje uit het oog verloren.
Waar we ons de 5 grofstoffelijke zintuigen voorstelden aan de basis van de
omhooggerichte driehoek, stel ik me de fijnstoffelijke zintuigen voor aan de basis van
de omlaaggerichte driehoek. Ik heb ze symbolisch het 6e zintuig genoemd.
Over het 6e zintuig kan ik niet met enige autoriteit spreken, maar ik weet dat het een
rol speelt in de harmonie van de Davidster.
Het komt vaak voor dat de fijnzintuiglijke waarneming sterk ontwikkeld is bij zwakzinnigen.
Hoewel ik over therapieën heb gesproken staat voor mij het uitgangspunt centraal
dat ieder mens goed is zoals hij is, en daarin herkend wil worden; en dat we dan
vervolgens, als we meer inzicht krijgen in de specifieke bijzonderheden, hen kunnen
helpen in evenwicht te komen met de fysieke wereld waarin ze nu eenmaal leven.
Onbesproken is gebleven wat er kan gebeuren met de onderste driehoek wanneer
de sensomotoriek ontwikkelt en als het ware de basis verbreedt. Dat dan de hele
driehoek wel eens groter kan worden daar praten we maar niet over, want alleen in
de onvoorwaardelijke liefde kan iemand uitgroeien tot z'n hoogste potentie.
Nu ben ik niet hier op de kansel gaan staan om over onvoorwaardelijke liefde te
spreken. Toch is het de enige voorwaarde waarbinnen wonderen gebeuren - ook in
de zwakzinnigenzorg.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 27

Marieke de Vrij:
Het is zeer ongebruikelijk dat vanuit de geestelijke wereld informatie als deze
vrijgegeven wordt. Dat wordt gedaan met het oog op het feit dat er grote
moeilijkheden te verwachten zijn en dat de aarde-ontwikkeling aan geestkracht te
kort komt om op een goede manier alle processen te doorstaan als deze incarnaties
er van weerhouden worden om op aarde geboren te worden.
Vragen uit de zaal.
Vraag:
Wat doen alcohol, drugs en tabak met mensen die het syndroom van Down
uitbeelden?
Marieke:
Over alcohol is gezegd dat zij zich meer minzaam zullen openstellen, maar dat hun
trillingsfrequentie minder egaal rond zal blijven en zich minder egaal naar buiten toe
uitwerkt.
Er zijn dan verstoringen in de energiefrequentiegolven.
Bij drugs neem ik waar dat het kruinchakra bovenmatig wijd opengezet wordt, dat ze
daardoor ook uit-zinnig kunnen worden, met als gevolg dat ze nadelig bezet zouden
kunnen worden door entiteiten (lagere geestelijke verschijningsvormen in de onstoffelijke
wereld, die hen kunnen bezetten).
En ten aanzien van tabak antwoorden de begeleiders als volgt: “Nerveuze
handelingen worden menigmaal geschonken vanuit zich innerlijk niet
daadwerkelijk gezien voelen binnen hun handelingsgerichtheid naar de aarde
toe.
Waardoor het roken op zich voortkomt uit een nerveuze behoefte zichzelf
gelijkwaardig te achten aan de ander en zich niet wezenlijk begaanbaar achten
voor de ander om herkend te worden.”
Het is een uitwerking, vaak, van niet-gezienheid.
“Het is ook verdoezelend hun eigen onvermogen zich niet bekwaam te achten
communicatief open te staan.”
Ze kunnen allemaal niet goed communicatief overkomen, en de houding van het
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 28

oken verdoezelt dat onvermogen nog wat extra. Ze proberen dan een overbrugging
te vinden om erbij te horen.
Nervositeit-verminderend werkt het op hen door, terwijl het de authentieke
nervositeit, zich niet gezien weten, in stand houdt, het ontlaadt niet echt.
Vraag:
Wat is eigenlijk hun opdracht voor de wereld op 't moment, in dit tijdsbeeld nu er
zoveel veranderingen plaatsvinden?
Marieke:
“Dat is dezelfde opdracht die al eeuwen geldend is”, zeggen mijn begeleiders,
“het doorsturen van kosmische energieën op een wijze die makkelijker
opgenomen kan worden door mensen die op aarde actief zijn.”
De directe kosmische straling die naar de aarde gaat kan maar door een enkeling
geheel opgenomen worden zonder persoonlijke schade daarbij op te lopen. Ze
zouden enigszins verbranden, op geestelijk niveau van de hele aura-ontwikkeling. Zij
(de mensen met het syndroom van Down) zijn eigenlijk een soort sluis die die hele
hoge energie-frequenties zonder weerhouding kunnen doorlaten, waardoor het een
filtering ondergaat, en na die filtering kunnen anderen het makkelijker opnemen.
Ieder mens neemt kosmische straling op, maar de hele hoge energie-frequentie
stoten wij nog af, daar kunnen we niet mee zijn, die botst op ons auraveld. Doordat
het via hen wel opgenomen wordt en gefiltreerd weer naar buiten geschonken wordt,
kunnen wij makkelijker gedeeltelijk die hoge trillingen absorberen. Dat is de functie
die deze personen zullen blijven houden. De zielen die kiezen voor deze vorm van
incarnatie vervullen deze rol eigenlijk door de hele tijd van de menselijke evolutie
heen.
Vraag:
Hebben zwakzinnigen dezelfde opdracht als mensen met het syndroom van Down?
Marieke:
Wij hebben vijf groepen zwakzinnigen onderscheiden, die zijn allemaal besproken
door de begeleiders.
Aan het éne uiterste heb je de groep mensen die haast animaal leven, tot de vijfde
groep van heel hoogverlichte zielen die opgeleid worden middels een leven als
verstandelijk gehandicapte, in een innerlijke ontwikkeling die zij nodig hebben voor
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 29

een opvolgend leven.
Een aantal eigenschappen die mij bijgebleven zijn, zijn bijvoorbeeld:
Doordat zij zich niet kunnen uiten in rationele betogen, en zich verbaal vaak zeer
slecht uitdrukken en taal vaak laten liggen, zijn zij heel veel kijkend, en opnemend en
wachtend tot het goede moment aanbreekt om werkelijk iets te doen of van zich te
laten horen.
Ze leren om te gaan met de eenzaamheid, niet gezien te zijn in grote groepen
mensen.
Zo zijn er nog een aantal eigenschappen waar ze zeer bijzonder in geschoold
worden, met de bedoeling dat ze in een leven hierna zeer veerkrachtig kunnen
starten, want eenzaamheid hebben ze al verkend, genuanceerd leren kijken kunnen
ze, ze weten te wachten op het juiste moment waarop gereageerd moet worden, en
ze hebben langdurig gedachtenprocessen gehad hoe ze zich kunnen afstemmen op
hun omgeving om toch iets zichtbaar te maken van hun belevingswereld.
Ze hebben een heel langdurige innerlijke training gehad om in een leven daarna in
een hele hoogwaardige opdracht te komen, en die opdracht wordt dan vaak
maatschappelijk ingezet.
Dat zijn de personen die zó begeesterd kunnen raken door wat ze te brengen
hebben, dat ze het geduld hebben om in dat leven 50 jaar te wachten tot ze die éne
daad kunnen doen.
Daar zijn ze helemaal op voorbereid.
Van de ene groep, de meer animale fase, tot aan die hoog-verlichten heb je allerlei
schakeringen. Mensen in de meer animale fase zijn vaak zware innerlijke processen
aan het uitwerken.
Stel, dit geldt maar voor een bepaald deel van deze mensen, dat je in vorige levens
mentaal zo ver doorgeslagen bent, dat je anderen keer op keer diep beschadigd
hebt, en dat je ook zeer koud bent geworden in je gevoelsleven. Dan is de totale
afhankelijkheid waarin je verkeert als je op dit hele primaire niveau leeft, met alle
primaire driften nog in je actief, behoedend voor jou, dat je niet nog een keer uitslaat
naar derden in een negatieve vernietigingsdrang.
Door de langdurige gerektheid van dit lijden leren zij langzaam-aan ervaren wat het
is om bemind te worden, en te moeten wachten. Ze leren dat anderen inschikkelijk
naar hen zijn, dat ze niet kunnen koeionneren en commanderen.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 30

Je moet je wel voorstellen dat de nuances enorm zijn, hoor, dit is dan maar een hele
kleine groep. In dat hele scala, van verstandelijk gehandicapt zijn naar die heel hoog
verlichte zielen die in opleiding zijn voor een speciale opdracht, zijn allerlei groepen,
en in al die groepen heb je weer randverschijnselen.
Je mag dus nooit iemand zomaar in gaan delen, dat zou echt totaal onjuist zijn.
Alleen als ik innerlijk kijk kan ik zien of er een connectie is met eerdere levens, dan
valt het heel erg op zijn plek waarom iemand een bepaalde staat van zijn heeft.
Het is nooit de bedoeling om te straffen, of om iemand te dwingen, het staat allemaal
in het teken van de innerlijke groei-ontwikkeling. In welke vorm je ook incarneert, het
helpt altijd om je op een geestelijk niveau iets gewaar te laten worden wat nodig is
voor je verdergaande ontwikkeling.
Er zitten vele zielen onder die diep offeren, echt offeren op een geestelijk niveau,
omdat ze bijvoorbeeld in de zintuigontwikkeling gaven aan het 'voorproduceren' zijn
voor de toekomst, opdat in andere mensen die gaven ook aangewakkerd gaan
worden.
Zij zijn in hun excentrieke vorm het energieveld van de aarde aan het verluchtigen
met die bepaalde frequentie van mogelijkheden, zodat in de toekomst mensen
makkelijker met dat soort frequenties van fijnzintuigelijke zintuigen overweg kunnen
gaan.
Zij botsen tegen het collectief van de ether op, omdat die nog niet die fijnstoffelijke
trillingen aankan. Dat zijn vaak zware levens.
Vraag:
Is het dan altijd een geval van iets niet geleerd te hebben in een vorig leven, dat het
leven steeds zwaarder wordt?
Marieke:
Dat geldt soms voor hele zware vormen wel, maar je moet het positief zien, als
herkansingen, de mogelijkheid om te leren wat je hebt laten liggen in eerdere levens.
Mensen met het syndroom van Down komen eigenlijk niet zozeer meer hier om er
zelf iets van te leren, maar om lering te schenken.
Ook worden personen nu geïncarneerd met bepaalde zintuiglijke gaven, die zeer
afwijkend zijn van het algemene gedrag, om als het ware de energiefrequentie van
de ether om de aarde heen te verhogen, zodat mettertijd in grotere getale mensen
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 31

kunnen incarneren met een bepaald vermogen wat nu nog niet gewoon is op aarde.
Vrager:
Dus het is eigenlijk belangrijk om in de buurt te zijn van die mensen? Dan is het dus
eigenlijk een voordeel als je zo'n kind krijgt?
Marieke:
Ja! Ik denk dat het voor ouders heel moeilijk is om het zó te kunnen ervaren. Dat is
ook de reden waarom wij vaak niet mogen weten waarom er bepaalde handicaps
zijn en bepaalde moeilijke situaties op aarde, omdat we dienen te leren in overgave
te komen met wat het leven ons brengt. In actieve overgave, niet passief, maar zelfuitvindend
wat er gebeurt.
Vrager:
Zo'n kind wordt dus eigenlijk gegeven omdat er iets fout dreigt te gaan?
Marieke:
Ja, dat zie je goed.
Ook op het gebied van lichamelijke handicaps ontvang ik op het moment allemaal
channelingen. Waarom bepaalde lichamelijke handicaps er zijn, waarom mensen
ermee geboren worden, waarom dat soms ontstaat tijdens het leven, wat de
leerprocessen erachter zijn, of dat te maken heeft met het collectief bewustzijn en
hoe we daar het beste mee overweg kunnen gaan.
Weer met hetzelfde gegeven daarachter: omdat mensen op dit moment, rationeel
denkend, veel afkappen wat niet plaats mag vinden (abortus is bijvoorbeeld een heel
daadwerkelijke, zichtbare daad) ontnemen wij onszelf de kans om in contact te staan
met 'gebrekkigheid'.
Indien wij 'gebrekkigheid' mijden, dan zijn we in wezen bang voor iets in onszelf.
Vrager:
Dan gaan we onze angsten uit de weg, en die moet je juist ìngaan
Marieke:
Als wij leren om te gaan met wat daar buiten 'gebrekkig' is worden we zelf een beter
mens, en scheppen we voor de andere mens een kans om zichzelf te doorlichten in
die bestaansvorm.
Onze angst is zó drukkend op mensen met een bepaalde handicap dat zij als het
ware al qua auraveld gaan indeuken door de angst die wij steeds hebben als we ze
tegemoet treden.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 32

Vrager:
Maar als we nu allemaal maar door blijven drukken .... dan gaat er iets gebeuren wat
niet goed gaat, het is een waarschuwing. Dat is heel belangrijk.
Vraag:
Ik heb het gevoel dat je mensen met het syndroom van Down toch wel een beetje op
een voetstuk plaatst.
Ik ben ouder van zo'n kind, en nog drie andere dochters, en ik moet heel erg
nadenken wat het betekent voor mij, omdat het nu wel herkenbaar is. Het is
trouwens niet zo dat het mij onbekend is, ik zie het óók als iets bijzonders, maar wat
betekent het voor mij om met haar om te gaan. Mag ik daar aan komen?
Ze is een onderdeel van mijn gezin. Ze is bijzonder, maar aan de andere kant ook
niet, want ze is een onderdeel van het geheel.
En .... wat moet ik haar leren, en wat juist niet. Ze tekent ontzettend mooi. Ik vind
niet dat ik haar dat hoef te leren, dat kan ze zelf al, maar er zijn andere dingen
waarvan ik toch wel graag wil dat ze het leert.
Marieke:
Wat ik zie is dat zij behoorlijk blijmoedig is, heel erg uitstralend. Er is nog heel veel
onaangetaste spontaniteit, dus dat gaat heel goed, dat is een compliment waard. Ik
zie ook dat ze heel lieftallig is in de manier waarop ze soms even een streling aan
iemand geeft.
Zij is bijzonder getalenteerd om aan te geven dàt wat niet gezegd wordt, door
gewoon te blijven kijken.
Ze is voor jou, en soms misschien ook voor anderen, zeer vermoeiend wanneer ze
van alles ten beste wenst te geven en niemand heeft op dat moment behoefte om te
luisteren of te kijken.
En vooral, daar is eigenlijk jouw vraag op gestoeld: hoe moet ik daar dan mee
omgaan?
Mensen zoals zij zijn vaak gewend met weinig aandacht al genoegen te nemen.
Als je haar, als ze zo extatisch is, vijf minuten aandacht geeft, dan zakt ze al in en
dan weet ze dat ze het zo kan laten als die aandacht daarna teruggehouden wordt.
Je dient jezelf nooit op te zwepen tot gedrag dat voor jou te belastend is, zij dient
ook in evenwicht te zijn met jou.
Alle kennis die je hier krijgt is kennis die eeuwen niet beschikbaar is geweest, alle
mensen zoals jouw dochter hebben daardoor heel lang ongezien geleefd. Men wist
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 33

niet dat ze bijzonder waren.
Nu je weet dat ze dus meer bijzonder zijn dan ze er ogenschijnlijk uitzien, zou ik
zeggen: berg het op in je herinnering, onthoud het in je hart en blijf jezelf.
Kijk eens, doordat jij het innerlijk dieper kan beleven, wat het met haar doet.
Ze zal diepere intimiteit met jou zoeken, in beperkt taalgebruik of door even haar
hand op jouw hand te leggen, zo'n herkenningsseintje te geven van: we weten het
wel.
Dat is voldoende. Je hoeft niet iets extra in het leven te roepen, behalve dat je
bewuster bent. Je hoeft niet ineens van alles of zo.
Het is een mooi meisje, met een heel sprankelend, bruisend, licht auraveld.
Vrager:
Zo ervaar ik het ook; en ik moet wel zeggen dat de mensen om haar heen haar ook
als bijzonder ervaren.
Vraag:
Ik heb een vraag over sexualiteit bij deze mensen.
Over hoe zij daar in staan en hoe je daar als begeleider mee om kunt gaan.
Marieke:
Mijn begeleiders zeggen: ”Zij zijn bijzonder lief-gevoelig.” Ze hebben een
bijzondere uitstraling wanneer ze elkaar bejegenen. Als buitenstaander zie je het al
aankomen. De energieën glijden naar elkaar toe en de bewegingen zijn net zo. Het
lijkt bijna, net als bij dieren, een soort paringsdans, helemaal blij en opgewonden zó
om elkaar heen, en dan af en toe even aanraken ...en dan weer terug ...
Ik spreek nu niet uit eigen ervaring, want ik heb in mijn hele kennissenkring niemand
met het syndroom van Down.
Als ze behoefte hebben aan meer intimiteit zie ik dat ze eerst hun been even naar
elkaar uitwerpen... even elkaar aanstoten van ... zullen we wat meer..., en als het
dan gebeurt, dan heeft het een schóónheid van een innerlijk licht, waarin je ziet dat
energieën moeiteloos in elkaar weven (op dit moment gaan de kerkklokken luiden, er
was een dopeling in de kerk, dus veel gelach in de zaal) en het heeft een puurheid
van beleven zoals je die alleen bij kinderen kent wanneer ze elkaar onbezonnen
aankijken. Onbezonnen met elkaar in erotiek gaan, dat doen zij.
De klokken blijven nog even luiden dus er is een stukje niet te verstaan op de
band.(Red.)
Jij woont met een mannelijke mongool samen in één huis?
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 34

Vrager:
Ik zie dat volwassenen (met het syndroom van Down) worstelen met hun sexualiteit
en dat ze zich in eerste instantie met hun gevoelens naar 'gewone' mensen richten,
in dit geval hun begeleiding of de stagiaires, en niet naar hun soortgenoten.
Marieke:
“Zij zijn bewogen zichzelf naar buiten te brengen op een wijze die in het zicht
loopt, wanneer zij plezier verwachten.
En wanneer zij dus personen ontmoeten waarvan je redelijkerwijs kan
aannemen dat het om een uitje gaat dan zijn ze zeer begeesterend binnen
ontmoetingsdrang.
Ze zijn fijngevoelig met aanrakingen met onderbrekingen omdat ze voelen dat
mensen niet lang deze aanrakingen aankunnen.”
Wat je dan ziet is dat ze vaak heel vluchtig aanraken, om de intimiteit niet te hoog op
te laten lopen, omdat ze voelen dat ze anders de ander in verlegenheid brengen.
Alleen bijvoorbeeld in het geval van contact met een moeder zullen ze dat misschien
niet schuwen en langdurig lichamelijk contact zoeken.
Vraag:
Wat is de geestelijke betekenis van de hartafwijkingen die mensen met het
syndroom van Down vaak hebben? Daardoor hebben ze vaak een zware start van
hun leven en ze overlijden er ook vaak aan, en hebben hierdoor een kort leven.
Marieke:
Het is niet de bedoeling dat deze mensen oud worden, want hun taak is zo zwaar
dat het voor hen onmenselijk zou zijn om te lang te leven.
Zij incarneren in een menselijk lichaam, ze worden geboren uit een moeder die
menigmaal minder fijn-zintuiglijk, minder onstoffelijk is dan zij. Dat houdt in dat hun
lichaam 'geweven' wordt met het materiaal van de moeder, mèt de familiekenmerken
die daarin liggen.
De ziel die dat stoffelijk lichaam bewoont is van een veel hogere gesteldheid dan het
lichaampje waarmee in aanvang de baby geboren wordt.
Daar het hun opdracht is om voortdurend geestelijke energieën te zuiveren en
vertaalbaar over te dragen naar de mensen met wie ze verbonden zijn, en ook naar
de aarde als geheel, vraagt dat heel veel van hun constitutie.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 35

Die enorm fijnstoffelijke energieën hebben te maken met de doorgangssluis van de
meer verdichte materie van hun stoffelijk lichaam. Een heel bewogen, geestelijke,
lichte ziel zit in een lichaam dat al een behoorlijke energiefrequentie heeft, maar
natuurlijk niet on-aards is. Met name aan het hele hart-gebied wordt veel gevraagd;
het moet het bloed rondpompen, de levenskracht vitaliseren in de uitgaande
beweging en vervolgens alle teleurstellingen die ze binnenkrijgen van niet gezien
worden moeten verwerken.
Het véél, onbezonnen, niet-bedachte liefde uitschenken en vaak kritiek terug
ontvangen, maakt dat er veel fricties ontstaan in het hele hartgebeuren omdat de
motoriek niet flexibel genoeg blijvend onbezonnen kan functioneren.
Dàt maakt dat er hartzwakte ontstaat. De bloedpomping door de aderen geschiedt
bij hen minder gecontroleerd en regelmatig pulserend. Indien de bloeddoorpomping
niet voldoende pulserend geschiedt ontstaat makkelijker weefselbeschadiging elders
in het lichaam, omdat de rek van de wanden minder elastisch wordt. Het één heeft
weer gevolg voor het ander.
Net zoals het meer vocht in het lichaam hebben ook consequenties heeft.
Vraag:
Ik zou dit kunnen begrijpen als je dit ontwikkelt in de loop van je leven. Maar als je er
mee geboren wordt... dan vind ik het moeilijk.
En, dat was ook een beetje mijn vraag van daarstraks, moet je daar áánkomen?
Wanneer moet er wat aan gebeuren?
Marieke:
Ik krijg de laatste tijd meer informatie omdat in deze tijd in een verhoogd tempo hoge
zielen gaan incarneren om de aarde bijstand te verlenen. Dat zijn allemaal
hoogverlichte persoonlijkheden die in een stoffelijk lichaam incarneren met een te
lage trillingsfrequentie.
Mijn begeleiders verwachten in deze tijd veel problemen die daardoor ontstaan, en
gaan binnenkort therapieën doorgeven aan mij om die met osteopaten en artsen en
paranormale genezers te gaan bespreken om zielen die in een lichaampje incarneren
dat een lagere energiefrequentie heeft dan het geestelijk wezen, te helpen het
lichaam zo snel mogelijk in een hogere energiefrequentie te krijgen. Lukt dat niet,
dan lopen ze lichamelijke of geestelijke schade op.
Bij het syndroom van Down zijn het hoogverlichte zielen in een lichaampje in
aanvang met een te lage energiefrequentie, ze dienen zelf het lichaam op te gaan
laden, en dat valt niet mee.
De hartontwikkeling is al bij de geboorte niet geheel uitgekristalliseerd op de gewone
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 36

manier, en je kunt je voorstellen dat de problemen daar al begonnen zijn.
Er incarneren dus hoge zielen op dit moment, met lichamelijke afwijkingen omdat het
stoffelijk lichaam die hoge energie niet kan trekken.
We willen proberen de komende jaren therapeuten op te leiden, zodat, wanneer we
vermoeden dat het om een hele hoge incarnatie gaat met een lichaamsfrequentie
die te laag is, we therapieën ontwikkelen om zo snel mogelijk binnen die eerste twee
jaar die energiefrequentie omhoog te trekken, zodat er zo min mogelijk
uitvalsverschijnselen komen.
Vraag:
Is het een gunstige ontwikkeling dat kinderen met het syndroom van Down
leerprogramma's aangereikt krijgen om ze voor henzelf wat beter te laten
functioneren, of zou je dat eigenlijk niet moeten doen?
Marieke:
Er zijn zaken aan te leren, maar die dienen vermenselijking voor te staan. Niet
immer het meer technisch kunnen begrijpen hoe zaken hier gaande zijn op
aarde.
Natuurlijk dienen ze geholpen te worden om veilig een straat over te kunnen steken,
ik kan daar therapieën voor channelen. Waar het om gaat is dat wij ze niet willen
optrekken naar ons niveau, maar ze respecteren in hun zijns-gewaarwording en in
hun andersoortige zintuiglijke ontwikkeling en hen steunen om een brug te kunnen
maken naar ons toe in een vertaling van zíjn.
Dat hoeft dus niet altijd verbaal te zijn, maar wij helpen ze bijvoorbeeld al
bovenmatig door ze in een natuurlijke omgeving te plaatsen, want waar ze voor
geïncarneerd zijn kan daar moeitelozer actief zijn.
We helpen ze door wézenlijk te luisteren als ze ons iets proberen te zeggen.
We helpen ze door, wanneer ze intimiteit met ons zoeken, niet te schichtig te zijn.
Wanneer we daar leerprogramma's voor maken, voor ouders, hulpverleners en
kinderen, dan zijn we lerend bezig.
Indien we bezig zijn ze mentaal beredeneerbaar beter sommen te kunnen laten
optellen, en hun handschrift te verfijnen, etcetera; waardoor bijvoorbeeld de
energieën minder makkelijk door zouden kunnen stromen, dan gaan we tegen hun
opdracht in.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 37

Daarom is het zo belangrijk dat de basis hun opdracht is, en dat we vanuit die
opdracht gaan kijken wat haalbaar voor deze kinderen is om in hun ontwikkeling zich
al of niet zichtbaar te maken. Dit voor zover hun opdracht dat toestaat.
Ik herinner jullie nog even aan dat grote auraveld, als een grote opgeblazen ballon
met licht, met zó'n klein trechtertje, dat heeft een bedoeling. Het heeft een bedoeling
voor de mens, omdat, als we echt zouden zien wie zij zijn dan zouden wij ons niet
meer gewoon gedragen.
Vrager:
Ik doelde met name op het meer verbaal maken, daar zijn die programma's op
gericht.
Marieke:
Ik heb wel gechanneld op logopedie, en gehoord hoe belangrijk de ronde klanken
zijn.
Het spelenderwijs aanhouden van ronde klanken is bij jonge kinderen een genot, de
taalontwikkeling komt dan makkelijker op gang.
Het neuriën van klanken is veelzeggend en veelbetekenend op een niveau van
kennisoverdracht, want in klankoverdracht breng je al meer gegevens mee.
Bewegingen, gebarentaal, is zeer veelzeggend. Als je goed leert kijken naar hoe ze
zich bewegen, dan zeggen ze zoveel.
Wat belangrijk is, is dat er scholingsmogelijkheden komen, om zowel via logopedie
op een natuurlijke manier bij hen aan te sluiten, als in gebarentaal weer leren
wezenlijk te kijken. Dat is wat Marleen zei, je leert steeds scherpgevoeliger te kijken,
je kijkt niet zoals je gewoon kijkt.
Vraag:
In hoeverre gaat de eurithmie van de antroposofie hierop in, omdat deze met
klanken en met gebaren werkt.
Marieke:
De eurithmie gaat er zeer ver op in en wel omdat wanneer klankoverdracht en
gebaar worden gecombineerd, het elkaar versterkt.
In het verleden is hierover al veel kennisoverdracht geweest door mensen die
hetzelfde soort werk doen als ik. Rudolf Steiner heeft op zijn manier al stukken
kennis daarover gegeven.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 38

Vraag:
U had het over het doorsturen van kosmische energie. Nu ben ik kortgeleden in
aanraking gekomen met chakrahealing, die kan maken dat je problemen makkelijker
kon verwerken. De therapie is ook gedaan met mijn dochtertje met Down-syndroom,
in de hoop (dachten wij) dat ze meer energie zou hebben om de dingen aan te
kunnen en te verwerken, maar ook in leerprocessen, enzovoort. Zou dit nou juist
verkeerd of juist goed geweest zijn?
Marieke:
Ik zal eerst algemeen antwoorden.
Chakra-healing gegeven aan personen met het syndroom van Down is vaak
onjuist, omdat de genezer een lagere energiefrequentie heeft dan hij die hij
wenst te genezen. Dat is punt één.
Zij die hiertoe wel opgeleid zijn, zijn zelf zeer hoogbegaafd en geestelijk open. Zij
zijn innerlijk bekend met vele fasen van ontwikkeling die in het syndroom van Down
liggen, omdat ze die persoonlijk kennen. Mijn begeleiders spreken er over, dat
bijvoorbeeld delen van hun ontwikkeling synchroon lopen. Dan heb je een eigen
herkenbaarheid, waardoor de energieën makkelijker gelijkwaardig zijn.
Marieke haar begeleiders gaan hier als volgt op in:
“Zij die healing geven vanuit voorbedachte rade, doen meer schade dan goed.
Wat wezenlijk belangrijk is, en dat kan eenieder leren, is de persoon die het
syndroom van Down uitbeeldt, gerust te stellen over z'n aanwezigheid op
aarde. Te laten weten dat hij gewenst is. En dat, ook al kan men niet geheel de
reden doorgronden van zijn verblijf hier op aarde, men hem wezenlijk welkom
heet. Bemoediging kan uitgedrukt worden door licht-gevoelig een arm om de
schouder heen te slaan.”
Dat is niet voor niets genoemd: licht-gevoelig, zij zijn zo fijnstoffelijk qua belevingsveld,
dat wanneer je je arm er te zwaar op laat leunen het bij hen onbehaaglijk voelt.
Zo licht als zij jou aanraken, dien je hen ook aan te raken. Dat is de energiefrequentie
waarop zij opereren.
Nu kijk ik specifiek naar jouw dochter.
Zij heeft zich niet helemaal gewillig gegeven tijdens de healing, zij heeft zich
enigszins beschut en dat dient gerespecteerd te worden. Het lijkt of ze daarna wat
meer uitgeademd heeft, wat meer gegaapt misschien, alsof er een stukje spanning
van haar af gevallen was. Er is geen wezenlijke verandering op gang gekomen, wat
wel de bedoeling was. Ik zou zeggen: laat haar maar lekker met rust. Als je wilt dat
ze spanning ontlaadt, laat haar dan dagelijks in een voetenbadje zitten met lauwwarm
water, dat trekt de gespannen energie naar beneden. Ze is zo fijngevoelig; ze
geeft vanzelf die spanningsenergie af aan het water, en dat mag je dan weggooien.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 39

Vooral in de zomertijd: heel veel waterbaden, dat is ideaal voor hen om spanning los
te laten.
Vraag:
Het gaat over mijn broers en zussen, daar wilde ik een vraag over stellen. ..... Wat is
nu eigenlijk hun opdracht .... het is geen syndroom van Down, maar het is een
beschadiging in de kleine hersenen, is ons verteld. Ze zijn geestelijk en lichamelijk
gehandicapt en zij gaan, naarmate zij ouder worden, lichamelijk achteruit. Wat doe ik
er dan mee?
Marieke:
Als ik mij goed herinner waren jullie met 4 kinderen, waarvan 3 kinderen zwakzinnig
zijn. Wat ik ook begreep, dat vond ik een heel mooi, is dat jouw moeder tot nu toe
voor de 3 zwakzinnigen gezorgd heeft. Nu ze ouder worden weet zij echter niet goed
wat ze moet doen.
Zij opereren vanuit gemeenschapszin, hebben een sterke bewogenheid naar elkaar
en zijn zeer aanvullend. (Je zou ze bijvoorbeeld symbolisch als één lichaam kunnen
zien met drie paar armen en drie paar benen). Er is een versmelting van hun
energieën gaande op een zeer ongewone wijze, die uiterlijk niet waar te nemen is,
alleen maar op het niveau van (helder) 'schouwen'. Het is enigszins herkenbaar door
de manier waarop zij instemmend knikken wanneer één van hen iets zegt en allen
het daar àltijd mee eens. Zij kennen in wezen elkaar gedachtengangen, ze zijn
bijzonder gevoelig-alert; wanneer één van hen zich enigszins ongemakkelijk
beweegt, dan gaan zij aanvullend gedrag teweeg brengen. Wanneer één van de drie
niet lekker zit dan komt de ander, zonder dat de één er ook maar iets van zegt, al
met een kussentje aanlopen. Dàt moet je je erbij voorstellen.
Ik vermoed dat zij, doordat zij zo gericht op elkaar gekomen zijn, mettertijd ook
gericht op elkaar mettertijd zullen gaan. Het klinkt misschien gek, maar dat is voor
hen zeer heilzaam.
Zij zijn zó nauw op elkaar aangesloten, dat als één van de drie sterft, dan zal dat
het gevoel geven nog maar twee paar armen te hebben, en je had er toch drie? En
als dan de tweede sterft dan heb je nog maar één paar armen en wat heb je aan
één paar als je er normaal gesproken drie hebt. Zo'n eenheid in leven zijn zij.
Zij hebben met elkaar ontegenzeglijk een grote opdracht, die niet alléén te volvoeren
is.
Ik ga vragen wat hun opdracht was. Als ik het mag weten, want er is natuurlijk, ook
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 40

daar, een grens van wat mag en wat niet mag in kennis vrijgeven.
Het is haast aandoenlijk om te zien;
Wat ik waarneem is dat zij alle drie eerdere levens hebben gehad waar zij elkander
al kenden, zij waren allemaal snel bevoegd tot handelen en hadden moeite met rust
houden (dat is dus wel een ander leven, hè, waar ik nu over spreek). Zij hebben zich
vaak vergist in de uitkomst van zaken die zij teweeg brachten, en waren vervolgens
zo teleurgesteld dat zij besloten hebben om met elkander te voorkomen dat zij
opnieuw te snel-bewegend zouden zijn. Zij wensten te oefenen in zelfrust nemen en
zij zouden wezenlijk meer bestuderend willen zijn naar de mens als geheel.
Zij hebben, ik zou haast zeggen als een groepsproject, gekozen om deze incarnatie
met elkander aan te gaan, waardoor hun geestelijk zijn bijzonder in evenwicht aan
het raken is. Wat zij in dat eerdere leven overhaastten, dat is al teruggenomen. De
bezinningskracht is al heel diep geworteld, dus dat hebben zij al gewonnen, en de
wijze waarop zij zich nu nog scholen is vooral naar buiten kijkend, scherp
opnemend.
Ik zie dat zij, bij wijze van spreken, vaak bemoedigend een knikje geven naar
mensen.
Zij grijpen niet meer in en zijn, in vergelijking met het vorige leven, niet meer
overregelend en hebben een bemoedigende uitstraling naar dat wat met hen ìs. Zij
hebben een enorm innerlijk werk gedaan, maar, zeggen mijn begeleiders ook; er
heeft een hele positieve keuze aan ten grondslag gelegen, een hele grote
bereidwilligheid om deze gaven te veroveren, en van daaruit is hen deze vorm van
incarnatie geschonken.
Dus zij hebben al eerder met elkaar, met zijn drieën, te maken gehad. Het thema is
toen geweest 'overhaasting, verkeerde beslissingen nemen en daar vanuit
teleurstelling', zij wensen daarvan te leren en wensen dus heel positief bewust
zichzelf te scholen, en hebben dat gedaan. De rijping die zij nu nog ondergaan is:
vooral bemoedigend uit te stralen naar hun omgeving.
Kan je je nog herinneren of ze misschien, toen zij heel jong waren, nog sneller
bewegend in alles waren dan de doorsnee kinderen met zelfde aandoeningen? Want
die snelbewegendheid zit soms nog tot een jaar of 11, 12 in hun motoriek?
Vrager:
Bij mijn jongste broer kan ik het er wel mee eens zijn, maar voor de anderen geldt dit
niet zo.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 41

Marieke:
Ook vraag je waarom jij de enige bent die als 7-maands kindje geboren is en dus
niet zwakzinnig was. Ben jij het eerste kindje geweest?
Vrager:
Het derde.
Marieke:
Jij bent heel erg gekomen om evenwicht te scheppen. Ik zal vragen hoe dat
bedoeld wordt.
Jouw moeder is altijd zeer toegankelijk geweest, ook naar jouw andere broers. Zijn
het allemaal broers?
Vrager:
Twee broers en een zus.
Marieke:
Het was voor haar een opluchting, een kind dat wat minder bijzondere zorg vroeg
om zich heen te ervaren, één waarvan je gewoon kon genieten, zonder gedachten
over de toekomst van welke problemen het allemaal nog zou geven. Dat jij geboren
werd heeft in jouw huiselijke omstandigheden voor evenwicht gezorgd, alsof jij elke
keer even de adempauze tussendoor was. Ik zal kijken waarom jij daarvoor gekozen
hebt, dat is niet zonder reden.
Jij bent in eerdere levens altijd bijzonder begaafd geweest om je naar andere toe uit
te drukken, maar soms had je tè overdreven bemoeienis met derden. Middels jouw
gezinssituatie heb je het overdrevene er af kunnen halen omdat het voor jou gewoon
werd dat iedereen wel wat had. Om die reden ben jij nu nog altijd zeer bewogen naar
derden, en moet je soms op je handen gaan zitten om niet direct van alles te
regelen, maar die gedrevenheid zoals in het vorige leven, van die overdreven
moedwilligheid en dan gewoon geen minuut kunnen wachten, dat is er af.
Feitelijk hebben jouw gezinsleden daarbij geholpen, want jij was van nature in dat
eerdere leven veel gewaar van wat noodzakelijk was, maar dat moest ook allemaal
snel verlopen. Jij hebt enigszins een eigenschap gehad zoals jouw broers en jouw
zus, maar anders ontwikkeld, in eerste instantie meer gericht op goed-doenerij; bij
hen was het meer op snelwillendheid gericht. Jullie houden elkander in evenwicht,
maar het is alsof jullie met elkaar het grootste project gehàd hebben aan innerlijke
lering, het is alsof de zwaarte er van af mag vallen.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 42

Vraag:
In alles wat je tot nu toe hebt verteld over het syndroom van Down en zwakzinnigen,
herken ik mijzelf heel erg, alleen zit ik niet in zo'n lijf. Ik werk met meervoudige-,
visueel gehandicapten en voel mij vaak eerder aan hun kant staan dan aan de kant
van mijn collega's. Kan je er iets over zeggen?
Marieke:
In het algemeen gesproken zie ik dat mensen die langdurig omgaan met mensen
met het syndroom van Down vaak zelf ook heel speciaal begaafd zijn, want er is al
een aantrekkingskracht tussen hen en zij die het syndroom van Down uitbeelden.
Vaak gaat het om fijnzinnige mensen, in het algemeen rijk getalenteerd binnen hun
gevoelsleven, maar die nog schroom hebben om het te uiten. De herkenning is er
doordat zij ook een bepaalde volheid in zichzelf ervaren, maar vaak 'onhandig' zijn
hoe ze dit naar buiten kunnen brengen. Daar ben jij er één van. Ik ga verder kijken.
Jij hebt langdurig zaken verzwegen die in jou gaande waren, binnen meerdere
levens. Jij hebt je meer toekijkend gedragen en op een niveau van beschouwing ben
je innerlijk volwassen geworden, maar nog net niet voldoende om het naar buiten te
brengen.
Ik zal proberen uit te leggen wat ik zie.
Jij hebt levens gehad, in vaak niet al te makkelijke omstandigheden, waarin je veel
waargenomen hebt. Uit die ervaringen heb je leringen opgenomen voor het
algemeen nut, dàt is gerijpt van binnen, dat is klaar; maar de moed om het krachtig
naar buiten te schenken; daar ligt een dilemma. Daarin voel je je, ik zou haast
zeggen, zoals die grote ballon vol met energie en dat smalle trechtertje. Je hebt
zoiets van: hoe verzamel ik de moed en de kracht om dat wat ik wel wéét hier naar
buiten te brengen. Zij scholen jou in de rust en de eenvoud, in het niet betweterig
zaken naar buiten brengen maar binnen stille eenvoud zijn met wat ìs, en om te
schenken op het moment dat jij innerlijk rijp bent om het te tonen.
Je hoeft je niet te overhaasten, zeggen mijn begeleiders, heb geduld met je eigen
proces. De levens van beproevingen hebben gemaakt dat je in zeker zin
terughoudend bent geworden, en zwijgzaamheid ontstond gezien de vervolging die
vroeger optrad na zichzelf kenbaar maken.
Mensen zoals ik doen dat nu wel, dat diepe weten ligt in je, al in meerdere levens
vaak, maar ik weet ook wat het is om bijvoorbeeld ter dood gebracht te worden in
andere levens hiervoor.
Zo zie je bij veel mensen die in hun weten dieper uitgekristalliseerd zijn, zeker als
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 43

dat weten al oud is, dat zij hun beproevingen hebben gehad en hun beschadigingen.
Je dient altijd de tijd en de rust te nemen om in die ontwikkeling zo ver te komen dat
je weer vrij durft te functioneren. Je stoot namelijk tegen het collectief bewustzijn op,
dat verkeert in een andere belevingseenheid, en dat wat je brengt zijn anderen zich
vaak niet bewust.
Dus als je iets naar buiten brengt kan je weerstand verwachten.
Bij jou voelt het alsof de tijd nog niet optimaal rijp is om te brengen wat jij weet en dat
het nog geruime tijd nodig heeft. Maar zij, die het syndroom van Down hebben en
ook andere personen die jij ontmoet met bepaalde geestelijke gesteldheden, zijn
voor jou een soort voorbode, een voorbereiding, om straks innerlijk vanuit gezag te
kunnen spreken, vanuit de eenvoud en nederigheid en niet vanuit betweterigheid.
Vraag:
Ik werk met zwakzinnigen, op mijn werk hebben wij een meisje dat ontzettend
agressief kan reageren. Dat kan ik dan eigenlijk heel moeilijk doorbreken. Wat kan ik
misschien voor haar betekenen?
Marieke:
Hoe oud is zij nu?
Vrager:
Rond de 28 jaar.
Marieke:
Het is alsof zij spastische bewegingen heeft. Alsof er ook veel van dìt is......
Dan heb ik de goede vrouw voor mij.
Het beeld is heel agressief, de energie zit heel erg verstopt op nek en schouders, het
spraakorgaan en de kaken zijn verstijfd, het is dìt ......, er zit veel felheid in de ogen,
zachtminnendheid vind je er niet meer terug.
De agressie zit voor mijn gevoel in de 'weke' onderbenen. Ik weet niet of ze letterlijk
week zijn, maar de agressie zit er. Die komt er niet in kracht uit en daarom zie ik de
onderbenen als week, want de agressiet hangt er. Er is te weinig echt stuwends in
beweging. Zij is heel onrustig in de hele bewegingsritmiek, er zijn veel bonkende en
trekkende bewegingen, er zit veel ingehouden woede. Ik ga kijken waar dit vandaan
komt.
Het eerste beeld wat ik waarneem is dat toen zij jonger was zij vaak hardhandig
vastgepakt is bij de polsen, en ik vermoed ook bij de enkels. Ook is zij vaak van
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 44

achteren vastgehouden met twee armen híér en dan werd ze zó naar achteren
getrokken. Zij heeft zich verzet, maar daar is geen gehoor aan gegeven.
Haar huid is al vanaf de aanvang van haar geboorte over-prikkeld, dus overzintuiglijk
aanwezig. Elke hardhandige beweging, wat voor ons misschien gewoon aanraken is,
brengt voor haar al haast een bombardement aan gevoelens teweeg. Het hele
huidoppervlak is verstijfd van onwelwillendheid om nog aangeraakt te worden.
Je moet je voorstellen, als dìt (een hand gewoon op de arm leggen) al een
bombardement is voordat zij deze leeftijd bereikte, hoeveel bombardementen heeft
zij dan al niet gehad? Ook is er een enorme onwelwillendheid naar de omgeving toe.
Ontlading dient heel rustig plaats te vinden op een niveau dat zij aan kan. Belangrijk
is om als zij er niet om vraagt haar niet aan te raken en alle echt nodige
aanrakingen super subtiel te doen, omdat de huid totaal gealarmeerd is inmiddels.
De makkelijkste plek voor ontlading is in warm water, zonder huidcontact met een
ander. Haar benen stretchen op een natuurlijke manier zou kunnen helpen, maar
niet middels tussenkomst van derden. Dus dat moet haast binnen een spel waarin zij
zich uitgenodigd voelt om haar benen te stretchen.
Aan lanterfanten heeft zij een godsgruwelijke hekel, als zij niet gelijk krijgt wat zij wil
dan barst de hel los, volgens mij. Klopt dat?
Deze persoon is wel spraakzaam, klopt dat? Nee. Oh, want de energie is heel erg
uitstotend, dus ik vertaal dat als spraakzaam.
Ik zie het eruit vliegen. Daar haar huid oversensorisch ontwikkeld is mag zij vanaf nu
tot in de verre toekomst alleen maar heel licht-gevoelig aangeraakt worden, want
aanraken geeft een enorme resonantie door het hele lichaam. Zij heeft ongelooflijk
veel waterbaden nodig en je kan haar, als zij dat lekker vindt, met de voeten in water
zetten. En haar voorlopig met rust laten.
Dan zie ik het volgende beeld: je laat haar met rust, en dan voel je continu
priemende ogen in je rug, dat voelt ook niet al te lekker. Maar dat is wat het ìs.
Indien ze weet dat zij contact dient te zoeken, en dat ze lichtgevoelig aangeraakt
wordt, en dat men haar láát in plaats van haar dwingt, en dat eten opgenomen wordt
naar gelang de eigen behoefte etcetera, pas dàn zal zij na verloop van tijd gaan
ontspannen.
Wat ik ook zie, dat zie je soms ook bij het syndroom van Down; is dat als zij het
moeilijk hebben of zij schrikken plotseling, dan trekken zij hun voetjes gebogen, mijn
begeleiders noemen dat dan alsof zij zich luchtdicht vacuüm zuigen aan de aarde en
dan komt de lucht iets zo meer naar voren** en dan staan zij schrap. Zij vluchten dan
ook niet voor gevaar, zij staan vastgekleefd.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 45

Vrager:
Ze zit meestal, zij kan niet meer lopen.
Marieke:
Zij heeft ook heel erg .... een soort spasmen van ... de schrik maakt haar niet mobiel,
die schrik is 'verstijvend'. Dus al die kleine schrikjes van al die jaren maken dat de
hele mobiliteit dichtgeklapt is en zij is vastgenageld.
Vrager:
Zij gaat ook altijd heel erg bonken met haar hoofd, als zij de kans krijgt.
Marieke:
Ik zal er naar kijken, want anders kan zij hersenschade oplopen.
Het eerste beeld wat ik krijg is, ik vermoed dat dat een algemener beeld is: híér,
achter (Marieke wijst naar een plek onderaan de schedel), daar heb je de kleine
hersenen liggen, die hebben te maken met je verwerkingsgebied. Wanneer zaken
haast niet meer te verwerken zijn gaan veel mensen een druk voelen bij hun kleine
hersenen.
Je dient het je zó voor te stellen: zij is overvol aan zaken die niet verwerkt zijn; en
wanneer je ruw bonkt, steeds je hoofd zó naar achteren gooit, dan zou je dit gebied
haast willen ontladen.
Iemand met 'genezende handen' kan bij deze persoon de zwaarste geblokkeerde
energie langzaam wat los weken en uit het auraveld halen, maar puur intuïtief en
niet met dwang. Dat mag bij deze vrouw, het is echter verschillend om wie het gaat.
Je dient je eigen hand te voelen komen, je dient het aanzuigen te voelen en het later
weer los te laten. Er mag geen millimeter mentale sturing in die hand liggen, anders
kan je niet zuiver hiermee omgaan.
Dáár, door dat bonken, probeert zij die ontlading te weeg te brengen. Als iemand
haar op dat moment zacht bij de enkels zou vasthouden dan stopt zij met het
schudden van haar hoofd (dus dat kan je misschien proberen), ze wordt afgeleid van
deze beweging, want iedere aanraking is bij haar al heel veel. Dus als iemand haar
bij haar enkels vasthoudt dan leert zij spanning meer door de benen en voeten af te
voeren.
Vraag:
Ik wil graag een vraag stellen over mijn dochter die bijna 18 jaar is, en vanaf
november niet meer naar school gaat. Sinds anderhalf jaar merk ik dat zij toch net
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 46

een beetje anders is dan andere kinderen. Het is zó moeilijk aan te geven dat het
eigenlijk tot nu toe door niemand echt is opgepikt.
Het is vrij moeilijk om gerichte vragen te bedenken, omdat het zo veel is, maar wat ik
voornamelijk nu wil weten is of zij een bepaald hersenletsel heeft waar ik ooit nog
iets aan kan doen, of dat ik haar gewoon in haar groei moet laten zodat zij kan
worden wie zij is. Zij is van school af en het is háár vraag .... voor het eerst dat zij
iets wilde omdat zij voelt dat zij anders denkt dan andere kinderen. Daarom vraag ik
mij af of ik iets kan doen
Zij kan niet zo snel informatie verwerken, terwijl zij niet dom is, en zij krijgt daar een
grote frustratie van: ik weet het allemaal wel, maar zij zien het niet en ik kan het niet
uitdrukken. Zij kan dus niet verschillende vakken tegelijk leren, daarom is ze nu van
school af. Ze probeert toch te gaan, maar zij voelt zich dan een buitenstaander.
Iedereen is wel aardig en ze zit op een school waar het kan, maar zij kan het niet en
ze zit nu in een gat. Ik weet niet hoe ik haar nog helpen kan, ik weet alleen dat ze nu
rust moet krijgen. Ze begint al op te knappen, maar is er na die rust nog iets, of een
methode die haar kan helpen, of is het alleen maar verder ontwikkelen op eigen
kracht en een plek vinden voor haarzelf?
Marieke:
Ik heb het gevoel dat het voor haar heel heilzaam is als zij een keer alleen of samen
met jou voor een persoonlijk consult zou willen komen. Dat voelt het beste.
Vrager:
Dat is iets wat zij op het moment absoluut niet wil, niet kan, geloof ik. Ze zegt: "ik kan
het niet verklaren, dus maar niet".
Marieke:
Misschien is ze er over een tijdje aan toe. Ik zal kijken wat ik nu wel mag zeggen,
maar het voelt alsof er meer is dan dat ik in deze paar minuten kan zeggen.
Zij is warmhartig, zelf-belevend, innerlijk volwassen. Dat bemoeilijkt haar gang naar
buiten toe, daar velen om haar heen dit niet innerlijk reeds bereikt hebben. Daardoor
voelt zij in de ontmoeting met anderen immer een gemis. Zij opent zich innerlijk en is
toegankelijk voor hen die zij ontmoet, zij heeft echter maar weinig de ervaring dat
anderen haar even toegankelijk ontmoeten. Dat maakt dat de pijn van het nietgezien-zijn,
van zich niet wezenlijk innerlijk bloot kunnen geven, voor haar als een
belasting doorwerkt. Voor haar helpt het daarom om haar geluk te proeven binnen
vrije expressie, bijvoorbeeld dans en in het beleven van eigen belevingsvormen, het
op zichzelf staan en in zichzelf genietend zijn
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 47

Hoewel zij op dit moment middels taal zich niet geheel kan uiten is dat tijdelijk van
aard. Wanneer zij ouder wordt zal zij de woorden vinden om zich kenbaar te maken
aan hen die net zo als zij ontwikkeld zijn en ook nu nog niet gezien worden.
Wezenlijke belangstelling in haar koesteren is daarom essentieel, wetend dat de
huidige fase voorbij zal gaan en dat wat aan zal breken meer vervullend is dan wat
eens was. Zij dient moed te houden en door te gaan haar zelf te bekennen, want
daarin ligt haar kracht.
Vraag:
Ik wil niet te veel zeggen, maar ik krijg signalen van mijn dochter met het Down
syndroom, in relatie tot haar vader. Nu wilde ik vragen, ik weet niet of ik het zo mag
stellen, of jij daar iets bij voelt. Een soort bevestiging. Daarom zeg ik zelf niet te veel.
Marieke:
Je wilt van mij maar een kort antwoord?
Vrager:
Zij zendt signalen uit die iets zeggen, over de relatie met haar vader. Ik wil vragen
hoe ik daar op in moet spelen.
Marieke:
Het beeld wat ik ontvang, als ik het goed interpreteer, is dat de vader veel aandacht
vraagt, en zich soms wat onvolkomen gedraagt omdat hij een drang heeft om gezien
te worden. Dat maakt jouw dochter besluiteloos in wat zij hem wel en wat zij hem
niet dient te schenken. In die besluiteloosheid zoekt zij steun bij jou. Wat voor jou
belangrijk is is met haar te bespreken dat alle uitgaande gebaren, van wie dan ook
naar een ander, altijd door jezelf bepaald dienen te zijn. Ook al heeft de ander een
grote behoefte aan gezien worden of aan aangeraakt worden, dat kan niet
geschonken worden als je je daar innerlijk van weerhouden voelt. Het helpt haar
door er open over te communiceren, over hoe jij dat doet als iemand je heel erg
aardig en lief vindt, wat doe je als hij bij je wil komen maar je hebt geen behoefte
bijvoorbeeld; of door dat te vertalen naar andersoortige situaties in de maatschappij,
zodat ze haar plek daarin kan vinden. Zij heeft 'een spiegel' nodig om te weten: hoe
dien ik mij dan te gedragen?
Vrager:
Mag ik iets concreets daarin zeggen? Ik weet niet of ik het zo mag vragen hoor, of
dat de bedoeling is, maar zie je, ik krijg veel signalen die duiden op incest, en dat ze
vrijpartijen meemaakt. Misschien bedoel je dat met zoveel woorden
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 48

Marieke:
Wat ik zie is dat de vader te weinig energetisch rekening houdt met haar behoeftes,
en zich dus erg letterlijk te veel opdringt. Ik heb een soort schroom om dan verder te
kijken, maar het feit dat hij zich opdringt is onzorgvuldig. Jouw dochter kan zich bij
doorvragen verbaal uiten over dat wat gebeurt.
Wat voor jou dus belangrijk is, is dat je haar laat zien dat opdringerigheid niet
beantwoord hoeft te worden, en dan kan je vragen: "Hoe zou je het willen doen? en
...hoe deed je het daarvoor?". Zij verstaat je namelijk wel, zij weet wat je bedoelt. Je
kan ook eventueel vragen of zij het tekenend vertelt. Zij zoekt steun bij jou, dat kan ik
duidelijk zien. Het gaat erom waaruit die steun kan bestaan en of je daar eventueel
hulp bij nodig hebt van iemand, laat jezelf eventueel begeleiden.
Vraag:
Mijn vraag gaat over mijn dochtertje. Als ik bij haar op bezoek kom dan is zij vreselijk
vrolijk, en ineens wil zij beginnen te huilen, maar dat doet zij niet. Waar doet zij dat
voor? Waarom wil zij huilen en wat moet ik er mee?
Marieke:
Hoe oud is zij?
Vrager:
32 jaar.
Marieke:
Het beeld wat ik krijg is dat zij angstig is, en bang is om gezien te worden. Het zou
mij niet verbazen (misschien kan u dat bevestigen?) dat uw dochter enigszins
helderziend is en in ruimtes gestaltes waarneemt. Heeft u daar ooit iets van
gemerkt?
Vrager:
Nee.
Marieke:
Het beeld dat ik ontvang is dat zij híér naar binnen keert en wil huilen, en dan
ineens dìt heeft
Vrager:
Dan kijkt zij naar mij, ja.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 49

Marieke:
Ja, maar zij kijkt ook langs u, hoor, niet alleen naar u ... alsof er dan iets achter u is.
Vrager :
Heel ver ...
Marieke:
En dan stokt zij. Alsof ze niet mag huilen. Ik vermoed dat zij in die eterische
gebieden iets waarneemt, in de vorm van een entiteit die voor haar onprettig
aandoet, waardoor zij zich bekeken voelt. Wanneer zij zich wil laten zien aan u, dan
voelt zij zich geregistreerd in die onstoffelijke gebieden, ze voelt zich bekeken en
durft zich niet meer helemaal te tonen.
Ik zal kijken wat voor werk er nodig is. Uw dochter verblijft in een tehuis?
Vrager:
Ja.
Marieke:
Dat is ook een beeld wat ik er bij krijg, maar ik check het voor de zekerheid. In dat
tehuis, is daar op dit moment (dat is mijn beleving) veel onrust?
Vrager:
De laatste tijd wel, ja.
Marieke:
Dat is namelijk wat ik zie, de atmosfeer is niet optimaal.
De beleving die ik er van heb, is dat veel mensen die in de verzorging werkzaam
zijn, al langdurig zwaar belast en oververmoeid zijn. Er zijn strubbelingen gaande
van allerlei aard en veel zaken worden niet uitgesproken naar de leiding van het
tehuis. Doordat het onuitgesprokene soms wel gedeeld wordt met een aantal
mensen is er een soort energie aan het ontstaan die naar een climax leidt. Het is
alsof de ongerechtigdheid, het niet mogen werken zoals je wilt, het oververmoeid
zijn, de waarschijnlijk te lage betalingen, zo'n hele cluster van zaken, het werken
daar voor de mensen zelf, pijnlijk maakt. Zij kùnnen niet meer doen dan er gebeurt
en het verstoort henzelf ook. Die energie van onbalans straalt uit naar de
onstoffelijke wereld, waar soms onstoffelijke verschijningen zijn die gewoon minder
prettig aanvoelen.
Jouw dochter is vrij sensitief, die voelt dat en die ziet het ook voor een deel volgens
mij. Ze voelt zich dan bekeken en weet er niet goed raad mee, laat staan dat ze weet
hoe ze het benoemen moet. Wat voor haar heel belangrijk is is dat er gewoon rust
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 50

op de afdeling komt. Men kan met deze mensen heel veel naar buiten gaan, de
natuur in, zodat ze zich weer wat sterker voelen worden en ook het personeel even
wat lucht heeft. Ik hoop dat het dan wat minder wordt. Belangrijk is dat de
spanningen minder worden in het huis zelf, en dat is niet een zaak van jouw dochter,
maar van het hele instituut.
Vrager:
Wat moet ìk daar mee doen?
Marieke:
Ik zal kijken wat u daar persoonlijk aan kan doen.
Neem haar wat meer mee de natuur in, u heeft kans dat zij dan nog eens gaat huilen
en dat zij dan wat makkelijker door durft te huilen. Ze is erg toe aan verzetjes, leuke
dingen doen, gewoon even iets heel anders. Dus misschien dat u of iemand in uw
familie op dat gebied iets kan doen, gewoon haar even mee nemen naar hele
andersoortige dingen.
Vrager:
Dat is moeilijk natuurlijk. Ze is voor mij alléén te zwaar
Marieke:
Zij is voor u alleen te zwaar, dan is het inderdaad moeilijk. Ik zal kijken wat u in het
huis zelf kan doen. Als zij plat in bed ligt met een deken tot over haar schouders dan
kunt u in een stoel vóór haar gaan zitten. Als u haar rechtstreeks aankijkt dan
belemmert u door uw rug het uitzicht naar de kamer. Dan is zij minder angstig want
dan ziet zij minder.
Vrager:
Dus ik moet meer vóór haar gaan zitten?
Marieke:
Ja, op zo'n moment wel. Uw dochter is fijnstoffelijk open in waarnemingen .......
Vrager:
Nu heb ik nog een vraag. Dat gaat over mijn oudste dochter, die heeft zes jaar terug
een miskraam gehad en zij voelde voor die tijd al dat die baby niet helemaal goed
was. Heeft die baby dan iets van een vorig leven afgemaakt, had het daar mee te
maken of niet? Dit omdat zij voelde dat het kind niet helemaal volwaardig was.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 51

Marieke:
Ik krijg nu geen informaties door, het is ook niet belangrijk op dit moment, zeggen
mijn begeleiders, de relatie tot het vorige leven van het kindje. Wat ik wel voel is een
hele vredige atmosfeer waar het kindje nu is; het is heel vredig en heel prachtig, ik
kan niet anders zeggen. Een hele bijzondere atmosfeer. Deze zwangerschap heeft
uw dochter rustiger gemaakt.
Het punt is dat deze kortdurende zwangerschap uw dochter heeft geleerd het leven
zelf wat meer te accepteren. Zij is op zich iemand die graag zaken in de hand wil
hebben, en dit kan je niet in de hand hebben. Deze ervaring is voor haar heel
ongewoon geweest; 'iets niet in de hand te hebben'. Doordat het kindje, wat
inmiddels niet meer bij haar is, in feite nog een soort geestelijke verbinding met haar
heeft, en er een enorme vrede hangt om dit kindje, om deze ziel heen, leert zij te
ervaren dat het leven niet altijd bestuurbaar is. Dat is bij iedere miskraam totaal
verschillend, ik spreek nu alleen over háár dochter.
Matti speelt een stuk muziek op de harp, zodat iedereen even 'op adem kan komen'.
Marleen:
Doe jij dat ook bij jouw zwakzinnige kinderen, dat harp spelen?
Matti:
Soms, als ik een keer een auto kan lenen, normaal doe ik dat met trein en bus.
Marleen:
En daar reageren zij op, het is heel mooi!
Matti:
Ik werk met ze op een kwekerijtje. Bij ons in de gemeenschap worden vaak
concerten gegeven, harp en fluit, pianoconcerten, zang. Dus er is bij ons heel veel
waardering voor muziek. Wij hebben ook bewoners, dus verstandelijk
gehandicapten, die ontzettend mooi piano spelen en lier en zo.
Marleen:
Die kunnen we misschien wel eens uitnodigen voor een concert samen met jou?
Matti:
Dat is heel mooi, ja.
Marieke:
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 52

Mijn begeleiders hebben regelmatig benoemd, zo tussen al de channelingen in, dat
er, in mij en nog meer mensen in deze tijd die een bepaalde taak hebben,
vergelijkbare eigenschappen liggen. Vermoedelijk is een van de redenen waarom ìk
deze informatie doorgeef dat er nog gelijkenis is. Ik dacht vanochtend toen ik
wegging: zij die het syndroom van Down uitbeelden kunnen zich niet vertolken in wat
zij weten.
Mensen die mij langer kennen, en zien hoe ik werk, zien inmiddels dat, terwijl het
uiterlijk niet registreerbaar is waar ik mijn kennis vandaan haal, ik van alles weet. En
waar ik het vandaan pluk? ... Je kan er geen vinger op leggen, maar het ìs er. Dat
geldt ook voor mensen met het syndroom van Down.
Doordat ik mij vertaalbaar uit kan drukken, dat kan ik pas nu ik begin 40 ben, na heel
lang het allemaal wel geweten te hebben, deze kennis vrijgeven. Ik had nog geen
vorm om het naar buiten te brengen, al kende ik op een innerlijk niveau van beleving
vermoedelijk toch verschillende facetten die zij ook kennen.
Ik had gedacht een gedicht voor te lezen over die belevingswereld, als afronding. Ik
wil Corma vragen daarna een afsluitend lied te zingen, ook vanuit dat gevoel. Ik kan
niet spreken namens het syndroom van Down, maar er zijn wel vormen van
gelijkenis.
Ik heb dit gedicht zes jaar geleden geschreven; het heet: "Mensen van morgen"
Mensen van morgen
Er zijn altijd mensen geweest van morgen ......
die in hun individuele gang
de menselijk evolutie optrekken
naar bestaansvormen nog onbekend.
Maar na zovele levens al gestaan te hebben
in een voorhoede van dienst,
aan een wereld die nog geboren dient te worden
is het vroedvrouwschap mij soms teveel.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 53

Wens ik te verkeren slechts in het heden
aaneengesloten met waar anderen zijn.
Niet immer een voorloper te wezen
nog niet algemeen begrepen in deze tijd.
Marieke de Vrij.
Als je het syndroom van Down hebt ben je, als je jeugdig bent, nog redelijk spontaan
en ontvankelijk. Maar als je dit al 30 of 40 jaar uitbeeldt, hoe voel je je dan? Is het
vroedvrouwschap je dan niet te zwaar?
Nu een afsluitend gedicht. Dit heb ik geschreven naar mij zelf toe, maar ik zal de
woorden ombuigen en ze naar hen toe uitspreken. Het gedicht heette; "Geef mij de
kracht", ik noem het nu: " Geef hen de kracht".
Geef hen de kracht
Geef hen de kracht zichzelf te zijn
te vertrouwen op wat zich in diepte laat kennen.
Zodat zij hier doorheen gegaan zijnd
mogen rusten in het tijdeloze.
Wetend dat zij nagelaten hebben in de tijd
dat wat zij voorbij de tijd gevonden hebben.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 54

Geef hen de kans en de innerlijke rust
dit te mogen klaren
ook al vraagt hen dit somtijds meer
dan dat zij lijken te kunnen dragen.
Marieke de Vrij.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 55

Corma besluit met:
Mijn enig kracht
Mijn enig kracht is om helder te blijven
in de keuze waarvoor ik sta
Mijn enige kracht is om helder te blijven
in de keuze waarvoor ik sta
Zichtbaar op te komen in spreken en in handelen
zichtbaar op te komen voor dat wat in mijn ogen onrecht is
In de hoop dat wat ik spiegel
zichtbaar wordt voor de ander
In de hoop dat wat ik spiegel
zichtbaar wordt voor de ander
En zo niet dan niet op te lossen
in de kleurloze massa
En zo niet dan niet op te lossen
maar trouw te blijven,
trouw te blijven aan mijn diepste overtuiging
Mijn enige kracht is om helder te blijven
in de keuze waarvoor ik sta
Marieke de Vrij.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 56

Bijlage:
Wie is Marieke de Vrij?
Marieke is al langdurig in staat, middels heldere bewoordingen, licht te werpen op levensvragen
van grote individuele en maatschappelijke betekenis. Via haar mogelijkheid zich te
verbinden met de ongeziene wereld, kan zij haar heldere vermogens benutten ten gunste
van velen. Zij wenst zich dienstbaar op te stellen om, door uitbreiding van de bestaande
kennis, via haar inspiraties maatschappelijke verandering vorm te geven en vernieuwing te
initiëren op vele terreinen.
Zij werkt samen op vele maatschappelijke terreinen, met mensen die in hun vakgebied de
spirituele inzichten willen toetsen die via de begeleiders van Marieke vrijgegeven worden.
Een opsomming van enkele maatschappelijke gebieden waar momenteel samenwerkingen
in plaatsvinden: orthopedagogiek, psychiatrie, criminaliteit, management, euthanasie,
verstandelijk gehandicapten, waaronder het syndroom van Down, vermoeidheidsziekten,
waterzuivering, ontwikkelingssamenwerking en rassenverschillen, lichaamsgerichte therapieën.
Wie is Marleen Oosterhof.
Marleen Oosterhof is werkzaam als orthopedagoog-logopedist in een reguliere instelling
voor jeugdgezondheidszorg. Zij geeft leiding aan een multi-disciplinair onderzoeks- en
begeleidingsteam van 0-12 jarigen.
Zij is altijd al heel wetenschappelijk geïnteresseerd geweest. Zij merkte, dat bij ongeveer
15% van de aangemelde kinderen de huidige diagnostiek en therapieën van orthopedagogiek
en kinderpsychiatrie ontoereikend waren en vond antwoorden in de spirituele pedagogiek.
Zij is een onderzoek gestart met Marieke de Vrij naar achtergronden van de
problematiek van bovengenoemde groep kinderen. Als ouders hiervoor openstaan, wordt
hun kind betrokken in het onderzoek. Marieke kan zich helder afstemmen op de kinderen en
zo ontstaat casuïstiek, zoals beschreven op deze themadag. De informatie via Marieke de
Vrij verkregen wordt als hypothese gebruikt en getoetst in de praktijk. Het hypothesetoetsende
model van de gewone wetenschap wordt verder gebruikt.
Het is uitermate boeiend om ontwikkelingsstoornissen vanuit de hoek van de spirituele kant
te onderzoeken, waar zij gezien worden als ontwikkelingskansen ter balansering van te
eenzijdige of te onbewuste eerdere levensprocessen.
Wie is Karen Cuperus.
Karen Cuperus is arts en heeft veel ervaring met verstandelijk gehandicapten. Zij is
bijzonder geïnteresseerd in de zintuigontwikkeling. Zij doet hier onderzoek naar.
Wat is Stichting MV4.
MV4 is de werknaam van Stichting Maatschappelijke Vernieuwing, Vormgeving vanuit Vrije
Verbinding. Deze Stichting is opgericht vanuit het belang om de werkzaamheden van
Marieke te ondersteunen. Er is veel geld en inzet nodig om alle kennis die via Marieke ter
beschikking komt in de praktijk te toetsen en voor archief en publicatie geschikt te maken.
Mocht dit themaboekje u inspireren, wordt dan donateur van stichting MV4. Stort een gift
(fiscaal aftrekbaar) op nummer: 21.21.76.498 van de Triodosbank te Zeist of op giro
7409374 t.n.v. Stichting MV4. U ontvangt dan 2 maal per jaar onze Nieuwsbrief en u wordt
op de hoogte gehouden van de activiteiten van Marieke de Vrij.
Voor informatie kunt u bellen met het secretariaat van de Stichting:
075-6350586 of 0162-403080.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag.

Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag.