Poorten van inzicht en liefde nr. 2 1995_1996 - Marieke de Vrij

Poorten van inzicht en liefde.
No. 2.
Ontvangen 28 oktober 1995
te Alkmaar.
Korte inhoud van dit boekje.
Innerlijke gerechtigdheid aan te gaan in spreken
wanneer men wezenlijk oprecht zichzelf bekent en daarmee belastering van
anderen het hoofd biedt.
Zij die wezenlijk in staat zijn zichzelve te kennen, dienen zichzelve voor te
houden, dat wat anderen hen aanrekenen menigmaal niet op juistheid is
gebaseerd. Daar dat wat wezenlijk gemeend in zichzelve getoond is, immer
voorrang verdient.
Anderen kunnen dat belasteren, maar de belastering dient niet in de persoon
zelf dan óók gestalte te krijgen.
Innerlijke onachtzaamheid naar zichzelf toe te plegen, voortkomend uit
aantasting welke van buiten af geschonken is, zal immer tot zelfverkleining
aanleiding geven, daar wanneer men niet wezenlijk zichzelve ter harte durft te
nemen, anderen inbreuk doen binnen het energiepatroon welke deze mens zelf
ten dienste staat.
Wanneer men daarom bij herhaling zichzelve wegcijfert in welgemeend
spreken, dan zullen anderen menigmaal namens hem spreken, onterecht. U
dient uzelve daarom te beschutten voor inkijk van derden, wanneer zij niet
welgemeend uw belangen behartigen. Vroegtijdige signalering hiervan is
daarom van wezenlijk belang, daar u anders uzelve blijvend onrecht aandoet.
Deze poorten worden door Marieke en haar begeleiders belicht.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 1

Hieronder vindt u een aantal onderwerpen die in deze uitgave voorkomen.
Inhoud:
- Belastering
- Communicatie (storingen/patronen)
- Contact herstellen
- Eenzaamheid
- Eigenwaarde (handhaven/herstellen)
- Gesprek (in rust laten blijven)
- Innerlijke gerechtigheid (aangaan in spreken)
- Innerlijke onachtzaamheid (naar jezelf plegen)
- Innerlijke onafhankelijkheid
- Innerlijke waardigheid
- Intimidatie
- Jaloersheid (om gaven)
- Kwetsen
- Mentale allergie
- Negatieve beelden en gezegden (over jezelf)
- Oerprincipe (mannelijk- en vrouwelijk-)
- Pesterijen (kinderen)
- Projecties
- Relaties (verbreken)
- Roddel
- Rouwprocessen (van verlies)
- Rust (emotionele)
- Spiraal van liefde
- Spreken (innerlijk -/in zorgvuldigheid -)
- Toetsingsperiode
- Veelwetendheid
- Verwachtingen (in relaties)
- Wegcijferen (in spreken)
- Wezenlijke behoeften
- Zelfgeloof
- Zelfrespect
- Zelfverkleining
- Zelfverlatenheid
- Zelfwaardering
- Zielsverbindingen
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 2

Innerlijke gerechtigdheid aan te gaan in spreken
wanneer men wezenlijk oprecht zichzelf bekent en daarmee belastering van
Marieke:
anderen het hoofd biedt.
Corma opent met zang deze bijeenkomst, zij zal zingen: "De dag waarop ik toesta mezelf
te zijn". Dat is een oud gedicht van mij, ik heb het geschreven zo rond mijn 25e, jaar.
De dag waarop ik toesta mezelf te zijn
De dag waarop ik toesta mezelf te zijn
die dag waarop ik afstand doe van mijn pijn
iemand te zijn, die ik niet langer wezen kan
te leven eindelijk
en niet pas dan, pas dan.
De dag waarop ik kies
ik ben wie ik ben
die dag dat ik mezelf ontworstel en herken
ik voel, het kan nu niet lang meer duren
dat dit vechten ophoudt
en de pijn, deze ongeziene pijn.
De begeleders geven de volgende tekst door:
“Innerlijke gerechtigdheid aan te gaan in spreken wanneer men wezenlijk
oprecht zichzelf bekent en daarmee belastering van anderen het hoofd biedt.
Zij die wezenlijk in staat zijn zichzelve te kennen, dienen zichzelve voor te
houden, dat wat anderen hen aanrekenen menigmaal niet op juistheid is
gebaseerd. Daar dat wat wezenlijk gemeend in zichzelve getoond is, immer
voorrang verdient. Marieke zal onze woorden toelichten.”
Marieke:
De term die mijn begeleiders gebruiken is 'innerlijke gerechtigdheid in spreken'. Daar
dat, zeggen zij, wat oprecht gekend is in zichzelve, en vanuit oprechte
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 3

gemeendheid naar buiten toe gebracht, niet voor belastering vatbaar is.
Anderen kunnen dat belasteren, maar de belastering dient niet in de persoon
zelf dan óók gestalte te krijgen.
Nog simpeler uitgelegd: als je wezenlijk oprecht iets naar buiten toe uitspreekt en de
anderen kunnen de diepte niet herkennen van de zelfbekenning die je daarmee naar
buiten toe schenkt, dan kunnen zij jou belasteren vanuit het onvermogen jou aan te zien
in dat wat middels jouw spreken naar buiten toe uitmondt. Wezenlijk zelfgeloof dient dan
voorop te staan, omdat, wanneer je je teveel mee laat glijden in dat wat de ander
betichtend aan jou laat weten, je in wezen ongeloof naar jezelf toe etaleert. Het is een
innerlijke waardigheid, wanneer je wezenlijk oprecht bent geweest in het uiten van wat
innerlijk in jou bekend is, dat je je daar ook wezenlijk moedig in dient te blijven durven
tonen. Is het niet mogelijk naar buiten, dan in ieder geval zelfstandig-staand in jezelf.
Blijkbaar zijn we hier met een aantal mensen bij elkaar bij wie dat op dit moment speelt,
anders wordt deze Poort niet vrijgegeven. Kunnen jullie dit zo herkennen? Ik zie verschil-
lende mensen knikken. Dan zal ik verder naar de begeleiders luisteren om voortzetting
te geven op deze Poort.
De begeleiders geven de volgende tekst door:
“Innerlijke onachtzaamheid naar zichzelf toe te plegen, voortkomend uit
aantasting welke van buiten af geschonken is, zal immer tot zelfverkleining
aanleiding geven, daar wanneer men niet wezenlijk zichzelve ter harte durft te
nemen, anderen inbreuk doen binnen het energiepatroon welke deze mens zelf
ten dienste staat.
Wanneer men daarom bij herhaling zichzelve wegcijfert in welgemeend
spreken, dan zullen anderen menigmaal namens hem spreken, onterecht. U
dient uzelve daarom te beschutten voor inkijk van derden, wanneer zij niet
welgemeend uw belangen behartigen. Vroegtijdige signalering hiervan is
daarom van wezenlijk belang, daar u anders uzelve blijvend onrecht aandoet.
Kunt u dit begrijpen?”
Marieke:
Wanneer je uit compassie of mildheid naar anderen toe niet herhaalt wat je eens
uitgesproken hebt, maar emotioneel inlevert om de ander voorrang te bieden binnen zijn
onjuistheid van spreken, dan leidt dat tot verkleining van je zelfaanzicht. Wanneer je de
ander ruimte geeft om te blijven doorspreken in onzorgvuldige bewoordingen naar jou
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 4

toe gericht, dan verklein je je zelfaanzicht, want je gaat niet respectvol, eervol om met
jezelf. Dat leidt ertoe, doordat jij geen weerwoord biedt, dat de ander steeds dieper be-
voegd denkend is dat wat hij zegt juist is. Hij neemt daardoor steeds meer ruimte in
binnen jouw persoonlijk leven op een onzorgvuldige wijze van uitgang.
Het is daarom wezenlijk om zelfsprekend te blijven binnen innerlijk geloof in dat wat
middels jouw uitmonding naar buiten komt. De ander biedt je dan geen ruimte om in
onzorgvuldigheid die zaken te herhalen die jóúw gevoelsleven betreffen en niet de zijne.
Je kan je bijvoorbeeld voorstellen dat als iemand jou of mij niet kan begrijpen, hij dat
gerust mag zeggen, want dat is zijn eigen beleving. De ander kan ook gerust zeggen dat
hij zich daar onbehaaglijk bij voelt. Dat kan en dat mag. Máár, wanneer anderen uit
gaan spreken dat jij (wellicht) dìt bedoelt en dat bedoelt, dan is dat een veronderstelling,
dat kan de ander niet voor 100% weten. Je dient dus de ander dàt te laten uitspreken
wat een beleving in hem oproept, maar niet in te laten vullen wat jouw beleving zèlf
kenmerkt. Want dat is jouw beleving. Is dat zo te begrijpen?
Vervolgens is het essentieel om rust te nemen tijdens het spreken, omdat je anders
overladen wordt door denkbeelden die je niet eenvoudig snel gevoelsmatig en mentaal
kan verwerken. Dan de andere kant. Wanneer je je laat verleiden om teveel te luisteren
zonder rust tussenin, binnen zo'n spanningsveld van terechtwijzingen van een ander
naar jou toe gericht, leidt dat ertoe dat je teveel in één keer op gaat nemen. Je verkeert
dan allen in een ongelukkige omstandigheid, omdat zaken niet, innerlijk langdurig,
terecht, bestudeerd kunnen worden. Wanneer personen dan overhaast tot conclusies
komen, dan zijn deze menigmaal niet gebaseerd op zorgvuldig wederzijds overleg.
Wezenlijke belangstelling dient daarom voorop te staan en respect naar een niet geheel
kunnen begrijpen van wat de ander laat weten omtrent zichzelf.
“Basale vorming is hiervan het gevolg, omdat, wanneer men wezenlijk oprecht
elkander blijft ontmoeten binnen ongewoonheid van omstandigheden omdat
men elkander niet vanzelfsprekend begrijpt, dan leidt dit tot uitbreiding van
kennisgaven” Dit zeggen mijn begeleiders.
Het is het onderzoek waard om elkander te blijven volgen, maar respectvol. Mijn bege-
leiders geven aan dat dit voor dit moment voldoende is. We zijn nu toe zijn aan verdie-
ping. Het onderwerp voor nu is dus 'gerechtigdheid in spreken'; wanneer je wezenlijk
gemeend en oprecht jezelf naar buiten toe brengt, je eigen Zelf kent.
De ander interpreteert je soms verkeerd en legt daar een behoorlijke druk op, waardoor
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 5

jij vaak te weinig krachtig bent om in je oprechtheid te blijven staan. Je gaat je
wegcijferen om voorrang te geven aan de impressies van de ander die afbreuk doen aan
jouw eigenheid. Dat is dus het punt van delen.
Corma zingt nu het lied:"Ja, ik hou van mezelf". Het thema dat mijn begeleiders ingeleid
hebben staat heel erg in contact met het thema zelfrespect.
Vraag:
Ik hou van mijzelf
Ja, ik hou van mijzelf
en omarm mij in dit weten
en in stilte toon ik mijzelf
wat ik vanuit eenzaamheid
in mijzelf heb neergelegd.
Want tussen gisteren en vandaag
ben ik meer alleen geweest
dan ik in woorden kan benoemen.
En in de pijn van het niet
verstaanbaar delen bij elkaar
heb ik alles aan mijzelf getoond.
Alleen ik ken de stappen
die ik heb gezet
in al mijn pogen om te groeien
en hoe ik telkens tot acceptatie kwam
van deze zo lange lijdensweg.
Alleen ik ken in diepte
mijn onverwoestbaar gebroken hart
en de parel die hierin is geslepen.
Wanneer laat je het negatieve beeld bij de ander, dus het negatieve gezegde over jou,
wanneer ga je ertegenin of laat je eventueel zelfs die persoon, die wat jij positief zegt
negatief teruggeeft, los?
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 6

Marieke:
Dat is een belangrijk gebeuren. Ik ga innerlijk kijken of het antwoord zorgvuldig te
geven is. Belangrijk is dat de eigen-waarde gehandhaafd wordt. Dàt dienen we immer
als uitgangspunt te stellen. Wanneer je eigenwaarde niet langer aangetast kan worden
door (negatieve) roddel van derden, dan kan je, wetend dat de ander roddelt, bij jezelf
blijven en je gang gaan, omdat je voldoende innerlijke standvastigheid in jezelf hebt
neergelegd. Een afweging voor jezelf is: hoe nauw sta ik in verbinding met die persoon?
In welke mate ben ik betrokken bij die persoon en wat doet het me als juist deze
persoon mij afwijst? Dan zul je merken dat waar die betrokkenheid het grootst is, je zelf
ook de grootste behoefte aan opheldering hebt.
Stel dat er in jouw straat geroddeld wordt over jou. Het kan zijn dat al die mensen te ver
af zijn voor jou om persoonlijk naar al die huizen toe te gaan en zaken te herstellen,
maar het kan ook goed voor jezelf zijn om het wèl te doen. Dat is maar net wat je daar
zelf in nodig hebt. Als het bijvoorbeeld om je partner gaat, of je kinderen, vrienden of
familieleden, dan wordt je eigenlijk al dieper getriggerd om te kijken hoe je kan staan
wanneer afwijzing actief is, en of je het zelf nodig hebt om daar keer op keer op in te
gaan wanneer je ziet dat de ander onzorgvuldig met jou om gaat.
Wat voor mij altijd heel helpend is geweest, is innerlijk te onderzoeken of de ander
wèrkelijk niet anders kan, of dat de ander wel anders kan, maar niet wil. Dat is voor mij
altijd een toetsing geweest waar ik veel aan heb gehad. Ik heb in mijn omgeving veel
mensen gehad die mij echt gekwetst hebben, maar vanuit onwetendheid. Als iemand je
kwetst vanuit onwetendheid, dan zijn dat minder zware wonden dan wanneer iemand je
bewust kwetst en ook als doel heeft jou te kwetsten en werkelijk alles op alles zet om
dat te doen. Ik zou zeggen: personen die vanuit onwetendheid kwetsten, hebben er vaak
geen erg in hoe pijnlijk zij jou benaderen vanuit hun onwetendheid. Ik heb zelf altijd
afgetast, in hoeverre ik hen kon aanspreken om meer tekst en uitleg aan mij te kunnen
geven, zodat hun weten wat aangescherpt zou kunnen worden. Ook dan zul je hele grote
parten tegenkomen die zij niet kunnen belopen, omdat hun bewustzijn anders
ontwikkeld is dan het jouwe. Dat is nou eenmaal die verscheidenheid die we als mensen
onderling hebben.
Ikzelf heb er mijn rust in gevonden om te accepteren dat de ander niet anders kan
kijken, gezien zijn eigen bewustzijn en ik heb daar vrede mee. Ik kies ervoor om niet
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 7

teveel op díé plaatsen te zijn wanneer ik mezelf dien te voeden. Heb ik op dat moment
geen voeding nodig, dan kan ik daar zijn en kan daarmee wezen. Er kunnen dan
algemene onderwerpen aan de orde komen. Maar als ik voeding nodig heb, dan breng ik
mezelf dus niet in een gebied waar ik te kwetsbaar ben.
Dan is er de groep personen die het doel hebben om te kwetsen. Dat is geen kwestie van
onwetendheid, maar vaak een mentale allergie tegen wat jij als persoon oproept. Deze
personen trachten je vaak mentaal onderuit te halen met woord en weerwoord. Ik ben er
langdurig op beproefd. Mijn begeleiders hebben in die jaren dat dit met mij sterk gaande
was en ook later toen ik daarmee klaar was, gezegd dat ik de kruisiging van het denken
doorgegaan was. Dat hield concreet in, dat ik van dag tot dag getoetst ben door anderen
op wat ik letterlijk deed en met mijn gaven kan je blijven toetsen.
Kan je het je een beetje voorstellen hoe zo’n toetsing gaat? Als ik iets voel; waar voel je
dat dan aan? En hoe moet ik dat dan bewijzen? En de vraag van buiten; weet je dat dan
wel zeker? Et cetera, Et cetera. Wat je in zo'n toetsingsperiode leert is, op een gegeven
ogenblik, uiteindelijk, in de bemoediging naar jezelf toe te komen. Je merkt dan dat je
voelt, dat je púúr voelt, dat heeft geen kader van wetenschappelijke bewijskracht, het is
de innerlijke doorleving van waaruit je spreekt. Hoe meer ik daarmee in rust kwam, hoe
gemakkelijker ik de ander emotioneel kon loslaten; in de acceptatie dat als de ander mij
niet kon liefhebben zoals ik was, dat het dan jammer was. Als iemand niet met mij zoals
ik nu ben kan zijn, dan verdient de ander daar respect voor, maar ik ook.
Ik heb uiteindelijk vrede leren kennen door, door heel veel rouwprocessen van verlies
heen te gaan. Door de ander met een open hart te laten gaan, maar in zelfwaardering te
blijven rusten. Als personen daar geen vrede mee hebben, dan dien je je ervan bewust
te zijn dat je een zware spiegeling bent en dus de zware projecties op je krijgt. Wat
tegen mij vaak gezegd werd was dat deze personen gewend waren, als zij mentaal alert
waren, altijd weerwoord te verkrijgen. Zij waren gewend altijd de sterkste te kunnen zijn
en haalde daar emotionele bevrediging uit en dat namen ze bij mij niet waar. Wat ze
zagen was dat ik verdriet had om het gebrek aan contact en dat ik niet in het weerwoord
ging. Ik heb dan ook vaak gehoord: "Jij hebt er nog niet voor de helft erg in wat je
daarmee met mij doet, want ik win altijd overal met mijn mentale overwicht, maar met
jouw verdriet kan ik niet zijn". Uiteindelijk breekt het verzet van de ander, want hij komt
zichzelf tegen in zijn mentale machtstructuren die geen overwicht meer blijken te
hebben.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 8

Dan is er het aspect van: wanneer ga je bij de ander weg? Ik ga pas bij de ander weg
na, ik zou zeggen, oeverloos geprobeerd te hebben. Tot er een grens bereikt is waarin ik
voel dat het mijn eigen opdracht voor dit leven in de weg staat. Wanneer ik voel dat ik
langdurig mijn zijn geschonken heb ter verlevendiging van de relatie met elkaar en de
ander kan niet waarnemen wat geschonken wordt, kan niet in rust daarmee zijn; dan
verdienen ik en ander rust. Dan ben ik vaak degene die kiest om te gaan, omdat ik voel
dat ik de ander teveel belast met mijn blijven. Daar rouw ik om. Het is een heel ver-
drietig stadium, als je voelt dat je afscheid dient te nemen en je hart is nog zo open,
want het punt is dat ik afscheid neem met mijn hart open. Ook als er al zo on-gelooflijk
veel gebeurd is.
Het is misschien goed om een gedicht voor te lezen rondom het weggaan, ter
verduidelijking.
Het wachten is voorbij
Wachtend op samengaan
heb ik de dagen gevuld
open- en vrij-latend
zelf-dragend
alleen
menigmaal in kracht.
Nu dien ik te gaan
Het wachten is voorbij.
Zij op wie ik wachtte
dienen meer dan ooit daarvóór
zelf hun eigen keuzes te maken.
Ik zelf
sta nu alleen
voor de opdracht
te komen tot zelf-uitgaan
zelf uit te zetten
dieper dan ooit daarvoor.
Wachten in deze fase
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 9

op hen die ik zo min
zou leiden tot krachtverlies
in mij.
Ruimte heb ik
in overvloed geschonken
voor hun zelf-gaande proces
en voeding eveneens.
Ik dien hen vanaf nu
het eigen proces te laten.
Het wachten voor mij
is nu voorbij.
Wij schoven weer aaneen
Wij schoven weer aaneen
huid aan huid
en lieten ogen versmelten.
Alleen ìk was anders dan daarvoor
en daarvoor en daarvoor ....
De herhaling van maandenlange
afwezigheid in contactloosheid
van jou naar mij toe
had behoedzaamheid geweven
tot in iedere vezel van mijn zijn.
In louterende eenzaamheid
had mijn ik in bedachtzaamheid
zachtmoedig een nieuwe huid geregen.
Mijn liefde
nimmer begrensd naar jou voorheen
had aardse grenzen gevonden.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 10

Vraag:
Jij bent mij zo zielsbekend
en toch .....
Zoveel proces van weerkomend vertrek
kan mijn trouwe ik
niet langer verdragen.
En ik die je lief heb
nog steeds iedere dag
eeuwigdurend
rijg mijzelf aaneen
even maar
in kortdurend huid- en zielsoogcontact met jou.
Even maar
je diepste zijn te begroeten
om nu zelf-verkiezend jou te verlaten.
Met mijn liefde open-gebloeid
in mijn eeuwig wachtend hart
en mijn lichaam verlangend open
verlaat ik jou die ik eeuwigdurig min
om mijn trouwe ik te behoeden
voor nog meer smart.
De oude condities van samenzijn
zijn niet meer genoeg.
Bij ons in de groep was de vraag: in hoeverre kun je jezelf voorbereiden om vanuit
rust jezelf te blijven?
Marieke:
Mooie vraag! Rust kan niet gevonden worden in zelf-verlatenheid. Wezenlijk is
daarom om binnen de condities van iedere dag bij jezelf te blijven, want dat geeft
rust, ook binnen extreem drukke omstandigheden. We zijn veelal onvoldoende
gewend om binnen de gewoonheid van iedere dag, in alle ervaringen die je opdoet,
verbonden te blijven met onze eigen kern van wezenlijke wenskracht en vervulling.
Dat houdt in dat je je te vaak laat verleiden tot zaken die niet wezenlijk jou waardig
zijn. Het kan dan voorkomen, wanneer op zo'n moment mensen jou onzorgvuldig
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 11

enaderen, dat je niet meer echt vanuit evenwicht kunt functioneren en in rust-in-
jezelf je daarbij kan bewegen. Dus zelf-verlatenheid haalt je van je rust weg. Rust
heeft niet feitelijk te maken met of je het ook letterlijk rustig hebt. Het gaat om
emotionele rust.
Vraag:
Het gebeurt nog wel eens dat je in gesprek met elkaar heel snel botst. Hoe verbinden wij
ons met elkaar, zodat een gesprek in rust kan blijven? Dus hoe vind je een manier
waarbij je beiden in die rust en verbinding kunt blijven en elkaar niet afstoot om wat je
zegt en wat je doet.
Marieke:
Mijn begeleiders zijn daar zoëven al op in gegaan door te vragen om langzaam te spre-
ken. Ik zal het verder aanvullen door te zeggen dat het belangrijk is om stilte-ruimten in
te lassen tijdens het gesprek, zodat zaken kunnen bezinken voordat men antwoord geeft.
Wanneer de spanning oploopt, kan je tussentijds een rondje gaan lopen, want lopen
maakt dat de spanning afgevoerd wordt naar andere delen van het lichaam en niet zo op
het mentale en het spreekgebied begint te rusten. Het is een heel ongewone omstan-
digheid binnen onze cultuur om dat soort zaken ter harte te nemen, maar gewoon
wandelen helpt al.
Mijn begeleiders hebben dit vaak in relatietherapie ook doorgegeven.
Hoe kan men met elkaar spreken als de spanning oploopt? Ga tussendoor maar lopen,
ieder een andere kant uit; kom dan weer binnen en ga een volgende ronde van gesprek
in.
Vrager:
IJsberen?
Marieke: IJSBEREN, dat zou kunnen. Wat essentieel is, is om van tevoren te voelen of
mensen je willen kwetsen of niet. Als je weet dat de ander niet de intentie heeft je
wezenlijk te kwetsen, maar bijvoorbeeld over-ongerust is of zichzelf gepasseerd voelt en
daarom zelf pijn heeft en niet helemaal zorgvuldig kan spreken, dan kun je met een
grotere zachtheid naar de ander daarmee overweg gaan. Probeer van tevoren in te
schatten door innerlijk onderzoek waarom de ander reageert zoals die doet, dat is vaak
heel vruchtbaar.
Ik kan een voorbeeld geven. Van de week belde iemand op en die zei: "ik moet echt
even met je praten". Dan beginnen bij mij belletjes te rinkelen en denk ik: "er is echt
iets aan de hand en het is niet gemakkelijk voor haar". Dus het was iets naar mij toe.
Toen zei ik: "meid, kom maar, waar zit je mee?" Dan kan de ander ontspannen, want die
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 12

heeft het moeilijk iets tegen mij te zeggen. Ze zit er mee omhoog, er is iets en ze kan
nog niet begrijpen wàt er is, of het bij haar zit, of bij mij, of dat het haar hele omstan-
digheid is.
Als ik dan gelijk geagiteerd raak of me er ongelukkig bij voel en daardoor bijvoorbeeld de
tijd van tevoren afmeet zodat er weinig ruimte is voor een gesprek, dan krijgt zij geen
keus uit leg te geven. Indien de tijd niet schikt, vraag dan een ander moment. Je kan zo
vaak iets doen waardoor je de ander al afkapt vóórdat hij gaat spreken en dan kom je
nergens met elkaar. Het is verschrikkelijk belangrijk om te zien dat de ander het moeilijk
heeft met iets. Of dat iets met jou te maken heeft, dat kan je pas later bemerken.
Daarom is het zo belangrijk dat iedereen spreekt vanuit: "ik voel dit..." en niet: "jij doet
dat...." Het gaat hier om een basisregel.
Vraag:
Dit gaat over in gesprek zijn, hoe je met elkaar kunt omgaan. Ik stel me voor dat de
communicatie is afgebroken doordat twee mensen elkaar niet hebben kunnen bereiken.
Hoe vind je nou stapsgewijze de weg terug, van je klein voelen, niet hebben kunnen
realiseren, gefaald hebben enz., tot die eigenwaarde?
Marieke:
Dat is belangrijk! Verontschuldigingen aanbieden rondom de ander niet geheel te hebben
kunnen bereiken is een wijze van vormgeving die in onze westerse maatschappij dan
vaak wordt opgezocht. Maar in het woord verontschuldiging zit het woord schuld. Hoe
kan je schuld dragen voor iets wat je nog niet kent/kan?
Het is beter om de ander tegemoet te treden vanuit respect voor jezelf èn de ander
wanneer je de ander graag beter wil leren kennen en dan de openheid aanbieden dat je
de ander jou dieper laat ontmoeten. Zo'n open vraagstelling kan vaak zeer aanvullend
zijn om te kijken of een herleving van contact mogelijk is indien beiden dat wensen.
Vraag:
Maar wanneer dat contact nou juist verbroken is? Hoe kom je dan bij het gevoel van
herstel van eigenwaarde?
Marieke:
Als je het goedvindt lees ik eerst een persoonlijk gedicht daarover voor en dan ga ik op
de uitleg in.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 13

Je zegt mij vertrouwen te hebben
Het is nog niet te laat.
Je zegt mij vertrouwen te hebben.
Waarin, vraag ik je.
Vertrouwen, ja
maar vertrouwen in jou?
Mijn geloof in jou is versleten bij iedere
snijdende opmerking
om mij te kleineren.
Ja, ik geloof
opnieuw in mijzelf
en dat voelt goed.
Illusieloos
de realiteit toelaten
en dan zien
waar dat naar toe leidt
tussen jou en mij.
Te leven op zo'n manier
dat ik mijzelf herken
in wat ik in wezen ben.
Een onvolmaakt mens
in respect naar zichzelf
genezend.
De kern hierachter is dat je dient jezelf te respecteren binnen de onafheid van de eigen
structuur. Wijzelf, maar ook de ander, zijn geen van allen perfect.
Imperfectie kunnen we elkander niet aanrekenen. Wanneer er hoge verwachtingen
neergelegd zijn binnen een relatie, dan kunnen die verwachtingen tot een desillusie
aanleiding geven, want de ander vervult niet de verwachtingen die je gekoesterd hebt en
kan zich daar zelfs benauwd door gaan voelen. In het geval waarin iemand (en dat is ook
in mijn gedicht te horen) ook nog voortdurend pijnlijke opmerkingen plaatst, dan kan je
hart zo beschadigd worden dat alleen afstand nog maar belangrijk is om te genezen,
zolang je niet genezen bent, kan je de ander niet opnieuw ontmoeten. Ik heb wel eens
geschreven, in een gedicht, dat ik door de tralies van mijn onvermogen heen onze
vingertoppen behoedzaam naar elkaar voelde reiken. Maar er zaten bij beiden tralies van
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 14

onvermogen, dan dien je opnieuw de weg naar elkaar te leren belopen.
Wézenlijk is dat je het oprecht bedoeld hebt met de ander. Als je het oprecht bedoeld
hebt treft jezelf geen enkele blaam. Het kan in oprechte bedoelingen ook gebeuren dat
iets een fiasco wordt. Niet omdat je zou willen dat het fiasco's zouden worden, maar het
pakt ongelukkig uit.
Dus als de bedoeling oprecht is geweest, treft jezelf geen blaam en dien je jezelf
respectvol te herstellen. Zijn er belevingen naar elkander toe (ik doe dit gewoon in het
algemeen), die niet wezenlijk respectvol naar de ander toe bedoeld zijn, dan verdient het
onderzoek en kleurbekenning naar elkaar. Het kan heilzaam zijn om dat te laten zien, je
neemt vaak pas achteraf waar van jezelf, wat in onzorgvuldigheid van jezelf uit naar de
ander is geschied.
Dat zelfrespect, dat is het punt. Wij denken altijd dat je dat via anderen dient te beha-
len.
Op het moment dat die ander zegt, als er een gebroken relatie is,: ja, maar ik heb je
toch altijd aardig gevonden, en ... we hebben het toch goed bedoeld, en ... we redden
het net niet, dan krik je jezelf weer omhoog, want je denkt: ach, die ander meent het
toch wel goed met me. Zelfrespect kan eigenlijk alleen verkregen worden door het aan
jezelf te geven, maar dat is vaak de meest eenzame weg. Er is niet een kant-en-klare
oplossing, behalve te onderzoeken of de bedoelingen zuiver zijn geweest. Zo ja, dan
verdient het geen enkele blaam.
Alles wat daarin dan nog afwijzend is, dat is nog verleden waarin personen zichzelf nog
niet durven te rechtvaardigen voor wie ze gewoon zijn. Als je iets zuiver bedoeld hebt en
je blijft toch innerlijk in gevecht om er vrede mee te hebben dat het niet anders gelopen
is, dan stoelt dat vaak op oude belevingen uit het verleden waarin je te weinig rust
gevonden hebt in zelfaanzien. Natuurlijk is het heel verdrietig als een relatie verbreekt.
Dat verdriet is vreselijk, maar als het extra zwaar wordt doordat het op onzekerheid
stoelt in de persoon die het verlies draagt, dan wordt het haast onoverzichtelijk en kom
je er moeizaam overheen.
Corma zingt twee gedichten van Marieke die beiden over afscheid nemen gaan:
"Afscheid" en "Afscheid nemen”
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 15

Vraag:
AFSCHEID
Ik heb nog eenmaal met je willen vrijen.
Je willen voelen van hart tot hart
vóórdat het afscheid dat we genomen hebben
ons op andere wegen van ontmoetingen plaatst.
Daarom heb ik je in diepte geliefkoosd
met heel mijn open gebroken hart.
En in de zachtheid van deze omarming
bracht ik je mijn pure liefde
die nog altijd op je wacht.
AFSCHEID NEMEN
Afscheid nemen
en blijven
tegelijkertijd.
Loslaten
in
verbondenheid.
Drijvend
op de stroom
terwijl ik
verankerd ben
in tijdloosheid.
Geen weg te ver
om thuis te komen
in ieder moment.
Mijn terriër-instinct laat het nog even niet los: bij ernstige communicatiestoringen,
waarbij beide partijen geconfronteerd worden met beider zeer diepe innerlijke pijn; hoe
kan je elkaar nou toch nog leren bereiken, vanuit die pijn-basis?
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 16

Marieke haar begeleiders antwoorden als volgt:
“Innerlijke onafhankelijkheid staat voorop. Daar wanneer personen
onvoldoende onafhankelijkheid in zichzelve kunnen neerleggen, zij nimmer in
staat zijn volledig uit te gaan naar de ander zonder dat de betrekkingen
gekleurd zijn. Dit houdt in dat wezenlijke oprechtheid slechts alleen dan kan
ontstaan wanneer men geheel in staat is in zichzelve te rusten vanuit
begaandheid naar zichzelve toe. Daar dit zeer moeilijk is voor de mens om te
bereiken, vragen wij u een moment verstilling, zodat wij u innerlijk willen laten
voelen wat wij menen te zeggen middels deze woorden.
Bent u angstig om alleen te zijn? Zo ja, dan kleurt u uw contacten met anderen
in om angst te vermijden rondom alleen-zijn.
Heeft u behoefte dat de ander u totaal begrijpt? En zo ja, realiseert u zich dat
geen mens op aarde u geheel zal kunnen begrijpen?
Voelt u zich niet verstaan, niet begrepen, en bent u angstig om alleen te gaan?
Dan zult u bemerken uw afhankelijkheid naar derden.
Geen mens wenst wezenlijk alleen te staan. Echter, op het niveau van behagen
van anderen kan men zichzelve verliezen. Dit verlies maakt mensen
zwaarmoedig, daar men niet langer tracht uit te gaan om zichzelve te bereiken.
Het is daarom van essentieel belang wezenlijke behoeften niet te verzwijgen in
nabijheid van derden wanneer zij u niet toestaan deze behoeften te realiseren.
Echter, wanneer u alleen verder wenst te gaan, zelfvoorziend dat wat u behoeft,
dan zullen anderen met u mee optrekken daar ook hun behoeften hier
menigmaal in vertegenwoordigd liggen, daar de mens aangesloten is op een
groter verband dan zichzelve alleen.
Wezenlijk uitgaan is daarom immer aangesloten op anderen die u omringen, al
of niet bewust voor hen.
Kunt u dit begrijpen?
Marieke:
Ik zal rustig de woorden gaan vertalen.
Wanneer ieder mens zijn wezenlijke behoeften zou durven volgen, is dat ten bate van de
mensheid als geheel. Mensen die hem omringen zullen, al of niet bewust, aangesloten
zijn op de bewustzijnsverruiming die de persoon in kwestie voorstaat. Niet naar jezelf
luisteren op een wezenlijk niveau leidt tot verval van krachten in de omgeving waarin je
verblijft, omdat jijzelf in kracht afneemt. Elkaar willen bereiken, want dat was de grond-
vraag, binnen omstandigheden van zich pijnlijk geraakt voelen en elkander niet
verstaan, dient daarom immer als uitgangspunt te hebben: de onafhankelijkheid.
Wat je wenst te realiseren middels de ander, kan menigmaal gerealiseerd worden in
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 17

jezelf alleen, en dàn ben je beter in staat de ander onthecht te ontmoeten, wezenlijk te
schenken en te ontvangen.
Wanneer dat voorheen onvoldoende actief was, verdient dat vergeving, zowel naar jezelf
toe gericht alswel naar de ander die het betreft. Men kan elkander dan leren omarmen
binnen pijn van onvervuldheid en daar mededogen naar hebben.
Mijn begeleiders hebben ooit de positieve spiraal van liefde en de negatieve spiraal van
liefde uitgelegd. Ik herhaal die uitleg vaak op lezingen.
De positieve spiraal van liefde is dat je weet dat wij allemaal uit een bron voortkomen
waar de liefde totaal is. Wij hebben allemaal in onze cellen, onbewust, herinneringen van
dáár opgeslagen omdat we dat ooit gekend hebben voordat we op aarde incarneerden.
Wij zijn allen zoekend die volledige bron van liefde te herwinnen, maar zullen dat nooit
binnen het aarde-gestel bereiken. Daarom is het belangrijk elkaar te ondersteunen in het
zoeken en te weten dat ook de ander, net zoals jij, dit op aarde nimmer totaal zal
bereiken.
De negatieve spiraal van liefde is dat je de ander dwingt jou te geven wat je zelf niet
hebt kunnen vinden. Als je elkaar steeds op de huid zit en elkaar daarover onderhoudt
omdat de ander ontoereikend is jou dat te geven wat je zelf nog niet gevonden hebt, dan
maak je het elkaar zeer moeilijk en dat is dus een neerdrukkende energie. Terwijl de
andere energie opbouwend is en aan kracht wint.
Vraag:
Hoe ga je om met de eenzaamheid die ontstaat doordat je steeds meer te weten komt en
dit niet kan delen met anderen?
Marieke:
Dit is een belangrijk aspect. Ik kan vertellen hoe dat in mijn leven gaat, omdat ik
natuurlijk dagelijks geïnspireerd word. Ik merk bijvoorbeeld in mijn hele privé-gebeuren
(ik woon alleen, heb geen partner, wel kinderen) hoe gewoon het voor mij is geworden
niet te delen over de veelheid waarin ik leef, omdat ik het voor mezelf wel weet. Ik kreeg
van de week een vriendin die zei dat ze het gevoel had dat ik weinig deelde. Toen
realiseerde ik mij ineens dat ik, omdat ik dus geen partner heb, zo gewend ben om, als
ik een lezing gegeven heb, dan alleen thuis te komen en er dan niemand is die vraagt:
“hoe was het nou?”, en:”kwam er veel kennis vrij?” Ik ben zo gewend om het allemaal in
m'n eentje te verteren, dat ik er niet eens meer bij stilsta dat wat ik verteerd heb dat ik
dat met een ander zou kunnen delen.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 18

Je komt op een gegeven ogenblik in een stadium dat die veelwetendheid voor jezelf zo
gewoon wordt en dat je dat direct verteert binnen die eenzaamheid, maar daarmee kan
zíjn. Ik moet er soms op letten niet te weinig te delen, maar wat ik wel merk is dat
persoonlijke processen wel weer gedeeld worden met vrienden en vriendinnen omdat ik
nog niet klaar ben met het verteren ervan.
Veelwetendheid hoeft dus geen belasting te zijn als het weten wat je hebt door jouzelf
steeds op tijd verteerd wordt. Maar als je een achterstand oploopt om kennis die in jou
open is gaan liggen te verteren, dan is het essentieel anderen daarvoor op te zoeken en
ze te helpen als het ware jouw kennis te conserveren. Dat is je voorraad, dat is voedsel
dat je conserveert tot de tijd daar is dat anderen er gebruik van willen maken. Ik heb
inmiddels hele voorraadkamers aangelegd die ik waarschijnlijk, net zoals iedereen,
voorlopig helemaal niet nodig heb, maar als het ooit nodig is dan worden ze openge-
maakt.
Veelwetendheid is een belasting, vind ik zelf, op het niveau van verantwoordelijkheid
dragen voor het vele wat je weet. Ik kan nooit zeggen: ik heb het niet geweten; wat veel
anderen wel kunnen zeggen. Je kan immers geen verantwoordelijkheid dragen voor wat
je niet kent en weet.
Als ik nieuwe kennis krijg, op medische- of op psychosociale gronden, of rondom zaken
die in de toekomst nog 'liggen te gebeuren', dan heb ik verantwoordelijkheid voor die
kennis en dien die kennis in zorgvuldigheid te beheren. Dat kan voor mij wèl een
belasting zijn, want ik heb soms kennis bij me waarvan het zeer dringend is dat die naar
buiten gebracht wordt. Ik ben dan afhankelijk van mensen die zelf goed geaard zijn en in
bepaalde vakgebieden geïntegreerd functioneren, zodat ik weet dat ik in alle
zorgvuldigheid deze kennis door kan geven aan mensen binnen deze vakgebieden. Zodat
de kennis op den duur maatschappelijk geïntegreerd kan worden. Ik voel hier
bijvoorbeeld voortdurende zorg om. Het is voor mij een ontlasting, elke keer als ik weet
dat ik de goede mensen tegengekomen ben en de kennis kan delen en ik niet het
vrachtje alleen op m'n schouders heb.
Veelwetendheid is daarom niet altijd een zegen. Veel mensen zouden graag veel willen
weten, maar als je werkelijk doorleeft wéét is het een verantwoordelijkheid. Veel boeken
lezen met spirituele kennis daarin maakt dat je went aan ideeën. Wat nog niet wil
zeggen dat je die ideeën doorleefd hebt. Dat is een fase daarna.
Probeer altijd goed contact te houden met dat wat je weet en wat jouw basis dient te
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 19

zijn, namelijk dat dat wat je weet belééfd is.
Ik zal vragen of hierover nog aanvullende informatie nodig is.
Mijn begeleiders willen graag dat ik nog spreek over het facet jaloersheid.
“Veel personen kunnen jaloers reageren naar mensen die binnen een bepaalde
innerlijke gesteldheid een 'meerwaarde' aan kennis doen uitdrukken. Omdat zij
de hoop hebben ook zelf dat te kunnen verlevendigen wat de ander uitbeeldt.
Daarmee ontkrachten zij zichzelf, want je hoeft niet meer uit te beelden dan dat
je bent geworden door het leven zelf. Veel mensen verspillen tijd voor zichzelf
door heel nauwlettend anderen te volgen, en in die tijd niet zelfwerkzaam te
zijn.”
Daar wensen mijn begeleiders voor te waarschuwen. Het is niet dat je niet begaan kan
zijn met de ontwikkeling van de ander, maar dat kan hand in hand lopen met je eigen
ontwikkeling. Dan is er niets aan de hand. Soms kan je je in dienstbaarheid naar
anderen toe begeven omdat je voelt dat de werkzaamheden van zo iemand het gehele
bewustzijn mee doen helpen oprichten. Maar ook dat ontslaat je niet van je eigen,
zelfstandige, proces. Als dat wat je doet voedend is, is het altijd heilzaam voor je eigen
ontwikkeling, want als je jezelf uit handen geeft ten koste van jezelf, dan doe je jezelf
dus tekort. Onderzoek dat innerlijk altijd op tijd
wanneer je jaloers bent op iemand, op z'n weten, want wie weet is het een genade dat jij
nog niet weet wat de ander weet. Hoe zou het je wellicht niet kunnen belasten?
Vaak wordt te laconiek naar mensen gekeken, naar dat wat weten inhoudt, want het is
niet pure kennis, het is procesmatig zaken heel lang doorgegaan zijn, voordat het
doorleefd is. Dat wordt vaak vergeten. Het blijft dan een soort trekautomaat waar je
kennis uit trekt als je er een gulden in stopt. Maar zo werkt dat niet!
Dus het vraagt procesmatig zeer veel.
Vraag:
Bij ons in de groep is naar voren gekomen dat je eigenlijk soms alleen innerlijk kan
spreken tegen de ander als je accepteert dat die ander je taal niet verstaat, maar dat je
daardoor toch het hart kan raken, van ziel tot ziel.
Marieke:
Dat is prachtig wat je zegt! Dus de vraag is: als de ander je in de uiterlijke wereld niet
kan verstaan, is het dan gerechtvaardigd om innerlijk tot hem te spreken omdat je je
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 20

gevoel van liefde door wil schenken?
Mijn begeleiders zeggen hierover:
“Dat is zéér gerechtvaardigd. Mits men wezenlijk zorgvuldig sprekende is.”
Maar het is een zuiverheid van zielsbeleving wanneer je de ander bemoedigt om door te
gaan en de ander indirect steunt, ook in diepte.
Ik heb daar ooit een belangrijk gedicht over geschreven, ik zal kijken of ik het kan
vinden, het geeft een bepaald beeld.
Wat Marieke in háár gedicht beschrijft is die innerlijke wereld. Zij vertelt dat alle
gedichten die ze geschreven heeft puur voor haarzelf geschreven zijn. Dat ze nu naar
buiten komen is goed, maar het was niet de opzet. (red)
Laat mij nog eenmaal schrijven
Laat mij nog eenmaal schrijven
over dat
waar geen woorden voor zijn.
Ik blijf aanhangen tegen betekenissen
en vormen van doorzage
daar waar al lang de taal opgehouden is te bestaan.
Zo dicht bij jou
waar je ziel opgehouden is aards tot mij te spreken
houd ik je staande
voed ik je van binnen uit.
Mijn geestelijk lichaam
is een bron geworden voor jouw vermoeide ziel
waar je 's nachts heenreist
om te bekomen van al wat aards onveilig is.
Jouw aardse afgeslotenheid van je ziel
zal mij niet doen verstommen in naast je te staan.
Daar waar mijn lichaam zich niet vertoont
mijn stem je nimmer zal bereiken
daar wacht ik eeuwigdurend
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 21

op herleving van je wens
mij eens nabij te zijn.
Ik laat je geestelijk gedurig vrij
om te komen tot een zelfkeuze
aards hiernaar toe.
Deze persoon zie ik soms 's nachts, hij zegt niets en kijkt maar, en ik voed; en dan gaat
hij weer. Die verbinding is zo diep op zielsniveau, maar de ander kan daar aards niet
voor kiezen, en dan dient hij daarin gerespecteerd te worden. Op een onstoffelijk niveau
weet de ander dat er bij mij voeding is om van zaken te bekomen waar hij zich nu
ongelukkig in voelt. Dus al die zielsverbindingen gaan door. Ik heb dan soms het
vermogen te zien wat er gebeurt, maar als je echt in liefde met iemand verbonden bent
hoef je niet bang te zijn dat je iemand kwijtraakt, ook al zie je hem aards nooit meer.
Vraag:
Hoe krijg ik, praktisch gesproken, zelfrespect. Wat ook belangrijk is: hoe verlies ik dat
zelfrespect, hoe ga ik om met zelftwijfel en hoe kan ik die basis weer hervinden?
Marieke:
Doordat het thema vandaag is: innerlijke gerechtigdheid vanuit zielsecht spreken, kan je
dat ook alleen maar als je zelfrespect hebt en jezelf kent. Dat is eigenlijk waar je vraag
over gaat: hoe kan ik mezelf nou beter leren kennen, zodat ik ziels-echt, rechtsgeldig,
voor mezelf kan spreken.
Wezenlijk is om je mens-zijn te accepteren. En mens zijn houdt in dat je faalbaar bent.
Maar vanuit de hoogmoed van het denken, denken wij dat wij alles zouden dienen te
kunnen. Wij zijn perfect zoals we zijn, meer is er niet. In deze vorm, zoals we nu zijn,
zijn we geschapen. Wij geven daar stempels op van goed of slecht, maar de acceptatie
ligt in zelfwaardering zoals je bent, en jezelf te bemoedigen om die positieve spiraal van
liefde op te gaan, waardoor je steeds meer jezelf in liefde kan terugvinden.
Zelfrespect dienst niet opgebouwd te zijn uit verdiensten die je nalaat voor anderen.
Want we denken maar: als we dit goed gedaan hebben, en dat hebben we goed gedaan,
en dat hebben we inmiddels ook al bereikt, nou, dan mag ik toch respect voor mezelf
hebben. Dat is een optelsommetje, en in feite niet waar.
Zelfrespect houdt in dat je je Zelf respecteert. En je Zelf is niet opgebouwd uit
prestaties, maar uit Zijn. En dat vergeten we. Als je jezelf dùrft te zijn (het vergt veel
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 22

moed om dat niet-aflatend te durven), dan ben je uiteindelijk in vrede met jezelf, en de
spanning valt weg omdat je dan al jezelf bent geworden. We zijn vaak zo gespannen
omdat we afwachtend zijn hoe de ander ons beoordeelt. Als we onszelf al beoordeeld
hebben als zijnde goed, omdat we zijn wie we zijn, dan valt die spanning weg omtrent
hoe anderen ons beoordelen en dan blijf je beter bij jezelf.
Het is dus stapsgewijs oefenen met jezelf te laten uitmonden zoals jij jezelf kent, want
dan ervaar je zelfrespect. Dat is dan geen kunstgreep achteraf.
Misschien een belangrijke aanvulling, Marieke vertelt over haar lezingen in het Davidhuis
te Rotterdam: het vrouwelijke oerprincipe in de mens dat ook in mannen ligt, maar in
vrouwen meer oververtegenwoordigd is, heeft van nature die zijns-kwaliteit. Het
mannelijke oerprincipe in de mens heeft in wezen meer de actieve daadkracht en is
toekomstgericht. Daarom is het maatschappelijk gezien zo, dat mannen onderling pas
respect verdienen als ze prestaties hebben verricht, omdat ze meer angstig zijn om in
die vrouwelijke zijnskwaliteit in henzelf te stappen. Als wij als vrouwen daar teveel in
meegaan, verliezen we onze zelfwaardering. Het is wezenlijk belangrijk, los van de
prestatie, jezelf te bevestigen, want het is een oerkwaliteit, te Zijn.
Vraag:
Hoe zou je jezelf nu kunnen begrenzen als een ander jou probeert te overtuigen? Soms
heb je die grenzen als het ware niet helder, voel je die niet eens bij jezelf.
Marieke: Belangrijke vraag!
De begeleiders geven het volgende:
“Rust en afstand nemen ter overdenking en dieper voelen dat wat aangeraakt
is.
Het is niet noodzakelijk om zich steeds vanuit grensvorming naar buiten toe te
richten wanneer de grenzen nog niet ervaren worden. Men zou dan middels
onecht handelen zichzelve presenteren omdat men denkt dat dat het beste is”.
Op het moment dat je zelf niet weet wat voor jou het beste is kan je dat bekennen, en
ruimte en afstand vragen om onderzoek te doen. Wie weet vraagt zo'n onderzoek wel
jaren. Het is onze prestatiemaatschappij waarin we direct dienen te weten, maar dan
spreek je eerder over een kennis-niveau dan innerlijk voelen, en dit zijn zaken die met
innerlijk voelen te maken hebben. Je zit in een groeiproces.
Bijvoorbeeld in het geval van een relatie, dat je niet weet of je al dan niet zou moeten
scheiden. Je kan een beslissing vroegtijdig afdwingen, maar je kan ook ruimte vragen
om dieper onderzoek te doen. Dan laat je de tijd het antwoord dieper uitkristalliseren in
beiden. Wij zijn zo genegen om snel heldere keuzes te hebben, want dan weet je waar je
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 23

aan toe bent en kan je de onzekerheid trachten te vermijden, maar dat is niet altijd
raadzaam.
Vraag:
Wat kan je doen tegen de angst om geïntimideerd te worden, als dat ergens bij je
speelt?
Marieke:
Bij mij komt een beeld naar boven: ik ben één keer heel zwaar belasterd, zo zwaar had
ik het in mijn leven nog nooit meegemaakt. Wat er toen met mij gebeurde is dat ik zo
'waardig' mijn eigen pijn doorleefd heb ter plekke, zonder terug te reageren naar de
ander omdat ik alle energie nodig had om mijn pijn te verwerken. En dat wàs het dus. Ik
heb naderhand gezien dat dat op de ander zo'n diepe indruk achtergelaten heeft dat er
een omslag is gekomen, omdat ik niet teruggegaan ben in vergelding, maar zó tastbaar,
zichtbaar, pijn leed zonder terug te slaan. Toen zag de ander pas wat hij deed.
Dat is natuurlijk niet altijd mogelijk, want op straat word je, zeg maar, geïntimideerd
door een stel opgeschoten knullen. Dan staan ze in een cirkeltje om je heen en ze schel-
den niet alleen, maar ze hebben bijvoorbeeld ook nog een mes bij zich. Het is dan
belangrijk goed in je eigen haraveld te gaan zitten, dus in je bekken, goed in je eigen
beleving te blijven. Dan te vragen of je doorgang mag krijgen om bijvoorbeeld zo'n cirkel
te verlaten. Doe dit vanuit rust, want dat is wat ze niet verwachten. Ze verwachten
paniek en in paniek zijn zij de sterksten. Dus het is wezenlijk belangrijk diep in je eigen
kracht te zitten. Innerlijk contact te houden en om geestelijke begeleiding te vragen,
contact met je begeleiding te houden (ieder mens heeft begeleiding), en dan te zien wat
er gebeurt.
Intimidatie is ook iets wat steeds sterker maatschappelijk geactiveerd wordt, omdat men
daar profijt uit tracht te halen. Ook in de reclameboodschappen zit puur intimidatie. Er
gebeuren zijn steeds meer vormen van intimidatie, ook in de werkcontacten,
bijvoorbeeld op winstbejag geënt.
Als je geen innerlijke waardigheid in jezelf terug kan vinden dan ben je kwetsbaar voor
dat soort intimidatie, want dan maak je je afhankelijk van wat buiten als gewoon ervaren
wordt.
Vraag:
Deze vraag sluit daarop een beetje aan: is het van belang om situaties waarvan je weet
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 24

dat daar intimidatie plaatsvindt, te mijden?
Marieke:
Dat is zeer juist, als de plek voor jou onaantrekkelijk is om daar te verblijven.
Er kunnen plaatsen zijn waar geïntimideerd wordt, bijvoorbeeld door je partner of één
van je kinderen, maar dan kan het zijn dat je toch zóveel van hen houdt dat je de moed
hebt om het daar te blijven aangaan, en dan te proberen iets te veranderen.
Als de plek echt voor jou onaantrekkelijk is, waarom zou je er dan zijn?
Marieke voelt dat er vermoeidheid in de zaal ontstaat, het onderwerp raakt blijkbaar heel
veel aan. Zij stelt voor dat Corma even een lied zingt.
Corma zingt:
AAN WIE DAN WEL?
Als ik aan jou
mijn kwetsbaarheid en kracht
niet kan tonen
aan wie dan wel?
Als ik met jou
mijn vragen en verwachtingen
niet kan delen
met wie dan wel?
Als ik met jou
mijn vreugde en vervulling
niet kan vieren
met wie dan wel?
Als ik aan jou
mijn boosheid en teleurstelling
niet kan laten zien
aan wie dan wel?
Als ik bij jou
mijn verdriet en pijn
niet mag onthullen
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 25

Vraag:
bij wie dan wel?
Je hoeft niet het antwoord te zijn
op mijn vragen
en evenmin de pleister te zijn
op mijn wonden.
Ik hoop alleen mezelf te kunnen zijn
in contact met jou
en samen oprecht te zijn
in wederzijds delen.
Als ik dit bij jou niet mag
bij wie dan wel?
.... bij wie dan wel?
Je zei iets over proberen te onderzoeken of mensen bewust kwetsen of niet. Iemand in
onze groep opperde dat dat moeilijk te onderscheiden is. Hoe weet je dat, en hoe ga je
daarmee om? De ander kàn bijvoorbeeld niet anders, het is dan dus niet volledig onbe-
wust, ik vind het heel erg moeilijk.
Marieke:
De scheidingslijn tussen bewust en onbewust kan verlopen. Als je anderen pijn doet om
zelf meer te worden, als het ware de energie van de ander afneemt en opslurpt om zelf
groter te worden, dan ben je vaak bewust aan het kwetsen. Je pakt de energie van de
ander af om er jezelf mee te vergroten.
Vrager:
Dat kan toch ook een onbewust proces zijn?
Marieke: Ik vraag mijn begeleiders wel even om hulp.
“Veel mensen zijn niet bewust kwetsend, maar opleggend aan de ander.
Wanneer men weet dat anderen lijdende zijn en men wenst hun lijden te
vermeerderen door er zelf emotioneel beter van te worden, dan is men bewust
kwetsend.”
Ik vraag nog even om voorbeelden.
Voorbeeld 1: Wanneer een kind zich innerlijk zeer ongemakkelijk voelt omdat hij
iets wil bereiken maar nog niet kan, en daar heel verdrietig over is.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 26

Als ouder zie je dat. Je gaat het dan kwetsen door te zeggen: je
stelt toch maar niets voor dat je dat niet kan, en ik vind (op een
doordrijvende manier) dat je nu dìt moet doen en dàt moet doen
.... En we gaan net zo lang door tot je het kan! Terwijl het kind
haast stikt in het verdriet dat hij het nog niet kan. Dat is bewust
kwetsen, want je weet dat het kind verdriet lijdt, alles al
geprobeerd heeft, en niet meer kan tonen dan wat hij doet.
Voorbeeld 2: Wanneer een volwassene een meerdere treft in uiterlijk gezag, bij-
voorbeeld in een werkkring, en die meerdere wenst hem te
kleineren omdat de functie van die persoon in zijn ogen niet de
moeite waard is, dan is dat een bewuste kwetsing. Dus stel dat een
directeur een mindere qua rang steeds laat voelen dat dat echt
minder is, inhoudelijk, dan is dat een bewuste kwetsing. Iedereen
zet zijn eigen capaciteit in en doet naar beste kunnen. Een positie
die maatschappelijk minder in gezag is dient niet bevuilend
benaderd te worden door iemand die uiterlijk gezien in een
meerwaardige positie zit. Dat is een bewuste kwetsing.
Een andere kwetsing is: wanneer iemand naar iets verlangt en daar open en fijn over
gesproken heeft, en de ander bewust ontkent dat hij daarnaar verlangt. Want je weet
waar de ander naar verlangt. Je kwetst de ander door te doen alsof dat verlangen niet
bestaat.
Dus het heeft te maken met, en bewustzijn te hebben van, waar de ander zit. Je kwetst
door dat te negeren, en zelf door te drijven omdat je met de ander iets wilt bereiken wat
eigenlijk voor jou prettiger voelt.
Vraag:
Hoe gaan we om met spreken vanuit ons innerlijk, ook als we daarin soms heel onzeker
zijn, met de weerstand en agressie van de ander? Hoe voorkom je dat je vervalt in
herhaling en hoe uitleggen en hoe 'rekening aflegt' aan jezelf?
Marieke:
Wat me opvalt in de vraag is dat je soms nog niet helemaal wéét wat je daar uitspreekt.
Dat is een basis die daar doorheen geweven ligt.
Het niet helemaal zeker weten hoeft geen enkel nadeel te zijn als je dat erbij benoemt.
Maar wat wij vaak opleggend naar anderen doen, is spreken alsof we zeker weten
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 27

omtrent dat wat we zeggen. Het meest eerlijke is om gewoon te spreken in
zorgvuldigheid, dàt te benoemen wat je al weet; en dat wat je nog niet weet. De ander
kan dan meehelpen te onderzoeken wat je niet weet, en dat wat je wel al weet is gelijk
de discussie wáárdig.
Dan kom ik terug op de vorige uitleg: als je werkelijk geaccepteerd hebt dat je mèns
bent, en dus onaf nog in evolutie, dan is het heel logisch dat je niet je hele zijn al kent,
en dat er heel veel in jou nog onbewust is en niet zeker-wetend.
Buiten dat, iets wat vandaag zeker-wetend is, kan over een jaar, als je weer meer
diepgang bereikt hebt, wellicht anders geformuleerd worden. Dus je bent op een
doorgangs-reis. Wat belangrijk is, is dat je steeds spreekt vanuit het bewustzijn zoals je
nú bent. Spreek dat wat je nog niet kent als zodanig eerlijk uit naar buiten, zodat de
ander niet de vergissing maakt en denkt dat jij dat al helemaal bent. Onderzoek waar je
bent. Dan kan er eigenlijk weinig mis gaan; of de ander moet je niet respecteren, maar
je hebt dan in ieder geval jezelf gerespecteerd.
Indien de ander daar geen vrede mee heeft dan zegt dat meer over de ander dan over
jezelf, want jij bent eerlijk, in compassie, bij jezelf gebleven in het uitspreken van wat je
wilde meedelen. Als de ander meer verwacht dan komt hij op dat terrein in
afhankelijkheid naar jou te zitten, want hij verwacht iets van jou wat jij nog niet kan
geven. Hij dient dat zichzelf te geven, want het is zijn verwachting. Jij mag je daarvan
ontslaan, want je kan niet meer dan dat je doet.
Dus als je het op die manier steeds probeert te scheiden is het respectvol naar jezelf toe
en respectvol naar de ander. Kan de ander er niet mee zijn, dan dient hij zijn eigen
verlangen daarin te leren bevredigen. Dan hoeft hij ook niet in herhaling door te gaan
met spreken, want als je één of twee keer gezegd hebt: ja, ik weet het echt niet, dan
dient de ander dat te respecteren. Maar dan dien je ook eerlijk te communiceren en geen
dingen achter te houden, want als de ander aanvoelt dat je echt meer weet zou het
unfair zijn om dan te doen alsof je dat niet weet. Het gaat wel om eerlijke
communicatiepatronen.
Vraag:
Marieke, hoe gaat het dan in het geval dat als een ander uit jouw gaven, zeg maar, uit
dat wat je geschonken hebt, zijn eigen conclusie heeft opgebouwd, van: okee, jij hebt
dat gegeven en dat is voor mij altijd-durend? Terwijl jij helemaal niet weet of dit voor
jou altijd-durend is.
Marieke:
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 28

Ja, dat klopt.
Vrager: Hoe ga je dan om met die situatie?
Marieke:
Dan nog is het de verantwoordelijkheid van de ander, want ik kan mezelf niet meer
presenteren dan degene die ik vandaag ben, en ik ben een mens in ontwikkeling.
Als de ander mij in zijn ontwikkeling zo hard nodig heeft dat hij een beeld schept waar ik
aan moet beantwoorden, dan word ik onvrij, maar de ander is ook onvrij in zijn eigen
ontwikkeling. Dus die onthechting is heel belangrijk.
Doordat ik in de loop van de tijd geschoold ben in projecties ontvangen, leer ik daar
uiteindelijk meer in vrede mee te zijn.
Wat ik bijvoorbeeld wel eens merk: ik heb gaven die zichtbaar zijn, maar er is ook in mij
nog gewoon veel imperfect, want dat maakt mij. Wanneer mensen bijvoorbeeld gaven
zouden willen leren kennen in zichzelf zoals ik het heb, dien ik voor hen een beeld te
vervullen dat ik nooit kan zijn. Want ik heb gaven, maar ik ben ook zo menselijk als wat.
Als ik dus vervolgens niet blijk te passen in het beeld dat zij van mij gevormd hebben,
dan zijn zij heftig teleurgesteld in mij, terwijl het hùn beeld is. Het is het beeld zoals ze
zelf ooit willen worden, maar op dit moment nog niet kunnen belopen, en daarom moet
ik het voor hen belopen. Maar dat kan niet.
Dat maakt dat mensen die boven het maaiveld uitsteken, althans uiterlijk gezien zoals ze
dan opvallen, zeer kwetsbaar zijn voor afwijzende projecties omdat de ander het zo
nodig heeft dat ze een bepaald beeld vervullen wat ze niet zijn. In deze tijd denken we
vaak dat bijvoorbeeld mensen met gaven op z'n minst al heilig zijn. Dat valt gerust
tegen op z'n tijd. Daar moet je dus mee kunnen zijn, want anders verwacht je spie-
gelingen buiten die heel perfect zijn, en dan ben jij altijd de mindere; en wie zegt dat jij
een mindere moet zijn, dat is toch helemaal niet aan de orde?
Het is dus heel belangrijk om steeds in jezelf te staan en jezelf te bevestigen, dan ben je
niet afhankelijk van beelden buiten of bevestiging van buiten.
Vraag:
Ik heb nog één vraagje over bewust pijn doen. Als volwassene kun je daar bewust
afstand van nemen, je kan zeggen: ik ga daar niet meer naar toe, maar als bijvoorbeeld
kinderen op een school bewust gekleineerd worden door pesterijen of klassikaal, hoe kan
een kind zich daartegen wapenen?
Marieke: Moeilijk! Dat is echt heel moeilijk. Daar zijn geen pasklare antwoorden voor.
Het enige wat je als ouders, en als omstanders, kan doen, is het kind bovenal steunen in
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 29

z'n eigenwaarde en in z'n zelfbeleving. Dat centraal stellen. Dat dient het middelpunt te
zijn van waaruit hij z'n omgeving dient te leren bezien. Als hij zichzelf waardeert, dan
kan hij anderen inschalen naar gelang zij hem ook waarderen. Dus het is wezenlijk het
kind te ondersteunen in z'n zelfbevestiging en zelfbepaling.
Mogelijkerwijs kan je als ouders contact met school leggen om het probleem te bespre-
ken. Ook weer vanuit het uitgangspunt dat het kind zichzelf wenst te bevestigen en daar
ondersteuning in nodig heeft.
Corma zingt ten afscheid een gedicht van Marieke
BRUIDSKLEED
Geweven heb ik mijn eigen bruidskleed
in tijd en geduld.
Na een eindeloze werkzame periode
kom ik spoedig thuis.
Minuut na minuut
heb ik aaneengesponnen.
Uur na uur
dag na dag
jaar na jaar
leven na leven.
De tijd heeft langdurig
draden van trouw aaneengeweven
tot een transparant kleed
om te mogen verschijnen
volledig naakt
voor het altaar
van Uw aangezicht.
Niets meer te verbergen.
Iedere draad is gesponnen
innerlijk werkend door levens
en uren eenzaamheid heen.
Eens nog weeklagend
gezien het vele bloeden
van mijn verwonde vingers
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 30

heb ik uiteindelijk overgave geleerd
aan uw kosmische wetten
om nu te voltooien dit kleed.
De laatste schreden naar U
zal ik begaan.
Mijzelf genoeg geworden
bied ik U mij aan.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 31

Stichting De Vrije Mare heeft ten doel ‘het bewerkstelligen van verdieping van algemeen maatschappelijke
thema’s en vernieuwing op maatschappelijke terreinen waarbij het mogelijk is, door samenwerking van de
ongeziene wereld en de aardse realiteit, kennis te integreren die voorbij de huidige realiteitswaarde gaat en
aldus toekomstbarend is’. In eenvoudige bewoordingen: ‘bijdragen aan positieve maatschappelijke verandering
door het zo breed mogelijk verspreiden van de inzichten van Marieke de Vrij.’
In 2001 is het bestuur van de voormalige stichting MV4 tot het unanieme besluit gekomen, de stichting deze
naam te laten dragen. Uitgeverij De Vrije Mare is sinds januari 2006 ondergebracht bij Marieke en haar partner
en wordt hierin ondersteund door stichting De Vrije Mare.
U kunt donateur worden van stichting De Vrije Mare en publicaties bestellen bij de uitgeverij. Voor nadere
informatie zie de website: http://www.devrijemare.nl.
2011 / Mens zijn /Ontwikkelingspoorten / © Marieke de Vrij 32