De geschiedenis van het schrift - Koninklijke Bibliotheek van België

2.2 DE VERSPREIDING VAN HET SCHRIFT
Het spijkerschrift, de Egyptische hiërogliefen
en het schrift van de Indusvallei verspreidden
zich in de daaropvolgende eeuwen in het Oude
Nabije Oosten, Anatolië en het huidige Iran.
In de 11 de eeuw v.C. namen de Feniciërs, een zeevaarders-
en handelaarsvolk, de Egyptische hiërogliefen
over. Zij maakten er een klankschrift
van dat bestond uit een dertigtal tekens. Hier
ontstaat het eerste alfabet. Zij verspreidden hun
geschrift onderweg op verschillende handelsroutes
rond de Middellandse Zee. Het Fenicisch schrift
vormde zo een belangrijke basis voor het latere
Arabische, Hebreeuwse en Griekse schrift (dat
er klinkers aan toevoegde). De Grieken voegden
klinkers toe aan het Fenicisch alfabet dat tot dan
toe enkel uit medeklinkers bestond. In de 2 de
eeuw v.C. maken de Romeinen kennis met het
Griekse alfabet, passen het aan en verspreiden
het verder over de hen bekende wereld. Zo
maakten onze contreien kennis met het Latijnse
alfabet dat tot vandaag gebruikt wordt.
In Italië ontstond in de tijd van de Etrusken
(voor de Romeinen het land veroverden) het
runenschrift. De oudste sporen van dit schrift
dateren uit de 2 de eeuw n.C. Het schrift verspreidde
zich over heel Noord- en Midden-Europa,
maar werd vooral in Engeland, Duitsland,
Hongarije en Scandinavië gebruikt. Tot in de 11 de
eeuw gebruikten de Scandinaviërs het runenschrift,
daarna kreeg het Latijnse schrift de
bovenhand en verdween het runenschrift.
Onafhankelijk van deze gebeurtenissen in
Europa, vonden in de andere werelddelen eigen
schrift-(r)evoluties plaats. In China ontstond in
de 14 de eeuw v.C. het Chinees schrift, dat tot op
heden in gebruik is. Dit schrift bestaat uit
Chinese ideogrammen, waarbij één teken één
idee voorstelt. De Chinese tekens kunnen
gebruikt worden om verschillende Chinese talen
(Mandarijns, Kantonees,…) te noteren. Op die
6
manier zorgt ook het Chinese schrift voor eenheid
in dit grote land.
Aan de overkant van de oceaan, in het
Amerika waar de Maya’s leefden, vond men
vanaf de 4 de eeuw v.C. sporen van het
Mayaschrift. Dat schrift, waarmee een dertigtal
talen genoteerd werd, werd verspreid in
Centraal-Amerika van El Salvador tot Mexico.
Het Mayaschrift heeft geen alfabet maar bestaat
uit ‘glyfen’, grafische tekens die woorden voorstellen.
Ongeveer 80% van de ontdekte glyfen is
vandaag ontcijferd.
Fenicisch schrift, ©
Nationaal museum
van Cagliari
Mayaschrift, © KMKG
Educatieve dienst - KBR