December - Markenbinnen

Nieuwsbrief Markenbinnen December 2009 Nieuwsbrief Markenbinnen December 2009
belemmering door het kattenluikje naar binnen. Maar hij wil er
uitsluitend door naar buiten. Hij is wel eens binnen en zit dan gezelllig
bij Jan op schoot te kwijlensikken, maar als ze naar bed gaan, smeert
hij hem naar buiten. Daar heeft hij een eigen bed in een doos van mijn
nieuwe printer.
Dat beest kwijlt als een kraan, ik had hem beter Zevertje kunnen noemen.
Hij heet Puntje omdat ie bijna helemaal zwart is met een minuscuul wit
puntje aan zijn staart.
Bij de naamgeving wist ik nog niet dat hij zo lekte.
Ik ga geregeld even naar Puntje toe om hem vitamine L toe te dienen
en iets lekkers te brengen. Ik zat met hem op schoot in de rieten stoel
op de waranda en toen hoorde ik de trekzakkers, de banjo- en gitarist
repeteren. Het klonk heel lieflijk, een mooi Iers wijsje.
Dus ook daar had ik even “in de keuken gekeken”, maar wat was het
een belevenis om ze nu life te zien en horen spelen, samen met Jaap
Romeijn en David.
Ik heb trouwens buitengewoon zitten genieten van het verhaal dat Jan
afstak, terwijl David zich in het zweet beulde om die snoerenzuurkool
uit de war te halen en de stekkers in de juiste gaten te steken. Iedereen
zat meteen al te stikken van het lachen, ik voorop. Niet alleen omdat het
een kostelijk verhaal was, maar vooral omdat ik wist dat hij dit volkomen
voor de vuistweg en geheel naturel zat te vertellen. Die ochtend was ik
namelijk even voor iets anders bij hem en toen had hij mij letterlijk
hetzelfde verhaal verteld, met dezelfde intonatie en idem uitgestreken
gezicht. Toen zat ik er ook al om te hinniken.
Maar hij kwam niet meer toe aan wat hij eigenlijk had willen zeggen en
daarom doe ik dit nu namens hem, vanzelfsprekend met zijn medeweten.
Hij had willen vertellen waarom hij ja had gezegd toen hem werd
gevraagd of hij op de muziekavond mee wilde doen aan een optreden
samen met David, Paul en Jaap.
“Ik heb ja gezegd omdat ik dan later aan iedereen die het maar horen wil
kan vertellen dat ik samen met Paul de Munnik en David Middelhoff op
het podium heb gestaan”
Het is niet alleen een geestig verhaal, ik geloof vast dat hij het meent.
Ik loop ook altijd tegen iedereen uit te bazuinen dat wij hier deze
beroemdheden hebben wonen. En niet eens besmuikt of achteloos, nee,
ik loop er gewoon vet over op te scheppen.
Als ik “nieuw” bezoek heb sleep ik ze geheid door het dorp, eerst de
boomgaard van Lieuwe laten zien, met een gezicht alsof die ook een
beetje van mij is en op de terugweg wijs ik de huizen van onze sterren
aan.
O ja, ik duw ze ook altijd even door de poort bij de Schuine Buren,
niet alleen om Puntje voor te stellen, maar vooral omdat ik hun tuin zo
geweldig vind. Net een schoolplaat van Jetses.
Maar ik dwaal af.
Daarna hebben onze
sterren nog een paar
geweldige nummers
gespeeld.
Echte profs, zo
doorkneed in hun
vak en wat is het
hard werken zeg. En
maar achter elkaar
doorgaan, niet kapot
te krijgen, ik zat
plaatsvervangend naar adem te happen.
Alleen, als ik het mag zeggen, ik stel voor dat we het kerkje een beetje
laten verbouwen, want het is nèt iets te klein voor het machtige geluid
dat ze voortbrachten.
Verder moet mij van het hart dat ik nooit heb geweten dat David zo mooi
solo kon zingen. Ik had hem natuurlijk op tv geregeld op de achtergrond
zien en horen (mee)zingen, maar dat is toch niet hetzelfde. Het feit dat
iemand zo muzikaal is betekent toch niet persé dat je dan ook een goede
zangstem hebt.
En ik wist óók niet dat Paul zóó reusachtig goed piano kon spelen, want hij