WMO-krant 'Meedoen is belangrijk' - Gemeente Voorst

Wmo
Wet maatschappelijke ondersteuning
Meedoen
is belangrijk!
Wmo-krant gemeente Voorst
Wet maatschappelijke ondersteuning

Meedoen is ontmoeten
De gemeente heeft besloten deze
krant uit te brengen om inzicht te
geven in de nieuwe mogelijkheden
van ondersteuning van mensen die
een extra hulpvraag hebben. Dit in
het kader van de zogeheten kanteling
van de Wet maatschappelijke
ondersteuning (Wmo), een landelijk
traject waarvoor wij in deze krant
als symbool de zandloper gebruiken.
Wethouder Edo Horstman formuleert het als
volgt: “De bedoeling van de kanteling is om
iedereen weer meer zelf verantwoordelijkheid
te geven. Daarbij is duidelijk dat er bij de
rijksoverheid ook nanciële motieven waren.
Die kunnen echter wel leiden tot nieuwe mogelijkheden;
ze geven in elk geval aanleiding tot
het heroverwegen van de inhoud. We moeten
ons nu de vraag stellen of we op de goede weg
zijn geweest met betrekking tot de hulpverlening.
Voorzieningen lijken te vanzelfsprekend
te zijn geweest; er moet gerichter gekeken gaan
worden naar de hulpvraag, de hulpvrager en
zijn/haar sociale netwerk. Het uitgangspunt zal
moeten zijn dat men het meer vanzelfsprekend
gaat vinden om hulp te bieden aan iemand die
je na staat. Dat wat mantelzorg is gaan heten.”
Ontmoeten
De wethouder vindt collectiviteit van belang:
ontmoeten leidt tot elkaar waarnemen, elkaar
erkennen in mogelijkheden en beperkingen,
en kan daarom leiden tot wederzijdse ondersteuning.
De ontmoeting kan ook eenzaamheid
verzachten. Hij gelooft in de uitspraak (vrij naar
Gandhi): “De grootste armoede is eenzaamheid”,
en dat betekent dat ontmoeting cruciaal is om
rijker te worden. De gemeente steunt daarom
het project “De Ontmoeting” van de stichting
Mens & Welzijn. De gedachte is mensen te
gaan uitnodigen elkaar te ontmoeten, samen
te eten, te biljarten, te klaverjassen of waar
dan ook maar interesse voor bestaat.
Meedoen is belangrijk!
Dat kan gebeuren in het Kulturhus of de bibliotheek
in Twello, maar bijvoorbeeld ook in de
diverse dorpshuizen en zorginstellingen.
Zorginstellingen
De gemeente Voorst kent veel zorginstellingen
(De Beele, Zozijn enz.). Daarnaast zijn veel
boerderijen omgevormd tot zorgboerderijen.
Dat zijn geweldige, kleine initiatieven, die alleen
kunnen bestaan op basis van de pgb’s
(persoonsgebonden budgetten). Die kunnen het
moeilijk krijgen in de nieuwe situatie, en daarom
wil de gemeente hierin coördineren. Men is
hiervoor al in gesprek met partners, en het zal
niet alleen gaan om vrijetijdsbesteding, maar
ook om arbeidsgerichte activiteiten. Enige vorm
van participatie is essentieel voor het zelfvertrouwen,
één van de grootste deugden volgens
de wethouder: het leidt tot zelfrespect en meer
mogelijkheden in het leven.
Ritme, regelmaat en ruimte
Elementaire zaken in het onderwijs, dat voor de
opgave staat volwaardige mensen af te leveren.
Ook bij Wmo-gerelateerde zaken speelt dat, en
mensen hebben elkaar daarin nodig. We gaan
als gemeente dan ook kijken of je zaken in de
collectiviteit kunt oplossen, en kijken daarbij
goed naar de individuele verschillen, want die
zijn er altijd. Die moeten dan ook leiden tot een
verschil in behandeling, maar altijd wel met
dezelfde mate van respect.
Een ander onderscheid: iemand met een hoog
inkomen zal zelf een bijdrage kunnen leveren
als hij bijvoorbeeld een traplift nodig heeft. Tot
nu toe gebeurde dat niet, maar het lijkt heel
redelijk dat wel te vragen. De wethouder benadrukt
dat de gemeente oog blijft houden voor
mensen die hulp nodig hebben, maar dat we
wel werken met gemeenschapsgeld, en niet
iedereen die oud is, is ook armlastig. Ook wil
hij nog even kwijt dat participatie van mensen
met minimale mogelijkheden sommige van
deze mensen veel geweld aandoet. Het is niet
iedereen gegeven te kunnen participeren,
en ook die beperkingen moet je
respecteren.
Uitdaging voor gemeenten
De wethouder heeft er moeite mee dat het
systeem ter discussie staat vanuit nancieel
oogpunt, en niet vanuit menselijk oogpunt, of
een missie of visie. Toch is het goed dat je van
tijd tot tijd je systeem weer eens tegen het licht
houdt. Hij maakt zich zorgen over het toenemende
aantal dementerenden in de gemeente,
evenals het toenemende aantal mensen met
overgewicht en dat met alcoholgebruik. Hij wijst
op het merkwaardige contrast dat de jeugd in
Nederland het gelukkigst is van alle jongeren
in de wereld, terwijl er tegelijkertijd de meeste
vraag naar jeugdzorg is, en er relatief heel veel
naar het speciaal onderwijs gaan. Bij ouderen
wil je iets doen aan overgewicht, want obesitas
lijkt een nieuwe epidemie te worden. Als overheid
heb je daar wel een rol in, al kun je niet
veel meer dan voorlichting geven. Maar het
alcoholmatigingsproject loopt al een tijdje,
en lijkt voorzichtig wat vruchten af te werpen.
Als overheid kun je proberen mensen aan het
sporten te krijgen, en wellicht een begeleidingstraject
met diëtisten inzetten.
Cliëntenraad Maatschappelijke
Ondersteuning
Wethouder Horstman wil nog even wijzen op
de Cliëntenraad, dat volgens hem een zeer
gedegen adviesorgaan is. Ze denken mee met
de overheid met oog voor mensen met een
hulpvraag, maar ook voor de mensen die de
hulp moeten leveren. Ze hebben het vermogen
integraal te kijken, kritisch, maar met begrip
voor ieders situatie.
3

In maart 2012 bestond het Wmoloket
12,5 jaar. Dit loket handelt
aanvragen af van mensen die zich
niet (meer) zelfstandig kunnen
redden. Het gros van de aanvragen
dat daar binnenkomt betreft Wmovoorzieningen
(ca 60%), zoals bijvoorbeeld
rolstoelen, woningaanpassingen
en huishoudelijke
verzorging. Een belangrijke taak
blijft het geven van informatie en
het doorverwijzen van klanten bij
vragen over bijvoorbeeld tafeltje
dek je, personenalarmering, vrijwilligerswerk
en mantelzorg.
Het team en de klanten
Als je binnenkomt merk je al dat hier een hecht
team werkt in een goede onderlinge sfeer. Ze
gaan eigenlijk allemaal elke dag met plezier
naar hun werk. Dat vinden ze belangrijk, want
soms krijg je te maken met vrij heftige problematiek,
en dan is het prettig als je even bij je
collega’s stoom kunt afblazen of kunt overleggen
wat in de gegeven situatie de beste oplossing
is. Het team krijgt met allerlei soorten
mensen te maken aan het loket. Het zijn altijd
mensen met een beperking, maar dat kan variëren
van jong gehandicapten, gezinnen waar
even ingesprongen moet worden vanwege een
zieke of overbelaste moeder, ernstig zieken
die ondersteuning nodig hebben tot niet meer
zo mobiele ouderen. Ook het soort vragen
varieert. Het kan gaan om puur informatieve
vragen tot een vraag als “heeft mijn moeder
nog ergens recht op?”
Deze laatste vraag kan sinds de kanteling beantwoord
worden met: de Wmo gaat niet meer
uit van rechten, maar compenseert waar nodig
beperkingen.
De procedure
Wat gebeurt er nu als iemand zich bij het loket
meldt? Hij of zij vult dan een meldingsformulier
in waarin hij aangeeft waar hij/zij problemen
mee heeft en ondersteuning bij nodig heeft.
Dat is een heel eenvoudig formulier met wat
aankruismogelijkheden. De volgende stap is
Wet maatschappelijke ondersteuning
het beoordelen van de aanvraag. Dit wordt in
de meeste gevallen door de mensen van het
Wmo-loket zelf gedaan, maar soms is het nodig
de hulp in te schakelen van een extern medisch
indicatiebureau. Dit gebeurt in samenhang met
een huisbezoek, waar de Wmo-medewerker
met de klant in gesprek gaat (het “keukentafelgesprek”)
en bekijkt wat deze nog zelf kan, en
wat de mogelijke oplossingen zijn bij de zaken
waar hij moeite mee heeft. Soms kan dat inzet
van familie of buren zijn. De medewerkers hebben
wel meegemaakt dat mensen denken dat
familie niet wil of kan helpen, maar na een gesprek
met familie blijkt vaak dat ze dat met alle
plezier wel doen. Dat is ook voor de klant prettig
om te merken. Lukt het niet met inzet van
het eigen netwerk, dan kan een voorziening
geleverd worden, zoals bijvoorbeeld huishoudelijke
verzorging (hv), of een vervoersvoorziening
(gehandicapten parkeerkaart, pas voor de
regiotaxi, scootmobiel) al naar gelang wat in de
gegeven situatie de beste oplossing lijkt. Volgens
de medewerkers is elke situatie anders,
en overal probeer je je in te leven en te zoeken
naar wat hier het beste is.Voor de meeste
voorzieningen wordt wel een eigen, inkomensafhankelijke
bijdrage gevraagd. En als het
dan allemaal goed geregeld is, en het dossier
gesloten kan worden, voelen ze zich voldaan
en kunnen de zaak weer van zich afzetten.
Termijnen
Voor het afwerken van een aanvraag staat een
wettelijke termijn van maximaal 8 weken. De
medewerkers van het Wmo-loket zeggen de
meeste al binnen 4 weken afgehandeld te hebben,
mede dankzij de korte lijnen binnen de
gemeente. Ook de drukte aan het loket neemt
af, onder andere omdat sommige formulieren
nu via de website te downloaden zijn. Iedereen
heeft wel eens “loketdienst”. Ook Joop Pol is
daar heel vaak te vinden. De klantmanagers
zijn erg blij met hem: hij neemt ze veel administratieve
taken uit handen. Zelf is hij ook heel
gelukkig met zijn baan: vanwege zijn handicap
is hij afgekeurd voor lopend werk, dus in de
sport-horeca, waar hij vandaan komt, kon hij
niet verder. En zo is hij van Wmo-vrager Wmomedewerker
geworden.
De kanteling
De zogeheten kanteling van de
Wmo betekent
Het Wmo-loket
vooral een verandering in de manier van benaderen
op het moment van de aanvraag. Het
belangrijkste criterium was: heeft de aanvrager
recht op de voorziening die hij aanvraagt. Als
hij dat recht had, dan waren er eigenlijk geen
gronden om een aanvraag af te wijzen, ook
niet als iemand bijvoorbeeld een pas voor de
regiotaxi aanvroeg, terwijl hij geen gelegenheden
had waarbij hij daar gebruik van zou
(willen) maken.
Sinds de kanteling gaat het er niet meer om of
een klant recht heeft op een voorziening, maar
om de vraag wat zijn probleem is en hoe dat
opgelost kan worden. Daarbij wordt in eerste
instantie gekeken naar de eigen kracht van
mensen, naar hun eigen netwerk. Pas in laatste
instantie, als er geen andere mogelijkheden
blijken te zijn, komen voorzieningen aan de
orde. Een belangrijke vraag daarbij is hoe de
klant tot nu toe met het probleem is omgegaan,
waarom dat nu niet meer kan, en of er
dan een andere eigen oplossing voor het probleem
te bedenken is. De Wmo-medewerkers
zien het als een valkuil dat ze gaan denken in
oplossingen voor mensen, terwijl ze juist mensen
moeten gaan helpen hun eigen oplossingen
te vinden. Ze zullen meer dan in het verleden
een ergotherapeutische instelling moeten hebben:
samen met mensen aan hun oplossingen
werken, waarbij zij als professionals zaken
kunnen aandragen of voorstellen. En maatwerk
blijft het devies.
Het Wmo-loket is gevestigd aan de Kortenaerstraat
16 in Twello. Daar is ook de dagopvang
van Mens & Welzijn. De Wmo-medewerkers
lopen daar nog wel eens binnen om een
praatje te maken. En bij mooi weer kun je ze
vaak samen met de mensen van de dagopvang
buiten op een bankje aantre en.
Openingstijden Wmo-loket:
van maandag tot en met
vrijdag 9.00 – 12.30 uur.
5

Het Steunpunt mantelzorg is –
evenals het Wmo-loket – gevestigd
in “Het Baken” aan de Kortenaerstraat
in Twello, en wordt
bemenst door Conny Kalker.
Het steunpunt is een dienst van de
Stichting Mens & Welzijn en is preventief,
informatief en uitvoerend
bezig voor mantelzorgers die een
hulpvraag hebben.
Wat is mantelzorg?
Een mantelzorger is iemand die langdurig
onbetaald zorgt voor iemand met wie een
persoonlijke band bestaat, die chronisch ziek,
gehandicapt, dementerend of anderszins hulpbehoevend
is. Er wordt pas van mantelzorg
gesproken als de zorg meer dan acht uur per
week en langer dan drie maanden wordt gegeven.
Een mantelzorger is vaak de partner, maar
soms ook een kind, ouder, vriend, buur of kennis.
De zorgvraag kan soms zeer belastend zijn
voor de mantelzorger, die – als hij niet oppast –
er fysiek of psychisch aan onderdoor kan gaan.
Het steunpunt kan ze leren grenzen te stellen
en vooral ook hun eigen grenzen te bewaken.
Adviezen
Het steunpunt lost de problemen niet op,
maar biedt een luisterend oor en kan helpen
bij het verwijzen naar de juiste organisaties of
instanties. Belangrijk is om eerst te kijken of
er oplossingen zijn binnen het eigen netwerk.
Soms kan een simpel idee al ruimte scheppen
voor de mantelzorger, maar het kan ook dat er
uiteindelijk vrijwilligers (mede) ingezet worden
om de mantelzorger te ontlasten. Wat door
mantelzorgers over het algemeen als zeer prettig
wordt ervaren zijn de lotgenotenbijeenkomsten,
themabijeenkomsten of lokale uitjes.
Meedoen is belangrijk!
Steunpunt
mantelzorg
Vrijwilligers
Steeds meer mantelzorgers hebben zelf ook
problemen, omdat er een steeds groter beroep
op ze gedaan wordt. Daarnaast zijn er steeds
minder vrijwilligers, die ook nog eens steeds
ouder worden. Het steunpunt zoekt daarom
steeds nieuwe vrijwilligers. Deze worden eerst
getraind in bijvoorbeeld palliatieve thuiszorg of
opvangservice ter ontlasting van de mantelzorger,
voor chronisch zieken of dementerenden.
Het steunpunt redt het nu nog net met het aantal
vrijwilligers waarover het beschikt om mantelzorgers
te ontlasten, maar gezien de vragen
zijn meer vrijwilligers van harte welkom.
Mantelzorgcompliment
Als de zorgvrager een CIZ-indicatie heeft en
voor minstens 8 uur per week persoonlijke verzorging
krijgt van een mantelzorger, dan krijgt
hij/zij automatisch het recht van de sociale
verzekeringsraad om aan iemand een mantelzorg-compliment
uit te reiken (een bedrag van
€ 200). Bij zorgvragers zonder een dergelijke
indicatie die wel degelijk ook heel veel mantelzorg
ontvangen, ondersteunt het steunpunt
de aanvraag voor een dergelijk mantelzorgcompliment.
Jonge mantelzorgers
Er is door 2 studenten onderzoek gedaan naar
de behoeften van jonge mantelzorgers (0-23
jaar) in de gemeente Voorst. Het advies hierover
verschijnt binnenkort.
Er is een aanmeldactie geweest voor deze
groep, maar daarop is weinig respons gekomen.
Mezzo (overkoepelende vereniging voor
mantelzorgers en vrijwilligers) stelt dat landelijk
1 op de 4 jongeren mantelzorger is, maar
men is zich er niet altijd van bewust en de
jongeren praten er ook niet gemakkelijk over.
Bijna alle jongeren blijken echter behoefte te
hebben aan lotgenotencontacten. Belangrijk
is om rekening te houden
met de behoefte per leeftijdscategorie. De behoeften
van een 10-jarige zijn anders dan die
van een 21-jarige. Daarop moet goed worden
afgestemd.
Kanteling
Mantelzorg is eigenlijk al gekantelde zorg:
mensen hebben zelf een oplossing gezocht,
soms met steun van professionals, voor hun
zorgvraag. Het doel van het steunpunt is
o.a. om te zorgen dat er geen overbelasting
optreedt bij de zorgbieders. Conny zegt dat
ze zich er door de Wmo-kanteling weer wel
bewuster van is geworden dat je vooral moet
uitgaan van de eigen kracht van mensen. Ze
merkt dat de mantelzorgers vaak meer inzicht
en kracht hebben dan men zelf denkt. Ze hebben
vaak al veel meegemaakt en door samen
te kijken naar eigen mogelijkheden, krijgt men
soms weer een andere kijk op de eigen omstandigheden.
In een persoonlijk gesprek, of
door ontspannende activiteiten en lotgenotencontact,
kan wellicht voorkomen worden dat de
mantelzorger in een isolement komt of overbelast
raakt. Herkent u dit, geef u zich dan gerust
op bij het mantelzorgsteunpunt. Conny komt
dan langs voor een kennismakingsgesprek.
Mantelzorgers kunnen zich bij het steunpunt
melden door te bellen met 0571-287752. Of
een email te sturen naar
c.kalker@mensenwelzijn.nl
7

Vrolijk
zorgenkind
Omdat Paul en Jacomien Wolfkamp
hebben ervaren dat er weinig, eigenlijk
alleen oppervlakkig begrip
is voor ouders van een kind met
een heel zware zorgvraag, hebben
ze een boek geschreven over hun
oudste zoon: “Daan, vrolijk zorgenkind!”.
Ze hopen zo meer begrip te
kweken voor mensen in dezelfde
situatie.
Want dat hun zoon een zware zorgvraag heeft
is duidelijk: hij heeft door vroeggeboorte hersenbeschadiging
opgelopen, is spastisch, kan
niet lopen, is slechtziend, heeft een verstandelijke
beperking en lijdt aan moeilijk instelbare
epilepsie. Vaak is hij – altijd ’s nachts – in allerijl
naar het ziekenhuis vervoerd vanwege een
aanval.
Ze zijn zo gespitst op kleine ritmische storingen
in de ademhaling, dat Jacomien op een
dag naar boven rende omdat ze via de babyfoon
zo’n storing hoorde in de ademhaling van
jongste zoon Gijs. Pas toen ze boven was en er
niets aan de hand bleek, realiseerde ze zich dat
dit een gezonde jongen is zonder epilepsie.
Het trekt een zware wissel op je leven, een
kind dat altijd 100% afhankelijk van anderen zal
blijven. In het eerste jaar was er steeds slecht
nieuws, en weer slecht nieuws en geen tijd om
dat ook allemaal te verwerken.
Terugkijkend zien ze dat het vooral de eerste
jaren voor henzelf een kwestie was van overleven.
En nu, bijna 10 jaar, begint Daan te puberen,
terwijl hij geestelijk functioneert als een
kind van onder de 5. Dat wringt, en is lastig om
mee om te gaan.Toch willen ze blijven kijken
naar de mogelijkheden en niet naar de onmo-
Wet maatschappelijke ondersteuning
gelijkheden, zonder evenwel het verdriet te
negeren, want ook dat moet je dan later bekopen.
Daar zijn ze zich zeer van bewust.
Toch vinden ze zich een gelukkig gezin, al
mist het exibiliteit. Ze kunnen niet zomaar
bedenken dat ze even naar het bos willen; dat
kost minstens een uur organisatie. Met daarnaast
nog de opgave om nu de balans te gaan
zoeken voor Gijs, die bijna 3 is. Alles mag niet
alleen om Daan draaien.
Daan moet voortdurend bezig gehouden worden.
Hij speelt niet zelf. Eenvoudige, niet te
lange luisterboeken kan hij aan, al is dat wel
afhankelijk van wie voorleest. Als het even kan,
is hij graag buiten, waar ruimte is en aangepaste
speeltoestellen voor hem geplaatst zijn.
Op de school waar hij nu zit, gaat het heel
goed. In tegenstelling tot zijn vorige school,
waar hij heel ongelukkig werd, want hij werd
niet begrepen, heeft zijn huidige school een
ingang gevonden hoe hij leert. Ze zijn nu zelfs
bezig hem basaal te leren lezen, en dat geeft
hem zichtbaar enig zelfvertrouwen.
Over de toekomst denken ze bij voorkeur
nog niet na. Ze vinden eigenlijk dat Daan op
dezelfde leeftijd het huis uit moet kunnen als
“normale” kinderen. De allereerste voorwaarde
is dat hij naar een veilige plek gaat, en dat
is geen grote instelling, dus dat wordt nog
een zoektocht waar ze eigenlijk al mee bezig
zijn via het Netwerk Rondom, opgericht door
ouders van kinderen met een verstandelijke
beperking. Omdat Daan zo’n zware zorgvraag
heeft (in principe een opname-indicatie), zal hij
zijn PGB houden en uiteraard ook al zijn voorzieningen.
Zonder dat kan hij, en kunnen zijn ouders niet
leven. Van het PGB betalen ze de hulp voor
Daan. Vorige week had hij vakantie, en
omdat je hem geen 5 minuten
alleen kunt laten, is er dan hulp in huis van
9.00-16.00 uur. Buiten de vakanties ook op de
woensdagmiddag en de zaterdag. Het grootste
nadeel daarvan vindt Jacomien het gebrek
aan privacy: er is steeds iemand in huis. Prima
mensen allemaal, maar toch mensen van buiten.
Ze hebben nu ook een tillift, want Daan wordt
natuurlijk steeds zwaarder. “En toch ontkom je
er niet aan hem regelmatig te tillen, al is het
maar om hem in de zitstand te krijgen.”
Jacomiens rug heeft ervan te lijden, en ze gaat
daarvoor dan ook naar therapie. Hun relatie
heeft er niet onder geleden, waarschijnlijk
omdat ze zich er zeer van bewust zijn dat je
samen dingen moet blijven doen. Daar blijft
weinig tijd voor over, en daarom hebben ze
hun verjaardagen en hun trouwdag voor zichzelf
heilig verklaard: die zijn voor hen tweeën
en dan doen ze samen iets, al is het maar aan
de IJssel zitten met een in het dorp gekocht
broodje. “Uit elkaar groeien is gemakkelijk, je
moet ervoor zorgen dat je elkaar blijft zien.”
En heel stellig zeggen ze: “De zorg voor zo’n
kind kun je niet alleen. Als één van de ouders
zich eraan onttrekt, red je het niet. Daan heeft
hier niet om gevraagd en wij ook niet. We hadden
Daan graag een gezond leven gegund.
Maar als we zouden zeggen: deze zorg willen
we niet, wat dan?”
Meer informatie:
www.vrolijkzorgenkind.nl
9

10
Wij doen
allemaal mee
Mariska Mulder
Bij de gemeente heb ik nooit moeite gehad met een aanvraag. Die
worden hier veel sneller behandeld dan in mijn vorige gemeente. Vroeger
deed ik handbal. Sinds mijn handicap heb ik rolstoel-tafeltennis
geprobeerd, maar dat viel behoorlijk tegen. Nu doe ik niet meer aan
sport, maar zoals een auto naar de garage moet voor onderhoud,
moet ik heel regelmatig naar fysiotherapie. En ik oefen met de rollator.
Ik heb mezelf aangeleerd achter de kinderwagen te lopen. Ik heb alles
altijd gekund, dus waarom zou dat nu niet meer zo zijn. Daar heb ik
natuurlijk wel aanpassingen voor nodig. Veel heb ik van de gemeente
gekregen, maar de driewieler ets heb ik zelf gekocht,
want je kunt niet alles aanvragen. Ik heb tenslotte al een
scootmobiel.
Ans Albers
“Ik ben blij dat er een instantie is als het Wmo-loket, er wordt goed
geluisterd – al zijn we het niet altijd over alles eens. Al die aanpassingen
maken het wel mogelijk dat ik hier zelfstandig woon, en
daar ben ik ontzettend blij om.” Ze heeft een tijd gerevalideerd in
Kastanjehof, maar daar moest ze op een gegeven moment weg,
want ze werd daar heel erg down en kreeg heimwee. Ondanks
haar door een erfelijke ziekte veroorzaakte handicap die al op heel
jonge leeftijd begon, zegt ze dat ze blij is om te leven (“het is niet
alleen maar kommer en kwel”), en dat straalt ze ook uit. Voor haar
is het glas altijd half vol, ze staat positief in het leven. Het zelfstandig
kunnen (blijven) functioneren is daar een belangrijke factor bij.
Dit wil ze ook meegeven aan anderen: wacht niet te lang met aanvragen
van voorzieningen en zet je trots opzij. Als je sneller moe
wordt, ga dan praten bij het Baken om te kijken of er iets is dat je
kan helpen zelfstandig te blijven. Hulpmiddelen stellen je hiertoe in
staat. Je hebt een gewenning van een paar weken nodig, maar dan
is het onderdeel van je leven geworden.
Ronald Buitenhuis
Als kind al had hij te maken met aanpassingen vanwege een heupziekte,
waardoor zijn benen wel 10 cm in lengte verschilden. Op de lagere school
werd hij vaak uitgescholden voor mankepoot, op de LTS werd dat minder.
Toen zijn werk als machinebankwerker te zwaar werd, heeft zich omgeschoold
in de elektrotechniek. Hij werkt nu al 26 jaar bij een bedrijf in
Heerde dat lesmateriaal maakt voor scholen (allemaal op het gebied van
de elektrotechniek). Het krijgen van aanpassingen was vroeger niet altijd
even gemakkelijk, maar de laatste tijd heeft hij geen problemen. Hij kan
goed communiceren met de mensen van het Wmo-loket. Hij heeft net een
nieuwe rolstoel, omdat zijn oude het begaf, en aan zijn nieuwe rolstoel
kan hij een elektrische hand ets koppelen. Omdat hij niet alles wil aanvragen,
heeft hij zelf via internet een scootmobiel gekocht (een afgekeurde,
maar hij rijdt er al 6 jaar mee). Die heeft hij zelf zodanig aangepast dat hij
zijn oude rolstoel erop kan plaatsen. Hij hoeft dan niet overal met de auto
naar toe: hij neemt de scootmobiel en stapt met rolstoel en al af. Heel erg
handig! Zo heeft hij ook voor zijn oude rolstoel een extra voorwiel gemaakt
voor vakanties: met de kleine voorwielen kun je niet door grind of gras
rijden. Door het extra wiel worden de voorwielen opgetild en kun je moeiteloos
over elke ondergrond rijden. Allemaal heel solide, met dank aan zijn
opleiding tot machinebankwerker. Hij vraagt de dingen aan die hij echt
nodig heeft, en zelfs die nog niet allemaal. “Sommige dingen wil je gewoon
zelf kopen, omdat je dan meer keuzevrijheid hebt.” En de aanpassingen
past hij vervolgens weer voor zichzelf aan.
Meedoen is belangrijk!
Arend en Riki Hopman
“Als je 50 jaar terugkijkt, hoe anders was de wereld dan! Toen wij trouwden,
hadden we een stofzuiger en een radio, en dat was het wel zo’n beetje.”
Ze zijn beiden 80 jaar. Arend heeft tot zijn 70e gewerkt als accountant, “want
je wilde toch niet de hele dag op de bank zitten”. Pas sinds een paar jaar kan
hij niet zo goed meer uit de voeten, in tegenstelling tot zijn vrouw Riki, die
nog etst, zwemt en het huishouden doet. Ook verzorgt ze haar man grotendeels
zelf, maar alles wat hij kan, laat ze hem zelf doen. Slechts eens per
week komt de zuster voor het vervangen van de opvangzak van de katheter.
Omdat Arend niet meer boven kon komen, heeft hij een traplift. Het verzoek
werd aanvankelijk afgewezen door de medische adviesdienst, maar het Wmoloket
heeft dat advies niet opgevolgd. Ze zijn nog een keer wezen kijken en
hebben hem toen toegewezen. Een heel korte periode heeft Arend ook een
scootmobiel gehad. Riki vertrouwde hem daar helemaal niet mee. Op een dag
moesten ze naar het Medisch Centrum. Hij wilde zijn scootmobiel voor de
deur parkeren, maar gaf per ongeluk gas en reed dwars door de deur van het
Centrum heen. Gelukkig was er een dokter ter plaatse voor het verzorgen van
de gewonde die daarbij viel. De scootmobiel hebben ze daarna weggedaan.
Gerda en Arend van Wijngeeren
“Met de voorzieningen die we hebben, kunnen we ons hier best redden.”
De thuiszorg komt iedere ochtend hulp bieden, en tweemaal per week hebben
ze huishoudelijke hulp via de Wmo. Binnenkort krijgt Gerda ook nog een
maatje van de thuiszorg, met wie ze dan samen weer eens naar de markt kan.
Eén keer per week gaat ze per regiotaxi naar het Matenveld in Apeldoorn voor
de dagopvang. Dat vindt ze heel prettig, al houdt ze het maar 2 uur vol.
Arend is dan ook heel duidelijk: “Iedereen, oud of jong, die slecht ter been is,
moet met de regiotaxi mee kunnen om niet aan huis gebonden te zijn. En dat
zonder eigen bijdrage.” Dagelijks koken ze samen. Volgens Arend was Gerda
een heel goede kokkin, maar nu doen ze het wat eenvoudiger, maar nog
steeds staat er nasi, bami en haché op het menu. Ook gaan ze wel eens samen
wandelen met de rollator, “en dan denken mensen dat we gek zijn…”
Arend: “Als je ons samen ziet, denk je dat we niets hebben, maar we zijn allebei
echt heel ziek.”
Wet maatschappelijke ondersteuning
Bets Zwartjens
“Ik ben blij dat ik nog kan praten, want het lijkt me verschrikkelijk als je dat niet meer kunt,”
Bets heeft al 27 jaar MS. De eerste jaren was dat nog niet zo ingrijpend, maar nu kan ze niet
meer lopen of staan, mede door ziekte in de afgelopen winter, wat haar nog meer verzwakt
heeft. Ze woont met haar man in een volledig aangepast huis, wat voor een groot deel door
de Wmo is bekostigd; een deel hebben ze zelf gedaan, omdat je dan toch vrijer bent in je
keuzes. Haar drie kinderen wonen allemaal in Twello, en daar heeft ze veel steun aan. Met een
alarm om haar nek kan ze haar man roepen, maar als die er niet is, worden de kinderen ermee
opgepiept. Dit gebruikt ze nu omdat ze op dit moment niet zelfstandig naar het toilet kan,
waar ze heel ongelukkig mee is. Voorheen mocht ze dat eigenlijk ook al niet, maar stiekem
verplaatste ze zich toch in haar rolstoel en van de rolstoel op het toilet. “Ik ben nou een keer
een doorzetter.” Drie keer per dag komt de thuiszorg, waarvan ze een deel zelf betaalt, en
dat vindt ze heel normaal. Laat iedereen ook maar een eigen bijdrage betalen voor de scootmobiel,
want nu is het te gemakkelijk en staan er daardoor heel veel ongebruikt in de schuur.
Je moet ook niet méér aanvragen dan je nodig hebt. Met het Wmo-loket heeft ze goede ervaringen.
Ze was heel moe de laatste tijd, en zag het even niet meer zitten. Maar nu ze een lift
heeft gekregen, kijkt ze weer een stuk positiever naar het leven. “Je wilt toch beter worden…”
Henk en Cobie Pothoven
Op advies van de ouderenadviseur en met hulp van huisarts en Goed Wonen, hebben
we sinds kort een seniorenwoning in Twello, want in ons grote huis in Posterenk konden
we niet blijven na de 3 TIA’s van Henk. We hebben het goed getro en met onze
hoekwoning. We hadden nooit gedacht dat we hem zouden krijgen, maar de mevrouw
die als eerste in aanmerking kwam, wilde hem niet. Henk: “Als ik mijn vrouw niet had,
dan was ik niks meer; dat was een verpleeghuis geworden.” Cobie kan op haar 83e
nog heel goed uit de voeten, ze zit zelfs nog op de gymnastiek. Henk gaat 3 dagen
per week naar activiteitencentrum Siza in Teuge. “Dan kom je er nog eens uit;
anders zit je hele dagen op de bank.” Hij heeft het daar prima naar zijn zin:
hij schildert er, en op vrijdag koken ze samen met een begeleidster die
heel goed kan koken. “Lekker joh!” En zo eten ze elke vrijdag een
door Henk in Teuge bereide maaltijd.
11

Het VrijwilligersPUNT wordt bemenst
door Rinet Kasemir ondersteund
door twee vrijwilligers! En
die heeft ze hard nodig, want er is
op dit terrein veel werk te doen.
De belangrijkste taak van het VrijwilligersPUNT
is het bemiddelen
van vrijwilligers via de vacaturebank.
Tot nu toe is dat een bank
waar organisaties/verenigingen in
staan die op zoek zijn naar vrijwilligers,
maar er wordt aan gewerkt
om er een wederkerige bank van
te maken waar ook vrijwilligers op
staan die hun diensten aanbieden..
Daarnaast ondersteunt, begeleidt en adviseert
het VrijwilligersPUNT verenigingen en stichtingen
over alles wat met vrijwilligerswerk
te maken heeft. Adviezen gaan vaak over
fondsenwerving, verzekeringen en contracten
met vrijwilligers. Dat kan op het eerste gezicht
wat vreemd overkomen, want vrijwilligers
zijn natuurlijk mensen die onbezoldigd werken.
Maar in de meeste gevallen is vrijwilligerswerk
niet vrijblijvend, en daarom wordt vaak een
contract opgesteld waarin de regels van de
organisatie worden vastgelegd en wat er van
de vrijwilliger verwacht wordt. De vrijwilliger
verbindt zich hieraan door het ondertekenen
van een contract.
Er zijn alleen al in de gemeente Voorst
duizenden vrijwilligers actief, het exacte
aantal is moeilijk te schatten. Ze zijn actief
op allerlei terreinen: van het tellen van vogels
en het knotten van knotwilgen tot activiteiten
in zorginstellingen en bij de zwerfpoezenopvang
en natuurlijk ook de bestuursfuncties
van de vele verenigingen en stichtingen.
En niet te vergeten allerlei vrijwillige functies
bij verenigingen, zoals het wandelen met
ouderen rond Bussloo en het organiseren
van gezellige bijeenkomsten voor deze
doelgroep.
Meedoen is belangrijk!
VrijwilligersPUNT
Verschuiving
Het valt Rinet op dat er een verschuiving
komt in het vrijwilligerswerk. Aan de aanbodkant
zie je dat vrijwilligers vaak iets meer
geschoold zijn, en zich vaak niet voor langere
tijd willen vastleggen. Ze geven de voorkeur
aan kortstondige projecten bij verschillende
organisaties, die ze afronden, waarna ze zich
weer terugtrekken. Een voorbeeld daarvan is
de organisatie van de 55+ markt. Ook aan de
vraagkant is een verschuiving merkbaar, die
gedeeltelijk te maken heeft met gewijzigde
regelgeving. Als voorbeeld op het terrein van
de Wmo noemt ze een moeder met een kindje
met een beperking, die tot voor kort begeleid
werd door een zorginstelling. Nu moet ze zich
zelf zien te redden met haar zoon, en zoekt ze
ondersteuning van een vrijwilliger. Hier wordt
het raakvlak zichtbaar met het steunpunt
Mantelzorg, waarmee Rinet dan ook heel nauw
samenwerkt, en dat is in het belang van beide
steunpunten. Want het steunpunt Mantelzorg
heeft regelmatig nieuwe vrijwilligers nodig
(zie het artikel elders in deze krant).
Grotere afstand tot het
vrijwilligerswerk
Soms melden zich mensen bij het Vrijwilligers-
PUNT aan die moeilijk bemiddelbaar zijn:
iemand die onder behandeling is bij maatschappelijk
werk en het advies krijgt vrijwilligers
werk te gaan doen, of een inburgeraar
die op die manier wat vertrouwder kan raken
met de Nederlandse taal. Organisaties zitten
daar vaak niet op te wachten, want dat kost
ze ook veel tijd. Het is een hele uitdaging om
deze mensen toch geplaatst te krijgen. Een andere
categorie bestaat uit mensen die hun baan
verliezen en niet thuis willen zitten. Voor hen
is het UWV soms een obstakel, want als deze
organisatie de taken beschouwt als vervangend
werk, kun je je uitkering kwijtraken. Wel iets
om rekening mee te houden. Rinet adviseert
deze mensen dan ook altijd eerst bij het UWV
te informeren of ze het vrijwilligerswerk
mogen doen waarin ze geïnteresseerd zijn.
Beursvloer: maatschappelijk
betrokken ondernemen
Voor het eerst zal in de gemeente Voorst een
beursvloer georganiseerd worden waar bedrijven
en verenigingen/stichtingen elkaar kunnen
vinden. Dit moet met gesloten beurzen gaan.
Het VrijwilligersPUNT is nauw betrokken bij
de organisatie. Een voorbeeld van een match
op de beursvloer: de penningmeester van
de scouting vraagt ondersteuning van een
accountantskantoor, als tegenprestatie biedt
de scouting hun accommodatie aan om bijvoorbeeld
een teamdag te organiseren.
De bedoeling is dat er in 2 uur tijd zoveel
mogelijk zinvolle matches ontstaan. Van tevoren
wordt er een workshop georganiseerd
voor verenigingen en stichtingen (en eventueel
bedrijven) om ze ideeën te geven voor het
bedenken van matches. Het evenement vindt
plaats op 16 mei bij SV Twello. Bedrijven en
verenigingen kunnen zich opgeven op
www.beursvloervoorst.nl.
Pluim en compliment
Eén keer per jaar geeft de gemeente een waarderingsprijs
voor vrijwilligers: de Pluim voor
een vrijwilligersorganisatie met bijzondere verdiensten,
en het Compliment voor een individuele
vrijwilliger. Dit jaar werd de Pluim uitgereikt
aan de Buurtbusvereniging Stedendriehoek die
het openbaar vervoer in de gemeente met vrijwilligers
vormgeeft. Het Compliment ging naar
de heer J.A. Brinkman. Het VrijwilligersPUNT
is belast met de voorbereiding en organisatie
hiervan. Zij zorgen ervoor dat de uitreiking
steeds een echt feestje wordt voor vrijwilligers.
Dat lukt steeds beter, en de zaal wordt steeds
voller. En zo’n feestje hebben de vrijwilligers
zeker verdiend.
Het VrijwilligersPUNT is gevestigd in het
Kulturhus Jachtlust in Twello
Jachtlustplein 11, 7391BW Twello
0571 - 27 79 41
r.kasemir@mensenwelzijn.nl
13

De Cliëntenraad maatschappelijke
ondersteuning (CMO) is eind
2003 ontstaan door samenvoeging
van de Bijstands Adviescommissie,
het Gehandicaptenplatform
en de Seniorenraad. De raad adviseert
over alle beleidsvelden van
de Wmo, WSW (Wet sociale werkvoorziening),
WWB (Wet werk en
bijstand) en het minimabeleid. Er
zitten maximaal 11 leden in de
cliëntenraad. Wij spreken met Bets
Hoogeslag en Janneke van Tilborg:
zij zitten er sinds het begin in.
De raad is een mix van professionals en ervaringsdeskundigen.
Een gelukkige mix volgens
beide dames, want het is belangrijk dat sommigen
voorbeelden kunnen geven van zaken waar
je als bijvoorbeeld gehandicapte mee te maken
krijgt, maar je moet ook afstand kunnen nemen
en abstraheren naar beleid.
Adviesraad van het college van B&W
De taak van de CMO is het behartigen van de
belangen van alle mensen die te maken krijgen
met de Wmo, uitkeringen, minimabeleid (de
bijstand) en sinds kort ook de WSW. De raad
doet dat door gevraagd en ongevraagd advies
te geven aan het college van B&W over regelgeving,
beleid en uitvoering. Het loopt in die
zin goed dat de gemeente al informatie levert
op het moment dat beleid voorbereid wordt,
zodat de CMO al bij de beleidsvoorbereiding
haar mening kan geven. Bets en Janneke zien
een positieve ontwikkeling in de verhoudingen
tussen de cliëntenraad, de ambtenaren en het
college. De gemeente doet er veel aan om de
raad goed te informeren, en de raad voelt zich
over het algemeen serieus genomen.
Bezuinigingen
Niet zo lang geleden heeft de CMO duidelijk
haar stem laten horen over de voorgenomen
bezuinigingen, en heeft vooral geprobeerd
om te zorgen dat die niet de mensen tre en
Wet maatschappelijke ondersteuning
die toch al niet veel te besteden hebben. Het
gemeentelijk beleid noemen ze niet slecht,
al is beter sociaal beleid volgens de dames
zeker mogelijk. Om daar stappen in te zetten,
spreekt de CMO regelmatig in tijdens de Ronde
Tafelgesprekken (RTG). Het is eigenlijk niet de
taak van de CMO de gemeenteraad te informeren,
maar waar mogelijk laten ze ook daar hun
stem horen.
Kanteling
Wat ze het meeste zorgen baart is dat de druk
op mantelzorgers en vrijwilligers nog meer zal
toenemen. Mantelzorgers zijn vaak al overbelast,
en er zijn steeds minder vrijwilligers die
zich langdurig ergens aan willen binden.
Daarbij komt dat de ontwikkeling in de samenleving
de laatste jaren juist gegaan is in de
richting van onafhankelijkheid; mensen moeten
zo lang mogelijk zelfstandig blijven. Daar zijn
vaak voorzieningen voor nodig, want het wordt
ook voor de omgeving steeds moeilijker om
in te springen. Iedereen moet meer en langer
werken, en hoe kun je dan op structurele basis
hulp geven aan mensen die je na staan. Door
dezelfde ontwikkeling willen mensen zo min
mogelijk afhankelijk zijn van anderen. De CMO
moet zich er nog goed op beraden of deze
zaken niet strijdig zijn met elkaar.
Op zich vinden ze dat er positieve aspecten
zitten aan de kanteling, omdat het je uitsluitend
beroepen op rechten contraproductief
kan zijn. De cliëntenraad zal daarom zeer in de
gaten houden of het maatwerk in de Wmo wel
blijft bestaan, want dat kan een goede bijdrage
leveren aan de participatie van alle mensen in
de samenleving. En daar gaat het in de Wmo
uiteindelijk om.
Toegankelijkheid openbare gebouwen
Een onderwerp waar de cliëntenraad zich intensief
mee bezig gehouden heeft, is de toegankelijkheid
van openbare gebouwen. Een aantal
gebouwen binnen de gemeente is daarop getoetst.
De CMO gaat zich nu richten op Twello
centrum, dat vooral op vrijdagmiddag en zaterdag
erg moeilijk toegankelijk is voor mensen
met een visuele beperking of een scootmobiel.
Er worden te veel obstakels geplaatst, zoals
etsen door het publiek of kledingrekken
door winkeliers.
Cliëntenraad
Door bewustwording probeert de raad hier iets
aan te doen. Het gaat vaak om simpele dingen,
en als mensen daarop gewezen worden, is het
vaak heel eenvoudig op te lossen.
Centraal meldpunt klachten
Bets en Janneke willen nog een laatste oproep
doen: als u klachten hebt over een uitvoerende
instantie (vervoerder, huishoudelijke verzorging
e.a.), meldt die dan ook bij de gemeente.
Ook mensen die geen formele klacht indienen
omdat ze opzien tegen de procedure, kunnen
een melding maken van hun klacht. Het
is belangrijk dat de gemeente een overzicht
heeft van de klachten. Zo kunnen ze de instanties
daarop aanspreken, maar het kan ook
van belang zijn in de overwegingen bij een
volgende aanbesteding. Meldt ze aan via de
website van de gemeente: www.voorst.nl met
als zoekopdracht: meldpunt klachten Wmo (het
exacte adres is: www.voorst.nl/wonen/zorg-enwelzijn/meldpunt-klachten-wmo/)
U kunt in contact komen met de cliëntenraad
via telefoon 0571-275357 (dhr Jansen) of
0571-274880 (mevrouw Hoogeslag).
Schriftelijk: CMO gemeente Voorst, p/a dhr
A.J.M. Jansen, H.W. Iordensweg 82A, 7391 KG
Twello.
Email: info@clientenraad-voorst.nl
Website: www.clientenraad-voorst.nl
15

Bij de Stichting Mens & Welzijn
werken 2 ouderenadviseurs, Elske
Elzinga en Ilja Bomers. De functie
bestaat sinds 14 jaar, toen de
regering besloot dat er in alle gemeentes
een ouderenbeleid moest
zijn. Men maakte zich zorgen om
de vereenzaming van ouderen. Het
was eigenlijk een omgekeerde kanteling:
de overheid ging zich actief
met de ouderen bemoeien.
Ouderenadviseurs hebben als taak preventieve
huisbezoeken af te leggen aan 75- en 80jarigen,
waarin ze bekijken of het deze ouderen
lukt op een prettige manier oud te worden.
In zo’n gesprek komen zaken aan de orde als
wonen, welzijn, sociale relaties, nanciën en
gezondheid.
Dit gesprek komt alleen tot stand als de oudere
daar behoefte aan heeft, en die blijkt er bij
zo’n 70% van de ouderen te zijn.
De ouderenadviseur probeert in het gesprek
vooral de mogelijkheden van de oudere voor
hem/haar in kaart te brengen. Een soort laagdrempelige
regie-ondersteuning waarbij de
oudere ondersteund wordt in het maken van
de eigen keuzes. Dat kan gaan om praktische
zaken, maar regelmatig komt ook zingeving
of rouwverwerking aan de orde, want door
de aandacht komen soms jaren onbesproken
zaken los. Zoals een echtpaar dat een kind
verloren heeft, en er nooit meer over praat,
omdat men van elkaar denkt dat de ander dat
niet wil of niet aan kan. Het kan opluchting
geven als dat in een gesprek aan de orde komt.
Kanteling
De ouderenadviseurs hebben nog geen afgerond
beeld wat er in hun aanpak zal veranderen.
Eén ding weten ze zeker: het doel blijft
hetzelfde, namelijk ouderen die daar behoefte
aan hebben, ondersteunen in het op een
Meedoen is belangrijk!
Ouderenadvies
prettige manier oud worden. Gekozen zal
vooral worden voor de eigen kracht benadering.
Concreet betekent dit dat in de gesprekken
vooral gekeken wordt wat een oudere
nog wel kan.
Tot nu toe ontvingen alle ouderen van 75 en
80 jaar een brief waarin een bezoek van de
ouderenadviseur werd aangekondigd. Er wordt
nu gezocht naar andere mogelijkheden om
ouderen in Voorst te bereiken. Het is belangrijk
om ook te kijken van wie je signalen kunt krijgen
welke mensen ondersteuning nodig hebben.
We gaan meer via netwerken op zoek naar
mensen die het even niet meer op eigen kracht
redden. De aard van de gesprekken zal niet
veranderen. Dat bestond altijd al uit luisteren,
en door open vragen iemand zelf laten ontdekken
wat het beste is voor hem/haarzelf. Ze zijn
eigenlijk altijd al op zoek gegaan naar de eigen
kracht van mensen.
Kansen
Het aanvragen van een huisbezoek kan gedaan
worden door de mensen zelf, maar ook door
familie, buren of andere organisaties. Omdat de
uitgangssituatie niet meer is of je problemen
met een voorziening kunt oplossen, vinden de
ouderenadviseurs het een kans om te proberen
de trots om dingen zelf op te lossen weer bij
mensen terug te krijgen zoals je die vroeger
vaak zag (en nog steeds bij een grote groep
mensen): “ik ga toch zeker niet van de steun
leven…” Meer kijken naar de mogelijkheden in
plaats van de onmogelijkheden van mensen.
Toch hebben sommigen daarbij wel ondersteuning
nodig. Sommige zaken zijn eenvoudig
op te lossen door een gesprek met de sociale
omgeving, soms ook kunnen de vrijwilligers
van de alarmering of tafeltje dek je een oplossing
bieden.
Wat de ouderenadviseurs opvalt, is dat dat
gemakkelijker is bij mensen die in de gemeente
geboren en getogen zijn en altijd zijn
blijven wonen. Zij hebben vaak
meer familie in de
buurt waarop een beroep gedaan kan worden.
Mensen die hier later zijn komen wonen,
hebben vaak een kleiner sociaal netwerk,
maar wel de vaardigheden om (met behulp
van anderen) een netwerk op te bouwen.
Om in contact te komen met de ouderenadviseurs
kunt u bellen met 0571 - 27 90 90
Of een email sturen naar:
ouderenadviseur@mensenwelzijn.nl
Colofon
Uitgave in opdracht van de gemeente Voorst, verzorgd
door: ETT Media
Postbus 70112, 9704 AC Groningen
Telefoon: 050 - 313 76 00
E-mail: info@ettgroep.nl
Internet: www.ettmedia.nl
Teksten: gemeente Voorst
Foto’s: gemeente Voorst en Evert van de Worp
Foto omslag: Het WMO-team: zittend Joke Snellink
en staand v.l.n.r. Gerard Jansen, Roland Lindenbergh,
Sylvia van den Berg, Joop Pol en Willemien Pleizier
Concept en realisatie: ETT Media en Geogra sch BV
Drukker: Hoekstra Boom O set Rotatie BV, Emmeloord
Oplage: 11.050 exemplaren
Overname van artikelen is in beginsel toegestaan mits
hieraan vooraf toestemming van de gemeente Voorst
is verkregen. Deze krant is met de grootst mogelijke
zorgvuldigheid samengesteld. Zowel ETT Media als
de gemeente Voorst is niet aansprakelijk voor fouten
en/of omissies.
Gemeente Voorst
H.W. Iordensweg 17
Postbus 9000
7390 HA Twello
Telefoon: 0571 - 279 911
E-mail: gemeente@voorst.nl
Internet: www.voorst.nl
17

Centrum voor
Jeugd en Gezin
Het Centrum voor Jeugd en Gezin
(CJG) is één van de door het Rijk
opgelegde taken via de Wmo, heel
o cieel gaat het dan om prestatieveld
2 van de Wmo. Maar dat kunnen
we gelijk weer vergeten, want
de coördinator CJG (Elly Brinkman)
vertelt ons waar het CJG voor bedoeld
is: vanuit de onderliggende
gedachte dat ieder kind recht heeft
op een goede opvoeding, wil het
CJG ouders en jongeren helpen bij
opvoeden en opgroeien, want dat
is lang niet altijd even gemakkelijk.
Het CJG wil niet alleen pas helpen als de nood
aan de man is, maar wil juist een vraagbaak
zijn voor ouders en jongeren die vragen hebben.
Elke vraag is daarbij goed: zo kan een ouder
ermee zitten dat zijn/haar kind geen melk
lust. We hebben het idee dat je zonder melk
niet kunt opgroeien, en dus kun je je daar dan
zorgen over maken. Deze hele gewone zorgen
van gewone mensen kunnen bij het CJG neergelegd
worden, en professionals zullen daar
dan antwoord op geven. En dat kan handig
zijn, want soms kunnen familie, buren of kennissen
je antwoord geven, maar die weten het
ook niet altijd. En dan kan het CJG de oplossing
zijn.
Preventie
Het CJG wil zich voornamelijk richten op voorlichting
en preventie, om zo minder kinderen in
de zware (jeugd)zorg terecht te laten komen.
Elly Brinkman noemt dit de voordeur waarbij
een leuk tuintje met vrolijke bloemen bloeit.
Hier kun je gewoon praten en vragen stellen
over welke zorg dan ook, en de professionals
van het CJG luisteren en geven antwoorden.
Elly heeft lang in het buitenland gewoond, en
daar gezien dat de basisvoorwaarden die we
hier voor opgroeien bijna vanzelfsprekend
Wet maatschappelijke ondersteuning
vinden, op wereldschaal dat helemaal niet zijn.
Ze heeft kinderen gezien die niet naar school
kunnen, maar bijvoorbeeld moeten bedelen om
wat eten bij elkaar te schrapen voor zichzelf en
eventuele broertjes en zusjes. Maar ze ziet ook
de problemen van kinderen in Nederland: welvaart
kan resulteren in minder aandacht voor
kinderen. En in onze prestatiemaatschappij lijkt
er weinig ruimte voor diegenen die niet in het
steeds strakkere stramien passen. Ze vindt het
jammer dat vlekjes aan kinderen vaak gelijk als
probleem worden gezien, en niet als een eigenheid
van het kind. Wat is er zo erg aan als een
kind enigszins afwijkt van de norm? Ze haalt
een citaat aan waarvan ze helaas de oorsprong
niet meer weet: “Ieder dag is er één die we nog
nooit eerder hebben gezien”. Soms kunnen
sommige dingen daarom even niet, maar daar
hoef je niet gelijk gestrest van te raken.
Zo wil ze ook in het CJG staan: ze hoopt dat
ouders hun zorgen en twijfels steeds meer
gaan delen met naasten of professionals. Daar
leer je van, en vaak kun je daar weer verder
mee. Dit helpt vaak escalatie voorkomen.
Achterdeur
Als er een voordeur is, is er vaak ook een achterdeur.
Zo ook bij het CJG, want kinderen met
pech zijn er, altijd en overal. Voor hen zijn er
in het CJG de hulpverleners, die in 99% van de
gevallen niet nodig zijn. Maar als ze nodig zijn,
zijn ze er ook direct om ouders en jongeren
weer perspectief te geven. Ook in Nederland
zijn er namelijk kinderen voor wie het leven
niet altijd even gemakkelijk is. Daar loopt het
CJG ook zeker niet voor weg.
Transitie jeugdzorg
Met de komende transitie jeugdzorg (het
overdragen van provinciale jeugdzorg naar de
gemeenten) zal het CJG een belangrijk anker
zijn. De gemeente zal dan geconfronteerd worden
met zwaardere jeugdzorg: de geïndiceerde
jeugdzorg en de gehandicaptenzorg worden
bij de gemeente neergelegd. Daarmee wordt
de achterdeur alleen maar groter, en zal samenwerken
in het CJG steeds belangrijker
worden.
CJG Voorst
Als ik zeg dat het CJG Voorst nog maar kort bestaat,
reageert Elly met “ja en nee”: de voordeur
met het nieuwe logo bestaat pas sinds kort,
maar de organisaties die participeren in het CJG
kennen we al heel lang (Vérian consultatiebureau,
Sensire maatschappelijk werk, GGD voor
scholieren, Bureau Jeugdzorg). Deze partners
kennen elkaar ook goed, want ze werken al
jaren samen. Het CJG staat voor die samenwerking
van de partners die zich met jeugd
bezighouden, en wil vooral bevorderen dat ze
elkaar ook gaan vinden in de preventie. Tot nu
toe was er vooral samenwerking in de zwaardere
jeugdzorg, dus in de gewone voorlichting
en preventie valt winst te behalen. De bedoeling
is vraag en aanbod beter op elkaar te laten
aansluiten, en zo mogelijk ook witte vlekken
te ontdekken: wat hebben we niet en blijkt wel
nodig te zijn? De keten zal zeker niet blijven
bestaan uit de nu al deelnemende partners,
maar zal uitgebreid worden naar het onderwijs
en medische zorgaanbieders. Ook deze spelen
een grote rol in het opvoeden en opgroeien, en
kunnen een belangrijke rol gaan spelen bij het
vroegtijdig signaleren van problemen.
Samen kunnen we dan hopelijk zorgen dat
zaken niet uit de hand lopen.
Contact met het CJG
Het CJG is sinds maart gevestigd in Kulturhus
Jachtlust. Iedereen is welkom op het openingsfeest,
want dat moet nog komen.
Adres: Jachlustplein 11, 7391 BW Twello.
Email: info@cjgvoorst.nl of
coördinator@cjgvoorst.nl
Website: www.cjgvoorst.nl (ook hier vindt u
betrouwbare informatie over opvoeden en
opgroeien)
19