12099-RSL-publicatie.. - Huis van het Nederlands

Migratieverhaal
Ik ben Lana. Ik ben Bosnische. Ten minste, mijn paspoort zegt
dat. Maar, ik voel me niet meer zoals een Bosnische. Mijn
vrienden zeggen zelfs dat ik niet meer zoals een typische
Bosnische denk of doe. Ik weet het, maar er is niets aan te
doen. Dus, wie ben ik eigenlijk?
Ik ben twee keer geëmigreerd: eerst naar Japan, en dan naar
België. Maar ik hou niet van de term ‘emigreren’. Mensen uit
Bosnië emigreren als ze problemen hebben, de problemen
die niet opgelost kunnen worden, als ze een helemaal
verschillend en veel beter leven zoeken. Ik had een goed
leven, ik genoot, ik had een goede toekomst voor mij. Ik
wilde iets anders, niet iets beter. Ik wilde met de man die al
ver was, samenzijn. Ik wilde met hem iets anders beleven.
Daarom ging ik naar Japan.
Toen ik in Sendai landde, zag ik mijn vriend zuchten: het
zou alleen beter zijn vanaf nu. Ik zou naar mijn master
gaan, hij was al zijn doctoraat aan het doen. Als we allebei
klaar zouden zijn, zouden we wel zien wat later kwam.
Maar het was veel makkelijker voor hem dan voor mij.
Hij vond Japans eenvoudig en sprak het heel goed, maar
tegelijkertijd hoefde hij het niet te studeren. Voor mij was
het helemaal omgekeerd, dus werd mijn master een heel
jaar vertraagd. Ik was er niet gewend aan dat ik iets niet
kon, en toen had ik dat probleem. En de mensen rond
me: allemaal met bijzondere gebruiken en waarden, soms
helemaal verschillend van de mijne. In het begin vond ik
het interessant. Dan begon ik met een vergelijking en met
vragen: “Waarom doen ze dat? Het houdt geen steek!” Dan
gebeurde iets gevaarlijks: ik begon wrok te hebben tegen
alles wat Japans was: eetstokjes, een kimono, relaties tussen
mensen, beleefdheid, orde... Maar langzaam zag ik de
bedoeling achter dingen. Eetstokjes - je kan alles ermee eten:
vlees, soep, dessert – niets anders is nodig. Heel praktisch.
WIE BEN Ik? 43 VERHALEN niveau 3-4