Bulletin nr. 46.pdf - Thamer Thuis

Nieuwsbulletin
Redactie: Anne Burgmeijer, Birgit Verhaar, Tonny Hogenboom, Willy Rullmann
E-mail: burgmeijer@12move.nl
Kwakelsepad 2
1424 AZ De Kwakel
0297 540 536
www.thamerthuis.nl
info@thamerthuis.nl
Nummer 46 - donateursnummer - maart 2012
van de Redactie
Zoals gebruikelijk ontvangt u ook dit keer
weer het jaarlijkse nieuwsbulletin van
ThamerThuis. Aan de oproep van de redactie
om kopij voor dit bulletin is wel heel
uitgebreid gehoor gegeven. Vandaar een goed
gevuld nummer.
Marianne Klinkenberg is er trots op, dat zij dit
keer voor het eerst als voorzitter haar verslag
mag doen. Onze coördinatoren vertellen over
het aantal gasten dat het afgelopen jaar in
zowel ThamerThuis als in de eigen
thuissituatie door ons verzorgd werd, en over
de cursussen die vrijwilligers krijgen
aangeboden om deze zorg zo optimaal
mogelijk te kunnen uitvoeren.
Een wel heel speciale bijdrage over vier
Uithoornse dames die een prachtige quilt voor
ons maakten (zie de foto hierboven). Onze
geestelijk verzorger gaat hier uitgebreider op
in. Natuurlijk komen ook enkele vrijwilligers
aan het woord en tot slot geeft de
penningmeester een overzicht van de
financiën.
We hopen dat u ook nu weer geniet van de
inhoud en dat u aan het eind kunt
constateren, dat uw bijdrage aan
ThamerThuis zeker de moeite waard is.
We spreken de hoop uit dat we ook in de
toekomst op uw bijdrage mogen blijven
rekenen.
Namens de redactie, Anne Burgmeijer
In dit nummer:
van het Bestuur
Van de voorzitter
Kerstmarkt 2011
van de Coördinatie
Terugblik
Geestelijke verzorging
Symbolen
Wie ben ik, wat doe ik
Een goed begin is het hele werk
De verdieping
Wat is palliatieve zorg
Boekenplank
Het familieportret
Gehoord, gezien, gelezen
Het eigen-wijze sterven
Geraakt door lot prins
Vrijwilligershoek
De dood, maar ook juist het leven
Nieuwjaarsbijeenkomst
Een heerlijk recept
Warme paddenstoelensalade
Staat van baten en lasten
Steun ThamerThuis

Van de voorzitter
van het Bestuur
In dit donateursnummer mag ik u namens het
bestuur bedanken voor uw steun. Ik doe dit
voor het eerst als apetrotse voorzitter.
Trots omdat het goed gaat met ThamerThuis.
Dankzij uw financiële steun en de niet
aflatende inzet van de vele vrijwilligers. In
2011 hebben we 24 gasten mogen ontvangen,
die tezamen 616 dagen bij ons waren. Dat is
een stijging ten opzichte van 2010.
ThamerThuis is in de nazomer zes weken
dicht geweest vanwege de verbouwing, maar
omdat in Het Hoge Heem vervangende ruimte
werd gevonden, kon de zorg gewoon
doorgaan.
In het vorige donateursnummer gaf de
penningmeester al aan dat er een verbouwing
aan zat te komen na 12½ jaar intensief
gebruik van het huis. Opbrengsten van
wervingsacties en giften zijn hiervoor
aangewend.
Wij hebben nu een nieuwe gasten-, huis- en
badkamer. Er is weer ontzettend goed werk
geleverd door de ouwe trouwe Kwakelse
bouwploeg van weleer!
Dankzij sponsoring hebben we een complete
inrichting van de nieuwe gastenkamer kunnen
aanschaffen, inclusief een nieuw bed, zodat
dit niet meer gehuurd hoeft te worden.
De penningmeester geeft elders in dit bulletin
een toelichting op het ‘financiële jaar’.
U weet dat er zo’n 45 vrijwilligers in
ThamerThuis een continu rooster draaien om
te zorgen dat er altijd iemand bij de gasten
is. Daarnaast zijn ongeveer twintig
vrijwilligers inzetbaar bij mensen die thuis
verzorgd worden.
Wat u misschien niet weet, is dat er
daaromheen nog extra werk verzet wordt
door diezelfde vrijwilligers. Zoals voor de
bibliotheek, in de redactie van dit bulletin en
in de pr-, herdenkings- of themacommissie.
Er zijn vrijwilligers die komen schoonmaken
zodra er een kamer vrijkomt, boodschappen
doen en voor verse bloemen zorgen.
Wat ik ten slotte persoonlijk nogal bijzonder
vind, is dat ernaar gestreefd wordt dat een
afvaardiging van ThamerThuis bij de uitvaart
van een gast aanwezig is. De betrokkenheid
is, zoals u hieruit kunt afleiden, groot.
In 2012 hebben we ons ten doel gesteld 200
nieuwe donateurs te werven. We leggen de
2
lat hoog, want van de lat lager leggen is nog
nooit iemand hoger gaan springen ☺
Mocht u ‘op Facebook zitten’, dan kunt u uw
sympathie tonen (liken). Hoe meer
bekendheid palliatieve zorg krijgt des te
beter deze wordt!
Namens het bestuur, nogmaals onze
hartelijke dank!
Marianne Klinkenberg
Kerstmarkt Uithoorn aan de Amstel
11 december 2011
ThamerThuis was ook in 2011 aanwezig op de
kerstmarkt met een kraam en vier ploegen
van drie vrijwilligers om de passanten de
nodige informatie te geven. Informatie over
ThamerThuis en de palliatieve zorg, het
werven van vrijwilligers en donateurs.
Speciaal voor deze markt was door de
redactie in korte tijd een informatiebulletin
gerealiseerd om samen met ander materiaal
uit te delen aan de marktgangers.
Bij de opening van de markt verscheen de
zon, maar die verdween na een uur en het is
bij een bewolkte dag gebleven. Geen regen
en geen wind. Een ideale situatie voor de
markt en het resultaat van de kerstmarkt voor
ThamerThuis was positief!
Er was een totale opbrengst van bijna
€ 2400,-. Wij zijn veel dank verschuldigd aan
Jos van den Berg/Albert Heijn Amstelplein,
de toneelgroep Maskerade, Buurtbeheer
Zijdelwaard en de twee verkeersregelaars van
de markt, die hun vergoeding hebben
overgemaakt aan ThamerThuis.
Verder is er contact gelegd met twee
kandidaat-vrijwilligers en tot dusver hebben
zich zeventien nieuwe donateurs gemeld.
Al met al een resultaat dat er mag zijn.
Het werven van donateurs gaat ook in 2012
onverminderd door!
Terugblik
Ed Diepgrond
van de Coördinatie
Ik begin het artikel van de coördinatie zoals
meestal in het voorjaarsnummer: met een
terugblik op het voorgaande jaar.
In 2011 hebben we 24 gasten kunnen
opnemen in ThamerThuis, elf dames en
dertien heren. Vijf van hen waren door een

ziekenhuis naar ons doorverwezen, negentien
mensen kwamen van thuis.
In voorgaande jaren hebben we veel mensen
uit Amstelveen opgenomen en iets minder uit
Uithoorn en Aalsmeer.
In 2011 was dat opvallend anders verdeeld:
elf mensen kwamen uit Uithoorn, een uit De
Kwakel, zeven uit Aalsmeer, drie uit
Kudelstaart, een uit Hoofddorp en een uit
Amstelveen.
De leeftijd van onze gasten varieerde van 63
jaar tot 103 jaar.
De duur van de opnames liep uiteen van een
dag tot een paar maanden.
Verbouwing
In het najaar van 2011 heeft ThamerThuis een
paar maanden geen gasten in huis gehad in
verband met een grote verbouwing.
Het huis is uitgebreid met de voormalige
vergaderkamer van de parochie, waar een
nieuwe huiskamer ingericht kon worden.
De oude huiskamer is verbouwd tot een
gastenkamer die beschikbaar gehouden wordt
voor opvang van zeer dringende situaties.
ThamerThuis hecht erg aan de huiselijkheid
en de intimiteit van het kleinschalige bijnathuis-huis
dat we nu zijn. We blijven dus een
huis waar twee gasten kunnen verblijven,
maar waar net als voor de verbouwing een
derde bed beschikbaar is voor uitzonderlijke
situaties.
Dat derde bed staat na de verbouwing wel in
een mooie lichte kamer met alle
voorzieningen, en niet meer in de huiskamer.
Naast deze verandering heeft ook de
badkamer een geweldige facelift ondergaan.
We zijn echt heel blij met de mooie grote
ruimte die het nu geworden is.
Er is een fantastische klus geklaard door onze
inmiddels ‘eigen’ vrijwillige Kwakelse
bouwploeg.
Aan alle wensen en wensjes van ons vijftigkoppige
team is gehoor gegeven, en dat wil
wat zeggen.
Team
Wat dat team betreft: het is fijn om te
kunnen schrijven dat we nog altijd een goed
3
en aardig volledig team van vrijwilligers
hebben die het huis dragen.
In 2011 zijn tien vrijwilligers gestopt met hun
werk, en zijn vijf nieuwe vrijwilligers
begonnen in ThamerThuis.
Er zijn drie basiscursussen geweest die samen
met nieuwe vrijwilligers voor Hospice Bardo
in Hoofddorp goed gevuld waren.
Op het moment van het verschijnen van dit
bulletin is er ook een basiscursus gaande.
Hierin zitten zes deelnemers die in
ThamerThuis of via ons in thuissituaties
ingezet zullen worden.
Natuurlijk zijn ook de wijkverpleegkundigen
dagelijks aanwezig in ons huis. Het is heel fijn
te mogen werken met een aantal vertrouwde
en deskundige collega’s. Zij zijn al jarenlang,
soms al vanaf het allereerste begin van
ThamerThuis, een stabiele factor in ons huis.
Onmisbaar!
Dat geldt ook voor onze ploeg nachtdiensten,
die de gasten en hun naasten bijstaan in de
moeilijke en donkere uren van de nacht. Zij
vormen een vaste, trouwe kern en zijn een
belangrijke schakel in de keten van goede,
liefdevolle zorg aan onze gasten.
Thuisinzet
Sinds een aantal jaren worden via
ThamerThuis ook vrijwilligers ingezet bij
terminaal zieke mensen thuis. Voor ons is die
inzet passend bij de ideeën van ThamerThuis:
dat een mens zou moeten kunnen sterven
waar hij of zij zich het meest thuis voelt.
Voor velen is dat letterlijk thuis, in hun eigen
vertrouwde omgeving.
Verschillende vrijwilligers uit ThamerThuis
worden af en toe in een thuissituatie ingezet.
Anderen werken alleen maar bij mensen
thuis. In 2011 zijn in totaal 35 vrijwilligers
beschikbaar geweest voor terminaal zieke
mensen thuis. Zij zijn op 54 adressen ingezet.
De patiënten die we bezocht hebben, wonen
in de hele regio Amstelland. Nieuw is dat we
dit jaar ook mensen bezocht hebben in
Duivendrecht en Ouderkerk aan de Amstel.
Bij 19 mensen zijn we kortdurend ingezet
geweest, bij 24 mensen tussen de 10 en de 50
uur en bij 11 mensen langer dan 50 uur.
De meeste mensen worden naar ons verwezen
door de wijkverpleging. Dit jaar was
opvallend dat er steeds meer nieuwe
thuiszorginstellingen naar ons verwezen.
Zes personen zijn dit jaar opgenomen in
ThamerThuis, nadat er eerst vrijwilligers bij
hen thuis ingezet waren. Deze vrijwilligers

leven soms ook in ThamerThuis ‘hun’
patiënten bezoeken.
Andersom gingen in 2011 ook twee gasten
vanuit ThamerThuis terug naar huis, met hulp
van de voor hen inmiddels bekende
vrijwilligers. Zo konden zij nog een tijdje
verblijven in hun eigen vertrouwde omgeving.
Beide mensen zijn na verloop van tijd weer
teruggekomen naar ThamerThuis en zijn daar
uiteindelijk overleden.
Dit zijn mooie voorbeelden van hoe logisch
ThamerThuis en de thuisinzet van vrijwilligers
met elkaar verweven zijn.
De vraag van terminaal zieke mensen en hun
mantelzorgers bepaalt wat de vrijwilliger
daadwerkelijk gaat doen. Vaak neemt de
vrijwilliger even de zorg over, zodat de
mantelzorger wat kan uitrusten of iets voor
zichzelf doen. Maar het komt steeds meer
voor dat de behoefte anders is.
Soms wil iemand nog eens een stukje rijden
langs vertrouwde plekken, of samen een
activiteit ondernemen omdat het alleen niet
meer kan.
Ook kan er behoefte zijn aan wat praktische
hulp als af en toe een maaltijd koken en
samen eten. In een ander geval heeft een
vrijwilliger samen met een terminaal zieke
mevrouw haar levensverhaal opgetekend.
Jammer dat we de meneer niet hebben
kunnen helpen die nog eens wilde vissen.
Omdat we te maken hebben met een
groeiende vraag, zijn we altijd op zoek naar
nieuwe vrijwilligers. Gezien de diversiteit aan
vragen zoeken we vrijwilligers met
verschillende achtergronden en talenten. We
hechten er groot belang aan dat er een goede
klik is tussen de vrijwilliger en de patiënt.
Werving
Komend jaar willen we onze aandacht dan
ook met name richten op het werven van
vrijwilligers die bij mensen thuis ingezet
zullen worden. Vooral in Uithoorn en
omgeving is er nog behoefte aan nieuwe
collega’s.
Het vuur brandt hoog als iedereen
wat brandstof aandraagt. (Mencius)
Dit najaar start er nog een basiscursus voor
nieuwe vrijwilligers. Hieraan zullen mensen
van ThamerThuis, Hospice Bardo en
vrijwilligers voor de thuissituaties in
Amstelland en Meerlanden deelnemen.
4
Deze basiscursus is een verplichte cursus van
acht dagdelen waarin, naast veel praktische
vaardigheden, een breed spectrum aan
onderwerpen aan bod komt. U kunt hierbij
denken aan communicatieve vaardigheden,
motivatie en drijfveer, omgaan met (eigen)
verlies, spiritualiteit, rapportage en
overdracht, complementaire zorg, etc.
Belangstellenden kunnen voor meer
informatie mailen naar info@thamerthuis.nl
of bellen met de dienstdoende coördinator via
0297 - 540 536.
Vrijwilligerscursussen
Naast de basiscursus voor beginnende
vrijwilligers willen we dit jaar intern
gerichter themabijeenkomsten gaan
aanbieden.
Jaarlijks worden door het Landelijk Bureau
VPTZ trainingen van twee aaneengesloten
dagen aangeboden voor de meer ervaren
vrijwilligers. Dit vraagt van de deelnemers
een grote tijdsinvestering en door de hoge
eigen bijdrage is het budget voor de
scholingsmogelijkheden al gauw op.
Slechts een beperkt aantal vrijwilligers kan er
op die manier gebruik van maken. Dat vinden
we jammer.
Wij vinden het belangrijk om iedereen in de
gelegenheid te stellen zich bij te scholen en
verdieping en verbreding te vinden in het
werk dat zij doen.
Naast de trainingen die we jaarlijks al
aanbieden, zoals hand- en voetmassage en
praktische vaardigheden aan het bed, willen
we ons daarom ook gaan richten op andere
onderwerpen. Rapportage en overdracht,
communicatie, inleving en ‘afstand en
nabijheid’ zijn aandachtsgebieden die
verdieping vragen van de vrijwilligers, als zij
willen werken met en voor terminaal zieke
mensen.
Wij hopen en verwachten dat velen hierop
zullen inschrijven, zodat we met elkaar als
team goed kunnen blijven samenwerken voor
de gasten die in ThamerThuis verblijven.
De website van ThamerThuis wordt
binnenkort opgefrist. Binnen ThamerThuis
hopen we hierdoor meer gebruik te kunnen
maken van de site, o.a. door het plaatsen van
agenda’s en notulen op een afgesloten
gedeelte van de site. In de toekomst hopen
we ook het inroosteren van vrijwilligers
digitaal te kunnen laten verlopen.
De coördinatoren: Agnes Weel,
Gerda Naber, Jeannette Voskamp

Symbolen
Geestelijke verzorging
We zijn het ons misschien niet altijd bewust,
maar we worden in het leven omringd door
symbolen. Een symbool is een teken of een
voorwerp, dat verwijst naar iets anders.
Reclamesymbolen zijn een voorbeeld: overal
ter wereld weten mensen wat het betekent
als ze de gele letter M van een bekende
hamburgerketen zien staan.
Symbolen kunnen ook een aanduiding zijn
voor iets wat niet tastbaar is. Zoals
trouwringen, die verwijzen naar het huwelijk,
naar liefde en trouw.
ThamerThuis is onlangs een prachtig symbool
rijker geworden, namelijk een quilt. U ziet
een foto ervan op de voorpagina van dit blad.
Een quilt is een lap stof, die op een hele
speciale manier bewerkt is. Eerst worden
kleine lapjes in een bepaald patroon aan
elkaar genaaid (patchwork). Vervolgens wordt
daar aan de achterkant een andere lap stof
tegenaan genaaid, met een laagje zachte stof
ertussen, zodat een dikkere lap stof ontstaat.
En daarna begint het eigenlijke quilten: met
de hand wordt een ander patroon met heel
kleine steekjes door de hele lap heen
aangebracht.
U kunt zich voorstellen dat dit veel werk is,
en al helemaal als het zo’n grote quilt wordt
als wij nu gekregen hebben.
Vier Uithoornse dames hebben met oneindig
veel liefde en geduld deze prachtige doek
gemaakt (op de foto van links naar rechts):
Els Enserink, Edith Vet, Griedy Hafkamp en
Gré Hogeterp. Toen ze via Willy Zeegelaar
hoorden van onze wens om een quilt te
hebben, boden zij spontaan aan om dit werk
ter hand te nemen. In overleg met Lida Röling
(die verantwoordelijk is voor de aankleding
van het huis) zijn de kleuren bepaald; niet
toevallig zit er in ieder geval paars en oranje
in, de kleuren van ThamerThuis.
5
Ruim tien meter stof hebben ze opgeknipt in
meer dan 250 lapjes, die vervolgens met de
hand aan elkaar zijn gezet. U kunt zien dat
het patroon bestaat uit een aantal blokken;
daar kon men tegelijk aan werken. Maar toen
alles was samengevoegd, moest de quilt
steeds uit logeren. Om beurten werkten ze er
een maand aan, waarna het handwerk weer
verhuisde naar een volgend adres.
De vrouwen vertelden dat het werken aan de
quilt voor henzelf ook van grote betekenis is
geweest. Het naaiwerk is een meditatieve
bezigheid, die je gelegenheid geeft om stil te
staan bij je eigen gevoelens en emoties.
Bovendien vonden ze het een eer om dit voor
ThamerThuis te kunnen doen. Ze zijn vol
waardering voor de zorg die ThamerThuis
geeft aan mensen in hun laatste levensfase;
zelf achten ze zich niet geschikt om als
vrijwilliger deze zorg te geven. Maar door het
maken van de quilt hebben ze op hun eigen
manier een steentje (steekje!) bijgedragen.
Dat een van de vrouwen zelf ervaring had met
ThamerThuis, omdat haar echtgenoot er een
paar jaar geleden is overleden, maakte het
extra bijzonder.
Terug naar de symbolen nu. Deze quilt is voor
ons symbool van het werk dat de vrijwilligers
in ThamerThuis doen: zoals vele lapjes samen
een grote quilt vormen, vormt de inzet van al
die verschillende vrijwilligers samen een
‘warme deken’ voor de gasten in ons huis.
U weet misschien dat het woord ‘palliatief’
afkomstig is van het Latijnse woord pallium,
dat mantel betekent. Zorg en liefde, die als
een mantel om mensen wordt heengeslagen.
Door de ontstaansgeschiedenis is de quilt ook
een uiting geworden van de toewijding van
zoveel mensen om ThamerThuis heen, die
misschien niet direct bij de zorg betrokken
zijn, maar wel op hun eigen manier, naar hun
eigen mogelijkheden, iets doen voor
ThamerThuis.
In de quilt zelf zijn ook symbolen verwerkt.
Het patroon bestaat uit twaalf blokken, die
staan voor de twaalf maanden van het jaar of
voor de twaalf apostelen. De gequilte rand
vormt een Keltische doorlopende vlecht, die
symbool staat voor de gedachte van het
eeuwige vraagstuk van het leven met de vele
wedergeboortes.
In ThamerThuis wordt de quilt gebruikt bij
het afscheid wanneer een gast is overleden.
Na de laatste zorg wordt de quilt over het
lichaam gelegd, als symbool van de zorg
waarmee we hem of haar hebben willen
omringen.

Wanneer de overledene in een kist komt te
liggen, wordt de quilt over de kist gelegd. Bij
het uitdragen uit ThamerThuis wordt de quilt
weer weggenomen; hij blijft in het huis.
Daarbij kan een tekst worden uitgesproken,
die ik voor deze gelegenheid gemaakt heb:
Nu u voor het laatst
dit huis verlaat,
nu uw lichaam van hier gaat,
staan wij hier en groeten u.
Wij hebben u hier mogen ontvangen,
we hebben u onze zorg kunnen geven,
uw laatste dagen mogen delen.
We hebben uw kwetsbaarheid mogen zien.
Wij willen u danken
om wat u ons daarmee gegeven hebt.
Wij groeten u met eerbied
en wensen u vrede
waarheen u ook gaat.
Met deze woorden en met het symbool van
de quilt vinden wij, dat een mooi ritueel is
ontstaan bij het afscheid van overleden
gasten.
Willy Rullmann, geestelijk verzorger
Wie ben ik, wat doe ik
Een goed begin is het hele werk
Mij werd gevraagd, iets over mezelf te
vertellen in het nieuwsbulletin. Na snel
overdenken heb ik toen besloten dit te doen.
Ik zal me even voorstellen: mijn naam is
Theodora Vendrik, roepnaam Thea. Als derde
dochter (alweer een dochter) ben ik in het
gezin Vendrik geboren. In spirituele boeken
heb ik wel eens gelezen, dat je zelf je ouders
uitzoekt. Nou, dat heb ik dan goed gedaan, ik
heb een super spannende jeugd gehad. Je kan
geen grotere speelplaats bedenken dan het
pand waarin ik ben opgegroeid! Een bioscoop
in onze zaal, met een toneel, daaronder een
gigantische kelder. Een aparte
verwarmingskelder, alle dochters een eigen
kamer, waarvan de mijne zowat aan de
filmcabine grensde. Voor de veiligheid
(brandvoorschriften etc.) mochten er geen
tussendeuren op slot. Ik blij, heb zowat alle
films in die tijd gezien, en ik mocht de
operateur helpen om de filmrollen te
verwisselen om ze daarna door de
zogenaamde kijkgaten in de muur te
bekijken.
6
Na zes jaar op de Mariaschool gezeten te
hebben, werd het de Thomas van Aquino, de
Mulo van meneer Nota. Katholiek, maar wel
gemengd, na zes jaar alleen met meisjes op
school gezeten te hebben en thuis met vijf
zusjes.
In de derde klas Mulo werd ik gevraagd om
thuis te komen werken, mijn moeder had
gezondheidsproblemen. In de avonduren
haalde ik mijn middenstandsdiploma en de
handelsavondschool.
Zo heb ik de eerste schreden in de horeca
gezet. En dat heb ik geweten! Intussen ben ik
getrouwd, kregen we een dochter en een
zoon en zijn wij zelf een zaak begonnen:
Bar Bodega ’t Stokpaardje. En nummer drie
kwam eraan, er werd weer een zoon geboren.
We startten nog een zaak: Club Can Can.
Het kon niet op, een derde zaak, bruin café
’t Geveltje, dat nog steeds door onze dochter
Josephine wordt gerund.
Jammer genoeg volgde toen een scheiding en
heb ik zestien jaar in Portugal gewoond,
nadat de kinderen het huis uit waren.
Portugal had ik ook beslist niet gemist willen
hebben, daar heb ik veel geleerd als kokkin
en van de Portugezen, om van het weer maar
niet te spreken.
Toch sloop de heimwee erin. Heb toen
besloten om weer terug naar Holanda te
gaan, wat versneld werd door de ziekte van
mijn moeder, waar ik me intens bij betrokken
voelde.
Vandaar mijn interesse in de palliatieve en
terminale zorg. En op basis van vrijwillig
werken kan ik dit goed combineren met mijn
leven.
Nu moet ik ophouden met schrijven, moest
vanwege de lengte toch al een deel
schrappen.
Tot ziens in ThamerThuis,
Wat is palliatieve zorg?
Thea Vendrik
De verdieping
In deze rubriek met wat meer verdiepende
artikelen deze keer een artikel dat dieper
ingaat op wat palliatieve zorg is.
Palliatieve zorg is gericht op het verminderen
van lijden en pijn en het verbeteren van de
kwaliteit van het leven. Palliatieve zorg is aan
de orde wanneer een patiënt niet meer
genezen kan worden.
In het algemeen is medische zorg gericht op
het genezen van patiënten. Er kan een

moment komen dat de behandelend specialist
of arts van mening is dat de mogelijkheden
zijn uitgeput en dat genezing niet meer
mogelijk is. Op dat moment gaat een nieuwe
fase in, de palliatieve fase. Deze fase wordt
meestal door een zogenaamd ‘slecht nieuws
gesprek’ gemarkeerd en kan een paar dagen,
enkele weken, maanden of soms langer
duren. Alle zorg is erop gericht om het zo
comfortabel mogelijk te maken voor de
patiënt en om de naasten te ondersteunen.
Dat betekent dat niet alleen naar lichamelijke
klachten (zoals, pijn, benauwdheid,
obstipatie, etc.) wordt gekeken, maar dat ook
de psychische problemen (bijvoorbeeld
gevoelens van angst of depressie) aandacht
krijgen. Het bieden van ondersteuning bij de
afronding van het leven en het nemen van
afscheid hoort ook bij palliatieve zorg,
alsmede de zorg voor naasten na het
overlijden.
Geleidelijke overgang
Aan de start van de palliatieve fase kan een
op de ziekte gerichte behandeling samengaan
met symptoombestrijding. Soms wordt
bijvoorbeeld palliatieve chemotherapie of
radiotherapie gegeven om klachten te
verminderen. Hierdoor kan het ziekteproces
worden vertraagd. Omgekeerd kan het aan
het eind van de palliatieve fase, in de
stervensfase, nodig zijn een hoge dosis
medicatie te geven om de patiënt
comfortabel te laten zijn. Een mógelijk
levensbekortend effect van die behandeling is
dan niet de bedoeling, maar een
onvermijdelijk bijeffect. In principe heeft
palliatieve zorg niet tot doel om het leven te
verlengen of te bekorten. In de loop van het
ziekteproces zal de behandeling steeds
minder op de ziekte gericht zijn en steeds
meer op de behandeling van de klachten.
In onderstaand plaatje wordt deze
geleidelijke overgang grafisch weergegeven.
curatieve zorg = zorg gericht op genezing
supportieve zorg = ondersteunende zorg
7
Patiënt en naasten centraal
Belangrijk principe is dat aan de wensen van
de patiënt en de naasten wordt tegemoet
gekomen. De wensen kunnen betrekking
hebben op de plaats waar de patiënt wil
verblijven en de ondersteuning op
verzorgend, psychosociaal, spiritueel en
levensbeschouwelijk gebied. Daarom is het
belangrijk dat er voldoende en diverse
voorzieningen zijn in de regio waar patiënten,
hulpverleners, vrijwilligers en mantelzorgers*
terecht kunnen.
*mantelzorg is de onbetaalde/vrijwillige zorg
die gegeven wordt door naasten die daar
(meestal) niet speciaal voor opgeleid zijn.
Samenwerking
De kunst van goede palliatieve zorg is
eigenlijk dat alle zorgverleners samen
proberen de last en de pijn zodanig te
verminderen, dat de patiënt ruimte krijgt
voor wat hij of zij in de laatste levensfase nog
wil doen. Van belang is er samen voor te
zorgen dat de juiste voorwaarden geschapen
worden die de patiënt kunnen helpen tot een
betekenisvolle afronding van het leven te
komen.
Hulpverlening
Palliatieve zorg kan overal geboden worden.
Immers sterven is niet aan een specifieke
locatie gebonden. In Nederland gaan we ervan
uit dat er overal een basis van kennis en
mogelijkheden aanwezig is om goede
palliatieve zorg te ontvangen: dus in de
thuiszorg, in het hospice, in de verpleeg- en
verzorgingshuizen en in het ziekenhuis.
De huisarts, verpleeghuisarts en andere
hulpverleners kunnen te allen tijde gebruik
maken van de deskundigheid van consulenten
palliatieve zorg. Consulenten zijn artsen en
verpleegkundigen met veel ervaring, die de
behandelaar adviseren en bijstaan in hun zorg
voor patiënten met specifieke problemen.
Patiënten, familie en vrijwilligers kunnen op
werkdagen van 10.00 - 16.00 uur met hun
vragen terecht bij de Hulplijn Palliatieve
Zorg, via telefoonnummer 088 - 123 24 88.
Marianne Klinkenberg

Het familieportret
door Jenna Blum
Boekenplank
Dit boek staat al heel lang in de
bestsellerslijst: 68 weken, dus al meer dan
een jaar.
Ik was er niet aan toegekomen of er niet toe
overgegaan om het te lezen, omdat het weer
een oorlogsboek was. Tot ik het cadeau kreeg
en toen ben ik er toch maar er aan begonnen.
Voor mij was het echt een verrassing.
Dit boek is, net als Haar naam was Sarah van
Tatiana de Rosnay, geschreven door iemand
van de naoorlogse generatie: volwassen
mensen die het contact met ouders of familie
door de dood of door andere omstandigheden
zijn verloren. Vaak omdat de ouderen
absoluut niet willen praten over het verleden.
Vragen worden niet beantwoord, er rust een
taboe op.
Dit thema speelt ook in dit boek.
Het gaat over twee vrouwen : moeder Anna
en dochter Trudy.
Het zijn twee verhaallijnen die door elkaar
lopen.
Het verhaal van Trudy speelt in de
tegenwoordige tijd. Trudy is professor in de
geschiedenis aan een universiteit in de VS en
haar moeder woont niet al te ver van haar
vandaan in een provinciestadje. Het verhaal
begint met de begrafenisdienst van de man
van Anna, Trudy’s pleegvader.
De verhouding tussen de beide vrouwen is kil,
afstandelijk en plichtmatig. Trudy kan
eigenlijk geen contact krijgen met haar
moeder. Ze weet dat haar moeder uit
Duitsland komt en na de oorlog met een
Amerikaanse soldaat is getrouwd. Ze is met
hem naar Amerika geëmigreerd en heeft
Trudy meegebracht in het huwelijk.
Het enige wat Trudy weet of denkt te weten
van haar moeders verleden is, als ze als kind
een gouden doosje vindt in een sokkenla, met
daarin een portretje van haar moeder en
haarzelf met een SS-officier. Ze neemt aan
dat dat haar vader is. Ze vraagt dit aan haar
moeder, maar die weigert er over te praten:
het verleden is dood en dat moet zo blijven!
En Trudy accepteert dat.
Door toeval raakt Trudy door een collega
betrokken bij een project, waarbij ze in
Amerika wonende Duitsers gaat interviewen
over hoe ze de tijd van de oorlog in Duitsland
hebben beleefd en overleefd. Daardoor wordt
haar belangstelling gewekt over haar eigen
8
kinderjaren en gaat ze op zoek naar het
verleden van haar en haar moeder. Ze laat
haar moeder gefilmde interviews zien, maar
er komt absoluut geen respons.
De tweede verhaallijn is het verhaal van Anna
en dat beschrijft haar leven in de Duitse stad
Weimar in de periode 1938 – 1945.
Omdat de verhaallijnen door elkaar lopen, is
de lezer op de hoogte van wat er heeft
gespeeld en waarom alles zo is gelopen.
Anna’s verhaal hier vertellen zou de spanning
van het boek wegnemen.
Als het boek uit is, blijven er vele vragen en
ook bedenkingen over, maar dat zal voor
iedereen anders zijn. Het blijft nog best wel
in je hoofd spoken.
Ik vond het een fantastisch boek en ik kan het
iedereen van harte aanbevelen!
Lenie de Boer
Gehoord, gezien, gelezen
Seminar ‘het eigen-wijze sterven’
Dit seminar werd gehouden ter gelegenheid
van het eerste lustrum van Hospice de
Luwte in Soest.
Op 20 januari parkeerde ik mijn auto tussen
de bomen nabij het statige hoofdgebouw van
Kontakt der Kontinenten in Soest. Voor mij
een bijzonder gevoel: een seminar bijwonen
in het gebouw waar vroeger mijn vader ook
regelmatig conferenties bijwoonde, en waar
toch altijd met een soort eerbiedigheid over
gesproken werd bij ons thuis.
Ik verheugde me op wat me daar te wachten
stond: drie gerenommeerde sprekers over een
onderwerp dat ons toch na aan het hart ligt:
het eigen-wijze sterven.
De opkomst was hoog, de zaal zat goed vol.
Een goed begin van een middag die alle
verwachtingen waarmaakte.
De eerste spreker was dr. Carlo Leget,
hoofddocent zorgethiek aan de Universiteit
van Tilburg.
Hij benaderde het onderwerp vanuit de
wetenschappelijke hoek.
Zo begon hij te vertellen dat tachtig procent
(!) van de Nederlandse bevolking niet over de
naderende dood praat, en vijftig procent
niets regelt rond het afscheid en de uitvaart.
De verschillende manieren waarop mensen
met hun sterfelijkheid omgaan, beschreef hij
met behulp van het model dat ook gebruikt is
tijdens het symposium van het Palliatief
Netwerk, waar veel van onze vrijwilligers ook

geweest zijn: het model STEM (Sterven op je
Eigen Manier). Er zijn binnen dat model
vertrouwende, rationele, sociale, proactieve
en onbevangen mensen. Elk type mens met
zijn eigen specifieke kenmerken.
Dhr. Leget beschreef hoe lastig het kan zijn
als tegengestelde types te maken krijgen met
hun eigen dood, of de dood van hun dierbare.
De tegenstellingen laten zich zien op
verschillende vlakken:
• Lijden: doe je dat of laat je het? Voor
velen is dit een zoektocht naar je eigen
stijl, een zoektocht binnen de vier grote
poten van de palliatieve zorg: psychisch,
sociaal, lichamelijk en spiritueel. Naast
inzicht in wat iemands eigen wijze is, heb
je ook te maken met de eigen wijze van de
naaste omgeving.
• Afscheid nemen: loslaten of vasthouden?
Hoe eigen kan je blijven als jij wel wilt
loslaten maar je dierbaren willen
vasthouden?
• Schuld: vergeven en vergeten? Hoe eigen
ben je met al je geschipper tussen je
herinneringen en het willen vergeten, met
schuldgevoel naar anderen toe? Wat blijft
er van jouw eigenheid over?
• Na dit leven: hoe eigen is jouw positie
binnen de behoefte aan ‘weten’ en
‘durven geloven’?
Dhr. Leget sloot zijn lezing af met de
conclusie dat innerlijke ruimte nodig is om in
vrijheid op zoek te gaan naar eigenheid.
Vrijheid houdt echter niet in dat er geen
binding is met je omgeving, juist niet. De
verbinding met je geschiedenis en je naasten
heb je nodig bij je zoektocht.
Ik sta even stil en…
dat is een hele vooruitgang.
(M.L.King)
Als tweede spreker was prof. dr. Cor
Spreeuwenberg uitgenodigd, hoogleraar aan
de Universiteit van Maastricht en vernieuwer
van de zorg voor chronisch zieken.
Hij vertelde over zijn lange loopbaan in de
(palliatieve) zorg, en over de veranderde kijk
op het eigen sterven.
Vroeger stierven mensen vaker dan nu een
acute dood door een ongeluk of
infectieziekten. Dit laatste is tegenwoordig
veel beter te behandelen. Het verloop van
ziekte heeft over het geheel een wat
chronischer karakter gekregen. Meer mensen
lijden en sterven aan kanker en hart- en
vaatziekten.
9
Ook was vroeger de zorg voor zieken en
stervenden meer geïnstitutionaliseerd dan nu:
men werd verzorgd bij de nonnen, in het
oudemannenhuis of in het ziekenhuis.
Tegenwoordig willen de mensen sterven waar
zij zich vertrouwd voelen: thuis of in een
huiselijke omgeving.
In de jaren zeventig en tachtig groeide de
aandacht voor menswaardig sterven. Het was
de tijd dat Elisabeth Kübler-Ross haar eerste
boeken schreef. Iedereen was ermee bezig,
behalve de medische wetenschap.
De discussie ging uiteindelijk alleen nog maar
over euthanasie. Autonomie was heilig.
Uiteindelijk kwam er ook een tegenbeweging
op gang: de Nederlandse Hospice Beweging
werd opgericht en het eerste bijna-thuis-huis
werd door huisarts Pieter Sluis geopend in
Nieuwkoop. Dr. Ben Zylics maakte zich sterk
voor goede totale palliatieve zorg; hospice
Rozenheuvel is mede door hem opgezet.
Het Landelijk Steunpunt Vrijwillige Palliatieve
Terminale Zorg (VPTZ) werd opgericht, en
mede door de toenmalige minister van
Volksgezondheid, Els Borst, kwamen er
nieuwe discussies over euthanasie.
Volgens Spreeuwenberg zou eigen-wijs
sterven een geëigend (eigen gemaakt) sterven
moeten zijn: geheel afgestemd op de
persoonlijke situatie, en geheel afgestemd op
realiseerbare behoeften en wensen.
Daarbij zijn zowel de context van de zieke als
van zijn naasten belangrijk, maar zeker ook
de context van de zorgverlener. Die brengt
tenslotte zichzelf mee als partner in de zorg.
Tot slot werd het woord gegeven aan prof. dr.
Anne van der Meiden, theoloog en
communicatiewetenschapper. Een spreker
met een enorme hoeveelheid levenservaring
en verteltalent.
Het valt niet mee een verslag te geven van
alle ontroerende, herkenbare, humorvolle
anekdotes van dhr. Van der Meiden. Tussen
alle verhalen door vertelde hij over hoe hij
het eigen-wijze sterven ziet. Eigen als: in de
eigen taal. Letterlijk je moers taal, het eigen
dialect, maar ook je eigen volkscultuur, je
eigen persoonlijke geschiedenis en heden.
Bij het woord ‘eigen’ hoort het woord
‘respect’. Laat het eigene zoals het is.
In de Achterhoek, waar Van der Meiden
vandaan komt, betekent dat bijvoorbeeld
zonder een beeld van hel en verdoemenis,
maar met respect voor het ongewisse en met
God als vangnet.
Geen mens kan volgens Van der Meiden
functioneren zonder een ander mens,
‘niemand leeft voor zichzelf’.

Hij stelde zichzelf en ons de vraag of we ook
respect moeten opbrengen voor de dood, door
het levenseinde te regelen.
Tot slot vertelde Van der Meiden over zijn
werk als predikant en begeleider van
stervenden.
Wat hij daarover zei hoeft niet samengevat te
worden, het is onverdeeld van toepassing op
de vrijwilligers in de palliatieve terminale
zorg thuis en in ThamerThuis:
Waken, zwijgen, het is mooi.
Maar soms ook stil, en moeilijk.
Je ‘zit daar maar’ bij wijze van spreken.
Zwijgen is een manier van spreken.
Geraakt door lot prins
Jeannette Voskamp
Paul Bosgra stuurde ons dit stukje toe:
Bijna elke avond lees ik mijn dochtertje een
sprookje voor. Er komen volop slechte
heksen, boze tovenaars en vraatzuchtige
wolven in voor. Er wordt gemanipuleerd,
gevochten, hoofden worden afgehakt.
Alleen niet die van prinsen en prinsessen die
de hoofdrol spelen. Die zijn onaantastbaar
mooi, het verhaal stopt in de bloei van hun
leven. Ze blijven voor altijd samen. Voor hen
geen risicovol perspectief of ziekte, treurnis
en tegenslag.
Misschien dat daarom het bericht over die
echte prins zo tot nadenken stemt. Want
waarom raakt het me om te lezen dat iemand
die ik niet ken, onherstelbaar is beschadigd?
Is het omdat het koningshuis van ons allemaal
is? Nee. Het is de wetenschap dat iedereen,
niemand uitgezonderd, zomaar kan sterven,
voordat het leven is uitgeleefd.
(Uit: Het Parool, ingezonden brief van
Henny Cortens, Amsterdam)
Vrijwilligershoek
De dood, maar juist ook het leven in
een bijna-thuis-huis
Ruim vijf jaar werk ik nu als vrijwilligster in
ThamerThuis, het bijna-thuis-huis in De
Kwakel. In ThamerThuis is het ‘bijna net als
thuis’. We hopen allemaal dat we thuis in ons
eigen huis mogen sterven, maar soms lukt dat
niet. Het kan zijn dat het voor de partner te
zwaar is, dat iemand alleenstaand is of dat
kinderen te ver weg wonen. ThamerThuis is
dan een goed alternatief, daar kan iemand
10
die niet thuis kan blijven het laatste stukje
van zijn of haar leven verblijven.
Ik zie ThamerThuis als een plek waar je het
mensen, wij noemen hen gasten, in het
laatste stukje van hun leven zo prettig
mogelijk maakt. Mensen die bij ons als gast
verblijven, hebben een leven achter de rug.
Dat stuk leven hebben wij niet gekend. Wij
leren een gast pas kennen, als hij/zij heel
ziek is en een levensverwachting heeft van
minder dan drie maanden. Het gebeurt dat
gasten er een dag zijn, drie dagen, een week,
een maand en soms drie maanden. Al die
dagen streven we met het zorgteam
(wijkverpleging, huisarts, coördinatoren en
vrijwilligers), familie, en de gast zelf naar
een optimale tijd. Het laatste stukje leven
moet zo prettig mogelijk verlopen.
Ik vind het heel bijzonder om vrijwilliger te
zijn in ThamerThuis. Alle gasten vragen hun
eigen specifieke zorg en aandacht en ik vind
het mooi om aan te voelen wat voor soort
aandacht een gast of zijn/haar familie nodig
heeft. Want niet alleen hebben we te maken
met de gast, maar ook met de familie of de
bezoekers van de gast. Sommige gasten
vragen om privacy en zijn dankbaar als je hen
met rust laat, sommige gasten vinden het
prettig om iemand in de buurt te hebben. De
uitdaging is om dat aan te voelen. Het gaat
om de gast en niet om de vrijwilliger.
Wat de rups het einde van de wereld noemt,
heet bij de vlinder het begin.
Onze taken zijn uiteenlopend, het kan het
verzorgen van een maaltijd zijn, een kopje
thee of koffie brengen, samen met de
wijkverpleging helpen met het wassen van
een gast, strijken van beddengoed, een
praatje of soms zelfs een diepzinniger gesprek
met gast of familie, een troostend gebaar of
‘gewoon’ bij iemand zitten. Soms zijn er
woorden nodig, en soms is stil zijn het beste
wat je kunt doen.
In de afgelopen vijf jaar heb ik vaak gehoord:
“O, wat een zwaar werk lijkt me dat.” Ik vind
dat echt niet. Ik denk dat veel mensen dit
werk kunnen. Er is zo vaak vreugde en
dankbaarheid in ThamerThuis. Er wordt bij
ons gelachen, met de gast, met de familie.
Echt, dat gebeurt. Natuurlijk zijn er ook
verdrietige, ontroerende en emotionele
momenten.

Ik geniet ervan als gasten speciale,
persoonlijke spulletjes meenemen naar
ThamerThuis, bijvoorbeeld een stoel, een
schilderij dat belangrijk is of foto’s van
familie. Ik vind het fijn om te zien als familie
van een gast zich op haar zijn gemak voelt en
in de keuken maaltijden bereidt, dat brengt
reuring in huis. Ook kunnen er ingewikkelde
situaties zijn, familie die elkaar niet (meer)
goed ligt, of zaken uit het verleden die nog zo
een impact hebben en die in dat laatste
stukje van het leven juist zo bepalend kunnen
zijn. Wij als vrijwilliger staan aan de zijlijn,
en moeten zonder te oordelen daarop
inspelen. Ook dat is een uitdaging.
We hebben tussen 7.30 en 22.00 uur vijf
verschillende diensten van gemiddeld drie
uur. ’s Nachts is er een betaalde kracht
aanwezig. Via het rooster in de keuken schrijf
je je voor een of twee keer per week in. Elke
dienst heeft zijn charme.
Ik vind het bijzonder om mee te maken als
een gast bij ons binnenkomt, vaak vanuit het
ziekenhuis, meestal op een brancard. De een
geeft zich direct over, een ander is zich heel
bewust van de laatste drempel die hij/zij
overgaat dat het vaak een heel emotioneel
moment is. Aangekomen in de kamer, staat er
een bloemetje en brandt de kaars met de
tekst Gegroet met licht.
Als je mee mag maken dat iemand sterft, is
dat zo’n intiem moment, dat het soms niet te
bevatten is. Ik hoop voor de familie dat zij er
altijd bij kunnen zijn, maar soms is dat (net)
niet het geval. De overgang van het leven
naar de dood raakt ons allemaal. Als iemand
in alle rust die overgang kan maken, is dat
een bijzondere gebeurtenis.
Als iemand overleden is, verlenen we met de
familie op respectvolle wijze de laatste zorg
aan de overleden gast. Daarna wordt de gast,
bij voorkeur in een kist, uit huis gedragen,
omringd door iedereen die op dat moment in
ThamerThuis is.
Ongeveer twee keer per jaar is er een
herdenkingsbijeenkomst waarbij alle
overleden gasten herdacht worden.
Familieleden worden uitgenodigd. Het is fijn
dat de namen van de overleden gasten
genoemd worden en om familieleden weer
terug te zien.
Kort samengevat is werken in ThamerThuis
voor mij: liefdevolle en warme aandacht
schenken, respectvol omgaan, een luisterend
11
oor, een helpende hand, klaarstaan voor de
ander, alert zijn, je binnen je eigen
mogelijkheden openstellen voor de ander,
kortom: Er zijn. Eigenlijk allemaal dingen die
we buiten ThamerThuis ook zo nodig hebben!
Marnel de Haan-Tas
Dit artikel is eerder geplaatst in het Nieuw
Aalsmeers Tijdschrift, najaar 2011.
Nieuwjaarsbijeenkomst 6 januari
2012
In het sfeervolle atelier van Lida werden we
allen van harte welkom geheten met een glas
champagne.
De overheerlijke hapjes, warm en koud,
waren ons aangeboden door een mevrouw,
wier man lange tijd in ThamerThuis is
verzorgd.
Het was fijn om weer zoveel bekende
gezichten te zien en in een ontspannen sfeer
te praten en elkaar een beetje beter te leren
kennen.
Marianne Klinkenberg, onze nieuwe
voorzitter, hield een toespraak en drie
vrijwilligers kregen speciale aandacht omdat
ze tien jaar bij ThamerThuis werkzaam zijn.
Tonny Hogenboom en Anne Burgmeijer
ontvingen een mooi bronzen beeldje en Lida
Röling, die het beeldje al eerder had gehad,
werd verwend met een mooi boeket bloemen.
Dhr. Dalmeijer werd bedankt voor zijn
‘voortrekkersrol’ en alles wat hij voor
ThamerThuis, vanaf het allereerste begin,
heeft gedaan. Hij werd benoemd tot
erevoorzitter en ontving een prachtige
pennenset. Josje Castenmiller maakte een
mooie gekalligrafeerde oorkonde voor hem.
Josje maakte ook voor alle vrijwilligers een
mooi gedicht in kalligrafisch schrift.

Veel woorden van dank voor alle vrijwilligers
en coördinatoren voor hun inzet in het jaar
2011, dat gekenmerkt werd door een grote
verbouwing. Alles fijn om te horen.
De sfeer was heel gemoedelijk en iedereen
genoot zichtbaar.
Het was dus een zeer geslaagde
nieuwjaarsbijeenkomst. Namens iedereen die
aanwezig was: veel dank aan degenen die dit
zo perfect hebben georganiseerd.
Yvonne Bekker
Een heerlijk recept
Warme paddenstoelensalade met
een romige kappertjesdressing
voor vier personen
Gebruik voor deze eenvoudige, maar wel
chique salade alle paddenstoelen die u maar
wilt. Hij kan gemakkelijk worden omgetoverd
tot een hoofdgerecht door er hardgekookte
eieren of gebakken halloumi (dit is een soort
geitenkaas) aan toe te voegen.
Ingrediënten:
2 eetlepels boter
1 eetlepels olijfolie
2 teentjes knoflook, in partjes
400 gr. wilde paddenstoelen of portobello’s,
de stelen verwijderd en de hoeden in dunne
schijfjes
zout en versgemalen zwarte peper
3 eetlepels fijngehakte groene kruiden, zoals
rozemarijn, salie, tijm, majoraan en
peterselie
geraspte schil en sap van een citroen
Voor de dressing:
125 gr. crème fraîche of zure room
2 eetlepels kappertjes op azijn, plus
1 theelepel azijn van de kappertjes
1 eetlepel bieslook in ringetjes
desgewenst 1-2 eetlepels water
200 gr. gemengde slablaadjes
knapperig brood om erbij te serveren
Bereiding:
Verwarm de boter in een grote koekenpan of
een voorverwarmde wok op halfhoog vuur en
voeg de olijfolie toe. Laat de knoflook kort
fruiten. Doe de paddenstoelen erbij en
bestrooi ze met wat zout en peper. Roerbak
tot de paddenstoelen zacht zijn, doe er de
kruiden bij en roerbak nog circa vijf minuten
tot het meeste vocht in de pan is verdampt.
12
Pers het sap van een ½ citroen over de
paddenstoelen en neem de pan van het vuur.
Roer de ingrediënten voor de dressing met
het resterende citroensap door elkaar. Verdun
de dressing eventueel licht met wat water.
Schep de warme paddenstoelen op de
slablaadjes en bedruppel met de dressing.
Serveer met brood.
Smakelijk eten,
Lida Röling
Ten slotte
Het eerstvolgende nieuwsbulletin zal in de
zomer verschijnen. Dit is een intern nummer,
dat alleen binnen de kring van direct bij
ThamerThuis betrokkenen wordt verspreid.
De inleverdatum voor de kopij is vastgesteld
op vrijdag 29 juni a.s. Vaste leveranciers
ontvangen circa twee weken eerder een
herinnering.
Maar zoals altijd blijven ook uw spontane
bijdragen van harte welkom op het
e-mailadres van de redactie.
Anne, Birgit, Tonny, Willy
Hieronder drukken we de tekst af van het
gedicht dat alle vrijwilligers kregen.
Vrijwilliger zijn
Vrijwilliger zijn is vrijwillig
maar niet vrijblijvend.
Is verbonden,
maar niet gebonden.
Is onbetaalbaar,
maar niet te koop.
Is positief denken,
is positief doen.
Met als enige doel
voor jezelf
en de ander:
Een goed gevoel!

STAAT VAN BATEN EN LASTEN OVER 2011 en 2010
in € in €
BATEN 2011 2010
donaties/sponsoring derden 33.700 25.500
bijdragen/giften gasten 21.700 18.100
overige opbrengsten 3.700 3.600
_______ ______
totaal baten 59.100 47.200
LASTEN
huisvesting en huishouding 22.500 28.100
personeelskosten 9.800 6.300
afschrijvingen 13.200 2.200
pr, internet, telefoon 6.600 8.000
adm. + secr. + overige kosten 2.100 1.100
_______ ______
totaal lasten 54.200 45.700
batig saldo 4.900 1.500
Toelichting:
Het afgelopen jaar stond voor een belangrijk deel in het teken van de voorbereiding en uitvoering
van de verbouwing.
Wij willen hierbij onze grote erkentelijkheid en dank uitspreken jegens de bouwploeg en alle
overige vrijwilligers die hierbij betrokken zijn geweest en zich zo voortreffelijk hebben ingezet.
De kosten voortvloeiende uit de verbouwing worden over 5 jaren afgeschreven. Dit veroorzaakt de
sterke stijging van de post afschrijvingen.
Dankzij de fors toegenomen baten resteert een batig saldo dat tot tevredenheid stemt.
Wij zijn blij dat onze vaste donateurs niet afhaken en ons werk ook bij het locale bedrijfsleven en
particulieren erkenning vindt, de economische en financiële crisis ten spijt.
Ook het bestand van onze vrijwilligers bleef op peil, hetgeen vooral met het oog op de continuïteit
van onze dienstverlening een goede zaak is.
Kortom: het bestuur kijkt met grote tevredenheid en dankbaarheid terug op het jaar 2011 en
spreekt zijn grote dank en waardering uit jegens allen die zich het afgelopen jaar op welke wijze
dan ook voor ThamerThuis hebben ingespannen.
Namens het bestuur van de Stichting ThamerThuis,
Ludo Gribling, penningmeester
13

Steun ThamerThuis
Antwoordformulier
Ik wil ThamerThuis graag financieel ondersteunen en word donateur.
Ik machtig (tot wederopzegging) de Stichting ThamerThuis om jaarlijks € ……………………
(minimaal € 15,-) af te schrijven van mijn rekeningnummer …………………………………………
Ik blijf graag donateur van ThamerThuis maar wijzig mijn donatiebedrag.
Ik machtig (tot wederopzegging) de Stichting ThamerThuis om jaarlijks € ……………………
(minimaal € 15,-) af te schrijven van mijn rekeningnummer …………………………………………
Ik wil ThamerThuis graag financieel ondersteunen en geef eenmalig een bedrag.
Ik stort het bedrag van € ………… op bankrekeningnummer 37.85.15.209
t.n.v. Stichting ThamerThuis, Uithoorn.
Naam : Dhr. / Mevr. * …………………………………………………………………………………………………………………
Adres : ………………………………………………………………………………………………………………………………………
Postcode en woonplaats: …………………………………………………………………………………………………………
Telefoonnummer: ……………………………………………………………………………………………………………………
* s.v.p. doorhalen wat niet van toepassing is
Datum: …………………………… Handtekening: …………………………………………………………………
Formulier in gesloten envelop opsturen naar: Stichting ThamerThuis
(postzegel is niet nodig) Antwoordnummer 587
1420 WB Uithoorn
Als u met een op grond van een machtiging verrichte incasso niet akkoord gaat, heeft u het recht
uw bank binnen 30 dagen opdracht te geven het betreffende bedrag terug te storten.
ThamerThuis is sinds 2008 een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI), zodat giften
fiscaal aftrekbaar kunnen zijn.
14