2012 Kerstnummer - Dorpskerk Woubrugge

KErstverhaal: Iets vriendelijks zeggen
Pagina 18
www.dorpskerkwoubrugge.nl
Iets vriendelijks zeggen, altijd iets vriendelijks zeggen. Je slaat
daarmee de wereld de wapens uit de hand, ook de wapens die
zij er nog niet in heeft. Maar in je lichaam zitten de uitlopers
van je geest en aan je stem bijvoorbeeld is het te horen als
een grandioze treurnis je rond de kersttijd insluit. Kerstmis is
geen feest van uitgelaten vreugde, maar van weemoed. Rond
die tijd voel je het ’t hevigst als je hoogopgestapelde verwachtingen
toujours als een kaartenhuis in mekaar zijn gezakt.
Steeds moet je maar weer opnieuw beginnen te stapelen op
de ál maar zwakker wordende fundamenten: geloof, hoop en
liefde, niet tot je ook maar iets van idealen verwezenlijkt hebt
maar tot de fundamenten bezwijken. Dan sta je verwezen te
kijken met een beetje melancholie, een beetje deernis en de
toch weer taai uitbottende loten van de stam LIEFDE. Zonder
het vroegere elan evenwel en zonder het risico dat zij je wurgen
zal, want zij is eigenlijk al niet meer van deze wereld.
Iets vriendelijks zeggen tegen de verkoopster in het warenhuis,
want zij heeft haar dag niet, haar jaar niet, haar leven
niet en zij snauwt tegen de klanten alsof zij het tegen haar
baas heeft.…Tegen de conducteur die dienst heeft vanavond
en dit nors op zijn spaarzame klantjes afreageert.
…Tegen de telefoniste die evenals jij een brok in haar keel
heeft omdat haar man vorig jaar om deze tijd van haar is weggelopen.
…Tegen de zee die daar met onmeetbaar geduld aan de voet
van de boulevard ligt, miljoenen en miljoenen jaren, kalm of
onstuimig, lieflijk of wreed maar altijd bereid de klitten uit je
ziel te kammen.
…Tegen de man tenslotte die daar op een golfbreker zijn eenzaamheid
in verborgenheid staat uit te stallen.
Het zand zuigt zich aan haar schoenzolen vast. Zo nu en dan
knarst er een schelp onder haar voeten. Op de spaarzaam
verlichte boulevard is de kou grijs geworden en in het donker
staat de man, roerloos zijn silhouet aan de branding prijsgevend.
Als vrouw kun je nog altijd geen man aanspreken zonder verdacht
te worden van bedbedoelingen. Die geëmancipeerde
maatschappij! Wat is er veranderd? De mannen krijgen meer
hun zin, de vrouwen tuinen er nóg vaker in. Gewone hartelijkheid
waar de wereld om schreeuwt maakt het individu verdacht.
O God, wat hebben we de zaak opgeblazen…
“Kerstnacht schoonder dan de dagen”. Geloof het maar niet.
Hier staan twee eenzame mensen op het strand nóg eenzamer
te worden, met de zee als trait d’union , de zee die in
beweging is en vervaagt in het donker, die zich van de stad,
dat glitter-eiland niets aantrekt, laat staan van die twee maar
niet uit hun schelp loskomende, al verloren, verongelukte
weekdieren daar op het strand.
De vuurtoren slaat zo nu en dan een lichtflits om hen heen
maar ook dat verbindt niet want bij de conceptie is de mens al
ingebed in zijn eigen eenzaamheid. Wat zal hij denken als ik
hem aanspreek? Wat zal zij denken als ik haar aanspraak…?
Wat voor bedoelingen zal zij mij toedichten…?
Laat ik maar weggaan.
Laten wij maar weggaan.
Laten zij maar weggaan.
Zij keert en draait zich om haar eigen as. De boulevard lijkt van
hieraf gezien nu minder koud. In de verte is nog het schrale
getingel van de laatste tram. Je moet je uit de ruimte losmaken
en overschakelen naar de engte van het openbaar vervoer…de
stad, het huis, de kamer die ginds wachten. Velen
hebben niet eens een kamer…Loop maar langzaam, slenter en
kijk niet naar de dode gevels van het Gevers Deynootplein (dat
hier nooit mensen zich hebben opgehangen…) Hij komt achter
je aan. Je hoort zijn stap boven het geruis van de zee uit. Nu
wat vlugger lopen om hem niet de indruk te geven dat je… O,
wat een kleinburgerlijk mens ben ik.
Het plein is leeg. Bij het vertrekpunt van lijn 9 blijft zij staan.
De dranghekken van deze zomer zijn er nog. Zeker vergeten
op te ruimen. Zij leunt ertegen, niet uit vermoeidheid, zo
maar, zij weet niet waarom. Op de plaats halt maken en afwachten.
Wat een gekke dingen haal je je in je hoofd…wat
voor een vreemde gewaarwordingen roepen een eenzaam
mens, een onverstoorbare zee en een verlaten plein in je op.
De tramrails zijn van donker en lamplicht geraakt en jij staat
daar, staat daar maar terwijl de laatste tram, dat weet je nu
zeker al een kwartier
geleden vertrokken is.
Ook hij staat stil, houdt
zijn horloge naar de
straatlamp, een ouderwets
horloge aan een
ketting, en zegt: ”De
laatste tram is weg. Op
Heiligenavond sluiten
de remises vroeg…
Moet u ver?”