2012 Kerstnummer - Dorpskerk Woubrugge

Pagina 20
www.dorpskerkwoubrugge.nl
“Ik hoef geen hiernamaals”, zegt zij. “Als ik hier de ervaring
heb – en die heb ik – dat ik niet alleen sta, heb ik die hemel
hier. Gelooft u aan een voortbestaan?”
Hij doet een wedervraag: “Kunt u wat u liefhebt vernietigen?
Alleen met de nodige afwijkingen kun je dat. Als u gelooft in
God en u gelooft ook dat hij u liefheeft waarom beticht u hem
dan van zulke afwijkingen?”
Het schokt haar, zij weet er geen antwoord op.
“De aarde wordt geen gram lichter of zwaarder” – gaat hij
voort- “wat er ook opkomt of afgaat. Als ons lichaam dus niet
vergaat maar verandert, hoe dan met onze geest?”
Het doet haar goed dat hij zo praat…Wat dreef deze man naar
zee? Werkelijk eenzame mensen maken deze tot een barricade
en sluiten er zich achter op. Die nog een doorlaatpost hebben
voor ruimte en stilte zijn niet werkelijk eenzaam. Hun
ogen worden niet tot spleetjes van wantrouwen maar blijven
groot en rond als die van een kind…bovendien, wie gelooft is
nooit alleen….
“Voor een man is het niet gauw te laat…ik bedoel u zei
toch…”Bij het licht van een straatlamp kijkt hij haar onderzoekend
aan. Zijn ogen zijn groot en donker…Zou hij het verkeerd
uitleggen? Voeg er dan nog maar gauw iets aan toe, laat hem
vooral niet denken dat je zinspeelt op jezelf: “Er zijn veel jonge
vrouwen, meisjes zelfs die in deze losgeslagen tijd steun zoeken
bij een oudere man.”
“O nee”, zegt hij, “dat is niets voor mij…trouwens wie heeft de
krankzinnige gedachte verspreid dat een mens alléén niet gelukkig
kan zijn, als je maar tot zelfverwerkelijking komt, dát
doet waarvoor je in de wieg bent gelegd…als je daar niet toe
komt, je láát leven en voortholt naar vaak lege luchtkastelen,
heb je jezelf het zwaarste juk opgelegd dat maar bestaat en is
je tijd om vóór je het weet, miljoenen mensen komen nooit
tot bewustzijn.”
Zij voelt zich een beetje droevig worden…eigenljk is het zo
met Mark en haar ook gegaan, zij waren vastgelopen, slaaf
van hun gebondenheid en sleur. Hij wilde zijn vrijheid, ze hebben
de onzindelijkheid gehad als ‘goede vrienden’ uit elkaar te
gaan. Opvreten moet je mekaar, eerst uit liefde dan uit haat.
Hij heeft zijn vrijheidsburcht niet lang kunnen verdedigen. Hij
is weer getrouwd en weer gescheiden en weer…o God wat is
het toch allemaal moeilijk…De dieren zijn wijzer dan wij. Seks
is bij de vrouw een onderdeel van haar gevoelsleven en zij
begrijpt de man niet waar dit altijd maar so saillant voorop
staat. Hij begrijpt haar afweer niet, haar hoofdpijn niet, haar
vermoeidheid niet en zo zitten duizenden mensen aan elkaar
geklonken en proberen tussen de klippen door te zeilen.
Daar is de Wittebrug en daarachter ligt de Bataaf. Het uitgangetje
voor ’s zondags met twee kinderen. Dolle pret in de
speeltuin. Jij ’n kopje koffie, de kinderen ’n ijsje en hopen dat
ze niet zeuren om meer, je hebt geen geld. Je zit er tot het
bijna donker is, dikwijls te koud. Zij huivert. Eén keer heeft zij
op de tram gestaan op weg naar het station. De kinderen waren
toen bij ’n vriendin. Het was nog zo’n ouderwetse tram
met een balkon van dertig jaar geleden. Toen is haar iets gepasseerd
wat zij nooit meer vergeten heeft. ’n Man op dat
volle balkon en hoe hij naar haar keek. Toen ze in een bocht
tegen hem werd aangesmakt en zij excuses maakte en hem
daarbij in zijn lachende gezicht keek met die warme grote
ogen was dat één moment in haar leven dat zij nooit meer
vergeten zou. Zij herinnert zich dat zij nog het station is binnengegaan
maar de trein heeft zij niet genomen. Ze had opnieuw
naar Mark gewild om hem te praten en tot een redelijk
vergelijk te komen…maar dat hoefde plotseling na het trambalkon
niet meer. Hun gevoel voor elkaar was middelmatig
geweest dat begreep ze nu… ’n toetssteen was die man op het
trambalkon…ook al zou ze hem nooit terugzien, het was net of
haar leven opnieuw geijkt was en te licht bevonden. Er was
een schok van herkenning door haar heen gegaan…dit was de
man die het leven voor haar bedoeld had. In ’n vluchtig moment,
in minder dan tien seconden had zij die zekerheid gekregen…
O ja, ze had nog wel naar hem uitgezien in het station
want ook hij was daar uitgestapt…
Maar wat wil je, je papte zo maar niet met iemand in de het
wilde weg aan…Zelfs al zou hij haar aangesproken hebben dan
zij het toch misschien afgeweerd, er zou bovendien ’n waardevermindering
hebben plaatsgehad. Zij heeft hem nooit teruggezien.
“Gaat het nog?” vraagt de man naast haar. “We zijn er bijna…
We hebben een kortere weg genomen….Heeft u dat niet gemerkt?”
Als zij voor de deur staan aarzelt ze. “Komt u gerust even binnen,
ik maak ’n kopje koffie, dat hebben we wel verdiend.” Zij
gaat achter hem de trap op. In zijn atelier is het gezellig rommelig.
In een hoek, half verscholen achter een gordijn, staat ’n
beeldengroep. Tien vrouwen, allen hetzelfde, allen anders.
Hij steekt een lamp aan om de groep gunstig te belichten. “Ik
ontmoette eens ’n vrouw op ’n trambalkon”, zegt hij. “Maar ik
durfde haar niet aan te spreken. ‘Dát is zij. Al dertig jaar probeer
ik haar in steen te scheppen zoals zij was…dat lukt
nooit… Toch moet je ermee doorgaan omdat het je leven inhoud
geeft.”
Dan keert hij zich om en doet water in de keten voor de koffie.
Over haar wangen lopen tappelings de tranen.
(bron: Kerstboeket)