Reisverslag Burkina Faso

Maandag 10 januari 2011
Na een goede nachtrust en een simpel ontbijt (stokbrood met jam) vertrekken we.
Rini moet eerst geld wisselen. Volgens onze chauffeur kan dat ook op het kantoor bij de
bisschoppenconferentie. Zij berekenen geen kosten. Piet wil een simkaartje kopen voor zijn
telefoon. Het kopen van een simkaartje had nogal wat voeten in aarde. Het was er gigantisch druk
en het was een chaotische organisatie. Bovendien moest er eerst een kopie van zijn paspoort
gemaakt gaan worden. Al met al nam dit wel drie kwartier in beslag.
Hierna reden we naar Koudougou.
De foto’s die we gemaakt hebben zullen niet helder zijn. Dat komt niet omdat ze niet goed gemaakt
zijn en het ligt ook niet aan ons toestel, maar het is mistig: niet het soort mist zoals we dat in
Nederland kennen, maar het mistig van het stof. Een aantal mensen rijdt wel met een
mondkapje/doekje op de brommer, maar het merendeel toch niet. Ook al zitten wij in een afgesloten
auto, toch zit het stof op een gegeven moment in je ogen, oren, neus en keel.
Het is ongelooflijk wat er zich allemaal op de weg bevindt. Naast auto’s en brommers lopen er veel
mensen met van alles op het hoofd, er worden handkarren voortgeduwd, fietsers met een volle
bepakking, veel brommers, overvol geladen karretjes met een ezeltje ervoor, geiten, schapen,
varkens, kippen, honden; alles krioelt door elkaar heen.
Buiten de stad rijden we door een typisch savannelandschap. Dorre vlaktes met toch nogal wat
solitair staande bomen. Daar tussenin staat her en der een cluster huisjes/hutjes waar wat mensen
samen wonen. Erbij staan graanschuurtjes, veelal vernieuwd, wat erop duidt dat de oogst dit jaar
goed is geweest. Verder zien we, verspreid in het landschap, honderden gemetselde muren zonder
dak met een opening voor een deur en een raam, waar voor zover je het kunt zien geen gebruik van
wordt gemaakt.
De hoofdweg is wel geasfalteerd, maar zodra je rechts of links afslaat bestaat de weg alleen maar uit
harde rode stof, met kuilen en gaten.
We gaan naar Koudougou voor een bezoek aan pater Maurice Oudet. Pater Oudet is een van de
correspondenten met pater Cor van den Brand (die in eerste instantie met ons mee zou gaan) voor
het Afrika-Europa netwerk. Maurice Oudet zet zich met name in voor de plaatselijke boeren om een
goede prijs voor hun producten te krijgen en dat hun gronden niet worden afgenomen door
buitenlandse kapitalisten. Hij is ook bezig met de promotie van de zgn. moringa struik, die voedsel
voor zowel het vee als voor de mensen oplevert en een bepaalde boom, de Spirulinde, waaruit veel
vitaminen kunnen worden gehaald, die worden toegevoegd aan de voeding voor de kinderen.
Om te stimuleren dat de veehouders hun melk kunnen verkopen, is er een melkfabriekje opgericht.
Voorheen werd de melk gemaakt met melkpoeder, die op een gegeven moment erg duur werd. Uit
vier dorpen brengen de veehouders nu dagelijks plm 65 liter melk naar de fabriek, waar de melk
deels wordt gepasteuriseerd en deels wordt er yoghurt van gemaakt.
Door Frans Balemans is nog een bijdrage geleverd
om materiaal te kopen om het fabriekje op te starten.
Het is eigendom van- en wordt geheel gerund door
zes vrouwen. Pater Maurice Oudet heeft deze zes
vrouwen hierbij begeleid. Wordt er goed verkocht
en maken ze winst, dan wordt die gedeeld.
Verdienen ze niets, dan hebben ze ook niets. Met de
opbrengst kunnen ze o.a. het schoolgeld voor hun
kinderen betalen.
Afzet van de melkproducten onder de plaatselijke
bevolking is geen enkel probleem. De aanvoer van
verse melk mogelijk wel. Wij hebben ’s middags het
fabriekje bezocht (was ook in Koudougou). Frans
Balemans heeft de laatste vijf jaar dat hij in Burkina Faso was, gewerkt in Koudougou. Hij zette
zich daar met name in voor de vrede en gerechtigheid op allerlei gebied.
Hij schreef in een plaatselijk krantje een rubriek onder de kop “droit dans les jeux”, waarin hij de
harde waarheid uitsprak, en dat mocht, want ook in Burkina Faso is er persvrijheid.
2