Programmaboek Giselle (PDF, 2.5 Mb) - Het Nationale Ballet

12
‘de waanzinscène is geen act, dat gebeurt écht!’
Zes solistes over hun rol als ‘Giselle’ en de emoties waarmee ze in het
ballet worden geconfronteerd, zoals liefde, bedrog, verdriet, wraak,
vergiffenis. Putten ze uit hun eigen ervaringen om deze gestalte te
geven? En, andersom: werkt de rol door in hun persoonlijk leven?
anna tsygankova
“In de eerste akte sta je als Giselle continu op het toneel. Daardoor heb je
een geweldige opbouw naar de waanzinscène, voor mij het absolute hoogtepunt
van het ballet. Als het goed is, stop je daarin in feite mens te zijn. Je
komt in een andere staat van bewustzijn, maakt de overgang naar de wereld
van de geesten. In andere balletten dwalen je gedachten soms af, maar in
Giselle niet; ik kan mij daarin totaal afsluiten, moeiteloos geloven in wat ik
doe en meemaak.”
“Geloven is voor mij sowieso de essentie van dit ballet: Giselle gelooft in de
liefde, ook al wordt ze bedrogen. Ze wordt – wanneer Loys’ ware identiteit
wordt onthuld – niet gek omdat ze haar geloof verliest, maar juist omdát ze
in de liefde gelooft: ze raakt zo verward, dat ze het niet kan bevatten.”
“In het echte leven zijn er tal van situaties waarin je je geloof kunt verliezen:
in de liefde, in de mensheid, in wat rechtvaardig is en wat niet, in de wereld
zelf. Maar het is belangrijk om, wat er ook gebeurt, positief te blijven.
Kinderen kunnen dat, en ik probeer dat gevoel weer terug te halen: te geloven
in wat ik doe, onvoorwaardelijk te houden van de mensen en dingen om
mij heen.”
“Of ik nu werk aan Giselle of Het Zwanenmeer: ik zie zo veel parallellen
met mijzelf, elke rol helpt mij dingen te realiseren. Giselle leert mij spiritueel
te zijn, vergevend, te geloven in oprechte liefde. Maar ook om te beseffen:
nee, ik zal nóóit mijn verstand vanwege een liefde verliezen.”
anna tsygankova, jozef varga en ensemble
larissa lezhnina
“Dit ballet is heel speciaal voor mij. Giselle is zo’n rijk, veelomvattend karakter.
Soms benader ik de rol heel ‘ballerina-achtig’, met een focus op techniek
en uitdraai. Soms probeer ik haar heel natuurlijk te portretteren, als
Carla Fracci, voor mij nog altijd de mooiste Giselle. Drama tonen zonder
overdrijving, dat is het moeilijkst.”
“Vergeving is voor mij het belangrijkste thema van Giselle. Hoe ze Albrecht
aan het einde achterlaat, haar liefde betuigt en hem de kracht geeft om verder
te leven. Gelukkig heb ik zelf niet de ervaring ooit verlaten te zijn. Ik doe
alles vanuit mijn verbeelding. Daarin varieer ik graag. Ik heb vier Giselleversies
gedanst, waaronder die van Fracci, en steeds weer nieuwe dingen gehoord.
Dat Giselle misschien wel een bastaardkind is en dus zelf blauw
bloed heeft, dat ze, wanneer ze de ketting van Bathilde krijgt, al voorvoelt
dat er iets vreselijks te gebeuren staat, dat Berthe eigenlijk Myrtha is, enzovoort.”
“Sprookjesballetten zullen – anders dan boeken – niet snel mijn blik op het
leven veranderen, daarvoor zijn ze te zwart-wit, terwijl het leven vaak grijs
is. Niettemin vind ik de kunst van het vergeven wel essentieel. Toch slaag ik
daar niet altijd in.” Geëmotioneerd: “Zoals onlangs, toen in Toulouse drie
Joodse schoolkinderen zijn vermoord. Hoe vergeef je in hémelsnaam zo’n
dader.”
anu viheriäranta
“Giselle was een van de eerste balletten die ik zag, bij het Fins Nationaal
Ballet met Nina Ananiashvili als gast. Ik herinner me enkel flarden, maar
nog wel goed dat Ananiashvili op haar spitzen geluidloos was. Heel indrukwekkend!”
“Tijdens mijn schooleindvoorstelling heb ik de tweede akte gedanst, maar
als beroepsdanser is dit mijn eerste Giselle. Het is een rol die me past, ik ben
van nature meer een lyrische danseres. De twee werelden – het boerenleven
en de geestenwereld – elk een eigen invulling geven is voor mij de belangrijkste
uitdaging. Je moet dus ook op twee manieren je liefde aan Albrecht betuigen:
als geest kun je geen emoties tonen zoals je dat als een onschuldig
meisje doet; simpelweg ‘hug hug’ is er niet bij.”
“Ik geloof dus ook niet dat je elke scène aan je eigen leven kunt relateren.
Natuurlijk helpt het als je het een en ander hebt meegemaakt, maar voor een
groot deel zijn het toch ingestudeerde emoties die je overbrengt. Voor mij is
het heel belangrijk dat ik veel nadenk over de rol. Thuis, want in de studio is
daar niet altijd tijd voor. Ik kan nog niet zeggen hoe mijn Giselle gaat worden.
Ik kijk af en toe video’s, maar het leren van de rol zal vooral een intern
proces zijn.”
13