Diepput Echo 100-3 juni 2013.pdf - Hvv

dE COLTHOFFs
een HVV­geslacht
tekst rob borgers beeldbewerking john verschragen
In de hal van ons clubhuis hangt een
lijst van HVV-lidmaatschappen. Max
Colthoff is de lijstaanvoerder met 84
jaar lid. En met zijn bijna 93 jaar ook
ons oudste lid. Wie beter te interviewen
in dit drievoudig jubileumjaar
om eens terug te blikken hoe het
vroeger was?
Tijdens een kort verlof van zijn ouders
uit Nederlands-Indië werd Max
lid in 1929. Hij speelde korte tijd
in de Zondagochtendcompetitie voordat
de familie terugkeerde naar Indië. Met
vriendjes richtte hij daar een voetbalclub
op, onder de naam TTT (Taaie Trouwe
Trappers). Drie jaar later was hij alweer terug
in ons land om weer bij HVV te gaan
spelen, nu in de junioren. Hij bleef aldus
voor vele jaren daarna bij ons inderdaad
een ‘trouwe trapper’.
Zijn oudere (half)broer Ir. P.J.G. (Piet)
Colthoff was in Indië al eerder begonnen
met voetbal. Hij speelde voor SIDOLIG
(Sport in de open lucht is gezond...). Die
trend van ‘gezonde’ namen was al eerder
ingezet door THOR (Tot heil onzer
ribben…) waar Law Adam, onze laatste
international had gespeeld. Al een van de
eerste dagen van zijn groentijd in Delft
werd in de zaal omgeroepen “Feut
Colthoff melden!” Daar stond hij
tegenover drie HVV’ers: “Wij hebben
begrepen dat je bij SIDOLIG hebt
gespeeld.” ”Ja meneer.” ”Mooi, dan ben
je nu lid van HVV”. Net op tijd want een
week later herhaalde zich het ritueel,
maar nu met HBS-ers : “Hé, feut
Colthoff, ik zou maar bij HBS komen!”
Gelukkig te laat dus. Anders hadden wij
nooit de Colthoffbeker gehad… Piet
Colthoff speelde als een solide back 156
wedstrijden in HVV 1, tot hij in 1936
naar Nederlands Indië terugkeerde.
Max viel al heel jong op door zijn talent
en speelde eigenlijk steeds een elftal hoger
dan in zijn eigen leeftijdcategorie. Op zijn
vijftiende was hij al een trefzeker midvoor
in HVV 2. 5 december 1936 viel de toen
gebruikelijke ‘oproepkaart’ in de bus bij
20 DIEPPUT ECHO juni 2013
huize Colthoff: ‘Hierbij wordt U uitgenodigd
morgen mee te spelen met HVV 1…’
enz. enz. Hij moest, net 16 jaar oud, Fons
Pasteur geveld door griep, al jaren de
goalgetter van het eerste, vervangen als
midvoor tegen het Rotterdamse Steeds
Hooger in de tweede klasse. Terugkeer
naar de eerste klasse zat er toen nog
steeds in. (Vele jaren later speelde HVV
weer tegen hen in de vierde klasse. Zij
hadden hun doelstellingen bijgesteld en
hadden de bijnaam ‘Steeds Harder’, red.).
De jonge Max had die ochtend maar
weinig aandacht voor de schoollessen,
maar de zondag erop was hij over zijn
nervositeit heen. Zijn entree die middag
op een afgeladen Diepput was spectaculair.
In die dagen was er geen warmingup.
Men trapte voor de wedstrijd gewoon
een balletje om er in te komen. HVV deed
dat met tien man. Waar was de elfde
man? Wel die werd nog even toegesproken
door lid van de technische commissie,
generaal Hoeksema de Groot, zodat de
debutant in zijn eentje iets verlaat het veld
opwandelde. Niet zonder resultaat deze
‘peptalk’ want Max maakte de eerste
twee goals van de 4-2 overwinning.
Overigens, uw redacteur kan zich niet
herinneren dat Max ooit een peptalk
nodig had. Hij bleek altijd inderdaad een
‘taaie trapper’. Zo vormde hij vele van zijn
236 wedstrijden in HVV 1 als rechtsbinnen
met Wim van Steyn op de vleugel een
energiek aanvalskoppel (De tegenpartijen
hadden daar een ander woord voor…).
De toenmalige rubriek ‘Van hier en
gunter’ in het clubblad zei er dit van toen
Max na enige tijd weer terugkeerde in het
team, maar nu als rechtsback: “Waar is de
tijd dat Max Colthoff en Wim van Steyn,
als de bal elders was, de tijdelijke rust
overbrugden met gekruid commentaar op
scheidsrechter en tegenstanders? Jammer,
nu Max in de achterhoede speelt, staan zij
te ver van elkaar voor dit soort pittige
gedachtewisselingen…”
Zijn talent bleef niet onopgemerkt voor
de keuzecommissie van het Nederlands
elftal. Hij speelde tweemaal twee
Max Colthoff neemt op 20 april de eerste
gouden leeuw, bestemd voor alle ereleden,
leden van verdienste en leden die vijftig jaar
of langer lid zijn, in ontvangst.
Foto Marjolijn Bijloos.
wedstrijden voor het Nederlands jeugdelftal
rond de jaren 1938-40 en deed
twee seizoenen mee aan de trainingen
van hét nationale elftal op het terrein van
VUC, toen nog aan de Schenkkade.
Beroemd om zijn ‘wondertent’ waar Karel
Lotsy zijn even beroemde peptalks hield
voor de nationale selectie. Binnenspeler
Kick Smit van Haarlem was toen de
eerste keus. Ook werd hij eens benaderd
door een club die het toen al niet zo
nauw nam met de amateurregels, maar
hij liet zijn maatschappelijke carrière
voorgaan. In de oorlogsjaren kwam HVV
nog eenmaal heel dicht bij promotie naar
de eerste klasse. Wat toen dramatisch
misging is vele malen in woord en beeld
beschreven in clubbladen en jubileumboeken.
In de jubileumuitgave 2013 van
ons clubblad staat Max op de foto van
het elftal dat in twee (!) seizoenen zo
dicht bij dat begeerde doel was. Hij is de
enige die nog onder ons is!
Na de Tweede Wereldoorlog ging hij als
velen enkele jaren naar het toenmalig
Nederlands-Indië. Bij terugkeer kwam hij
na de midhalfpositie als rechtsback te
spelen. Hij was een van die vele leden die
hun voetbalcarrière onderbroken zagen
door een lang verblijf buitenslands. Het
blijft speculeren, maar zonder die
onderbreking had hij de befaamde 300