Windbrief

De Windbrief 167 mei-juni 2014 _De Windbrief (nieuw) 22-05-14 16:23 Pagina 13
13
Het eerste werk in
Cadzand is het
verwijderen van de
verrotte schoren en
staartbalk.
Foto’s: archief Nico Maas
Het blijkt dat hij de brand in de molen heeft
ontdekt en heeft geholpen die te blussen. Maar er
was geen houden aan. De smid spreekt af met
Nico en Gerrit dat ze voor het smidswerk altijd bij
hem terecht kunnen. En als hij er niet is, dan
moeten de mannen schrijven wat ze willen op het
leitje naast de deur. Er hangt een griffel naast.
Met een plaatselijke houthandel gaat het al net zo.
“Neem maar mee wat je nodig hebt”, zegt de
eigenaar. “Schrijf het maar op het leitje dat in de
zaak hangt. Verder staan daar de machines.
Die mogen jullie gebruiken, want ik ga ervan uit
dat jullie daarmee kunnen werken.”
Het gaat dus allemaal heel gemoedelijk in Cadzand
en de mannen voelen zich er aardig thuis.
Tegenover de molen, naast de loodgieter, woont
een oude man die zij opa noemen. Opa houdt de
boel een beetje in de gaten, vooral in het weekend
als Nico en Gerrit naar huis gaan.
Voordat zij dan weggaan schenkt opa een borreltje
en als de mannen in de loop van maandagochtend
terugkomen schenkt hij er weer een.
Feestelijke heropening
Als het langer licht wordt gaan Nico en Gerrit vaak
door met het werk tot ’s avonds een uur of negen.
Gerrit haalt tussendoor wat boodschappen en kookt
daarvan een potje eten. Tussendoor doen ze ook
klussen op andere molens, want er zijn in Zeeuws
Vlaanderen geen ervaren molenmakers meer. Zo
herstellen ze in Hulst de kap van een rietgedekte
meelmolen waarvan de windpeuling en de koppen
van de voeghouten verrot zijn. Daarmee zijn ze
vier weken aan het werk en dat vertraagt de restauratie
van de molen in Cadzand. Maar in de nazomer
komt het einde van de restauratie toch in zicht.
Er is een compleet
nieuw binnenwerk in
de molen geplaatst,
de nieuwe kap is erop
gezet en de staart en
de schoren sieren
De Windlust weer aan
de buitenkant. Al
eerder is de stenen
molen gezandstraald, zodat de pleisterlaag is
verdwenen en de mooie oude stenen zichtbaar
zijn. De feestelijke heropening wordt gepland in
oktober 1976. Nico en Gerrit werken tot op de
laatste dag voor de opening om dan het feest met
een goed gevoel te kunnen meevieren.
Voor alle zekerheid huren ze een kamer boven het
café, want van naar huis rijden zal die dag wel
niets meer komen.
Laat maar schreeuwen
Van uitrusten komt niets, want voor Molenmakerij
Saendijck ligt de volgende klus al te wachten:
restauratie van stadsmolen Rijn en Zon in Utrecht.
Om het binnenwerk met drie koppels stenen te
kunnen restaureren moet de kap van de hoge
stenen meelmolen. Die ligt op een hoogte van
38 meter, dus er komt een grote kraan aan te pas.
Om deze kraan de ruimte te geven moeten er
verschillende straatlantarens en een complete
vluchtheuvel worden weggehaald. Nico voert druk
overleg met de gemeente en de politie om alle
voorbereidingen en het hijsen zelf in goede banen
te leiden. Alles verloopt voorspoedig en de mannen
kunnen verder werken. Eerst maken ze een stelling
op 18,5 meter hoogte met behulp van een hangsteiger.
De oude molenstelling lag op ijzeren
staven, die nog gedeeltelijk door de stenen molen
naar buiten steken. Die overblijfselen moeten eruit
gehakt worden om plaats te maken voor nieuwe
houten leggers. Hoewel de mannen er netten
onder hebben gehangen, schiet er op een gegeven
moment toch een steen over het net naar beneden.
De Rijn en Zon staat aan een druk kruispunt met
stoplichten en de steen valt op het dak van een
wachtende, gloednieuwe BMW.