Uitgave 2 / 2013 Editor: dr. M.D. Njoo - Huidarts.com

12 Kompakt
Dermatologie - Uitgave 2 / 2013
IL2RA en de TNF/LTA genloci blijken risicofactoren voor de ontwikkeling van ernstige alopecia areata
Ook genetische grondslag aangetoond voor autoimmune haaruitval
Alopecia areata (AA) is de op één na
meest algemene oorzaak van haarverlies
bij de mens, en de aandoening heeft een
complexe genetische erfelijkheid. De hypothese
dat AA van nature autoimmuun
is wordt door eerder onderzoek bevestigd.
Dit nieuwe onderzoek rapporteert over
een associatie met specifieke HLA allelen,
alsmede over genetische varianten met
andere genen die betrokken zijn bij autoimmuniteit,
zoals verschillende cytokine
genen. Deze genen kunnen echter nog
niet als susceptibiliteitsloci worden beschouwd,
aangezien deze eerdere resultaten
zijn verkregen in onderzoek van
kleine aantal patiënten. Het nieuwe onderzoek
betrof de associatie tussen AA en
geselecteerde cytokine genen in een
steekproef van 768 patiënten met AA en
658 controlepersonen uit Midden-Europa.
Hiertoe werden 11 enkel-nucleotide polymorfismen
(SNPs) van cytokine genen, die
betrokken waren bij eerdere AA studies,
gegenotypeerd. Deze genen waren IL1B,
IL1A, IL1RN, MIF, IFNG en de TNF/LTA
genregio. Ook werd een genotypering uitgevoerd
van 15 SNPs die waren geselecteerd
uit cytokine genen die een significante
associatie hebben getoond met
andere autoimmuun aandoeningen. Deze
genen waren IL10, IL36RN, IL12B, IL6,
IL2, IL23, IL2RA en IL4R.
Er werd een significante associatie gevonden
voor 2 varianten in zowel IL2RA als
TNF/LTA. In de totale steekproef werden
de meeste significante resultaten verkregen
voor de IL2RA variante rs706778
(P=0,00038) en de TNF/LTA locus variant
rs1800629 (P=0,0017). De analyse van
subgroepen, gebaseerd op ernst van de
aandoening, leeftijd bij de start van het
onderzoek en familiegeschiedenis toonde
aan dat deze effecten sterker waren bij patiënten
met ernstige AA, waarbij de laagste
P-waarden werden verkregen voor
rs706778 (P=3,8×10-6).
De conclusie is dat IL2RA en de TNF/LTA
regio betrokken zijn bij de etiologie van
alopecia areata, in het bijzonder van ernstige
vormen, en dat de resultaten verdere
ondersteuning geven aan de hypothese
dat alopecia areata van nature autoimmuun
is.
Auteur: Redler S et al.
Adres: Institute of Human Genetics, University
of Bonn, Duitsland, Life and Brain
Center, University of Düsseldorf, Düsseldorf,
University of Munich, Munich, Paderborn,
Hair & Nail, Wesseling, University
Hospital of Antwerp, University of Münster,
Münster, Institute for Medical Biometry, Informatics
and Epidemiology, University of
Bonn, Duitsland
Studie: Investigation of selected cytokine
genes suggests that IL2RA and the TNF/LTA
locus are risk factors for severe alopecia
areata
Bron: BJD.2012 Dec;167(6):1360-1365
Website: onlinelibrary.wiley.com
Een defecte barrièrefunctie van de huid bij melasmapatiënten
Donker en droog
Melasma wordt gekenmerkt door een toegenomen
pigmentatie en verschijnselen
van zonschade, inclusief solaire elastose.
De auteurs ontdekten kortgeleden, bij een
microarray analyse bij patiënten met melasma,
de neerregulatie van de genen die
het meest zijn geassocieerd met het lipide
metabolisme. Die resultaten suggereren
dat een laesionale huid verschillende biofysische
kenmerken kan hebben, en in het
bijzonder een veranderde huidbarrièrefunctie.
Dit nieuwe onderzoek was gericht
op de biofysische kenmerken van de huid
van melasmapatiënten. Hiertoe werden bij
16 melasmapatiënten met een laesionale
huid en normale perilaesionale huid de
volgende factoren bepaald: melanine index,
erythema index, stratum corneum
hydratie, sebumgehalte en transepidermaal
waterverlies (TEWL). Aansluitend
werd een huidbiopsie uitgevoerd bij 11
van de 16 patiënten om de dikte van de
hoornlaag te meten en de proteïne expressies
van PPAR-α en ALOX15B te bestuderen.
De melanine index, erythema index en de
stratum corneum hydratie waren significant
hoger in de laesionale dan in de perilaesionale
huid. Er werd geen significant
verschil gevonden wat betreft het basale
TEWL niveau of het sebumgehalte. De
mate van TEWL na perturbatie van de
barrière was echter significant hoger voor
laesionale huid, en het herstel van de barrière
werd significant vertraagd. Bovendien
werd een trend tot een dunner wordende
hoornlaag waargenomen voor
laesionale huid, en dit was gecorreleerd
met het tempo van herstel van de barrière.
De expressies van PPAR-α en ALOX15B
waren variabel. De conclusie is dat een
melasma huid wordt gekenmerkt door een
verstoorde integriteit van het stratum
corneum en een vertraagd herstel van de
huidbarrière.
Auteur: Lee DJ, Lee J, Ha J, Park KC, Ortonne
JP, Kang HY.
Adres: Ajou University School of Medicine,
Suwon, Korea
Studie: Defective barrier function in melasma
skin
Bron: J Eur Acad Dermatol Venereol.2012
Dec;26(12):1533-7
doi: 10.1111/j.1468-3083.2011.04337.x.
Epub 2011 Nov 12
Website: www.wiley.com